Hoi, op deze blog vind je stukjes tekst die ik hier of daar eens gelezen heb, die mij om de ene of andere reden aanspraken of die ik wilde bewaren. Of misschien af en toe wel eens een stukje dat ik zelf geschreven heb... Door deze hier te verzamelen kan ik ze bewaren én delen met wie ze maar lezen wil... Veel plezier er mee...
29-07-2008
Yesterday is history tomorrow is mystery but today is a gift that's why they call it the present...
Fragment uit 'Bij jou voel ik me thuis' van Tommy Tenney.
Het gaat over een gemeenschap van mennonieten in Amerika.
"Diep in gedachten verzonken vroeg ik: 'Denk jij dat ze dichter bij God leven dan anderen, omdat ze zo sober leven?' 'Dat is een goede vraag,' zei ze, 'maar ook een lastige. Ik durf wel te zeggen dat ze aan minder verleidingen blootstaan. Maar het zijn nog steeds gewoon mensen. Ze hebben nog steeds een opstandige natuur in zich die ze moeten overgeven. Ze zondigen nog steeds. Maken nog steeds grote fouten. Maar het zijn ook goede mensen. Ze doen hun best, ze werken hard, ze zorgen goed voor elkaar, ze hebben respect en liefde voor God en voor andere mensen.' "
Gisteren zag onze dochter (2j.) mijn broer voor het eerst sinds lange tijd weer (hij woont in het buitenland maar is even hier in België). Hij heeft een vrij lange baard. Onze dochter zat bij hem en vond die baard wel fascinerend. Ze zat er een poosje naar te kijken en ging er eens aan voelen en kwam toen tot de conclusie: is het bavetje (= slabbetje) van nonkel, hé...
Vlgones een oznrdeeok op een Eglnese uvinretsiet mkaat het neit uit in wlkee vloogdre de ltteers in een wrood saatn, het einge wat blegnaijrk is is dat de eretse en de ltaatse ltteer op de jiutse patals saatn. De rset van de ltteers mgoen wllikueirg gpletaast wdoren en je knut vrelvogens gwoeon lzeen wat er saatt. Dit kmot odmat we neit ekle ltteer op zcih lzeen maar het wrood als gheeel.
‘Voorzichtig, kleine,’ zei mijn opa altijd. ‘Pas op met iets in je hoofd te doen dat je er niet meer uit krijgt. Neem van mij aan dat de vogel, als hij een steentje inslikt, eerst heel goed heeft gekeken of zijn poepgat groot genoeg is om het weer kwijt te kunnen.’
Uit: Mijn opa, de president en andere dieren / Al Galidi
Dit is een fragment uit een gesprek tussen de Belgische Jan de Cock* en de Congolese Julienne**. Vooral het laatste zinnetje zegt veel.
‘Wat vinden jullie ervan dat een vrouw geen priester kan worden?’
Ze fronsen hun wenkbrauwen en kijken me aan alsof ik de zon in het westen kan doen opgaan. In Congo is dit geen voor de hand liggend gesprek.
‘Zonder ons stond de kerk nergens’, zegt Julienne, die erbij is komen zitten. En triomfantelijk: ‘Wij vrouwen maken de overgrote meerderheid uit van de kerkkoren, wij wassen de priestergewaden en poetsen de kerk en er zijn nog altijd meer vrouwelijke congregaties dan mannelijke.
’Maar vrouwen kunnen niet meebeslissen over beleidsnota’s in de kerk en zeker ook geen priester worden. Vind je jezelf dan niet achtergesteld?’ vraag ik.
‘Helemaal niet’, antwoordt Julienne. ‘Ik maak de kerk met veel vreugde schoon. Ik zet kinderen op de wereld, mijn man kan dat niet. Ik kook. Mijn man kookt niet. En dus kunnen mannen priester worden en wij niet.’ Zo simpel is dat. Uit: De kelders van Congo / Jan de Cock (pag. 79)
* Jan de Cock liet zich vrijwillig opsluiten in een Congolese gevangenis om van binnenuit te ervaren hoe het er daar aan toegaat. 'De kelders van Congo' is het relaas van deze ervaring. ** Julienne is één van de vrouwelijke gevangenen in deze gevangenis
Deze blog is ontstaan omdat ik geregeld, terwijl ik hier of daar iets aan het lezen ben, stukjes tegenkom die me aanspreken, fragmenten die me om één of andere reden iets te zeggen hebben. Ik heb altijd de intentie om die te bewaren, maar vaak blijft het niet meer dan een floddertje dat dan uiteindelijk jarenlang in mijn handtas bleef steken of een vodderig restje van een stukje papier dat ik na een wasbeurt uit de zak van een kledingstuk opdiep. Nu wil ik deze dus hier bijeenbrengen en misschien wel af en toe becommentariëren.
