Mijn zoontje V. wordt 2 jaar volgende week en hij zegt nog
niets.
Hij brabbelt niet echt en zegt al helemaal geen verstaanbare
woorden.
Geen mama, papa, tuutje of zelfs kaka
Op zich vind ik dat totaal niet erg.
Ieder kind heeft zijn eigen tempo, zijn eigen ritme.
Ik jaag mij er niet te veel in op.
Ik zou natuurlijk liever hebben dat hij al wat moeite doet
of tenminste wat brabbelt maar ik wil hem niet forceren.
Het is leuk om de vooruitgang vast te stellen bij je kind
maar als die vooruitgang dan wat trager gaat dan normaal, dan is dat maar zo.
Mijn omgeving daarentegen vind het blijkbaar super abnormaal
dat V. bijna 2 is en nog niets zegt.
Mijn man is er enorm mee bezig.
De vrees dat V. één of andere afwijking heeft, staat op zijn
gezicht te lezen.
Zelfs de onthaalmoeder vind het raar dat hij niet echt
probeert.
Jullie moeten hem stimuleren
Probeer hem voor te lezen,
probeer de dingen te benoemen die jullie hem tonen, vraag hem meer om uitleg,
Weet je wat? Hou die stomme raad maar voor jezelf want dat
doen wij allemaal.
Wij vragen telkens aan V., Wat is dat?, Wat wil je? Zeg
eens mama, papa,
.
We articuleren ook de woordjes die we willen dat hij leert. MA-MA, PA-PA, POES, AU-TO,
Het lukt ons gewoon niet
Ik weiger dan ook pertinent om naar een logopedist(e) te
gaan.
Bij het minste wordt er de dag van vandaag professionele
hulp ingeschakeld.
Ik vind dat we meer de dingen hun gang moeten laten gaan.
Toen ik klein was, lieten de mensen alles maar op hun beloop
gaan.
Er was geen sprake van ADHD ed.
Nu krijgt men dit label al opgekleefd van zodra je kind wat
druk is.
Mijn zoon heeft gewoon wat meer tijd nodig dan een ander
kind.
Het is een vorm van sociale druk waar ik niet wil aan
toegeven.
Je kindje wordt er 2 en spreekt nog niet. Ik zou toch wat
hulp inschakelen.
Gewoon omdat het kind niet beantwoord aan de
standaardverwachting van een kind van 2
Ik kan mij niet inbeelden dat V. totaal niet zou kunnen
spreken.
Hij kan zeker geluid maken want hij tiert ons soms de oren
van ons hoofd.
Hij begrijpt ook ALLES wat we tegen hem zeggen.
Ik denk dat hij wacht tot hij zich wat zekerder voelt om de
woorden uit te spreken.
Dat wil niet zeggen dat ik de vrees van mijn vrienden en
familie niet deel.
Waarom duurt het zo lang? Wat kunnen we doen om hem te
helpen?
Wat als? Zou er misschien toch iets mis zijn met hem?
Het ergste is dat die vrees er niet zou zijn ware het niet
dat de samenleving ons oplegt dat een kind van 2 al enkele woorden moet kunnen
zeggen
.
Groetjes,
Mama J.
23-04-2015, 10:56 geschreven door Mama J.
|