We hebben de terugweg naar BA geboekt bij Via Bariloche in 'cama superior' dus kunnen we languit slapen! (beneden is het wel wat frisser dan boven, soms op het koude af) Een jonge braziliaan op weg naar het concert van Madonna kleeft de airco af om wat minder tocht te hebben en met succes. Hij laat ons ook zijn outfit voor dit concert zien. Veel is zelfgemaakt met veel glitter en hij heeft ook speciale 'plateauschoenen' laten maken waar hij in de zool een camera wil verstoppen.
Na een stevig ontbijt (heel veel keuze en lekker brood) vertrekken we nu te voet tot aan de grens van Brazilië (ongeveer 15') en van daaruit nemen we dan de bus (om de 20') naar Puerto Iguazu.
Weeral veel paperassenwerk aan de grensovergangen en de bus komt aan met een serieuze vertraging. In de busterminal kunnen we bijna direct overstappen naar de bus voor het park.
Aan de ingang van het park is het veel rustiger dan aan de braziliaanse kant ook veel minder pompeus opgevat. Hier geen open bussen, enkel een treintje dat je naar de verschillende stopplaatsen brengt.
We boeken een 'Gran Aventura' met een 4x4-tocht door de jungle (met commentaar van een biologe), boottocht over de 'rapids' van Iguazu-river (met reddingsvest) en als laatste de speedboot door de watervallen (hiervoor krijg je een waterdichte tas mee want alles wordt goed nat!)
Vooral het laatste gedeelte is echt spectaculair; je gaat met de speedboot recht onder en door verschillende watervallen en je wordt echt hééééél nat!
Als verzopen kiekens komen we terug aan de wal. Gelukkig schijnt de zon een zijn we rap opgedroogd. Op het pad vanaf de aanlegplaats naar boven heb je een prachtig uitzicht op de Ambosetti-waterval. (zie de verschillende foto's). verder naar boven kom je nog verschillende kleinere en grotere watervallen tegen.
Het hoogtepunt echter is de 'Garganta del Diablo'. Via een lange passerelle kom je tot vlak aan het begin van deze prachtige 'WATERVAL!!!' Op de loopbrug begint stilaan de opbouw naar het eindpunt : op sommige momenten passeer je schaduwrijke plaatsen waar de talrijke veelkleurige vlinders gewoon op je hand of kledij komen neervleien (subliem!!!) en dan weer zie je dat het water om je heen niet echt diep is en er ontelbare vissen in zwemmen die je op andere plekken niet tegenkomt.
En dan .... EL GARGANTA DEL DIABLO .het gevoel dat je hier krijgt is echt ONBESCHRIJFELIJK en ik kan niet geloven dat we met onze foto's je dit gevoel kunnen geven.
Je voelt je als mens zo nietig in die massa van water, het lijkt wel als je naar beneden kijkt dat je wordt meegezogen door die enorme watermassa dit is hoe ik mij de watervallen van Iguazu heb voorgesteld en mijn teleurstelling van gisteren is totaal ongedaan gemaakt door deze bijna onwerkelijke ervaring.
JE MOET HET ECHT ZELF MEEMAKEN OM TE ERVAREN WAT DIT BIJ JE TEWEEGBRENGT !!!!!!!!
We laten de foto's voor zich spreken hopelijk krijgen jullie hierdoor een idee van al het watergeweld dat je hier kan beleven!
Hier blijven we de nodige tijd hangen (Martine is hier moeilijk weg te krijgen).
We hebben geluk dat we vlug een bus hebben bij de terugkeer en dat we nog eens kunnen plonzen in ons zwembad vooraleer het tijd is om te gaan eten.
Wederom duik het bed in en nu mogen we eens uitslapen want morgen staat alleen de terugkeer naar Buenos Aires in de vroege namiddag op het programma.
We worden om 6u gewekt, maar Martine geraakt maar niet wakker (slecht geslapen).
Uiteindelijk vertrekken we dan toch rond 8u30 naar de watervallen langs de Braziliaanse kant.
We nemen de openbare bus voor het hotel en aan het park staan er reeds veel bussen vol met toeristen. Dat betekent dan ook dat we moeten aanschuiven om binnen te geraken. Daar staat een bus klaar om ons tot aan de watervallen te brengen. We moeten heel wat wandelen op de loopbruggen (omlaag omhoog) vooraleer we aan La Garganta del Diablo (keel van de duivel) komen. Onderweg zijn er heel wat miradors (uitkijkpunten) die uitzicht geven op prachtige kleinere watervallen en men voelt zich op sommige plekken zowat in de jungle. Eenmaal we daar zijn is de watermassa echt indrukwekkend en we kunnen op de loopbrug in het water gaan en worden dan ook kletsnat van al het water in de lucht (veroorzaakt door de watervallen). Dit is toch wel een hele beleving en ik zie dan ook niet welke foto's ik neem (wind en water verblinden ons). Tegen de rotsen achter de waterval hebben vogels (soort zwaluwen) hun nesten gebouwd en zij vliegen dan regelmatig door de waterval heen wel spectaculair, maar moeilijk vast te leggen op film.
Nadien gaan we nog iets drinken op het terras en vandaar heb je ook een goed zicht op de Argentijnse kant. Ik moet zeggen dat ik mij toch wat meer had voorgesteld bij deze watervallen, maar het is toch de moeite waard.
Nadien gaan we buiten het park nog naar een vogelpark die gewonde vogels verzorgen en terwijl een educatief programma bezorgen aan het publiek (geld hebben ze ook wel nodig om hun dieren te kunnen verzorgen). Het is wel mooi maar niet zo spectaculair omdat de meeste vogels in kooien zitten. Sommige grote kooien zijn wel toegankelijk voor het publiek en dan loopt men wel echt tussen de vogels door. Er is ook een kooi met vlinders en kolibrie's en dit is wel spectaculair : deze vogeltjes en vlinders zoemen gewoon naast je langs en ze hebben ook prachtige kleuren.
Tegen het eind van de dag rijden we terug met de bus naar ons hotel en dit is op zijn eigen al een belevenis want als je niet kunt gaan zitten moet je je goed vasthouden of je vliegt gewoon door de bus (zoals de vogeltjes, nietwaar)!
Nog even een duik in het zwembad en drogen in onze ligzetel en dan is het tijd voor het aperitief en avondeten. Het eten is in buffetvorm en zeer lekker.
Het dagboek nog wat aanvullen en vlug onder het laken want morgen terug weer vroeg uit de veren om de Argentijnse kant te gaan bezoeken.
's Morgens om 9u30 komen we aan in het bewolkte Posadas. We vernemen dat dezelfde bus doorrijdt naar Puerto Iguazu en aangezien we nog fit zijn beslissen we direct door te rijden dus vlug onze tickets kopen en wederom 3u op de bus.
Na onze aankomst in Puerto Iquazu gaan we eerst iets eten en drinken vooraleer verder door te reizen naar het Braziliaanse Foz de Iguazu. Een taxi nemen wordt ons afgeraden (deze zijn te duur) en de andere opties zijn 1,5 u wachten op een toeristenbus die ons aan het hotel Carima (geboekt via internet) of de lokale bus nemen die binnen enkele minuten gaat vertrekken. We kiezen voor het laatste en wachten gespannen af of we gemakkelijk ons hotel zullen bereiken met al onze bagage.
Eerst paspoortcontrol aan de Argentijnse kant en nadien moeten de toeristen afstappen om papieren in te vullen aan de Braziliaanse kant. De buschauffeur zegt ons doodleuk dat we dan maar moeten wachten op de volgende bus hij kan zolang niet blijven staan. Daar staan we nu met al onze bagage gelukkig is het paperassenwerk aan de grensovergang vlug gedaan en een politie-agent spreekt ons aan om wat verder een taxi te nemen. Martine gaat eerst onderhandelen over de prijs voor de rit naar ons hotel en dit blijkt nog goed mee te vallen (10 real of 20 pesos). Na een korte rit blijkt dat we nog meer hadden moeten afdingen, maar ja te laat.
Bij het hotel aangekomen heeft de taxi-chauffeur geen wisselgeld en moeten we 100 pesos wisselen bij het hotel. Zonder het te beseffen heeft Martine de taxi-chauffeur opgelicht : zij geeft hem 10 pesos denkende dat het real's zijn die we in het hotel gekregen hebben. De taxi-chauffeur geeft geen kick en dus hebben we in feite niet teveel betaald voor onze rit.
Het hotel is immens groot (je kunt er verloren lopen) en oogt heel mooi. De kamer daarentegen is wel zeer ruim maar niet zo mooi als de rest en een uitzicht kunnen we wel vergeten. We gaan dan maar het hotel verkennen en bij een lekkere aperitief nemen we een heerlijke duik in het warme water van het grote zwembad. Daar ontmoeten we een Vlaams koppel met een Belgische gids van Besttours en we stellen hun wat vragen over het hotel en de omgeving.
Rond 19u30 gaan we naar onze kamer om ons dagboek bij te werken. Het blijkt dat onze PC rare kuren heeft en een aantal dagen van ons reisverslag zijn verdwenen !!!! Dus terug opnieuw aan de slag om alle info er terug op te zetten. We constateren ook dat we vergeten zijn om ons dagboek te kopiëren naar onze reisblog (dankzij het mailtje van Rita), sorry voor de thuisblijvers dat jullie zolang zonder nieuws waren !!!!!!!
Nog even lekker gaan eten in het hotel en ons reisverslag verder aanvullen. Michel is al in dromenland en dus zal het reisverslag pas morgen op de blog kunnen geplaatst worden.
Ik duik nu ook mijn nestje in want morgen worden we om 6u gewekt zodat we vroeg naar de watervallen langs Braziliaanse kant kunnen gaan.
Tot onze verwondering staan we op met veel regen. Na het beperkte ontbijt (dit 3-sterren hotel was tot op heden het minste van onze overnachtingen, maar wel zeer goed gelegen en vriendelijk personeel) besluiten we dan maar naar één van de grootste shoppingcentra van Argentina te gaan Galeria La Gaceta. En inderdaad vinden we na enige tijd onze weg niet meer terug in het doolhof van gangen. Rond 13.15 sluiten de winkels hun deuren en gaan we dan maar met onze pakjes op een terrasje zitten voor onze gin-tonic. We geraken allebei wat in de wind en het begint ook terug wat te regenen. Lachend blijven we onder onze parasol zitten en na de bui gaan we vlug maar wat eten om terug op onze positieven te komen. Dan moeten we ons reppen naar het hotel om nog tijdig onze bus te halen die vertrekt om 16.30.
Bij onze aankomst in de terminal staat de bus reeds klaar en kunnen we direct opstappen. Het is zeer koud in de bus en onze vesten komen terug boven. Michel koopt voor ons nog een grote lekstok en doet wat gek hiermee tot groot jolijt van enkele omstaanders, waaronder onze buschauffeur. De bus vertrekt tijdig en na 10 min. ligt Michel reeds in dromenland, terwijl ik het dagboek verder bijwerk. Het slapen in de cama executivo valt nog best mee.
Vandaag vroeg uit de veren want we willen naar Iruya gaan en we moeten zien dat we morgen op tijd terug zijn om onze wagen af te leveren.
We verlaten Purmamarca met de prachtige Cerro de los Siete Colores badend in het zonlicht (8 u). Via de RN 9 rijden we door de Quebrada de Humahuaca, deze bergen worden ook wel het schilderspalet genoemd wegens hun prachtige kleuren en grillige rotsformaties. We passeren Maimara waar een mooie begraafplaats tegen de bergwand ligt (zie foto's). Dan passeren we Tilcara, een oud indianenfort en dan Humahuaca (126 km van Jujuy) waar we de RP 13 moeten nemen. Tot onze grote schrik merken we dat dit reeds de ergste grindweg (met veel grote stenen) is die we reeds tegenkwamen en eigenlijk alleen geschikt is voor een 4X4. Dus we riskeren het niet en keren maar terug via de RN 9. Spijtig want de weg naar Iruya (72 km lang met veel bochten en rond de 4OOOm hoogte) zou zeer prachtig zijn en in het dorpje zelf zou de Indiaanse bevolking vooral in klederdracht (alléé, een dorp waar de tijd heeft stilgestaan) te bewonderen zijn.
Daarom stoppen we op de terugweg maar aan een kerkje van 1691 Iglesia San Fransisco de Paula y la Santa Cruz de Uquia met heel aparte schilderijen (Los Angeles Arcabuceros) van de z.g. Cuzqueno school (hun inspiratiebronnen waren Rubens en de Vlaamse graveerkunst). Er staat tevens een prachtig altaar maar spijtig genoeg mogen er geen foto's genomen worden in het kerkje.
Op die zelfde weg slaan we af naar de Lagunes de la Yala, maar wederom moeten we ommekeer maken omdat deze grindweg alleen aan de top toegankelijk is voor 4X4 of moto's. Maar we zien langs het riviertje wel vele gezinnen die genieten van hun zondag bij een asado (zie foto's).
We besluiten nog een laatste stop in Jujuy te maken en dan via de autoroute terug te keren naar Tucuman omdat we via de andere route niet meer tijdig de wagen kunnen binnenleveren. Terwijl we aan het eten zijn begint het te motregenen en op de terugweg hebben we ook periodes met regen meegemaakt (zie foto's). Wanneer we rond 20.30 aankomen in Tucuman schijnt het zonnetje alweer. We gaan naar het hotel Mediteraneo (aanbevolen door de toeristische dienst) om ons op te frissen en gaan dan op zoek naar een goed restaurant in de buurt. Het hotel ligt nabij Plaza Independencia waar het een gezellige boel is : er treedt een indiaanse groep op en er zijn allerlei activiteiten en kraampjes. Het plein is mooi verlicht en er staan vele mooie gebouwen rondom.
We gaan op het terras van La Pizzada een zeer lekkere pizza en lomo eten alleen spijtig dat het verkeer aan de straat zo druk is. Dan werken we het dagboek nog bij en gaan lekker slapen.
Vroeg uit de veren(6u) want we hebben een ganse trip voor de boeg we volgen het traject van 'El Tren de los Nubes' (de trein naar de wolken) maar dan met de wagen ! Volgens onze bijbel (=onze reisgids) kan je zo nog meer van het uitzicht genieten.
De weg van Salta tot San Antonio de los Cobres is zeer afwisselend : van enorme cactusvelden tot grimmig gerimpelde rotswanden door adembenemende gebergtes en immense dorre vlakten.
Rond Santa Rosa de Tastil liggen nog enkele ruïnes van een pre-inca gemeenschap, maar die zijn een bezoek niet echt waard.
Dan gaan we naar een hoogte van ongeveer 4100m (dat voel je wel in je hoofd en in je oren) en zo krijgen we een goed zicht op de altiplano (=hoogvlakte). Op deze weg staat daar een jonge vrouw met een 5 maanden oude baby te liften wij nemen haar mee naar San Antonio de los Cobres (15 km verder) in de vallei. We zetten haar af in het centrum en zij laat een indringende geur achter in de auto (moeilijk te omschrijven) wat we reeds gemerkt hadden bij andere bewoners van die regio.
In dit mijnwerkersdorpje op 3775m hoogte wonen grotendeels indianen die in de zink- en kopermijnen werken. In deze regio zijn de mensen echt arm : ze leven in krotwoningen en men ziet bijna geen fiets, auto of schotelantenne (in de steden zijn er ook armen maar die hebben meestal toch nog wat luxe).
In de enige hosteria ( vrij modern en goed onderhouden) aldaar drinken we een cola en praten als enige gasten wat met de eigenaar. Hij vertelt ons dat de meeste toeristen daar last krijgen van hoogteziekte wij hebben gelukkig weinig symptomen (veel water gedronken onderweg en weinig gegeten) maar we hebben wel gemerkt dat we overdadig moeten wateren.
Wij rijden door naar het viaduct La Polvorilla (het hoogste punt) maar op deze weg moeten we rechtsomkeer maken omdat we met onze wagen niet door een riviertje kunnen rijden (hadden we nu maar een 4X4 !!!)
Spijtig genoeg hebben we geen tijd om door te rijden naar Tolar Grande (hoogte 5000m) en dus nemen we maar een binnenweg (R 40) die leidt naar de R 52 richting Purmamarca. Dit is één van de slechtste, langste en eenzaamste wegen die we ooit hebben genomen! We zijn gedurende meer dan 3 uren aan gemiddeld 40 km/u door saaie dorre vlaktes gereden enkel een aantal lama's en enkele mensen tegengekomen. Op het einde van deze route kunnen we in de verte de zoutvlakte van Salinas Grande waarnemen.
Je moet je inbeelden dat je de ganse dag bijna niets anders ziet dan bergen of vlaktes, af en toe een aantal koeien, ezels, paarden of lama's of een verlaten hutje of bewoond huisje. Op zulke momenten voel je je wel nietig als mens in deze overweldigende natuur !!!!!
Eenmaal op de R 52 komen we terug in de bewoonde wereld : een zeer goede asfaltweg en veel verkeer. We rijden door een adembenemend gebergte totaal onbeschrijfelijk wat voor prachtige zichten dat we te zien krijgen. Het geeft je echt een kick deel te kunnen uitmaken van deze natuur!!
En als surplus krijgen we nog zicht op de Cerro de los Siete Colores(de berg met de 7 kleuren gewoonweg een kunstwerk van de natuur) aan het dorpje Purmamarca waar we blijven overnachten in hosteria La Amaute (een huisje dat typisch in de stijl van dit dorpje past).
We gaan nog naar de mercado artesanales en eten in het restaurant Los Morteros naast onze hosteria (warm aan te bevelen qua eten en stijl van het restaurant). Wil het toch niet juist lukken dat daar ook een Vlaams koppel toekomt : we gaan samen zitten en tijdens het eten wisselen we onze ervaringen uit.
Dan naar ons bedje want morgen moeten we terug vroeg opstaan.
Bij het opstaan besluiten we hier nog 1 nacht te blijven om de stad te verkennen en ook wat uit te rusten. We hebben ook wat schrik van de apunamiento (=hoogteziekte) omdat we vanaf morgen serieus in de bergen zullen rijden (hoogten van 2500m tot 4100m) !!!!!
Dus vandaag een rustige dag in Salta lekker uitslapen, wat shoppen en al slenterend de plaatselijke bezienswaardigheden bekijken.
We nemen ons voor om verder te werken aan ons dagboek en uit de honderden foto's (Martine kan het niet laten om steeds maar foto's te nemen !!!!) de meest interessante te selecteren om op het internet te plaatsen, maar . We vallen beiden in slaap op bed en worden pas 's avonds laat wakker. Dus onze goede voornemens moeten maar wachten we hopen dat het thuisfront begrijpt : geen nieuws is goed nieuws !!!!!!!!!!!
Vandaag rijden we verder op RN 307 richting Salta en onderweg nemen we een liftster mee. Blijkt een oud vrouwtje te zijn die nog meer dan 5 km te voet door de bergen (in de hitte) naar haar dorp moest stappen. We zetten haar af in Amaicha del Valle (360 dagen zon per jaar) en wat verder stoppen we bij het Museo Complejo Pachamama : het is een combinatie van archeologische vondsten, uitleg over de geschiedenis van de regio en de kunstwerken van Hector Cruz die dit museum heeft opgericht. We krijgen ook nog uitleg van een Argentijnse gids en wonder boven wonder verstaan we toch veel van wat hij zegt. Het Argentijns in het noorden is toch wat moeilijker te verstaan als dit van Patagonië. Het is zeker de moeite waard om hier te stoppen (zie foto's) !!! Juist voor dit dorpje ga je door een smalle bergketen abra del infiernillo (de duivelsberg) op een hoogte van 3000m, maar we hebben al mooiere bergen gezien. Via route 40 gaan we naar de ruïnes van Quilmes, maar daar is niet veel aan te zien en we hebben dan ook spijt van onze kleine omweg en de 10 pesos die we moesten betalen (toegangsgeld).
Tussen Quilmes en Cafayate verandert het landschap stilaan naar een vlak gebied met veel wijngaarden en bodega's, waarvan Bodega Etchart wellicht de meest bekende is. Mendoza is de hoofdstad van de rode wijn terwijl Cafayate dit is van de witte wijn (zeer veel zon en op een hoogte van 1700 meter). Spijtig genoeg te weinig tijd om te gaan proeven!
We stoppen in Cafayate voor ons middagmaal. Het lijkt hier eerder een klein dorp dan een stad te zijn. Buiten de Plaza Principal is er weinig te beleven.
Vanuit Canfayate vertrekken de 2 mooiste routes van Noord Argentinië en hieruit moeten we een keuze maken:
RN 40 richting Molinos en Cachi via het schitterende zandsteengebergte Quebrada de las Flechas, grotendeels over grind- en zandwegen (236 km).
RN 68 richting Salta langs het rivierdal en doorheen het gebergte Quebrada de las Conchas
We opteren voor de laatste route omdat de weg veel beter is. Bij onze terugkeer uit Salta hopen we de andere route te kunnen doen.
Gedurende 80 km rijden we doorheen een 'maanlandschap' met prachtige rotsformaties en cañons in schitterende kleuren van grijsgroen tot oranjerood. Deze rotsformaties hebben eigenaardige namen zoals 'El Obelisco', 'Los Médanos', Te voet gaan we (tussen de geiten) door de bijna droge rivierbedding (we krijgen wel natte voeten) om 'Los Castillos' te fotograferen (zie foto's). Wat verder op de weg stoppen we bij de meest bekende rotsformatie el amfiteatro waar het lijkt alsof je in een gigantische spiraal ben terechtgekomen. Als je vanuit het midden omhoog kijkt begint het je te duizelen.
Onze laatste stop is bij garganta del diablo (keel van de duivel). Daar staat op de parking een Amerikaans koppel met de deuren van de huurwagen op slot en de sleutels in het contact. Vele handen om te helpen, maar weinig oplossingen. Michel probeert de truc met de ijzerdraad (gezien op TV) maar dit blijkt ook niet te lukken. Ondertussen komt de politie ter plaatse en die nemen de zaak over. Wij moeten verder en wensen het koppel veel geluk met hun verdere reis.
Het wordt al laat en we moeten nog een logement vinden op onze weg naar Salta. Tevergeefs echter, dus rijden we maar door naar Salta in het donker. Het verkeer is er verschrikkelijk druk en we kunnen amper de straatnamen en ons plannetje lezen. Dus vragen we aan een politie-agent om een goed hotel en hij stuurt ons naar hotel Alejandro I. Bij aankomst zien we dat het hier om een vijfsterrenhotel gaat en we vrezen dat dit teveel is voor onze portemonnee. Maar de prijs valt toch nog mee (350 pesos per nacht). We hebben nog wat tijd om ons op te frissen want hier is het 1uur vroeger dan in Tucuman (tijdsverschil in Argentinie is toch wel verwarrend !!!). In de nabijheid vinden we per toeval een heel goed restaurant (één van de betere in Arg.) waar nog juist een tafeltje vrij is op het terras (nog 28° graden in het donker !).
M&M - Lotgevallen in Argentinië
