Als er één ding is waaraan ik nooit ga wennen, is het dat vroege opstaan! Om half vijf wakker worden tijdens een werkweek vind ik afgrijselijk! Om half zes in den hangar aankomen en merken dat ik de eerste ben en dus de koffie nog moet opzetten is nog afgrijselijker! Pfff, en het is dan nog is ijskoud ook. Kan iemand de codo laten weten dat verwarming pas om zes uur opspringt en dat dat dus onmenselijk koud is als je om half zes moet beginnen! Verder de gewone routine voor een vertrek: materiaal check van de containers en het medisch materiaal is ook geleverd. Nazicht van dat materiaal is voor morgen, want we moesten twee containers checken, en dat is, zoals jullie weten ongelooflijk veel werk. Maar goed, het voordeel van zo vroeg te starten is natuurlijk ook dat ik om vier uur al in den Aldi stond en om half vijf al op mijn appartementje zat. Ik ga eens proberen om vandaag op tijd in bed te liggen, en dat zal wel lukken, want er is zoals gewoonlijk niks op TV! Goede avond, slaap zacht!
Gisteren redelijk vroeg gaan slapen, want de planning was om vandaag ons ma (ziede wel, moeder!!!) een bezoekje te brengen! Maar om drie uur vannacht hoor ik plots de bovenbuur (ons allen bekend als: den Bere) thuiskomen met heeeeeeeel veel lawaai! Ik hoor hem den trap opstommelen, even stoppen aan mijn voordeur (nieje maat, ge moet het niet proberen ) en uiteindelijk een serieuze bonk bij zijn eigen voordeur. Ik probeer het lawaai nog even te negeren, doe mijn ogen toe en probeer terug in mijn droom te geraken, maar de innerlijke Florence Nightinggale in mij zorgt ervoor dat ik enkele minuten later toch met mijn ogen wagenwijd open lig te luisteren naar het gekreun in de gang. Vloekend op den Bere klim ik uit bed en sla mijn kamerjas om. Ik stap, ondertussen klaar wakker, door mijn hal naar de voordeur en kijk door het kleine gaatje. En ja, hoor... daar ligt mijn beste vriend, in een diepere slaap als ik die nacht nog zou beleven, met zijn handen vroom over zijn borstkas gevouwen. Hij ziet er bijna goddelijk uit, ware het niet dat een straaltje kwijt uit zijn mond het goddelijke effect een beetje om zeep helpt. Ik stop niet met vloeken en probeer hem overeind te trekken. Mijn gevloek haalt hem een beetje uit de andere wereld en hij doet zijn ogen open tot spleetjes. "Ah Sarah" brabbelt hij bijna onverstaanbaar: "Ik wist wel dat er nog eens een nacht zou komen dat jij je naast mij zou leggen"; "Dream on, eikel" sis ik en slaag zijn arm over mijn schouder. Pfff, ik heb wel zwaardere karweien als dit opgeknapt, denk ik, maar toch voelt het op dat moment aan als een bijna onmogelijke opdracht om de 89 kilo zware Bere zijn appartement binnen te krijgen. Uiteindelijk wordt hij toch ook een beetje wakkerder en sleept zichzelf mee binnen. Ik leg hem op de zetel en hij trekt mij op hem. "Hiervoor moet ge een beloning krijgen" zegt hij en legt zijn hand op mijn borst. "Fuck you" zeg ik en slaag zijn hand weg, "breng die beloning morgenmiddag maar in de vorm van croissants en wat lekkers". Hij grijnst en valt terug in slaap! Dus Bere, bij deze: als ge niet meer weet hoe ge vannacht op uwe zetel zijt terecht gekomen: dan weet je het nu en ik wacht nog steeds op mijn croissants, hé!
welkom op mijn blog! Het zijn weeral een aantal bewogen weken geweest! Nog maar pas terug sinds september en ik heb ondertussen niet stilgezeten. Bij EDT34 was er nog niet veel veranderd, blijkbaar! We zijn volop aan het evalueren geweest, en sinds een kleine twee weken zijn we terug bezig met de nieuwe teams! Ha, ik zit weer bij Jeroen en Bram! Ditmaal moeten we naar Centraal Afrika! Jeroen heeft de logistiek al volledig aangevuld online (gelukkig want zoals jullie weten is dat niet mijn sterkste kant) We voelen ons ondertussen wel klaargestoomd! De politieke geschiedenis van Centraal Afrika heeft nog slechts weinig geheimen voor ons! We vertrekken waarschijnlijk 21 december, en zullen een dikke week later terug zijn! Ik kan er soms niet bij, hoeveel voorbereidingen we moeten treffen, om uiteindelijk een week lang ons ding te doen en dan weer terug te komen... om alweer met een nieuw team te starten! Ik hou jullie op de hoogte! Sarah PS: Eve, lieve schat, ik heb gehoord dat je met Leen en Koen vertrekt? Hopelijk zie ik je daarvoor nog eens? Spring gerust binnen!
) en uiteindelijk een serieuze bonk bij zijn eigen voordeur. Ik probeer het lawaai nog even te negeren, doe mijn ogen toe en probeer terug in mijn droom te geraken, maar de innerlijke Florence Nightinggale in mij zorgt ervoor dat ik enkele minuten later toch met mijn ogen wagenwijd open lig te luisteren naar het gekreun in de gang. Vloekend op den Bere klim ik uit bed en sla mijn kamerjas om. Ik stap, ondertussen klaar wakker, door mijn hal naar de voordeur en kijk door het kleine gaatje. En ja, hoor... daar ligt mijn beste vriend, in een diepere slaap als ik die nacht nog zou beleven, met zijn handen vroom over zijn borstkas gevouwen. Hij ziet er bijna goddelijk uit, ware het niet dat een straaltje kwijt uit zijn mond het goddelijke effect een beetje om zeep helpt. Ik stop niet met vloeken en probeer hem overeind te trekken. Mijn gevloek haalt hem een beetje uit de andere wereld en hij doet zijn ogen open tot spleetjes. "Ah Sarah" brabbelt hij bijna onverstaanbaar: "Ik wist wel dat er nog eens een nacht zou komen dat jij je naast mij zou leggen"; "Dream on, eikel" sis ik en slaag zijn arm over mijn schouder. Pfff, ik heb wel zwaardere karweien als dit opgeknapt, denk ik, maar toch voelt het op dat moment aan als een bijna onmogelijke opdracht om de 89 kilo zware Bere zijn appartement binnen te krijgen. Uiteindelijk wordt hij toch ook een beetje wakkerder en sleept zichzelf mee binnen. Ik leg hem op de zetel en hij trekt mij op hem. "Hiervoor moet ge een beloning krijgen" zegt hij en legt zijn hand op mijn borst. "Fuck you" zeg ik en slaag zijn hand weg, "breng die beloning morgenmiddag maar in de vorm van croissants en wat lekkers". Hij grijnst en valt terug in slaap!
