Nog altijd geen schot in de zaak, nog altijd geen verbetering te bespeuren, nog altijd ligt m'n oma in het ziekenhuis en nog altijd ben ik dood ongerust.
Morgen ligt ze al 10 dagen in het ziekenhuis. Waarvan meer als de helft op intensieve zorgen en ze heeft vandaag ondertussen al haar 2e ziekenhuis bereikt.
Hoelang gaat dit nog doorgaan?
Dit weekend gaan mijn ouders ze voor de 2e keer bezoeken. En weer mag ik niet mee, ze hebben bang dat ik geschrokken ga zijn als ik zie hoe slecht oma eruitziet. Zelfs opa was geschrokken, zelfs mama hoorde ik zeggen dat ze eventjes heel diep heeft moeten slikken. Ik had haar gevraagd of ze weet of 't nog goed komt. Ze wist het niet. De radeloosheid sprong uit haar ogen. Hopelijk komt het snel weer goed of loopt het snel slecht af. Want niet alleen mijn ouders lijden hieronder, ook ik heb het moeilijk. Ik loop voortdurend met stress en denk iedere minuut dat ik een bericht zal krijgen met de verschrikkelijke boodschap. En hoe sneller het afgelopen is, hoe sneller de pijn weg is. Met of zonder een happy end.
Het is natuurlijk al lang geleden maar ja, als er niets aan de hand is, kan ik ook over niets schrijven.
Een kleine week geleden is mijn oma opgenomen in het ziekenhuis.
Voor en voorziene operatie.
Een paar overbrugging en nieuwe hartkleppen.
De operaties zijn goed verlopen dus dit weekend gingen mijn ouders naar het ziekenhuis.
Toen ze terug thuis kwamen vertelden ze dat oma er heel slecht uitzag.
Opereren ze mensen? Omdat ze zo misschien een maandje langer kunnen leven met veel pijn en lijden, of omdat anderen dat willen? Moest ik zo'n operatie zou moeten laten doen en ik was zo oud, dan zouden ze mij een spuitje mogen zetten en dat ik dan voor eeuwig zou slapen. En dan mogen ze mij een egoïst noemen. Maar wie zou zoveel waard zijn om zoveel te lijden.
Oké, nu is het toch wel echt véél te lang geleden. En het ergste is dat de laatste blogs nogal redelijk heel saai zijn. De grote vakantie is ondertussen alweer gedaan en school is al een paar weken bezig. Andere klassen, andere leerkrachten en andere vrienden. Maar het belangrijkste is dat ik mensen op een andere manier heb leren kennen. En dat in de positieve zin. Verandering van je omgeving doet goed en niet naar het uiterlijk kijken is nog veel beter, want zo leer je pas iemand echt kennen. Iemand kan zo lelijk zijn als een varken, maar een hart hebben waarbij het jouwe het beste past. Dit jaar gaat alles veranderen. De pestkop van vorige jaren zal (is al) aan het merken wat hij allemaal deed bij anderen. Hopelijk heeft hij eindelijk door dat hij serieus mis zat. Dit heeft mij doen inzien dat karma echt bestaat. Nu zul je zeggen dat ik aan het zeveren ben, maar op een dag zul je zien dat iedereen beboet of beloond zal worden voor de daden die hij of zij gedaan heeft.
De grootste schok van dit jaar was toch wel toen ik zag dat er zoveel mensen mijn blog bekeken en goed vonden. En dat van allemaal mensen die ik niet ken. Allemaal mensen die toch zich kunnen inleven met mijn verhaal. Deze blog heeft mij echt al geholpen in het ouder worden en ik raad zeker iedereen aan om dit ook te doen. Het helpt om tegen mensen die je niet kent, je verhaal te doen. Het vult een stukje leegte.
Mijn eerste blog via mijn gsm. Wat veranderd de wereld toch snel. 10 jaar geleden bestond internet nog niet eens. En nu kun je al op internet op je gsm. Alles verandert. Vriendschap tussen jou en mij is al veranderd. En andere mensen zullen veranderen. Dat zijn allemaal tijden van werkwoorden. Vriendschap is toch ook een werkwoord? Dat zeggen de mensen toch over liefde dus zal dat ook wel gelden voor vriendschap. Maar onze vriendschap heeft gevraagd om op pensioen gegaan...
De mooie onbekende liedjes; I'm sorry - Breez E. love the way you lie part 2 - Rihanna ft. Eminem A song of a boy in love - Jonas Voorter Stairway to heaven - Led Zeppelin In the end - Linkin Park Again - Bruno Mars
Ik heb vandaag een liedjesblog geschreven omdat ik vind dat andere, minder bekende liedjes ook gehoord mogen worden.
Ik wou met mijn beste vriendin naar de film. Gewoon om zo eens samen nog eens te doen. We zitten niet meer bij elkaar in de klas en hebben alle twee nieuwe vrienden. Zij stond bij mij nog altijd op de eerste plaats, maar ik duidelijk niet meer bij haar. Ik sprak dus woensdag af dat we vrijdag naar de film gingen. Ze ging het vragen aan haar moeder, maar ik kreeg nooit een antwoord. Ik wist dat ze de woensdag had afgesproken met iemand van haar klas, maar ze heeft mij nooit gezegd dat ze er 2 dagen ging logeren. Overal waar ik kijk staat de naam van dat meisje en hoeveel ze van elkaar houden. En ze vroeg dan ook nog of dat meisje mee mocht naar de film. Toen heb ik haar gezegd dat het niet doorgaat omdat die film dan nog niet speelde. Het was geen leugen, maar het was vreselijk om haar zo af te wijzen. Onze vriendschap zal niet meer goed komen, dat voel ik. Ik heb het al eens meegemaakt en zoals de leerkracht geschiedenis al zei: geschiedenis herhaalt zich. Ik ben ongelooflijk teleurgesteld in haar en had dit dan ook niet verwacht. Maar voor altijd heeft dus toch een einde...
't Is alweer ongelooflijk lang geleden. Maar ik voel mij echt slecht en heb nood aan een blog. Het is net alsof ik iedereen aan het kwijtraken ben. Mijn beste vriendin kreeg nieuwe vrienden ,die veel meer mogen dan mij, waarmee zij andere, veel fijnere dingen kan doen die ik kan doen met m'n overbezorgde ouders. Hierdoor voel ik mij alleen de serieuze praat-vriendin die nooit plezier kan maken. En dan zie je op Facebook foto's verschijnen van die dag waar ze er ongelooflijk gelukkig op staat en ik gun het haar,ik lijd er liever zelf onder dan dat ik haar ongelukkig zie. Dat is toch wat een goeie vriendin doet? Iedereen gaat precies een andere weg op. Iedereen is helemaal veranderd. Mensen die mij vroeger helemaal begrepen, hebben nu niet eens door dat er iets is... Wat heeft dit allemaal eigenlijk nog voor zin als mensen zelfs laten merken dat je niet belangrijk bent, dat je het gevalle kleurtje bent dat niet meer wordt gebruikt of zelfs in de vuilbak geworpen is.
't Is al heel lang geleden dat er nog eens een blog verschenen is. Dit komt omdat ik gedacht had om te stoppen ermee. Ik dacht dat het mij een raar iemand maakte. Maar nu ik er de luxe van heb leren om mijn hart te luchten op het internet, kan ik niet meer stoppen. Het is een soort van verslaving geworden. Maar ja, ik heb nu een tijdje zonder gedaan en ik voel gewoon dat alles opgekropt is. Dus ik begin maar is met wat ik allemaal te zeggen heb en geloof mij het is een hele boterham met een goeie laag choco.
Een paar weken geleden was ik aan het denken. In Oh Oh Cherso zeggen ze altijd;" Joey heb jij een masker op, oh nee het is je kankerkop'. Maar eigenlijk heb ík een masker op, ik doe mij op school voor als een blij meisje dat heel veel hyperactief is terwijl ik als ik thuiskom een meisje ben met veel problemen enzo. Mensen zien dat allemaal niet aan mij, ik heb een soort onzichtbaar masker op dat mijn emoties allemaal omtovert tot een blij meisje. En dat is omdat ik delf de waarheid niet onder ogen durf te komen. Waarom denk je dat mensen liegen om dingen? Ze durven net als ik de waarheid niet te zien.
7/1/2011 23.28 Ik voeg aan een jongen of hij binnenkort meeging naar scream 4. Op dat moment stond ik op het moment om mijn schoenen aan te doen en om te gaan volleyballen. Toen kreeg ik van die jongen een bericht terug. Er stond in: nee mijn opa is net gestorven. Een bom sloeg in, alles stond stil en alles was stil. Het enige dat ik kon denken was:" Dat had mijn opa kunnen geweest zijn, dan zou ik nu in de auto zitten en naar Gent aan het rijden zijn". Ik heb toen geantwoord op zijn bericht dat ik er voor hem was en als hij zou willen praten dat ik dan zou luisteren. Hij wist niet dat mijn opa al van eind augustus er heel slecht aan toe is en dat ik weet dat hij het einde van 2011 waarschijnlijk niet zal halen. Ik ben de hele dag in de war geweest. Maar deze avond toen ik in bed lag ging het gewoon niet meer. Ik kon alleen maar denken aan hoe die jongen zich nu zou voelen. Want hij verwachte het totaal niet, ik wel. Om alles wat er gebeurd is en wat ik dacht heb ik nog een uur liggen huilen. En de enige vraag die ik had was:"Mag ik dit bloggen?". Ik heb hem alles uitgelegd en gevraagd of ik mijn verhaal mocht bloggen. Tot mijn grote verbazing begreep hij mij. Ik hoop dat als hij het leest dat hij het helemaal snapt, dat het duidelijker is en dat hij beseft hoeveel hij mij geholpen heeft. Maar ik hoop nog meer dat hij toch aar me komt als er iets moest zijn. Anders wil ik tegen niemand meer zeggen dat ik schrijf.
Het leven is als een stift; als je ermee schrijft of kleurt gaat hij stilaan op. het kan ineens zijn maar het kan ook stilaan gaan. Als ze zeiden dat je de stift moest laten 'rusten' was hij eigenlijk al dood.
Als jullie denken dat ik gen blogs mee schrijf hebben jullie het mis. Ik heb ze allemaal op een blad papier geschreven en ge ze vandaag posten. 4/1/2011 22:58u Na vandaag weer eens een nieuwe dokter te bezoeken, hebben we eindelijke iemand gevonden die ons helpt, die naar je luistert, die ons uitleg geeft en vooral iemand die je probleem niet op de lange baan schuift. Vandaag is het witte puntje aan het einde van een hele lange zwarte tunnel in zicht. Een tunnel waarvan e niet meer achter je durft kijken, maar wanneer je vooruit kijkt je dat kleine stipje steeds groter ziet worden. En je weet dat binnenkort die grote zwarte tunnel het kleine zwarte stipje zal zijn dat ver achter je ligt en dat de hele omgeving dat witte puntje van nu zal zijn. Maar je weet dat dan dat zwarte puntje in die witte tunnel nooit zal verdwijnen. 't Is als een litteken; het trekt weg, maar verdwijnt nooit helemaal. Het is nu 23.19 en mijn ogen worden enorm zwaar. Maar omdat ik geen computer langs mijn bed ligt kan ik dit moeilijk bloggen dus moet ik het maar op de ouderwetse manier doen: met pen en papier terwijl ik luister naar de muziek op mijn ipod. Ik ga nu mijn pen en papier wegleggen, mijn licht uitdoen en mijn ogen hun zin geven. 4/1/2011 23.30u
5/1/2011 22.14u Ik type al een tijdje een blogs meer omdat mijn mama nu regelmatig oer mijn schouder kijkt wat ik doe. Mijn papa doet dat ook dus ik kon niet echt nog blogs schrijven. En dat is alleen omdat ik sinds kerstmis facebook heb. Mijn mama kijkt zelfs mijn facebook na om te zien wat ik erop zet. Aan de ene kant is het ongelooflijk irritant dat ik er niet op kan zetten wat ik wil, maar langs de andere kant ben ik ongelooflijk blij dat mijn ouders zo bezorgd over mij zijn en dat ze mij voor geen goud kwijt willen.
Alle vertrouwen in mijn beste vriend is dus totaal voor niets geweest. Ik heb hem al het hele schooljaar alles vertelt over wat er allemaal gebeurt is. Alles, zelfs hoe ik denk, zelfs over mijn grootste geheim (dit) weet hij alles. En nu vroeg ik of hij verliefd was op een meisje en hij antwoordt: ' ik wil er eigenlijk niet over praten.' Ik heb nog lang gezaagd en dat was stom geweest en ik heb er dan ook ongelooflijk veel spijt van, maar ik respecteer zijn antwoord. Maar ik had toch verwacht dat naar de hoeveelheid dat ik hem vertrouw, dat hij mij ook een beetje zou vertrouwen. Net genoeg om eerlijk te kunnen antwoorden op de vraag die ik stelde. Maar dat is zijn keuze en ik moet er mij bij neerleggen. Het is ondertussen al 22.51u. Morgen moet ik nog wat zagen voor een nieuwe gsm. Ik heb er al eentje op zicht, maar mijn papa zegt dat ik eerst moet wachten tot de garantie op mijn oude gsm verlopen is. Maar dat is net het probleem, mijn gsm is al 2 keer kapot gegaan op dezelfde manier en alles was weg. Dus ik vertrouw mijn gsm niet meer. Het is nu 23.02 en tijd om te gaan slapen. 5/1/2011 23.03u