Morenen

ze zeggen
dat het leeft
het kleeft
aan hun huid
van zalmen

als ze kruipen
over ruige
         kantelen

als ze
– roerloos -
bidden
in schaduwen
van de morene

het kleeft
aan de wassen
plooien
van hun
doorschijnende
           huid

als traag
graan
valt het
van hun
haast
bevroren
           handen

en bij het verlopen
van de maan
          zingen ze

dat het bakens zoekt,
een baai,
een warme schoot
          om in te huilen

het schijnt
van hun
bronzen haar

Wervel­ingen

over de rondingen

van stenen

draaien

witte

kringen

kolken

lopen uit

en stollen

onder

een dun

gespannen

huid

stuwen

schaduwen

omhoog

en glazen

mijmeringen

bezinken

als stille

golven

langsheen

klamme

muren

verdrinken

donkere

klanken

weemoed

echo's

verschieten

ijlings

maar ach!

dat langzaam

kantelen

van vleugels

voor een

kleinood

slagen

hoog

moedig

rood

en het

blauwe

zwenken

die allengs

verlopen

en bruisen

cycles de murmures

de kraag van 
Maerker Siemoens

minzaam scheren jaarringen 
over de glazen stad van Raven
vlinders omcirkelen de kruin
van de witte horendrager kop
 
wild stampende paarden 
 
blinde voeten dansen 
over eikenhouten spanten 
vleugels, zwarte lakens 
en het dunne gulden zwier
 
bol geweende daken
 
zij omarmt een naarstig dier
maar droomt langzaam, 
schrijlings nog
van het prille engelenblauw  
 
en opwaarts stuwt alweer de nacht 
 
van onder zijn gevilte zoom 
het water is een glazen vuur
de kraag van Maerker Siemoens 
in zijn mantel minnaarhanden
 
gevlekte stenen
 
in de mat beglaasde ochtendzon
loopt een kat op zachte tenen 
de bleke fluisterende maan 
baart een natte horizon  
 
gensterend hout
 
haar in wolken was 
omzwachtelde benen 
verdronken klanken
amulet van de Narwal … 
 
buitelingen
 
aan de overkant
in langzaam licht   
zit de eerste Lorelei
alweer op vinkenslag
te spinnen

Maerker Siemoens

ik hul me

in de vacht van een kat

in de fluisterende manen

van hoofdschuddende paarden

in de kraag

van een baltsende raaf

waar alleen

met slapenden

langsheen een traag

kronkelend pad

en ik weet:

ik zal sterven hier

tussen dunne

langgerekte draden

van sterren

en de onbeweeglijke

hemel

maar mijn waken

is een naarstig dier

een bronzen weiland

een zuiderse gade

ik trek strepen

in het mulle zand

mijn hand ligt

op de horizon

ik heb je

in de dauw gezien

in het breken

van het glazen uur  

je klamme handen

kleefden

in de omhelzing van de zon

kusten we ook   

de zee

we passeerden buitenom

terwijl de oorlog buiten

volop verder woedde

Lorelei

de liefde laat

haar tanden zien

haar gordijnen mond

opent schuin

en rond

haar schouders schokken

glorieus als gensterend hout

de bleke fluisterende manen

van hoofdschuddende paarden

in de matbeglaasde ochtendzon

over hals en schoft

loopt een kat op zachte tenen

de horizon de kou de lach

haar in wolken was

omzwachtelde benen

de winterende man

verloren in het ademende gat

dat zwenkt en zeilt

verkiest zijn zilveren verlangen

– het barstend vuur

dat ook het zand verteert –

steekt baden in de vochtige grond

vermengt de haard met het zoet

van warm water

plengt tranen

in de kuip

van het verstand