Morenen

ze zeggen
dat het leeft
het kleeft
aan hun huid
van zalmen

als ze kruipen
over ruige
         kantelen

als ze
– roerloos -
bidden
in schaduwen
van de morene

het kleeft
aan de wassen
plooien
van hun
doorschijnende
           huid

als traag
graan
valt het
van hun
haast
bevroren
           handen

en bij het verlopen
van de maan
          zingen ze

dat het bakens zoekt,
een baai,
een warme schoot
          om in te huilen

het schijnt
van hun
bronzen haar