Ik heb het vreselijkste weekend ooit gehad. Vrijdag om kwart voor 4, toen eindelijk de bel ging om naar huis te gaan, werden we naar de refter gestuurd. Niemand wist wat er gebeurde, tot de directeur verscheen. Na de vreselijkste speech ooit had hij gezegd dat we niet naar huis mochten. Daar ging mijn weekend. Mijn dagje shoppen met men beste vriendinnen, s avonds mijn date met Stefaan en daarna met Nick, twee jongens die ik vorige week op de beachparty heb leren kennen. Maar het ergste van al geen make-up. Niets! Geen lipgloss, geen oogschaduw. Mijn wereld storte in!
Het weekend duurde lang. We vulden onze dagen met slapen, onderzocht worden en wat ronddwarrelen op school.
S Maandags werden we pas gewekt om 10uur, iedereen vond het vreemd maar wel leuk, geen les. Ik ging dan maar met Sfenia en Eefje mijn beste vriendinnen ontbijten. Later die dag kregen we nieuws. De directeur begon via de intercom: Beste leerlingen, omdat de mexicaanse griep maar meer en meer slachtoffers maakt, blijven we deze week op school. Dan een luid geroep van de klas: En mijne voetbal? , Oh nee, waarom? , Niet nog langer hier! En er kwamen nog meer commentaren toen de directeur voortging. Niemand mag douche en het watergebruik wordt beperkt. Voor meer info of om eens naar huis te bellen ga dan naar één van de secretariaten. Jeeuj, nog een week tussen deze 4 muren leven, kan het nog erger?
De volgende dagen waren maar saai en gingen veel te traag vooruit. Donderdag kwam ik Faas even tegen op de gang, ik lachte naar hem, en hij lachte terug... Het begin van alles? Of had hij al een oogje op iemand? Groot vraagteken... Sfenia had gezien hoe ik naar hem keek en toen begon ze weer. Toch niet weer iemand anders? En hoe zat het dan met Stefaan? En zo ging het nog wel even door terwijl ik al dromend door de gangen van de school liep.
Tijdens het avondeten zag ik Faas zitten, hij was er nog steeds. Ik stapte met volle enthousiasme naar hem toe en begon met hem te praten. Die mooie blauwe ogen, die zachte lippen,... maar mijn droom werd al snel verstoord door Laura, de grootste trut van héél Olvi. Ze wou altijd mijn vriendjes afpakken en heb al vaker met haar bij de directeur gezeten, maar deze keer was ik te moe om erop in te gaan en gaf Faas een kus en ging naar mijn bed.
Ik werd al vroeg wakker door een vreemd geluid, door mijn nieuwsgierigheid kwam ik uit bed en ging ik wat wandelen. Op de speelplaats stonden een paar witte busjes waar die rare mannetjes met hun witte costuums allerlei dingen in legde, wat het was, wist ik niet. Op mijn roze sloefjes en mijn zijde nachtkleedje ging ik verder met mijn ochtendwandeling. In alle slaapzalen was het nog stil, je kon zelfs een muis horen lopen, het was wel eng, maar het had zo iets van die film spykids, ik voelde me net zoals hen, maar dan véél mooier. Na wat wandelen kwam ik bij de K-blok en wou de trap oplopen toen er plots stemmen achter me aankwamen, onbekende zware stemmen. Ik liep naar het dichtsbijzijnde lokaal en verstopte me. Er hong een rare geur.. een geur dat ik niet kende. Ik geeuwde, mijn benen werden zwaar, mijn armen werden gevoelloos en plots was het donker...
Mijn naam is Lynn Bellekens en ik ga hier wekelijks een blog zetten over mijn avonturen in mijn school OLVI 'Op Zijn Kop' Boom! Acht uur 's ochtends, ik stond op. Wat een aknapper want het is 1 september en iedereen weet wat dat betekent: school. De eerste kamer dat ik bezocht is de badkamer, de belangrijkste. Na een paar uur werken aan mezelf geraak ik eindelijk in de eetkamer waar een radio was. De nieuwslezer had het over de Mexicaanse griep, die zou geëvolueerd zijn tot een dodelijke variant. Na ontbeten te hebben ging ik naar school, waar we in medias res werden ingedeeld in klassen. Mijn klas was dezelfde als die van vorig jaar: den Tom die altijd de grapjas wil zijn, Julie die denkt dat ze de knapste is van het land, Evy met haar ronde brilglazen (alsof dat niet uit is!!!), etc. Na twee uur te niksen werden we eindelijk vrijgelaten en konden we naar huis. De volgende dag was heel vreemd. Het begon met de kopstukken in de krant, die zeiden dat er in België 500 000 mensen besmet waren met de Influenza Mexicana. Ik ging naar school en er waren velen ziek. Zelfs mijn beste vriendin Cindy was er niet, ze had 'De griep'! de rest van de dag verliep grijs. Gekuch en genies was de muziek voor vandaag. Dag drie was D-day, niet omdat het donderdag is maar omdat er een soort inspectie in onze school was, zo'n mensen van in de film ET, met witte pakken en een gasmasker. Ze hadden de school ingepakt met een soort van plasticfolie en er waren vele verluchtingsbuizen voor een goede ventilatie ofzo. De inspectie zei dat we ons moesten kalm houden en dat er een toespraak zal volgen. In de plaats van naar de klas te gaan, gingen we naar de turnzaal. Ik werd vergezeld door een zeer knappe jongen. Hij was ook van het 6de en was hier nieuw. Zijn naam was Faas. We hadden een tof gesprek onderweg naar de bestemming. In de turnzaal zei een of andere specialist dat we in de school moesten blijven voor enkele dagen omdat de griep zich niet meer mag verspreiden, van binnen -en buitenuit Het was een soort Quarantaine! Het eerste wat we moesten doen was naar de klas gaan. We werden begeleid door Igor Strevic, een dokter. In de klas werden we één voor één onderzocht en degene die een symptoom van besmetting had werd weggestuurd naar een andere kamer. Gelukkig was ik daar niet bij. Laat in de avond werden we weggestuurd naar turnzaal 2 waar de bedden waren gezeteld. Iedereen kreeg zijn eigen bed. Om tien uur werden de lichten gedoofd. Slaap overnam me. Vrijdag was geen pretje. Ik was nog altijd op school en tijd voor sanitair was er bijna niet.. Na me een klein beetje te hebben kunnen wassen volgde het ontbijt in de refter. In deze zaal zag ik Faas, allright hij is ook niet ziek! We moesten na de brokkenpapmaaltijd naar de klas waar er meer onderzoeken volgde. Inentingen voor van alles kregen we. Ik weet niet of het legaal is, maar de autoritaiten zeiden dat voor ons eigen goed is. Buiten was de Mexicaanse griep nog altijd slachtoffers aan het eisen en waar de rest van de klas is weet niemand. Tot volgende week!
