Maerker Siemoens

ik hul me

in de vacht van een kat

in de fluisterende manen

van hoofdschuddende paarden

in de kraag

van een baltsende raaf

waar alleen

met slapenden

langsheen een traag

kronkelend pad

en ik weet:

ik zal sterven hier

tussen dunne

langgerekte draden

van sterren

en de onbeweeglijke

hemel

maar mijn waken

is een naarstig dier

een bronzen weiland

een zuiderse gade

ik trek strepen

in het mulle zand

mijn hand ligt

op de horizon

ik heb je

in de dauw gezien

in het breken

van het glazen uur  

je klamme handen

kleefden

in de omhelzing van de zon

kusten we ook   

de zee

we passeerden buitenom

terwijl de oorlog buiten

volop verder woedde