Sportieve blogvolgers,

Zoals jullie hier al konden lezen heb ik mij vorig seizoen tijdens de Ironman van Mallorca kunnen kwalificeren voor het wereldkampioenschap Ironman in Hawaii op 8 oktober 2016. Hiervoor organiseer ik, naar goede triatlon traditie, een fundraising onder de vorm van een Pasta Party. Deze gaat door op zaterdag 28 mei in zaal D’Ouwe Kerk in Brasschaat.

Iedereen van harte welkom op deze avond.

Hieronder alle praktische info en hoe in te schrijven. Al deze informatie is ook terug te vinden op de flyer in bijlage.

Waar:       Zaal D’Ouwe Kerk

Lage Kaart 644, 2930 Brasschaat

Wanneer:    Vanaf 16u

Wat:             Spaghetti bolognese

Vegetarische pasta

Prijs:           10 euro volwassenen

5 euro kinderen (tot 12j)

Gelieve uw keuze en aantal door te mailen (luktijsmans@skynet.be) of bellen (03/235.93.48) en het bedrag voor 14 mei over te schrijven met vermelding van Pasta-Party + naam en voornaam op BE95 0633 8977 7458

Sportieve groeten,

Luk Tijsmans

Bijlagen:
Luk_Flyer.pdf (1.9 MB)   

WAT VOORAF GING:

Een heel lang seizoen. De trainingen startte naar jaarlijkse gewoonte in november en liepen dit jaar door tot eind september. Dit maakt het niet eenvoudig om de geest lang scherp te houden en fysiek niet te vroeg te pieken. Toch is het nodig om wedstrijdtempo op te doen waardoor je hier en daar een wedstrijd moet meepikken tijdens het Belgische seizoen.

RICHTING MALLORCA

Vrijdag voor ons vertrek was ik thuis gekomen met een schorre keel. Dit komt me nog wel eens voor na een hele dag opleiding geven. Zaterdagochtend, met nog steeds een wat geïrriteerde keel, volgde er een geslaagde laatste laactaattest bij 3COACH Christian. Op de fiets merkte we dat de HR wel wat hoger lag dan normaal maar we maakten ons er niet echt zorgen in. Het was immers zeer vroeg en koud en ik had een drukke laatste werkweek gehad.

Zondagochtend bleken deze voortekenen over te gaan in echte keelpijn. Tegen dinsdag had de keelpijn zich via de neus op mijn luchtwegen gezet. Toen ik in Mallorca van het vliegtuig stapte, begon ik me stilaan een hoopje ellende te voelen. Het vroege ochtenduur van die dag (opgepikt om 3u20 door het busje van Jetair) zal hier ook wel toe hebben bijgedragen. Die dag stond er nog heel wat op het programma: fiets in elkaar steken en een deel van het parcours gaan verkennen met reispartner Paul. Dat eerste, de fiets, lukte vrij vlotjes, ik wordt nog een echte mechanicien. Het 2de deel van het namiddagprogramma liep minder vlot. Na 45' zoeken en elke baan van en naar Port Alcudia 3x gedaan te hebben, zaten Paul en ik eindelijk op het fietsparcours. Gevolg was wel dat we de beklimming/afdaling van de Coll de Femenia niet hadden kunnen verkennen. We hadden ons voorgenomen om niet meer dan 2 uur los te rijden.

Ondanks een vrij goed gevoel op de fiets voelden de longen steeds slechter aan. Gelukkig had ik op het laatste moment voor ons vertrek nog snel een hoestsiroop en een doos Orofar in mijn koffer gestoken. Iedere avond 2 tassen thee met honing en die avond lag ik om 8u in mijn bed en sliep ik voor 9 uur om de volgende ochtend pas om 8 uur terug wakker te worden.

Dit heb ik heel de week volgehouden. Om 8u bed in, ‘De Wereld Draait Door’ op BVN en om 9u oorstoppen in en licht uit. Samen met een ochtend en middagdutje kwam ik zo aan 13uur slaap per dag. Dit heeft blijkbaar geholpen. Tegen de dag van de wedstrijd voelden de longen weer min of meer goed en hadden de ziektekiemen zich op mijn stembanden gezet maar die heb je niet echt nodig in een IRONMAN.

ZEEWATERTEMPERATUUR

Bij aankomst was de zee nog aangenaam warm, 25,6°C. Na een regenbui op woensdag voelde de zee al wat frisser aan. In die mate zelfs dat we de geplande zeetraining hebben geannuleerd. Enkele lokale toeristen hadden duidelijk een andere mening. De dag nadien gingen Paul en ik nog eens proberen bij beter weer. Ik had mijn nieuwe speedsuit nog nooit uitgetest. Dit moest zeker nog gebeuren voor de start van zaterdag. De test met het pak verliep prima en ik had een uitstekend zwemgevoel. Mijn ontgoocheling was dan ook groot toen men reeds op donderdag besliste dat de zee 24,4°C was. Een beslissing net onder de limiet van 24,5°C. Hierdoor mochten de agegroupers met wetsuit zwemmen en de PRO’s niet. Ik had mijn speedsuit dus voor niets gekocht.

De standjes op de EXPO Village in het IRONMAN dorp speelden hier trouwens handig op in. De eerste dagen werd er met bordjes gemeld dat de zee te warm was voor wetsuits en werden heel wat swimsuits verkocht. De laatste dagen werden er dan weer wetsuits verkocht aan triatleten die hun neopreenpak hadden thuisgelaten. 'Mijn winkeltje zal draaien, de financies nog veel meer' zong ooit een bekende Vlaamse troubadour.

DE WEDSTRIJD

Zwemmen:

Er werd dit jaar dus gezwommen met wetsuit en met een rolling start. Bedoeling van dit laatste is om de atleten wat meer te spreiden. Mijn eerste kennismaking met die rolling start was geen goede ervaring. Normaal kan ik mij op de eerste of 2^de rij zetten en me na de start wat loswerken. Nu zat ik midden in een pak. Een echt gevecht en wasmachine. Na exact 5 slagen kreeg ik een serieuze mep op mijn bril. De eerste 1000m is dit niet meer goed gekomen met mijn bril. Er kwam steeds water (zout zeewater) binnen. Ik trachtte dit euvel recht te zetten, schoolslag of rugslag, maar er bleef water binnenkomen. Na het keerpunt van 1000m heb ik me even opzij gezet om mijn bril terug goed te zetten. Bleek dat één van de rekkertjes ook naar voor getrokken was. Ik heb dit pas echt terug goed gekregen tijdens de Australian Exit. Les: in zo een geval had ik echt mijn tijd moeten nemen in plaats van 2K te liggen worstelen. Gevolg was dat ik een zeer slecht gevoel had. Zeker toen ik op mijn klok keek na de eerste 2,4K. Ik was nog niet op het strand en zat al over de 35’. (ik dacht toen wel dat het over 2 km ging ipv 2.4. Parcourskennis Luk!!!) Het deel laag water richting strand kon ik ook niet lopen. Het leek of ik helemaal a bloc zat. De moed zonk mij in mijn wetsuit. Gelukkig ging het 2^de deel steeds beter en beter. Toen ik recht stond in het ondiepe deel zat ik aan 58’. Toch niet zo slecht dacht ik. Op het strand kon ik ook weer lopen. Mijn zwemtijd 59:12 was niet slecht voor 3.9K bleek achteraf.

Wissel T1

Vanaf het strand is het nog zeker 400m lopen richting wisselzone T1. Mijn blauwe BikeBage genomen en de tijd genomen om te wisselen. Hierdoor ging alles vrij vlotjes. Wetsuit uit, sokken aan, helm op, bril op en een hele kwak zonnecrème op gezicht, armen en benen. De zak afgooien in de dropzone en richting fiets lopen. De wisselzone zelf in Mallorca is volgens speaker Paul Kaye de langste in het circuit. Richting fiets voelde ik me toch stilaan vrij goed. Het feit dat ik aan de reactie van de supporters kon afleiden dat Paul en Bram ook nog niet uit het water waren hielp hierbij ook. Het slechte gevoel van tijdens het zwemmen was weg.

Fietsen:

Op de fiets vlotte het vanaf het begin vrij goed. Door de ziekte die week had ik een wat gelaten maar hierdoor ontspannen gevoel: ik zie wel waar ik uitkom. Ik voelde me goed en relaxt. Het fietsparcours was meer geaccidenteerd dan verwacht. Ik dacht dat de aanloop relatief of volledig vlak was. Na enkele aanloopkilometers ging het glooiend omhoog en omlaag. Ondanks het goede gevoel was de HR toch weer vrij hoog in het begin. Het duurde echt een hele tijd voordat ik de HR onder mijn geplande bovengrens kreeg. Na een 50-tal minuten volgde er een iets langere afdaling waar ik de tijd heb genomen om mijn HR onder de vooropgestelde Christian Meuser HR target te krijgen. Nadien lukte het me vrij goed om de HR rond deze zone te houden.

Na 20K kwam sparringpartner en Doel collega Paul voorbij. Ik dacht even dat zijn tempo wat te hoog lag voor mij maar gelukkig kon ik mijn karretje toch aanpikken. Zo ontstond er stilaan een groepje van een 20-tal atleten van ongeveer hetzelfde niveau.

Na 90K passeer je weer in Port d’Alcudia om aan de laatste lus te beginnen. Deze gaat via het oude Alcudia via de kust richting Port de Pollença. Hier stond er een behoorlijke zijwind vanuit de zee. Ik kreeg de indruk dat heel wat atleten het hier knap lastig kregen waardoor de betere steeds verder wegreden. Het lukte me zonder al teveel moeite om terug aansluiting te vinden met het groepje vooraan.

Op de beklimming van Coll de Femenia zat ik vrij snel aan mijn maximaal vooropgestelde HR en op mijn kleinste verzet om een voldoende trapfrequentie aan te houden. Ik voelde me nog steeds goed maar wou zeker niet in het rood gaan. Het gevolg was wel dat ik heel wat atleten die ik gepasseerd had langs de kust heb moeten laten gaan. Ook Paul reed vlot van me weg en was na enkele kilometers uit het zicht verdwenen. Ik besloot om op eigen tempo naar boven te rijden en dan wel te zien waar ik uitkwam. Na het bereiken van de top ging het daar nog enkele keren omhoog en omlaag om vervolgens de echte afdaling in te zetten. De afdaling had ik dus niet meer kunnen verkennen. De weken voor mijn vertrek had ik wel bijna iedere avond de afdaling bekeken op YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=psq1E_Tpp3s) en had ik gans de afdaling uitgeschreven: l…L-R—L-R—L-R (l) l-R-L-R—r-L-L …enz. (eigen codetaal)

Blijkbaar heeft dit wel geholpen. Ik haalde de atleten die mij voorbij gereden waren op de klim terug in en kon hen achterlaten. Ook Paul had ik terug ingehaald voor we terug beneden waren. In de Ardennen of op vakantie merk ik dat ik de laatste jaren wat voorzichtiger ben geworden tijdens het afdalen. Op een wedstrijd lukt het afdalen me nog steeds vrij goed en durf ik zelfs in de beugel af te dalen J.

Vanaf de afdaling tot de wisselzone zakte mijn HR verder. In dit laatste deel lukte het me vrij goed om groepjes die wegreden achterna te gaan. Iets wat je me de eerste 90K niet zou moeten vragen. Zo kwamen we na 5u08:56 terug in de wisselzone.

Wissel T2

Fiets weggezet en weer de heel lange wisselzone doorlopen en de rode Runbage nemen. Ook deze wissel liep zeer vlotjes en rustig. Loopschoenen aan, zonnepetje en bril op. Me nog snel even insmeren tegen de zon. Het was ondertussen 26°C en zeer zonnig. Snel nog een sanitaire stop want plassen op de fiets lukte me deze keer niet. Dit ondanks zeer zeer hoog peil.

Lopen:

Ik voelde me na het fietsen frisser dan vorig jaar in Klagenfurt. Ik ben zeer gretig vertrokken en ook tijdens het lopen kwam ik vlotjes aan de maximaal vooropgestelde HR. De eerste 10K moest ik me af en toe inhouden. Het was immers nog lang. Ik had besloten om dit jaar geen kilometertijden af te drukken maar me gewoon aan de vooropgestelde HR zone te houden. Pas vanaf de 3^de ronde ging het een ietsje minder. Af en toe zakte de HR wat weg. Vanaf  hier moest ik me soms aanporren om de pas er in te houden, loopstijl te verzorgen en de benen naar voor te pushen. Al bij al had ik deze keer zeer weinig verval in snelheid. OK na 8 uur sporten begint alles wel wat pijn te doen maar het viel allemaal best mee. Ik heb dit jaar ook voor het eerst de 42K mijn voedingsplan kunnen blijven aanhouden. Tot de laatste posten heb ik isotone drank en gel blijven opnemen. Met mijn marathon tijd van 3u24:47 ben ik zeer tevreden.

Finish:

Ik kwam over de finish in 9u41:41. Op een 98^ste plaats overall en een 10^de in mijn agegroup. Dit is nog een minuut sneller dan vorig jaar ik Klagenfurt waar het een sneller fietsparcours is.

DE SLOTALLOCATION “EEN TICKET NAAR HAWAϔ

Geloof het of niet maar ik heb nooit een Hawaï-slot nagestreefd. Ik ben wel steeds gedreven met de triatlonsport bezig geweest maar dacht dat ik voor het wereldkampioenschap in Kona toch enkele procenten tekort kwam. Ik had me wel voorgenomen om met een top +/- 15 plaats in mijn reeks naar de slotceremonie te gaan. Met mijn 10de plaats voor 6 slots in mijn agegroup was ik dus present.

Het liefst had ik me ergens met Els in een hoekje genesteld en bang afgewacht. Dit was echter buiten: Paul en Els, Hank en Christel, Peter en Katy, Bram en Anneke,Vanessa en tenslotte Wim gerekend. De ganse award ceremonie duurde bovendien nog eens ruim 2 uur. Slecht voor de zenuwen en het sterk vermoeide lijf.

Bij de vrouwen, waar wel minder slots te verdelen zijn, was er soms een 'Roll Down' (het doorschuiven van een slot naar een volgende atleet) van 1 of 2 slots. Ik had er 4 nodig! Ik hield er al rekening mee dat het niets ging worden. Ik had schrik dat de supporters me nadien zouden troosten en dat dit een schaduw zou werpen op mijn prestatie van de dag voordien. Maar toen in mijn reeks de slots toch zakte was ik blij met ons gezelschap. De Duitsers aan de tafel naast ons begonnen ook door te krijgen dat het spannend werd voor de Belgen. Anneke begon bij de naamherhalingen van de atleten die hun slot niet namen al te roepen '3x had ge gezegd, kom de volgend' 'Ja, lang genoeg gewacht, doe verder'

De eerste 3 atleten namen hun slot. Het is voorbij dacht ik. Dan plots 4 en 5 niet. Oeps dat begint hier te spannen. 6 wel maar 7 weer niet. Achter ons werd gejuicht. Een Noorse atleet nam het voorlaatste slot. Bij het laatste slot werd 3x de naam van de 9de, weer een Noor, afgeroepen. Geen reactie … en toen 'we Roll Down ... Belgium Luk Tijsmans' Onze tafel barstte uit van vreugde en heel Mallorca beach heeft dit gehoord. Dit heb ik deels gemist. Ik dook immers in mijn rugzak voor mijn pas en mastercard. Die wilde ik niet vroeger vastnemen om het lot niet te tarten. Ik stapte vol emotie richting podium. Ik kreeg felicitaties van Paul Kaye, een Hawaï krans in de Belgische driekleur en een munt.

Nadien werd ik door een jonge Spaanse dame naar de administratie geleid. Daar diende ik eerst een formulier in te vullen en onmiddellijk te betalen met mijn mastercard. Ik moest beginnen met mijn bib, 396. Ik geraakte niet verder dan wat onleesbaar gekrabbel op het blad. Gelukkig kwam ook deze keer weer Els aanlopen om ook hier weer de praktische kant van de zaak over te nemen. Zij heeft het formulier ingevuld terwijl ik de betaling in orde maakte.

Op 8 oktober 2016 mag ik dus deelnemen aan het wereldkampioenschap IRONMAN in Hawaï. Dit zal een ongelooflijke ervaring worden.

DANK U

Met voorsprong en op de eerste plaats moet ik mijn vrouw Els hier bedanken. Zij laat me toe om gans het jaar door te trainen terwijl heel het gezin verder draait. Ook de praktische kant voor mijn buitenlandse reizen neemt zij voor haar rekening.

Verder: Christian Meuser voor de 3COACH begeleiding, Raf  Kelderman voor de zwemtrainingen, BrTC, Koen Van de Mierop voor de massage, Paul en Els voor de ontspanning in de dagen voor de wedstrijd en grootouders voor de opvang van Warre en Joppe.

01-10-2015 om 21:37 geschreven door Luk Tijsmans  

Hieronder mijn verslag van de wedstrijd in Klagenfurt.

Voor de start van deze wedstrijd had ik op een of andere reden heel veel stress? (dus nog meer dan normaal) Ik was bijzonder onzeker over mijn niveau en de toestand van mijn pezen en spieren na Leuven. Na een laatste trainingstest heb ik me volledig overgegeven aan de wedstrijdplanning van mijn coach Christian Meuser. Je gaat in dit verslag regelmatig zijn naam en richttijden tegenkomen.

Zwemmen:

Er wordt gezwommen in de Wörthersee. 1400 heen, 400 in de breedte, 1000 terug en de laatste 1000 in  een kanaaltje richting wisselzone.

Mijn moto was net zoals in Nice: “een uurtje zwemmen en dan start mijn Ironman”. Echter, na mijn zeer goede zwemprestatie in Leuven zette Christian me aan om toch een iets hoger tempo te zwemmen. “Binnen het uur terug uit het water, dat zou pas knap zijn” waren zijn woorden. Christian raadde me aan om hoog EXT te zwemmen 85-90%.

De eerste 100m heb ik even doorgetrokken (niet overdreven) om goed uit het pak te geraken. Het pak is hier relatief want ik was er in geslaagd om me op te geven voor de eerste start. Dit is een start met ‘maar’ 800 atleten. Ik startte op de 2^de rij en achter mij stond nog een man of 2. De andere atleten stonden iets verder en hadden geen zin in een spelletje wasmachine. Het gewoel viel dus best mee. Het enige wat ik een beetje ondervond was de grote deining die de start teweeg bracht. Maar deze verdween na enkele 10 tallen meters.

Vrij snel vond ik een zeer goed paar benen waar ik me in kon nestelen. Perfect tempo voor mij en een man met een verzorgde beenslag die niet teveel schuim maakt. Na de eerste boei, op 1400m, was ik deze benen kwijt. Snel op zoek naar andere benen. OK, gevonden. Deze atleet ging echter wel iets sneller. Na een 200 meter vond ik dit toch iets te snel en besloot om de zwemmer te laten gaan. Ik was aangenaam verrast toen ik naast mij benenpaar ‘1’ terug zag. Ik heb me even laten uitzakken en heb me weer in de ideale positie genesteld.

Op het einde van het meer moet je dus dat kanaaltje in voor de laatste 1000m. De zon is aan het opkomen waardoor oriëntatie op het meer naar dit kanaal niet evident is. Zo liepen we met een aantal atleten vast aan de grond. Bleek dat we toch enkele meters fout zaten. We zijn rechtgestaan, richting kanaal gelopen en weer in het water gedoken. Door dit maneuver was ik mijn superbenen weer kwijt. Ik ging op zoek naar een nieuw paar om mij in te nestelen maar vond eigenlijk enkel gasten die blijkbaar nog maar recentelijk met voetballen gestopt waren. Voeten, benen, hielen, … het vloog allemaal rond mijn oren en elke slag op een andere plek. Ik heb toen besloten om de laatste kilometer zelf mijn weg te zoeken. Op techniek en heel rustig slaagde ik er in om de beenstoempers achter mij te laten.

Uit het water stond er op een tijdbord 57:11. Geweldige tijd. Achteraf bleek de tijdregistratie nog iets daarvoor te zijn waardoor mijn zwemtijd 56:57 was! En belangrijker, nog niet teveel pijlen verschoten.

Fietsen:

Het fietsparcours in Klagenfurt gaat over 2 ronden van 90km. In deze ronde zitten er 3 beklimmingen. De beklimming in Velden is zeer goed te doen, die van Egg/Faaker See is al heel wat pittiger. De uitsmijter is de Rupertiberg. Dit is een stevige kuitenbijter van 2km. De beklimming verloopt in 3 trapjes.

Na een vlotte wissel startte de fietsproef. Ik zat onmiddellijk in een strak en hoog tempo. Voor het fietsen was het advies: HR 140-150, beklimmingen tot 160 (niet hoger) en durven flirten met de oranje zone.

De eerste km’s zat mijn HR rond de 160. Dit komt wel meer voor in wedstrijden dat je na het zwemmen en wissel met een hoge hartslag zit. Normaal daalt deze langzaam richting zone als je in je tempo zit. Ik kreeg mijn HR echter niet onder de 150. Dat ik daarbij steeds 36-37km/h reed zal er wel iets mee te maken hebben. Maar in zo’n wedstrijd is het toch een beetje ‘Go with the flow’.

Na 15K kwam Glenn Vekemans mij voorbij gevlogen met zo’n 10-tal atleten in zijn wiel. ‘k Heb ze laten rijden. Hij riep me nog iets toe en ik wenste hem een goede wedstrijd.

Na 25K kwam eindelijk mijn sparringpartner en Doel collega Paul voorbij. Hij reed me voorbij en ik dacht, die zie ik niet meer terug. Ik zat nog steeds te vechten met mijn HR en vond het nu stilaan tijd dat deze in zijn zone mocht komen. De dag was immers nog lang.

Enkele km’s verder lukte het me toch om weer aansluiting te vinden bij Paul. We sloegen even een praatje. Ik zei hem dat ik eigenlijk iets te hoog zat. Paul zat blijkbaar met hetzelfde probleem. Ondertussen kwam wel de eerste ‘echte klim’ er aan richting Egg. Ook hier ging mijn HR vlot richting 163 wat dus ook weer te hoog was. De top van deze klim ligt na 40km. Tijdens de afdaling het ik mij echt ingehouden om mijn HR te laten zakken. Pas toen hij onder de 140 was gedaald ben ik stilaan beginnen bijtrappen.

Na de afdaling kwam Paul weer even naast me rijden en zei me dat ik het tempo iets had laten zakken. Dit kon ik enkel maar bevestigen. Toch zat ik nog steeds met HR 150 te flirten. En zo naderden we stilaan het beest in deze wedstrijd, de Rupertiberg. Direct naar mijn 39-25 geschakeld en klimmen maar. Ik merkte wel dat ik met mijn beperkte klim capaciteiten toch vlot meekon. De atleten met een veel te groot verzet kon ik zelfs achterlaten. Dit wel met een HRmax van 165 tijdens de steile stukken. Na de Rupertiberg volgt er een snelle en aangename afdaling. Nog enkele tussenklimmetjes en dan gaat het ‘zeer’ snel terug richting Klagenfurt.

Eerste ronde zit er op. Conclusie: niet flirten met oranje maar bijna heel de tijd IN DE ORANJE ZONE.

De eerste ronde hadden we in een warm en lekker zonnig weer afgelegd. Toen we de 2^de keer richting Velden reden dreigde er daar onweerswolken en was er een stevige wind komen opzetten. Na 120km kwam er een peloton voorbij. De eerste ronde zijn er massa’s gele kaarten uitgedeeld door de scheidsrechters. Klagenfurt had de vorige jaren de slechte reputatie van teveel drafting (achter elkaar rijden wat verboden is in een triathlon). In de eerste ronde was het dit jaar zeker niet het geval. Ik durfde echt niet in de buurt van een wiel te komen. Maar blijkbaar hadden de ref’s na 100km hun kaarten weggestoken. Voor ons wel pech. Eerst 120km alleen rijden en dan door 20 man voorbij worden gereden. Ik heb me met Paul achteraan deze groep gezet op de normale afstand van 10m. De klimmetjes in het parcours zorgen wel voor een selectie.

Mijn HR zat de 2^de ronde wel in de geplande zone maar wel nog steeds aan de bovenkant hiervan. In het groepje atleten dat ons voorbij gereden was had ik mij gefocust op 2 atleten waar ik zeker wou bijblijven. Dit lukte goed maar op de klimmetjes moest ik dan wel weer richting HR160 gaan.

Ondertussen was het stevig beginnen regenen waardoor het wegdek er gevaarlijk glad bijlag. De eerste ‘droge ronde’ ging ik stevig door de bochten omlaag. Door mijn valpartij, tijdens een training eind april, zit ik nog steeds met de schrik als het wegdek nat is. Hierdoor moest ik na elke bocht weer een 50 tal meter goedmaken op het groepje. Gelukkig zitten er in de afdaling niet al te veel bochten. Maar ik wou zeker de laatste 20km richting Klagenfurt bij deze groep blijven om nog wat extra te kunnen recupereren voor het lopen.

Na zo’n 140km kreeg is plots heel grote honger op de fiets. Slecht teken dacht ik. Ik had me heel de wedstrijd aan een strikt eetpatroon gehouden. Honger leek me dus heel raar en dit had ik nog nooit meegemaakt. Bij de volgende bevoorrading heb ik een extra halve Powerbar en 2 halve bananen genomen. Mijn hongergevoel was hiermee weg.

Zo ging het dus richting wisselzone. Toen ik van de fiets sprong voelde mijn benen erbarmelijk aan. Snel fiets weggezet. Run-bag genomen en de wisseltent in. Droge sokken aan, loopschoenen en we zijn vertrokken.

Met mijn fietstijd van 5u09:49 ben ik supertevreden. Die jaren trainen hebben toch iets opgebracht voor mijn zwakste onderdeel van de drie.

LOPEN:

De marathon gaat over 2 ronden van 21km. Dit zijn eigenlijk 2 lussen vanaf de start/aankomstzone. Eén lus richting Wörthersee en eentje richting centrum Klagenfurt. De supporters zien je zo dus 4 keer passeren.

Hier was het advies van Christian: ‘Luk, geen HR maar snelheid voor de marathon.’ Mijn richtsnelheid was 4:45/km.

In de wisselzone had ik nog zeer slechte benen maar vanaf op het loopparcours voelde ik me vrij goed. Ondanks het advies van Christian wou ik mijn HR toch onder de 150 houden. Dit was ook weer niet evident. Je loopt tussen de andere atleten en start in een massa aan supporters. Mijn eerste tijden gaven een snelheid van 4:40 aan, eigenlijk iets te snel. Mijn idee om de HR richting 145 te brengen was dus niet zo slecht. Dit uitvoeren is iets anders. Ne mens kan dan altijd trager gaan lopen …. maar ja.

Stilaan heb ik toch een compromis gevonden HR147. Dit gaf mij een natuurlijk loopgevoel. Restte er nog 2 vragen: houden de darmen het uit en houden de benen het uit?

Van de darmen deze keer geen last (of toch niet tijdens de wedstrijd). De dagen voordien extra op mijn eten gelet. In Nice was dit vanaf 17K een groot probleem. Ik heb toen 8 minuten ‘verscheten’.

De benen deden in Nice(2012) na 25km behoorlijk pijn. In de voorbereiding had ik het gevoel dat de beentjes na wedstrijd in Leuven van 4 weken geleden niet meer recupereerde van al de trainingsarbeid. 2 weken voor Klagenfurt heb ik de trainingsarbeid sterk geminderd en de laatste week heb ik amper gelopen. De dagen voordien voelde ik dat de benen helemaal herteld waren.

De eerste ronde verliep zo zonder veel problemen. Dit is uiteraard na 7u sporten een relatief begrip. Zowel tijdens het fietsen als tijdens het lopen heb ik me aan het strikte eet en drinkschema kunnen houden. Voor de marathon: elke bevoorrading trachten 200ml isotone drank te drinken en om de 2 bevoorradingen ook nog een gelleke. Dit lukte allemaal zonder maag of darmklachten.

In Klagenfurt zelf hing er een bel. Elke atleet die daar aan belde zorgde zo voor sponsoring voor het goede doel. Voor mensen met een bepaald longprobleem. Ik had me voorgenomen om er elke keer tegen te kloppen. De bel hing aan een touw. Hierdoor ging de bel steeds over en weer. Ik dacht, ik spring er even naartoe. Dit had ik beter niet gedaan. Ik kreeg plots een kramp in een pees die me al heel het seizoen bezig houdt. We zaten aan km 18. Als deze pijn in de pees echt komt opzetten dan haal ik de meet niet dacht ik. Rustig blijven Luk en elke bevoorrading een spons leegknijpen op deze pees. Een gouden raad van IM voorbeeld BrTC’r Jef. Enkele km’s verder voelde alles weer OK.

Onderweg loopt het parcours vaak over dezelfde baan heen en terug. Dit was zeer fijn om de andere bekende atleten te zien. BrTC’s (Kris-Mike-Jethro-Bert), Paul, Benny en Leslie. Zo kon je inschatten hoe zij met hun wedstrijd bezig waren. Dit motiveert ook altijd. Je kan ook zien dat je niet de enige bent die afziet en pijn heeft.

Vanaf km 30-32 begonnen de bovenbenen toch behoorlijk pijn te doen. Hierdoor daalde het tempo en ook de HR. Fysiek kan je nog wel sneller maar de benen zeggen steeds luider: NEEEEN. Toch heb ik steeds mijn loopstijl trachten te verzorgen.

Vanaf de 2^de ronde lopen er steeds meer atleten op het parcours. Dit wil zeggen dat er aan de bevoorradingen stilaan files ontstaan. Ik ben steeds blijven lopen en wilde niet stoppen. Ik ‘moest’ een spons hebben voor mijn benen. Hierdoor heb ik in de laatste 12 km’s twee bevoorrading gehad waar ik geen drinken heb genomen. Dat is misschien het enige wat ik moet onthouden voor mijn volgende wedstrijden. In zo’n geval kan je toch beter stoppen en zelf je drank van de tafel nemen.

Door dit alles zat er toch wat verval op mijn tempo in de laatste 10K. Maar nogmaals dit lijkt me gezien de omstandigheden niet helemaal abnormaal. Toch liep ik hier nog aan 5:05/km.

Vanaf 39K was het echt aftellen. Nog 3x5’, dat is nog 15’ lopen Luk. Terug in het Europapark en tussen de supporters en dan eindelijk het bordje van 42K. Voor zover ik iets van marathons ken is het normaal dan nog 195 meter. We moesten nog een hele lus afleggen richting Powerbar tent en dan nog eens heel de aankomstzone door. OK dit is misschien enkele 100den meters extra maar na al die inspanning was ik dan toch zeer blij dat ik eindelijk de aankomst in zicht kreeg.

Mijn marathon tijd 3u27:53 of 4:55/km vind ik fantastisch.

Dit alles gaf mij een eindtijd van 9u42:00 hier kan ik enkel maar tevreden mee zijn.

30-06-2014 om 00:00 geschreven door Luk Tijsmans  

30-04-2014 om 21:30 geschreven door Luk Tijsmans  

In 2014 ga ik samen met 7 clubleden van BrTC een nieuwe Ironman uitdaging aan. Bert zet zich al jaren in voor ‘Kom Op Tegen Kanker’ en had het voorstel om onze deelname in Klagenfurt aan deze actie te koppelen. Wij hebben dus een sponsoractie opgezet. Meer informatie vind je via onderstaande link. Ik zou het fijn vinden moesten jullie onze actie willen steunen.

http://www.ironmantegenkanker.be

Al de het sponsorgeld wordt rechtstreeks op een rekening van Kom Op Tegen Kanker gestort.

Giften vanaf 40€ zijn fiscaal aftrekbaar.

19-01-2014 om 11:18 geschreven door Luk Tijsmans  

19-01-2014 om 10:21 geschreven door Luk Tijsmans  

Dit weekend was het seizoensafsluiter in Vichy.

Wat vooraf ging. ‘k Heb hier een hele tijd al niets meer op gezet. Dit jaar was zowat een tussenjaar. Niet echt grote uitdagingen in vergelijking met Nice vorig jaar. Het maar wat aanmodderen sluipt er dan snel in. Zo heb ik nog Brasschaat (tegenvaller) en Lommel (3^de plaats H40 en 36^ste overall) gehad.

Toch was ik na onze zomervakantie redelijk gefocust richting Vichy, toch nog iets maken van dit seizoen. Ik had er nog enkele stevige trainingsweken opzitten. Ik voelde dat alles goed zat. Wat dan logisch resulteerde in een goede prestatie in Lommel.

Na de wedstrijd in Lommel kreeg ik last van mijn heup. Dit op amper 2 weken voor Vichy. De week voor mijn vertrek ben ik toch nog even langs de dokter en osteopaat gegaan. De week voor Vichy niet meer gelopen, week daarvoor ook niet echt veel. Wat moest dat geven. Eigenlijk wou ik alles nog afzeggen zodat ik de hotelkosten nog kon recupereren en niet naar ginds hoefde te rijden. Den diesel is tenslotte ook niet echt gratis. Echt rood licht had ik niet van de medische sector. Ook Els raadde me aan om toch maar te gaan. Zo vertrok ik met goesting dat in het kleinste tupperware potteke kan richting Vichy.

HALF VICHY 2013

Zwemmen 1900m:

De laatste trainingsweken voor Vichy merkte ik aan mijn tijden dat het zwemmen zeer goed zat. Toch had ik me voorgenomen om rustig te zwemmen. Dit seizoen met veel 1/4 wedstrijden ben ik er dikwijls echt voor gegaan tijdens het zwemmen. Dit met als resultaat dat ik op de fiets de eerste km’s moest bekomen. Ik wou om de 3 slagen kunnen blijven ademen. Ik weet als ik naar 2 ga ik te snel aan het zwemmen ben.

Het zwemmen in Vichy gaat door op een watersportbaan. Je zwemt rond één baan voor de roeiers heen en terug. Ik heb me op de eerste rij gelegd zo’n 5 m naast de koord. Na het startschot ben ik redelijk snel naar de koord kunnen gaan. Zo was ik zeker van de kortste weg. De eerste 900m gingen zeer vlot en kon ik steeds om de 3 slagen ademen. Ik zag dat ik goed vooraan zat. Na het keerpunt ging het wel iets minder soepel. Er stond een behoorlijke wind. Het eerste deel zat de wind mee en het 2^de stuk wind op kop. Als je vooraan zwemt en je keert op zo’n (relatief) smalle baan krijg je natuurlijk te maken met de golven van het achterliggend deelnemersveld. Ademen aan die kant (mijn linkerkant, mijn mindere kant om te ademen) lukte niet meer zonder om de 3 slagen een borrel binnen te krijgen. Na enige tijd waren de meeste atleten gepasseerd en toen ging het weer wat beter. Tot ik plots weer last kreeg van de boeggolf die de 2^de wave veroorzaakte. We startte in 2 groepen dus na enige tijd kwamen die mannen weer voorbij.

Al bij al heb ik met steeds rustig kunnen houden en mijn tempo kunnen zwemmen. Zo kwam ik na 29’40 als 30^ste uit het water.

Tot de wisselzone is het ruim 400m lopen in Vichy. Daar aangekomen staat er een hele hoop vrijwilligers die je helpen. Je BikeBag wordt voor je omgekeerd. Ik trok mijn sokken aan en voor ik het wist zat mijn wetsuit, bril en badmuts al in de zak. Est-ce que je peut … wou ik in mijn beste Frans beginnen om te vragen waar ik mijn zak moest droppen. Non, non, vas-y et bon courage.

Fietsen 90km:

Het fietsparcours in Vichy gaat over een sterk heuvelend parcours met hier en daar een klimmetje. Het zwaarste stuk zit in de eerste 30km met in de eerste 5km de zwaarste klim. Na de wissel voelde ik direct dat het goed zat. Ik kwam goed in mijn tempo en dat eerste klimwerk verteerde ik vlotjes (de percentages zullen dus wel <5% zijn). Je haalt ook continu atleten van de volledige afstand in. Dit motiveert enorm. Ik werd ook maar af en toe voorbij gereden door andere atleten (een stuk of 5 denk ik). Ook mijn hartslag kreeg ik redelijk snel in de gewenste zone (150-160). Na het zwemmen en de wissel is deze steeds hoog (+170).

In het eerste deel was het nog wel redelijk fris weer. Bij de start was het 17°C maar het was nog bewolkt en in de bossen rond Vichy vond ik het zeker niet te warm. Er stond ook een behoorlijke wind maar het eerste deel van het parcours stond deze in ons voordeel.

Na 33km heb je het klimwerk gehad en dan begint vooral het dalen richting Vichy. Met mijn armen in de beugel tegen +60km/h omlaag. Ik moet dringend een kleiner kroontje steken dan mijne 13 want hier kom ik op de lange afdalingen niet meer mee toe. Klagenfurt zal met minstens nen 12 zijn.

Na 60km kwam er plots een peloton voorbij gereden. Een man of 10 die amper op 3 meter van elkaar reden. Ik ben achter deze groep blijven hangen  maar wel op de normale afstand. Ik heb heel de wedstrijd amper 1 scheidrechter gezien met een hesje van ITU. Blijkbaar zijn wij in België toch iets strenger en worden de regels door de meeste atleten meer gerespecteerd. Ook vorig jaar in Nice heb ik de laatste 15km met 2 man ‘in’ mijn wiel gereden. Op een gegeven moment kwam er achter dit groepje wel iemand rijden. Geen hesje van ITU maar toch een ref dacht ik. De arbiter van dienst zag ik geen opmerkingen maken en zeker geen kaarten uitdelen? Als dat zo elke wedstrijd in Frankrijk is dan krijg je zulke toestanden natuurlijk. Ik liet altijd mijn 10m tussen en liet ze vooraan maar begaan. 2 keer ben ik de groep voorbij gereden maar na enige tijd komt zo’n groep toch terug voorbijgereden. Op het einde zaten er terug enkele hellingen in waardoor het groepje toch uit elkaar viel.

Na 2u29:28 kwam ik zo terug richting wisselzone. Dit was de 41^ste fietstijd. Door al die jaren heen mag ik nu toch stellen dat, indien het parcours niet te bergachtig is, ik een redelijke fietstijd kan neerzetten. Mijn gemiddelde 36km/h.

Mijn 2^de wissel ging ook weer zeer vlotjes. Als je de wisselzone binnenkomt staat daar een heel peloton vrijwilligers klaar waar je je fiets maar naartoe moet gooien (à la veldrijden). De fiets wordt voor jouw weggezet en je kan onmiddellijk naar de wisseltent waar de volgende vrijwilligers staan om je daar weer te helpen met je RunBag in en uit te laden. Als je wilt knopen ze je veters nog denk ik. Ik kwam als 29^ste in de wisselzone maar ben wel als 25^ste aan de loopproef begonnen, goeie wissel.

Lopen 21.1km:

Het loopparcours in Vichy bestaat uit 2 toeren van 10km rond de rivier/watersportbaan. Ik vond het best een aangenaam parcours maar toch licht geaccidenteerd. Zo moet je door een mooi park maar dit wel over grind en boswegen. Er zitten ook 2 bruggetjes in dit park. Allemaal hindernissen. Het water wordt overgestoken via 2 grote bruggen die je via een stijl pad op moet. Aan de andere kant van de brug kom je dan naast het water terecht dat je even langs de oever volgt. Hier had je dan weer de wind pal op je neus. Dan moet je via een 20-tal trappen de straat naast het water weer op.

Het lopen op zich ging zeer goed. Vanaf het begin zat ik een mijn laag INT tempo. Dit heb ik gans de wedstrijd kunnen volhouden. Ook van mijn heup had ik minder last dan verwacht. Zowel doktor als osteopaat hadden groen licht gegeven maar zijden dat ik wel met pijn zou moeten lopen. Een pijnstiller was toegestaan. Deze heb ik dan ook ingenomen omdat ik na 500m de heup weer voelde opkomen. Voor de rest van de wedstrijd was de pijn best dragelijk. Enkel de laatste 3km bij het nog eens beklimmen van de laatste brug ondervond ik iets meer last. Het einde was dan gelukkig niet meer zo veraf.

In de eerste ronde rond km 7 stond er een Nederlander die naar me riep ‘kom op joh je loopt in 17^de positie’ (op je nummer staat je naam en de vlag van je land), Ik dacht wat bedoelt dien n’ollander? Maar een kilometer verder stond er een Fransman die ‘seizième’ naar me riep? Dit zou kunnen kloppen want ondertussen was ik nog een atleet voorbij gestoken. Stilaan kreeg ik door dat ik die dag wel echt goed bezig was. Zo liep ik verder door zonder overdreven verval en schoof ik verder op naar de 15^de en uiteindelijk naar de 14^de plek.

Zo kwam ik ook over de meet. ‘14^de Luk Tijsmans’ stond er op het scorebord. Super, ongelooflijk dacht ik. Enkele seconden later kwam op dat zelfde bord wel nog iemand over de meet als 9^de en 10^de waardoor er voor mijn naam een 15 en een 16 … kwam te staan. Toen viel mijn frank dat er nog een 2^de wave 10’ na ons gestart was waar er blijkbaar ook nog enkele goede atleten tussen zaten. Ik besloot dan maar naar de cooldown zone te gaan en de uitslag af te wachten.

Uiteindelijk ben ik in de totaaluitslag toch mooi 20^ste en 5^de in de V1H reeks. In vele andere reeksen had ik op het podium gestaan maar V1H en S4H zijn nu eenmaal de drukst bezette reeksen.

Zeer tevreden over mijn looptijd 1u30:28, de 28^ste looptijd. Met collega en sparringpartner Paul hadden we het voor de start gehad over 14km/h op de halve marathon in een triatlon. Dat zou nog eens mooi zijn maar niet evident op dit parcours wist Paul die vorig jaar reeds deelnam in Vichy. Met bovenvermelde tijd kom ik uit op 13.988950km/h. Dit is dus geen 14km/h maar komt toch mooi in de buurt.

KLAGENFURT 2014

Mijn seizoen zit er op. Het werd tijd dat hoofd en lichaam rust krijgen. Ik ben zeer tevreden met deze mooie uitslag in Vichy. Leuk om zo je wedstrijden af te sluiten.

Ik ga me nu eerst goed laten verzorgen en mijn heup later onderzoeken.

Voor 2014 staat de uitdaging al vast. IronMan Klagenfurt. Hier gaan we met 7 BrTC's deelnemen. Doel collega's Paul en Benny gaan ook mee. Ik kijk er naar uit om met al die mensen in duel te gaan. De deelname van BrTC zal in het teken staan van Kom Op Tegen Kanker. Maar later meer hierover. Nu eerst RUST!

 

SWIM	wissel 1	BIKE	wissel 2	RUN	FINISH
1900		90		21.1
29'40	3'42	2:29'28	1'14	1:30'28	4:34'35

04-09-2013 om 00:00 geschreven door Luk Tijsmans  

Gisteren ingeschreven voor de IM in Klagenfurt, Oostenrijk. Vanaf november vliegen we er in!



Na minder dan 24 uur is de wedstrijd reeds volgeboekt. Toch heben 7 BrTC's en mijn collega Paul zich kunnen inschrijven. Het zal een aangename uitdaging worden om ginder met zoveel bekenden deel te nemen.

02-07-2013 om 19:03 geschreven door Luk Tijsmans  

ZWEMMEN

 De veteranen mochten vandaag 8’ na de senioren starten. De dames waren reeds 15’ voor de senioren vertrokken. Normaal moesten we 5’ na de senioren vertrekken. Ik had schrik om in het pak van trage zwemmers terecht te komen. Enkele minuten extra vond ik dus een goed idee van de scheidsrechters.

Het kanaal Dessel Schoten is niet echt breed maar met 100 veteranen moest dit wel lukken dacht ik. Groot was mijn verbazing toen ik merkte dat ik echt moest knokken voor een plaatsje op de eerste startrij. Er was zelfs een atleet achter mij die, half in paniek, steeds steun zocht op mijn schouder (nog nooit meegemaakt). Die heb ik toch vriendelijk maar met aandrang verzocht om ‘van mijn lijf te blijven!’ In het peloton werd al opgeroepen tot rust. En waarom? Na het startschot en de gebruikelijke snelle eerste 50m lagen we nog met hooguit 5 atleten. Ik raad al die andere paljassen aan om de volgende keer op de 2^de rij te gaan liggen.

Al snel zag ik 2 atleten nog iets sneller gaan. Deze lagen aan de andere kant van het kanaal. Ik kon dus niet naar hun voeten zwemmen maar denk dat ze toch te snel gingen voor mij. Toch vond ik snel een paar andere voeten waarachter ik me genesteld heb. Na een 500-tal meter merkte ik dat de atleet voor mij te traag ging of was vertraagd? Ik heb toen besloten hem voorbij te zwemmen en op kop van het 2^de groepje te gaan zwemmen. Nog geruime tijd voelde ik dat mijn voeten af en toe werden aangetikt maar na het keerpunt (na 1300m) had ik toch enkele seconden voorsprong op de 4^de veteraan.

Het was ook pas vanaf dit keerpunt dat ik de eerste senioren begon in te halen. Zo kwam ik dus als 3^de bij de veteranen uit het water met een tijd van 22:04. Achteraf bleek dat een van de twee atleten voor mij een H50 was (chapeau!).

De wissel ging deze keer vrij vlot. Zo kon ik snel het fietsparcours op. Enkel het aantrekken van de fietsschoenen op de fiets moet ik toch nog eens extra inoefenen.

FIETSEN

Het parcours in Retie is vlak en moet dus normaal meer iets voor mij zijn dan bv. Leuven. Ik zat vrij snel in mijn ritme en kon een goed verzet rond krijgen. Het feit dat je continu senioren aan het inhalen bent helpt natuurlijk ook. Met BrTC waren we met een grote delegatie van atleten en supporters aanwezig. Dit helpt natuurlijk ook altijd. Zo reed Mike op een gegeven moment voor mij. Ik reed iets sneller en dit is zeer motiverend om dan naar Mike toe te rijden. Achteraf vernam ik dat hij 10km had kunnen volgen maar me dan heeft moeten laten rijden. Dit is natuurlijk ook altijd leuk om horen (voor mij dan hé Mike).

Tijdens het fietsen ben ik zelf ingehaald door maar enkele veteranen. De organisatie van Retie zorgt voor verschillende kleuren van rugnummers per categorie. Dit maakt het wat makkelijker om je positie in de wedstrijd te volgen. Ik was als 3^de vertrokken. De 2 snelle zwemmers heb ik ingehaald maar de uiteindelijke top 4 (H40) zijn mij op de fiets voorbij gekomen.

Van mijn fietsen was ik vandaag zeer tevreden. In de fietstijd (1u03) zit de wissel zwemmen/fietsen mee in dus een beetje moeilijk om mijn exacte tijd te bepalen maar vlak voor het binnenrijden van Retie stond men kilometerteller toch op 38.1km/h gemiddeld. Dat ik nog voorbij gestoken ben door 4 atleten moet ik er maar bijnemen. Als ik deze heren wil voorblijven zou mijn avg speed nog 1 à 2 km/h naar boven moeten?

Enige probleem vandaag op de fiets was mijn maag? Het was vrij warm en ik denk dat er iets teveel koolhydraten in mijn drinkbussen zat. Achteraf gezien zat er 107g in mijn bussen. Deze heb ik beide opgedronken. 107g op 1 uur is teveel! Al doende leert men.

LOPEN

Ik had hard gefietst dat voelde ik op het einde al. Toen ik van de fiets kwam had ik duidelijk niet het gevoel van Doornik of Geel. Mijn maag voelde de eerste honderden meters niet goed aan. Mijn gebruikelijke ‘turbo’ sloeg niet aan. Ik was de wisselzone samen met nr. 4 bij de veteranen binnengekomen. Hij (Peter Peeters) was mij de laatste 5km voorbij gekomen en ik had me toch voorgenomen hem in het vizier gehouden. Toen hij zijn fietsschoenen begon los te doen kon ik er terug naartoe rijden. Peter wisselde super snel en was voor mij weg. Het was me snel duidelijk dat ik er niet meer naartoe kon lopen. Nummers 1-2 en 3 waren ook al lang gaan vliegen. Ik ging er dus voor om mijn 5^de plaats te houden.

In het parcours zaten 2 straten in waar je 180° moest draaien. Dit is ideaal om de concurrentie in het oog te houden. Zo zag ik in de eerste ronde dat er een 5-tal veteranen op een 500-tal meter achter mij hingen. Van rustig binnenlopen was dus geen sprake als ik mijn positie wilde houden. Vooral Hugo Van Hamme kwam sterk opzetten. Aan de bevoorrading heb ik enkel water genomen en mijn hoofd natgemaakt. Ik had nog 2 gellekes op zak maar hier had ik echt geen zin meer in en mijn maag nog veel minder. Gelukkig ging het in de 2^de ronde toch stilaan wat beter. Zo merkte ik dat ik na 6km de concurrentie op afstand kon houden en zelfs mijn voorsprong terug aan het uitbouwen was.

Zo kwam ik nog met 39:40 nog net onder de 40’ binnen op een 5^de plaats bij de H40 en 38^ste overall. Dit in een tijd van 2u05:56. Met deze tijd ben ik zeer tevreden.

Dit resultaat is in Retie goed voor een prijs! Warre en Joppe zijn blij met 15€ voor hun spaarpot! GO DADDY, GO!

17-06-2013 om 15:50 geschreven door Luk Tijsmans  

27-05-2013 om 09:49 geschreven door Luk Tijsmans