New York City was meer dan honderd jaar geleden één van de grootste wereldsteden. Het lijkt al een eeuwigheid geleden sinds ik, Wayne, als verstekeling op de S.S. Apollo richting Amerika vertrok. Ik had me dit verlaten wereldrijk echter enigszins anders voorgesteld. Wanneer de stad in zicht kwam, ervoer ik aanvankelijk overdonderende gelukzaligheid. De stad leek letterlijk bedekt met goud. Veel bemanningsleden deelden dit gevoel met mij, en velen onder hen denken er nog steeds zo over. We zijn ondertussen echter al een aantal dagen in de stad, en we staan op het punt om met een aantal op expeditie te gaan richting Washington. Het schip moet nog hersteld worden, aangezien kapitein Steiner het al dan niet opzettelijk liet invaren op het Vrijheidsbeeld. Ik weet niet of hij compleet gestoord of ergens diep vanbinnen geniaal is. Desalniettemin vertrouw ik hem voor geen haar. Ik vertrouw niemand van de bemanningsleden trouwens. Elk van hen lijkt bijbedoelingen te hebben. Hoe dan ook, we zullen samen door de woestijn, waarmee het hele land bedekt wordt, moeten geraken.