Fietstocht vanuit Vlimmeren en Oostmalle naar Rome
25-06-2015
24. Donderdag 25 juni 2015: Terug naar huis!
Alle wegen leiden naar Rome, een bekend gezegde dat ik ook teruglees in de commentaren. Eerlijk, ik twijfel eraan: waarom zouden we anders toch zo regelmatig verkeerd gereden kunnen hebben? Ondertussen hebben we de eeuwige stad enkele dagen kunnen verkennen, de sfeer opsnuiven, genieten van een terrasje, ... Het testimonium, het certificaat van het goed volbrengen van onze pelgrimstocht, kregen we overhandigd in Vaticaanstad. Een document waar we heel fier op zijn! De fietsen zijn ondertussen ingepakt (dozen hebben we op de kop kunnen tikken bij een plaatselijke fietsenmaker), een taxi naar de luchthaven is gereserveerd.
Tijd voor enkele statistieken: - Verloren voorwerpen: iemand rijdt momenteel in Italie rond met een windstopper van onze wielerclub 't Vertier. Daniel is dan weer blij dat hij zijn buikje kwijt is, ... - Teruggevonden: onze vrouwtjes, die we niet genoeg kunnen bedanken dat we dit avontuur mochten beleven! Ook dank aan de rest van het thuisfront, dat ons via blog-commentaren, berichtjes en mails de nodige moed inpompte. - Aantal doorkruiste landen: 10 (Belgie, Nederland, Duitsland, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijk, Liechtenstein, Italie en Vaticaanstad). - Totale afstand: 2387 km - Totale stijgingsmeters: 14695 Hm - Totale fietsuren: 145 uur
En ja, ook dit nog: "Iedere gelijkenis met bestaande personages berust op louter toeval..."
De laatste dag! Blijgezind rijden we door het oude stadsgedeelte van Sutri en staan efkens stil bij het Romeinse amfitheater, helemaal in de tufstenen rots uitgehouwen. Tijdens de beklimming naar het Lago di Bracciano raken we onderweg aan de praat met een koppel uit de buurt van Roosendaal, die helemaal dezelfde route gevolgd hadden. Enthousiast wisselen we onze ervaringen uit, soms frappant gelijkend: ook zij verzeilden bijvoorbeeld iets buiten Siena vol schrik op de autosnelweg ... (had ik nog niet durven vertellen). Verder voelt de rit wat aan als een zegetocht. Een veld zonnebloemen lacht ons vrolijk toe terwijl we hevig zwaaien naar een vliegtuig boven ons: daar zijn onze vrouwen! Op school leerde ik dat Rome gebouwd werd op 7 heuvels, een veelvoud hebben we vandaag nog overbrugd om er te geraken. Maar dan draaien we langs de hoge muren van het Vaticaan het Sint-Pietersplein op: hand in hand en dolgelukkig wordt het uniek moment vastgelegd op foto. Dan snel verder naar het hotel, waar we al rinkelend en bellend ontroerd in de armen van onze vrouwtjes vallen, terwijl ze fier een kleurige bloemenkrans rond onze hals hangen. Veni, vidi, vici: straffe woorden van een bekende Romeinse keizer, die indertijd ook de oude belgen met een bezoekje verblijdde. Vandaag durven we dezelfde woorden uitkramen, maar dan in zijn stad. Opdracht volbracht!
Rit: 71 km Temperatuur: een goei 35°C, bij het binnenrijden van Rome 40°C afgelezen! Stijgingsmeters: 465 Hm Totaal: 2387 km
Gisterenavond waren we amper ingecheckt in ons hotel of de olijke jeugdige receptionist kreeg ons al aan het werk: of we de banden van zijn fiets eens wilden oppompen. En uit "Belgio? Tomorrowland!": hij had al een ticket voor volgend jaar besteld! De sfeer was direct gezet.
Deze morgen kuieren eerst we nog in de oude stad, met als hoogtepunt weer de Dom. Wie boven wie: Firenze, Sienz, Orvieta ijveren om de indrukwekkendste.
Verder door Umbrie blijft het dalen en klimmen. De ronde balen hooi liggen nog tussen de olijfbomen. Een blatende kudde schapen doorbreekt de stilte.
Ondertussen komen de wegwijzers naar Rome steeds nadrukkelijker in het straatbeeld, het eindpunt kan niet ver meer zijn! We doorkruisen de oude versterkte stad Viterbo, maar lijkt ons eerder grijs en verlaten. In de buurt van het Lago di Vico worden we een bosweggetje opgestuurd, in de plensende regen ondertussen. In onze ooghoeken zien we nog vluchtig de kastanjebossen, met later enkele hazelnotenplantages, terwijl we geconcentreerd de putten en uitgespoelde sleuven in het paadje trachten te ontwijken. Puntige keien bezorgen me dan ook twee lekke banden. Bij een volgende helling moet ik van mijn fiets: slaat de vermoeidheid toe? Ontken ik zeker niet, al kan de 14% helling er ook mee te maken hebben.
Met wat zoeken vinden we onze afgelegen B&B terug in Sutri. We mogen bij Nicolas en Franka bij aan tafel schuiven. Een gezellige avond wordt afgesloten met een eigengemaakte likeur op basis van munt.
Rit: 90 km
Temperatuur: 33°C en zonnig in de voormiddag, een 17°C in de namiddag tijdens de regen.
Stijgingsmeters: 1205 Hm
Totaal: 2316 km
Feesten blijkt ook de Italianen in het bloed te zitten. Gisterenavond was Guazzino - het dorpje waar we nog een restaurantje vonden- in dolle sferen met een soort kermis en openluchtoptredens. Vandaag valt in het volgende dorp ons oog op de balen stro naast de kerk, terwijl we naast een tribune fietsen ivoor mooi bevlagde gevels. Maar zo het rechtgeaarde pelgrims betaamt, verzaken we volledig aan dit werelds genot! (misschien moeilijk te geloven in het thuisfront, maar het zij zo..;-)).
Na enkele heuvels vinden we zo een spoortje naast een irrigatiekanaal dat dichtgegroeid is met riet: de Sentiero della Bonfica. Een verademing! Tientallen kilometers gewoon vlak. Een vlakte met graangewassen, mais, maar ook hectaren tomaten. Daniel verheugde zich al om hier de""dieven", de okselscheuten, te mogen uitknijpen!
We picknicken aan het mooie Lago di Chiuni, waarin een veld gele lisdodde bloeit. Verder weinig toeristen: enkele zonnebaders en een visser die naar eigen zeggen na 3 uur nog niks gevangen had. Ik voel me plots een zielsverwant: niet het aankomen, wel het onderweg zijn is belangrijk...
Hoe goed zijn we ondertussen geintegreerd in Italie? We trekken onze plan, iedere avond krijgen we een avondmaal besteld (al geef ik toe dat ik me vaak -positief- laat verrassen). We kennen ondertussen links, rechts en rechtdoor uit elkaar, maar dan houdt het toch op. Was ik onderweg toch een beetje verbaasd dat een Italiaan mij de weg naar het meer vraagt. Begin ik ook uiterlijk op het zuiderse type te gelijken?
Toch nog een laatste beklimming over een pas naar Orvieto, waar we een hotelletje gereserveerd hebben. In het dal zien we een striemend onweer losbarsten onder ver gedonder. Wat regendruppels en een bar slecht wegdek manen ons tot voorzichtigheid aan. Blijkt echter dat de stad op een hoog en steil tufstenen plateau ligt.... We besluiten omwille van de weersomstandigheden de bus te nemen naar boven en na wat gepallaver konden zelfs de fietsen mee.
Ons hotelletje vinden we snel terug, mede dankzij de vrouw die me aansprak op de bus: haar tante woonde trouwens in Charleroi.
Rit: 88 km
Temperatuur: 25- 35°C
Stijgingsmeters: 450 Hm
Totaal: 2226 km
20. Donderdag 18 juni 2015: Greve di Chianti - Sinalunga (I)
Sinds enkele dagen kraakt en piept mijn trouwe stalen ros, ondanks de regelmatige smeerbeurten. Gisteren merkte ik een gebroken spaak op, die ik vanmorgen eerst nog verving. Resultaat van de Italiaanse wegen en dito ezelspaadjes?
In Greve pikken we terug de route op. We hebben dan alweer de col overgestoken, terug vanuit Dudda. Ook daarna blijft het stijgen en dalen door het Toscaanse landschap met wijngaarden en olijfbomen. Hogerop verschijnen knoestige eikenbossen met stammen begroeid met witgroen mos, omzoomd met bloeiende brem. Een eenzame ranke cipres geeft wat dimensie in de hoogte. Een verkeersbord verplicht sneeuwkettingen bij ijzel of sneeuw: het komt eigenlijk wat onwezenlijk over bij 36°C en druipend van het zweet.
In Siena rijden we over de arenavormige Piazza del Campo naar de Dom. Daniel wacht beneden op de marmeren trappen bij de fietsen als ik terugkom met een stempel. "Problemen!" probeer ik voorzichtig. Daniel kijkt verschrikt op. "Deze Dom is zo mogelijk nog mooier dan deze van Firenze, hoe moet ik dat omschrijven in de blog?"
Na Siena verandert het golvende landschap in graanvelden en dorre weiden. De wegen naar de enkele boerderijen zijn afgelijnd met cipressenrijen. Als we na een tiental kilometer achterom kijken, menen we Siena wat lager nog aan te kunnen wijzen. Maar niet voor we het parelende zweet eerst uit onze ogen hebben gewreven.
In Sinalunga vinden we de mooie Agriturisme terug, die we 's morgens hadden gereserveerd.
Rit: 114 km
Temperatuur: 25-35°C, zonnig
Stijgingsmeters: 1540 Hm
Totaal: 2138 km
19. Woensdag 17 juni 2015: Sammomme alla Collina - Greve di Chianti (I)
Vanochtend vertrokken we wat later, toen het was opgehouden met regenen. Maar niet zonder de traditionele foto, met de mama, de pappa en de uitbaatster van de gezellige albergo in Sam Momme. Vanuit dit bergdorpje is het altijd afdalen via scherpe haarspeltbochten tot in Pistoia.
Rondraaiend op het Piazza del Duomo komt een waaw-gevoel in me op. Bij het aanschouwen van al dat schoon, denk ik weemoedig aan de geliefden thuis, terwijl een straatviolist het beste van zichzelf geeft met "O Sole Mio..". Het leven kan hard zijn... We trekken verder langs dorpen vol boomkwekerijen, een korte beklimming na Poggio a Caiano de Arno- rivier te volgen tot in Firenze.
Firenze... Als ik al lyrisch wordt van een sappige kers, hoe moet ik me dan voelen als ik bijvoorbeeld voor de Duome sta? Sprakeloos, en dan zijn we nog niet binnen geraakt door de lange wachttijden... Langs de Piazza della Signoria steken we - drummend tussen de vele toeristen - de beroemde Ponte Vecchia over, met de talrijke juwelenkraampjes. Klimmend richting Imprunenta werpen we nog een laatste blik op de hoofdstad van Toscane. Verderop lijken de vergezichten zo van een etiket van een Chianti- wijn geplukt.
Slapen hadden we vanochtend gereserveerd in Greve di Chianti, maar daar aangekomen blijkt het in het gehucht Dudda te zijn. Na kilometers klimmen kan ik in de schijn van mijn fietslamp onderweg nog "Passo del Sugame 529 m" ontwaren op een bordje. De keuken is eigenlijk al gesloten toen we uiteindelijk arriveerden, maar de kok tovert nog snel wat lekkers uit zijn muts.
Rit: 123 km
Temperatuur: 25- 30°C, meestal bewolkt.
Stijgingsmeters: 890 Hm
Totaal: 2023 km
18. Dinsdag 16 juni 2015: Savignano sul Panaro - Sammomme alla Collina (I)
Naast het imposante kasteel van Vignola vinden we een paadje dat naast een rivier leidt midden de natuur, Hagedissen schieten schichtig weg, een zwarte slang (net geen boa constrictor, maar toch,,,) kronkelt snel het gras in. Bij een splitsing twijfelen we eventjes, maar worden direct aangesproken door een wandelaar. Blijkt een zoon van een Italiaanse mijnwerker in Charleroi te zijn, die ons land toch alle lof toebedeeld. Maar dan klimmen we stilaan de Appenijnen in, zodat we even later zwetend tientallen kilometers ver over de Po-vlakte kunnen turen. Via Zocca bereiken we de Passo Braso (895 m). Met temperaturen boven de 30°C glanst onze gebruinde huid van het zweet. De beloning is een afdaling van een 15 km, windstopper goed dichtgeritst. Om dan terug vanaf het kuuroord Poretta langzaam te stijgen langs een weg die op en neer het riviertje Reno volgt. In bergdorpjes met slechts enkele huizen langs de weg keuvelen enkele bejaarde vrouwtjes naast de voordeur, ons een "Serra!" toeroepend. Als kers op de taart van deze klimetappe volgt nog een fikse col naar onze albergo in een dorpje, Sam Momme. Onderweg krijgen we al een prachtig zicht op Pistoia onder in de vlakte.
Rit: 108 km Temperatuur: rond de 30°C Stijgingsmeters: 1520 Hm Totaal: 1899 km
De herberg in Governolo is gelegen naast het oude sluizencomplex van de vroegere monding van de Minceo in de Po. Mooie industriële archeologie dus in een droge bedding, omdat ooit de riviermonding is verlegd.
Op weg over de hoge dijk van de Po merken we vele verlaten boerderijcomplexen op in een spiegelglad landschap.
Zonnig en warm weer, met een licht, verfrissend briesje. In Quistello sleur ik heftig aan de gesloten deur van het gemeentehuis "Municipio" voor een traditionele stempel. Een voorbijganger die ik daarover aanspreek, weet me te zeggen dat het al 3 jaar gesloten is wegens instortingsgevaar door een aardbeving toen. Goed dat het gebouw stevig gestut was, of het had helemaal tegen de vlakte gelegen..
Ook in het volgende dorp Concordia zijn nog hele straten onderstut of een bouwwerf.
Aan de horizon trekt de lucht een blauw gordijn voor de vage contouren van het Appenijnen-gebergte. Toch beseffen we dat het niet vlak zal blijven.
In Modena staren we naar de vele historische gebouwen. De schoonheid van de kathedraal zullen we ons blijven herinneren.
Over een oude treinbedding snellen we even later weer verder. De kersen in de vele boomgaarden lonken als begerige lippen om verzwolgen te worden. Striemende zweepslagen van overhangende harige slingerplanten straffen die zondige gedachten onmiddelijk af. En zo naderen we Vignola, handig sturend naast allerlei loslopend wild dat al joggend voorthuppelt over het fietspad.
Een slaapplaats vinden we in een hotel in een dorp naast Vignola.
Rit: 121 km
Temperatuur: 33°C
Stijgingsmeters: 115 Hm
Totaal: 1791 km
16. Zondag 14 juni 2015: Descenzano del Garda - Governolo (I)
Onder een bewolkte hemel, goei fietsweer dus, zoeken we in Descenzano terug de route op en verlaten zo het Gardameer tussen de heuvels met wijngaarden en olijfbomen. Als we in St. Martino bij een ronde hoge toren eventjes halt houden - de toren zou gebouwd zijn om een overwinning van de Italianen tegen de Oostenrijkers te herdenken, een soort leeuw van Waterloo dus - zien we in de verte het Gardameer nog liggen.
Borghetto is een pittoresk oud stadje met verassend mooie hoekjes: we dwalen er wat ook wat rond. Heel de voormiddag hoorden we steeds een ver dondergeroffel. Omdat de onweersdreiging nu toch wat toeneemt, besluiten we om een hapje te eten in een restaurant. Goeie timing blijkt, want eventjes later valt het water met bakken uit de hemel! Eens wat geminderd, vertrekken we verder met regenkledij langs het fietspad langs de rivier Mincio. Soms weerlicht nog een bliksemschicht. Tot plots enkele omgewaaide populieren het fietspad versperren: er zit niks anders op dan bagage afladen en tussen of over de takken en stammen klauterend alles over te zetten. Er liggen verder nog enkele omgewaaide bomen, maar die kunnen we ontwijken. Wat verder sluiten dijkwachters snel de bevloeiingskanalen af, enkele lagergelegen percelen lopen inderdaad onder water.
Bij het binnenrijden van Montana raakt mijn ketting geblokkeerd. Slechts met veel moeite krijgen we het los, maar dan merken we ook een lekke voorband op: we halen er een doorn uit.
Het zat dus efkens niet mee, in wat eigenlijk een rustig dagje fietsen door het vlakke Po-landschap had moeten worden. Maar goed, terug op de fiets dokkeren we rond op de ronde keien over de pleinen en straten van het oude Mantova, langs monumentale gebouwen met de typische Venitiaanse kantelen.
Ondertussen is het opgehouden met regenen. Over de dijk van de Po arriveren we uiteindelijk - het begint ondertussen al wat te schemeren - in een mooie Ostella in Governolo.
Rit: 99 km
Temperatuur: klein 30°C, tot een 20°C tijdens het onweer.
Stijgingsmeters: 240 Hm
Totaal: 1669 km
15. Zaterdag 13 juni 2015: Capriolo - Rivoltella di Desenzano del Garda (I)
Vanuit Capriolo dalen we 's morgens af naar het Lago d'Iseo. We volgen een eindje de oever op vele plekken begroeid met riet. Verder loopt het fietspad langs meren ontstaan door vroegere turfontginning, naar wijngaarden met enkele magnifieke wijnkastelen. In Brescia slenteren we wat rond langs de verschillende pleinen terwijl we de mooie gevels bewonderen. Vanuit een stad de juiste route terugvinden, we hebben dikwijls problemen op het goede pad terecht te komen (letterlijk te interpreteren natuurlijk).
Even verder staan we versteld van de hoogte van de mais op de velden: ik kan amper de top van de hoogste bladeren raken! We zijn ondertussen 2 weken onderweg, benieuwd of in de Kempen het ook al zo hoog staat. Enkele percelen later staan de zonnebloemen ook al in bloei, maar hun bladeren snakken naar bevloeiing. De pikdorsers ratelen over de graanvelden tot slechts een stoppelveld overblijft.
Tussen de olijfbomen laten we ons verder zakken naar het Gardameer. We vinden een hotelletje in de buurt van Descenzano del Garda. "s Avonds blijkt in het kleine dorpje een heus straatfeest op gang te komen. Heel de straat is een aaneenschakeling van tafels met feestvierende Italianen. Naar ik kon begrijpen werd het begin van de zomer gevierd, maar misschien moet ik eens dringend Italiaans leren ...
Alle wegen leiden naar Rome, een bekend gezegde dat ik ook teruglees in de commentaren. Eerlijk, ik twijfel eraan: waarom zouden we anders toch zo regelmatig verkeerd gereden kunnen hebben?
Vanochtend vertrokken we wat later, toen het was opgehouden met regenen. Maar niet zonder de traditionele foto, met de mama, de pappa en de uitbaatster van de gezellige albergo in Sam Momme. Vanuit dit bergdorpje is het altijd afdalen via scherpe haarspeltbochten tot in Pistoia.
De herberg in Governolo is gelegen naast het oude sluizencomplex van de vroegere monding van de Minceo in de Po. Mooie industriële archeologie dus in een droge bedding, omdat ooit de riviermonding is verlegd.
