Vervolgens  sputtert motor bakboord: die wil ineens enkel nog in achteruit draaien. Niet echt handig als je de Rhône tegen stroom op wil, daar moet ik geen tekeningetje bij maken. We vinden het probleem niet. Motor dus afgezet, we hebben de andere nog!

Enkele uren later vertraagt motor stuurboord bij het buitenvaren van de sluis. Wij dus maar weer de trossen vastgemaakt aan een wachtkade. Zoeken, zoeken en zoeken ... bleek de halve flora winkel van de Rhône delta rond onze schroef te zijn gedraaid  --> niets zo verfrissend als een duikje onder het schip om alles weer los te snijden.

Een 20tal km voor onze eindbestemming van dag 1 opnieuw gesputter van motor stuurboord: mazoutfilters weer verstropt. We hebben gedurende dik 2 uur gesleuteld en met benzine gespoeld, om daarna in de inktzwarte nacht door te stomen naar de eerst mogelijke aanmeerkade.  Half 12 's nachts ter plaatse.

We dachten het nu wel te hebben  gehad,  maar dit bleek slechts een voorproevertje! Murphy blijft ons vertroetelen!

Dag 2 dus fris en monter terug op pad. Ervaring zat in het reageren op en repareren van alle mogelijke euvels, dus stilaan lopen we over van zelfvertrouwen  ;)  ...   wij, stoere zeebonken ...

Maar BINGO! Net  voor de haven van Valence en met een gigantische tegenstroming en draaikolken langs alle kanten, valt ineens alles stil.  Nergens geen beweging meer in te krijgen. Schip op drift. SOS naar haven gestuurd, maar 'ze zouden zien wat ze konden doen' ... 
2de SOS gestuurd dat het echt wel heel penibel was, we zouden tegen de rotsen  slaan.  Antwoord  van de havenkapitein van Valence : "dan moet je de brandweer ????? maar bellen".
Vermits we stuurloos rond zwalpen beslist Jacques om het anker uit te gooien. Anker krijgt geen grip on de rotsachtige bodem van de Rhône. Tenslotte haakt het toch achter iets, waarsch een oud stuk wrak.

Om het plaatje rond te maken komt er nog zo een cargo container mastadont achter ons opvaren. Normaal ruim je als plezierboot plaats voor de beroepsvaart, veel plaats zelfs... . Wij met onze 15 ton zijn immers een mier tegen zo'n 5.000 ton drijvend geval over 3 verdiepingen volgestapeld met containers...
Via de VHF (speciaal communicatiemiddel tussen schepen)  hen een panpan bericht (SOS voor schepen) kunnen sturen, meldend dat we op drift waren en hen niet zouden kunnen ontwijken. We stonden klaar om in het reddingssloep te spingen.

Op dat moment heeft Murphy even zijn hart getoond.
De kapitein van die masodont heeft zich met de neus van zijn cargo ongelooflijk voorzichtig tegen Majari aan geduwd (chapeau voor zo'n stuurkunsten, ongezien) en ons zo ter plekke gehouden.  
Wij hebben vervolgens onze ankerketting  moeten doorbranden want het anker wilde nu natuurlijk (...) helemaal niet meer lossen.
Hierna mochten we ons met trossen vooraan aan de cargo vastmaken. Ze hebben ons gesleept tot de eerst volgende sluis, om ons daar zeer voorzichtig naar de kade te duwen waar we snel kon aanmeren.
Safe en gered. Adrenaline opstoot van ongekende hoogten.

UN TOUT GRAND MERCI GUADIANA, VOUS MERITEZ VOTRE POIDS EN PRALINES BELGES!!!!! VERIFIEZ VOTRE BOITE AU LETTRE ...