Wervel­ingen

over de rondingen

van stenen

draaien

witte

kringen

kolken

lopen uit

en stollen

onder

een dun

gespannen

huid

stuwen

schaduwen

omhoog

en glazen

mijmeringen

bezinken

als stille

golven

langsheen

klamme

muren

verdrinken

donkere

klanken

weemoed

echo's

verschieten

ijlings

maar ach!

dat langzaam

kantelen

van vleugels

voor een

kleinood

slagen

hoog

moedig

rood

en het

blauwe

zwenken

die allengs

verlopen

en bruisen