De eerste drie weken van mei, met vakantie aan zee, was het geen weer om een hond door te jagen.

Maar toen  met Pinksteren de zon en de eerste warmte er toch doorkwamen, bleek dat die honden wel degelijk massaal aanwezig waren.

Bij elke wandeling kwamen we ze tegen, de honden, hun baasjes en ook wat ze overal hadden achter gelaten.

Honden van alle mogelijke rassen; soms mooi, elegant en fier, soms aartslelijk, kwijlend, zuchtend, blaffend,  geleid of soms los langs de dijk en de duinpaden.

De baasjes ook van diverse pluimage. Sommigen voldaan met één exemplaar, anderen met een volledige meute achter zich aan. De ene trots met een exemplaar waarmee kon uitgepakt worden, de anderen onverschillig de dagelijkse hondenmars volbrengend.

Wat er her en der werd nagelaten moet ongetwijfeld ook zeer divers zijn, maar hierover heb ik geen vaststellingen gedaan. Tijdens de ochtendlijke jogging kon ik tussen de fijne parfum van pas bloeiende wilde rozen wel diverse minder bedwelmende  organische geuren waarnemen.

Ik geef het toe, ik zag ook heel wat baasjes een poepzakje bovenhalen, nadat hun lieveling zich had ontdaan van het verwerkte blikje hondenvoer;  vooral  als er toeschouwers of joggers in de buurt waren!

Voor de volgende editie van de Noordzee-kunstenaarsroute Beaufort suggereer ik Wim Delvoye om een reuze kakmachine te installeren met als eindproduct  hondendrollen;  symbolischer kan het niet!

Tijdens mijn loopbaan bij het OCMW is het mij dikwijls opgevallen dat OCMW-cliënten,  ondanks hun beperkte middelen, dikwijls de neiging hebben om er allerlei huisdieren op na te houden; meestal honden en liefst zo groot en excentriek mogelijk.

Vroeger heb ik mij daar wel eens aan geërgerd, maar als ik het hondengedoe hier aan onze kust zo zie heb ik geen moeite meer met de huisdierenmanie van onze minderbedeelde sociale vrienden.

Vele hondenliefhebbers onder de kustbewoners beleven met hun viervoeters een even geïsoleerd, asociaal bestaan als de OCMW-klanten, maar voor hen is het dikwijls een bewuste keuze. Ze keren zich op hun manier  van de maatschappij af en laten hun hondjes, hun beste, laatste  vrienden, rustig een van onze mooiste natuurgebieden volschei...

Beste minder bedeelde Jan met soms zelfs geen pet, laat uw viervoeter gerust zijn gang gaan in het Vlaamse achterland waar jullie zijn ondergebracht. Neem misschien wel een Lidle-zakje mee voor het geval…zo zal de goegemeente zich ook veel veiliger voelen.

04-06-2012 om 11:12 geschreven door Luc Van Vynckt