Het goede nieuws is dat ik president van Amerika ben. Het
slechte nieuws is dat er geen Amerika meer is. Dr. Fleming had gelijk. Manson
was niet te vertrouwen. Er was helemaal geen epidemie. De enige “ziekte” waar
Manson bang voor was, waren buitenlanders. Er was een nieuwe expeditie onderweg
naar Amerika, maar Manson heeft er atoomwapens op afgestuurd. Meer zelfs, hij
heeft atoomwapens naar overal in Amerika gestuurd. Toen ik hem wou confronteren
bleek dit allemaal één groot spel te zijn voor hem. Als laatste daad tijdens
zijn presidentschap heeft hij nog een laatste kernwapen op Las Vegas zelf
afgestuurd. McNair, Summers en ik zijn samen met enkele jeugdsoldaten, nomaden
en Steiner weggevlucht met behulp van dr. Fleming. Wat ons nu te wachten staat,
blijft een raadsel. Misschien is het toch mogelijk om dit continent opnieuw op
te bouwen. Maar om te weten hoe dit allemaal zal aflopen, zal je eens moeten
kijken in de geschiedenisboeken over honderd jaar.
Vicepresident van de Verenigde Staten van Amerika zijn leek
onmogelijk. Toch is dat hoe ik vandaag word aangesproken. Het blijkt dat die
president ooit zelf op ontdekkingstocht naar Amerika kwam. Hij heet Manson en
we hebben veel gemeen met elkaar. Ook hij moest enorm veel doorstaan om in Las
Vegas te geraken. Hij is verantwoordelijk voor de heropbouw van dit gebied, of
dat beweert hij toch. Tijdens een vlucht met een zweefvliegtuig ben ik
neergestort in een zogenaamd Convention Center. Daar heb ik een andere
voormalige ontdekkingsreiziger ontmoet, dr. Fleming. Het enige wat hij doet is
robots maken die alle voormalige presidenten voorstellen en een zweefvliegtuig
ontwerpen. Ik bewonder hem erg veel en zou graag meer tijd met hem doorbrengen,
maar ik heb een verplichting tegenover Manson. Amerika kent namelijk meer
gevaren dan ik dacht. Zo is er een virus zich aan het verspreiden doorheen het
land. Manson doet er alles aan om het te bestrijden. Pas als er geen gevaar op
een epidemie meer is, kan hij beginnen aan de heropbouw van Amerika.
Orlowski en Ricci zijn dood. Daarbij is Steiner spoorloos
verdwenen. De ziekte werd onze expeditieleider te veel. Ricci zijn dood was daarentegen
zijn eigen schuld. Niet lang na ons vertrek uit Washington ben ik
verantwoordelijk geworden voor ons drinkwater. Hierdoor is de rest me eindelijk
beginnen respecteren. We besloten kamelen te gebruiken om verder te reizen,
maar die zijn allemaal overleden. Daardoor moesten we te voet verder. Ook water
vinden werd een steeds grotere uitdaging. Nadat Steiner verdween, bleven enkel
Summers, Ricci en ik over. Na weken doorheen de woestijn rond te dwalen, dacht
ik dat het voor ons gedaan was. Ricci wou de laatste watervoorraad voor zichzelf
stelen. Uit het niets kwam Steiner tevoorschijn en schoot hij hem dood. Even
snel als hij verscheen, was Steiner ook weer verdwenen. Dat beetje water was
echter niet voldoende en ik dacht dat mijn einde gekomen was. Plots bleek
echter dat de bemanning van de Apollo aan de radioactiviteit ontsnapt was. McNair,
hun leider, kwam Summer en mij redden. Samen met de bemanning en enkele nomaden
gingen we verder richting Las Vegas. Al van ver zagen we dat de lichten nog
brandden. We reden doorheen de stad en gingen een hotel binnen. Niet veel later
verschenen jonge soldaten die ons meenamen naar de zogenaamde president van de
Verenigde Staten. Ik sta nu op het punt om hem te ontmoeten. Zou er dan toch
iets zijn overgebleven van dit ooit zo grootse land?
Amerika zit vol verrassingen. Blijkbaar overleefden enkelen
de klimaatveranderingen die Amerika in een nachtmerrie veranderden. Ze leven
als nomadestammen verspreid over het oostelijk deel van het land. Gelukkig
gedragen ze zich niet vijandig. We hebben al genoeg andere problemen. We kunnen
hoogstwaarschijnlijk niet eens meer naar huis geraken. Alle contact met de S.S.
Apollo is verdwenen. Volgens professoren Ricci en Summers is er een enorme
hoeveelheid radioactiviteit vrijgekomen in en rond New York. De achtergebleven
bemanningsleden die het schip moesten herstellen zijn hoogstwaarschijnlijk
allemaal overleden. Daarbij lijkt onze kapitein elke dag meer en meer gestoord
te worden. Ik ben bijna zeker dat hij ons op een dag zal verlaten en in zijn
eentje doorheen het land zal trekken. We zijn net vertrokken uit Washington en hebben
besloten richting het westen te trekken. Bovendien is expeditieleider Orlowski er
slecht aan toe. Hij is ernstig ziek geworden en we hopen allemaal dat hij
spoedig geneest.
New York City was meer dan honderd jaar geleden één van de
grootste wereldsteden. Het lijkt al een eeuwigheid geleden sinds ik, Wayne, als
verstekeling op de S.S. Apollo richting Amerika vertrok. Ik had me dit verlaten
wereldrijk echter enigszins anders voorgesteld. Wanneer de stad in zicht kwam,
ervoer ik aanvankelijk overdonderende gelukzaligheid. De stad leek letterlijk
bedekt met goud. Veel bemanningsleden deelden dit gevoel met mij, en velen
onder hen denken er nog steeds zo over. We zijn ondertussen echter al een
aantal dagen in de stad, en we staan op het punt om met een aantal op expeditie
te gaan richting Washington. Het schip moet nog hersteld worden, aangezien
kapitein Steiner het al dan niet opzettelijk liet invaren op het Vrijheidsbeeld.
Ik weet niet of hij compleet gestoord of ergens diep vanbinnen geniaal is.
Desalniettemin vertrouw ik hem voor geen haar. Ik vertrouw niemand van de
bemanningsleden trouwens. Elk van hen lijkt bijbedoelingen te hebben. Hoe dan
ook, we zullen samen door de woestijn, waarmee het hele land bedekt wordt,
moeten geraken.
