Tot slot wil ik even alle leden van onze groep persoonlijk bedanken voor de zalige vakantie, georganiseerd door Joker in samenwerking met Poco Loco.

Alle eer gaat naar onze reisleider, Thomas. Het ganse jaar actief als programmeur, zeker een slopende job. Maar dan in de zomer de bergen intrekken om je hobby tijdelijk professioneel te beleven en ondertussen neofieten inleiden in deze heerlijke maar toch niet zo ongevaarlijke bergactiviteiten. Thomas deed dat schitterend. Nooit kreeg je het gevoel dat je er alleen voor stond en telkens slaagde hij erin je vertrouwen te geven wanneer je net dat tikkeltje nodig had. Voorwaar een goed leider.

Maar de groep was iets te groot om door een persoon geleid te worden, zelfs al heet die Thomas. Daarom was er assistentie in de persoon (zeg maar gerust stevige persoon, alias spiderman) van Carlo (of Carlos?). Hij was de ideale aanvulling bij Thomas. Waar Thomas soms minder concreet tips gaf ivm de activiteit (om alles te relativeren) was Carlo de man die concreet zei wat te verwachten viel. Alleen rond de afstand “45 meter rappel” cfr. “hoogte kerktoren” was er twijfel. Voor de rest was Carlo de man op wie je steeds kon rekenen. En dat is bij al deze activiteiten meer dan nodig geweest.

En als Carlo dan op zijn beurt assistentie nodig had, dan was er altijd Emily. Als bijna-afgestudeerde aan de militaire school zorgde zij mee voor de zekering, de zekerheid dat je in goede handen was. Mij blijft ook ons gesprek over haar masterpaper bij: het gebruik van niet-letale wapens. Ik heb er veel van opgestoken en vond het een interessant onderwerp. Hopelijk is het examen ballistiek goed verlopen en kan Emily haar laatste stages bij de artillerie tot een goed einde brengen.

En dan de lerende leden:

Beginnen doe ik met de sympathieke familie uit West-Vlaanderen, ik denk Zonnebeke.

Rudy, die zich steeds meer en meer leek te amuseren in de bergen

Rika, die de reis gekozen had en die moest vaststellen dat een brochure wel veel verklaart maar toch niet alles...

Saar, de dappere dochter die zich van dag tot dag steeds meer ontpopte tot een echte avonturier...

Dan was er het leuke, kibbelende koppel – maar altijd even verliefd – uit Derremonde

Sven die zich zeer goed in zijn nopjes voelde in de ruwe omgeving maar die daarvoor liever niet teveel wilde stijgen en klimmen...

Dorien die zich zeer dapper overal doorgeslagen heeft. Alleen haar nagellak op de tenen werd hierdoor wat geschaad, maar dat kan altijd verholpen worden...

Dirk, stadsgenoot - maar spijtig genoeg supporter van de verkeerde ploeg ;-)  bleek een avonturier pur sang die al de ganse wereld moet bewandeld, bezeild en met alle mogelijke transportmiddelen bevaard hebben

En nu het toch over de gans de wereld gaat, dan gaat mijn respect naar Hilde (en niet Hilda) die met Artsen Zonder Grenzen actief was op verschillende continenten. Bij onze eerste ontmoeting dacht ik dat Hilde wat frêle was voor het harde werk, maar wat heb ik me daar vergist. Zij deed me een paar keer onthutst opkijken bij haar dappere sprongen in het ijskoude water!

En tot slot Djoere. Onze kampioen verspringen die bijna voorbij de volgende oever/rots sprong. Maar ook onze biologie-held die ons verbaasde met het onderwerp van zijn doctoraat. Hij bleek een van de dappere duikers, voor hem was geen rots te hoog, geen water te diep.

Graag tot een volgende keer...

19-08-2009 om 23:32 geschreven door Maarten  

Donderdag stond er dus hotdog op het programma. Hot dog (en dus niet sandwich, hé Carlo - Emily ;-) - is een variante op kayak en rafting. Het bootje bestaat uit twee opgeblazen vlotters waartussen twee personen plaatsnemen. We moesten hiervoor wel vroeg uit de veren en meteen naar Frankrijk, maar dat werd terdege gecompenseerd door een heerlijk ontbijt in openlucht met Franse ontbijtkoeken en koffie.

Gelukkig was er voor mij een ervaren partner, Dirk, want ik moest vooral voor de brute kracht zorgen... Sturen is zo niet mijn ding (denk ik) en Dirk, als deelnemer aan talrijke Tall Ship Races was dé ideale stuurman. 

  Hij loodste ons doorheen alle gevaren waarvan een duik à la “boomstammen Walibi” de spectaculairste was – gewoon door een sluis pijlrecht naar beneden. Daar kan Walibi niet aan tippen. Wat later moesten we kost wat kost langs rechts van onze monitor. Natuurlijk, hij wist dat daar onderstroom was en we kipten helemaal om. Super.  Eigenlijk was dit een té korte maar toch zalige kennismaking met een plezante sport.

’s Middags stond ons dan nog een canyon te wachten. Weer even klimmen en dan een afdaling, toch al moeilijker dan de vorige. Meest spectaculaire was de “tobogan de la vie” (vrij naar Thomas, onze gids). Eerst een paar bochten door de rotsen en dan werkelijk gekatapulteerd worden. Of nog beter: door het water uitgespuwd worden, enkele meters ver tot in het kolkende water waar je moest vechten om terug boven te geraken. Plezanter bestaat echt niet. Na Walibi overtroffen we op een en dezelfde dag ook Aqualibi.

Die dag was het trouwens verjaardag van Emily, de bijna afgestudeerde master aan de militaire hogeschool (allemaal duimen voor haar tweede zit ballistiek maandag!) en daarom werd de traditionele tapas-avond op vrijdag een dag vervroegd. Daarvoor naar L’Ansia waarvan we tot dan toe enkel het modern stadsgedeelte hadden bezocht. Ondermeer om deze blog bij te houden... Nu naar het oude stadsdeel, bovenop de heuvel. En het was de moeite: een mooie, quasi intacte middeleeuwse stadsmuur met eerst een open ruimte (marktfunctie?) 

 en daarna een volledige stad. Typisch met smalle steegjes en mooie huisjes. Daar hét tapas-restaurant opgezocht en lekker gegeten . 

 Voor de gelegenheid zat ik tête à tête, als alleroudste, met de allerjongste onder onze groep: Saar. Maar daarvoor moest ik haar wel over de tafel tillen... Daarna hebben we nog wat in de stad rondgehangen en een cocktailbar uit de duizend bezocht: enige nadeel was dat Sven, Thomas en ik BOB waren. Maar dat hebben we gecompenseerd met een duizelingwekkende terugtocht naar Lamiana, enkele honderden meters hoger terug in de bergen. Haarspeldbochten of niet, de auto’s bleven aan elkaars bumpers plakken. Toch ook een sensatie. Voor de chauffeurs. Wellicht ook voor de licht beschonken passagiers...

Vrijdag was het dan onze laatste dag. Vermits het donderdag voor sommigen nogal laat geworden was (5 liter rosé soldaat gemaakt dankzij Rudy en Rika) werden we pas tegen 10 uur aan het ontbijt verwacht en vertrokken we rond 11 voor onze afsluiter. Een “enkel rappellen” canyon. Met afdalingen van meer dan 40 meter (even hoog of hoger dan de toren van Ansia???). Daar zijn we zoet mee geweest tot ca. 16 uur, dus een goede 5 uur. Dit was duidelijk de moeilijkste, Thomas had het over niveau 4 (er zijn canyons van 1 – 7). 

 Dat dit al kon op het einde van deze week is echt het gevolg van de schitterende planning en organisatie van Poco Loco. Eerste dag eenvoudig beginnen, ook al een beetje klimmen, daarna via ferrata en iedereen testen op zijn hoogtevrees, dan een zware trekking in de bergen om de groepsgeest nog wat beter aan te zwengelen en dan nog hot dog en zwaar canyoning. Elke keer een stapje verder, iets meer gedurfd.

Morgen zet ik mijn laatste verslag. Van de terugreis etc. en dan leren jullie alle leden van de groep kennen. Want ik heb nog niet veel gelost over onze reisgenoten die deze vakantie samen zo super hebben gemaakt.

17-08-2009 om 00:12 geschreven door Maarten  

Gisteren zijn we op trekking vertrokken rond half elf. Doel: een refuge/hut op een 15km van hier maar door de bossen, berg en dal. Daarvoor moeten we onder meer 900 meter stijgen tot op 2000 meter en dan een stukje dalen. Wel, ’t was zwaar. Eerst langs een zwemplaats van de canyon om daarna werkelijk aan de tocht te beginnen doorheen het natuurpark. Vanaf dan zijn we nog zelden andere trekkers tegengekomen. De vergezichten geven een deel weer van de mooie trektocht doorheen pure natuur.

Op het slot wachtte ons nog een laatste zware klimpartij waarvan de laatste meters ons 400 meter hoog moesten brengen. Na een korte daling kwamen we  uiteindelijk aan in de refuge. Daar rond half acht, dus na meer dan acht uur klimmen en dalen...

Omdat het heel mooi weer was heeft het grootste deel van de groep besloten om buiten, in open lucht, te slapen. Miljoenen sterren boven je hoofd, een mooie maan die ’s ochtends door de wolken schijnt, gewoon fantastisch. Net als de avondmaaltijd. Want als je zo geklommen hebt smaakt alles superwel. Maar het was sowieso lekker.

’s Morgens gewassen aan een beek-fontijntje.

Eenmaal terug aan de hut waren we omsingeld door wilde runderen en kwamen er zelfs wilde paarden bij.

We zijn dan rond half tien vertrokken. Eerst terug een stuk hogerop naar 2000 meter voor wat water en de juiste route. Onderweg de mooiste vergezichten gehad. Eindelijk een groepsfoto (van een fantastische groep):

Onderweg nog een tiental wilde everzwijnen tegengekomen. Het natuurpark is echter vooral gekend voor zijn lammergieren. Vogels met een spanwijdte tot 2m80 maar toch niet zo eenvoudig te fotograferen. Een telelens doet dan wonderen...

En zoals je ziet, die heb ik niet. Maar als er ander wild voorbijkomt, en wat trager is, dan lukt het me wel:

Enfin, we waren rond 18 uur thuis, dus weer na een tocht van 8 uur. Weliswaar enkele malen onderbroken om drank in te slaan (ik had maar een flesje met een halve liter bij – van iedereen hulp gekregen...) en te eten wanneer nodig. Nu doodop, maar tevreden van de magnifieke tocht door dit natuurpark. Zoals iedereen kan beamen: die frisse pint bij aankomst. Heerlijker bestaat niet, zelfs voor een niet-bier lover.

Morgen naar Frankrijk. Het puenting (Spaanse benji) wordt niet meer toegelaten en daarom gaan we in Frankrijk Hot Doggen. Maar daarover later meer.

13-08-2009 om 22:13 geschreven door Maarten  

10-08-2009 om 20:35 geschreven door Maarten  

Frankrijk blijft Frankrijk.

Vandaag vroeg opgestaan om als eerste aan het kasteel van Pau te zijn. Gaat stipt open om 9.30. Maar dan: enkel te bezoeken met gids en die komt pas om 10.30... Waarom gaat dan het kasteel open om 9.30?

Dus terug rond half elf maar eerste enkele foto’s genomen van het immense kasteel. Oorspronkelijk betrof het enkel een palissade (in het Occitaans: Pau, vandaar – en dus voor een keer niks Romeins) en later kwam er de eerste stenen toren . Die staat er nog altijd en wordt Tour de la Monnaie genoemd omdat terplekke geld werd geslagen. Later werd het kasteel nog uitgebreid in de renaissance, meer bepaald ten tijde van Henri IV die van Pau afkomstig was. In de loop van de eeuwen geraakte het kasteel in verval en werd, naar echte 19^de eeuwse traditie, terug opgesmukt onder Louis-Philippe en Napoleon III. Vandaar een mikmak van stijlen maar de alleenstaande toegangspoort laat toch zien hoe mooi het ooit geweest is.

Het ganse kasteel beheerst het hoogste deel van de stad en staat statig tegenover de Pyreneeën. Ik kreeg het nooit helemaal op een foto...

De visite met gids was wel de moeite. Begonnen in de keuken waar nog twee open haarden uit de 15^de eeuw staan, groot genoeg om een volledig ree aan het spit klaar te maken. De aanpalende ruimte was volledig donker gehouden en werd gebruikt als frigo-avant-la-lettre. De drie meter dikke muren zorgden voor voldoende koelte voor het vers houden van het eten. En dat er gegeten werd, bewijst de tafel in de volgende zaal. 18 meter lang en 2,5 meter breed, zogezegd voor “100 couverts”. Volledig uit elkaar te halen en werd regelmatig mee op reis genomen.

Henri IV werd hier dus geboren en gedoopt, echt waar: "à la Béarnaise" zoals men dat hier noemt. We zitten hier midden in de Béarn, vandaar. Dit houdt onder meer in dat men de pas geborene’s lippen insmeert met look (!) – wat tot op heden nog gebeurt. Als bescherming tegen onheil. Verder krijgt hij/zij een glas witte wijn, dat zou goed zijn voor de vruchtbaarheid. Oljana: niet doen hé! Ook werd Henri in het schild van een Galapagos schildpad gelegd. Dat zou zijn levensduur rekken vermits deze dieren meer dan honderd jaar oud worden .

Het kasteel heeft de grootste collectie wandtapijten buiten Parijs. Enkele nog uit de Renaissance maar het merendeel zijn Gobelins . Als je weet dat die gemiddeld zo’n 10-15 jaar werk vertegenwoordigen...

In ieder geval was het de moeite om het kasteel te bezichtigen. Nu vertrek ik naar Lamidia in de Pyreneeën voor mijn multi-activiteiten vakantie waaronder canyoning, via ferrata, tweedaagse bergtocht, puenting (Spaanse variante op de benji), misschien nog wat speleologie, enfin we zien wel. Ik realiseer me alleen nu pas dat mijn Spaans beperkt blijft tot Jommeke’s Spaans (aan alle woorden de suffix -os toevoegen) en dat ik moet terugkeren op een “zwarte zaterdag”, een van de drukste dagen van het jaar. En ik wil kost wat kost de laatste Middelheimdag meepikken.

Nog dit: misschien kan ik volgende week niet op het net geraken. Ik hoop echt dat dit niet waar is, maar misschien duurt het even voor ik mijn blog kan bijwerken...

08-08-2009 om 12:40 geschreven door Maarten  

Vandaag ben ik nog even in Bayonne gebleven. Er waren vanaf 11 uur novilladas en nog tickets beschikbaar. Zo’n novillada, zo las ik in de plaatselijke krant, is een gevecht tussen jonge stieren en neofieten. Zo is er ook een jonge Bayonnais bij. Zijn moeilijkste hindernis om tot het beroep door te dringen? Zijn moeder overtuigen. Welcome to the Prince Charles club;-).

Ik dus vroeg genoeg daar naartoe en rond half elf in de arena aangekomen. Kaarten à  12 Euro (gemakkelijk en goedkoop als je alleen reist) en je mag zitten waar je wil. Vermits ik nogal vroeg ben kan ik op de eerste rij plaatsnemen.

De arena ziet er uit zoals in de film , inclusief orkest dat vanaf kwart voor de boel begint op te warmen. Alles Spaans Phrygisch natuurlijk   en ondanks de talrijke foute noten toch een lust voor het oor. Naast mij zit een man – met een ongelooflijk goedkope parfumgeur – die alle deuntjes meefluit. Ik ken er geen enkel van, behalve wanneer de deuren van de stal geopend worden. Dat herken je meteen: teu terereueueu te teurete te teu. Op vakantie heb ik geen muziekpapier mee...

Wel, zo’n spektakel is niet echt voor mij. Te akelig wat daar allemaal gebeurt. Ik dacht dat het in Frankrijk verboden was de stier te doden. Vergeet dat maar. De eerste torero is heel dapper en ontvangt het dier al zittend . Enfin, dat leid ik af van het bewonderend applaus van mijn buren. Eerst wordt het dier wat geplaagd en dan steekt men er pieken in. Met weerhaken incluis. Met mijn eigen ogen gezien. Niet vreemd dat het dier woest wordt en ronddraait om die dingen uit zijn lijf te krijgen. Dan neemt de torrero een rode doek met daarin een degen, doet nog vele showbewegingen (olé – olé) om het dier tenslotte af te maken met een degenstoot. Dat is toch de bedoeling. Maar het lukt niet zo goed. Een paar keer opnieuw proberen en op de duur moet hij geholpen worden door zijn compagnons. Ik kan het niet aanzien en daarom doe ik mijn ogen iets later open voor een foto. Het dier is dan allang dood .

De volgende uitdager is een echte zot. Regelmatig wordt die “gestoken” door een wild dier. Applaus alom. Zijn degenstoot is goed gemikt en lukt vanaf de eerste maal. Het dier valt voor zijn voeten dood. Applaus en witte zakdoekjes worden bovengehaald om te wuiven. Bloemen worden gegooid bij zijn ereronde. Hoe cliché kan het zijn .

De voorlaatste is een klungel en ik denk dat hij tien keer moet proberen vooraleer hij zijn degen in het dier krijgt. Licht gemor vanuit de tribune. Hoe raar is een mens? Ik ook... want ik begin te wennen aan het spektakel en blijf nu mee volgen en kijken. Gedaan met die rare blikken van mijn buren telkens ik mijn ogen gesloten hield.

De laatste wordt de held van de dag. Zijn stier is heel wild, hij raakt hem telkens bijna aan maar ontwijkt net op tijd (bewonderend “boeha”) en ook hij steekt van de eerste keer het dier diep in de rug. “Vuelta” roept het publiek. Vuelta? Dat roepen ze naar de hemel. Boven in de nok van de arena zit een “externe” jury en na lang aarzelen halen zij een blauwe zakdoek boven. De stier krijgt (dood weliswaar) een ereronde en wordt met een kar rondgedragen. Applaus alom. Wat heeft die stier daar nu aan? En de torrero: gejuich, witte zakdoeken, bloemen en tenslotte een trofee    .

Het orkest speelt een laatste deuntje en de omroeper zegt tenslotte “bon appetit”. Rare (Franse?) manier om zo’n spektakel af te sluiten. Hopelijk zegt ie dat omdat het nu half een is, tijd om te eten. Ik vertrek naar Pau in de Pyreneeën waar ik rond half twee arriveer. Die steden, ook in Frankrijk, zijn allemaal hetzelfde: keten na keten, Zara over H&M, Copin. Copine naast Pimkie, Footlokker over QuickSilver, Quick naast McDo en dan zijn er de Accor hotels. Maar ditmaal heb ik een hotel geboekt via internet. Geen keten dus. Maar wel een hotel in een opengebroken straat waar volop gewerkt (lees: ge-dril-boord ) wordt.  Nu zijn de werken weliswaar gedaan en morgen ben ik hopelijk op voor acht uur, want dan begint het helse lawaai terug .

08-08-2009 om 10:01 geschreven door Maarten  

Teveel voor die eerste keer maar ik kon pas vandaag op het net.

Maandag ben ik eindelijk op vakantie vertrokken…

Na een heerlijke maaltijd bij Koen en Oljana heb ik van hen allés meegekregen om te kamperen (tent, tapijt en slaapzak). Waarvoor mijn dank.

Ik was werkelijk aan vakantie toe. Ik heb in een trek meer dan 650 km gereden tot in Tours (Frankrijk). Daar meteen een hotel gezocht (en gevonden), gegeten en wat door de stad gekuierd. Bleek dat dit de stad van Sint-Maarten is. Ik wist wel van Gregorius van Tours (« Het leven der Franken ») maar dat mijn beschermheilige uit deze stad afkomstig is, dat had ik niet kunnen vermoeden. Voor de fans: Caesarodunum was de oude Romeinse naam.

Vandaag dan maar alle bezienswaardigheden bezocht maar op dinsdag zijn hier de musea toe. Is dat niet wereldwijd op een maandag ? Enfin, ik heb dan maar wat kerken bezocht waaronder een Sint-Maarten basiliek mét tombe van de heilige zelf.

Daarna naar Bordeaux gereden. Een ander hotel (van dezelfde keten weliswaar…) en weer de stad in. Ditmaal naar het Musée d’Aquitaine dat ik gezien had bij het binnenrijden van de stad. Trouwens, als je deze stad voor het eerst ziet opduiken bots je meteen op een gigantisch gebouw… het conservatorium. En dat is dan nog geen « supérieur » zoals Parijs of Lyon. Tien keer groter dan bij ons en zo prominent aanwezig. Dat moeten we beter kunnen.

Terug naar het museum, de archeologische afdeling. Van de prehistorie, protohistorie naar Romeins (Bordeaux of toenmalig Burdigala was de hoofdplaats van Romeins Aquitanië) met een mooie, grote mozaïek en een mooie bronzen Hercules. De vaste collectie gaat verder over in de Middeleeuwen met o.a. een standbeeld van Sint Jacob (Bordeaux ligt op de pelgrimsweg naar Santiago), de Renaissance tot het heden. Maar extra aandacht gaat naar een donkere periode uit de stad’s geschiedenis: Bordeaux is rijk geworden aan de slavernij. Van hieruit werden zwarte slaven uit Afrika geïmporteerd en met veel winst doorverkocht aan plantages in Amerika. En dan vooral Santo-Domingo. Afschuwelijke afbeeldingen en honderden lijsten met slaven. Verschrikkelijk.

Daarna de stad bezichtigd met een mooie opera (tante Minne heeft daar nog vaak gezongen !), een wondermooie Gotische kathedraal (wel zeer Zuidelijke uiting van noord-franse Gotiek – maar wat wil je : denk aan de familie Parler en Milaan ...).

Bordeaux is een stad met de allure van Parijs, alleen iets kleiner. Morgen verder op weg, misschien eerst naar de kuststreek van de Gironde rond Arcachon en dan naar het Baskenland.

Zaterdag moet ik pas in de Pyreneeën zijn, dus nog tijd genoeg om wat cultuur op te doen.

Gisteren ben ik niet in Arcachon geraakt. Gewoon teveel volk onderweg door het goeie weer. Dan maar naar Mimizan in dezelfde “Landes” streek. Een “populair” strand maar wat een golven! Oljana had dat al voorspeld voor Biarritz en de Atlantische Oceaan maar hier voelde ik me al niet veilig. De golven nemen je meters hoog en spuwen je dan uit op het strand. Dat je ondertussen medebaders hebt meegenomen... dat kan je niet verhelpen. Maar wel heel leuk. Aangezien de drukte was er geen hotel meer vrij. Daarom doorgereden naar Bayonne (ja: Lapurdum ten tijde van de ...). Snel een hotel gevonden (nog steeds dezelfde keten) en dan, toeval of niet, blijkt het plaatselijke rugbystadium vlakbij. En de thuisploeg speelt vanavond, tegen Ulster. Natuurlijk daar naar toe. Vanaf de tweede helft brak een onweer los, maar dat heeft de pret niet kunnen drukken. Bayonne won gemakkelijk. 10.000 Basken blij, ik ook.

Vandaag wat rondgelopen in deze té kleine stad en dan naar Biarritz. Oljana heeft gelijk: de golven zijn hier nog erger en het stikt dan ook van de surfers. Die mannen moeten spieren hebben: oproeien tegen de stroom in en dan rechtop geraken bij elke grote golf. Lijkt me niet gemakkelijk. Biarritz heeft wel charme. Niet door het mondaine maar gewoon door het geweld van de zee en de branding.

Voor vandaag een kamer vinden was niet gemakkelijk. Vanavond begint het nieuwe corrida-seizoen en een Spaanse held komt optreden: José Thomas. Ze zijn vanuit Madrid afgezakt om hem toe te olé-en. Geen tickets meer, maar wel nog voor de voormiddagshow morgenvroeg om 11 uur. Daar ga ik natuurlijk naar toe. Daarna vertrek ik naar Pau, een kleinere stad en dat scheelt al gauw 80 Euro op hotelkosten. Dat is altijd welkom.

06-08-2009 om 22:31 geschreven door Maarten  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

06-08-2009 om 22:14 geschreven door