Alweer vroeg opgestaan, half 5. Ik had nochtans gisteren ee halve slaappil genomen, in de hoop dat ik dan eens wat langer zou slapen, maar dat werkt dus ook niet. Katharina heb ik gisteren nauwelijks gezien. Ze is 15 jaar, en dat is de leeftijd dat de vriendinnetjes op de eerste plaats komen. Ze is de hele dag met Emelien en Jasper weg, en is daar ook blijven slapen.
Gisteren voor de tweede dag na mijn ontslag uit het ziekenhuis gaan werken. En het is goed gegaan! En dat doet deugd. Voelen dat ik het weer een beetje aankan, na een jaar van ziekenhuizen, dat geeft mij moed. En het gaat ook goed met mij! Ik heb weer energie, ik heb weer zin in vanalles, ik heb weer interesse in de alledaagse dingetjes van de kinderen,...Ik hoop alleen dat het blijft duren. Ik ben sinds mijn depressie zo bang geworden van, bang dat ik er weer onderdoor ga. Mijn moeder was gisteren jarig. 's Avonds zijn Guido, Katharina en ik ernaartoe gefietst, wat bijgebabbeld, gesnoept, en toen naar de sporthal gefietst om Jona af te halen van zijn tweede volleybaltraining. Maar dat viel tegen! Ik dacht dat hij blij zou zijn, maar hij was kwaad. Hij vond het maar niks dat we hem kwamen afhalen! Jona begint te puberen, en dat merk ik aan zo'n dingen. Er zitten heel wat meisjes bij de volleybal, en ik denk dat hij zich schaamde dat zijn ouders hem kwamen afhalen, als een klein kind. Wel grappig eigenlijk. De hele terugweg heeft hij 100 m achter ons gefietst, om het toc maar niet te laten opvallen dat hij werd afgehaald. Mijn kindje wordt groot.
Gisterenavond naar de barbecue geweest op het internaat van dochter Katharina. Ik was heel nerveus, veel volk, veel eten, allemaal dingen die me moeilijk vallen. Maar het was gezellig. Ik heb genoten van haar gezelschap, en zij van het mijne. Katharina is niet graag op het internaat. Ze is nog maar 15 maar heeft al heel wat meegemaakt. Eerst de scheiding van haar ouders, en vooral de gespannen relatie daarna tussen haar vader en mij. Als kind was zij redelijk dik, een gezette meid. Daar werd ze mee gepest op school, en op een gegeven moment heeft ze toen de klik gemaakt om op dieet te gaan. 10 jaar was ze toen. En dat ging goed, heel goed, te goed. Ze bleek een ijzeren discipline te hebben, en de kilo's gingen er dan ook af. Aan alle kanten werd ze aangemoedigd en iedereen was enthousiast. In het eerste middelbaar is het dan fout gelopen. Toen ze een mooi gewicht had, kon ze niet meer stoppen met lijnen, en een half jaar later, ze was toen twaalf jaar, werd ze opgenomen in het Kinderpsychiatrisch Centrum in Antwerpen met zware anorexia. Een jaar is ze daar gebleven, de anorexia was heel hardnekkig. Een half jaar heeft ze in een rolstoel gezeten omdat stappen te gevaarlijk was voor haar, haar hart zou het kunnen begeven. Een half jaar heeft ze met een maagsonde gezeten, waarlangs ze gevoed werd. Tijdens de weekends kwam ze naar huis, en dan kwam de verpleegster van het wit-gele kruis haar twee maal per dag voeden, en dat ging gepaard met hevige woedebuien, tranen,... omdat ze niet wilde gevoed worden. Dat was zo schrijnend, zo moeilijk. Toen ze ontslagen werd uit het ziekenhuis is ze een half jaar halftijds naar school gegaan, omdat de ganse dag te vermoeiend zou zijn voor haar. Ze had immers nog steeds niet haar minimumgewicht. En nu, pas drie jaar later, durf ik zeggen dat ze genezen is. Ze ziet er super uit, heeft vrouwelijke vormen, eet waarin ze zin heeft, ... het gaat goed. Ze heeft zelfs geen enkel schooljaar moeten overdoen, omdat ze zo goed haar studies bijhield. Sinds twee jaar woon ik samen met mijn nieuwe vriend. En dat is heel moeilijk voor haar. Mijn vriend is beenhouwer, Katharina is vegetariër, mijn vriend is aan de dikke kant, Katharina vindt dikke mensen vies, mijn vriend is de hele dag bezig met eten, Katharina heeft een abnormale relatie met eten. Daarbij komt dan nog dat ze liever zou zien dat het terug goed komt tussen haar vader en mij. Ze zegt wel dat ze weet dat dat niet kan, maar volgens mij hoopt ze er toch stilletjes nog op. En daarom wilde ze op internaat, om weg te zijn van mijn vriend. En ik twijfel dan iedere keer weer opnieuw. Ik zie mijn vriend heel graag, maar deze situatie is moeilijk.
En daar komt hij binnengevlogen, mijn jongste. Binnengevlogen! Of ik nu al fruitsap in huis heb gehaald??? Want hij heeft zo'n zin in fruitsap, en bij bomma staat nog veel fruitsap voor ons. Ik antwoord dat ik daar nog geen tijd voor heb gehad. En dan begint hij bijna te wenen. Er is water, er is spuitwater, en er is limonade. Maar neen...fruitsap moet het zijn. Hij vliegt recht, springt op zijn fiets en roept : ik ga naar bomma, en ik blijf daar de ganse avond. Tja, lieve jongen, dan mis je hier wel de lekkere frietjes!
Alweer wkker geworden met een bonzend hoofd. Ben dan maar opgestaan, tas koffie gezet en een halve immitrex ingenomen. Reeds van kindsaf heb ik last van migraine-aanvallen. Niet zomaar es een paar keer op een jaar, maar meerdere keren per week. Sinds een jaar of 10 neem ik daarvoor immitrex in, en dat is een hele opluchting. Meestal verdwijnt de hoofdpijn daarmee, of toch zo goed als, maar ik blijf me wel voelen als een uitgewrongen dweil. Ik heb daarvoor al allerlei ziekenhuizen gepasseerd, maar meer kunnen de dokters er niet aan doen, zeggen ze. Het heeft ook veel te maken met spanning. En met de cyclus, als ik ongesteld moet worden of ben, dan heb ik het altijd veel erger. Katharina is gisteravond thuisgekomen. Sinds dit schooljaar zit ze op internaat. Zij wilde zelf graag op internaat, omdat het niet klikt tussen haar en mijn vriend Guido. En omdat ze 'vrij' wilde zijn. Toen Katharina 12 was, is ze een jaar opgenomen geweest in de een kinderpsychiatrische instelling, met anorexia. Ze is nu 15, en pas nu sinds een paar maanden merk ik dat ze de anorexia achter zich heeft gelaten. Eindelijk eet ze al eens een stukje chocola, een beetje mayonaise op haar groentes, een boterham met choco,...En dat doet zo'n deugd. En ze ziet er fantastisch uit ook nu. Maar het inernaat valt haar niet mee. En dat vind ik zo erg.
De vorige dag spookt rond in mijn hoofd. Ik ben gisteren op nazorg geweest Kortenberg. 10 jaar geleden ben ik in de psychiatrische hulp terechtgekomen. De scheiding van mijn tweede vriend, Hugo, vader van Jona (mijn jongste zoontje), was toen net achter de rug, en die was heel moeilijk verlopen. Hugo was geen gewone man : alcoholverslaafd, liegen tegen de sterren op, gewelddadig,...en maak het lijstje maar verder zelf af. Na drie jaar van bang zijn, besloot ik weg te gaan bij hem, met de kinderen. Maar dat kwam hem niet goed uit. Met als gevolg maandenlang stalking, dreigementen, gewelddadig gedrag, ...Hij heeft ook Jona een maand bij mij weggehouden. Een maand lang heb ik mijn zoontje, die toen anderhalf was, niet meer kunnen zien. Toen ik Jona na een maand samen met de politie (eindelijk actie!) ging halen, wilde het kind niet meegaan met mij. Hij kende mij niet meer. Toen is er een maandenlange zwerftocht langs vlucht-en opvanghuizen begonnen. Uiteindelijk is Hugo twee maanden gevangengezet wegens geweldpleging op mij en mijn moeder, en daarna ben ik terug naar huis durven gaan. Sindsdien is er geen contact meer tussen Hugo en ons. Jona kent zijn vader niet. En wij weten ook niks van hem. Nu, 12 jaar later, ben ik nog steeds bang als ik hem zie lopen in het dorp. Want hij hangt hier nog altijd rond, en loopt nog steeds te dwalen in ons dorp. Ik ben daarna door een diepe depressie gegaan, met veel medicatiegebruik en misbruik. Daarvoor heb ik me dan laten behandelen een 10-tal jaar geleden door een psychiater, en dat is toen stilletjes beter gegaan. Maar door de gesprekstherapie bij de psychiater kwamen andere problemen naar boven, vooral de zware dwangneurose of OCS (obsessief-compulsieve stoornis). De afgelopen 10 jaar zijn jaren geweest van vallen en opstaan. De opvoeding van de kinderen in mijn eentje was zwaar. Ik heb twee kinderen, Katharina geboren in 1993 uit een eerste relatie, en Jona, geboren in 1995, uit een tweede relatie. Beide relaties waren problematisch. Peter, mijn eerste vriend en vader van Katharina, heeft mij 8 jaar psychisch onderuitgehaald, zodat ik geen greintje zelfrespect meer had. Toen ik zwanger was van Katharina besloot ik bij hem weg te gaan, met deze man kon en wilde ik geen kind opvoeden. Maar wij bleven contact houden, voor onze dochter.
Mijn dwangneurose- of mijn OCD-verhaal begint 23 jaar geleden. Ik zat toen op kot in Hasselt, studeerde toerisme. Ik had een vriend, al een tijdje, en ik was smoorverliefd.
