Van de wateroverlast is echter niet veel meer te zien in Brisbane. Je kan wel aan de afval in de bomen en de werfhekken aan de oever van de rivier zien hoe hoog het water gestaan heeft en dat is enkele meters hoger dan de huidige rivierstand. Op de zuidbank van de stad zijn ze het strand en zwembad gedeelte terug aan het heropbouwen en de Art gallery en het museeum zijn er nog publiekelijk gesloten omwille van de waterachade. Maar verder is alles terug zijn normale gangetje aan het gaan. De schooltijd is terug aangebroken en zo zijn de kinderen te zien in hun kleurrijke schooluniformen. In het belgisch biercafe vloeit de Hoegaarden uit de tapkraan bijna volgens de regels van de kunst, desondanks het hier opmerkelijk rustiger was ten opzichte van de belgische biercafes in Nieuw Zeeland. De zon kan terug schijnen en doet dan soms ook uit volle kracht. Op de dag van mijn vertrek naar sydney was er toch een buitje op de luchthaven.
Sydney
Sydney is ten opzichtige van de vorige steden, die ik de laatste maanden bezocht heb, vergelijkbaar. Oude gebouwen die wegdrongen worden tussen de mastedonten van wolkenkrabbers. Maar hier is alles net een tikkeltje spectaculairder. De oude gebouwen zijn er amper merkbaar tussen de vele hoge torens. De troeven van Sydney, De Harbourbridge en het operagebouw, hebben hier natuurlijk ook veel mee te maken. Na een eerste globale indruk ben ik net zoals ik mijn reis begonnen ben de stad vanop de fiets gaan ontdekken. Een echte aanrader want je kan veel meer zien op een dag en komt er op plaatsen waarvan de inwoners van sydney het bestaan niet van afweten. Wegens de verschroeiende hitte heb ik ook de belangrijkste stranden bezocht zoals 'Bondi' en 'Manly Beach' om er wat afkoeling te zoeken in de oceaan. Mijn laatste volledige dag in Australie was bestemd voor de 'blue Mountains'. doordat gumbomen een eucalipische olie afscheiden krijg je oveer de uitgestrekte bossen een blauwe schijn.
Het is nu tijd geworden om te ontwaken uit mijn schitterende droom, die heerlijk smaakte zoals het vruchtvlees rond de pitten van een passievrucht, en terug te keren naar de werkelijkheid waren mensen worden geboren en komen te gaan. Waar de dagelijkse sleur realiteit is en en de verkeerschaos nooit ver weg is.
Als eindconclusie kan ik stellen, dat het niet wetenschappelijk
significant aan te tonen is, dat het water nu tegenwijzerszin wegloopt
op het zuidelijk halfrond.
Dank aan mijn trouwe volgelingen en tot de volgende reis en de volgende blog.
De terugweg naar Australie was redelijk spannend. Niet door het feit ik om 3u eruit moest omdat de vlieger van Auckland naar Sydney om 6u15 vertrok. Wel door het feit ik in Sydney 80minuten had om op de vlieger naar Cairns te geraken. Het werd zelfs een triller wanneer bleek dat ik 87minuten nodig had om aan de gate te geraken doordat mijn bagage volledig terug ingechecked moest worden en omdat die pipo van de douane zo graag mijn sportschoenen wou zien die uiteraard ergens helemaal onderaan mijn rugzak zaten.
Eens bij de gate aangekomen bleek dat de vlieger 15 minuten vertraging had zodat ik rustig kon inchecken.
Eens in Cairns aangekomen bleek de omvang van de overstromingen in provincie Queensland rampzalige proporties aangenomen te hebben. Doordat het getroffen gebied zo groot is als Frankrijk en Duitsland tesamen is het niet mogelijk om Sydney te bereiken met een huurwagen zoals ik gepland had. De plannen moesten gewijzigd worden maar om niet steeds het hoofd boven water te houden heb ik eerst een duikcursus "PADI" gevolgd. Ik mag nu overal ter wereld tot 30 m diep duiken.
De eerste 2 dagen waren theorie en wat vaardigheden oefenen in een zwembad om vervolgens 3 dagen op een boot door te brengen in het wereldbekende "Grote Barriere rif".
Tijdens de 3 dagen hebben we een 8-tal duiken gedaan en een aantal keer gesnorkeld op 3 verschillende riffen. De kleurrijke vissen en koralen zijn een streling voor het oog en jammer dat de tijd van elke duik beperkt is want je zou er anders uren in kunnen vertoeven. Tijdens de nachtzwem zaten we letterlijk tussen de haaien die redelijk dichtbij kwamen (3-4 meter, ik denk dat ze hongerig waren ) Jammer dat we tijdens de duiken ook enkele vaardigheden moesten oefenen en dat je geconcentreerd bent met het duiken zodat ik de zeeschildpadden en nemo gemist heb. Ik heb wel andere anemoonvissen, blauwe zeesterren, trompetvissen, koraalduivel, haaien, en nog zoveel meer kunnen bewonderen.
Na het uitpluizen hoe de situatie van de wateroverlast in elkaar zat heb ik toch maar besloten om een wagen te huren en naar Brisbane te rijden. Vandaar uit zou ik dan een vlieger naar Sydney nemen omdat het nog niet zeker was dat dit met de wagen bereikbaar was. Omdat de weg naar het zuiden nog niet lang genoeg is (1700km) ben ik eerst naar het Noorden getrokken om er de rust terug te vinden in Cape Tribulation waar de werelden van het reef en het regenwoud elkaar ontmoeten. Cassowaries ben ik er jammer genoeg niet tegen gekomen maar muggen hebben ze er genoeg en tijdens een boottocht op de' Daintree' river hebben we een vrouwtjes krokodil van een jaar of 20-25 met een lengte van 2.5-3m gezien (Sorry voor de details).
De tocht naar het zuiden was toch langer dan ik dacht en verliep niet zoals het zou moeten. Bij een tussenstop aan de boulders in 'Babinda' was ik net 10 te laat om ze droog te kunnen aanschouwen en fotograveren. Tijdens de 600m lange wandeltocht van en naar de boulders ben ik doorweekt door een hevig onweer. Tja kan gebeuren tijdens het regenseizoen in het regenwoud. Ook de verdere tocht met de wagen verliep in de regen en omdat ik geen hostel vond en Townsville wou bereiken moest ik in de donker en met regen rijden. Niet de beste omstandigheden en dat zal dan ook wel de verklaring zijn geweest dat ik de afslag naar Townsville gemist heb. Na een half uur rijden, wanneer de borden, wegmarkeringen minderden en de straat te vernauwen begon ik me af te vragen of ik wel juist zat. Wanneer de weg veranderde in grind en ik op de rem moest gaan staan voor die koe in het midden van de weg wist ik het zeker dat er iets niet klopte. Omdat ik geen idee had waar ik was en waar het fout gegaan was en aangezien het niet aangenaam rijden was wegens de regen en de donker heb ik de nacht in de wagen doorgebracht ergens in een boerengat in een vrij groot verlaten college-school waar veel licht brandde.
De volgende dagen verliepen vlotter en de landschappen veranderden van de groene natte rietvelden tot de drogere maar nog wel groene vlakten met afwisselend veel en weinig bomen. Het weer werd net zoals het landschap droger en warmer. Het was steeds opletten geblazen voor de politiecontroles en 1 keer moest ik weer op de rem gaan staan omdat Skippy de boskangeroe de straat wou oversteken. Veel dangeroos in australie ;-)
In Airley Beach mocht de wagen even aan de kant voor een boottocht naar de Whitsunday Island. De duik daar was echt niet te vergelijken met diegene ik in Cairns heb gedaan. Ondanks een zichtbaarheid van 4 meter heb ik toch heel wat vissen gezien. Verder weet ik ook wat ze bedoelen met het verbleken van het koraalrif . Na het duiken hebben we even kunnen relaxen op de parelwitte stranden. En met parelwitte stranden bedoel ik dat het zand er bestaat uit een zuiverheid van 98.5% silica. Op het uitzichtpunt waar je de rivier in de zee kunt zien uitmonden geeft dit door het kristalheldere water eindeloze kleurschakeringen afhankelijk van de diepte van het water. In een nabijgelegen baai komen de zeeschildpadden gemiddeld om de 14 minuten naar lucht happen. Vroeg of laat kun je er wel 1 spotten en dit is me dan ook meermaals gelukt. In Bundaberg, bekend voor zijn uitstekende rum, komen de zeeschildpadden zelf op het strand om hun eieren er te leggen. Jammer genoeg heb ik dit later vernomen en heb ik dat dus gemist. Misschien was ik te veel gefocust op de rum ;-)
Van de wateroverlast in Queensland heb ik eigenlijk niet veel gemerkt. Misschien wel dat het overal opvallend rustig is voor het piekseizoen en dat me het voordeel geeft dat ik nergens iets moet vastleggen. In Rockhampton lagen de zandzakjes op sommige plaatsen nog wel voor de deuren en was duidelijk zichtbaar dat het water enkele meters hoog heeft gestaan. Veel meer was er in dit stadje niet te zien. Het was zaterdag en zoals ze in Belgie dan naar de voetbal gaan zien heb ik daar een rugbymatchke meegepikt.
Fraser Eiland is de grootste zandbank ter wereld en is enkel geschikt voor 4X4 wagens met veel fauna en gevarierde flora(bedankt voor de tip Liesbeth).Het is er echt een paradijs afgezien van de masaal aanwezige irritante gigantische paardenvliegen. Maar als je 10 dagen na ons het eiland bezocht waren deze beestjes verdwenen en was je in het land van eden beland. Beeld je even in hoe de stranden er op Whitsunday eiland eruit zien en vervang al het zoute water door zoet water. Het is wat je aan het McKenzie meer tegenkomt. Ik moet er geen tekeningke bij maken (Anders moet je maar de fotos op Picassa bezien), Het is gewoon prachtig!! Sommige zoetwatermeren worden wel bedreigt door de oprukkende duinen, wat een spectakulair beeld geeft, langs de ene kant van het meer regenwoud en langs de andere kant een stijle zandduin die naast de vissen in het meer duikt. We hebben er ons 3 dagen kunnen uitleven om er rond te racen met de jeep. Op de laatste dag richting lake Mc Kenzie voor een laatste plons, heb ik blijkbaar volgens onze gids "Syd" een recordtijd neergezet, lekker racen.
Na de ongerepte natuur was het tijd voor 'Noosa Heads'. De plaats wordt wel eens het 'Cannes' van Australie genoemd. Het is er mooi, werelds en duur. Voor surfers blijkbaar een geliefkoosde plaats door de bijna perfect cilindrische golven. Ik heb er mijn surfskills nog wat bijgeschaafd maar moet bekennen dat er nog werk aan de winkel is.
De laatste week van mijn uitgebreidde vakantie ga ik in Brisbane en Sydney doorbrengen. Ik laat de komende week nog wel iets weten hoe mijn avontuur eindigt en hoe deze steden zijn.
Het verhaal over de watersnood in provincie Queensland (Australia) en bijhorende duikervaring volgt nog. Eerst moet ik uitzoeken hoe ik in Sydney ga geraken.
Het is gelukt om veilig en wel in het Noord eiland aan te komen na een 3u durende tocht met de Ferry van Picton naar hoofdstad Wellington. Veel tijd om de hoofdstad te bezichtigen was er niet en ik ben dan ook niet veel verder geraakt dan het knappe 'Te Papa' museum. "Whakapapa" was de volgende bestemming en ligt te midden van de vulkanen. Het was in dit afgelegen dorpje zonder bar waar we oudjaar gevierd hebben. Om ons toch wat feestelijk te amuseren hebben we onze outfit uit plastic zakken gemaakt om zo aan de feesttafel te zitten. Het avondeten was zo als steeds overheerlijk. Na het aftellen, het knallen van de poppers en het toeteren, verzenden van nieuwjaarsberichten naar de andere kant van de wereld waar het net middag geworden was, zijn we redelijk vroeg gaan slapen (rond 2u). Op nieuwjaarsdag stond ons namelijk een stevige wandeling te wachten. de " Tongariri crossing" behoort tot de top 10 dagwandelingen ter wereld. Het was inderdaad de schoonste wandeling die ik gedaan heb. De variatie van uitzichten en prachtigen natuurelementen geven de 18.5km lange trektocht een uniek karakter. De vulkaankraters, de 'mars'achtige vlakten, de rode vulkanische rotsformaties, de stinkende gele zwavelmeren, het blauwe meer vlak aan de zwarte lava-uitlopers, de opstijgende dampen met prachtige achtergronden, het is onbeschrijflijk en zelfs niet op foto weer te geven.
Na de calamiteiten die we in het Zuid-eiland moesten trotseren zijn de weer-goden ons na de oversteek naar het noord eiland ons beter gezind. Elke dag stralend mooi weer en temperaturen tussen de 25 en de 30C. Veel te warm om in Taupo in de warmwatervallen te liggen, aan de monding van het riviertje was de watertemperatuur al wat aangenamer. Het liefst van al had ik een uur voordien in het azuurblauwe water willen springen met een rekker aan mijn voeten van de 47m hoge rotsen maar je moest op voorhand inschrijven en dan had ik nog niet gezien hoe prachtig het daar was. Later die dag zijn we het geothermisch gebied 'Te Puia' in "Rotorua" gaan bezoeken. De tot 20m hoge opspuitende geyser heb ik niet zien exploderen. Jammer maar het gebied was zeker een bezoek waard. Alleen al om echte kiwi-vogels te kunnen zien (weliswaar achter glas) of de opborrelde modderpoelen te aanschouwen. "Rotorua" moet zowat het ongezondste gebied van NZ zijn want overal zijn er opstijgende naar rotte eieren stinkende gassen en modderpoelen aan te treffen. De 'mooiere' eigenschappen van het dorpje zijn het prachtige museum en de Maori-cultuur die in een cuturele avond voorstelling verteld wordt door enkele Maori's. Ze serveren zelfs een op traditionele maaltijd om je duimen en vingers van af te likken.
Niet veel verder in "Waitomo" zijn grotten met bijhorende glimwormen te bezichtigen. Via een black water rafting zijn de grotten en de glimwormen het best te ontdekken. Hoewel de nightabseil in een 50m diepe grot nog spectaculairder is om de glimwormen te aanschouwen. Je wordt volledig omgeven door de glimwormen. Zo mag mijn bureau op mijn volgende job ingericht worden ;-)
De volgende bestemming was "Piahia" aan de 'Bay of Islands'. Het was wel lang rijden, een 8-tal uur vooraleer we deze bestemming bereikt hadden, gelukkig werd er regelmatig een sanitaire stop ingelast. De publieke toiletten in Kawakawa moeten de schoonste toiletten ter wereld zijn, denk ik en menig fototoestel wordt hier dan ook geactiveerd.
De Bay of Island hebben we verkend vanop 'The Rock', een authentieke boot met een zeer familiale sfeer. De bemanning kent iedereen vrijwel onmiddelijk bij naam en is niet verlegen om een babbeltje te slaan en meer uitleg over de bay te geven. Tijdens de 24u op deze stabiele boot viel er ook altijd wat te beleven: Snorkelen, met paintball-geweer op een plastic eend schieten, poolen (mits de ballen af en toe van plaats wijzigde), vissen, dineren, nachtkayak of nachtzwemmen.Tijdens het nachtzwemmen of nachtkayaken kan je de melkweg zien aan de hemel en de fluoriscerende algen in het water geven deze activiteiten nog een extra speciale dimensie. Tijdens een uitstapje naar 1 van de 144 eilanden hadden we een prachtig uitzicht op gans de bay op de top van het eiland en konden we na de beklimming en de afdaling nog even relaxen op het strand.
Helaas was ons avontuur op "The Rock" onze laaste groep-activiteit want nadat we roze schapen konden aangapen op de terug weg naar Auckland was het tijd om afscheid te nemen. Met diegene die nog enkele dagen in de voormalige hoofdstad verblijven zijn we op vrijdag nog gaan Canyoningen. De laatste dagen heb ik dan gebruikt om de stad wat te ontdekken. De skyline van Auckland vanop de vulkanische krater 'Mt Eden' is knap maar nog beter zijn de views vanop het uitzichtdeck van het zuidelijk halfronds grootste bouwwerk, Aucklands Skytower.
Zo, de mooije tijd in Nieuw Zeeland zit er bijna op. Maandagmorgen 6u vliegen we terug naar Australie voor een volgend avontuur. Tot dan.
P.S. de fotos van het Noordeiland staan ook online.
De eerste indrukken in Nieuw Zeeland konden me gelijk bekoren. Eerst met het uitzicht vanuit het vliegtuig. Later met het gezel pleintje in Christchurch, dat ik met behulp van de 'Lonely planet' heb kunnen vinden. De met zongedroogde tomaten opgevulde kippenborst was een voltreffer in de leuke huisbrouwerij. Ik voelde me gelijk een beetje in Belgie in deze sterk engels geinspireerde stad. Enkel dan Rugby op de TV ipv voetbal.
De 3 dagen dat ik in Christchurch was heb ik echt de toerist uitgehangen ('punting' op de Avon zoals in venetie, ritje met de oude stadstram en met de skilift naar het uitzichtpunt over Christchurch en de haven Lyttleton. Moet je zeker eens via google earth bekijken dan kan je zien hoe deze plaatsen via 2 grote vulkanen ontstaan zijn.)
En vermits het stadje niet zo groot is heb ik het zo goed als alles gezien, de Art Gallerij, botanische tuinen en het museum inclusief.
Vrijdag de 17e december is de georganiseerde trip begonnen. De internationale groep bestaat uit 13 waarvan, ongelooflijk maar waar 3 ander belgen. Het is een leuke groep, we hebben al veel gelachen.
Zo ook bij onze eerste nacht waar de jongens zichzelf hadden buitengesloten in hun kamer door de sleutels er achter te laten en de deur dicht te doen.
De concierge was niet meer te bereiken en zo konden we na de bar onze nacht op de zetel doorbrengen. Hopelijk gaat dit geen gewoonte worden ;-)
Het weer in NZ is het eerste deel van de trip al heel wisselvallig geweest. De ene dag ( meestal de dag dat we rondtoeren met de bus
) is het stralend mooiweer en de andere dag regent het gans de dag pijpenstelen. Niet voor niets dat ze deze streek dan ook de 'Wet coast' noemen ipv de 'West Coast'.
De gletsjerwandeling op de 'Frans Joseph glacier' en de boottocht op de fjord bij 'Milfort Sound' hadden zoveel kunnen zijn (en ook de fotos) bij een heldere hemel. Het voordeel is wel dat door de overvloedige regen er duizenden kleine en imposant grote watervallen te bewonderen zijn. Op weg naar 'Milfort Sound' was er op een bepaalde plaats voor 270graden rondom alleen maar stijle rotsen te zien waar de ene waterval naast de andere naar beneden vallen.
De natuur hier is prachtig; de bomen hebben een enorme varieteit aan korstmossen en er zijn veel bloemen in de wlide natuur. De verscheidenheid van landschappen is ook indrukwekkend. Ik vroeg me al af waar frodo of king kong bleven maar voorlopig blijven ze goed verstopt. Ik blijf zoeken ;-)
Queenstown is de stad op deze planeet gemaakt voor outdoor activiteiten. In de stad kan je het ene boekingskantoor naast het andere kan vinden. Je kan het zo gek niet bedenken of je kan het hier wel ergens doen. Natuurlijk zijn ze weersafhankelijk en daardoor is de canyoning niet kunnen doorgaan. Voor de Sky dive hadden we echter veel meer geluk want tijdens de 3 dagen dat we in Queenstown waren is de Skydive maar 1 voormiddag kunnen doorgaan.
Geweldige ervaring en het uitzicht vanaf 12000ft is magnifiek boven Queenstown.
Na Queenstown stond op Kerstmisdag een bezoek aan Mont Cook op het programma. Mt cook is de hoogste (3754m) berg van het land. Onze lunchplaats aan lake Wanaka met uitzicht op Mt Cook kon niet lang genoeg duren. Het antal fotos dat genomen zijn kunnen dit verraden. Na de lunch zijn we verder richting de hoogste berg gereden om ten slotte te voet naar het gletsjermeer te wandelen. Wederom veel fotos genomen. Deze keer was het niet enkel omwille van Mt Cook maar ook door de knappe steeds veranderende bizarre wolken- en lucht achtergronden.
's Avonds zijn onze Kerstcadeautjes van eigenaar verwisseld. Het is ne keer iets anders een pluche kiwi krijgen voor Kerstmis en ik weet nog eens niet wie ik er voor moet bedanken. "Secret Santa" dan maar zeker.
Op 2e Kerstdag gin de tocht terug richting Christchurch. Hoewel we op de middag nog niet zeker waren of we op onze slaapplaats konden geraken omwille van de aardbeving (4.9 volgens Richter) van die ochtend. Later bleek dit wel het geval te zijn maar heel veel straten van het centrum bleken afgesloten te zijn omwille van gesneuvelde ramen en brokstukken van gebouwen.
De zoektocht naar een degelijke eetgelegenheid was dan ook niet evident. Het was na 22u voor het eten geserveerd werd in het Bangladesh restaurant. Bij ons danske dat we plasseerden waren we iets te enthousiast want een nieuwe aardbeving (4.4) was het gevolg.
Blijkbaar zijn ze in Christchurch en omgeving wel wat gewoon want in 2010 zijn er bijna 4000 bevingen en naschokken geweest. In september zelfs 1 van 7.3 maar diegene van 4.9 heeft wel de meeste schade berokkend.
In Kaikoura botst de koude zuidelijke zeestroom tegen de warmere continentale wateren waardoor een voedingrijke plaatsen een paradijs vormen voor de zeebeesten. Hier kan je bijna met 100% garantie walviswatch en dolfijn-zwem excursies beleven. Het zeehond zwemmen dat ik gedaan heb was een ongelooflijke wildlife ervaring. Doordat de zeehonden nieuwsgierig van nature zijn kan je tot vlak aan hun broedkolonies zwemmen en al snorkelend samen met hen door het water klieven. De baby zeehondjes (die nog niet kunnen zwemmen) zien er vanop 4m afstand nog schattiger uit dan van veraf.
Ja het is wat met het natuurgeweld in NZ. We konden al wel genieten van de prachtige landschappen en fauna en flora . Bij het weer en de natuurrampen hadden we minder geluk; Eerst was er de weg naar Milfort Sound die door een aardverschuiving versperd was. Gelukkig was deze tijdig terug open. De sneeuwlawine van een gletsjer aan Mont Cook was gelukkig ver genoeg weg van waar we stonden. Dan hadden we de bevingen die uiteindelijk niet zo veel van onze planning in de war gooide.
Erger was het wanneer we na Christchurch onze weg verder zette naar Nelson. Door overvloedige regenval was de weg overstroomd en delen, vooral bruggen waren beschadigd.
Genoodzaakt moest er een tussenstop in Picton genomen worden.
Vermits onze zeil en kayaktocht, in het kleinste maar meest bezochte "Tasman" Nationale park, vastgelegd was zijn we om 6u vertrokken richting Nelson. Op de zeilboot konden we dan rustig chillen onder een stralende zon met een frisse wind in de haren (of hetgeen er nog van overblijft ;-) )
Als er geen vulkanen of bosbranden roet in onze planning strooit dan nemen we morgen (30/12) de ferry naar hoofdstad Wellington op het Noord-eiland om daar het nieuwe jaar in te zetten.
Gaat het daar ook zo wisselvallig en spannend worden zoals op Noord?
Na een kleine 2 weken is het tijd geworden om het verre Europa in te lichten over mijn down under ervaringen:
Het kon niet beter beginnen: Bij mijn aankomst in Zaventem bleek mijn eerste vlucht naar Londen gecancelled. Gelukkig hebben ze me op een andere vlucht kunnen zetten en was ik ongeveer een uur later dan eerst voorzien in Heathrow. Zo moest er maar 4 ipv 5 gewacht worden tot de volgende vlieger.
De lange vlucht naar Melbourne via Hong Kong viel eigenlijk wel mee. Vooral het 2e deel (na Hong Kong) heb ik wat kunnen slapen. ook de 'jet lag' nadien viel dus goed mee. Nu ik de grootstad 'Beerse' niet meer onveilig kan maken met de blauwe fiets doe ik dat hier. Zo heb ik de eerste 2 dagen Melbourne gaan ontdekken mbv de blauwe uitleenfietsen die je hier op verschillende plaatsen kan terug vinden. Zo kan je op korte tijd redelijk veel zien van de stad en kon ik wat gewoon worden aan het links rijden.
Opvallend is dat in het centrum bij de 'Yarra-rivier' de lage oude gebouwen tussen de moderne wolkenkrabbers staan. Wat me ook is bij gebleven zijn de de grote prachtige parken en de gigantische sportcomplexen (waaronder Melbourne park van de "Australian open") in het centrm van de stad. Verder is het Melbourne Museum de moeite waard en het gigantische "Crown Casino" (24u open) met0 speeltafels en 2500 gokmachines een paradijs voor gokverslaafden. Een 3D film over de Hubble-telescoop op het 3e grootste scherm ter wereld was ook wel indrukwekkend. Ook noemenswaardig is het groot aantal aziatische mensen dat er rondloopt. Niet te verwonderen dat er hier ook een chinatown terug te vinden is.
Wist je dat in Australia niet elk restaurant een vergunning heeft om alcoholische dranken te schenken? In de 'Brunswick-straat' zijn er een groot aantal van verschillende culturen terug te vinden. Het is wel toegelaten om om eigen drank mee te brengen dat ze dan voor jouw serveren. Het is op de deur van het restaurant gemarkeerd met BYO (Bring Your Own)!
De dagen daarop ben ik met mijn gehuurde Toyota Corolla "The Great Ocean Road " gaan afcruisenom er tussen de regenbuien door de imposante en prachtige "Twelve Apostels" te aanschouwen. Langs deze route heb ik de tijd genomen om mijn eerste surfervaringen op te doen, niet zo evident met een nogal wilde zee. De vermoeienende pogingen zijn het echt waard wanneer je een golf goed neemt en dan als het ware gelanceerd wordt. Het is me zo een paar keer gelukt, alleen rechtstaanop zo'n plank lukt me nog niet maar wordt zeker vervolgd ...
Op weg naar het National Park " The Grampians" heb ik bewust " Hamilton" links laten liggen. Sommigen begrijpen wel waarom ;-) en heb ik een tussenstop in "Port Fairy" genomen. bij zonsondergang komem hier duizenden dunbekpijlstormvogels hun jongen voeden. Een indrukkendwekkend schouwspel waarbij ik zelf voedsel werd van de duizenden muggen die er rondvlogen. " The Grampians" zelf zijn ook spectaculair. De ruige rotsformaties, gevormd nadat zandsteen massas zich plooide tot een bijzondere 'cuest-formatie', hebben enerzijds een steile bergwand aan de oostzijde en licht glooiende hellingen aan de westzijde en zijn een plezier om in te wandelen met mooie watervallen en uitzichtplaatsen.
Wat verder mijn indrukken van Australie tot dusver zijn: -) Altijd uitkijken voor dieren langs de kant van de weg. Heb meermaals moeten remmen voor walibies en 1 keer heb ik zelfs heel veel chanche gehad want een schaap sprong op een paar tientallen meters voor de wagen. Gelukkig had ik het tijdig zien staan langs de kant van de weg en kon ik tijdig afremmen.
-) Na de aziaten in Melbourne zijn er buiten Melbourne vooral opvallend ook meer europeanen terug te vinden. Voornamelijk van de belgische buurlanden.
-) Buiten de eerste 3 dagen doet het weer me meer denken aan Belgie dan aan de tropen.
-) Voor de geintresseerden lijkt het erop dat het water tegenwijzerszin uit het bad loopt. Statistische bewijzen heb ik hier nog niet van dus verder onderzoek is aangewezen.
Momenteel ben ik terug naar Melbourne terug gekeerd om morgen de vlieger naar New Zealand te nemen.
) Jammer dat we tijdens de duiken ook enkele vaardigheden moesten oefenen en dat je geconcentreerd bent met het duiken zodat ik de zeeschildpadden en nemo gemist heb. Ik heb wel andere anemoonvissen, blauwe zeesterren, trompetvissen, koraalduivel, haaien, en nog zoveel meer kunnen bewonderen.
. Na het duiken hebben we even kunnen relaxen op de parelwitte stranden. En met parelwitte stranden bedoel ik dat het zand er bestaat uit een zuiverheid van 98.5% silica. Op het uitzichtpunt waar je de rivier in de zee kunt zien uitmonden geeft dit door het kristalheldere water eindeloze kleurschakeringen afhankelijk van de diepte van het water. 
