Vandaag is het zover, Marthe zal op bosklasse vertrekken. 5 Dagen lang zal ze samen met haar klasgenootjes door de bossen van Ovifat trekken. Ze heeft er enorm naar uitgekeken. En hoewel ik mijn dochters voldoende vrijheid gun, doet het bij mij toch wel wat pijn om haar te zien vertrekken. Maar zoals alle liefhebbende ouder zou doen, zal ook ik het niet al te veel laten blijken. 't Zijn maar 5 dagen en dan komt ze terug.
Eerst de zusjes naar school brengen, dan naar de sporthal Marthe wegbrengen. Als ik merk dat dochterlief met een grote glimlach op de bus springt om te vertrekken, trekt ook alle twijfel bij mij weg. Mijn kleine meid is al een grote dame geworden die op komt voor zichzelf. Dus waarom zou ik me zorgen maken?
Net voor de grote bus vertrekt maakt ze nog vlug een hartje met haar handen, 'ik ook lieveke, ik zie je ook graag' denk ik bij mezelf.
Als ik 's avonds op de website van de school open, glunder ik: Het is mijn dochter die zo mooi staat te glimlachen op enkele foto's. En waarschijnlijk zijn er nog een tiental andere ouders die er ook zo over denken.
Eindelijk, eindelijk is het zover en ben ik, net als iedere moderne mama met mijn eigen blog begonnen. Het was eerst wel enkele weken wikken en wegen of dit wel iets voor mij was. Maar als je op een dag je 11-jarige dochter hoort vertellen dat ze een eigen blog gaat opmaken kan je als moeder toch niet achterblijven.
Dus laat me mezelf eens voorstellen. Mijn naam is Nathalie,een gehuwde, uitwerkende mama van, jawel, 4 dochters. Marthe (oudste en modebewuste tiener) is 11 jaar, Limke (onze spring-in't-veld) is 7 jaar, Bauwke (Krullebol) is 5 jaar. En Noor (onze poppemie) is net 3 geworden. Dat het hier alle dagen druk is moet ik de wereld niet meer vertellen. En dat hier iedere dag ook veel te beleven valt is dus ook heel normaal. De bedoeling van deze blog is dan ook de fijne, leukste, grappigste momenten neer te pennen.
Dus kruis jullie vingers, samen met mij, dat ik in mijn opzet slaag. Nathalie
