Onze droom begon tijdens het kijken naar de film 'Out of Africa', ergens in bioscoop in Zwolle. Daar wilden we heen en dankzij de vasthoudendheid van Veronica kwam de droom uit: in 1993 reisden we af naar Zimbabwe, waar we drie jaar hebben gewoond en waar onze kinderen zijn geboren, in een klein ziekenhuisje in Zvishavane, een ziekenhuis met 1 dokter. Het waren 3 bijzondere jaren...
Terug in Nederland droomde ik ervan om alles wat we hebben meegemaakt vast te leggen in een boek, maar het kwam er niet van. Tot ik enige jaren geleden door toeval terecht kwam in het Dominicanenklooster in Huissen. Ik kwam voor stemproblemen, maar leerde waar ik diep in mijn hart eigenlijk voor kwam: ik wilde mijn stem laten horen...
Zeer geduldige mensen om mijn heen hielpen mij bij het overwinnen van mijn computerangst, en dat resulteerde uiteindelijk in het maken van deze blog. Onze geweldige toppers van kinderen tenslotte bewerkten de blog uiteindelijk tot een boekje: terug naar Zimbabwe (blog 1 t/m 28)
Eens een dromer, altijd een dromer, en ik wil u bij deze graag uitnodigen om met mij mee te gaan. Stap maar in de Zeppelin en vlieg met mij mee naar het diepe Zuiden van Afrika waar ik u een zachte landing beloof. Het is het jaar 1993 en het is een bijzonder jaar. Niet omdat wij komen, maar vanwege het feit dat het na 7 jaren van grote droogte eindelijk weer overvloedig regent. En regen hier betekent alles: oogsten, voorspoed, geluk en geld. Een gouden toekomst voor Zimbabwe, daar duimen we voor.
Als de werme regen gevallen is dansen de bavianen bij de rivier en bruist heel Dadaya van het leven, het ruikt heerlijk fris en iedereen is vrolijk. De mensen hier kunnen geweldig vertellen en de kleinste gebeurtenis prachtig opblazen tot een fantastisch verhaal. Ze praten met handen en voeten en niemand hoeft daarvoor een cursus drama te doen, het wordt de kinderen al met de (mais)-paplepel ingegoten. Zimbabwianen zijn eigenlijk de Italianen van Afrika en ik waan me soms in een gigantisch openlucht theater...
Zwervend over het terrein van Dadaya Highschool ruik ik de zomer en ben onder de indruk van de felgekleurde vogels onder de knalblauwe lucht. Het voelt hier ook anders, Dadaya ligt op bijna een kilometer hoogte en ik herken de ijle lucht van vakanties in de bergen. Heerlijk!
Na een steile afdaling over een smal geitepaadje gluur ik stiekem een klaslokaal binnen waar een docent met grote gebaren een verhaal staat te vertellen. Maar dit is geen vertellen, dit lijkt meer op acteren! Zijn diepe donkere stem rolt door de openstaande ramen naar buiten en binnen is het muisstil. En het gaat maar door, ik krijg zo waar de indruk dat hij een compleet toneeelstuk staat op te voeren...en niet het minste stuk ook: ... Hamlet, Prince of Denmark!! Ongelooflijk, maar de grote William Shakespeare leeft voort op een shool in Zimbabwe!!!!!!
Enigszins beduusd van deze ontdekking volg ik een paadje omlaag en passeer een aantal vrijstaande huizen. Achter een van de huizen hoor ik een bekende stem van......Veronica!! Ze zit op en stoepje en voert een druk gesprek met een vrouw. Samen hebben ze de grootste lol en schateren van het lachen. 'Ach Mrs. Phiri ', hoor ik haar zeggen. 'dat kan toch niet echt gebeurd zijn!!!' Waar ze het over hebben weet ik niet, maar het moet een grappig verhaal zijn. Ze voelt zich hier thuis, Veronica, zittend op dat stoepje! Op bezoek bij Mrs. Phiri, wat kan die vertellen...en lachen!!!
werme regen (blog 1)
Zittend op het terras bij ons blauwe huis kijken we uit over de heuvels achter de rivier de Ngezi, die glinstert in het maanlicht. In de verte verschijnen inktzwarte wolken en begint het te weerlichten. Steeds meer flitsen schieten langs de horizon tot het lijkt alsof de hele omgeving in lichterlaaie staat. Eerst rommelt het in de verte, maar de donderslagen worden steeds doordringender en doen ons huis trillen op zijn grondvesten. Het is een ongelooflijk schouwpel en we zittend vol bewondering te kijken, vastgenageld aan onze klapstoeltjes..
Dan verschijnt er een regenboog, de mooiste die ik ooit heb gezien, zo compleet dat er wel een gouden schat moet liggen aan de andere kant, dat kan niet anders. Ik haal binnen snel een toneelkijker om het nog beter te kunnen zien. Wie schetst mijn verbazing als ik halverwege - op de top van de regenboog- een klein figuurtje zie balanceren, een acrobaat met een rugzak en een evenwichtsstok. Heel, heel langzaam lijkt hij onze kant op te komen, maar nu staat hij stil, pakt zijn rugzak waardoor hij even zijn evenwicht dreigt te verliezen...maar gelukkig kan hij zich op tijd herstellen. Uit zijn rugzak komt een zak, de zak gaat open en langzaam begint er iets naar beneden te dwarrelen...iets poederachtigs...het glinstert....dat moet...ik kan het niet geloven...dat moet stofgoud zijn!! Hij gooit goud naar beneden!!
We zijn niet de enige mensen die naar dit wonder staan te kijken, uit alle hoeken van de school stromen mensen naar buiten om te kijken naar de acrobaat en de glinsteringen in de lucht van het vallende goud. Opwinding alom!!
Steeds dieper valt het goud en steeds dichter komt het bij ons in de buurt, bijna kunnen we het aanraken..nog even en dan...... kunnen we de eerste deeltjes in onze handen opvangen en voelen... de grote druppels regen die steeds groter worden en uiteindelijk ontaarden in een grote tropische bui die ons allemaal in een paar seconden klets- en kletsnat maakt. We zijn doorweekt en ruiken de heerlijke ozonlucht die ons dronken maakt van geluk en we drinken het water en dansen als kinderen in de warme regen. Voorspoed brengende regen, Geld en Goud wordt zo in onze schoot geworpen.......
dromen van Dadaya
Zittend op het terras bij ons blauwe huis kijken we uit over de heuvels achter de rivier de Ngezi, die glinstert in het maanlicht. In de verte verschijnen inktzwarte wolken en begint het te weerlichten. Steeds meer flitsen schieten langs de horizon tot het lijkt alsof de hele omgeving in lichterlaaie staat. Eerst rommelt het in de verte, maar de donderslagen worden steeds doordringender en doen ons huis trillen op zijn grondvesten. Het is een ongelooflijk schouwpel en we zittend vol bewondering te kijken, vastgenageld aan onze klapstoeltjes..
