Benton vertelde me zijn twijfels bij alle voorvallen. Toen we deze morgen vertelden over het feit dat mijn creditcardgegevens werden gebruikt voor fraude, deed hij er nogal redelijk luchtig over. Nu vertelt hij mij plots wat hij echt denkt. Iedere keer wanneer ik een nieuwe kaart krijg, gebeuren deze soorten fraudes. Benton denkt dat er een lek in mijn beveiliging zit. Mijn nicht Lucy is een ware computergenie en kan goed overweg met computers. Een lek in haar beveiliging zou ze uitermate persoonlijk nemen.
Ik vraag hem hoe hij denkt dat de koperen muntjes, de tweets en de gegraveerde kogel kunnen gelinkt worden met Lucy.
Benton denkt dat de tweets, de muntjes en het gebruik van mijn creditkaart wellicht bedoeld zijn om mijn aandacht te trekken.
"En de kogel met die 3 erop? Is dat hetzelfde?".
"Ja. Een visitekaartje van een onzichtbaar iemand die zich vlak onder ons neus bevindt. Lucy bevind zich vlak onder ons neus."
Ik wil nog niet zover gaan. Ik wil liever nooit zover gaan maar ik moet Lucy toch als een mogelijke seriemoordenaar zien....
Er rijdt een zwart busje naar binnen, glanzend als lakleer.
"Peck Mortuary Services" is gearriveerd om de drenkeling, het veertienjarige meisje dat per ongeluk is verdronken, op te halen. Even denk ik aan de kinderen die bij haar waren, en ik vraag me af hoe de rest van hun leven eruit zal zien. Vroeger werd ik kwaad als mensen op een domme manier aan hun einde kwamen. Ik had altijd mijn oordeel al klaar over dronkaards, drugsverslaafden, mensen die onder invloed van drank of drugs tijdens het rijden in de laadbak van een pick-up gingen staan of in meren en zwembaden sprongen zonder te kunnen zwemmen. Meestal word ik verdrietig van dit soort gevallen, omdat deze mensen zoveel moeten missen. Niemand begint aan zijn leven met het idee dat hij bij mij op een stalen tafel terecht zal komen. Mensen houden geen rekening met zo'n einde als ze dromen over wat ze willen worden en wie ze zullen liefhebben.
Door het grote vierkant van de geopende deur zie ik de parkeerplaats. In die paar minuten dat ik hier ben, zijn er nog meer auto's verdwenen van werknemers waarvan hun werkdag erop zit. De personeelsleden nemen zelden deze uitgang naar de parkeerplaats. Het verbaast me telkens weer als forensische wetenschappers niets willen weten van de mensen aan wier zaken ze werken. Ze willen zelf niet in de buurt komen van dode lichamen, of zelfs naar de details horen over de sterfgevallen...
De oogwond is ook een inschotopening; de kogel is dwars door Nari's zonnebril gegaan. De bril is op het wegdek gevallen, waar ik hem fotografeer. Het linkerglas is verdwenen, maar het schildpadmontuur is intact. Splinters gepolariseerd plastic liggen verspreid over zijn witte overhemd en het wegdek naast zijn gezicht. Nari lag al op de grond toen hij door het oog werd geschoten, precies in de houding waarin hij nu nog steeds ligt.
Met een meetlat en meetlint duik ik de grote zware doos weer in, waar ik hem vanuit elke hoek fotografeer en opmerk dat de bril door de kracht en de baan van de kogel van zijn gezicht is geslagen. Hij is precies 1 meter en zestien centimeter rechts van zijn hoofd neergekomen. Ik betast het grijze haar, dat vol bloed zit. Mijn gehandschoende vingers vinden wat ik verwacht: breuken in zijn achterhoofd en scheuren waar minstens 1 kogel is uitgetreden. Maar geen zachte plekken. Zijn lichaam heeft nauwelijks nog gereageerd. Tegen de tijd dat hij de grond raakte, was hij al dood.
Ik wilde mijn nicht, Lucy nog wat vragen. Ik wist dat ze in de helikopter aan het vliegen was en dat ze een wireless verbinding in de cockpit, met bluetooth in haar helm had.Ik haalde mijn telefoon boven en nog voor ik iets kon intoetsen kreeg ik een oproep. "Rechercheur Pete Marino' verscheen op het schermpje. Niet zijn privé- maar zijn werknummer.
"Sorry dat ik je dit moet aandoen,doc" zegt Marino. Ik vraag hem wat er is en loop langzaam heen en weer in de tuin.
"We hebben er een in Farrar Street, op klaarlichte dag, massa's andere mensen in de buurt en niemand heeft iets gehoord of gezien, net zoals bij die andere. En ik maak me ernstig zorgen over de slachtoffers die hij kiest, en vooral de timing, nu president Obama vandaag naar hier op bezoek komt."
Ik vraag Marino naar de plaats waar het is gebeurd, maar hij wil het me niet zeggen. Hij wil dat ik voorlopig naar binnen ga. De moorden gebeuren meestal zo zegt hij. Hij wil dat ik binnen blijf totdat ze zeker weten dat er geen schutter meer is om me neer te schieten. Ik mag dan ook zeker niet alleen naar de plaats van de moord gaan en moet wachten tot hij me komt ophalen. De plaats van de moord is verdacht dichtbij, maar 5 minuten rijden van mijn huis.
Ik vraag hem of hij niet Luke Zenner, mijn tweede man kan inzetten, aangezien ik juist op het punt sta om te vertrekken op reis. Marino wil er niets van weten, hij wil mij en alleen maar mij. Hij wil geen van mijn andere pathologen-anatomen.
Ik accepteer de zaak, en mijn reisje naar Miami zal moeten wachten.
Na mijn vorige zaak had ik eindelijk eens wat rust. Mijn man Benton, die ook een FBI-agent is, zit in de tuin de krant te lezen. We hebben eindelijk een vakantie geboekt en vertrekken binnen 2 uur naar Miami, Florida. Benton heeft de barbecue al aangelegd en ik bereid onze lunch voor. Voor het eerst vergeet ik al mijn problemen en merk ik zelf op dat ik mijn pistool op de tafel heb laten liggen, ook al neem ik het overal mee naartoe.
Ik breng twee kopjes koffie naar buiten en zie plots iets op onze muur liggen die onze tuin afzet. Het lijken blinkende muntjes te zijn. Ik loop naar Benton en vraag hem of hij de muntjes al heeft opgemerkt. Wanneer hij opkijkt van zijn krant ziet ook hij ze nog maar voor de eerste keer. Ik kijk naar het artikel die Benton aan het lezen is: "Schrikbarende toename van in het aantal creditcardfraudes". Dit doet me denken aan mijn vervelende ervaring die ik onlangs met cyberdieven had.
Ik loop naar de muur en merk op dat de koperen muntjes allemaal dateren uit 1981. Waarom dateren ze allemaal uit 1981? Nu merk ik ook op dat ze allemaal met de kop naar boven zijn geplaatst, 7 zijn het er in totaal. Ze lijken ook helemaal opgepoetst. Benton komt achter me staan en zegt dat het waarschijnlijk buurtkinderen waren die zich verveelden. Hij kust me intens op mijn mond en plots stopt hij. Hij verstuurt een klein, kort berichtje en geeft me dan nog een kus. Hij vertelt me dat hij iets in de bomen had gezien in de verte, alsof het een flits was van een camera maar dan minder fel. In de verte horen we een helikopter naderen. Ik zeg tegen Benton dat het waarschijnlijk gewoon de weerspiegeling van de zon op een auto was die hij zag. Plots is het geluid van de helikopter overweldigend en zien we een helikopter op 150 meter boven ons huis. het is de helikopter van mijn nicht, ze vliegt een paar lage toertjes rond ons huis en vliegt dan terug weg. kort daarna krijgt Benton een berichtje van mijn nicht: "No joy" wat betekent dat ze niets hebben gezien.
Benton vertelt me dat hij had gevraagd of ze eens wilden kijken in de boom nu ze toch zo dicht waren, maar er werd niets gevonden. Ik ga terug naar binnen en werk verder aan het eten terwijl Benton weer verder zijn krant gaat lezen.
