04-03-2009 om 00:20 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 64

Na het opklaren van de Gentse lucht, merkt de anti-terreurbrigade dat ze goed werk verricht heeft . Ter hoogte van eindspoor 8 is een enorme krater geslagen. In de diepte lijkt iets te bewegen. De reeds aanwezige pers ziet een vrouwmens kuchend en vloekend naar de rand kruipen.
Alle sporen rondom de krater zijn weggeblazen. Veel spoorwegverkeer kan men de komende weken en maanden in Gent niet verwachten.
Patricia Temmerman is ondertussen uit haar put gekropen. Een sterk mens toch, die Brusselmans-stalkster! Buiten een roetzwart gezicht en flarden van kleren ziet ze er nog gezond uit. Als het allemaal niet echt gebeurd was men zou zich in een stripverhaal wanen!
Een snelle reporter-bij-de-pinken duwt een microfoon onder Patricia haar neus. 'Mevrouw, zegt u eens? Wat zijn uw eerste indrukken?'
'Een geweldige knal hoorde ik, meneer. Ik denk dat mijn gasvuurke ontploft is tijdens mijn slaap. Mijn rijstpap stond te pruttelen op een nochtans zacht vlammeke... In mijn slaap hoorde ik het gepruttel en toen een knal....Ik maak me wel zorgen, want ik zie mijn wagon nergens meer!'

TaniaMania Episode 65

'Ik denk dat ik weet hoe het in mekaar zit, chef.'
'Zeg op Punaise.'
'Die detective Erwin heeft Herman moeten schaduwen op vraag van Tania. Tania heeft dat aan die Sofie gevraagd om geen argwaan te creëren als de shit zou uitkomen.'
'Waarom zou ze Herman niet vertrouwen, Punaise ? Hij ziet eruit als een trouwe sloeber. Als ge naar zijn foto op zijn site kijkt zoudt ge hem vijf frank geven!'
'Dat braaf uitzicht van Herman is bedrieglijk, chef. Ik denk dat Tania eruit getrokken is om Herman te laten voelen wat hij mist als ze er niet meer is. Die Ann De Kaarsmaekers werkt voor die Ann Demeulemeester en die wil Herman alleen maar pesten door haar medewerkster te steunen in het kidnappen van Tania. Die Jan Multi en die Mores zijn gewone advokaten die de zaken van Brusselmans beheren, zonder meer. Die Temmerman is een ordinaire stalkster. Die doet soms wat zwartwerk in het atelier van Demeulemeester en kent daardoor die Ann De Kaarsmaekers. Die pastoor Bonte zit er sowieso voor niks tussen, alleen een samenloop van omstandigheden. Die Donderwiet is een gewone smeerlap die mijn vrouw verleid heeft en mij nu wat wil opjutten, een soort vals machtsgevoel van de man. Eigenlijk allemaal nogal stom om daar zo een onderzoek naar te voeren.'
'Waarom is Herman dan zoek?' wil de chef weten.
'Zoals ik al zei, chef, die is in alle staten omdat zijn Tania eruit getrokken is en doolt ergens rond.'
'En waarom kreeg je dan op je PC een foto met een gemuilkorfde maar lachende Tania, vlak na haar verdwijning? En waarom wilde die Jan Multi met ons een contract sluiten om dingen te onthullen die voor de buitenwereld geheim moesten blijven?'

28-02-2009 om 14:26 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 62

Eén uur 's nachts. De oproerpolitie maakt zich klaar om vanuit Sint Pieters de aanval in te zetten. Het Gents station is dicht, de omliggende wegen zijn afgesloten. Het spoorwegverkeer ligt plat. De commandant van de anti-terreur brigade bespreekt de laatste details met twee officiers.
'Is dat niet wat overdreven, een aanval op die wagon op eindspoor 8?'
'Orders zijn orders, Jef.'
'Voor één halvegare trut een heel commando-team mobiliseren?'
'Die cultuurminister, die vent die op teevee altijd begint te bleiren, hoe heet die ook weer?'
'Anciaux.'
'Juist, die nieuwe van de open S.P.A.!'
'Neen, open is de VLD. Ja, die overjaarse scoutsleider, die heeft dat geeist, Jef!'
'Waarom zeg?'
'Om die Patricia Temmerman aan te houden, haar inboedel in beslag te nemen en haar te folteren tot ze prijs geeft wat ze met die Brusselmans uitgespookt heeft!'
'Maar kruisraketten op die wagon richten, vind ik toch overdreven, chef!'
'Minister Clem, die van ons leger, wil simultaan zijn nieuw aangekochte kruisraketjes uittesten, vooraleer ze in Afganistan in te zetten. Hij grijpt deze gelegenheid om twee vliegen in één slag te slaan!'
'Ach zo!'
'Pas op: het kan zijn dat Brusselmans daar in die wagon zit, met dynamiet rond zijn midden. Dat ontploft als we ongevraagd binnentreden in die wagon! Vandaar dat we een verrassingsaanval met raketten moeten uitvoeren.
Die Anciaux wil kost wat kost ons literair cultuurpatrimonium verdedigen, nu hij nog minister is. Hij wil herinnerd worden als de meest krachtdadige minister die de Vlaamse literatuur ooit gekend heeft. Een auteurverdediger tegen boosaardige anti-culturele krachten van buitenuit.'

TaniaMania Episode 63

'Schrijft die Brusselmans eigenlijk wel echte literatuur, chef? Mijn nonkel-pastoor zegt dat die halve porno neerpent, die Brusselmans. Nonkel Jozef zegt ook nog dat die schrijver zijn vrouw, Tania De Metsenaere, ongelukkig maakt, al jaren lang. Kijk maar naar die foto van Herman en Tania, op zijn eigen Brusselmanssite! Hij probeert dat hondje van zijn vrouw zelfs te wurgen, voor het oog van de camera nogwel, wie doet zoiets nu? Tenzij hij een halve psychopaat is, zegt mijn nonkel pastoor altijd.'
'Heet die nonkel van u toevallig Bonte, Jef?'
'Ja baas, hoe weet gij dat?'
'Uwe nonkel heeft in de gazet gestaan in verband met Tania, jongen. Uwe nonkel pastoor droomt ook maar rare dingen over die Tania, vind ik hoor! Ik zal u dat artikel eens laten lezen. Nonkel of gene nonkel, voor een pastoor over de schreef vind ik!'
'Laten we nu de aanval inzetten op die Temmerman en haar wagon en hopen dat die Brusselmans dat overleeft!'
'Hoe zijn we zeker dat die schrijver daar zit?'
'Commissaris Punaise heeft eergisteren een anonieme telefonische tip gekregen!'
'Ach zo!'
'Code ROOD,' klinkt door de walkietalkie van de commandant.
'Drie, twee, zero, attack.'
Boven Gent worden kleine Belgische kruisraketjes afgevuurd richting Patricia Temmerman en haar wagon. Hopelijk is ze niet thuis. De nacht kleurt geel en rood. Half Gent schrikt wakker van het gedaver en de grondverschuivingen.

14-02-2009 om 10:36 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 60

Dorus Donderwiet luistert mee, vanuit zijn kantoren. Al wat die Jan Multi uit de doeken doet, in café Het Grensgeval, hoort hij luid en duidelijk. Geweldig, denkt hij, met die moderne communicatieapparatuur kan een mens God spelen. Overal en altijd aanwezig zijn! Mijn zaak gaat nog groeien.
In de kelder van zijn privéwoning zit een vrouw opgesloten. Ze heeft grote spijt. Haar echtgenoot, die wel nooit thuis was wegens zijn beroep, zomaar in de steek laten en onverwachts verlaten, zou ze nooit meer doen denkt ze. Tranen blinken in hun groene ogen. En dan nog voor zo'n casanova! Die haar nu opgesloten heeft, om redenen die ze niet begrijpt. Ze krijgt wel eten en drinken en alles wat een mens nodig heeft om te overleven. Hij is ook vriendelijk tegen haar en zegde reeds meermalen dat ze vrij zal komen. Maar wanneer weet ze niet. Dat zal afhangen van uw halve trouwboek en van nog enkele mensen, zegde charmeur Dorus. Was ik maar bij mijn Punaise gebleven, denkt ze nu. Tenminste een trouwe en serieuze man, die het goed meende. Maar naspijt baat niet, mevrouw Punaise! Ontrouwe vrouwen moeten, nadat ze op een ander gezeten hebben, nadien op de blaren zitten! Wie zei dat ook alweer? Eén of andere onbekende filosoof?

TaniaMania Episode 61

'Daar nu van afzien is contractbreuk plegen, volgens de wet en dat betaalt u cash, heren en dames, dat weten jullie ook.'
'Welke wegen blijven open, Jan?' wil Sofie weten.
'We kunnen Barman en Erik voor een tijdje naar Brazilië sturen.'
'Zijt ge zot Jan, ik kan niet tegen de hitte!' antwoordt Barman. Barman drinkt nog een Palm en Erik twee. Ons blijvend bezatten is ook een oplossing denken ze beiden.
Jan Multi pauzeert even. Zijn adamsappel wipt op en neer. Dan vervolgt hij: 'Ik kan ze om de tuin leiden, als jullie volledig meewerken. Mijn plan is niet simpel maar kan werken. En jullie blijven buiten schot! Als je precies doet wat ik opdraag, niet meer en niet minder, en vooral niet loslippig worden.'
'Hoe dan?' zeggen enkele aanwezigen, met weinig enthousiasme weliswaar. En de miljonair Jan Multi vertelt hen over zijn plan... Een groot schema ligt op de tafel, met namen, plaatsen en dagen van uitvoering.
'Maar nu Herman en Tania onvindbaar zijn, valt dit plan toch ook in duigen?' fluistert Sofie.
'Herman heb ik gisteren eindelijk kunnen traceren. Ik tracht hem nu vrij te krijgen, zonder kleerscheuren.'
'Zit die dan ergens gevangen, Jan?' vraagt een nieuwsgierige en geschrokken Sofie.
'Ja en neen, Sofie,' antwoordt Jan.
Erik die aan zijn derde Palm is denkt: die Jan laat nooit het achterste van zijn tong zien, ook niet aan zijn zogezegde kameraden!

13-02-2009 om 12:26 geschreven door Jules Naemelucs  

10-02-2009 om 23:24 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 58

In haar atelier in Antwerpen wordt hard gewerkt aan een nieuwe collectie. Ann, de bazin, praat met Ann, haar directe medewerkster.
'En meisje, lukt het wat? Heeft die commissaris u ondertussen nog lastiggevallen met bijkomende ondervragingen?'
'Neen, ik heb echt alles gezegd wat ik wist.'
'Niet slim van jou, meid, om zulke betalingen te doen zonder enige terugkoppeling! Dat geld zijn we kwijt.'
'Ik weet het, Ann'
'Had die kidnapping doorgegaan, ik had die langharige Gentse bosmens willen zien wegkwijnen, de rotzak, zijn Tania weg, hij in alle staten, de vuilbek!' Ann zucht en vervolgt: 'En dan die domme hetero-madame van een Tania die zich bindt aan die aap van een langharige roddelschrijver van mijn voeten!' Ann Demeulemeester windt zich op en maakt zich duidelijk boos. 'Ik zou er veel plezier aan beleefd hebben. Maar ja, het is mislukt!'
'Spijtig, Ann, ik had Tania graag bij ons gehad, voor een tijdje.'
'Hebben ze bij die Donderwiet nog aangedrongen op enige bekentenis?'
'Niet in het minste denk ik, Ann. Die Donderwiet is een gewiekst oplichter. Geen spoor van enig document,contract of correspondentie met mij of wat dan ook hebben ze daar gevonden. Die Donderwiet gebaart van kromme haas. Hij geeft wel toe mij te kennen, van die fuiven bij Jan. Hij bekende dat daar wel eens lachend gebabbeld en gefantaseerd werd over het schaken van Tania.'
'Schaken?'
'Kidnappen bedoelen ze dan. Ik ben nu in behandeling bij die professor psychiatrie Zwijgnicht voor mijn obsessie over Tania. Dat helpt, Ann. Ik hoop maar dat Tania snel teruggevonden wordt.' Tranen rollen over Ann De Kaarsmaekers haar wangen, zelfs haar bazin Ann laat zoutwaterpareltjes vloeien en zegt: 'Het is godgeklaagd dat zo een mannelijk monster en bietekwiet uit Gent zo een verstandige en mooie vrouw aan de haak kan slaan. Het is onrechtvaardig. Bestonden er maar pillekes om leuke hetero-vrouwen om te toveren naar lesbiennes. We zouden massa's pillen nodig hebben, niet Ann?'
Beide Annen glimlachen bij die gekke gedachte.

TaniaMania Episode 59

'Je hebt geluk dat er ook bij jou geen sporen gevonden zijn van die plannen om Tania te kidnappen. Ge zoudt anders achter slot en grendel zitten, meid. Laten we nu verder werken, er is nog veel te doen.'
Ann Demeulemeester kijkt op en roept naar een andere losse medewerkster: 'Patricia kan je hier wat inspringen met naai- en stikwerk, we lopen achter.'
'Oké Ann.' De wagonbewoonster stapt richting de twee Annen. Patricia heeft het gesprek vanop afstand gevolgd. In een plotse opwelling om erbij te horen zegt ze: 'Ann, en Ann, ik heb heel speciaal nieuws. Herman Brusselmans heeft een tijdje bij mij gewoond, kunt ge dat geloven?!'
De twee Annen lachen het uit.
'Patricia, grappig kind toch. Bij mij woont de paus, wist ge dat niet?'
'En bij mij Putin.' Weer gelach.
'Lach me niet uit zeg. Het is waar. Hier is het bewijs,' en ze haalt een foto boven. 'Kijk, wie is dat?' De twee Annen staan met open mond te kijken naar een foto uit de wagon van Patricia (Beiden kennen die wagon want ze zijn daar al op bezoek geweest). Op het zandbed ligt een uitgemergelde naakte Herman Brusselmans, volledig ingesmeerd met olie. Beiden schieten in een onbedaarlijke lach.
'Geef mij die foto, Patricia, je krijgt er duizend euro voor. Ik laat hem in alle kranten en tijdschriften over gans België en Nederland verschijnen.'
'Neen gij, mijn Herman in moeilijkheden brengen? En ikzelf ook zeker? Dan komen ze mij halen en vlieg ik er waarschijnlijk achter.'
'Niets van, Patricia,' zegt Ann. 'Ik laat de achtergrond camoufleren. Dan ziet niemand waar de foto getrokken is. Ik geef je er tweeduizend euro voor!'
'Oké dan,' zegt Patricia, die in geldnood zit.
'Maar hoe komt het dat hij bij u zat, terwijl het ganse land naar hem op zoek is?'
'Ik mocht hem schaken en bij mij houden, Ann.'
'Schaken, van wie dat?' Patricia voelt aan dat ze te ver gegaan is, veel te ver om erbij te horen.
'Heu..., zomaar. Ik wil nu verder werken.' Beide Annen kijken elkaar aan, met vragende blik.

10-02-2009 om 16:38 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 56

Weer in het parlement:
'Waar zit Tania De Metsenaere?'
'Wel,' antwoordt een verkozene des volk, 'collega's, ik heb een kennis die onlangs in Oostenrijk op skiverlof was. Die persoon is er van overtuigd dat Tania De Metsenaere daar ook op verlof was. Tania zat altijd op een blauwe piste waar ook mijn contact dagelijks ging skiën.'
'Iedereen kan zoiets zeggen,' merkt een andere verkozene op.
'Mijn kennis heeft foto's genomen. Kijk hier collega's. Hier ziet u Tania De Metsenaere, in volle ornaat, op een sneeuwpiste met een onbekende man.'
Foto's circuleren in het halfrond.
'Maar die vent die bij haar is ken ik,' roept Freya Vandenbossche, 'dat is Frank, mijn vorig lief, advokaat in Gent.'
Geroep en getier in het parlement.
De dag nadien in de Belgische gazetten, klinkende frontpaginatitels:
”Tania bedriegt Herman in Oostenrijk.”
“Tania de piste in met een nieuwe vent.”
“HB afgedaan bij veel te jonge Tania.”
“Herman Brusselmans zelfmoord gepleegd nadat Tania hem horens zette?”
“Herman Brusselmans vermoord door zijn ega op skiverlof?”
De onfortuinlijke schrijver met het lange haar heeft zopas al die kranten gelezen. Patricia levert die steeds.
Hij is er het hart van in, en valt weer in een diepe slaap.
Uren gaan voorbij.

TaniaMania Episode 57

Vele uren gaan voorbij.
Herman Brusselmans ontwaakt opnieuw.
Patricia zit naast zijn bed, met nieuwe kranten.
'Tania wou u vermoorden, ziet ge nu, Hermanneke?'
'Maar neen, dwaze gans, dat is één en al roddelpraat.'
Hij is pas wakker geworden en voelt zich erg verdoofd. Dan merkt hij de verandering in het interieur. Waar zit ik? Wat gebeurt er? Ben ik dood? Aan 't dromen? Gek aan 't worden? Mijn zandbed is weg. Ik lig op een echte matras, in een echt bed! Ik ben dus waarschijnlijk dood?
'Gij ook Patricia?'
'Wat, mijn jongen?'
'Zijt gij ook in de hemel?'
'Hermanneke toch, niet zo ongerust worden! Ge zijt de kluts kwijt. We zitten nu boven de Igor, ge weet wel, dat café van uw Tania van een paar jaar geleden.'
Herman kijkt rond en herinnert zich vaag de omgeving. Hij kwam hier weleens.
'Wat doen we hier, Patricia?' Herman denkt snel.
'Ik wil een wandelingske maken, mijn benen zijn stram en stijf, van weken liggen en zitten. Hoor eens, ik kraak als ik beweeg!'
Herman loopt in een rondje tot aan het vensterraam. Gordijntjes opzij. Beneden op straat lopen mensen.
'Hiernaast staat een trainingsfiets, Hermanneke. Die kunt ge gebruiken als ge wilt.'
Plots komt een dubbele-meter-kleerkast binnengestapt. 'Ik ben Steven. Ik ben uw bodyguard. Ik waak over u, meneer Brusselmans.'
Dan pas merkt de schrijver dat de ketting aan zijn been weg is. Hij is dus vrij!
'Ik ga wat wandelen,' zegt Herman.
'Dat zal niet gaan, meneer Brusselmans. U blijft hier bij mij, blij en vrij. Nog zeker een paar weken. Mijn opdracht. Ik wijk daar nooit vanaf.'
'Dan begin ik te roepen en te tieren, Steven, tot ze me horen in 't café hieronder!'
'Dat café is momenteel gesloten, meneer Brusselmans. En als u te veel gerucht maakt ben ik verplicht u even knockout te slaan. Ik ben daar heel goed in. Mijn opdracht.'
Oei, oei en oei denkt de schrijver. Van de regen in de drop.

09-02-2009 om 12:22 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 54

De nationale en internationale pers zit op de zaak. Als gieren op een dodelijk gewond dier. De geheimzinnige zaak Brusselmans en co begeestert onze journalisten als nooit tevoren.
“Echtpaar Herman en Tania Brusselmans van de aardbodem verdwenen” bloklettert het Laatste Nieuws. De Standaard schrijft: “Beroemdste en beruchtste schrijver der lage landen spoorloos”. Het Nieuwsblad zijn voorpagina zit vol fotos van Herman en Tania, met als titel: "Toen ze nog gelukkig samen waren". De verontrustende verdwijningen leggen de werkzaamheden van onze regering zo goed als plat. Niet dat die regering sowieso veel uitsteekt, maar toch! Onze nieuwe premier, de oude Van Pomruy wordt zelfs geïnterpelleerd door een meute volksvertegenwoordigers van alle strekkingen. Het parlement staat op zijn kop. Die Anciaux, die regelmatig van vlag verandert, maar nog altijd minister is, van Cultuur nogwel, wordt ingeschakeld door het hof. Dus zelfs de koning bemoeit zich met de nieuwe malaise in dit land.
Anciaux in het parlement in het spreekgestoelte: 'Beste vrienden' Een geweldig gejoel vanop de tribune.
'Kameraden!' Opnieuw getier, vooral van de S.P.A banken.
'Klootzakken!' tiert hij nu en iedereen zwijgt. En hij vervolgt: 'U merkt het, dames en heren, hoe één nobel woord uit de werken van onze vermiste Herman, namelijk 'klootzakken', het hele parlement tot een zachtmoedig zwijgen dwingt. Wij moeten dringend een commissie samenstellen met als doel de gerechtelijke stappen die genomen zijn te versnellen! Tevens stel ik voor de noodzakelijke politiehervorming door te voeren in het Gentse commissariaat. Er zit daar maar één rechercheur op de zaak, die er niks van bakt. Dat moeten er minstens tien worden! Dit om onze laatste strohalm geschreven cultuur van de ondergang te redden, zijnde Herman Brusselmans en zijn werken!'
'En wat met die hete Tania De Metsenaere?' roept een geile volksvertegenwoordiger, wiens naam ik niet kenbaar maak, om aanklachten te vermijden.

TaniaMania Episode 55

We bevinden ons in Sint-Martens-Latem, een prachtige en dure gemeente, met een rijk historisch verleden, vol kunst en cultuur.
Een blonde man van rond de vijftig zit aan één van zijn pc's. Af en toe kijkt hij naar buiten, door het enorme glasraam. Hij bewondert zijn mooie tuin. Afgezoomd met struiken en bloemen. Lichtjes afglooiend naar een steiger. Aan die ponton liggen twee motorboten afgemeerd. Een grote veertig voetige en een kleine speed. De man kijkt naar de zacht rimpelende Leie en is in gesprek. Al een tijdje. Op zijn vast toestel. Aan de muren hangen kaders met foto's. U merkt onmiddellijk dat het kiekjes zijn van enkele pittoreske plaatsen uit het mooie dorp Hamme. Op één van die foto's staan twee jongens, van een jaar of twaalf. De ene, met blond haar, laat veel kinder- en jeugdboeken zien aan de andere met een rattenkop. Beide vriendjes lijken erg geïnteresseerd in boeken. Zeldzaam op die leeftijd. Op de achtergrond loopt een jong meisje. De rattenkop lijkt geïnteresseerd naar dat meisje te lonken. De voorbode van een latere vrouwen-verslaving! De man aan de telefoon kijkt weer op. Naar het ganse oeuvre van Herman Brusselmans. Dat staat daar te pronken op zijn schrijftafel. Alle negenveertig boeken en geen enkele prijs! Ook alle boeken van Luc Deflo en van Pieter Aspe vullen zijn boekenkast, met prijzen.
'Goed Stef,' zegt de man. 'Laat ze daar een paar dagen. Ik verstuur de dreigbrieven. We zullen zien wie laatst lacht.'
Hij hangt op. Zuchtend loopt hij naar een andere pc, in een hoekje. Hij zet zich ervoor en fluistert: Bijna klaar, beste vriend. Mijn tweede lezing zit erop. Nu is het aan de uitgever om in gang te schieten.
Als u goed kijkt, kan u op zijn scherm de titel lezen! Er staat getypt: “Mijn haar is lang.” Heeft u het ook gezien? Dat is even schrikken niet? Wat doet een gloednieuw manuscript van een verwacht Herman-Brusselmansboek bij een tot nog toe onbekende man in Sint-Martens-Latem?

06-02-2009 om 22:20 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 52

'Iets opgemerkt in die loft zelf, Speurneus?'
'Alles was overhoop gegooid, chef, de kasten en schuiven leeggehaald. Ze was zeker op zoek naar iets. Wat mij opviel was dat bijna alle mannenkledij incluis ondergoed weg was.'
'Die Temmerman weet waar Brusselmans uithangt, Speurneus, dat is zeker. Ze is die kleren voor hem komen halen om die dan naar zijn schuilplaatst te brengen. Zij is een medestandster van Herman denk ik, en die Brusselmans heeft dus duidelijk iets op zijn kerfstok!' Deze woorden galmen door de burelen van de Gentse flikken. Hun chef heeft nogal een zware baritonstem. Hij verheft die altijd als hij denkt in een zaak op het goede spoor te zitten. Ook een ervaren hoofdcommissaris kan zich wel eens vergissen....

'Waarom zijn jullie zo vroeg gekomen? Ons om drie uur 's nachts uit bed bellen met de gsm? We hadden toch rond acht uur afgesproken! Zonder te betalen een hotel uitvluchten is verdacht, beseft jullie baas dat wel?'
De man achter het stuur kijkt naar Tania maar zegt niets. De andere vent zit achteraan en is duidelijk de leider. Hij antwoordt: 'wij doen wat onze chef vraagt, niet meer en niet minder, daar worden we voor betaald.'
'Wat gebeurt er met mijn wagen? vraagt Frank Mores die achteraan zit.
'Onze Steven rijdt daar mee. Die volgt ons wel. Ik ben Stef en dat is Stan. We hebben opdracht om jullie thuis te brengen voor het donker wordt.'
'Waar is thuis eigenlijk?' vraagt Tania Brusselmans, die er erg onrustig uitziet.
'Kan ik van hieruit naar Herman bellen?'
'Niet doen, lady, zo kunnen ze je opsporen, en dat wilt de baas niet.'
'Waar is Herman eigenlijk? Die had al lang nieuws moeten laten.' vervolgt Tania.
'Geen idee, mam, al wat wij doen is horen, zien en zwijgen.'
'Zoals dat beeldje met die drie aapjes?' antwoordt een ontdane Tania. Maar Stef begrijpt de cynische opmerking niet. Gelukkig voor Tania. Die Stef heeft ook nog nooit een boek van Brusselmans gelezen. Hele en halve gangsters lezen geen leuke boeken.

TaniaMania Episode 53

'Waarom moet hij weg?'
Herman Brusselmans doet of hij slaapt. Uit schrik om weer seksueel lastig gevallen te worden door die feeks van een Patricia Temmerman. Herman zit nog altijd vast in haar wagon en begint jeuk te krijgen onder zijn pruik. Aandachtige lezers weten immers dat hij zijn haar afscheerde, of is het afschoor? Zoek het zelf eens op zeg! Hij deed dit na de verdwijning van Tania, maar heeft er nu spijt van.
'Waar naartoe zeg je?' hoort hij Patricia zeggen.
'Wanneer dan en hoe doe ik dat?'
Herman pijnigt zijn hersenen om dat gsm-gesprek te begrijpen.

In een donkere verlaten steeg ligt café Het Grensgeval. Vanop straat lijkt het gesloten. Gordijnen dicht. Op de deur plakt een papier: dicht wegens ziekte en ander ongemak. Bellen naar nummer 0475 17 46 64 indien nodig.
Achter die duistere gevel zitten echter een paar gure en ongure persoonlijkheden dingen te bespreken bij kaarslicht.
'Hebt ge uwen electriek weer niet betaald, Barman? Donker en koud is het hier.'
'Neen Jan, geen centen. We moeten hier stappen gaan nemen of ik verlies mijn job en van dat café kan ik niet eens leven!'
't Is al goed, jong. Sofie? Graag uw inbreng aub! En Erik, wat voor nieuws brengt gij?'
Jan Multi zwijgt. De anderen kijken elkaar aan en blijven sprakeloos.
'Zo geraken we nergens, heren en dames. Ik heb de zaken alleen uitgewerkt op de uitdrukkelijke vraag van mijn clienten. Ik heb alles op punt gesteld en op papier gezet. Ik ben niet medeplichtig. Ik ben voor niets strafbaar, in geen enkel geval. Als jurist kan ik het weten! Laten we ook niet vergeten dat geheimhouding door u allen hier aanwezig contractueel vastligt en getekend werd!'

05-02-2009 om 00:10 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 50

'En, Speurneus?' vraagt een nieuwsgierige hoofdcommissaris.
'Wel chef, ik heb iets raars meegemaakt. Ik volgde die Patricia dus tot in de straat van Brusselmans. Blijkbaar vertrouwde ze het zaakje niet en ze ging langs dat steegje naar de achterkant.'
'Welk steegje?'
'Hier is het grondplan, chef. Ze keek heel de tijd zenuwachtig in het rond. Een sterke vrouw wel, met zo een zware ladder rondheulen en geen krimp geven!'
'Ga verder, Speurneus, en alleen de essentie wil ik horen. De rest is bladvulling, daar heb ik niks aan.'
'Wel, ik had me weggestoken achter een struik en probeerde door die takken te turen. Maar die takken zaten erg op elkaar en het zicht van daaruit was beperkt, want er zaten ook nog kleurige serpentins rondheen die plant.'
'Neus, alstublief, blijf bij de zaak en vertel me al die onzin niet!'
'Oké baas. Ik wou dus weten waar ze zat met haar ladder en toen kreeg ik een blackout of zoiets en viel flauw denk ik.'
'Hebt ge u in de luren laten leggen door zo een vrouwmens?'
'Waarschijnlijk wel baas. Toen ik bijkwam lag ik toch wel in de living van Brusselmans zeker, op de grond. Mijn nieuwe regenjas zat vol slijk van aan die struik waar ik gezeten had toen het voor mijn ogen zwart werd.'
'Neus, ge begint danig op mijn systeem te werken. Wat voor een speurwerk is dat nu? En hoe kunt ge nu in de loft van Brusselmans terecht komen zonder dat ge dat weet?'

TaniaMania Episode 51

'Toen ik bijkwam, ging ik kijken op het balkon van die Brusselmans en wat zie ik: die ladder leunt tegen zijn terras.'
'Die Temmerman heeft u dus naar boven gebracht via die ladder?'
'Ik veronderstel het, chef. Ik heb een geweldige buil op mijn slaap, kijk maar.'
'Oei, dat is inderdaad een ket zeg.'
'Chef, nog iets. Toen ik op die vloer ontwaakte, was mijn broek en onderbroek gezakt tot op mijn schoenen! Daar begreep ik niets van.' Speurneus wrijft over zijn buil en schudt zijn kop.
'Het toppunt is dat rond mijne roodgloeiende charel een grote strik zat met een kaartje eraan vast!'
'Maar jongen toch, wat hebt gij meegemaakt zeg!' fluistert de chef, die geconcentreerd blijft luisteren ten einde een opkomende lachneiging te onderdrukken.
'Stond er misschien iets interessants op dat kaartje? Een verder spoor in de zaak van het verdwenen koppel Brusselmans?' Nu niet proesten, denkt de opperflik.
'Chef, op dat kaartje stond geschreven: 'bedankt voor het cadeauke, wel klein maar dapper, een verschieterke in elk geval.'
'Pfff..,pfff...,' klinkt uit de chef zijn mond, gevolgd door een duidelijke camouflage-hoestbui.
'Een opkomend griepje, baas?'
'Neeneen, gaat u verder.'
'En dan schreef ze er nog bij: "uw kortstondige poepmarie". Ze had er ook nog een hartje bijgetekend!'
Nu wordt de flikkenchef beroepsmatig ernstig.
'Geef die brutale aanranding officieel aan, Speurneus, bij uw collega.' 'Chef, ik ben zeer beschaamd, hou dat voor uzelf alstublieft en spreek er met niemand over!'
'Als ge dat zo wilt, goed voor mij Speurneus!'

04-02-2009 om 17:51 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania Episode 48

'Haalt die verloren papieren dan uit de copie in de kluis!'
'Die papieren zijn niet verloren maar gestolen! Die zitten niet in de copie, chef.'
'Hoe kan dat, Punaise?'
'Ik heb die niet laten copiëren, chef!'
'Waarom niet in godsnaam?'
'Ik heb die onrechtmatig verkregen en wilde achteraf geen problemen als de zaak voor het gerecht zou komen! Ge weet wel: scheiding der machten en andere shit.'
'Haha, uw koffietruc, vriend, ik dacht het wel, goed gedaan, maar slechte punten in uw beoordeling van volgende week!'
Punaise zit erbij als een kleine jongen.
'Vier fouten gemaakt, Punaise, voor een commissaris is dat geen voorbeeld.'
'Welke dan?'
'1)Papieren van een bezoeker onrechtmatig ontvreemden, 2)Die documenten niet toevoegen aan het officieel dossier, 3)Uw overste niet op de hoogte houden van deze slinkse daden, 4)Uw dossiers niet achter slot en grendel bewaren.'
Punaise laat een lange diepe zucht ontsnappen en antwoordt: 'Chef, ik verdenk die Speurneus van die diefstal! Ik betrouw die voor geen haar.'
'Punaise, zijt ge daar weer, met uw paranoia?'
'Chef, ik denk dat hij in het dossier Brusselmans een partij is.'
'Welke partij? De SPA, VLD, CD&V, NVA, LDD of het VB?'
'Neen, dat hij niet alleen onderzoeker is maar ook iets te maken heeft met die hele zaak!'
De chef verheft zijn stem: 'Dat zijn zware beschuldigingen! Weet ge dat zeker? Waarop baseert ge u?'
'Eén blad van die documenten van Jan Multi was geparafeerd door een aantal mensen. Eén paraaf was volgens mij van Speurneus. Identiek aan wat hij hier op bureel handtekent.'
'Nu sta ik paf, Punaise, laat me dat papier zien.'
'Kan niet, chef, juist dat blad is verdwenen.'

TaniaMania Episode 49

Een lange stilte heerst in het bureel van de opperflik. Dan neemt de chef zijn gsm en tikt een nummer in.
'Hallo Speurneus.'
'Dag chef.'
'Waar zijt ge nu?'
'Ik schaduw die Patricia Temmerman. Die loopt momenteel richting de loft van de verdwenen Herman en Tania Brusselmans. Ik wil weten wat die daar gaat zoeken, chef. Ze sleurt zelfs een ladder mee.'
'Goed werk, jongen. Kan jij morgen eens langs het bureau komen? Ik heb wat te bespreken.'
'Oké, chef.'
'Wat?' vraagt Punaise.
'Ik zal hem morgen uitvragen, Punaise. Wat stond er eigenlijk in die verdwenen papieren?'
'Een lijst. Met opsommingen, datums en plaatsen. En een hoofdstuk 'Doelen' en 'Middelen' Onderaan op de laatste pagina ook een paragraaf 'Personen'. Die lijst begon met de naam Ann Demeulemeester, met adres en al. Het volgende blad, o zo belangrijk waarschijnlijk, mis ik chef.'
'Pech gehad Punaise, maar ik waardeer uw initiatief.'
'Zou het kunnen dat beiden dood zijn?' fluistert Punaise.
'Tania en Herman?'vraagt de chef.
Neen, Suske en Wiske denkt Punaise maar zwijgt. Dan vervolgt hij:
'Of iets op hun kerfstok hebben en het land uitgevlucht zijn, naar Zuid Amerika bijvoorbeeld?'
'Alles kan, Punaise. Maar dat eerste hoop ik niet. Ze zijn nog zo jong, in de fleur van hun leven. Herman klaagt wel over nekpijn, kopzwevingen, inzinkingen en vertwijfelingen, maar verder is die toch tevreden, denk ik. Ik lees wel eens een boek van hem. Soms wel wat overdreven gelul, gefoef, gekak en gereet, maar anders wel 'geestig' geschreven. En die Tania mag er zijn. Ik zag ze onlangs op die boot tijdens de voorstelling van zijn laatste boek. Schoon wijf man, zou Herman zeggen.'

02-02-2009 om 18:04 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 46

Commissaris Punaise, die boos aan 't worden is, vervolgt met donkere stem:

“Maar toen begon het pas. Iemand trok toch mijn slip naar beneden en iedereen op dat volle plein lachte luid! Ik schrompelde nog meer in mekaar en mijn pietje ook, zeker met die koude buiten. Vijf graden onder nul is niet warm! In mijn kerk bleef Madonna maar doorzingen. Toen voelde ik iemand aan mijn lul zuigen, dat was achtentwintig jaar geleden zeg! Ik fluisterde : 'Tania, zijt gij dat mijn schat?' In een wip stond hij rechtop, wijzend naar onze heer in de hemel. Ze antwoordde niet. 'Tania, zijij....t, zijij...t g....ijijij da...aaat?' kwam eruit en toen schoot ik die kerstboom vol spermawit. Vlokken langs alle kanten. Weer een ovatie van het publiek op dat plein. Maar die deerne bleef maar zuigen, tot ik een tweede salvo loste. Ik voelde mij in de hemel, met al die vleselijke heerlijkheden. Weer riep ik uit: 'Heer vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen!'
Toen werd ik wakker in een nat bed.
Man, wat was ik blij.”

'Is dat geen duidelijk bewijs dat u schuldig zou kunnen zijn aan de vermoedelijke kidnapping van Tania Brusselmans, meneer pastoor? En al die foto's van Tania Brusselmans die we in uw auto vonden, is dat normaal?'
'Meneer de commissaris, laat wat ik nu ga zeggen uw geheim blijven alstublieft. Ik ben een priester, en ben al jaren platonisch verliefd op Tania Brusselmans. Ik kende haar al voor mijn priesterschap. Zij wilde mijn liefde niet delen. Toen besliste ik pastoor te worden en het wereldse af te zweren.'
Arme sukkelaar denkt Punaise.

TaniaMania Episode 47

In het flikkengebouw in Gent heerst er op de eerste verdieping een zekere onrust. Voornamelijk in het bureel van commissaris Punaise. Hij ontdekte zopas dat uit zijn dossier Brusselmans en co documenten verdwenen zijn. Als een razende loopt hij richting zijn chef.
Zonder kloppen of wat stormt hij het bureel binnen. Even denkt hij: whauw, toch een chic bureel, lederen zetels, Picasso schilderijen aan de wand, een hoekbar met veel taboeretten en gezellig licht. Waarom heeft een hoofdcommissaris zo iets nodig? Ik moet het doen met mijn versleten karig tafeltje, een bureaustoel met gaten in de zitting en zonder armleuningen. Nota van de redactie: het ziet er inderdaad miserabel uit bij Punaise maar zoals elke politiek-wijze lezer wel weet: er is geen geld meer in de staatskas. Alles wat binnenkomt van u en mij gaat naar de negenenvijftig ministers die ons apenland telt, naar hun cabinetten, hun onderzoekscommissies, hun vzw's voor vanalles en nog wat. Blijft dus over: peanuts, niks om Punaise zijn bureauke mee op te fleuren, hoogstens om wat op te knabbelen.
Punaise stormt dus binnen bij zijn chef.
'Chef, ze hebben bij mij ingebroken! Uit een dossier belangrijke papieren gepikt!' hijgt Punaise.
'Gelukkig hebben we van elk dossier een copie in de kluis, Punaise. Welk dossier, en hoe hebben ze dat kunnen stelen, doet ge uw bureel niet op slot als ge er niet zijt?'
'Meestal wel chef.'
'Dan gebeurde de diefstal in de tijdspanne buiten uw “meestal”, nietwaar?' De chef doet weer cynisch denkt Punaise. 'Alleen enkele papieren zijn eruit weggenomen,' antwoordt de aangeslagen commissaris.
'En waarom ziet ge er zo aangeslagen uit, jongen?' U merkt het: de flikkenchef in Gent ziet alles.

28-01-2009 om 12:15 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 43

Deze raadgevingen voor onvoldane dames worden pas in één van de volgende episodes vrijgegeven. Ik moet er nog aan werken. Ondertussen, lieve lezeres, blijft u nog even op droog zaad zitten, mijn excuses hiervoor. Maar uw welwillend geduld zal beloond worden, wees verzekerd! Als tijdelijke tussenoplossing voor het gebrek aan spring- en wipkracht van uw partner kan u altijd rechtstreeks bij mij terecht, voor raad en daad! Voor degenen die mijn adres niet zouden kennen: gelieve u te wenden aan de kassa van de webmaster van de HB site. Die doet wel het nodige.

Episode 44

'Waarom heeft u mij geconvoceerd, commissaris?' Pastoor Jozef Bonte zit er wat beteuterd bij.
'Meneer Pastoor, u had massa's vrouwenkousen in uw auto, zijt ge dat ondertussen vergeten?'
'Commissaris, die kousen zijn voor een sociale organisatie in mijn parochie! Dat waren wel zijden kousen. Die zijn veel waard en brengen tweedehands veel geld op voor de armen in mijn dorp!'
'Bonte, leg dan eens uit waarom ge op de site van Brusselmans, niet zo lang geleden uw liefde voor Tania Brusselmans verklaarde. Ik heb uw tekst afgedrukt.' Een geërgerde Punaise leest luidop.
'Dat schreef u, Pastoor Jozef. Is dat normaal? Ik citeer enkele frasen uit uw bericht dat verscheen in het HB gastenboek:

“Beste Tania,
Bij aanvang van de mis zaten weer mijn drie trouwe gelovigen op de eerste rij. Drie ouwe vrouwkes van in de negentig! Verder alles leeg. Toen heb ik de muziek hard laten loeien en de kleurenspots op de draaiende spiegelbol gericht. De drie vooraan zijn gillend weggespurt, alhoewel niet overdrijven: weggeschuifeld. Na een half uur waren ze de kerk al uit. Ondertussen was de kerkpoort opengeduwd door een bende jeugd, scouts en gidsen, en ook de socialistische vakbond die vlak over de kerk een lokaal heeft en daar aan het vergaderen was, kwam in grote getale kijken. Ik zag ook jonge koppels met kinderen binnenstormen. Die begonnen te dansen en te swingen. Het werd een echt feest. De communie en heel de eucharistieviering viel weg.”

Episode 45

'Dat kan nog door de beugel, meneer pastoor, maar dan...' zegt een roodaanlopende commissaris Punaise en leest verder:

“Plots zag ik toch wel Herman Brusselmans binnenkomen in mijn kerk, met één of andere Triple in zijn hand. In de andere hand hielt hij Tania vast. Ik liep naar haar toe en kuste haar op de mond. Herman keek wat boos maar deed niets.
'Tania' zei ik.
'Wie zijt gij?' vroeg Tania. De feeks deed of ze me niet kende.
'Maar we zijn nog ooit samen op weekend geweest naar de grotten van Han. Weet ge dat niet meer? In een piepklein tentje, wij getwee?'
Tania keek naar Herman en deed verbaasd, de commediante! Ik pakte haar terug vast, met mijn ene hand op haar kont en de andere in haar bloese.
Brusselmans had dat niet graag. Hij gooide zijn pint naar het altaar, greep me vast, duwde mijn mijter over mijn kop tot onder mijn kin. Ik stikte bijna. Die Brusselmans moet veel aanhangers onder de jeugd hebben, want die hadden alles gezien en een hele bende stormde op me af, sloegen me neer, sleurden de kleren van mijn lijf.
'Niet zijn onderbroek!' riep Tania naar die gasten, 'Hij heeft maar ne kleine, 't is geen zicht!' Dus lieten ze mijn slip rond mijn achterste hangen. Ze sleurden me de kerk uit naar de grote kerstboom op het plein (die kerstboom is daar wel heel vroeg vind ik trouwens, maar de burgemeester, een vrijdenker, doet dat expres om mij te pesten denk ik.)... dus naar die enorme kerstboom in mijne bijna bloten; hangen ze mij daar in die boom en binden mij daarin vast! Steken dat dat deed, al die naalden in mijn handen en mijn voeten en in mijn kont. Ik riep in paniek: 'Heer vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.”

26-01-2009 om 00:00 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 41

'Patriciake?'
'Ja Hermanneke.'
'Ik moet dringend eens naar Tania De Metsenaere bellen. Mag ik uw gsm gebruiken? Anders gaat mijn vrouw ongerust worden, zich afvragen waar ik zit en krijgt ge de complete federale politie op uw dak. Die gaan dan in pure rambo-stijl uw stilstaande trein bombarderen tot ge mij vrijlaat. Dan ligt uw riante woning hier in puin en bij minus 15 graden Celsius gaat ge doodvriezen.' Onnozel doos, ik hoop dat ge daar inloopt en mij laat bellen denkt Brusselmans, die toch al een kiloke of vijf kwijtgeraakt is. En dit ondanks al die boterhammen met choco die hij heel de dag vreet.
'Ik laat u niet vrij, gij zijt mijn vrijer. Ik wil samen met u, arm in arm, lijf op lijf, en goed gepenetreerd gelukzalig sterven.'
Weer een slechte zet van mijne kant denkt Herman. Hoe komt het dat ik in mijn boeken al die vrouwen rond mijn vinger kan draaien en met die Temmerman lukt niets? Ik probeer wat anders.
'Patriciake, ik mis wel mijn pc van thuis, meiske. Die zit vol met literaire teksten voor nog veel boeken in wording. Als ge die bij mij thuis haalt dan laat ik u in avantpremiere al mijn onuitgegeven romans lezen!' Dit voorstel lijkt in de smaak te vallen bij zijn regelmatige verkrachtster.
Ik heb ze bij haar foef, denkt hij en glimlacht.
'Waarom lacht gij, lieverd?' vraagt Patricia.
Oei shit, dat mens heeft ogen in haar kop. Ik moet lijmen. Dringend. Wacht.
'Omdat ik zo graag bij u ben, mijn grote schat,' grient Herman.

Episode 42

'Kom dan hier mijn Hermanneke, doe mij nog eens klaar komen,' en het mens gaat weer uit de kleren.
Ik zie graag tieten, denkt de schrijver, maar te veel is trop!
'Patriciake, ik heb wel geweldige koppijn en kopzwevingen en hartkloppingen, is een simpele kus in de nacht niet genoeg voor deze keer?
'Neeeen en neen, ik wil alles, je speeksel, je ballen, je harde paal, en je zaad, de volle lading,' tiert de naakte vrouw die zich op de arme Herman werpt.
'Oeps daar gaan we weer,' is het laatste dat hij nog kan zeggen.
Patricia zit al op zijn aangezicht en beweegt op en neer. Ze denkt dat hij dat graag heeft. Ze las dat ooit in één van Herman zijn geschriften (ode aan zijn Tania). Ik moet stoppen met altijd die seksuele onzin neer te pennen denkt Brusselmans. Die hete domme wijven nemen dat allemaal letterlijk.

Een uur later is een voldane Patricia op weg naar Brusselmans zijn loft, om die pc op te halen. Hoe de schrijver het volhoudt om onverzadigbare vrouwen telkens weer te verzadigen, is een wonder maar vooral zijn groot talent. Weinig venten kunnen dat, nietwaar lezeres? Denk maar eens aan uw eigen spring-in-'tveld. Twee keer in de week springen is al veel voor hem zeker? Een goede raad: laat hem wat meer boeken van Brusselmans lezen! Wedden dat hij na het lezen van enkele korte krachtige passages, zelfs meer wil springen dan u lief is! Als u wenst, juffrouwen, mevrouwen, duid ik de meest opwindende Brusselmans-passages, opgedeeld per roman, tekstkracht en bladzijde(n) aan. Zo van A) rustig aan, B) toenemende passie, en C) erotische explosie. U moet zelf kiezen, lezeres in eronood, welke passages u aan uw lover laat lezen om een goed resultaat te halen en bedsucces te boeken.

25-01-2009 om 11:49 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 39

Na drie dagen is Punaise eindelijk terug. In Gent. Weliswaar met één been in de plaaster, een verstuikte nek en een gebarste pols. Hij loopt er krom van. Maar zijn chef heeft geen compassie. Als ge zo onnozel kunt doen op uw leeftijd, kunt ge met dat been komen werken was zijn besluit.
Punaise: 'Speurneus, waar hebt ge zo lang uitgehangen?'
'Ik ben op zoek gegaan naar de identiteit van die Erik R. Ik heb ontdekt dat hij die webmaster is van de Brusselmanssite.' Punaise denkt even diep na. Hij vertrouwt die Speurneus niet en houdt de gegevens uit de papieren van Jan voor zichzelf.
'Speurneus, laten we alles op een rij zetten.'
Zijn collega begint onmiddellijk stoelen en taboeretten op één lijn te plaatsen.
'Speurneus, te hard nieuwjaar gevierd zeker?!'
De groenachtige Speurneus kijkt op.
'Aha, dat bedoelt ge.'
'Collega Neus, laten we een analyse maken van de feiten die we kennen en een profiel van alle verdachten. En twijfelgevallen catalogeren!'
En commissaris Punaise die geen nieuwjaar vierde, wegens het ontbreken van zijn echtgenote, die ervandoor is met een jongere vent, een zekere Dorus Donderwiet, begint aan een samenvatting.
'Tania op een nacht verdwenen of opgestapt? Herman Brusselmans na verhoor gevlucht! Dan daagt op: de Herman-fan-stalkster Patricia Temmerman. Die kent een Ann De Kaarsmaekers, die kleren ontwerpt en die ze verdenkt. Een privédetective, Erwin genaamd, duikt dan op. Hij schaduwt Herman, in opdracht van een zekere Sofie uit Leiden. Dan hebben we die miljonair Jan, die een wagon cadeau gaf aan die Patricia. Ik geloof Tania gezien te hebben in dat park van die Jan Multi. Ben ik er nog vergeten, Speurneus?'
'Laat me even peinzen, Punaise.'
'Die rare pastoor Bonte. Dat Mieke Bos die werkt voor die Gentse avokaat, Frank Mores genaamd.'
'Avokaat is met een d, Speurneus! Te veel gezopen in uw café, met die feestdagen?'
'Al goed, Punaise, gij kunt toch nijdig doen! Die Mores heeft wel contacten met die Jan en met die Erik R.! Simpel is het niet hé, Punaise.'

Episode 40

'Ik heb wel goed nieuws. Ik weet waar die Webmaster Erik R. uithangt!'
'Waar dan? Ik wil die aan de tand voelen!'
'In Lint, kameraad!'
'Speurneus, wij zijn collega's, geen vrienden, laat het 'gekameraad' en ander getut dus achterwege!'
'Amai, slecht geziend dat ge zijt, vent. Niet meer aan je trekken gekomen de laatste tijd?'
'Moei je niet met mijn privé-leven, Speurneus. Of ik zeg onze chef dat ge een café openhoudt en meer daar zit dan hier op den bureau! En nog iets over deze zaak: die Ann Demeulemeester, dat mens haar foto kom ik regelmatig tegen bij sommige verdachten! Wat is die haar rol in dit Gents gezinsdrama? En waarom krijg ik geen telefoons met opeisingen en dreigementen van de kidnappers? We zitten zo vast als wat, vriend.'
'Punaise, geen 'gevriend' en getut tussen ons hebt ge zopas gezegd.'
De aandachtige lezer merkt dat de sfeer op het Gents commissariaat niet denderend is, wat onze burgervader ook durft beweren. Akkoord, de rechercheurs zijn er overwerkt sinds de vreemde verdwijningen van Tania Brusselmans en hare harige vent Herman, pardon, langharige vent.
Zelfs de schrijver geraakt overwerkt...

22-01-2009 om 10:21 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 38

'Hallo.'
'Chef, met mij, Punaise.'
'Nog altijd te veel sneeuw om terug te keren?'
Commissaris Punaise belt vanuit Serfaus en moet met tegenzin bekennen dat de wegen van en naar het bergdorp al lang sneeuwvrij zijn.
'Ik wil je hier morgen op bureel zien, Punaise, weet ge wat dat kost? Je skipas kunt ge uit eigen zak betalen en die alcoholische dranken ook, en al die gehuurde pornofilmen.'
'Hoe weet gij dat allemaal chef?'
'Ik wist dat niet, jongen, maar die truk werkt altijd. Nu weet ik het dus!'
'Chef, ik heb ongelooflijk nieuws. Die Frank Mores die was hier met een vrouw en is plots opgestapt zonder het hotel te betalen.'
'Weet ik Punaise, het hotel heeft me dat doorgeseind. Ze wisten dat die advokaat Mores voorkomt in de dossiers van de verdwenen Tania en Herman Brusselmans. Vanuit de internationale pers. Die Brusselmans is wereldberoemd, tot in de bergen van Oostenrijk! Veel beroemder dan ik dacht, Punaise.'
'En chef, ik heb een foto gevonden in het hotel, van die Mores en zijn vrouw. Wel allebei met een moembakkes aan.'
'Een wat, Punaise??'
'Een moembakkes, baas, een soort carnavalsmasker dat de gasten hier met nieuwjaar droegen. Ook één foto van hen zonder masker, erg van opzij getrokken. Ge zoudt zweren dat die vrouw Tania Brusselmans is, chef.'
'Allé Punaise, hoe kan dat nu. Dat is toch onzinnig. Eén van de advokaten van Herman gaat wat skiën met zijn vrouw Tania? Soms trekt ge toch voorbarige conclusies, commissaris, een zwakte van u!'
'Misschien wel,' antwoordt Punaise.
'Maar zeg eens, iets anders, wat is dat regelmatig geschuif dat ik hoor?'
'Mijn skies, baas, ik ben een zwarte piste parallel aan 't afsnellen. Niemand kan mij volgen.'
'Met een gsm in je hand? Ben je gek Punaise, dat is gevaarlijk! En mag dat van de pistepolitie? Met één hand skiën?'
'Zonder handen mag ook, chef. Ge hebt zelf nooit op de latten gestaan zeker?'
Plots hoort de Gentse politiechef een duidelijk lang aangehouden gegil. Dan stilte.

21-01-2009 om 12:20 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 35

In de wagon in Gent-Sint-Pieters stinkt het naar de seks. De bewoonster lucht nooit wegens de extreme kou. Herman Brusselmans ligt meestal op zijn zandbed. Patricia komt elke nacht en soms tweemaal daags (als ze niet naar de zoo moet) naast hem liggen. Ze wrijft hem dan helemaal in met soyaolie. Gezond zegt ze en goed voor uw velleke. Herman blinkt dan als een spiegel, niet van fierheid maar van de olie. In de poes naaien is hij gewoon met zijn bijmeisjes uit zijn boeken. Hij kan dat als geen ander. Maar in een wolvinnenhol naaien is andere koek. Hij is blij dat Patricia veel olie gebruikt, de ene fles na de andere. Het voelt minder schuurpapierachtig aan. Soms gebruikt ze zo'n vettige flessenhals voor haarzelf. Dat betekent dan een korte rustpauze voor hem. Rust en pauzes kan hij gebruiken. Hoe lang zit hij daar nu al? Een week of drie zeker. Weinig hedendaagse venten zouden dit aankunnen. Maar Herman is van geen kleintje vervaard. Voor hetere vuren heeft hij gestaan.
Onlangs vroeg hij het bedzand te vervangen wegens de geur. Rondheen hun achterwerken lijkt zelfs een groenachtige schimmel te ontstaan en Herman twijfelt eraan of dat peniciline is. Het woord penis zit daar wel in, maar komt het daarvan?
'Hermanneke, hoe komt het dat in de Humo weer een schoon columnke staat van uw hand?'
'Taniake, pardon Patriciake, (u merkt als lezer dat de schrijver met het lange haar zich snel kan aanpassen aan wisselende omstandigheden), pardon Patriciake, ik schrijf al die stukjes voor de Humo op voorhand, in één keer, voor een gans jaar.'
'Maar de ganse pers schrijft in 't lang en 't breed over uw verdwijning en die van Tania, en die Humo geen woord daarover! Is dat normaal?'
'Die Humo-venten zijn egoisten, meiske.'
Voila, weer hetzelfde: meiske. Dat zegt ge toch niet tegen uw gijzelingneemster, tenzij ge erbij wil blijven! Op deze manier gaat Herman veel aanhang verliezen, ik vrees ook zijn eigen aanhang, die op het ogenblik dat ik dit schrijf weer bewerkt wordt door die Patricia Temmerman. Veel slaolie.

Episode 36

Als detective Erwin Van Dien weg is doorloopt de hoofdcommissaris de pakken foto's. Enkele fotos laten Herman zien in bijzijn van een onbekende vrouw, steeds dezelfde. Op de achterzijde van de foto's leest hij commentaar van de detective en de datum en uur van de shot. Ik ken die dame op die foto mompelt hij. Wat ging Brusselmans daar doen in godsnaam. Ik krijg er kop noch staart aan denkt hij bij zichzelf. Morgen zijn we al twee weken bezig en Punaise staat nog nergens! Op de tafel liggen de foto's door elkaar. Zijn vermoeide ogen overlopen diverse koppen, soms Herman alleen, soms met iemand erbij. Dan merkt hij Tania op, in gesprek met enkele vrouwen en Herman op de achtergrond, pratend met een vent die hij vaag kent. Ik vraag me af... De chef mailt foto en achterkant naar hotel Furgler. Punaise bekijkt ze. Dat is Dorus Donderwiet, die er met mijn vrouw vandoor is! Commissaris Punaise krimpt in mekaar. Wat deed die daar? Wat zegt de achterzijde? Kasteel Bahnhof staat er. Leiden. De datum? Getrokken vier dagen voor de verdwijning van Tania! Punaise wordt er stil van. Slaap overmeestert hem. Op zijn bed, in zijn hotelkamer dommelt hij in. Allerlei dromen overvallen hem. Zijn vrouw met die Donderwiet, beiden op één ski, de afgrond in. Hij kan niets doen. Alleen lijdzaam toezien.

20-01-2009 om 20:12 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 33

Privé-detective Erwin Van Dien wordt weer aan de tand gevoeld, door de chef van Punaise.
Punaise zit vast in Serfaus, in een sneeuwstorm nog wel, al drie dagen. Erg vindt hij dat niet. Eindelijk wat vakantie en ontspanning, op de kosten van de belastingbetaler. Op zo'n moment is hij blij een soort ambtenaar te zijn!
Zijn chef werkt echter.
Die Erwin is destijds, vlak na de verdwijning van Tania, komen verklaren dat hij Herman Brusselmans schaduwde op vraag van een cliente uit Leiden, een zekere Sofie. De chef wil weten wie die Sofie is.
'Erwin, vertel mij, hoe dikwijls heb je die dame al gebriefd?'
'Een tiental keren sinds ik die opdracht kreeg.'
'Waar ontmoette je die dame dan?'
'In een café.'
'Welk café?'
'Een danscafé.'
'Ik wil de naam en het adres.'
'Het Grensgeval, op de grens tussen België en Nederland. Met mijn GPS reed ik er blindelings heen.'
'Haar familienaam?'
'Weet ik niet.'
'Hoe leerde je haar dan kennen?'
'Via de site van Brusselmans. Eerst op zijn gastenboek. Nadien stuurde ze me mails. Zo gebeurde het.'
'Waarom moest je Herman schaduwen?'
'Vooral op vreemdgaan en tijdens de nacht, dan is hij actief.'
'Heeft u foto's?'
'Enorm veel, hier zijn ze.' Detective Erwin gooit twee dikke bruine omslagen op tafel.
'Hier, al mijn werk. Als het helpt Tania Brusselmans te redden, heeft het tot iets gediend.'
'Hoe werd u betaald door die Sofie?'
'Gestort op mijn rekening.'
'Die stortingen wil ik laten uitpluizen.'
'Hier zijn de uittreksels, commissaris.'
De flikkenchef doorloopt ze snel.
'Man, dat zijn nogal bedragen, om u tegen te zeggen. Detective spelen, dat brengt op zeg!' 

19-01-2009 om 15:34 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 31

Als Punaise na een helse tocht door de sneeuw en na twintig steile haarspeldbochten, eindelijk arriveert aan de ingang van Serfaus, wacht hem nog miserie.
Voor de niet-kenners van dit mooie sneeuwdorp: Serfaus is autovrij. Punaise staat aan een slagboom. In zijn beste Duits legt hij uit wat de reden voor zijn onverwachte komst is. Maar geen goed nieuws voor hem. Hij mag niet verder rijden, ook niet tot aan hotel Furgler, deels omdat hij geen boekingsdocument kan voorleggen maar vooral omdat de bareelbediende geen snars begrijpt van wat Punaise aan halfduitse klanken uitstoot.
Dus gaat hij tevoet. Met zijn lederen schoenen bijzonder moeilijk, want spiegelglad is het daar. Hij is al een honderdtal keren de grond opgegaan vooraleer hij hotel Furgler bereikt. Mooi hotel denkt hij. Volledig onder de sneeuw schuift hij de inkomhall binnen. Dan ziet hij een politieman in gesprek met de hoteleigenaar. Na vertrek van de oostenrijkse agenten maakt Punaise zich kenbaar.
Van de hotelmanager verneemt hij de reden voor dat politiebezoek. De man vertelt: De bewoners van kamer zes en kamer acht zijn blijkbaar zoek. Ook de wagen waarmee ze kwamen is verdwenen. Ze zijn weg, met bagage, maar zonder te betalen.
'Wanneer dan?'
'Moet deze nacht of heel vroeg gebeurd zijn. Nochtans is meneer Mores een vaste klant. Hij komt elk jaar op skiverlof bij ons, al meer dan tien jaar. Meneer Mores had ons gisterenavond gemeld dat hij onverwachts deze morgen moest terugkeren.'
'Waarom?'
'Zoiets vraag ik nooit aan mijn klanten!'
Zeg dat het niet waar is; deju, deju en deju, denkt Punaise.
'Kan ik een kamer hebben? Ik ben uitgeput en blijf hier volgende nacht slapen.'
De baas kan op zijn kop staan, denkt de commissaris. Binnenpretjes doen hem glimlachen.

'Wie had kamer zes en wie kamer acht,' wil Punaise nog weten.
'De heer en mevrouw Mores waren het,' antwoordt de man achter de receptiedesk.
'Waarom dan twee kamers in godsnaam?'
'Vonden wij ook raar, commissaris, maar de klant is koning,' glimlacht de bediende.
'Misschien broer en zus?'
'Zo leek het alvast niet, meneer.'
Punaise kan er niet om lachen.
Als hij doodmoe naar zijn kamer sukkelt, ziet hij in een hoek aan het onthaal foto's hangen. Van de nieuwjaarfeestviering in het hotel. Veel foto's van gasten, met gekke hoedjes en toeters. Zou die Mores met zijn vrouw daar ook bijzitten bedenkt hij? Maar Punaise is te moe om dit nog in detail te bekijken. Straks misschien, als ik wat geslapen heb, gaat door zijn uitgebluste hersenen.

Episode 32

Speurneus zit in zijn café Het Grensgeval en staat zoals steeds achter de bar. Hij verwacht bezoek van een zekere Jozef Bonte. Ik ben pastoor zegde de man aan de telefoon. Hij wilde Barman spreken. Om belangrijke redenen zei de priester. Ook Palmboy zit in het café, van een Palm te genieten. Wat dacht je?
Palmboy was opgepakt door Punaise, kort na de verdwijning van Tania, maar de onderzoeksrechter wilde hem niet langer achter de tralies houden.
'Punaise,' zei de onderzoeksrechter, 'ge hebt geen bewijzen dat de man schuldig is of zelfs betrokken is bij deze zaak. Als het aan jou lag, commissaris, ge zoudt ze allemaal in hechtenis nemen tot ze al dan niet terechte bekentenissen aflegden. Zo werkt dat niet, commissaris!'
Punaise was er het hart van. Want hij bleef bij zijn besluit dat Palmboy iets op zijn kerfstok had. Was het niet voor deze zaak, het was voor iets anders. Punaise zag aan zijn snoet dat er wat mis was met die Palmboy. Als webmaster had Palmboy zijn site Herman Brusselmans weer op gang gekregen, nadat Punaise hem kortstondig in beslag nam. Maar in plaats van er interessante info uit te halen had de onkundige Punaise hem grondig verknoeid. Dit was nu rechtgezet door Palmboy. Wat hij echter in dat café uitspookte weten we niet.

19-01-2009 om 15:17 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 29

Commissaris Punaise zit bij zijn chef.
'Punaise, die advokaat Mores uit Gent, zit die vent nog altijd op de wintersporten?'
'Volgens zijn assistente Mieke Bos wel, chef. Hij verblijft in Serfaus, in hotel Furgler.'
'Punaise, vertrek vandaag nog naar ginder. Ik wil dat ge die man ondervraagt over zijn contacten met sommige verdachten in deze zaak.'
'Ik heb geen kettingen, chef.'
'Ge moet hem niet aanhouden, en zeker niet ketenen, Punaise. Zijt ge weer overwerkt of wat, met je kettingen?'
'Sneeuwkettingen, baas!'
'Ach zo. Ik leen je die wel.'
In het prachtige sneeuwlandschap in Oostenrijk zit een zekere Frank in de bar van zijn hotel. Na een dag skiën hete wijn te zuipen. Op de kosten van zijn clienten. Naast hem een mooie welgevormde deerne, met stralende ogen. Ge zoudt als vent voor minder jaloers worden.
'Ik heb al lang niets meer gehoord van Herman,' zegt de vrouw, die daar nog in ski-outfit zit. 'Vreemd toch.'
'Ik weet het meisje, we zouden beter terugkeren denk ik. Er is wat aan de hand. Iets klopt niet, denk ik.'
In het holst van de nacht rijdt commissaris Punaise richting Serfaus, met een kaart op zijn schoot. Wanneer gaan ze bij de recherche eens een GPS aanschaffen denkt hij. Tegen de slaap drinkt hij koffie uit een thermosfles en slikt regelmatig druivensuikertjes.
In hotel Furgler gaan Frank Mores en de vrouw naar bed.
'Tot morgen Tania. We vertrekken hier rond zeven uur, niet overslapen dus!'
'Geen problemen Frank, slaapwel.'
Beneden in de receptiehall klinkt telefoongerinkel. 'Hallo.'
'Hier met Jan Multi uit Nederland. Kan u mij doorschakelen naar kamer zes, alstublieft?'

Episode 30

Als Punaise na een helse tocht door de sneeuw en na twintig steile haarspeldbochten, eindelijke arriveert aan de ingang van Serfaus, wacht hem nog miserie.
Voor de niet-kenners van dit mooie sneeuwdorp: Serfaus is autovrij. Punaise staat aan een slagboom. In zijn beste Duits legt hij uit wat de reden voor zijn onverwachte komst is. Maar geen goed nieuws voor hem. Hij mag niet verder rijden, ook niet tot aan hotel Furgler, deels omdat hij geen boekingsdocument kan voorleggen maar vooral omdat de bareelbediende geen snars begrijpt van wat Punaise aan halfduitse klanken uitstoot.
Dus gaat hij tevoet.
Met zijn lederen schoenen bijzonder moeilijk, want spiegelglad is het daar. Hij is al een honderdtal keren de grond opgegaan vooraleer hij hotel Furgler bereikt. Mooi hotel denkt hij. Volledig onder de sneeuw schuift hij de inkomhall binnen. Dan ziet hij een politieman in gesprek met de hoteleigenaar. Na vertrek van de Oostenrijkse agenten maakt Punaise zich kenbaar.
Van de hotelmanager verneemt hij de reden voor dat politiebezoek. De man vertelt: De bewoners van kamer zes en kamer acht zijn blijkbaar zoek. Ook de wagen waarmee ze kwamen is verdwenen. Ze zijn weg, met bagage, maar zonder te betalen.
'Wanneer dan?'
'Moet deze nacht of heel vroeg gebeurd zijn. Nochtans is meneer Mores een vaste klant. Hij komt elk jaar op skiverlof bij ons, al meer dan tien jaar. Meneer Mores had ons gisterenavond gemeld dat hij onverwachts deze morgen moest terugkeren.'
'Waarom?'
'Zoiets vraag ik nooit aan mijn klanten!'
Zeg dat het niet waar is; dedju, dedju en dedju, denkt Punaise.
'Kan ik een kamer hebben? Ik ben uitgeput en blijf hier volgende nacht slapen.'
De baas kan op zijn kop staan, denkt de commissaris. Binnenpretjes doen hem glimlachen.
'Wie had kamer zes en wie kamer acht,' wil Punaise nog weten.
'De heer en mevrouw Mores,' antwoordt de man achter de receptiedesk.
'Waarom dan twee kamers in godsnaam?'
'Vonden wij ook raar, commissaris, maar de klant is koning,' glimlacht de bediende.
'Misschien broer en zus?'
'Zo leek het alvast niet, meneer.'
Punaise kan er niet om lachen.
Als hij doodmoe naar zijn kamer sukkelt, ziet hij in een hoek aan het onthaal foto's hangen. Van de nieuwjaarfeestviering in het hotel. Veel foto's van gasten, met gekke hoedjes en toeters. Zou die Mores met zijn vrouw daar ook bijzitten bedenkt hij? Maar Punaise is te moe om dit nog in detail te bekijken. Straks misschien, als ik wat geslapen heb, gaat door zijn uitgebluste hersenen.

17-01-2009 om 11:44 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 27

Commissaris Punaise is ingedommeld als hij met de trein vanuit Mechelen de fameuze Temmerman-wagon passeert. Weer een gemiste kans voor Herman Brusselmans. Die eet uit frustratie nog wat boterhammen met choco. Hij slaapt daar geweldig goed en lang van, want Patricia heeft er slaapmiddel tussengemengd.

'Speurneus, klopt het dat gij in uw vrije tijd een café uitbaat?'
'Klopt, Punaise, hoe weet ge dat?'
'Ik heb mijn bronnen, Speurneus. Gij staat daar in al uw vrije tijd en ook tijdens uw politiewerkuren achter de bar, begrijp ik.'
'Hoe weet ge dat allemaal?'
'Van horen zeggen, Speurneus. Zijt gij wel zuiver op de graat in dit dossier, Speurneus?'
'Punaise, als collega's moeten we elkaar vertrouwen, anders moet ik overplaatsing aanvragen.' Die Speurneus gaat daar vlot overheen, zonder bijkomende vragen, dat vind ik raar denkt Punaise.
'Wie gaan we nu ondervragen?'
'Een zekere Ann, Speurneus. Die komt zichzelf aanbieden en beweert te kunnen helpen in de zaak Tania Brusselmans.'
Een jonge vrouw begeleid door een agent stapt de verhoorkamer binnen.
'Mevrouw, gaat u zitten. Mag ik uw identiteitskaart?
'Ann De Kaarsmaekers. Wat heeft u te melden?'
De vrouw wriemelt met haar handen en lijkt erg nerveus.
'Zegt u het maar mevrouw.'
'Ik heb Tania Brusselmans ontvoerd, commissaris!'
Punaise en Speurneus staan versteld. Even is het ijzig stil in verhoorkamer één.
'Wat zegt u daar? Dit is ernstig mevrouw De Kaarsmaekers, beseft u dat?'
'Ja, commissaris, volkomen.'
'Waar is Tania Brusselmans dan nu? Bij u thuis?'
'Ik weet het zelf niet commissaris.'
Punaise bekijkt Speurneus. 'Ga onze chef halen,' zegt de geschrokken commissaris. Speurneus richt zich op en verdwijnt.

Episode 28

'Bent u daar zeker van, Ann.'
Een beetje gemoedelijk doen en met de voornaam aanspreken helpt de verdachte tot rust te komen heeft Punaise geleerd.
'Zij moest bij mij afgeleverd worden, de tweede dag na de kidnapping, maar ze kwam niet opdagen.'
Ofwel weer één die goed gek is denkt Punaise, of anders een misplaatste flauwe grap.
Geërgerd kijkt hij Ann aan en verheft zijn stem: 'Mevrouw, ik heb andere dingen te doen dan naar nonsens te luisteren.
'Het is echt waar, meneer de commissaris. Ik heb alles gepland en betaald.'
'Betaald aan wie in godsnaam?'
'Aan een evenementen-bureau, meneer.'
'Hoe heet dat bureaudinges?'
'Donderwiet reality-experience B.V.,' zegt de wenende vrouw.
Punaise kan niet tegen wenende vrouwen. Hij staat dus snel op en zegt: 'ik ben zo terug.' Door de gang loopt hij naar zijn chef.
'Chef, waarom kwam je niet?
'Niemand vroeg dat, Punaise,'
'Is Speurneus bij u niet langsgeweest?'
'Niet gezien jongen. Waarom ziet je er zo bleek uit, Punaise.'
'Ik heb een wenende vrouw in verhoor, die beweert Tania B. te hebben ontvoerd of willen ontvoeren. Kunt u dat geloven?' 'Ik kom dadelijk,' antwoordt de verbaasde politiechef.
Terwijl Punaise terugkeert denkt hij: Donderwiet reality, etc.. waar heb ik dat nog gehoord? Dan valt zijn nikkel. Donderwiet? Is dat die vent die met mijn vrouw weg is? Dat zou toch een duizendste toeval zijn denkt hij. Flarden van zorgen en pijn borrelen weer op. Steken in de borst. Dorus Donderwiet, zou dat dezelfde smeerlap zijn?
Achter gesloten deuren legt Ann De Kaarsmaekers alles uit. Punaise schrikt zich een aap en vraagt zich tegelijk af waarom die Speurneus plots opgestapt is.

16-01-2009 om 14:23 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 25

Herman Brusselmans is erin geslaagd de wagon waarin hij vastgeketend en opgesloten zit in beweging te brengen. Door lang aan de mechanische rem te prutsen. Het groot handwiel dat de remmen blokkeert, kreeg hij losgewrikt. Zonder blokkeerremmen begint de wagon langzaam de lichte helling af te rijden. Eerst met geknars en gekraak, dan wat vlotter. Nu gaan ze me opmerken, bedenkt hij. Als dat mens nog een tijd wegblijft word ik bevrijd! Hij schept weer moed.

Gent Sint Pieters. De NMBS-districtmanager heeft zojuist het bevel gegeven een wagon die vervaarlijk dicht bij de snelverkeersporen genaderd is te verwijderen.
'Waarom is die wagon verplaatst?'
'Weet ik niet, chef, maar hij behoort toe aan het OCMW van Gent. De socialisten hier in de stad, de burgemeester voorop, beschermen deze speciale treinwagon, als een symbool van sociale zekerheid voor de eenvoudige man en vrouw. In dit geval is het een vrouw, een zekere Patricia.'
'Hoe weet ge dat?
'Van horen zeggen, meneer. Soms liggen er zelfs biefstukken voor haar wagondeur. Mijn vrouw plaatst wel eens een zak patatten in haar vuilbak. Het menske moet toch ook eten zegt ze me dan.'
'Charel, verdomme toch, die wagon staat daar gevaarlijk, op nog geen halve meter van de Thalyslijn!'
'Hij is wel bewoond, meneer!'
'Weet ik, maar ik wil hem weg hebben, nu! Haal hem van eindspoor acht en zet hem op de keien naast de werkplaats. Dat is veiliger.'

Episode 26

Nog geen uur later arriveert een spoorkraan die de ganse wagon in één keer lift en weer neerzet achter de stootblok van eindspoor acht, vlak tegen de werkplaats, op een strook grint.
In de wagon gaat Herman Brusselmans hevig te keer. Hij roept tot heesheid toe en klopt met zijn kettingen tegen alles wat hij in zijn nabijheid kan raken. Het groot kraankabaal overstemt echter zijn pogingen om aandacht te trekken.
'Hoor jij iets?' vraagt een spoorwegarbeider aan zijn collega.
'Ja, de trein vanuit Brussel.'
'Neen, ik bedoel iets in de wagon, lijkt me.'
'Potten en pannen en inboedel die omver vallen zeker. Niet aantrekken, maat.'
'Neen, precies geschreeuw of zoiets.'
'Kan niet, maat, ik heb die rare madam die daar alleen woont vanmorgen weten vertrekken. Je verbeelding waarschijnlijk!'
'Gaan we toch eens binnenkijken?'
'Sorry maat, maar mijn dienst zit erop. Overuren betalen ze ons niet meer, weet je. Ik ga naar huis, maat.'
'Okay dan, tot morgen, Charel.'
Herman zijn kraakstem is ondertussen verandert in een nauwelijks hoorbaar hees gemompel.' Door een spleet in de gordijnen kan hij de twee spoormannen zien vertrekken.
'Stomme klootzakken, idioot klootjesvolk, onderontwikkelde zakkenrollers, achterlijke stompzinnige hersenloze ambtenaren.' Dit alles kwam uit de mond van een bijna stemloze Herman Brusselmans en droeg niet ver. Ook niet bij tot een oplossing voor de onfortuinlijke schrijver...

14-01-2009 om 22:08 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 23

Uitgeput slaapt hij in. Uren gaan voorbij. Een spleetje zon doorheen een kapotte rolgordijn schijnt in zijn ogen. Op zijn zandbak, terug aangekleed, in een propere pyjama nog wel, luistert hij naar het gedreun van passerende treinen. De gekke vrouw is afwezig. Mijn moment denkt hij. Hoe kom ik los? Een stevige boei zit rond zijn linker enkel. Met kettingen vastgeklemd aan de wand van de wagon. Als ik tot aan een deur geraak, kan ik misschien teken doen naar voorbijrijdende treinen. Iemand moet mij toch opmerken als ik zwaai en roep. Hij staat op. Met een pijnlijke rug, door die harde zandbak waarin die gekkin hem laat slapen. Een soort oversize-kattebak. Hoe krankejore kan een mens zijn denkt de schrijver met het lange haar. Goed zot. Tot aan de deur geraakt hij niet. Wel tot het toilethokje en het eettafeltje. Daarop staan pistoleetjes, boter, konfituur en choco. Er ligt een briefje bij. Hij leest: 'Lieve Herman, mijn grote schat, ik ben gaan werken. Doe of je thuis zijt en hou je weer klaar. Kusjes.' Langdurige verkrachting van een man, is dat strafbaar, vraagt hij zich af? Zou hier geen gsm liggen of zoiets? Contact met de buitenwereld moet ik hebben. Zwijgnicht zal al wel mijn verdwijning gemeld hebben, hoop ik. Dan slaagt hij erin met gestrekte arm en een pollepel het gordijntje iets open te houden. Hij kijkt op een brede spoorbaan en in de verte herkent hij gebouwen. Ik ben vlak bij Sint Pieters! Die Punaise die mij in hechtenis nam, die moet toch naar mij op zoek zijn? Ik hoop dat Tania het goed stelt! Deze ommezwaai is wel flagrant. Wat klopt er nog en wat is fake? Ik weet het zelf ook niet meer. Waar zijn mijn pilletjes trouwens? In mijn kleren. Waar zijn die naartoe? Het is hier wel properkes voor een halve trut. Op zijn zandbank bedenkt hij een nieuw plan. Ik moet hier weg vooraleer die halfgare trien volledig doorslaat en mijn jongeheer om zeep helpt. Zo'n wild wijf heb ik nooit gekend, ook niet in mijn dromen. Ik bekom hier stof voor nog drie spannende boeken denkt hij. Terwijl hij de broodjes met choco met smaak opeet wordt hij heel moe....Choco?....

Episode 24

Commissaris Punaise bijt zich meer en meer vast in de zaak Herman/Tania Brusselmans en wil alle pistes bewandelen.
Vandaar dat hij op weg is naar een andere bekende Vlaamse schrijver. Luc Deflo. Die schrijft psychologische thrillers en kan me wellicht hints geven denkt de commissaris. Punaise heeft immers de gestolen papieren van Jan uit Leiden laten bestuderen door gerechtspsychologen. Het resultaat is dat hij denkt te weten welke kant deze zaak kan opgaan. Punaise weet iets meer dan u en ik.
'Dag meneer Deflo.'
'Zeg maar Luc.'
'Luc, kan het zijn dat een schrijver met een ernstige en langdurige writersblock zodanig in de war geraakt dat hij allerlei rare dingen uitprobeert en uithaalt?'
'Commissaris, uw vraag is zeer algemeen en bijzonder onduidelijk. In mijn romans stellen commissarissen betere vragen!' lacht Luc Deflo weg.
Punaise kan er echter niet om lachen en vervolgt: 'Experimenten opzetten, bedoel ik.'
'Commissaris, Herman is een autobiograaf, puur sang. Zijn werken zijn voor negenennegentig procent realiteit. Het enige wat hij soms doet is namen veranderen. U weet ondertussen waarom. De man heeft weinig verbeeldingskracht om dingen te verzinnen. Leest u wel eens zijn boeken? Alles is pure werkelijkheid bij Brusselmans.
'Ook de seks?' ontvalt Punaise in een onbewaakt ogenblik.
'Sorry Luc, dit doet niet ter zake. Gaat u verder.'
'Herman zuigt niets uit zijn duim of teen, vandaar dat hij geen thrillers kan schrijven! Thrillers zijn gestoeld op van horen zeggen en veel fantasie. Hij is ook erg voorzichtig geworden. Hij noemde Tania in zijn boek De Kus in de Nacht zelfs Phoebe. Zo onzeker is de man, op alle vlakken denk ik. Maar wel een leuke vent als je hem beter kent.'
Als Punaise vanuit Mechelen terug naar Gent spoort zal hij de Temmermanwagon waar Brusselmans gevangen zit, passeren. Zou het kunnen dat hij bij het voorbijrijden iets verdachts opmerkt?

13-01-2009 om 12:19 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 21

'Commissaris, ik heb de plicht u iets te melden. Een vriend van mij is sinds enkele dagen verdwenen. Hij leek zeer depri en is al drie dagen niet meer opgedaagd!'
'Zijn Naam?'
'Herman Brusselmans.'
'Aha, een spoor!' jubelt Punaise en steekt beide armen de lucht in.
'Commissaris, het gaat wel over mijn verdwenen vriend,' antwoord Zwijgnicht, verontwaardigd.
'Excuseert u mij, gaat u verder.'
'Hij was er het hart van in. Zijn Tania was verdwenen, zonder aanwijsbare redenen.'
'Een echtelijke twist misschien?'
'Ik denk het niet, commissaris. Iets vreemds is gaande met Herman. Hij laat het achterste van zijn tong niet zien, ook niet aan mij, zijn oude vriend. Hij verbleef in mijn tweede woning, die leeg stond. Om de paar dagen kwam ik langs.'
'Heeft hij ooit iets verteld over het gebeuren? Eventuele vijanden? Weerwraak?'
'Hij heeft in zijn boeken veel mensen tegen hun kar gereden, ik weet het, commissaris. Maar wie van hen zou zoiets doen?'
Punaise weet ondertussen meer, aan de hand van enkele geschreven stukken van Jan, maar geeft dit aan niemand prijs. Hij wil eerst de volle waarheid achterhalen. Zijn troeven houdt hij voor 't laatst.
'Kan het over zijn beroep gaan, het schrijven zelf?'
'Ik weet dat hij al jaren hoopt een leesbare vlotte thriller uit te geven maar het ontbreekt hem aan autobiografische gegevens om de zaak op papier te zetten. Hij struikelt steeds opnieuw in de loop van het verhaal, wegens ontbrekende realiteit.'
Zwijgnicht kan niet nalaten te vragen: 'Weet u waar Tania zich kan bevinden?'
'Geen idee, professor. Rare dingen zijn er gebeurd. Ik ben er nog niet uit. Soms denk ik dat Herman ons allemaal in het ootje neemt.' De professor recht zijn rug en kijkt Punaise ernstig aan.
'Heeft u ook zo een gevoel, commissaris?'
'U dus ook, professor?'
'Niet echt, maar toch...'

Episode 22

'Maar dat keffend ding, dat is een mechanisch speeltje voor kinderen!?'
'Ja, maar hij kan blaffen en pipi doen, kijk maar!' Nog erger dan ik dacht, zo zot als een achterdeur.
'Wat is die hevige wind buiten? Storm? Uw wagon schommelt ervan,' merkt de schrijver op. Hij is nog steeds vastgebonden.
'Dat is de Thalys naar Parijs, lieve Herman.'
'Noem me niet altijd lieve Herman, lief ben ik niet!'
'Dan noem ik je mijn schattebolleke.' Herman sluit zijn ogen. Ik probeer wat anders uit denkt hij.
'Ik zou graag naar Parijs gaan met die Thalys en met jou erbij, dwaze gans.' 'Dwaze gans' mompelde hij wel heel stilletjes. Plots pakt Patricia hem weer vast bij zijn jongeheer en kust hem recht op de mond. Herman spuwt ostentatief al dat speeksel weer uit en tiert: 'Blijf van mijn lijf, lelijke toverheks.' Het vrouwmens begint dan hevig en luidop te jammeren. 'Ik zie u zo graag! Ik maak een lekker etentje voor ons twee, deze avond, onze laatste avond samen.' Mijn god denkt Herman, ik moet kalm blijven en haar snel af zijn.
'Waarom onze laatste?'
'Morgen begint het nieuwe jaar, mijn schat.'
'Kom wat bij mij liggen, dan naai ik je in de poes. Maar dan moet ge me wel volledig losmaken, lieve Patricia.' Nog geen minuut later ligt ze poedelnaakt naast Herman, die wel vastgebonden blijft aan één been.
Toch een goeie plot voor mijn thriller denkt hij opnieuw. Evenwicht tussen de spanning en de sex! De formule bij uitstek! Ik lig hier dan wel ongemakkelijk, peinst hij, maar ik kom ruimschoots aan mijn trekken.
In de nachtelijk trein De Pinte-Gent zien heel wat reizigers, vlak voor Sint Pieters, een hevig wiegelende treinwagon en horen een wild gegil. Zoiets langs de spoorbaan zagen ze nog nooit! Bij aankomst melden een paar reizigers het gegil met schuddende wagon aan de stationchef. Die doet er echter niks mee. Typisch voor de NMBS.
Het vrijkomen van Herman Brusselmans is dus niet nakend. Hij wordt wel regelmatig gemolken. Iets dat hij in zijn eigen boeken nooit bedacht zou hebben.

11-01-2009 om 15:20 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 19

Brusselmans pist dus bij volle bewustzijn in zijn broek.
Dit om wakker te worden uit die vermeende nachtmerrie waarin hij denkt te vertoeven. Klamme warmte langs zijn billen. Bah, shit, ik ben toch wakker!
'Niet erg, mijn grote liefde, alles trekt in het zand onder u. Ik was uw broek wel. Trek maar uit.'
Nog in geen honderd jaar, zot mens! Dat wijf is goed gek. Herman kijkt in het rond, maar zonder bril ziet hij onscherp. Plots een gedonder en een geraas.
'Wat is dat?'
'Een goederentrein, liefste,' zegt het vrouwmens. 'Er passeren er veel rond deze tijd. Ik zal u een injectie geven met slaapmiddel.' Ze neemt een ampoule en een plastic spuitje.
'Blijf van me af, of ik naai je in de poes, gekkin.'
'Eindelijk! Goddelijke jongen, daar droom ik al jaren van, van een goeie beurt krijgen van mijn groot idool.' De vrouw trekt Brusselmans zijn natte broek naar beneden en begint zichzelf te ontkleden.
'Blijf van mijn lijf, maniakerige kreng! Laat hem los, blijf eraf!' Maar de ongevraagde gastvrouw heeft hem al vast en masseert er duchtig op los. 'Auw, auw,' roept de beroemde schrijver uit Gent.
'Doe ik u pijn , mijn seksprins?' fluistert een opgewonden halfnaakte vrouw in zijn oor.
Iets voor in mijn volgende boek denkt Herman, terwijl hij wegens zijn benarde situatie moeilijk recht komt. En dit ondanks al het gewriemel van de vrouw .
'Hoe heet gij?' probeert Herman het ijs te breken.'
'Ik ben uw grootste fan , lieve Herman Brusselmans, mijn naam is Patricia Temmerman.' Toch niet waar, die zottin uit mijn gastenboek, denkt Herman.

Episode 20

Hoe geraak ik hieruit?
Ik vergaar hier wel veel autobiografische stof voor mijn toekomstige thrillers!
U merkt het: de beroepsmisvorming van een bekende schrijver kan ver gaan. Ondertussen heeft de hitsige vrouw Herman Brusselmans aan de beide voeten losgemaakt en trek zijn broek uit. Hij zit nu recht op een stoel, met de handen vastgeklonken aan een zware haak in het plafond en in zijn blote kont. Hij heeft zijn bril op en ziet een foto van Ann Demeulemeester hangen.
'Wat doet die foto van dat mens hier?'
'Een goede kennis van mij, lieveling,' antwoord de verwarde vrouw.
Ik moet een andere taktiek toepassen, denkt hij ondertussen. Kort en bondig worden, zonder haar te beledigen. Hij hoopt op die manier snel vrij te komen. Maar daar vergist hij zich danig in.
Die Patricia is geen doetje. De lezers die regelmatig het gastenboek van HB bezoeken weten dat! Temmerman heeft al tien minuten ononderbroken van alles en nog wat vertelt.
Nu onderbreekt Herman haar. 'Hoe wist gij dat mijn Tania weg is?' De treinwagonbewoonster is kalm geworden, nu ze Herman zijn meest edele delen heeft mogen aanschouwen en betasten. 'Commissaris Punaise vertelde me dat, tijdens één van zijn bezoeken.'
'Hoe heeft u mij gevonden?'
'Ik loop u na, al jaren, mijn levenswerk, lieve schat. Toen je vorige nacht op wandel ging, volgde ik je met de wagen. Ik schoot een gifpijltje met slaapmiddel in je rug.' Herman kijkt verbaasd op. 'Ik werk in de zoo. Eén minuut later kon ik je oprapen, van het voetpad, en in mijn auto sleuren.'
'Patricia, je riskeert lange gevangenisstraffen als je me nu niet laat gaan!'
'Ik wil je bij mij houden, nog jaren!'
'Maar dat is gekheid, ik moet boeken schrijven voor de kost.'
'Dat doe je hier.' Patricia haalt een splinternieuwe laptop te voorschijn. 'Hier voor jou, voor al je volgende meesterwerken, die hier zullen ontstaan, samen met je grote liefde voor mij.'
Plots hoort Herman geblaf.
'Wat is dat?'
'Een hondje voor jou, mijn lieverd.'

10-01-2009 om 16:06 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 17

Terwijl commissaris Punaise met verbazing blijft lezen giet hij koffie. Het resultaat is: hete koffie over de tafel en op de schoot van Jan, de multimiljonair. Die springt klagend recht en grijpt naar zijn kruis. Ronddansend roept hij het uit. 'Auw, auw!'
'Punaise toch,' zegt de grote baas. 'Stomkop,' fluistert Jan. Speurneus kuist de boel op, met papieren zakdoeken.
Na excuses en als iedereen terug zit neemt Punaise het woord maar geeft het snel terug want zijn baas, de hoofdcommissaris, wil het nemen.
'Kan ik jullie even apart spreken?' Hij opent de deur en wijst naar Punaise en Speurneus. In de verhoorkamer blijft Jan alleen achter en wacht. Hij bladert wat door zijn ondertussen natte en koffiekleurige papieren. Dan merkt hij tot zijn verbazing dat een paar bladzijden ontbreken. Verdomme, verdomme, hoe kan dat? Plakken de bladen door die koffie zo aan mekaar? Die idiote Belg van een commissaris!
Gejaagd ritselt hij blad bij blad. Weg zijn ze. Een stuk van het geheim weg? Hoe kan dat?
De drie rechercheurs treden terug binnen.
'Meneer Jan, u kan gaan. Onze districtchef laat niet toe dat wij documenten van een raadsheer zouden tekenen, ook niet als dit duidelijkheid zou scheppen in een lopende zaak.'
Kwaad springt Jan recht: 'Iemand hier heeft documenten van mij gestolen. Er ontbreken enkele pagina's.'
'Hoe kan u ons daarvan betichten, beste heer, wij zijn niet eens in de nabijheid van uw documenten geweest.'
'Ze waren er toen ik hier binnenkwam, dat weet ik zeker. Hoe kunnen ze dan weg zijn? Dit is de laatste keer dat ik nog bij een Belgische recherche binnenloop!' roept een boze Hollandse miljonair en verlaat het pand.

Episode 18

'Heeft iemand van jullie iets weggenomen uit dat pak papieren van die Jan?'
Neen knikt Speurneus. Punaise kijkt richting zijn baas en trekt een verbaasd gezicht. Die koffietruc werkte denkt hij.
'Ik heb een detective op die Jan gezet, heren, die gaat hem volgen, dag en nacht als het moet.'
Punaise en Speurneus wisselen een blik van goedkeuring. Die chef van ons doet wat uit de hoogte maar is nog zo slecht niet denkt Punaise, die nu snel die buitgemaakte papieren van Jan wil lezen. Misschien een stukje oplossing van het geheim in zicht?
Herman Brusselmans loopt door het mulle zand. Heet is het. Zweten doet hij. Weinig lucht in zijn longen. Rook ik teveel? Plots voelt hij zich wegzakken in een soort heet drijfzand. Alleen zijn hoofd steekt nog boven de duinen. De korrels omhullen hem, meer en meer. Hij gaat stikken, hij weet het. Al zijn lange haar kruipt in zijn mond en hij blijft het verder opzuigen. Het doet hem kokhalzen. Verslikken en stikken is zijn einde, zonder Tania....
Fel licht in zijn ogen. Hoesten. Klopjes tegen zijn wang. Een aangezicht vlak voor zijn neus. 'Lieve jongen, droomt ge?' Herman Brusselmans schrikt wakker uit een nachtmerrie. Zwetend onder een dik dekbed, liggend op een soort zandbak, handen en voeten gebonden. Hij lonkt recht in de ogen van een vrouw die steeds herhaalt: 'Wat ben ik blij, nu ge bij mij komt wonen.' 'Wie zijt gij, in godsnaam? Droom ik?' 'Ik ben uw grote onbekende liefde, meneer Brusselmans,' snottert het vrouwmens. Shit, ik droom nog altijd denkt Herman. 'Waar ben ik nu?' vraagt hij. 'Bij mij thuis, in mijn treinwoonwagon, lieve Herman, mijn snollebolleke.' Die is goed gek overdenkt hij. Ik wil uit die droom ontwaken! Ik ga wateren in mijn bed, dan wordt ik zeker wakker, weg uit deze belachelijke droom. Leuk zal het niet zijn, maar dat droomgedoe bij een gekke stalkster moet ik niet!

09-01-2009 om 11:49 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 15

'Maar wat was dan het onderwerp van hun schrijven?'
'Een thriller, Punaise, kunt ge het geloven? Herman Brusselmans zou een spannende thriller willen uitgeven tegen einde 2009 maar heeft geen verhaallijn die op wat trekt!!'
'Dat kan niet Speurneus, ge moet er naast zitten. Zijn al die mensen betrokken bij het maken van een stomme thriller? Wat is me dat zeg?'
'Punaise, sorry, maar Brusselmans schrijft geen stomme boeken!'
'Gij zijt blijkbaar een hevige Brusselmansfan, Speurneus, maar ik weet ondertussen door mijn speuren dat Herman die boeken nooit zelf schrijft maar een oude schuwe jeugdvriend doet dat voor hem. Herman doet alleen de PR ervoor, al die jaren al. Een belofte die Herman deed, in zijn jeugd, aan de stervende ouders van die wat schuwe jeugdvriend, een zekere Jules. Een schone diepmenselijke daad van goedheid van de langharige man.'
'Dat verhaal kan ik niet geloven, Punaise,' roept Speurneus kwaad en slaat op tafel.
Punaise, die niet onder wil doen, slaat nog harder op tafel en roept: 'Ik heb de bewijzen, ik alleen, en zo zal het blijven.'
'Maar dat is verschrikkelijk, zo een geheim, hoe kunt ge dat voor uzelf houden? Punaise, we moeten dat bekend maken aan die paar miljoen trouwe Brusselmanslezers die al die jaren belazerd werden!'

Episode 16

'Wordt ge misschien door Herman betaald om dit geheim niet te verklappen, Punaise?'
'Ik ben onkreukbaar!' tiert Punaise en slaat weer op tafel.
'Zeg, moet die tafel kapot?' zegt hun grote baas, die pas binnenkwam.
'Dit is meneer Jan Multi uit Nederland, heren. Hij heeft u iets mede delen dat interessant kan zijn.'
'Ik dacht dat u op vakantie vertrokken was, naar onbekende bestemming, Jan,' zegt Punaise.
'Toen mijn assistente me belde dat u blijkbaar in uw slaapwagon opgesloten werd en dat u zich vragen stelde over die auto's uit België, moest ik deontologisch terugkeren om u een geheim te verklappen, maar ik heb afgesproken met uw overste dat dit geheim blijft, onder ons en onder ede! Alleen als u dit document ondertekent voor akkoord, spreek ik.'
Jan haalt drie exemplaren te voorschijn, legt die op de fel beschadigde tafel en geeft een goedkope bic aan Punaise, Speurneus en de grote baas.
'Waarom zegt u deontologisch, Jan?' wil Punaise weten.
'Ik ben advokaat, commissaris,' is zijn antwoord.
'Kent u toevallig advokaat Mores uit Gent?' vraagt Punaise op de man af.
'Ja, die ken ik,' is het korte antwoord van Jan. Het begint hier op te klaren denkt Punaise.
'Wie wil er koffie?'
Voor Jan op tafel ligt een pakketje documenten dat hij meebracht. Terwijl Commissaris Punaise inschenkt valt zijn oog op de tekst. Hij leest:
Ann Demeulemeester
Leopold De Waelplaats
2000 Antwerpen
Dagelijks open van 10u30-18u30

07-01-2009 om 12:52 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 13

Bij de flikken in Gent zitten commissaris Punaise en zijn collega Speurneus samen naar de waarheid te zoeken. Vooreerst over de geboorte van een zekere Jezus en de gevolgen daarvan in de daaropvolgende 2008 jaren. Wat die mens achteraf allemaal toegedicht kreeg is een wonder op zichzelf. Veruit de beroemdste man van deze aarde! Allemaal de schuld van een hoop afschrijvers, overschrijvers, onderkruipers, literaire fantasisten en een pak neuroten. Voor zover we weten heeft Jezus geen letter op papyrus of iets anders gezet. Achteraf, zo een honderd jaar na zijn dood, begint men dan verhalen over de man te verzinnen.
Na een uurtje kristelijke geloofstoestanden besproken te hebben gaan de twee Gentse rechercheurs weer verder met de dringende zaak Herman/Tania tegen onbekenden. Speurneus, die anders heet, maar door de collega's zo wordt aangesproken wegens zijn speurtalent en gezien zijn relatief kolosaal reukorgaan, is aan het woord: 'Punaise, ik maak vorderingen. Zoals je weet ben ik gespecialiseerd in IP adressen en alles wat internetgeheimen aangaat.'
'Jaja, weet ik,' zegt Punaise die een hekel heeft aan digitale dingen die altijd plat vallen op het slechte moment en dan domme vragen stellen waar hij geen rats van begrijpt.
'Ik heb het mail- en het gsmverkeer van de laatste dagen laten nakijken en Herman zit ergens in het Gentse.

Episode 14

Hij heeft naar een aantal personen gebeld. Die contacten trekken we nu na. Tevens heeft hij met een zekere Erik R. gemaild. Die Erik R. eindigt zijn berichten altijd met een klein palmboompje.'
'Haha, geweldig nieuws Speurneus, zonder u stond ik nergens, maar wie is die Erik R.?'
'Dat zoeken we nog uit.'
'Verder heeft die Erik R. contacten met een Gentse advokaat gehad.'
'Wie dan?'
'Mores heet die, Frank Mores.'
'Daar moeten we naartoe, Speurneus!'
'Heb ik al gedaan, maar die is op vakantie, naar de wintersporten. Ik sprak dan met zijn assistente, Mieke Bos genaamd. Die vertelde dat hij alleen een laptop heeft en die altijd overal meesleurt. We konden dus niets aanslaan voor verder onderzoek. Dat Mieke Bos vertelde me wel dat zij de verdwijning van Tania toeschrijft aan die Temmerman van u, waar ze wel eens mee communiceerde via het gastenboek van Herman Brusselmans. Mieke liet ook een paar brieven zien van Herman Brusselmans, gericht aan die Mores. Niets bijzonder, allemaal over Herman zijn processen. Hij heeft er trouwens tamelijk veel voor een eenvoudig man. Maar dit is naast de kwestie. Eén brief trok mijn aandacht. Eén waarin uw Jan uit Leiden naar Mores schreef en het over Tania en Herman had. Iets merkwaardigs viel mij op. Zij werken beiden, die Jan en Herman, met die Erik R.'
'Kent gij zijn familienaam?'
'Neen Punaise, maar daar kom ik wel achter.'

06-01-2009 om 22:20 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 11

Het is bijna kerstmis en de vraag blijft: gaat die Brusselmans deze kerst alleen zitten, zonder zijn Tania? De kans is groot! Herman steekt zich weg voor de buitenwereld, vooral voor commissaris Punaise die onderweg is naar Gent.

Bij zijn oude vriend professor Zwijgnicht, gespecialiseerd in ab- en para-normale gedragingen zit Herman nu al een week op een schupstoel, verveelt zich te pletter en schrijft geen letter meer.
Op een donkere nacht is hij al eens langs de sporen gaan wandelen, tot aan die treinwagon van zijn beroemde stalkster Patricia Temmerman, maar die beweerde niets met die verdwijning van zijn geliefde Tania te maken te hebben.
Ook heeft hij al met Zwijgnicht overlegd wie in aanmerking kan komen als mogelijke doder, pardon dader, we gaan deze eerste HB thriller ook niet te gruwelijk maken. Het moet aangenaam leesbaar blijven! Zwijgnicht heeft al alle levende personages uit de vele romans van Herman Brusselmans de revue laten passeren. Er zijn echter zoveel mensen die Herman al dan niet gewild, in zijn boeken beledigd heeft, té veel om op te noemen. Laat ons de ergste beledigingen bestuderen, zegde Zwijgnicht, en toen kwam hij bij Ann Demeulemeester terecht.
Daar rijdt Punaise nu heen, dus niet naar Gent, maar naar onze grootste havenstad. Als hij eraan komt is ze thuis. Al een geluk.
Punaise valt met de deur, die ook rinkelt, in huis. Het is daar immers een winkel, voor de mensen die onwetend zijn.

Episode 12

'Hebben de zes iets met de verdwijning van Tania Brusselmans te maken?' wil Punaise weten.
'Wat hebben zes beroemde kledingontwerpers nu met Brusselmans te maken, meneer de agent, hij loopt al twintig jaar met diezelfde leren rotvest?' antwoordt een verbouwereerde Ann.
'Van klereventen kan men zo een ontvoering verwachten, mevrouw,' antwoordt de commissaris beleefd en hij vervolgt: 'Waarom stond uw wagen gisteren volledig leeg, in Leiden bij die multimiljonair Jan?'
'Omdat ik er niet inzat, meneer,' spot Ann, die toch ook een venijnig kantje heeft.
'Mevrouw, geen geintjes meer of ik neem u in hechtenis tijdens de kerstdagen,' antwoordt een boze commissaris. 'Wat heeft u met een zekere Patricia uit het Gentse? Die haar wagen stond gisteren ook bij die Jan,' vervolgt hij met dreigende stem.
'Een oude bekende, meer niet.' zegt Ann, kortaf. Wat een pretentiewijf toch denkt Punaise en perst de lippen samen. 'Auw, dat doet pijn,' roept Ann.
'Wat?' vraagt een geschrokken Punaise.
'Zo mijn lippen samenpersen, commissaris,'
'Dat doe ik toch niet, trut van een Ann,' repliceert Punaise.
'Neen, weet ik, maar het staat hier wel geschreven en de gedachte alleen is al pijnlijk, commissaris,' en Ann Demeulemeester grijpt naar haar kruis.
'Denk niet direct zo seksueel en het ergste, Demeulemeester,'antwoordt Punaise en verbolgen verlaat hij het pand. Ik ga naar die Temmerman en die krijgt ervan langs denkt hij, gefrustreerd omdat hij tijdens de kerstdagen een vervelende zaak moet oplossen. Er komt geen schot in dit geval denkt hij. Alles zit rotsvast. Kon ik die Herman maar te pakken krijgen! Die heeft de sleutel volgens mij. Ik vraag mijn collega Speurneus dit verder na te trekken...

06-01-2009 om 19:08 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 9

Een haan kraait. Nog één. Commissaris Punaise draait zich nog eens om terwijl hij iets onverstaanbaars mompelt.
Dan hoort hij geklop op de deur. Hij kruipt vermoeid uit zijn bed. Teveel van die kleine flesjes whisky uit de bar gedronken gaat door zijn hoofd. Wat doet een mens anders als hij opgesloten zit bedenkt hij. Weer geklop. Jaja, ik kom al! Voor hem staat een vrouw. Mag ik uw kamer reinigen, meneer, zegt ze beleefd, met een Surinamische tongval. Hoe laat is het eigenlijk? Middaguur, meneer. Wat? Hoe kan dat? Waar is de baas? Ik haal hem even meneer. Tien minuten later is ze terug met een vent in kostuum. Wie bent u? Beheerder van de wagons, meneer. Waar is de grote baas, die wil ik spreken, en onmiddelijk, zegt Punaise. Weer tien minuten later staat er een nieuwe vent voor zijn coupé, één in een heel chique kostuum. Punaise is al gewassen en aangekleed. Wie bent u nu weer? De domeinbeheerder, meneer de commissaris. Maar man, ik wil de grote baas spreken. Aha, u bedoelt meneer Jan. Ja die.

Episode 10

Die is vanmorgen vertrokken, naar onbekende bestemming, vrees ik. Van wie zijn die auto's met Belgische nummerplaat? Er zijn hier geen Belgen, meneer Punaise. Tenzij uzelf. Bent u met de auto? Ja, maar mijn eigen auto herken ik. Uilskuiken denkt Punaise maar zwijgt, als welopgevoede Vlaming met Waalse roots. Meneer Duimspijker, hier uw ontbijt, zegt een binnentredende jonge vrouw.
Ik verpruts hier mijn tijd denkt Punaise. Ik heb gezien wat ik gezien heb, gisterenavond. Die Jan voert wat ik zijn schild. Wat weet ik nog niet. Als Punaise wil wegrijden komt een secretaresse aangerend. Commissaris, u wilde weten van wie die auto's waren, die hier gisteren stonden? Ja! Wel, die grote was van een dame, een zekere Ann De Meulemeester. Een bekende van u? Die kleine was van een zekere Temmerman.
Breekt mijn klomp denkt Punaise.
Heeft u hier de laatste dagen een dame gehad die erzo uitziet? Hij toont een foto van Herman en Tania en duwt die vlak onder de neus van de dame. Ik ben niet bijziend commissaris, pruttelt ze tegen. Sorry, en Punaise doet een stapje achteruit samen met zijn foto.
De secretaresse wijst naar de foto en zegt: Die langharige dame, die ken ik niet. Dat is een heer, mevrouw, mr Brusselmans zelf. Ik geef toe: voor een vent wel lang haar, inderdaad. Ik dacht al, commissaris, voor een vrouw, ocharme met zo'n lelijk en bruut gezicht door het leven moeten! Kent u die andere dame op de foto? De secretaresse schijnt te twijfelen. Punaise bespied haar met doordringende ogen. Ik denk het niet, meneer Duimspijker, zegt ze dan. Punaise graag. Wilt u die foto hier ophangen? Neen, waarom? U vraagt punaises? Ik heet zo mevrouw. Ach excuseert u mij, meneer. De commissaris vertrekt in zeven haasten, op weg naar die verdachte Temmerman in Gent. Naar eindspoor acht, Sint Pieters-station. Die ros van een Patricia Temmerman gaat me nu eens en voorgoed de waarheid vertellen, roept hij luidop en schrik van zichzelve.
Terwijl hij gas geeft vraagt hij zich af waar die ontsnapte Brusselmans toch kan uithangen?

05-01-2009 om 13:06 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 7

Commissaris Punaise deed alsof hij sliep. Met één oog open keek hij rond in zijn coupé. Wel mooi en veel luxe denkt hij. Ook dat gedempt licht maakt het volmaakt. Die miljonair Jan is een rare, zijn geld aan oude treinwagons besteden en er een soort hotel/casino van maken, in zijn enorm park, wel mooi geïntegreerd. Allerlei losse gedachten flitsen door zijn hoofd. Zouden hier ook rijke universiteit-studenten logeren? Na een half uur stilte glipt hij zachtjes uit bed. Doet zijn schoenen aan, zijn winterjas over zijn gekregen pyjama en sluipt naar de deur van zijn coupé. Hij legt zijn oor tegen de deur en hoort alleen een zacht gezoem van de warmeluchtverwarming. Hij beweegt de klink, nog eens, langzaam en behoedzaam. Dan stelt hij vast dat de deur geen krimp geeft. Een lichte heupduw ertegenaan helpt ook niet. Hij zucht. Ben ik opgesloten? Waar is die treinbediende die beweerde gans de nacht ter beschikking te staan? Hallo, hallo, fluistert hij. Geen beweging of gerucht in zijn wagon, tenzij zijn eigen ademhaling. Wat harder dan: 'Hallo, hallo, James,' want zo heette die vent. 'Nobody there?' roept de verbaasde commissaris.
Dedju dedju denkt Punaise. Opgesloten? Langs één van die vensterkes dan maar, praat hij tegen zichzelf. Maar ook die dingen zijn niet te openen. Waar is die lichtschakelaar? Op de tast vindt hij hem. Klik, klik, doet het ding, maar geen licht. Ze hebben mij liggen denkt hij...

Episode 8

In de verte ziet hij vage gestaltes rond de wagon waar hij de vorige avond Tania dacht gezien te hebben. Drie gedaantes. Twee zware contouren schijnen een derde kleinere gedaante te begeleiden naar een stilstaande auto verderop.
Het kan toch niet waar zijn, overpeinst Punaise. De kleine gedaante lijkt heel spontaan en vrijwillig in die auto te stappen. De twee andere waaien de wegrijdende auto na. Wat een vreemde situatie denkt de commissaris. Die Hollandse multimiljonair lijkt verdacht, maar ik heb hier in Leiden geen bevoegdheid als commissaris en kan dus weinig doen. Ik mag nog blij zijn dat die Jan mij wou ontvangen.

In haar Wagon in Gent Sint Pieters, op spoor acht, slaapt Patricia zeer onrustig. Keren en draaien doet ze. De telefoon die ze zopas kreeg maakt haar erg onrustig. Hopelijk luisteren ze mij ook niet af. Wie zijn 'ze' denkt Patricia. Ik hoop dat Jan geen domme dingen doet of zegt. Hij is dan wel een weldoener voor mij maar heeft mij toch in een lastig parket gebracht. Mannen, denkt ze, allemaal dezelfde, gelukkig kan ik zonder. Hoe zou Ann zich voelen? Was ze maar hier...en een lichte slaap overmant haar.

02-01-2009 om 21:08 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 5

Professor Zwijgnicht, een oude bekende van Brusselmans geeft onderdak aan de ontsnapte Herman. De professor is gespecialiseerd in paranormale verschijnselen. Met de pendel, de kaarten, de handoplegging, de voetwassing en de wichelroede heeft hij mogelijke plaatsen aangeduid waar Tania zou kunnen zitten. In Sint Pieters Gent bijvoorbeeld. Daar, op spoor acht (dicht bij de leefwagon van Patricia) hebben Herman en Zwijgnicht na onderzoek een vliegtuigbom gevonden maar geen sexbom zoals Tania. Moedeloosheid neemt de overhand bij Herman. Gelukkig maakt commissaris Punaise vorderingen bij zijn onderzoek. Patricia bekende immers dat ze haar kennis Ann De Kaarsmaeker verdenkt van de ontvoering. Bij een huiszoeking vindt hij enorm veel kapotgescheurde en halfverbrande boeken van Herman Brusselmans en massa's foto's van Tania, met Herman eraf geknipt. Temmerman gaf ook toe dat ze ooit een relatie had met die Ann, meer als experiment dan wat anders voegde ze eraan toe. Hahaha had toen de verbolgen Punaise geroepen. Hij neemt Ann niet in hechtenis maar laat haar schaduwen, dag en nacht. Commissaris Punaise hoopt zo de verstopplaats van Tania snel te kennen. Maar de pot-Ann is gewiekst en laat niet in haar kaarten kijken...
Ondertussen heeft Herman zijn haar afgesneden en zich in de badkamer van Zwijgnicht kaalgeschoren. Niemand herkent hem nog. Hij is ook niet om aan te zien, zo kaalgeplukt als een geslacht kieken! Tevens heeft hij zijn oud Lennon-brilleke terug op zijn neus gezet. In één woord: ge zoudt hem vijf frank geven moest ge hem herkennen. Hij heeft wel een afschuwelijke kou aan zijn kop. Herman heeft ondertussen een pruik gekocht, voor als Tania teruggevonden is.
Die heerlijke meid zit ondertussen in Leiden, in één van de luxueuze treinwagons in het immense privépark van een excentrieke Hollandse multimiljonair en speelt kaart met een paar bekenden. Als ge ze zo bezig ziet, ge zoudt niet geloven dat ze daar echt gevangen zit. Ze lacht luidop, is goed geluimd en lijkt zich te amuseren. Eigenlijk zeer verwarrend voor de toeschouwer/lezer, zelfs de schrijver verbaast het.

Episode 6

'Wilt u hier overnachten vooraleer terug te keren naar Gent,' vraagt een vriendelijke Jan. 'Kan dat hier?' 'Natuurlijk commissaris, ik heb hier enkele slaapwagons van Wagon Lits Cook op mijn erf staan. Volledig uitgerust voor mijn gasten. Ik vraag een medewerker om u naar uw couchette te begeleiden.'
'Nog een vraagje voor u,' zegt de slaapdronken Punaise. 'Hoe komt het dat u ooit een wagon aan een zekere Patricia geleverd heeft in het Gentse?'
'Commissaris, ik heb die wagon gratis geschonken. Mijn organisatie zet zich in voor de minderbedeelden in onze maatschappij. Ik steunde jaren terug een Vlaams initiatief in de Artevelde-stad en schonk een wagon weg aan een alleenstaande wat verwilderde eenzame vrouw, met name Patricia Brusselmans, pardon Temmerman.'
Waarom verspreekt die Jan zich zo pertinent vraagt Punaise zich af, maar zwijgt.
'Kent u ook een zekere Ann De Kaarsmaeker, gespecialiseerd in kledij?'
'Zeker, die dame ontwerpt mijn kostuums, al jaren.'
'Ik heb nog een vraagje voor u. Bij het binnenrijden van uw domein zag ik twee auto's met Belgische nummerplaat. Van wie zijn die wagens?'
'Weet ik echt niet hoor, dat kan u beter navragen bij mijn secretaresse. Morgen is die aanwezig. Goedenacht nu commissaris. Ik zie u morgen. De bediende zal u nu naar uw slaapcouchette begeleiden.'
Punaise volgt de man gewillig. In de verte ziet hij nog prachtig verlichte treinwagons. Aan één van de raampjes zit een vrouw die hem aan Tania doet denken. Straks ga ik er alleen op uit en hier wat rondneuzen, denkt hij....

02-01-2009 om 12:57 geschreven door Jules Naemelucs  

TaniaMania

Episode 3

Door de flat van Brusselmans uit te vlooien heeft commissaris Punaise iets merkwaardigs ontdekt. Herman schrijft zijn boeken niet zelf! Maar die worden geschreven door een zekere Jules, een jongen die niet aan te zien is, nooit buitenkomt en als heel mensenschuw beschreven wordt door de behandelende artsen. Hij kent die ongelukkige jongen al sinds zijn kinderjaren en een goede ziel als Herman is, heeft hij daarom, al lang geleden, de taak van verkoopspromotor op zich genomen, iets waar hij in schittert. Herman kan immers de show stelen als geen ander en doet daarom de commerciële kant van de zaak, enkel om zijn jeugdvriendje uit zijn dorp te helpen. Hij deed ooit die belofte aan de stervende ouders van Jules.
U ziet: een nieuwe onverwachte plotwending waar u staat van te kijken, niet?
Tragiek doorspekt deze roman die nog moet beginnen....Tania zit gevangen in een oude afgedankte treinwagon in Leiden. In die treinwagon ontmoeten we ook een zeker Ann De Kaarsmaekers die zwaar lesbisch is en dodelijk verliefd op de vrouw van de man die ze haat. Zij heeft een bende klereventen gevraagd om Tania te ontvoeren tegen een flinke som, gelijk aan de schadevergoeding die Herman ooit bij gerechtelijk bevel aan die Ann moest betalen. Een Brusselmans-stalkster, een zekere Patricia, kent die Ann al jaren en bij het horen van de ontvoering van Tania, denkt Patricia onmiddellijk aan die Ann als mogelijke dader. Patricia hoopt een cent te verdienen uit haar verhaal aan de politie maar commissaris Punaise die zich vastbijt in deze zaak loopt daar niet in!
Integendeel, hij ondervraagt Patricia met de harde hand en aan één stuk door, vierentwintig uur lang, tot Patricia alles wat ze denkt te weten gratis vertelt aan Punaise.
Wat Punaise niet weet is waar de uit zijn cel ontsnapte Herman uithangt. De lezers weten het wel: hij is gevlucht, is ingetrokken bij een oude vriend, een professor, en heeft een paar privédetectives ingehuurd om zijn Tania te helpen vinden.

Episode 4

Commissaris Punaise krijgt een aantal oproepen van onbekenden die grote sommen losgeld eisen voor de vrijlating van Tania. Alles is immers doorgesijpeld naar de pers en natuurlijk heb je dan van die profiteurs die denken er geld te kunnen uitslaan. Erg toch, het leed van een geliefde Herman Brusselmans misbruiken voor eigen gewin. Herman zegt het soms in zijn eigen boeken: het klootjesvolk is niet te vertrouwen. Gelijk heeft hij.
Ondertussen heeft Tania in die luxetreinwagon van die excentrieke Leidse multimiljonair al pakken geld verdient met pokeren. Tania werkte ooit in het casino in Oostende en kent het klappen van de zweep als geen ander. Die zweep komt ook van pas als ze met Herman erotische spellekes speelt, maar dit even terzijde. Herman zit nog altijd bij Zwijgnicht, samen met het hondje. Dat geeft hem troost en likjes. Hij verveelt zich wel te pletter, zonder die zweepspellekes met zijn hete Tania.
Punaise heeft ontdekt dat die treinwagon in Sint Pieters, waar Patricia altijd intrekt als het buiten te koud wordt, een gift is van een Hollandse miljonair. Dat kan toeval zijn maar het maakt die Patricia wel weer verdacht! De commissaris gaat op verkenning bij die schatrijke Hollander. Hij wordt er ontvangen in één van de vele gerestaureerde treinwagons in het park van die Leidse miljonair.
Het is al avond en het valt hem op dat in meerdere wagons mensen zitten te kaarten.
Jan, de supermiljonair merkt dit en vraagt of Punaise ook een kaartje wil trekken. Graag zegt Punaise. Welk spel vraagt Jan. In elke wagon spelen we namelijk een ander kaartspel, kwestie van de orde erin te houden. Ik poker graag zegt Punaise, die al op hete kolen zit om te beginnen. Ai ai ai denkt Jan, in de pokerwagon zit Tania, ik moet die Belgische commissaris om de tuin leiden. En dat doet hij, hij leidt Punaise door heel zijn immense privépark.
Tegen de tijd dat ze rond zijn kriekt de dag al......

31-12-2008 om 15:26 geschreven door Jules Naemelucs  

Twee dagen later wordt bij een grenscontrole een zekere Jozef Bonte aangehouden. In zijn koffer vindt men massa's fotos van Tania. De man blijkt een wat perverse pastoor te zijn. Hij zegt onschuldig te zijn, maar waarom vindt de recherche dan pakken vrouwenkousen in zijn wagen? Na DNA onderzoek blijkt dat één paar kousen van Tania is.
Herman Brusselmans heeft ondertussen op zijn website een premie van vijftigduizend euro uitgeloofd aan al wie inlichtingen kan geven die leiden tot de bevrijding van Tania. De vraag blijft echter: is Tania echt gekidnapt en waar zit die duivelse Herman Brusselmans ondertussen? Die Palmboy (de webmaster van Brusselmans zijn site) wordt eveneens aan de tand gevoeld en in afzondering geplaatst. De website wordt nu dag en nacht door de commissaris zelf bemeesterd en mismeesterd zodat niemand daar nog kan op inloggen. Een goeie rechercheur misschien, die Punaise, maar van computers kent hij geen kloten.
De barman van café Grensgeval komt dan zeggen dat hij een vaste stamgast, Jan genaamd, sinds de verdwijning van Tania niet meer gezien heeft. Kan dat iets helpen, commissaris?' vraagt de brave barman die in zijn vrije tijd ook een speurneus is. De commissaris antwoord droog: 'Hoe kan ik dat weten? Waarom stinkt ge zo naar bier, man?' De commissaris is namelijk zeer humeurig sinds zijn vrouw er vandoor is met een jonge vent, een zekere Dorus Donderwiet.

30-12-2008 om 19:43 geschreven door Jules Naemelucs  

Volbloed Episode 82    Einde boek 1 

Commissaris Volbloed geniet van een welverdiende rust. Met zijn grote liefde Sabine zit hij op het terras van een chalet, in Zwitserland. Eeuwige sneeuwbergen voor hem. Helderblauwe hemel. Een heet en gekruid wijntje aan 't drinken.
Weer vraagt hij: 'Heb je echt nooit angst gehad, mijn schat?' Hij bekijkt die lieve schattige vrouw naast hem en voelt zich als in de hemel.
'Neen, lieverd, ik wist dat je alles zou doen wat mogelijk was om me terug te vinden. In die duikboot was ik wel wat gespannen, een ingesloten gevoel beklemde me.'
'Heb je die sultan ooit gezien?'
'Op foto, een lelijke en vette vent!'
'Hey, Dré, al terug van je sleeritje?' Pikkel loopt beneden voor hun terras, met rode wangen en dikke wanten. 'Te koud, jongen, op die open slee, was halfweg bevroren, ben eraf gestapt. Wandelen is gezonder dan op zo een slee zitten. Is er nog wat wijn over?'
'Nog achttien flessen, Dré, we komen nog enkele dagen toe met ons wijnrantsoen.' Beide vrienden lachen luidop. De twee vrouwen kijken elkaar aan en schuddebollen. 'Tching, tching,' fluisteren ze en heffen het glas. 'Jules en Dré gaan hier een week lang genieten van de goede lucht, het heerlijke landschap, de puike  wijntjes en die twee lekkere vrouwkes,' proest Dré Pikkel het uit en kijkt naar zijn vrouw. Die steekt vermanend en plagend haar wijsvinger op. In een grote ligstoel op een terras in een chalet in Zwitserland vleit Sabine zich tegen Volbloed aan en kirt.

'Jules, is er al een nieuwe premier in ons apenland?' Neen, Dré, 't zal voor volgend jaar zijn, vrees ik. Ik belde juist met Bontekoe die in Granada verblijft. Weet ge met wie onze Bontekoe daar zit in Granada?'
'Neen, maar waarschijnlijk met een vrouw.'
'Met Caran Dash ,man! Kunt ge dat voorstellen? Die Bontekoe is nog lang niet hersteld en zit daar met een minstens vijftien jaar jongere deerne.'
'Mannen, niet jaloers zijn,' komt Pikkel zijn vrouw tussenbeide.
'Vergeet niet, jongens van ons, dat jullie vrouwen ook tien jaar jonger zijn dan jullie, ouwe zakken!' vervolgt een glimlachende Sabine.
'We zouden in nog geen honderd jaar willen wisselen met Bontekoe, hé Jules?' 'Zeker weten, Dré.' En Volbloed omhelst zijn Sabine. 'Een geschenk uit de hemel is ze!'
Vrolijke, lachende vrienden op een terras van een chalet in Zwitserland. Wat kan het leven mooi zijn.

Wat niemand weet is dat op het eiland Katho commissaris Colombo nog dingen ontdekt heeft die hij dringend aan Volbloed wil meedelen. Maar Volbloed en Pikkel zijn naar Zwitserland vertrokken, zonder enig adres achter te laten, om gerust te zijn....

29-12-2008 om 14:27 geschreven door Jules Naemelucs  

Onze minister van landsverdediging heeft een snelle skiboot ingehuurd, op kosten van de staat. Ofschoon hij ontslagnemend minister is beschouwt Clem deze actie als een lopende zaak. Hij is op weg naar de Katho-eilanden. Hij wil daar commissarissen Volbloed en Bontekoe ophalen, samen met Dré Pikkel, de geheimagent, Tom Bonnen, de inspecteur, en Machteld, het scriptmeisje dat ooit kortstondig secretaresse van onze premier Term was, maar eigenlijk Volbloed zijn platonische liefde is. Minister Clem wil iedereen thuis hebben voor kerstmis. Van een goede christendemocraat kan je zoiets verwachten.

Op het eiland zelf zijn ze op de hoogte gebracht van de komst van de snelle skiboot en van de deal die onze aftredende premier Term met Sultan Ali Benkali 'nSifi afgesproken heeft. De Fortisaandelen zijn al met snelle post naar de woestijn gestuurd. Voor twee miljoen euros in Fortisaandelen. Term heeft wel gerekend met 30 euro per aandeel, terwijl ze vandaag nog maar 1 euro waard zijn. Hij hoopt echter dat Ali niet zo nauw kijkt. Term heeft het hof van cassatie gevraagd wat zij, als hoogste rechtscollege, daar van denken. Hopelijk komt die rare vraag van Term aan de rechterlijke macht weer niet uit of de hele CD&V kan opkrassen. Risico's dat die Term durft nemen! Ge zoudt het hem niet aangeven. Hij ziet er zo nerd-achtig uit. Zo zie je maar, een mens kan zich vergissen.

Volbloed is heel gelukkig dat zijn vrouw Sabine gered is. Tom Bonnen is ook blij dat commissaris Brigitte Pijpen snel terug zal zijn want hij heeft een oogje op die sexy commissaris. Dré Pikkel, de geheimagent, heeft alle documenten uit die grot op de Duivelrots bestudeerd. Hieruit blijkt dat Bitskummer en Flo duidelijk met een paar terreurorganisaties plannen hadden om onze premier Term te schaken op de boot van Bontekoe, toen hij wou gaan negociëren in Sint Pietersburg met Putin. De bedoeling was veel losgeld te vragen want die terreurmannekes dachten dat België het rijkste land van de werelds was. Zo zie je maar wat een verkeerdelijke perceptie kan aanrichten. Ook die matroos die mee was en overboord viel tijdens een onverwachte storm was een boosdoener. De ingehuurde marinekapitein was proper op de graat. Vandaar dat Flo hem moest verdoven, als zijnde in coma, om dan zelf het commando op de boot over te nemen. De bedoeling was om tot aan de gouden duikboot van Sultan Ali Benkali 'nSifi te varen en dan met Term en de anderen letterlijk en figuurlijk onder te duiken. Maar door onvoorziene omstandigheden mislukte alles.

Volbloed en Pikkel zijn nu bij Bontekoe, die herstellend is van erge kwetsuren aan zijn hoofd. Gelukkig is zijn geheugen terug en hij kan weer normaal praten, zij het wat trager dan vroeger. Hij vertelt Pikkel en Volbloed dat Bitskummer hem vroeg mee te gaan naar een zogezegd rustig restaurant boven op de Duivelrots om over iets belangrijks te praten. Maar dat restaurant is al jaren gesloten wegens instortingsgevaar. 'Eens daar aangekomen vertelde Bitskummer dat er een helicopter op komst was om hem op te pikken voor een geheime opdracht. Hij vroeg me mee te gaan als steun voor zogenaamde opdrachten gekregen vanuit het cabinet van de eerste minister. Ik had die morgen telefonisch nog met het cabinet gesproken en niets werd mij medegedeeld over zulke opdrachten. Dit vond ik zeer verdacht. Tevens had ik op de boot gemerkt dat Bitskummer erg zenuwachtig was. Raar voor iemand die bevrijd wordt uit een toch zeer benarde situatie. Toen ik uitleg vroeg werd Bitskummer lastig. Ik weigerde dan ook dit verder te bespreken. Dan zag ik een man naar ons toekomen, erg Arabisch zag hij eruit. Hij sprak Bitskummer aan in een taal die niet begreep. Beide mannen grepen me toen vast. Ik kreeg slaag en ze sleurden me mee naar een soort kloof. Ik bleef me verzetten tegen hun greep en slagen en hoorde plots een zwaar geronk dat toenam. Toen zag ik die vreemde tegen Bitskummer teken doen dat hij moest meekomen. Bitskummer wilde blijkbaar niet direct mee. Hij wees naar een holte dieper in die kloof. De man echter trok plots een pistool en richtte het op Bitskummer. Met zijn andere hand nam hij een stuk rots, stapte in mijn richting en sloeg me ermee. Toen werd alles spierwit. Meer herinner ik me niet. Alleen veel wind en een enorm lawaai in mijn hoofd.
'Dat moet die helicopter geweest zijn, Bontekoe,' komt Volbloed tussenbeide. 'Bitskummer wilde waarschijnlijk zijn valiesjes met die documenten die daar klaarlagen meenemen. Dom van die Bitskummer en vooral dwaas van die andere man om niet te luisteren naar zijn kompaan.'

'Waarschijnlijk weer zo'n macho-type van een terrorist,' onderbreekt Bonnen.
'Dankzij hem hebben we de gegevens teruggevonden die er toe geleid hebben de zaak te kunnen oplossen en de twee vrouwen te kunnen bevrijden van de seksslavernij voor de rest van hun leven. Jules, jongen, wat een geluk voor jou, mijn vriend!' vervolgt Pikkel.
'Ik mag er niet aan denken had er geen enkel spoor meer van haar geweest,' antwoordt een bezorgd kijkende Volbloed. Diep in hem borrelt een warm gevoel op.

Bontekoe heeft zich ondertussen reeds aangekleed. Hij is immers ontslagen door de plaatselijke dokters.
'Ik moet het nog een maand heel kalm aandoen, Volbloed, en dan vliegen we er weer in, collega!' zegt hij met volle glimlach.
'Heren, goed nieuws voor jullie. De skiboot is aangekomen. Minister Klem verwacht jullie op zijn boot. Ik heb gezien dat de voltallige pers er ook bij is,' roept de lokale rechercheur Colombo die binnenstapt.
'Meneer Colombo, Klem is wel met een C!' merkt Machteld op, die nochtans meestal stil is. 'Heb ik Clem met een K gezegd?' vraagt Colombo zich verwonderd af, fronst zijn voorhoofd en denkt: wat zijn die Belgen toch rare wezens.

'Collega Volbloed, ik hoorde ook dat uw vrouw en uw medewerkster al onderweg zijn naar België, met een C130 van uw minister Clem! Zijn dat persoonlijke vliegtuigen van de heer Clem?' vraagt Colombo. 'Volgens zijn formulatie zou je dat denken. Hij zegt mijn vliegtuig!' voegt hij eraan toe.

'Dat is zijn stijl, commissaris Colombo, een beetje stoeferig, veel politici in België hebben dat, meer niet. Vandaar ook die voltallige pers,' antwoordt Volbloed. 'Politiek en die mannekes die erin spelen, allemaal dezelfde egotrippers, ik krijg er wat van! vervolgt hij, terwijl ze het hospitaaltje van Katho verlaten. Nu nog die cinema van die Clem met die pers en dan naar huis, naar mijn grote schat! Kerstmis 2008 zal ik niet gauw vergeten overpeinst hij....

Aan alle lezers:
Ook van mij een prettige kerst en een gelukkig 2008 gewenst. En nog een wens: eens een echte goeie regering krijgen, maar dat blijft ijdele  hoop.....

Jules Naemelucs

23-12-2008 om 15:08 geschreven door Jules Naemelucs  

Volbloed Episode 80   Oplossing

In een verborgen grot op de Duivelrots vonden Volbloed en Pikkel twee aktentassen met daarin papieren die wijzen op een deal tussen Flo, Bitskummer en een bende terroristen. Tevens zit er een contract bij met een zekere Sultan Ali Benkali 'nSifi, met adres in de Sahara. Deze belangrijke vondst wordt doorgeseind naar onze eerste minister, die wel ontslag genomen heeft maar toch menselijk blijft als het erop aankomt schone vrouwen te redden uit de klauwen van één of andere seksmaniakige Sjeik.

In de Sahara is een kortstondige zandstorm aan de gang. Dat zijn ze daar gewoon. Maar in de grootste tent, die van Sultan Ali Benkali 'nSifi, heerst er ook storm. De man schijnt woedend en wraakzuchtig naar twee gasten te roepen en af en toe ook naar Allah, maar dan zachtaardiger, ofschoon die niet zichtbaar aanwezig is. In hun typisch Arabisch wordt er erg veel heen en weer getierd. Alhoewel de Sultan duidelijk het hoge woord voert. Ook in 't Arabisch. Voor de duidelijkheid vertaal ik het even ten behoeve van de lezers die het Arabisch niet machtig zouden zijn.

'Eén van mijn twee dure gouden duikboten gekelderd door de domme schuld van die apen van terroristen!' zegt de Sultan Ali Benkali 'nSifi. 'Gelukkig heb ik van de CIA één van hun beste onderzeecaptains cadeau gekregen voor mijn persoonlijke onderzeeër en die kon ontsnappen. Die Caran Dash van Bush en de CIA is een schat van een vrouw. Moest ze geen vuile decadente westerse hoer zijn, ik vroeg haar ten huwelijk. Maar dit terzijde.'

Eén van de twee gasten neemt dan het woord. 'Meester, u moet wel in overweging nemen dat wij niet wisten dat die twee vrouwen die we voor u bij die terroristen kochten al méér dan dertig jaar oud waren. We weten dat ge van jonge kippen houdt. Maar op de fotos die we van u kregen zagen ze er toch een stuk jonger uit dan in 't echt! U wou die twee deernen absoluut hebben, Meester van Allah, vergeet dat toch niet,' zegt de ene man, zwijgt dan en kijkt naar zijn compagnon.
Die neemt dan het woord, weer in dat Berberachtige broebeltaaltje. Ik vertaal het simultaan zodat het vlot leest. 'Grote Meester van de woestijn, waarom kocht ge die vrouwen op foto?'
'Ik deed dat omdat ik nog nooit Vlaamse vrouwen gehad heb en die zijn volgens mijn raadslieden heel sappig, gewillig en heet, dwazerik van een onderhandelaar dat ge zijt!' antwoordt de roodaanlopende Sultan. Ik weet niet of u zo een razend Sultan-exemplaar ooit gezien hebt, maar die zijn tamelijk afschrikwekkend. Wees dus blij dat u niet in die tent aanwezig bent. 'Ik steun die terroristen met plezier, die decadente varkens van westerlingen moeten hangen, idioot van een helper dat ge zijt, maar ik wilde voor één keer eens iets terug van mijn terreurvrienden. Ze stelden voor mij twee Vlaamse hete konijnen te geven en wat krijg ik : twee al gebruikte dertigers of misschien wel veertigers! Wat ben ik bedrogen door die terreurvrienden! Ik wil hun hoofden, hier in mijn paleistent, op een gouden schotel, drie dagen krijgen jullie de tijd, anders wil ik jullie lelijke koppen hier zien!' 'Maar Oppermeester van Allah, die terreurvrienden van u zijn allen dood, naar de zeekelder gestuurd door de CIA.'
'Als ik hun hoofden hier niet ten geschenke krijg binnen de drie dagen, wil ik die van jullie, op een gouden schotel! Allah is groot! Weg jullie! Nu. Opkrassen!'
Dan gaat in de tent van Sultan Ali Benkali 'nSifi één van de vele gsm's af. De vier halfnaakte maagden die daar al die tijd lief zaten te zitten in een hoek van de Sultantent, graaien naar al die gsm's, vinden degene die rinkelt en geven hem bliksemsnel aan de duidelijk nerveuze Sultan. 'Maak er twee dagen van,' zegt hij terloops naar een soort boekhouder die alles opschrijft, weer in dat Arabisch. Zijn geschrift is zodanig kattig dat ik het zelf ook niet kan lezen, sorry daarvoor, beste lezer.

'Hallo, Sultan Ali speaking. Who is on the line? The Prime Minister from Belgium and the President from Flanders? What can I do for you, gentlemen?'
Even een stilte.
'Do you want your ladies back? You can have them back, too old for me, I am very sorry!'
Voor de eenvoud ga ik verder in onze eigen taal.
'Meneer Peeters en meneer Term, wilt u die Sabine en die Brigitte terugkrijgen? Dat kan met plezier, maar u betaalt de terugreis naar huis, plus een soliede onkostenvergoeding. Het is crisis, ook voor mij! Weet ge wat ik nog van een liter petroleum krijg? Peanuts zijn het! Schandelig is het! Het Westen zuigt ons leeg, voor een habbekrats! Ik heb die twee vrouwen voor veel geld gekocht van een paar bevriende terroristen. Het zijn daarenboven, zeker op foto, twee schone wijven. Ge kunt ze terugkrijgen voor een paar miljoen euros.'
Aan de andere kant van de lijn blijft het heel stil. De pas gevallen Term en zijn kompaan Peeters bespreken dit alles. Heel snel, veel sneller dan hun regeringen ooit werkten.
'Hallo, hallo, hallo, Belgium,' horen ze aan de andere kant geïrriteerd roepen.
'Ok Sultan,' zegt Term, 'mogen het aandelen zijn van de grootste bank van België?'
'Natuurlijk,' antwoordt de Sultan vanuit zijn tent. De storm is nu gaan liggen.
'Goed dan,' zegt Term, 'u krijgt twee miljoen euros in de vorm van Fortis-aandelen, een schitterende belegging voor u, Meneer de Sultan Ali Benkali 'nSifi,' voegt hij er fijntjes aan toe.
Dit alles heeft onze Term, korte tijd prime van België, toch weer klaargespeeld! Doe het maar eens na....

20-12-2008 om 15:11 geschreven door Jules Naemelucs  

Volbloed Episode 79 Gevallen

'Term, ge zijt een vogel voor de kat.' Garel Kucht zit glimlachend in het rond te kijken, haalt zijn bandopnemerke boven, toont het aan de verwonderde premier en vervolgt: 'Kijk, vent, dit heb ik niet eens meer nodig gehad om u te kraken!' Term smijt in een franse colère zijn nieter naar het hoofd van onze minister van betrekkingen buiten de grens. Hij mist op een haar. 'Wat een geluk dat ik mijn Fortis-aandelen heb verkocht lang voor de ondergang!' kraait Garel en steekt zijn tong uit naar een wenende Term.

Plots komt Clem, de minister van oorlog, binnen. 'Term, dwaze kloot, nu vallen wij zeker en ben ik legerminister af. Allemaal uw domme koppige idiote manier van doen. Als ge wilt blijven waar ge zijt moet ge nu een staatsgreep plegen, Term! Zijt ge akkoord? Ik ken een paar generaals die dit direct arrangeren, op mijn signaal.'

'Jamaar Clem, ik ben bang dat mijn politieke carriere dan om zeep is.' 'Als ze niet om zeep is dan is ze zeker naar de kloten, man,' antwoordt een grimmige Clem. 'Wat gaat er nu met België gebeuren?' zucht Term. 'Ook naar de kloten denk ik,' vervolgt Garel Kucht. 'En met de Fortisspaarders?' 'Ook naar de kloten, denk ik.' 'We leven in een klotenland jongen.'

Term neemt zijn tweewieler en fietst naar de koning. Maar de koning in niet thuis. Die is naar Italië, het geboorteland van onze gemalin. Zou ik naar Filip vragen denkt hij bij zichzelf? Term denkt heel veel bij zichzelf. In die mate dat niemand weet wat hij eigenlijk denkt. Ook Filip is niet thuis, met zijn vrouw naar de cinema en de lakei weet niet welke film. Domme kloot van een lakei denkt Term.

De koning is eigenlijk wel thuis op zijn landgoed maar deed enkel alsof. Omdat hij vlak voor het weekend anders weer moet werken. Allemaal de schuld van die bende onbekwamen, denkt hij. Onze vorst kijkt richting zijn vrouw en zegt: 'Paola, welke partijen kunnen mijn land nu nog rechthouden?' 'Wie blijft er nog over, sir?' vraagt de koningin. 'Het Vlaams blok, die De Decker, de NVA en die SPA,' antwoordt de koning gezwind, hij kent immers zijn land en zijn pappenheimers.

'Ik kan ook naar die Hollander Bos bellen en vragen of ze Vlaanderen willen kopen,' oppert de koning. 'En naar Sarko in Frankrijk voor de verkoop van Wallonië als extra provincie voor La France.' 'Goed idee, sire,' zegt de kwien, 'dan slaan we toch nog wat euros uit uw apenland. 'Ik zit alleen met Brussel,' moppert Albert. 'Aan die Barroso cado geven, Bert, als kerstgeschenk aan de Unie, gratis voor niks. In Brussel wonen toch alleen maar immigranten die geen belastingen betalen maar wel op onze kosten leven!' 'Ge klinkt als één van 't Vlaams Blok, Paolake,' repliceert de vorst. 'Ik ben altijd al rechtsgezind geweest, Albert, dat weet ge toch. Waarom uw broer in de tijd met die beenhouwer VDB geen staatsgreep gepleegd heeft is toch spijtig, we hadden nu al die miserie niet gekend.' Paola loopt kwaad weg door de serres van haar paleis, voor de laatste keer.

En zo eindigde het Koninkrijk België, vlak voor Kerstmis 2008. Onze kleinkinderen zullen het van buiten moeten leren in de les geschiedenis: Term, was de laatste premier van België en Albert, de laatste koning der dappere Belgen, althans volgens Julius Caesar.

Ondertussen zitten commissaris Volbloed en zijn medewerkers wel te wachten op actie van onze regering die echter gevallen is, met fatale schedelbreuk tot gevolg. Volbloed en Pikkel zullen het lokaal zelf moeten oplossen, op dat eiland Katho. Hun zoektocht op de Duivelrots heeft wel nieuwe elementen aangebracht, elementen die ze kunnen gebruiken om de verdwenen vrouwen te redden van de seksslavernij bij één of andere Sjeik uit het middenoosten.

Wordt vervolgd...

19-12-2008 om 22:49 geschreven door Jules Naemelucs  

Volbloed Episode 78 Regeren

In de Wetstraat is het weer druk druk druk! Term, de premier, Clem, onze minister van legerzaken en Garel Kucht, minister van betrekkingen over de grenzen, zitten samen. Spoedberaad heet dat. Met een tafel kaviaar, kreeft op vijf manieren, zeven gerookte vissoorten in overvloed en toastjes, veel toastjes, de heren letten namelijk op hun lijn en hun gewicht.
'Nog iets te melden, Garel,' vraagt de premier terwijl hij een hele kreeft diets maakt.
'Ge spat wel op mijn nieuw Boss kostuum met uw kreeftengedoe, Term,' is het antwoord van Clem.
'Ik heb u niets gevraagd Clem,' zegt Term die er weer nerveus bijzit.
Garel Kucht leest dan zijn verslag. Eigenlijk van zijn kabinetchef, want eerlijk gezegd, die hoge heren doen zelf niet veel, behalve lullen en goed eten.
'De verdwijning van onze commissaris Brigitte Pijpen en van de echtgenote van onze hoofdcommissaris Volbloed, de vermoedelijke aanslag op onze bijzondere spion-hoofdcommissaris Bontekoe en de plotse aftocht van de baas van onze staatsveiligheid, de heer Bitskummer baart ons zorgen.'
Term onderbreekt Garel zijn aflezen en gilt boos met gevulde mond, zodat de stukken kreeft in het rond spatten.
'Kucht, dat weten mijn voeten ook en dat zijn geen advokaten! Ter zake alstublieft!'
'Dat programma is om acht uur vanavond,' merkt Clem op, maar Term kan daar niet mee lachen.
Clem en Kucht denken samen hetzelfde: wat een eikel is die Term geworden sinds hij premier is. Garel Kucht vervolgt dan zijn verslag: 'Rond het eiland Katho werden twee onbekende duikboten opgemerkt door lokale vissersbootjes. Eén ervan werd gekelderd door de CIA. Enkele lijken werden opgevist door de Franse vloot, die ter plaatse oefende. Bitskummer is één van de doden. Ook Flo werd dood uit het water gehaald. Uit ronddrijvende documenten blijkt dat Bitskummer een infiltrant was en lid van een terreurorganisatie, evenals die Flo. De tweede duikboot is kunnen ontglippen. Momenteel geen verdere informatie verkregen van de KGB en de CIA.'

'Maar toch, maar wat een miserie toch! Zijn onze instellingen dan allemaal corrupt?' vraagt een wat ontmoedigde premier. Garel Kucht maakt snel zijn typisch droge analyse: 'Niet zo corrupt als in onze Congo, Term, maar toch niet allemaal pluis.'
'Laten we met mijn leger de macht grijpen,' springt Clem bij. 'We maken de koning opperhoofd en hij zal blij zijn.'
'Ge bedoelt zeker opperbevelhebber, Clem?'
'Neenee, oppergeneraal wil ik zelf worden!'
'Clem, dat leger is niet van u, hoe dikwijls moet ik dat nog herhalen? Ik vind ook dat ik dat mijn kiezers niet kan aandoen, zo een staatsgreep!'
'Maar Term toch, maak je geen illusies, veel kiezers hebt gij al lang niet meer!'
'Ik denk er verder over na, heren. Misschien in een later stadium,' antwoord Term.
'Hoe moet het nu verder met die zaak van die commissarissen?'
'Garel, neem contact op met Caran Dash van de CIA. Die kent alle terreurorganisaties over de ganse wereld. Vraag wie een duikboot bezit. De eigenaar daarvan koopt ge dan om teneinde de twee dames terug te halen.'
'Met welk geld moet ik die gangsters dan betalen?'
'Met Fortisaandelen, Garel, zoals we het oploste in die Putin-zaak.'
'Verbeeldingskracht mist gij, Garel, gij wordt nooit premier van België!'
Garel Kucht verlaat de Wetstraat en schakelt zijn bandopnemertje uit. Dat toestelletje zit in zijn binnenzak en neemt alles op wat Term met hem bespreekt. Die Term kraak ik nog eens denkt hij en een glimlach verschijnt op zijn vermoeid aangezicht...

Ondertussen onderzoeken Volbloed en de zijnen de Duivelrots op Katho. Om een spoor te vinden en een antwoord op de vragen: waarom is Bontekoe zo toegetakeld? Door wie? Wat zit daarachter?  

16-12-2008 om 00:45 geschreven door Jules Naemelucs  

Volbloed Episode 77    Wachtend.

De volgende morgen is iedereen vroeg op. Aan de ontbijttafel zit Machteld naast Volbloed en kijkt hem aan met bezorgde ogen. Bonnen heeft weinig gegeten en loopt er wat nerveus bij. Pikkel overlegt met Colombo hoe de inspectie op en rond de Duivelsrots het best kan verlopen. 'Laten we de jonge Bonnen samen met een gids al vertrekken naar die duivelsrots,' zegt Colombo en wenkt Tom Bonnen, die blij is dat hij mag vertrekken en zin heeft in wat actie. 'Volbloed, heeft u al instructies gegeven aan het thuisfront voor die tandgegevens?' vraagt Colombo. 'Dat is gebeurd, ik wacht op nieuws van mijn broer die daar voor zorgt.' zegt Volbloed met vlakke stem.

Een medewerker komt binnengewandeld met een bundel papier in zijn hand. Colombo neemt die aan en leest.
'Dit is voor u,' en hij geeft enkele vellen aan Pikkel. 'Copies van binnengekomen mails, Pikkel.'
Pikkel leest:
Geachte heer Pikkel,
Als premier van België heb ik het genoegen u te melden dat de genaamde Flo van Belgische nationaliteit is. Er is echter een bezwarend dossier van de CIA aangekomen over deze dame. Zij is lid van een terreurorganisatie en heeft reeds meerdere aanslagen op haar actief. Volgens mijn laatste informatie is één van de lijken uit de gekelderde duikboot het stoffelijk overschot van de genaamde Flo. Over de twee andere vrouwenlijken is nog geen zekerheid. Alleen de lengtes werden vrijgegeven: één donkerharige persoon met een lengte 174 cm en één blondharige met lengte 176 cm.
Bij ons weten hebben zowel mevrouw B. Pijpen als mevrouw S. Volbloed kleinere gestaltes. Kan u als vriend van Volbloed, dit bericht gebruiken om hem daarover in te lichten. Het geeft geen honderd procent zekerheid maar toch grote hoop.
Verder werd ons door de CIA gemeld dat de heer Bitskummer geïnfiltreerd was in onze staatsveiligheid en deel uitmaakte van een extreme groep die aanleunde bij buitenlandse terreurbewegingen. Die groep had de bedoeling mij op zee te schaken en zodoende angst en chaos te creëren in ons land. Deze operatie mislukte echter wegens onvoorziene hevige en langdurige stormen. In de flat van Flo werden documenten gevonden, getekend Bitskummer, die duiden op plannen om de staat te ontwrichten, om de premier in langdurige gevangenschap te nemen, om een deel van het leger aan hun zijde te krijgen en om dan een staatsgreep te plegen. Getekend Uw premier Term.

Een zuchtende Pikkel wendt zich tot Volbloed. 'Jules sta eens even op en weet gij hoe lang ge zijt?' Volbloed doet dat als een automaat. 'Eénmeterzesenzeventig, Dré, wat een vraag zeg?' Pikkel slaakt een zucht van verluchting. En hij denkt: Sabine en Brigitte zijn beiden een kop kleiner dan Volbloed. Dus zijn die dames maximum eenmetervijfenzestig. Die gevonden vrouwenlijken hebben niets met hen te maken! Terwijl Pikkel dit alles overdenkt kijken Colombo en Volbloed hem met verbazing aan.
'Goed nieuws precies, Dré?' zegt Volbloed die wat kleur krijgt.
'Ja, jongen, de gevonden lijken zijn niet van Sabine en Brigitte, zeker weten.' Pikkel bedenkt dat hij nu een professionele fout maakt. Conclusies trekken zonder onweerlegbare feiten en bewijzen is altijd risicovol, weet hij. Maar voor mijn vriend maak ik nu een uitzondering bedenkt hij en glimlacht opnieuw.

Wordt vervolgd....

10-12-2008 om 21:59 geschreven door Jules Naemelucs  

Volbloed Episode 76 Gekelderd

Dré Pikkel omhelst zijn vriend, die in tranen uitbarst. 'Ik weet ervan, Jules, we gaan ze vinden man, we zetten alle middelen in.' is het eerste wat geheimagent Pikkel zijn vriend Volbloed in het oor fluistert.
'Dag Machteld, u had ik hier niet verwacht, meisje.' zegt Volbloed. 'Term heeft een nieuwe secretaresse aangeworven, ik werk terug voor u, commissaris.' 'Doet me plezier, Machteld.' 'En Bonnen, jij ook hier?' 'Om je te helpen, chef. Om die smeerlappen te pakken en te verpletteren.'
Te jong geweld denkt Pikkel en komt tussenbeide. Dan richt hij het woord tot Colombo, de lokale rechercheur die alles coördineert. 'Kunnen wij de heer Bontekoe bezoeken en hem ondervragen, inspecteur?'
'We rijden er nu heen, meneer Pikkel.' Die roestige politiewagen doet het nog goed denkt Pikkel als ze uitstappen bij het lokale ziekenhuis. Tijdens de rit had Pikkel aan zijn vriend Volbloed vertelt dat hij door het ministerie van binnenlandse zaken op de hoogte gebracht was van Bontekoe zijn geheime spionageopdrachten. 'Bontekoe is zuiver op de graad, Volbloed, die man is een held en wij, bij de geheime dienst dachten dat hij vreemde toeren uithaalde tegen het belang van onze natie. Maar niets is minder waar! Ik zal mijn verontschuldigingen moeten aanbieden aan Bontekoe.' 'Dat zal moeilijk gaan vrees ik Dré, hij zegt zo goed als niets en kijkt ons aan alsof we vreemden zijn.'

Terwijl onze vrienden in de ziekenkamer van Bontekoe arriveren, hebben twee F-zestienstraaljagers een geheimzinnige onbekende duikboot met speciale dieptebommen zwaar toegetakeld, midden op de oceaan. Op het wateroppervlak zien de piloten brokstukken drijven en enkele lijken.
'Opdracht volbracht.' meldt de leider aan zijn basis en zet koers richting de Katho-eilanden om bij te tanken. Een Seakinghelicopter die vanop een Frans vliegdekschip opgestegen is hangt nu boven de brokstukken en bergt de drijvende lijken, één voor één, in afspraak met het Nato-hoofdkwartier in Brussel. 'Reeds vijf doden opgevist, drie vrouwen en twee mannen.' meldt de heli-captain aan zijn commandant op het vliegdekschip.

In de ziekenkamer laat Pikkel aan Bontekoe foto's zien van Bitskummer en van de verdwenen Flo. Bontekoe kijkt er naar met een strenge blik. Na enkele minuten staren, kijkt hij op en mompelt: 'Bitskum....rots....zij.... Iran...vaarlik...' Dan sluit hij zijn ogen alsof hij dodelijk vermoeid is. Iedereen in de kamer zwijgt.
Na ogenblikken van stilte: 'Kan u daar iets uit opmaken, Colombo?' De rechercheur denkt na over de vraag van Pikkel. 'Ik denk dat we naar de duivelsrots moeten, de enige grote bergrots op ons eiland en daar werd ook de helicopter gezien toen Bitskummer met de noorderzon verdween. Bontekoe moet daar iets gezien hebben of meegemaakt?' Laten we morgenvroeg gaan, nu is het al te laat en te donker. Het is een gevaarlijk gebied, met diepe ravijnen en schachten. Zonder gids en daglicht verongelukt men daar.' 'Zou die Flo iets met Iran te maken hebben?' wil Volbloed weten. 'Zoeken we bij ons uit, Volbloed, en met de hulp van Caran Dash van de CIA.'
Colombo's walkietalkie rinkelt weer. 'Hallo.' Aandachtig luistert hij. Op zijn voorhoofd verschijnt een kloppende ader. Dan volgt 'over en out.'
'Meneer Volbloed,' fluistert hij, 'kan ik u even onder vier ogen spreken aub.' Volbloed kijkt op en weet dat het ernstig is. Beide heren verwijderen zich van de groep. Colombo legt een arm over de schouder van Volbloed. Hij schijnt te aarzelen en zegt dan: 'Meneer Volbloed, ik heb verontrustend nieuws binnengekregen. Het moet nog gedubbelcheckt worden, maar u moet het toch weten.' 'Wat dan?' vraagt Volbloed met bevende stem. Er werd zojuist een vijandige duikboot gekelderd en drie vrouwenlijken werden reeds uit de oceaan opgevist plus twee mannenlijken. Eén ervan is zo goed als zeker uw collega Bitskummer. Men is bezig de vrouwenlijken te identificeren. Men vraagt zich af of uw vrouwelijke collega en uw echtgenote niet één van de slachtoffers kunnen zijn. Kan u de tandgegevens van uw echtgenote bekomen en ook die van uw medewerkster, meneer Volbloed?' Colombo's stem stokt. Volbloed gaat zitten. Hij voelt zich duizelig. De wereld staat stil voor hem.

Wordt vervolgd...

08-12-2008 om 22:07 geschreven door Jules Naemelucs  

Volbloed Episode 75   Losgeld

Als Volbloed en Colombo bij de gehavende Bontekoe aankomen merken ze pas hoe erg de man eraan toe is.
'Bontekoe, man toch, wat overkwam je?' Dit is het enige wat over hun lippen komt. Bontekoe zijn aangezicht is erg gezwollen en de man zegt nauwelijks iets. 'Biskum, Biskum,' is het enige verstaanbaars wat Volbloed kan opmaken uit zijn gebrabbel.
Colombo heeft ondertussen een ambulance opgeroepen. Bontekoe, verward als wat, schijnt hen niet te herkennen en wordt naar het lokale hospitaal overgebracht en met de nodige zorgen omringd.
'Er zal bewaking zijn,' resumeert Colombo. 'Er is duidelijk wat aan de hand met hem,' zegt Volbloed in volle ernst.
Diep vanbinnen ziet Volbloed het niet meer zitten en hij is verbaasd over zijn eigen gebrek aan koelbloedigheid. Zijn Sabine is zowat het belangrijkste in zijn leven. Een lichte paniek overvalt hem. Ergens is hij blij dat ook Brigitte bij Sabine is, althans daar gaat hij van uit. Volbloed wilde er niet aan denken wat hen kon overkomen. Zijn hersenen draaiden op volle toeren.
'Commissaris, ik heb goed nieuws.' meldde Colombo die aan één stuk door belde met zijn baas. De lokale rechercheur had de laatste dagen dingen meegemaakt die hem de kriebels bezorgden. 'Uw medewerkers arriveren nog vandaag. Ons luchthaventje wordt in gereedheid gebracht om uw C130 te laten landen. Weinig overschot op de landingsbaan is er, maar uw minister van landsverdediging, de heer Clem, heeft beloofd zijn beste legerpiloot te sturen.'
'Wie wordt er verwacht, Colombo?'
'Een zekere Bonnen, een genaamde Pikkel en een Machteld, vriend.'
Colombo die echt Colombo heet (de schrijver kan daar ook niets aan verhelpen) somt dit alles op, terwijl hij aandachtig naar een stukje papier kijkt dat een medewerker hem in de hand stopte.
'Ik kan ook melden dat de CIA besloten heeft om de schuilplaats van de verraderlijke Flo te bombarderen. Die schuilplaats zou opgespoord zijn dankzij het speciale duikerspak van Bontekoe.'
Weer krijgt Colombo een telefoonoproep.
'Hallo, met wie? Haha, meneer de premier van België, hoe maakt u het?'
Even stilte. 'Met mij niets goed, meneer Term,' klaagt Colombo.
'Wat zegt u me nu? Losgeld gevraagd voor mevrouw Sabine Volbloed en voor juffrouw Brigitte Pijpen? Hoeveel zegt u? Een niet te betalen bedrag voor de Belgische staat met zijn lege schatkist? Hoeveel dan, meneer Term?' 'Zoveel!' 
'Krieescht, kroetsch,' is al wat Colombo nog hoort. Dan valt de verbinding uit.
'Zijn ze gegijzeld?' fluistert een bedroefde Volbloed.
'Ik vrees van wel,' is al wat Colombo kan uitbrengen.

04-12-2008 om 23:39 geschreven door Jules Naemelucs  

Volbloed Episode 74 Aanval

Caran Dash, de CIA topagente is in telefonisch gesprek met Paris, de Hilton-ergename en goede vriendin van commissaris Bontekoe.
'Yes Paris, I know, I know.'
'Indeed Caran, you should know.'
'Wat dan, Paris?'
'Eén van Bontekoe's geheime duikerspakken met ingebouwde CIA mini-zenderchips is verdwenen uit zijn boot. Daar is wellicht die verdwenen Flo mee kunnen ontsnappen. We kunnen dit duikerspak opsporen via onze CIA satelieten en zo te weten komen waar dat kreng heenzwom en misschien in één klap haar schuilplaatst detecteren en platgooien?'
'Inderdaad Paris, eens de plaats gekend, kunnen we die bombarderen. Onze F-zestiens staan al klaar.'
'Waar zou die Flo kunnen zitten?'
'Volgens de laatste bevindingen wellicht op een illegale boot, Paris.'
'Zolang die Flo en haar kornuiten maar niet in één van mijn hotels logeren is alles okay Caran, mocht het toch zo zijn, niet laten bombarderen hé?'
'Tuurlijk niet meiske! Haha, goed nieuws komt er binnen! Ik hoor zojuist dat de plaats van die boot gedetecteerd is via het fameuze duikerspak. We hebben het doelwit dus gevonden en gaan erop af! Het zou zelfs een duikboot kunnen zijn, zegt de NASA ons nu.'
'Goed meid, laat maar vallen die bommen, de rotte appels eruit.'
'Zeker, komt in orde!'
'Waar verblijft onze Bontekoe eigenlijk op dit moment, Paris?'
'Weet ik niet, Caran. Hij belde mij gisteren, nadien niks meer gehoord.'
'Okay dan, bye love, tot later.'
Vanop een basis niet ver van de Katho-eilanden draaien de jets warm, klaar om op te stijgen, richting hun doelwit: de opgespoorde onderzeeër met de verraderlijke Flo erin.

---------

'Volbloed, jongen, wat vertelt je me nu?' zegt Colombo. 'Je vrouw gekidnapt?'
'Ik denk het, Colombo. We waren op het strand gaan wandelen. Daar vonden we Brigitte in een ligstoel. Na een paar minuten ging ze samen met Sabine naar die strandtoiletten wat verderop. Ge kent dat, vrouwen onder mekaar. Toen ze wel lang wegbleven, ben ik eens gaan kijken. Nergens vond ik ze nog. Ik heb nog wat rondgeneusd, navraag gedaan. Twee zonnekloppers in de nabijheid vertelde me dat ze een ambulance hadden zien aankomen die blijkbaar twee zieke of dronken vrouwen oppikte en dan zeer snel wegreed, zonder sirene of wat dan ook!
'Volbloed, man, wat gebeurt hier toch allemaal? Wat is er toch aan de hand op mijn eilandje? Sinds jullie komst gebeuren hier vreemde dingen, verdwijningen, een moord, kidnapping etc...U zal me toch meer info moeten bezorgen, want dit is niet meer normaal.'
Een zuchtende Colombo roept via zijn walkietalkie zijn kompaan op met de vraag na te kijken wie door de beschikbare ambulances op het eiland de laatste twee uur vervoerd werd en waar naartoe.
'Die fameuze ziekenwagen kan toch niet verdwijnen, zo zonder spoor. Er zijn bij mijn weten maar drie rode-kruiswagens op dit eiland, dus....we zullen die twee dames rap gevonden hebben.'
'Ik hoop het, inspecteur,' is al wat Volbloed kan uitbrengen. 'Ik wil hier snel weg, ik heb hier al een tijdje een heel slecht gevoel.'
'Is dat ginder Bontekoe niet?'
'Waar?' vraagt Colombo verwonderd.
In de verte ziet hij iemand lopen, voorovergebogen. De man lijkt zich met moeite recht te houden alsof hij dronken is.

Wordt vervolgd....

25-11-2008 om 23:54 geschreven door Jules Naemelucs  

21-11-2008 om 15:50 geschreven door Jules Naemelucs  

17-11-2008 om 18:57 geschreven door Jules Naemelucs  

13-11-2008 om 16:59 geschreven door Jules Naemelucs  

12-11-2008 om 13:00 geschreven door Jules Naemelucs  

In het gastenboek van Herman Brusselmans antwoordt Dolfke wel eens op vragen en opmerkingen van andere gasten.
U moet maar eens kijken op www.brusselmans.be

Een zekere Wim schrijft:
Beste Dolfke,
Ik volg die gesprekken hier op de voet en vanuit mijn bed. Ik heb zelf acht à tien opgroeiende kinders. Pas toch maar op manneke! De vuile was van je mama en je tante buitenhangen is niet netjes hoor. Weten zij wel dat ge hier allerlei privédingen vertelt?
En pas op manneke met onbekenden op dit internet, ge weet nooit met wie ge te doen hebt hé! Er zitten soms rare kwieten tussen hoor! Of gevaarlijke gasten!
Iets anders nu.
Je tante Marie is dus een lekker brokje? Vraag eens dat ze naar mij schrijft Dolfke, en of ze van kindjes maken houdt?
Salukes.
Wim

Dolfke zijn antwoord:

Die rare van daarjuist, Wim heet hij, kan dat onze buurman zijn? Die heet ook Wim, heeft ook héél veel kindjes en ligt altijd in zijn bed zegt ons buurvrouw. Behalve in de zomer, als mijn tante Marie in haar monokino in de tuin ligt te zonnen, dan komt hij altijd over de haag vanalles vragen. Oerenbok fluistert mijn tante dan. Hetzelfde woord dat daarstraks mijn mama tegen meester Frank riep, voordat hij met zijn valies weg was. Op reis denk ik. Mijn tante moest toch even ons mama troosten. Met oerenbokken zijn we niets meisje zei ze tegen mijn mama. Ze is de zus van ons mama, wist ge dat al? Dat woordje oerenbok staat niet in mijn woordenboekske. Ik zou graag weten wat dat wil zeggen. Waarschijnlijk een ander woord voor man denk ik. Gij denkt heel veel voor een klein bazeke zegt mijn nonkel Rudy altijd, maar ik zie die niet veel. Abnormaal veel zegt hij. Moest ik het niet weten ik zou denken dat ge al volwassen zijt, Dolfke, zegt hij dan. Hij is bewaker van een firma op de boekenbeurs. Hij bewaakt de stand van meneer Brusselmans denk ik. Ziede, ik ben weer bezig met te denken.
Zou ik eens gaan bellen bij de buurman? Beter niet. Ons mama is ook naar de boekenbeurs met tante Marie en ik moet braaf thuis blijven.
Ik denk dat ik bijna aan tweeduizendtweehonderd karakters ben, ik stop dus maar.
Een lekker brokske zou dat een ander woord zijn voor vrouw?
De heer en mevrouw,
of
De oerenbok en lekker brokske,
Dat tweede klinkt toch schoner in het oor vind ik.
Ik ken ook al een paar Engelse woorden, meneer Erwin, van mijn nonkel geleerd:
Fok Joe! zegt hij altijd tegen zijn vriendin Patricia.

En zo gaan die gesprekken met andere gasten maar door....

11-11-2008 om 14:21 geschreven door Jules Naemelucs  

10-11-2008 om 14:19 geschreven door Jules Naemelucs  

07-11-2008 om 22:36 geschreven door Jules Naemelucs  

07-11-2008 om 12:38 geschreven door Jules Naemelucs  

Een wonder is geschied 

Mag ik mijn oprechte dank uitspreken tegenover de Goden en tegenover de Amerikaanse kiezers?
Voor die overwinning van Obama als nieuwe USA president!

De meerderheid van de amerikanen is dus toch niet zo dom als algemeen aangenomen.
Blijft nu de vraag wanneer het Kwade weer gaat toeslaan. Ik denk dan aan JF Kennedy! Obama loopt groot risico zijn ambtstermijn nooit uit te doen! De ultraconservatieven (o.a. de oliemaffiabende van Bush en co) zullen wel een zwakzinnige gek vinden die op de nieuwe president raak zal schieten! Ik vrees het ergste.
Maar vandaag is een historische dag geworden. Hopelijk blijft het niet bij een kleine vermelding in de geschiedenisboeken die nu nog ongeschreven zijn. Goden, laat Obama lang en gezond leven, bescherm hem tegen de duivels als het moet!
Uw schepselen met een hart en een gezond verstand zullen er goed bij varen.

Barack Obama, het ga je goed!

J.

05-11-2008 om 15:18 geschreven door Jules Naemelucs  

04-11-2008 om 00:00 geschreven door Jules Naemelucs  

03-11-2008 om 00:00 geschreven door Jules Naemelucs  

01-11-2008 om 13:45 geschreven door Jules Naemelucs  

1 november. Het systeem.
Moeder waarom leven wij?
De titel van een boek van Lode Zielens.
1 november, dag van de doden, kristelijke dag, katholieke feest?
Moeder waarom leven wij?
Om dood te gaan, jongen!
Het hele systeem deugt niet.
Heeft de echte Jezus Christus uitstaans met dat hele kristelijk gedoe?
Neen, de man was een historische figuur, ging in tegen de heersende klasse van toen. Vandaag zouden we zo iemand een terrorist durven noemen.
Laten we bij de vraag blijven: Moeder waarom leven wij?
Ik weet het niet, niemand wellicht.
Het systeem is gruwelijk. Het kan dus niet door één of andere goede god uitgevonden zijn. Die had het systeem perfect gemaakt!
Het gaat boven ons petje, waarom we even leven en dan toch zo snel terug dood moeten.
Gruwelijk is het, ons een bewustzijn schenken zodat we goed beseffen dat we hier zo tijdelijk zijn, zonder verder uitzicht?
De scheppers moeten sadisten zijn om zo een systeem in mekaar te steken!
Of emotieloze krachten die dit alles hebben doen ontstaan.
Is alles evolutie en toeval? Zoals Darwin ooit predikte. Neen toch, te veel oneindige toevalligheden om tot dit bestaan te komen!
In het begin was er niets. Toen schiep God hemel en aarde. Eetbaar voer voor simpele en ongeletterde mensen, niet voor denkers!
Missen wij eenvoudigweg een dimensie of twee om alles hier te kunnen bevatten? Wellicht is dat de reden dat 'ons hier zijn' onbegrijpelijk blijft.
1 november.
Velen zijn ons voorgegaan.
Wij zullen snel volgen, onwetend. Is er iets anders voor ons weggelegd?
Onze scheppers zijn gruwelijke krachten.
Het systeem is op papier een juweeltje van spitsvondigheden, maar zit met haken en ogen in mekaar, zeer onvolmaakt.
Had Darwin toch gelijk: het systeem moet nog verder evolueren?
Zijn wij prototypes? Proefbuiswezens die steeds weggeworpen worden tot de scheppers de perfectie bereiken?
Conclusie: onze scheppers hebben ook hun beperkingen. Dat ze zolang moeten experimenteren om tot iets volmaakt te komen!?
Dodelijke onvolmaaktheid.
1 november.
Moeder waarom leven wij?
Om snel dood te gaan, mijn jongen.
Speelballetjes in het niets zijn wij, ineen geknutseld door wie of wat?.
Alleen de doden blijven achter.
Misschien weten die meer dan wij, de levenden?

31-10-2008 om 20:05 geschreven door Jules Naemelucs  

30-10-2008 om 17:48 geschreven door Jules Naemelucs  

29-10-2008 om 23:57 geschreven door Jules Naemelucs  

27-10-2008 om 19:50 geschreven door Jules Naemelucs  

25-10-2008 om 11:25 geschreven door Jules Naemelucs  

24-10-2008 om 00:00 geschreven door Jules Naemelucs  

23-10-2008 om 20:01 geschreven door Jules Naemelucs  

21-10-2008 om 23:40 geschreven door Jules Naemelucs  

09-10-2008 om 21:40 geschreven door Jules Naemelucs  

07-10-2008 om 18:26 geschreven door Jules Naemelucs  

07-10-2008 om 14:02 geschreven door Jules Naemelucs  

06-10-2008 om 12:05 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 56. Ontkoppeld
Snik Goet, de jonge rechercheur in opleiding schrok wakker. Voor hij goed en wel rechtzat in zijn treinbed voelde hij nattigheid. Dit kwam niet door bedwateren. Neen, hij had het idee dat de trein stilstond en de gehele omgeving was geluidloos. Zijn indruk werd bevestigd toen hij naar het raampje stapte in zijn blootje. Snik sliep altijd in zijn blootje. Daarbuiten zag hij zo goed als niks want het was pikkedonker en de maan was duidelijk niet van de partij. Een vreemde stilte was alles wat hem overviel. Snik blokkeerde de laatste dagen van de treinreis altijd zijn deur naar de loopgang omdat hij bijzonder ongerust was dat hij slapend zou worden vermoord door die vier Russen die hem tijdens de dag altijd volgden. Nu besefte hij ook dat het licht in zijn coupé niet werkte. Als rechercheur in opleiding en oud-scout had hij steeds een pillamp bij zich, en die kwam van pas! Stilletjes duwde hij de deurkruk naar beneden, maar bewegen deed de deur niet. Hij zat opgesloten! Zijn ogen wenden aan de duisternis en nu zag hij vage schimmen van dieren die rond de trein slopen. Zover hij kon turen bemerkte hij alleen natuur, bomen, struiken en weiland. Geen huis of iets dat erop trok was te bespeuren.
Lichte angst overviel hem. Wat was er aan de hand? Dan hoorde hij gelach en keek op. Het lachen kwam van buiten maar mensen zag hij nergens. Dieren huppelden op en neer, heen en terug, als nerveuze treinwachters. 'Bewaken ze mij of wachten ze op mij?' fluisterde Snik tegen zichzelve. Met kloppend hart kleedde hij zich snel aan. Hij moest weten waar iedereen was. Met zijn schouder drukte hij tegen de deur van zijn couchette. Eerst zacht en dan met rukken. Er kwam beweging in en hij bleef tegen de deur drummen tot ze uit de hengsels sloeg. Met een slag vloog hij de gang in, met zijn hoofd tegen het raam. Even donker en onheilspellend was het beeld op zijn netvliezen. Zijn flauw lichtbundeltje bescheen gras, verderop zag hij struiken en bossen, iets anders was er blijkbaar niet. Waarom staat die trein hier stil? Geen perron of station te zien, wel een paar zijsporen! Een siddering loopt door zijn lijf. Niemand te zien, geen levende ziel in die trein? Mijn wagon gerangeerd op een zijspoor? Waarom in godsnaam?
'Hallo' roept hij met beverige stem. 'Hallo, anybody here?' Stilte is het enige antwoord. Snik hoort zijn hart kloppen en loopt rond in de gang als een kip zonder kop. Hij weet dat het personeel in het eerste treinstel gehuisvest is en wil weten wat die trein overkomen is. Hij wil door de sluisdeur op het einde naar de volgende gekoppelde wagon, maar die is er niet! Al wat hij ziet is een deur die uitgeeft op de pampas, met weer die rare dieren. Zijn het honden? Of everzwijnen? Te donker buiten om zeker te zijn.
Bliksemsnel loopt Snik de wagon af in de andere richting, waar de restauratiewagon aangekoppeld zit. Zijn lichtbundeltje wipt op en neer bij het lopen. Als hij op het einde is slaat zijn hart over. Doorheen het raampje van de sluisdeur ziet hij weer geen andere wagon maar de vrije natuur. Is hij moederziel alleen in deze achtergebleven wagon? Snik denkt: hoe kan mijn wagon ontkoppeld zijn terwijl de restauratiewagon die erachter hing er niet meer is. Droom ik? denkt hij. Hij doorzoekt instinktmatig alle coupés. Alles ligt er overhoop maar geen kledij of andere spullen van de medepassagiers te ontdekken. Ook die vier Amerikanen waar hij al eens een babbeltje mee deed zijn van de aardbol verdwenen . Ben ik in een paralelle wereld terechtgekomen? Zijn er extra-terrestere bezoekers geweest terwijl ik sliep? Hebben ze mij over het hoofd gezien? Of was ik te jong voor hen? Ik ben zeker de jongste van heel die treinbevolking bedenkt hij, al die ouwe rijkerds op die Orient Expres! Ik moet bellen en hulp vragen, maar hoe? Naar buiten durft hij niet wegens de duisternis en al die rare dieren die hij vaag ontwaart.
Snik is gaan liggen, zijn knieën knikken en zijn hart bonst. Hij is ten einde raad. Zijn hersens werken op volle toeren maar een oplossing ziet hij niet. Te veel vragen naar antwoorden spoken door zijn brein en bang is hij; angst die binnensluipt in zijn grijze cellen blokkeert zijn denkvermogen. Muisstil is het, behalve af en toe het gelach dat van buiten lijkt te komen? Zou ik een deur naar buiten openen om rond te kijken? Hij aarzelt want die rare dieren lopen rondom zijn trein, in alle richtingen en het lijkt alsof zij lachen. Ze hebben mij op een zijspoor geplaatst bedenkt hij nu, en deze wagon afgezonderd. Maar waarom in hemelsnaam? Waarom heb ik dat niet gemerkt, ik een onvaste slaper? Heeft iemand mij gisteravond iets te drinken gegeven met een slaapmiddel? Iets in mijn eten? Hij overloopt zijn voorbije avond, dit deed ik,... en dit... en die sprak me aan... en dat gebeurde er..., maar de bevende Snik vindt geen antwoorden op zijn vragen.
Dan hoort hij een vaag geronk. Het ronken lijkt op het lawaai dat landbouwtractoren maken. Vroeger, bij zijn ouders thuis hoorde hij die landbouwmachines wel eens, vooral 's nachts als hij wilde slapen en tijdens zijn examentijd, rotdingen waren het. Het tractorengeluid verandert snel in donderend geraas. Alle dieren rond de trein stormen plots weg. De grasvelden naast de spoorbaan zijn nu leeg en tesamen met een oorverdovend lawaai wordt plots de ganse trein en de omgeving verlicht. Snik kan zijn oren en ogen niet geloven. Het donderend geraas neemt toe en vanuit zijn treincoupé ziet Snik uitgestrekte velden rond de spoorbaan, die vanuit de hemel fel verlicht worden.
Hij denkt dat hij droomt....

Wordt vervolgd....

04-10-2008 om 00:00 geschreven door Jules Naemelucs  

02-10-2008 om 23:15 geschreven door Jules Naemelucs  

01-10-2008 om 22:54 geschreven door Jules Naemelucs  

01-10-2008 om 21:38 geschreven door Jules Naemelucs  

30-09-2008 om 00:00 geschreven door Jules Naemelucs  

Jules Naemelucs

36. Regeringscrisis?

16-09-2008 om 23:14 geschreven door Jules Naemelucs  

Jules Naemelucs

16-09-2008 om 20:22 geschreven door Jules Naemelucs  

16-09-2008 om 14:36 geschreven door Jules Naemelucs  

15-09-2008 om 18:24 geschreven door Jules Naemelucs  

14-09-2008 om 23:12 geschreven door Jules Naemelucs  

14-09-2008 om 23:07 geschreven door Jules Naemelucs  

10-09-2008 om 18:22 geschreven door Jules Naemelucs  

'Bontekoe, gaat ge dat nu echt doen?' vraagt commissaris Volbloed verbaasd.

'Ik wil die jonge Tom niet sturen, Volbloed, die heeft geen sterk lijf, nog geen body genoeg. Ik daarentegen heb een geweldige karkas die wat kan verdragen.'

'Mijn vrouw zegt dat ook altijd. Bontekoeke, zegt ze dan, ge zijt een man van staal.' legt de hoofdcommissaris uit.

'Hebt gij een vrouw Bontekoe?'

'Ja, vele zelfs, regelmatig eens een andere. Volbloed, afwisseling doet eten, weet ge dat niet?'

'Volbloed, ge had vroeger toch ook een vrouw, Floor heette ze, herinner ik me nog.'

'Jaja chef, die heeft me ooit proberen gek te verklaren met een omgekochte psychiater erbij. Ze is zelfs met die psydokter in de nest gekropen.'

Oei, denkt Bontekoe, Volbloed kan plastischer vertellen dan je van hem zou verwachten.

'Is die zaak opgelost, Volbloed?'

'Ja, ik ben immers vrij gelaten dankzij de getuigenissen van de radio1 luisteraars in de zomer van 2008. Zijt ge dat vergeten Bontekoe?'

'Bontekoe, zo een experiment van een vliegende proton in een snelle tunnel die op uw torso botst, lijkt me toch zeer gevaarlijk!' blijft Volbloed, bezorgd als altijd, herhalen.

'In het leven neem ik risico's, ik ben dat gewoon met al die vrouwen die ik uit mekaar probeer te houden, niet simpel, mijn commissaris,' zegt Bontekoe.

'Ok dan baas, goeie reis,' en Volbloed ziet zijn chef de trap opgaan naar de cockpit en heeft daarbij een slecht gevoel.

Als het vliegtuig zich losmaakt van de startbaan, leest volbloed wat op de romp geschreven staat, in koeieletters nog wel: Osama Airlines.

En daaronder is een groot papier geplakt met de tekst: Toestel buiten gebruik, in herstelling.

'Oieoeioei,' schreeuwt Volbloed, 'Bontekoe, keer terug, keer terug,' maar de vliegende hoofdcommissaris is al in de lucht.

'Hallo, here Beta Oscar Norma Tony enz.' zegt Bontekoe door zijn micro, maar merkt dan dat hij alleen een micro vastheeft, alle andere radioapparatuur is uit het toestel weggenomen.

Bontekoe, een onervaren piloot, spreekt dan zichzelve toe: 'Ge zit in de patatten, jongen....'

Komt er een veiligheidsagent aangelopen op de tarmac.

'Heeft meneer Bontekoe dat toestel genomen?' en wijst naar een verdwijnend stipje in de lucht.

Volbloed bevestigt dit met een bezorgde ja-knik.

'Dat is het verkeerde toestel, dit is van Bin Laden Corporation, meneer Bontekoe gaat ervan lusten, weet u. Die Bin Laden firma laat dat zeker niet zo!'

'Ik beklaag die mens nu al!' zucht de safety-officer en hij druipt af.

Volbloed hoort hem nog juist in zijn gsm praten: 'Met de staatsveiligheid? Kan ik de chef spreken?'....

Hoog in de lucht ziet de hoofdcommissaris het even niet meer zitten. Geen instrumenten, alleen een stuurknuppel, daar moet hij het mee doen!

Plots hoort hij een stem met een arabisch accent, die uit het niets lijkt te komen.

'Och, wat ben ik blij! Met de controletoren?' vraagt Bontekoe.

'No man, with the CEO of the Bin Laden Corporation. Why are you flying with one of my planes, you dirty western pig!'

Gelukkig verstaat Bontekoe weinig Engels.

'Kan je Nederlands praten?' vraagt hij beleefd.

'Wij praten alle talen ter wereld,' zegt de stem, 'dankzij de L&H technologie, wel gemoderniseerd door de Koreanen en de Chinezen!'

'Hoe kan u praten met mij, hoog in de atmosfeer, zonder apparatuur?' wil Bontekoe weten.

'Onze vliegtuigen die overal ter wereld op luchthavens staan zijn uitgerust met speciale uiterst kleine microchips, die alle functies van het vliegtuig beheersen!. Het zogenaamde 'in herstelling zijn, zonder apparatuur' is een truc om de decadente westerse ongelovigen te misleiden!'

'Onvoorstelbaar!' roept een weer enthousiaste Bontekoe uit.

'Bontekoe, u behoort tot de westerse decadente varkens en we zullen u vernietigen!'

Bontekoe, terug veel minder op zijn gemak, durft toch nog vragen: 'Hoe kent u mijn naam, meneer Osama?'

'In mijn vliegtuigen zitten camera-chips, die u registreren en die ons al uw persoonlijke gegevens via uw eigen westers decadent internet bezorgen.'

'Gij hebt bijvoorbeeld vorige nacht niet thuisgeslapen en uw vrouwen B. en C. zijn daar heel boos om! Heb ik gelijk?' vraagt de CEO van Osama Airlines.

Bontekoe is in diepe crisis.

'Heb ik genoeg bewijzen gegeven, decadent varken van het westen?' vraagt een bijzonder onheilspellende stem.

'Jaaaa.' kan Bontekoe nog nauwelijks lippen.

'Goed, luister dan, vöör ge in uw eigen hel gaat branden, zul je mijn orders opvolgen.'

'Waar moet ik heenvliegen?' vraagt een ongeruste Bontekoe.

'Wij bepalen de koers vanaf de grond en sturen het vliegtuig via de ingebouwde chips, laag-bij-de-gronds-kruipdier-uit-het-westen!'

'Over en out.' hoort de hoofdcommissaris nog zeggen en dan valt in het vliegtuig een stilte om U tegen te zeggen....

09-09-2008 om 19:56 geschreven door Jules Naemelucs  

Jo Deman

'Vertrekt u naar Zwitserland, meneer Bontekoe?' vraagt de nieuwsgierige undercoveragente Brigitte.

'Ja, Brigitteke van mij.' antwoordt de hoofdcommissaris.

'Wat gaat u daar doen, chef?'

'Meewerken aan een internationaal experiment, meisje.'

'Welk soort experiment?'

'Een deeltjesversnellersexperiment.'

'Een sexperiment?' vraagt de secretaresse Machteld nieuwgierig.

'Ik denk dat het zonder S is, meneer Bontekoe.' voegt ze eraan toe.

'Dat valt tegen, maar toch dank ik je voor de rechtzetting!' zegt de hoofdcommissaris wat beteuterd.

'Is dat niet gevaarlijk, Bontekoe,' komt Volbloed tussenbeide.

'Dat gaat toch over atomen splitsen en zo, niet?'

'Protonen,' zegt Bontekoe geleerd.

'Een proton is een onderdeel van een atoom.' mengt nu de inspecteur Tom Bonnen zich in het gesprek.

Hij was zopas binnengereden met zijn vliegende motor in het lokaal van Bontekoe.

'Zijn uw wielen afgekuisd vooraleer hier binnen te brommen?' wil de chef weten.

'Madam Propre heeft juist gepoetst en kan naar de vakbond snellen als ge haar werk niet respecteert!' vult Volbloed nog aan.

'Vergeet niet dat die dame gehuwd is met meneer Schmudts, hoofd van de politievakbond.

Het is dus oppassen geblazen!' waarschuwt Bontekoe en kijkt kwaad naar de wat onderkruiperige vliegende brigade-inspecteur.

'Hoe lang gaan die experimenten in zwitserland duren?' wil Volbloed weten.

'Dat weet niemand, ze hebben zulke tests nog nooit gedaan!'

'Waarom hebben ze u eigenlijk nodig, u bent toch geen wetenschapper?' merkt Volbloed slim op.

'De eerste test die ze willen doen in die oneindige tunnel, 100 meter onder de grond, is een proton laten botsen met mijn lichaam!' verduidelijkt Bontekoe met een enorm zelfvertrouwen.

'Waarom is die tunnel 100 meter onder de grond?'

'Omdat de botsing verschrikkelijke knallen kan geven en men wil de mensen boven de grond niet storen door luidruchtige experimenten.'

Iedereen in Bontekoe zijn bureel is nu toch heel stil geworden. Allen denken ze na over het onheil dat hun grote chef, merendeel omwille van zijn overdreven grote eigendunk, zichzelve gaat aandoen in Zwitserland, in een cirkelvormige tunnel, 100 meter onder de aarde.

De eerste die terug iets zegt is Tom, omdat hij weinig respect voor zijn chef heeft en hem liever arm dan rijk is.

'Chef, tegen de snelheid van het licht botsen met een proton, denkt ge dat zo een klein protonneke dat overleeft?'

De anderen zouden nu wel willen lachen maar gezien de penibele situatie, houden ze zich gedeisd.

Bontekoe echter begreep het venijn in Tom zijn opmerking, licht de zware motor van Tom met één hand op en kiepert hem door het raam, recht naar beneden.

'Als ik dat kan, manneke van niets, dan zal ik zeker die botsing met een prutsdeeltje doorstaan niet?'

'Als dat proton tegen u aanvliegt met de snelheid van het licht, wordt dat dan geen antiton?' wil Brigitte weten, die welliswaar een prachtige meid is maar weinig natuurkundekennis in zich draagt.

'Neen,' zegt Tom die een oogje op Brigitte heeft en haar wil bijstaan ,'dat proton gaat bij botsing breken in nog kleinere deeltjes, die men dan voor de eerste keer in de geschiedenis zal kunnen ontleden. Een enorme vooruitgang zal dat betekenen, om te weten waar alles uiteindelijk vandaan komt.'

Brigitte kijkt vol verwondering naar Tom.

'Maar als er iets fout gaat bij dit experiment en in plaats van dat proton, springt onze chef in kleine stukjes, wat dan?'

'Dan gaat die tunnel eerst volledig moeten gereinigd worden van de brokken, de stukken en de overschotten van de chef en ontstaat er een betreurenswaardige grote vertraging in het experiment.' legt Tom verder uit.

Chef Bontekoe kijkt nu zeer bedrukt want hij hield met die mogelijkheid nooit rekening wegens zijn soms overdreven zelfoverschatting.

'Bonnen, het kan zijn dat ik u in mijn plaats naar Zwitserland stuur voor dit experiment.' fluistert Bontekoe.

Tom Bonnen, de inspecteur met de brutale mond, is nu toch ook stil geworden....

08-09-2008 om 15:53 geschreven door Jules Naemelucs  

1.Volbloed en zijn twijfelaar
Volbloed is nu echt uitgeput.
Op mijn leeftijd nog zo actief aan het politiewerk meedoen, denkt hij, is vermoeiend.
Met een goed gevoel dommelt hij in, in zijn twijfelaar.
Wanneer gaan we eens een breder bed kopen?' vraagt zijn vrouw, 'met je dik lijf altijd tegen mij geperst, dat begint me te irriteren na 50 jaar'.
's Nachts droomt hij dat hij zijn vrouw laat ombrengen, in een hoeve nog wel, waar alles vierkant is.
'Commissaris Volbloed is te veel met zijn werk bezig' zegt de psychiater.
'Hij heeft dringend ontspanning nodig'.
'Ik stel voor dat hij vanaf nu alleen nog maar leuke humoristische boeken leest en geen spannende thrillers meer..'
'Hij is verward. De werkelijkheid en de verbeelding zijn voor hem hetzelfde geworden. Een ernstige aandoening, moeilijk te helen,' eindigt zijn rapport.
Volbloed kan niet bewegen, zit vastgeklemd in een soort gordel en ziet rond hem massas kwadraten die hem willen verslinden.
'Hopeloos' zucht de psychiater, en mevrouw Volbloed keert huiswaarts.
Eindelijk die twijfelaar voor mij alleen... glimlacht ze....

2.Dré Pikkel
Een vriend/collega van commissaris Volbloed, genaamd Pikkel, treedt binnen in een volledig opgefrist bureel.
'Amai, schoon zeg, uwen bureau,' zegt Pikkel, jaloers rondkijkend.
'Dag Dré' zegt Volbloed. 'Wat komt gij doen?'
'Ik heb een geheime opdracht gekregen, Volbloed.'
'Ik schaduw hoofdcommissaris Bontekoe'.
'Er zijn twijfels. De laatste tijd verdwijnen er gescande documenten en soms volledige verslagen uit ons centraal computersysteem.
Bontekoe is één van de verdachten.'
'Welke documenten dan al zo?'
'Bijna alles over de zaak met de flitspalen is verdwenen. Tevens belangrijke verslagen over de actuele zaak van de kwadraathoeve.
De onderzoeksrechter is bijzonder op haar hoeve, pardon hoede.'
'We denken dat er een belangrijke lek is, een doofpot-operatie.' zegt Dré, duidelijk tevreden over zichzelf.
'Heeft het iets te maken met die moeilijke zaak Floor en Marlies?'
'Neenee,' verzekert Dré, 'die is al lang opgelost maar de onderzoeksrechter houdt het nog stil, tot vrijdag, ze wil immers zelf de primeur!'
'Dat vind ik normaal.' zegt Volbloed.
'Onze computeranalist, ge weet wel, die die zaak van Luc DeFlo hielp oplossen is nu bezig om de gaten te dichten.'
'Lekt het dan zo hevig, Dré?
'Niet te doen, man!'
'Kijk,' zegt Dré: 'ik voer nu een vals verslag in ons systeem, en wacht nu maar even, dat is er zo weer uit!!!'
'Maar Jezus Maria toch,' zegt Volbloed, 'is het zo erg?'
'Ik wist niet dat gij gelovig zijt?' zegt Dré tussendoor.
'De echte maffia, Volbloed, daar kunt ge niks tegen beginnen!' En hij zakt diep weg in zijn zetel, moedeloos en uitgedoofd.
'Je testverslag staat er toch nog op?' merkt Volbloed op en kijkt naar zijn scherm.
'Wacht maar af,' Volbloed, 'al ons dagelijks werk, weggemaaid door gangsters van groot kaliber,' denk ik.

3.Lekken
Commissaris Dré Pikkel steekt zijn hoofd binnen bij Volbloed.
Ofschoon dit op het eerste gezicht nogal pijnlijk lijkt, is dit niet het geval, immers steekt Dré zijn hoofd alleen doorheen het doorgeefluik tussen de gang en het bureel van Volbloed.
Waarom daar een doorgeefschuif is heeft Volbloed ook nooit begrepen.
Volgens Bontekoe, zijn overste, was zijn bureauke vroeger een gevangenis-isoleercel, maar Volbloed gelooft dat niet.
'Haha Dré,' zegt hij blij.
'Al nieuws over die lekken?'
'Ik kan u al zeggen, Volbloed, dat, na onderzoek, blijkt dat er GEEN documenten en verslagen van ons verdwijnen uit ons computerbestand op zaterdagen en zondagen.'
'Zou de maffia ook de vijfdagenwerkweek respecteren?' vraagt Volbloed zich hierbij af.
'Daarbij weten we ook dat er geen verslagen verdwijnen van onze schermen tussen 18.00 u 's avonds en 8.00 u s' morgens.'.
'Dat is raar,' vindt Volbloed, 'want de maffia werkt toch vooral 's nachts, niet?'
'Ja,' zegt Dré Pikkel,' maar dat is logisch. s'Nachts heeft de gangsterwereld belangrijkere dingen te doen dan onze nochthans goed opgestelde verslagen te pikken.'
'Ik ben blij dat ge vorderingen maakt.' zegt Volbloed en maakt toch rap een copie van zijn laatste verslag over de zaak Floor en co.
Komt de hoofdcommissaris binnengestormd, geflankeerd door de vliegende brigade.
'Mannen, vanaf nu werken we alleen buiten de werkuren van normale mensen! Zodoende ontlopen we de lekken in onze computers!'

4.Dubbelspel
'Mevrouw Pijpen, kan u even naar mijn bureau komen aub?' hoort Brigitte door haar intercom.
Het is weer 'mevrouw' denkt ze terwijl ze opstaat. Als hij wat gedronken heeft is het altijd: Brigitteke van mij.
Maar mij eens een opslag geven, doet hij nooit.
'Die nieuwe undercoveragente mag er wel zijn, vind ik,' zegt Bontekoe tegen Volbloed.
'Kan u vanaf nu alleen nog s'nachts werken?'
'Maar meneer de Commissaris,' pruttelt ze tegen, 'ik heb mijn slaap nodig!'
'Als ge moe zijt kunt ge altijd even uitrusten op die twijfelaar van Volbloed,' wil Bontekoe haar helpen.
'Tussen die vieze lakens van Volbloed krijgt ge mij niet, commissaris!' hoort hij Brigitte zeggen, die haar schattig neusje ophaalt..
'Volbloed heeft geen lakens, maar een edredon heb ik gezien,' zegt Bontekoe, die nerveus wordt omdat Brigitte tegenspartelt.
'Laat me los, laat me los,' gilt ze.
'Maar ik heb u niet vast,' antwoordt Bontekoe verontwaardigd als altijd.
'Sorry, meneer, ik was even in de war.'
'Waarom riep u mij eigenlijk?
'Volbloed weet gij dat nog?' vraagt Bontekoe.
'Wat?' vraagt de ondercommissaris.
'Waarom?'
'Waarom wat?' gaat Volbloed door.
'Waarom ik Ma.... (een aarzeling van Bontekoe) ...Brigitte riep?'
'Potverkoffie,' denkt Volbloed, 'mijn baas speelt dus toch dubbelspel, die leperd!'

5.Huivering
'Onze verslagen verdwijnen weer van het scherm!' roept Tom Bonnen, de inspecteur, in de vertrekken van Bontekoe, de hoofdcommissaris, die met Paris geluncht heeft in één van haar Hilton's.
'Hebt ge copies gemaakt?'
'Jawel, hoofdcommissaris'
'Wacht dan tot deze avond, ongeveer 18 u, en steek ze opnieuw in het computersysteem.'
'Ge weet toch dat we vanaf nu om die reden alleen nog 's avonds en 's nachts werken, hé, Bonnen?'
'Waarom moet ik dan nu hier zijn, midden op de dag?'
'Omdat ge nog in opleiding zijt, Tom, dan moet ge dubbele inspanningen doen.' zegt de commissaris, die er wat aangeschoten uit ziet.
'Hebben ze echt op u gemikt?' vraagt Tom.
'Waarom?' zegt de baas, heel verbaasd omwille van die rare vraag.
'Omdat ge er wat aangeschoten uitziet.' durft die brutale ad-rem Tom antwoorden.
Bontekoe negeert hem volledig.
'Brigitteke van mij.' roept hij met zijn zatte botten.
'Daar is hij weer, die klier,' denkt Brigitte, en steekt zich, voor alle zekerheid, weg in de bezemkast.
'Zit ge weer in die bezemkast?' blaat Bontekoe uit, met een geile tongval.
Brigitte huivert...

6.Lesje leren
'Een zekere Marie heeft ons vandaag een nieuwe en belangrijke laatste tip gegeven, verneem ik juist van onze tip-dienst' meneer de commissaris.
Tom is buiten adem van het hollen.
'Een zekere Marie, zegt u, Tom?
'Dat betrouw ik niet!'
'Waarom weer niet?'' vraagt Tom, duidelijk geirriteerd door zijn chef zijn gezeur.
'Waar zit u trouwens, meneer de commissaris?'
'In de bezemkast.' zegt de undercoveragente Brigitte, lachend tegen Tom .
Ik heb hem in de val gelokt en opgesloten, dan word ik tenminste gerust gelaten deze middag!'
'Neen, neen', roept de dronken commissaris doorheen de bezemkastdeur.
'Die Marie, zegt u? Niet betrouwbaar! Vergeet niet dat de hoofdverdachte in deze zaak Marlies is, Tom!'
'Ja, en?' vraagt Tom.
'Laat de L en de S weg en wat hebt ge: Marie,' zegt de commissaris duidelijk voldaan.
'En wat doet ge dan met die overblijvende LS?' smeekt Tom.
'LS, LS,... LES, dat is het,' zegt Bontekoe! 'Een code. Ze wil ons een LESJE leren, dat is duidelijk.'
Tom Bonnen bewondert zijn zatte baas om zoveel wijsheid.
Dan hoort Tom en Brigitte alleen nog gesnurk van achter de bezemkastdeur.
'Zullen we ze open maken?' vraagt Tom aan Brigitte.
'Neen zeg, op slot laten,' zegt het bezorgde meisje...
'Dan hebben we tenminste rust.'

7.Spionnen
'Hoe zit het met onze dagelijkse tipgevers, Volbloed?'
'Kunnen die niet bijdragen aan een oplossing van deze moeilijke zaak Floor/Marlies? Gij houdt daar toch regelmatig contact mee?'
'Ik heb iets pijnlijks ontdekt, chef'
'Sommigen zijn dubbelspionnen?' vraagt Bontekoe met angst in zijn stem.
'Erger nog, de meeste van die tipgevers zijn één en dezelfde persoon, meneer Bontekoe.'
'Hoe weet ge dat zo zeker?', vraagt de chef.
'Uit zeer betrouwbare bron, baas', articuleert Volbloed.
'Nu krijgt hij al noten op zijn zang,' denkt Bontekoe.
'En wie is die persoon dan wel?'
'Iemand van de directie van radio1!'
'Toch niet waar, man?'
'Toch wel.'
'Wie?'
'Ik durf het hier niet luidop zeggen, meneer,' en Volbloed kijkt wat beverig rond.' De muren hebben oren!'
Bontekoe kijkt aandachtig naar zijn vier muren (een venster had hij niet) en fronst zijn voorhoofd.
'Volbloed, toch, dat zijn geen oren, maar bloementjes papier, nog van vóór de eerste wereldoorlog!'
'We zitten hier toch armzalig,' geeft nu ook Volbloed toe.

8.Vliegende brigade
Een duo van de vliegende brigade vliegt Bontekoe zijn Bureau binnen.
'Waarom vliegen jullie zo snel binnen? Doe dat nooit meer als het buiten hondenweer is'.
'Zie nu: al dat rondvliegend slijk op mijn hemd en mijn dossiers.'
'We hebben nieuws, hoofdcommisaris,' zegt degene die eerst binnenvloog.
'De onderzoeksrechter is verdwenen!'
De dame die de zaak Floor/Marlies behartigd?' vraagt Volbloed met een bang hart.
'Juist', zegt de tweede die binnengevlogen was.
Daar zit Bontekoe achter, denkt Volbloed in stilte.
'Waaraan denkt ge?' vraagt Bontekoe aan Volbloed.
Gosh, ik heb niet stil genoeg gedacht, mijmert hij.
'Lees mijn verslagen op uw bureel en ge weet alles, chef!'
'Volbloed, wanneer leert gij eens typen, zeg? Ik kan uw kattepoten niet lezen.'
'Misschien een goeie leesbril en uw probleem is opgelost,' denkt Volbloed, maar durft dat niet zeggen.
'En uw uitspraak, Volbloed, ook niet fameus, en uw woodkeuzes in uw verslagen, zo pover soms.'
'Ik ben wel van de Westhoek, chef,' zegt hij beteuterd. 'Mijn ouders hadden een kwadraathoeve nog wel!'
'Ik heb mij opgewerkt tot commissaris door veel zaken op te lossen en ik ben fier op mijn werk.'
'Het is niet omdat ge van Antwerpen zijt dat ge zo een dikke nek moet opzetten,' verdedigt Volbloed zich.
'Weet ge wat, Brigitteke,' zegt Bontekoe, 'kunt gij vanaf nu die verslagen van Volbloed uittypen voor mij?'
'Sorry, meneer, maar dat doe ik niet, ik mag niet opvallen want ik ben tenslotte undercover.'
'Kan Bonnen dat niet? Waar is die eigenlijk, die onderkruiper?' vraagt Volbloed.
'Ik vrees dat die achter de verdwijning van onze onderzoeksrechter zit? Een soort afpersing zou kunnen.'
Heel die boel hier is corrupt bedenkt Volbloed, nu heel stil.
'Gelukkig ben ik er nog om de boel te redden......'

'Hoe had jij moeten heten met je voornaam?' vraagt de ietwat bezorgde Bontekoe aan Volbloed.
'Jules, Bonte!' antwoordt de verdrietige Volbloed.
'Voor jou en iedereen hier blijf ik wel de volle Bontekoe, begrepen!' roept de grote chef, verbolgen maar ook droevig omwille van het grote ongeluk dat zijn commissaris kort na zijn geboorte overkomen was.
'Behalve voor het kleurpotlood, chef, voor haar ben je James.' durft de onbeschofte Bonnen luidop zeggen in het bijzijn van Bontekoe.
Bontekoe is ondertussen met schele hoofdpijn op zijn lederen vierzit gaan liggen en probeert zich een oplossing in te denken om bij die Caran Dash niet in ongenade te vallen omdat België veel te groot is om als kleinste staat in aanmerking te komen.
Er wordt gegrinnikt in Bontkoe zijn bureel, behalve de chef zelf.
Niemand heeft ondertussen echter gemerkt dat Caran Dash verdwenen is en ook Brigitte de kamer verlaten heeft, samen met Dré Pikkel nog wel....
Plots roept het scriptmeisje Machteld: 'De Dash is weg!' De Dash is weg!'
'Hoe dikwijls moet ik nog zeggen dat in de burelen van de recherche tijdens de werkuren geen ondergoed en ander goed gewassen wordt, ook niet door de vrouwelijke leden van dit onderzoeksteam!' Terwijl hij dit zegt merkt de hoofdcommissaris nu ook de afwezigheid op van Caran Dash, springt recht en beveelt zijn commissaris:
'Volbloed, onmiddelijk actie nemen, de cel van onrustwekkende verdwijningen verwittigen en radio1 dwingen om een verdwijningsbericht om te roepen om het kwartier.'
22.Het verdriet van Bontekoe

'Ik ben daar niet mee opgezet!' sprak hoofdcommissaris Bontekoe.
'Afgezet dan?' wil inspecteur Tom Bonnen weten.
'Bonnen, hou je snater en je denigrerende opmerkingen voor jezelf.' speekt Bontekoe in het rond. Hij kwam immers van de tandarts en zijn halve kin lag in puin en was nog verdoofd en in slaap.
De pesterige inspecteur neemt zijn zakdoek en begint zijn eigen gezicht en dat van Bontekoe af te kuisen, terwijl hij bekketrekt als een verongelijkt kind.
U moet weten dat Bonnen niet zo houdt van zijn grote chef sinds die met de sexy undercoveragente Brigitte wat gerollebold heeft, tenminste dat vermoedt Bonnen.
'Ik ben er echt niet mee opgezet!' herhaalt Bontekoe.
Bonnen wil nog vragen: 'ben je dan misschien omgezet? ingezet? ondergezet? doorgezet? overgezet en andere gezetten,' maar zwijgt toch liever.
'Waarom brengt gij uw grote chef in verlegenheid? Aan de internationale krant 'Gazet van Antwerpen' gaan vertellen dat uw topchef niet altijd thuis slaapt!'
'Zijn dat manieren, Bonnen?' vraagt Bontekoe, rood aanlopend.
'Dat zijn geen manieren, baas, niet altijd thuis slapen!' voegt Tom eraan toe. Zijn chef wordt nu gloeiend rood.
'Zie dat ge niet in brand schiet, zo gloeiend rood!?' roept de inspecteur met een venijnig lachje.
Bontekoe is nu een zenuwinzinking nabij.
'Uw eigen topchef tarten en beledigen, waar gaat dat naartoe, Bonnen?'
Topchef, baas? Zijt gij nu al kok geworden in een restaurant?' blijft Bonnen tergen.
De jonge inspecteur durft die dingen zeggen omdat hij sinds heel kort onder het bevel staat van geheimagent Dré Pikkel, die een top-secret vliegende brigade leidt, zo geheim dat Bontekoe niet mag weten dat Bonnen nu daar werkt en niet meer voor hem.
De hoofdcommissaris weet dat dus niet! Gelukkig maar!
Hij wordt echter razendkwaad, neemt zijn dienstwapen uit zijn schuif, schiet eerst twee kogels in de muur, om te zien dat het werkt, en bedreigt dan de steeds glimlachende vliegende inspecteur.
'Bontekoe, Bontekoe,' sust commissaris Volbloed die de ernst van de situatie inziet en tussenbeide komt.
Maar Bonnen is al weg op zijn zware vliegende motor.
'Hebt gij mijn pantoffels (zie een vorig stukje) al teruggebracht, kleine smeerlap?' roept de hoofdcommissaris nog na. 'Die heb ik van 'Brigitteke van mij' gekregen, toen alles nog koek en ei was, ik wil ze terug!' voegt Bontekoe er nog aan toe.
Plots verschijnt Brigitte in de deuropening.
'Hoe kan dat?' vraagt Bontekoe, 'zo snel al terug van uit de USA?'
'Met Bushke zijn supersonisch vliegtuig Airforce 007 overgekomen, baas,'
'In 1 uur en 10 minuten van Texas tot in je bureau, Chef,' glundert ze, zo fier als een gieter.
'Maar waar was jij vorige nacht eigenlijk, Bontekoe?' vervolgt ze, maar dan weer boos.
'Caran vertelde me zojuist dat je weer niet thius was, de voorbije nacht!'
Commissaris Volbloed die het gesprek volgde, denkt: 'Ola Ola, stront aan de knikker, die twee vrouwen Brigitte en Caran lichten elkaar in over Bontekoe zijn doen en laten,' en hij probeert het bureel van Bontekoe te verlaten, zo stil en onzichtbaar mogelijk.
'Volbloed, hier blijven.' roept Bontekoe smekend.
'Ik voel me slecht, Volbloed. Ik benijd je soms met je eenzaam en saai leven, zonder vrouwenpret, maar consequent ook zonder vrouwenmiserie, iets waar ik de laatste weken veel van afzie.'

30.Zeker zijn

'Zijt ge zeker?' zegt de hoofdcommissaris.

'Van mijn stuk?' vraagt de commissaris.

'Ja, zijt ge echt wel zeker?'

'Ik ben eigenlijk van mijn stuk.'

'Zeker van je stuk?'

'Neen, gewoon van mijn stuk!'

'Je bent dus zeker van je stuk?'

'Neen, ik ben van mijn stuk, dat is zeker.'

'Man, wat ben je nu? Zeker van je stuk of niet?'

'Ik ben zeker dat ik van mijn stuk ben, dat is zeker!'

Soms begrijpen de commissarissen Volbloed en zijn chef Bontekoe mekaar volledig verkeerd en blijven ze elkaar bevragen over hetzelfde onderwerp, zonder eruit te geraken.

Dit komt omdat zij van een volledig andere streek afkomstig zijn en andere klemtonen leggen. Hun woordenschat is ook danig verschillend.

'Volbloed, van wat zijt ge nu zeker?' vraagt Bontekoe.

'Ik ben zeker dat ik van mijn stuk ben, dat is zeker!' probeert Volbloed nog eens uit te leggen.

'Maar waarom dan, Volbloed?'

'Omdat mijn assistent Tom Bonnen de hele dag heeft rondgereden, op mijn vraag en op zijn zware moto,en veel diesel verbruikt heeft, om u te zoeken, Bontekoe!'

'Maar waarom, Volbloed?'

'Omdat ik dat moest doen van Caran Dash, die heel kwaad was dat ge vorige nacht niet thuis kwam slapen.'

'Volbloed, ge hebt toch gezegd dat ik nachtdienst had, om mij te sparen van de lastige vragen die ik nu van mijn Caranneke ga krijgen?'

'Bontekoe, ze weet dat gij enkel werkt van 11.30u tot 15.30u, een zeer langdurige en uitgebreide lunch inbegrepen!'

'Ik kan niet liegen tegen vrouwen, Bontekoe, sorry.'

'Liegt ge dan soms tegen mij?' wil de verraste Bontekoe weten.

'Dat zeg ik toch niet!' wringt Volbloed tegen.

'Weet ge Bontekoe, Bonnen vond Brigitte ook niet bij haar thuis en hij verdenkt u ervan met haar in een hotel te hebben verbleven, de voorbije nacht.'

'Oeioeioei, problemen op komst,'

'Ja,dat zal wel!'

Neen, daar!'

'Waar?'

'Daar, achteraan in de gang, Volbloed, ziet ge ze niet?' En de sipkijkende Bontekoe wijst naar een geblondeerde kloeke vrouw die komt aangewiegeld met emmers en borstels.

'Die heb ik onlangs moeten in dienst nemen van onze afdelingsoverste, Volbloed. Te weinig zaken in behandeling en te veel stof op je bureel, zei onze grote baas. Hij klonk nogal stuurs trouwens.'

'Bonjour Madame Propre.' verwelkomt Bontekoe de dame met het kuisgerief.

'Franstalig.' fluistert hij in het oor van zijn commissaris.

'Oeioeioei, wat een vuil bureau en wat een stoffige omgeving,' zegt ze in het Frans en ze begint me daar te hoesten en te kuchen dat het klettert.
En de laag stof op Bontekoe zijn lederen bureel komt los en vliegt in het rond.

Bontekoe doet stiekem teken aan Volbloed om hem te volgen.

'We drinken er een paar in de kantine, man, terwijl ze de boel hier eens grondig reinigt.'

De twee commissarissen zitten ondertussen al drie uur, ieder op zijn barkruk, in een louche nightclub.'

'Amai, Bontekoe, is dat de 'kantine' waar ge elke middag zogezegd gaat eten?'

'Dat blijft tussen ons, begrepen Volbloed?' vraagt de chef met hoogdringendheid.

Volbloed kan nog alleen met veel moeite woorden vantussen zijn lippen wringen en is ondertussen ook erg boven zijn theewater. Hij kan zich met moeite rechthouden op zijn wankele barkruk.

'Bontekoe, veel meer gewoon, wuift naar twee duistere figuren die langs een verborgen deur achter de bar binnensluipen.

'Dit zijn de heren Apekool en Larie,' zegt de chef tegen zijn commissaris.

'Zij zijn mijn voornaamste raadgevers bij moeilijke en ingewikkelde zaken!' zegt Bontekoe voldaan terwijl hij zijn glas en dat van Volbloed nog eens vult met twintigjarige Whisky van een heel duur merk.

'Raadgevers in wat?' wil Volbloed weten terwijl hij een lelijke kater voelt aankomen. Volbloed kan immers niet tegen alcohol. Hij drinkt zelden, de brave, wat saaie man.

'Wel, beste medewerker, dat ga ik je nu vertellen, confidentieel weliswaar,' en Bontekoe begint geweldig te slissen, altijd als hij diep in het glas kijkt.

'Weet je,' zegt hij, wat ze voor mij doen isssss tusssssen....'

Op datzelfde moment zag Volbloed het hele interieur van deze luxueuze bar in alle richtingen opspringen en dansen en dit aan een supersonische snelheid.

Althans dat herinnerde hij zich nog toen hij twee dagen later weer uit coma kwam.

En wie zat aan zijn ziekenhuisbed toen hij bijkwam?

Zijn lieve Machteld! Blij dat hij was.

07-09-2008 om 13:50 geschreven door Jules Naemelucs