Ja, ik sprak hem 1 keer tegen, maar hij, hij die zélf te koppig is en dus niet tegengesproken wilt worden, overdramatiseerd. Hij die iedereen meetrok in zijn ondergang, en alzo iedereen tegen mij opzette.
Volledig onterecht beoordeelden ze mij alleen op basis van zijn mening, zijn persoonlijke mening. En dat terwijl de beoordeling onpersoonlijk moest zijn.
Ben IK niet geslaagd? Of zijn het jullie die niet geslaagd zijn? Zijn het jullie niet die hun beroep niet uitoefenen zoals het hoort? En zijn het jullie niet die bepalen wat kunst is, en dat het karakter daar niets mee te maken heeft?
Was Schiele niet gek? En Van Gogh niet narcistisch? Was Dali niet een beetje in war? En vond men Spilliaert geen prutser? En toch, zijn jullie zo vol van hun werk. Waarom is mijn werk dan zo slecht, als ik slechts een beetje koppig ben.
Ik ben iemand die niet vaak terugkomt op haar mening, op haar woorden, op haar daden. Ik ben meestal zeker van mijn stuk en denk vaak twee keer na voor ik iets zeg of doe, waardoor dat terugkomen dus niet nodig is.
maar voor 1 keer wil ik wel graag terugkomen op mijn woorden ...
ik wil geen vrienden meer zijn, ik wil geen pinten meer gaan pakken, ik wil ni de moeite doen nog eens op den trein te stappen, zelfs al is het gewoon om even goeiendag te zeggen, zonder meer.
ik wil u niet meer kennen, ik wil geen goeiendag meer zeggen als ik u tegenkom, ik wil gewoon geen moeite steken in een vriendschap die toch niets waard is.
want gij zijt egoistisch, narcistisch en apatisch. ik kan hierover uitwijden, maar ik ben geen grof mens.
Waarom zijn witte druiven niet wit? en rode druiven niet rood? Waarom zijn ook witte haaien niet wit? en ook rode kool niet rood? Waarom is de blauwe vinvis niet blauw? en de witte selder eigenlijk groen?
En zijn trostomaten wel trostomaten als je ze af hun tros haalt? en zijn boomkikkers zonder boom niet gewoon kikkers? en waterspinnen aan land niet gewoon spinnen?
Is een kameel met slechts 1 bult een dromedaris? en een kikker met wratten plots een pad? Is een schaap met kleine horens dan een geit? en een hele grote pony soms een paard?
Misschien stel ik teveel vragen? of is dit gezonde nieuwsgierigheid? of ga ik een beetje te ver? te diep?
Deze blog ontstaat niet enkel op aanraden van eef (bloggen.be/eevebel) -ze wou zo graag blogpartners worden-, maar vooral uit eigen initiatief, omdat het me blijkbaar goed doet me af te reageren.
Elke mens heeft af en toe wel eens behoefte aan afreageren, vooral dramatische mensen, maar meer dan dat, agressieve, temperamentvolle, 'ik-weet-mijn-woede-niet-kwijt'-mensen. Een beetje mensen zoals mezelf.
Waar mijn agressie vandaan komt? Ik steek het op mijn temperament .. maar mijn temperament steek ik op mijn familie, toch op moeders' kant, want vaders' kant is eerder apatisch.
Maar je agressie (aka temperament) op iemand anders steken wordt beschouwd als projectie, want je wil niet toegeven dat het je eigen stomme schuld is, dat je zélf niet kan relativeren en zélf overreageert. Na zulke stellingen (projectie dus) begin ik na te denken (te vaak en te lang en te diep), wat moet je dan wél zeggen als het in de familie zit? Want zeg je het zus dan is het projectie, maar zeg je het zo dan lijkt het een flauw excuus. 'Sorry dat ik zo kwaad ben maar dat is gewoon mijn temperament hoor, mag ik even verder schelden?'
Uiteindelijk kan ik alleen maar concluderen dat het temperament er nu eenmaal is, en dat ik ermee zal moeten leven, net als mijn omstaanders.
Dat van die omstaanders is moeilijker gezegd dan gedaan, misschien omdat ze niet weten hoe te reageren. Gewoonlijk doe ik 'rustig' mijn verhaal, mijn klaagbede, mijn zeik zaag zever. Met rustig bedoel ik dan rustig naar mijn normen, wat helemaal niet rustig blijkt te zijn in anderen hun ogen. 'kalmeer toch, kalmeer toch' krijg ik meer dan eens per dag te horen 'MAAR IK BEN KALM' probeer ik dan duidelijk te maken, en natuurlijk, nu ik het zo bezie komt dat helemaal niet kalm over, maar wat moet je dan zeggen als je daadwerkelijk kalm bent? weeral ... zeg je het zus dan geef je niet toe, zeg je het zo dan wordt je alleen maar ongeloofwaardiger, en uiteraard nog kwader, want wie wil nu ongeloofwaardig zijn?
De onmacht die je voelt als mensen je niet geloven, als je niet duidelijk kan maken dat je daadwerkelijke kalm (of eender wat) bent, is een verschrikkelijk gevoel, ik word er alleen maar kwaad van, maar dat zal het temperament wel zijn ...
