Lorelei

de liefde laat

haar tanden zien

haar gordijnen mond

opent schuin

en rond

haar schouders schokken

glorieus als gensterend hout

de bleke fluisterende manen

van hoofdschuddende paarden

in de matbeglaasde ochtendzon

over hals en schoft

loopt een kat op zachte tenen

de horizon de kou de lach

haar in wolken was

omzwachtelde benen

de winterende man

verloren in het ademende gat

dat zwenkt en zeilt

verkiest zijn zilveren verlangen

– het barstend vuur

dat ook het zand verteert –

steekt baden in de vochtige grond

vermengt de haard met het zoet

van warm water

plengt tranen

in de kuip

van het verstand