'Hoe is het met de lekken in ons computerbestand deze middag?' vraagt Bontekoe, de hoofdcommissaris, pas bevrijd uit de bezemkast, waar hij zijn roes uitsliep.
'Nog geen lekken opgemerkt, sinds u terug bent van Paris.' zegt Tom op een wrang toontje.
'Voor jou is het wel Mevrouw Hilton, snotneus,' corrigeert Bontekoe met klem.
'Ik denk dat die computermaffia die onze verslagen stelen, een lang weekend hebben genomen.' voegt hij eraan toe.
'En morgen is het een feestdag, dus we zijn tamelijk veilig voor de komende dagen.'
'Ging u geen week met uw boot varen op de Leie, meneer Bontekoe.' vraagt Tom.
'Inderdaad, maar jij blijft op post, de volgende drie dagen, Bonnen.'
De jonge onervaren adjunct-inspecteur voelt zich in zijn kruis getast.
Maar dit gebeurde niet door Bontekoe, want die was al vertrokken, maar door die twee vrouwen, u weet wel, Brigitte en Machteld, die Tom heel gespierd en sexy vinden, zeker in zijn uniform.
Tom had daar trouwens geen bezwaar tegen en was blij dat die twee hete trienen ook het ganse lange weekend moesten blijven werken van Bontekoe, die ondertussen al met zijn boot tot in Lathem geraakt was. De hoofdcommissaris had immers een snelle boot die 40 knopen kon halen.

Gekraak en gepiep in zijn oor.
'Ja, hallo, hier Bontekoe, hoe gaat het Volbloed?' 'Waar zit je nu?' 'In Peking zeg?'
'Met die Machteld nog wel, waar ge maar twee bonen voor hebt?'
'Ik begrijp je slecht, Volbloed, rotverbinding hier op mijn boot. Wat zeg je?'
' Machteld, waar je maar twee woorden voor hebt? Is dat wat je zei?'
'Rotwijf? Dat is maar één woord, Volbloed!'
'Wou ze niet meegaan? Maar jongen toch, is dat tegenslag!
'Waarom wou ze niet mee met jou naar de olympische spelen?'
'Omdat je bed te smal is? Heb jij nog altijd die halfslachtige twijfelaar?'
'Sorry, Volbloed, maar ge zijt een ouderwetse. Koop een Kingsize bed en ge hebt direct prijs!'
'Ik kan het weten want ik slaap zelf in een Masterkingsize en ik doe nooit alleen dodo,' voegt Bontekoe eraan toe, met een vettig lachje.
Dan verbreekt de verbinding met de chinezen want hij vaart juist onder de brug van Willebroek.
Jaja, zo snel kan Bontekoe varen!

Bontekoe landt juist aan in Blankenberge in de jachthaven, want hij wil vandaar ook naar Peking varen, om Volbloed wat te troosten na zijn debacle met die Machteld.
Komt een Chinese brievenbesteller aangelopen en overhandigt een telegram komende van Volbloed.
'Wel, wel,' denkt Bontekoe, 'die Volbloed toch, in een tijd van internet en toestanden, nog een ouderwetse telegram sturen. Hij heeft toch iets romantisch. Ik begrijp niet dat die Machteld dat romantische in die Volbloed niet aanvoelt?!'
En hij leest:
'Beste Bontekoe,
Ik heb nu vernomen via mijn contacten met de Chinese maffia dat die Jo Deman van onze verslagen eigenlijk Jules zou heten?
En Jules, is dat ook niet de codenaam van onze grote baas?
Ik denk dat daar een verband moet zijn en maak me grote zorgen.
Kan u dat ter plaatse verder uitzoeken?
Verbrandt deze telegram na lezing aub.
'Slim van die Volbloed om niet via internet te gaan, met al die lekken van de laatste tijd.' bedenkt Bontekoe.
En hij leest verder:
Met dank.
Uw toegenegen medewerker, Volbloed.
'Wat een broekveger toch kan die Volbloed soms zijn,' overdenkt Bontekoe nu, terwijl hij de Chinese brievenbesteller een grote fooi geeft.

Bontekoe zit al midden op de oceaan, in ruw weer trouwens, acht Beaufort. Zijn schip gaat lelijk te keer.
Plots hoort hij geronk, vlak boven hem, hoog in de grijze lucht.
Een helikopter, beschilderd met vijf grote en kleurige ringen, daalt en zet zich behendig neer op het voordek van zijn motorboot.
'Is dat niet gevaarlijk, met dit weer, midden op de oceaan?' vraagt de jonge en sexy vrouw naast hem.
'Eigenlijk wel, Brigitteke van mij.' zegt Bontekoe.
Verklarende nota voor de lezers:
De dame in haar ondergoed is dus inderdaad die undercoveragente, die uiteindelijk liever meeging met de ervaren en hooggeplaatste Bontekoe dan met dat piepkuiken van een Tom Bonnen. Ze was ook nog nooit in China geweest en dat speelde ook mee uiteraard! Zij deed het dus niet alleen voor het geld en de weelde van Bontekoe. Niet alle vrouwen zijn slecht!
Einde verduidelijking.
Volbloed verschijnt lachend aan de deur van de helicopter, neemt vlug afscheid van Jacques Rogge die aan de stuurknuppel zit, en duikelt de stuurkajuit van Bontekoe binnen.
'Volbloed, dommerik, ik ben eindelijk voor de eerste keer midden op de oceaan met die Brigitte, helemaal alleen, en nu komt ge mij storen, idioot.'
'Sorry, baas, ik heb weer een nieuw spoor!'
Speelt gij met miniatuurtreintjes, Volbloed?
'Neen, baas, nieuwe elementen in mijn onderzoek....'
Bontekoe roept: 'Brigitteke van mij, gooi het anker uit' en zegt tegen Volbloed: 'Vertel op, Volbloed!'
En Volbloed vertelt:....
Wat Bontekoe niet weet is dat die Brigitte niet gewoon is om te varen en het anker over boord gekieperd heeft, zonder echter de ankerketting, zo een 40 m lang, aan de boot vast te maken.
Bontekoe is dus zijn anker en al kwijt en dat gaat hem nog parten spelen, midden op een steigerende oceaan, met een tamelijk prutsbootje..

Terwijl de boot kraakt in zijn voegen, vertelt Volbloed aan Bontekoe: 'Heb jij ook niet in Aalst gewoond als kind?'
'Ja, in de Verbrandhofstraat'
'In welk nummer, weet ge dat nog?'
'Ja, in 69!'
'Hebben wij mekaar dan niet gekend?' vraagt Volbloed.
'Ik heb daar ook gewoond in mijn jonge jaren.'
Een verbaasde Bontekoe: 'Zeg dat het niet waar is!'
'In welk nummer?'
'Het was een lange straat, wij woonden in nummer 6969.'
'Vandaar dat ik je niet herinner.' zegt Bontekoe.
'Wel, baas, daar woonde ook een jongen met uitzonderlijke kwaliteiten, die speelde niet met speelgoed zoals andere kinderen, maar las al wetboeken op zijn tien jaar en het staatsblad vanaf zijn twaalfde!'
'Ik herinner mij iets vaag hierover, van mijn ouders, ja,' moet Bontekoe toegeven.
'Maar wat is daar interessant aan?'
'Wel mijn moeder vertelde mij onlangs dat dat speciaal bazeke Juleke heette!'
'En het toppunt is dat die moeder van dat ventje Deman heette'.
'Begint ge het verband te zien?' vraagt Volbloed, ondertussen wel zo zeeziek als een hond.
'Kunnen we niet wat vaster liggen met die boot?' smeekt Volbloed, terwijl hij alles uitbraakt.
'Op golven van 12 meter hoog is dat niet eenvoudig, Volbloed.'
' Brigitteke van mij, kijk eens naar dat anker. We liggen precies niet vast?' roept Bontekoe.
Maar Brigitte is nergens meer te zien.....

'Pijpen Brigitte, Pijpen Brigitte.' hoort Volbloed zijn baas uithuilen terwijl hij wanhopig van voor naar achter over zijn schip loopt, in tranen.
'Sorry, baas, maar ik vind dat ge zoiets niet aan uw medewerkster vraagt, zeker niet als ik erbij ben. Ik kom van de Westhoek en ben godvruchtig opgevoed, met veel eerbied voor de vrouw!' roept Volbloed naar Bontekoe, tamelijk kwaad.
'Wat bedoelt ge' vraagt de wenende hoofdcommissaris.
'Uw vraag aan Brigitte, meneer,' zegt hij, en probeert een omschrijving te geven, want vieze dingen daar houdt hij niet van.
''Falluxzuigen.' komt plots uit de mond van de brave Volbloed die van zichzelf schrikt.
'Maar Volbloed toch, dat is haar familienaam, ik blijf immers beleefd, zeker in benarde tijden!' zegt Bontekoe erg verveeld met het misverstand.
'Ik hoor kloppen.' roept Volbloed nu en kijkt verbaasd naar de vloer in de stuurcabine.
Bontekoe opent snel het luik van de motorruimte.
Komt daar Tom Bonnen te voorschijn, zo groen als wat, vol olie en vet en zijn mooie uniform van adjunct-inspecteur volledig ondergekotst.
'Godverdomme toch.' fluistert Bontekoe bij het zien van zijn verstekeling.
'Hoe komt gij hier?'
'Stiekem meegekomen, toen Brigitte naar uw boot op zoek was, meneer. Ik kon het niet verkroppen.' en zijn ogen schieten vol tranen.
'Waar is Brigitte?' is het eerste dat Tom vraagt nadat hij proper gewassen en gekamd, tevoorschijn komt.
'We zijn ze kwijt.' zegt Volbloed bedroefd.

In het vogelnest in Peking zit de voorzitter van de 29ste Olympiade, Jacques Rogge, in de eretribune.
Op zijn knie zit een sexy undercoveragente.
'Dank je, Jaco', fluistert ze lief in zijn oor, 'dat ge me hebt kunnen redden van de verdrinkingsdood, dankzij uw opmerkzaamheid en uw Agusta helicopter.'
'Ik dacht eerst dat ge een medaillezwemster was die wat ver uit het strand aan het oefenen was,' zegt Rogge op zeer voorname toon, want zo spreekt hij altijd sinds hij in een groot kasteel in Zwitserland woont.
'Graag gedaan, Brigitteke van mij' voegt hij eraan toe.
'Brigitteke van mij' dat hoor ik niet graag, dat doet me aan die klier van een Bontekoe denken,' antwoordt ze, terwijl ze aan zijn oorlel likt.
'Niet doen in het publiek' vermaant Rogge haar.
'Wat ontbijtgranen met gerst en amandelen en selder?' vraagt de sexy jongedame, die aan het smullen is.
'Neen, ik eet alleen Tarwe' antwoordt Rogge.
'Die mannen aan de top zijn toch verwende venten.' bedenkt Brigitte, 'ik kan misschien toch beter iets met dat Tommeke beginnen.'
Op de boot bij Bontekoe, Volbloed en Bonnen zou de stilte te snijden zijn mocht het niet zo stormen en kletteren.
Plots ratelt de telex.

Tom vliegt naar de ponsband van de telex en leest de gaatjes luidop:
Geachte heer Volbloed,
Ik meld u met vreugde dat uw medewerkster gered werd en nu in het nest zit op mijn knie.'
Getekend J. R.
'J.R.? J.R.? Dat komt me bekend voor. Is dat niet die magnaat van Dallas, die oliebandiet?' vraagt Bontekoe met strenge blik aan Volbloed.
'Kan het zijn dat Brigitte weer undercover werkt?'
'In de oliesector is veel misdaad!'' roept Tom vertwijfeld.
'Voor jou is het Mevrouw Pijpen, jongeman,' valt Bontekoe hem in de rede.
'Van koers veranderen' roept Bontekoe naar Volbloed, 'we gaan recht naar America, naar dat Brigitteke van mij!'
De hoofdcommissaris duwt Tom brutaal een groot reddingsvlot in zijn handen.
'Hier jongen, gij gaat hiermee terug naar Blankenberge, Amerika is niets voor jou.'
Als Tom weg is zegt Bontekoe, weer met een geil lachje:
'Die houdt het geen vijf dagen vol, zonder eten en drinken op dat vlot....'
Volbloed, die ondertussen richting Dallas, USA, stuurt, schudt zijn hoofd, vol muizenissen.

'Ter zake, ter zake!' roept hoofdcommissaris Bontekoe, die achter zijn luxueuze schrijftafel plaatsgenomen heeft en het geroezemoes beu is.
Tegenover hem zitten commissaris Volbloed, adjunct-inspecteur Bonnen, de jonge en sexy undercoveragente Brigitte en geheimagent Dré Pikkel.
'Ter zake, ter zake.'
'Zeer informatief programma op Canvas' meldt Tom Bonnen aan zijn grote baas.
'Bonnen, zwijg, doe niet onnozel, en wees aandachtig'
In het slangenlederen salon naast Bontekoe ligt een slanke ranke vrouw op de vierzit, languit.
Bontekoe kijkt haar aan, met grote bewondering, en zegt plechtig: 'Mag ik jullie voorstellen, beste medewerkers, mevrouw Caran Dash.'
'Van de waspoeders?' vraagt Volbloed beleefd.
'Of van de kleurpotloden?' mengt Tom Bonnen zich weer.
Tom bekijkt de zeer donkere huidskleur van de liggende vrouw en durft te vervolgen: Het zwarte kleurpotlood dan?'
Volbloed onderbreekt zijn telg en moeit zich in het gesprek: 'Zwart is GEEN kleur, Tom, nooit opgelet in de les natuurkunde?'
Bontekoe die rood aanloopt onderbreekt deze rare conversatie.
'Geen beledigende opmerkingen aan het adres van onze gekleurde medemensen aub.'
'Zwart is geen kleur, meneer Bontekoe, heeft mijn baas Volbloed zopas nog gemeld' zegt Tom.
Bontekoe, op de rand van een franse colère, maant Tom aan te zwijgen als hij in dienst wil blijven bij de recherche.
'Deze dame heb ik ontmoet in Los Vegos, zij is beroemd in alle staten van Amerika en wil nu ook in de kleinste staat op aarde beroemd worden. Vandaar dat zij mij vervoegd heeft op weg naar België, in mijn motoryacht.
'België is niet de kleinste staat op deze wereld, baas.' weerlegt Tom die goed thuis is in geografie.
'Betweterig manneke, hoe weet gij dat?' zegt de grote baas.
'Lesotho, Swaziland, Monaco, het Groothertogdom, etc..allemaal veel kleiner' verduidelijkt Tom voor zijn baas.

'Wat is haar specialiteit, Bontekoe?' Vraagt Volbloed.
'Niet allemaal tegelijk;' blaft de hoofdcommissaris.
'Tom, nu sla ik een figuur, in het bijzijn van deze dame.' hijgt Bontekoe uit.
'Ik denk niet dat ze Vlaams verstaat.' probeert de adjunct-inspecteur zijn grote baas gerust te stellen.
'Zij is een ster, Volbloed.' antwoordt de hoofdcommissaris op de vraag van de commissaris.
Volbloed zwijgt deze maal, verstandig als hij is.
Dré Pikkel echter, die nogal van vrouwen houdt, staat op, schudt de hand van Caran Dash en vraagt: 'Are you from Dallas?
'No, why?'
'Because mr Bontekoe has been in Dallas, looking for JR and miss Brigitte here!'
Bontekoe komt nu tussenbeide en roept nogal luid: 'Dré moei je niet met mijn privézaken!'
'JR gevonden?' komt uit Tom zijn mond nog vóór hij hem kon houden.
'De man is dood. Heb ik ter plaatse vernomen. Van een leverziekte gestorven. Ben dan langs zijn ex-vrouw geweest, Sue-Ellen.' legt Bontekoe uit. 'En die haar beste vriendin is Caran Dash. En zo is de cirkel rond.' verduidelijkt Bontekoe.
' De cirkel is altijd rond' wil Tom nog zeggen maar hij bedenkt zich.
Dré Pikkel, die nog steeds Bontekoe schaduwt wegens verdachtheid, staart naar de hoofdcommissaris en vraagt zich af of de grote baas van de recherche ze nog alle vijf heeft.

Komt plots Machteld, de secretaresse, binnengestormd, vliegt richting Tom Bonnen en gilt het uit: 'Tom, ge zijt terug thuis! Hoe lang heb je op de oceaan gedobberd in dat reddingsvlot?'
Tom kijkt het meisje aan en vertelt dat het vlot van Bontekoe het meest moderne reddingsmiddel was dat men in Blankenberge ooit gezien had. Uitgerust met een electromotor op zonne-energie, GPS, automatische piloot, met eten en drinken aan boord voor 30 weken, verwarming, airco, electriciteit en gas, met breedbeeld TV, satelietverbinding etc.
Machteld kijkt hem verwonderd aan en vraagt: 'Maar hoe lang heb je dan zo eenzaam en alleen op die gevaarlijke oceaan rondgedoold?'
'Niks dolen' zegt Tom, 'op dat vlot was ook een bancontact met bankkaarten op naam van Bontekoe. Ik heb in vele exotische plaatsen vertoefd, met het geld van Bontekoe. Ben hier pas terug, na drie weken heerlijk en vooral heel duur verlof.'
Bontekoe die dacht dat Bonnen ternauwernood gered was, hoort dit gesprek ook maar durft niks zeggen, want hij is immers schuldig.
'Ik heb dat bancontact-toestel en die kaarten van Bontekoe gehouden;' fluistert hij in het oor van Machteld. Het reddingsvlot heb ik aan de jachthaven van Blankenberge geschonken.
Volbloed schudt zijn hoofd richting Caran Dash.
'Hoe gaat u het probleem van die kleinste staat die we niet zijn nu oplossen met die dame daar?'
''Wanneer gaat België opsplitsen, dan worden we zeker de kleinste staat en is mijn probleem opgelost.' zucht Bontekoe.
'Bel eens naar Leterme.' raadt Pikkel aan.
'Die zit in Peking in het vogelnest met Tia de hoogspringster en Kim de verloopster.' antwoordt Bontekoe ontmoedigd.

'Niet bereikbaar.'

Caran Dash is ondertussen wakker geworden, draait haar zwarte hoofdje en kijkt de hoofdcommissaris vragend aan.
'Have you booked me already in your country's theatre for the coming two months?'
'Bontekoe, ze denkt dat wij maar één theater hebben in België, zo klein denkt ze dat we zijn. Ge zit in de puree als ge het mij vraagt.' declareert Volbloed met een tikkeltje spot in zijn stem.
'Wat moet ik haar nu zeggen?' vraagt de hoofdcommissaris en een licht paniekgevoel overvalt hem....
'Zeg dat het theaterseizoen voorbij is.' stelt Volbloed voor.
Plots gaat Caran Dash rechtop zitten en met schelle stem roept ze uit: 'I do understand Flemish, you know! I have been playing in mr Hugo Claus' De Vlaamse Leeuw' Don't pull me a leg! I am very disappointed in you, James!'
'Heet gij James?' vraagt Volbloed wat verwonderd aan zijn chef.
'Ze noemt alle mannen James.' antwoordt Bontekoe. 'Kwestie dat ze zich dan nooit vergist.'
'Is dat niet wat onpersoonlijk?' springt Tom Bonnen bij.
'Amerikanen zijn nu eenmaal oppervlakkig.' fluistert Dré Pikkel, die meestal heel stil praat, hij is immers geheimagent.
'Hoe heet gij eigenlijk met je voornaam?' komt uit de nieuwsgierige mond van Volbloed.
Mijn naam is Bonte. Mijn voornaam had Koen moeten zijn, maar door een administratieve fout bij de gemeente werd de n vergeten en werd het Koe.' zegt Bontekoe wat verveeld.
'Waarom laat je je dan altijd met Bontekoe aanspreken?'
'Dat is omdat ik graag mijn volledige naam hoor en respect wil van mijn medewerkers, ook van jou, Volbloed!'
'Heeft u een voornaam?' spreekt Tom zijn chef Volbloed aan.
'Neen, Tom, ik heb geen voornaam.'
'Wat erg' vindt ook Brigitte, de undercoveragente.
'Mijn vader was bij mijn geboorte zo zat dat hij bij mijn inschrijven op het gemeentehuis mijn pas gekozen naam niet meer kon herinneren.
'Wat erg voor je moeder!' komt Machteld tussenbeide.
'Neenee, toch niet, die is dezelfde dag nog gescheiden van vader Volbloed.

'Doorgestoken kaart! Doorgestoken kaart!' huilt de hoofdcommissaris luidop. Zijn hemd kletsnat van de tranen.
'Pas op, Bontekoe, uw nieuw leren blad op uw schrijftafel gaat weer beschadigd worden, door uw eigen zure tranen!' merkt commissaris Volbloed op, met zachte stem want hij heeft medelijden met zijn chef.
'Mijn Brigitteke van mij, weg met die verraderlijke Dré Pikkel, ik had het kunnen weten, die Pikkel met die Pijpen, dat zat eraan te komen!" weent Bontekoe het verder uit.
'En waar is mijn secretaresse Machteld naartoe?' vraagt Tom Bonnen, die ondertussen inspecteur geworden is door zijn chantage op Bontekoe welliswaar.
'Ik ben hier' zegt ze, in haar favoriete hoekje, achter de palmbomen in het bureel van Bontekoe. Ook Volbloed vindt dat schitterend, want hij heeft nog altijd een oogje op die Machteld.
'En Caran Dash, heb je daar al nieuws van? durft Volbloed nog te vragen.
'Het wordt tijd dat die kleur bekent' spuwt Tom eruit op zijn typisch ironisch toontje.
'Ik heb haar naar het Buitenland gestuurd.' verduidelijkt Bontekoe, die de slip van zijn hemd gebruikt om zijn natte bureautafel droog te houden.
'Waar in het buitenland?' Vraagt Tom.
'In het Buitenland in het binnenland.' verduidelijkt Bontekoe.
'Bonnen, je geogafie is vandaag onder nul, in de streek van Temse is een plaatske dat Buitenland heet!' helpt Volbloed zijn nog altijd wenende chef.
'Goed zo, Volbloed, Dash denkt nu dat ze in het kleinste buitenland ter wereld zit en is tevreden.' vervolledigt de hoofdcommissaris.

Jo Deman
'Dag meneer Puist, dag mevrouw Boebel, ik dank u voor de interessante uiteenzetting.' hoort commissaris Volbloed zeggen als hij het bureel van hoofdcommissaris Bontekoe binnenstapt.
'Wie was dat koppel?' wil Volbloed weten.
'Mensen die huidverzorgende middelen aan de man willen brengen, Volbloed.'
'Is dat niet meer iets voor vrouwen?' vraagt Tom Bonnen, de inspecteur, die achter zijn baas Volbloed aanholt.
'Brutaal Tommeke, doe die pantoffels die daar staan aan uw voeten of ge komt hier niet binnen met uw slijkvoeten.' gilt een verbolgen Bontekoe.
'Zijn pas geleverde dure Perzische tapijten! Hou daar rekening mee, Tom.' maant Volbloed zijn helper aan.
'Heeft u ergens wratten die weg moeten?' durft Tom toch nog inbrengen.
'Neen, manneke, ik wil dat onze undercovers er perfect verzorgd uitzien, vooral de vrouwelijke exemplaren. Ik draag kwaliteit hoog in het vaandel.'
'Denkt ge specifiek aan Brigitte?' fluistert Volbloed, maar Bonnen heeft jonge oren!
'Haha, "Brigitteke van mij" wordt weer verwend!' kan hij niet laten te zeggen.
'Onrechtstreeks verwend door de belastingbetaler nog wel!' spuwt Bonnen eruit, die altijd voor de socialisten stemt en niet kan zwijgen.
Snel verlaat hij het luxueuze bureau van de chef, als voorzorgsmaatregel.
'Giftig inspecteurke, mijn pantoffels teruggeven!' hoort Tom kwaad roepen, maar hij is al op zijn zware motor gesprongen, giert de straat uit en denkt: 'geen zicht met die sloefen van Bontekoe op mijn flashy machine, maar liever dat dan weer een vermaning te krijgen van die dikke nek..

Jo Deman
Dré Pikkel, de geheimagent van dienst, was afgezakt naar de VUB, faculteit Biodiversiteit.
In zijn vrije tijd leest hij veel boeken over de psyche bij de mens, en hij wilde nu wel eens weten van een professor die het kan weten, waarom mannen en vrouwen ook geestelijk zo verschillend zijn?
'Professor, hoe komt het dat op zo een schrijf-blog van radio1 voornamelijk vrouwen reageren?'
'En waarom hebben alleen de vrouwelijke luisteraars hun hart uitgestort bij het einde van deze literaire zomer op radio1?'
De professor kucht en geeft een uiteenzetting aan de aandachtige Pikkel, die van vrouwen houdt, en toevallig was deze professor ook een vrouw en nog een stuk ook.
Zijn dag kan dus niet meer stuk.
'Meneer Pikkel.' begint ze.
'Zeg maar Dré.' valt hij snel in.
'Dré, kent gij dan uzelf zo slecht?' vraagt de slanke professor, met een tamelijk kort rokje vindt Pikkel.
'Vrouwen zijn van een andere orde dan mannen, jongen. Wij hebben het leven in ons, weten wat emoties zijn, kunnen vechten voor onze kroost, en bovenal zijn veel begaafder dan mannen.'
'Mannen zijn van een lagere orde, biogenetisch bewezen.'
'De genen van mannen onder de microscoop zijn bijvoorbeeld wel iets groter in volume dan van vrouwen, maar als we een mannelijke gen openbreken, zit er zo goed als niets in!'
Ik beklaag je, Dré, mannen hebben tamelijk lege genen.'
'Het enige dat mannen produceren is zaad, en dat is tegenwoordig ook al maar aan de magere kant.
Wij, vrouwen, doen al de rest in de bio-wereld en dat is veel.'
Eerlijk gezegd,' zegt de professor, terwijl ze haar mooie benen anders legt, en Dré even moeite heeft om geconcentreerd te blijven, ' Binnenkort maken ze selectief zaad bij Janssens Pharmaceutica, uit koolzaad nogwel, en zullen mannen overbodig worden.'
Pikkel verslikt zich haast bij het horen van zoveel wijsheid en het zien van die mooie professorbenen.
'Weet je, Dré,' zegt de professor, 'mannen kunnen wel eens goed gerief zijn voor ons, maar je mag ze niet te lang in huis hebben!'
Dré, ofschoon een typisch zelfgenoegzame vent, geraakt nu toch erg gedeprimeerd.
'Waarom antwoordt dat Geertje van Midi Crimi dan niet op die enthousiaste wensen, groeten en complimenten van die Greet, Linda, Machteld, Brigitte, Jo en enkele andere medeschrijvers?'
' Die zou, als vrouw, wel willen,' zegt de dame, 'maar dat Geertje wordt geleid en in bedwang gehouden door mannen, Dré!!'
'Begrijpt ge het nu met uw mannenverstand?' hoort Pikkel de prof nog zeggen, terwijl ze wegwiegelt, omarmd door het hoofd van de faculteit, dokter Jules, de enige echte man met veel vrouwelijke eigenschappen.

Commissaris Volbloed lag in zijn twijfelaar na te denken over de voorbije hectische maanden, toen hij veel Midi Crimi zaken diende op te lossen.
Veel hulp van hoofdcommissaris Bontekoe kreeg hij toen niet, bedacht hij.
Tevens had Dré Pikkel, de geheimagent, hem in de war gebracht met zijn opmerking dat Bontekoe verdacht werd.
Alleen het scriptmeisje Machteld had hem leuke momenten bezorgd, die lieve schat dacht hij.
'Maar intussen lig ik hier toch alleen,' zei hij half luidop.

Geschrokken van zijn eigen stem stond hij op, want de undercoveragente Brigitte ging rond deze tijd langskomen.
'Ik moet eens een studioke huren,' dacht hij nog, 'altijd in mijn bureel slapen is geen zicht voor een commissaris, zeker in een bureau zonder deur. Iedereen kan mij zien en horen slapen!'
Plots verschijnt niet die Brigitte, maar een ranke slanke gekleurde dame, namelijk Caran Dash.
'Is meneer Bontekoe hier?' vraagt ze met een zeer Amerikaanse klemtoon. Normaal, want ze is Amerikaanse, wel van Afrikaanse afkomst.
Volbloed, zich nog aan het wassen over een emmer, schrikt op en zegt: 'in dat luxueuese bureel hiernaast, met die slangenlederen vierzit, daar kunt ge hem vinden, maar nooit vóór 11.30 u!'
Caran Dash die al direct nerveus wordt, normaal voor een verwende ster, kijkt op naar Volbloed en zegt: 'ga hem zoeken, Tom Bonnen, nu!'
'Ik ben wel commissaris Volbloed, mevrouw Dash, en niet dat jonge inspecteurke dat voor mij werkt!' verduidelijkt Volbloed.
'Die Bonnen is trouwens sinds kort ingelijfd bij de vliegende brigade en heeft bijna altijd buitendienst.'
'Ik wil Bontekoe nu spreken.' gilt Caran Dash, 'nu!'
Volbloed neemt zijn walkietalkie en roept erdoorheen: 'Bonnen, onmiddellijk Bontekoe thuis gaan ophalen, madam Dash is in al staten.'
'Waarom moet u hem zo dringend spreken?' durft Volbloed te vragen.
'Hij is vannacht niet thuisgekomen!'
'Hoe weet u dat?'
'Ik ben tijdelijk bij hem ingetrokken.'
'U slaapt bij hem?'
'Pardon, Volbloed, ik woon enkel bij hem!'
Volbloed neemt nog eens zijn walkietalkie en roept Tom weer op.
In zijn Westhoekdialect fluistert hij tegen de walkietalkie, want hij wil zeker zijn dat Dash die wat Nederlands verstaat, hem niet kan begrijpen.
'Tom, niet bij hem thuis gaan zoeken, daar is hij blijkbaar niet. Hebt gij geen copie van zijn boekske met adressen van zijn lieven? Loopt die adressen eens af en probeer eerst bij die Brigitte, veel kans dat hij daar zit.'
'Ik vermoord hem, commissaris, als ik hem weer bij Brigitte vind,' en Bonnen huivert en geeft gas.
Tegen een snelheid van bij de 220 km per uur snijdt hij door de bochten, alsof die bochten Bontekoe zelf zijn.
'Doe geen stommiteiten,' roept Volbloed zijn helper nog snel na, maar dat ontgaat Tom Bonnen volledig.
Hij is in alle staten bij de gedachte dat Bontekoe de nacht bij Brigitte doorbracht...

'Die De Clem, hebt ge gezien hoe zenuwachtig dat die is als er over die zestien effen, pardon F zestienen gesproken wordt?'
'Zo'n verwrongen gezicht, alsof hij een soort klem vooraan in zijn broek heeft zitten.'
Volgens mij was die De Clem bang dat hij als minister van landsverdediging het voorbeeld moest geven en zelf met die straaljager zou moeten vliegen.
'JL Dehaene had beter in die rol geweest,' denk ik.
'Ja, maar met Jean Luc erin zouden die vliegtuigen niet van de grond geraken!'
Dit gezellig gesprek tussen Dré Pikkel, de geheimagent en Bontekoe, de hoofdcommissaris moddert zo wat aan.
Plots rinkelt de rode telefoon van de hoofdcommissaris.
'Hallo.' zegt Bontekoe, die de voorbije nacht weinig geslapen heeft.
'Here the president of the United States.' hoort hij.
'De vader?' vraagt Bontekoe.
'Neen, de zoon, George W.'
Bontekoe geeft de hoorn door aan Volbloed, die juist binnenkwam, met de opmerking: 'Ik spreek weinig Amerikaans, neem jij maar.'
'Am I taking to mister Fullofshit?' hoort Volbloed vragen.
'Fullofblood, mr president,' zegt Volbloed die gelukkig wel een woordje engels kent.
'Can I talk to miss Dash? Kan ik mevrouw Dash spreken? She is my personal bodyguard. Ze is mijn persoonlijke lijfgarde.' zegt Bush.
Dat hebt ge met die L&H simultane vertaalcomputers, denkt Volbloed, die zijn wel nuttig maar ver van perfect.
Caran Dash herkent de stem van haar 'Bushke', zo noemt ze hem in ogenblikken van romantiek.
Ze sleurt de telefoon uit de handen van Volbloed, zoals het een strontverwende ster betaamt, en vraagt: 'Double You Bushke, hoe gaat het?'
'Lonely, my dear,' zegt de meest idiote president die Amerika ooit gekend heeft.
'Give me Fullofblood, please dear. Geef me Volbloed, aub schat.'
Caran tikt wat noten in op het klavier van de piano van Bontekoe en wat codes op een klein schermpje dat ze uit haar tas haalt, en plots spreekt Bush alleen nog maar Nederlands.
'Die amerikanen zijn toch straf,' vindt Volbloed.
'Dag mr Bushke,' zegt Volbloed die nu weer aan de lijn is.
Hij dacht immers dat 'Bushke' de juiste uitspraak was.
'Voor u is het wel Full Bush.' hoort hij een boze stem zeggen.
Volbloed, braaf van karakter als hij is, wil eigenlijk Bush waarschuwen: pas toch maar op met die Caran, denk aan die Clinton met zijn Monica Lewinski en de sigaar, maar zwijgt toch maar.
'Kan u persoonlijk zorg dragen voor mijn Caran, Volbloed,' vraagt George W, 'zij is tevens een belangrijke CIA agente, maar dit moet geheim blijven.'
'Waarom zegt hij dat dan, als het een geheim is?' vraagt Volbloed zich af.
Dan hoort de commissaris een schot aan de andere kant van de lijn en denkt het ergste: 'Bush neergeschoten, nu, op het einde van zijn tweede ambtstermijn?'
'Hallo, hallo, hallo.....' roept hij maar krijgt geen antwoord.

Volbloed, in grote paniek, en met de telefoon nog in de hand, stormt zijn bureel uit op weg naar zijn chef Bontekoe. De telefoondraad zwiept achter hem aan.
'Knak' hoort hij, als hij Bontekoe die op zijn slangenlederen vierzit aan 't snurken is, wakker maakt.
'Bontekoe, Bontekoe, de USA president is neergeschoten. Ik heb het zojuist live meegemaakt doorheen de telefoon,' en hij geeft de hoorn aan Bontekoe.
Die luistert aandachtig en hoort niets.
'Volbloed, zo dood als een pier!' meldt Bontekoe met een grimas op zijn gezicht.
'Oeioeioei,' begint Volbloed te klagen. 'Daar komt oorlog van? Waarschijnlijk die Osama, die dat gedaan heeft?'
Bontekoe begrijpt er niets van.
'Uw telefoon is zo dood als een pier, Volbloed, ge hebt de draad los uit de muur getrokken, met uw overdreven ijver!'
'En wat bazelt ge over die Bush. Bush vrij vertaald is onkruid, Volbloed, en dat krijgt ge niet kapot, jongen.'
Komt daar Caran Dash aangelopen. Met een reserve rode telefoon, die ze als CIA lid altijd op zak heeft.
'Hier Bonnen,' zegt ze en geeft haar persoonlijke roze telefoon aan Volbloed.'
'Het is wel Volbloed.' kan hij niet laten opnieuw te melden aan die Dash uit Amerika.
Dan luistert Volbloed aandachtig. Aan de andere kant van de oceaan herkent hij een vrouwenstem die zegt:
'Prachtige schoten waren dat, het eerste recht op zijn kloten, het tweede recht in zijn hart!'
Dan verbreekt de verbinding.
'Oeioeioei,' huilt Volbloed, 'ik heb bev
stiging van deze tragedie, Bontekoe.'
'Wie had je aan de lijn?' wil de hoofdcommissaris weten.
'De undercoveragente Brigitte, chef,' zegt Volbloed bedroefd.
'Brigitteke van mij?'
'Ja, nu dat ge het zegt, ik herkende haar stem eerst ook niet, maar het was Brigitte.' brengt Volbloed snikkend uit.
'Wat doet die trien in Amerika, in de entourage van de presiden nog wel? vraagt Bontekoe zich af.
Caran Dash die het droeve nieuws van de goedgerichte schoten ook gelooft, laat een traan, maar grijpt snel naar haar make-up om dit te verdoezelen.
'Terugbellen, Volbloed, ik wil hiervan bevestiging, vanuit een onafhankelijke bron.'
'Bel Osama op, man, dan weten we het zeker, die liegt nooit, als hevige moslin,' weet de chef van de recherche.
'Hebt gij zijn rechtstreeks nummer?' vraagt Volbloed.
'Neen, ik niet,' zegt Bontekoe, die rood aanloopt.
'Caran, heb jij dat nummer van Bin Laden niet, als CIA lid?'
Maar Caran is te bezig met haar lippestiften en andere stiften om die vraag te horen.

In het Waldorf hotel in New York werkt en woont al jaren een man die daar arriveerde kort na het Twin Tower drama.
Hij is ingeschreven als Nedalnib Amaso, Verkoopsdirecteur.
In zijn luxueuze hotelkamer wordt hij gestoord door een rinkelende telefoon.
'Mr Amaso, telephone for you, sir.'
'Thank you' antwoordt de verkoopsdirecteur.
'Amaso, How do you do?' zegt een vrouwenstem.
'Very well.'
'Heb jij iets te maken met het neerschieten van Bush?'
'Vanwaar haal je dat?' vraagt de man wat verontwaardigd.
'Ik schiet nooit op republikeinen, dat zijn onze vijanden, en zonder vijanden zijn we stuurloos en werkloos!'
'Ok dan, James.' zegt Caran Dash en haakt in.
'Waarom zegt die altijd James?' mijmert de man in de Waldorf van New York, terwijl hij teken doet aan de halfgesluierde, halfnaakte danseressen dat ze mogen verder wiegen met hun heupen.
'Zie je wel,' zegt Caran aan Bontekoe en legt de hoorn neer, 'hij heeft er niets mee te maken!'
Nu bibt Bontekoe zijn persoonlijke gsm (de enige van de recherche die een gsm heeft trouwens).
'Hallo, Bontekoe?'
'Mijn Brigitteke van mij?' zegt een Bontekoe die weer rood aanloopt.
'Niet slijmen,' antwoordt Brigitte nogal kort aangebonden.
'Is Bush nog altijd dood?' vraagt Bontekoe afwachtend.
'Maar neen, Bontekoe, ik was aan Volbloed aan het beschrijven hoe de president eigenhandig raak geschoten had op wild, eerst tussen de achterpoten en dan in het hart.'
'Was Bush op jacht terwijl hij Volbloed belde?'
'Klopt.'
'Wie klopt er?'
'Bontekoe, dwaze jongen, het klopt dat hij een jachtpartij georganiseerd had. In Guantanamo nogwel! In een bos naast de gevangenis mogen vrijwilligers die al tien jaar vastzitten zonder proces een dagje vrij loslopen in de vrije natuur. Een schone geste, van de president persoonlijk!
Ze moeten zich wel allen verkleden en schminken als een Osama.'
Bush en zijn jachtclub komen dan tegen de middag het bos in, met jachthonden en al, en proberen dan zo een loslopend Guantanamo-mannetje te vinden en schieten er dan op. De sport is eerst op de kloten en dan het genadeschot.'
'Maar Brigitte, is dat niet mensonterend en verschrikkelijk?'
Neenee, chef, na de kloten schiet Bush altijd snel naar het hart. Bush kan immers geen lijden zien, langer dan vijf minuten tussen de teelballen en het hart wacht hij nooit. Een brave mens eigenlijk, die Bush! Oei, de president roept me, Bontekoe, ik moet weg. Daaag.'
'Brigitte, wat doet gij daar eigenlijk? Ge lijkt gebrainwashed, mijn kind!' zegt de hoofdcommissaris nog snel.
'Een geheim uitwisselingsprogramma tussen België en Texas, Bontekoe, vandaar dat die Caran Dash nu bij u is.'
Dan slaat Bush de gsm van Brigitte uit haar handen, gooit hem de lucht in, en schiet erop.
'Geen Osamakes meer te vinden in het bos, meneer de President en daarom zeer gefrustreerd?' vraagt Brigitte met haar meest sexy stem.
Ergens in België in zijn bureel zit Bontekoe luidop na te denken:
'Maar mensen toch? Ik dacht dat ik die Caran bij toeval ontmoet had in Dallas? Maar het lijkt een georganiseerd complot, boven mijn hoofd, zonder mijn medeweten. Wie zit daarachter? Toch niet die onbetrouwbare Dré Pikkel, hoop ik?'
Volbloed, die goed op kan schieten met de geheimagent Pikkel, zwijgt als vermoord.
'Gelukkig is Bush niet vermoord.' schiet hem te binnen.
De secretaresse Machteld merkt op: 'niet te veel 'moorden en schieten' in uw twee laatste zinnen, meneer Volbloed?'
'Dat was wel opzettelijk, om het goed te laten doordringen, Machteldtje van mij,' zegt Volbloed die de verleidingstrucjes van Bontekoe probeert na te doen, maar dat ligt hem niet.
Machteld blijft lief kijken naar hem en dat ligt hem wel.