Het gaat niet goed met mijn been. De pijn zit voornamelijk in mijn Hamstrings, maar ik voel de pijn na Bootcamp ongeveer de hele dag terwijl ik het eerder enkel voelde tijdens en/of vlak na een looptraining. Tweede afspraak bij mijn fysiotherapeut voor dit kwaaltje. De afspraak van de patiënt die er voor mij was was wat uitgelopen en na mijn behandeling moest mijn therapeut onmiddellijk door. Hoe tevreden ik ook ben met m'n therapeut, op dagen als deze kan ik hem verwensen. Meestal is hij zo begripvol en alles wat ik wil van een therapeut, maar heel soms is hij kort, afstandelijk en begrijp ik er geen snars van.
We hadden het over het al dan niet teveel sporten. Ik zei dat ik ongeveer 5 keer in de week probeer te lopen en daarnaast m'n danslessen, bootcamp, ... Hij zei dat het misschien inderdaad wat veel was en ik kreeg het advies om voorlopig telkens na een loopdag een recuperatiedag in te lassen. Ik was al geïrriteerd dat hij dat zei, maar kon er wel inkomen dat dat de genezing en herstel van m'n hamstrings zou bevorderen. Toen vroeg hij me waarom ik liep; uit plezier of omdat ik me verplicht voel. Ik zei dat het een beetje van beide was. Toen vroeg hij: 'Om te vermageren'. Beschaamd gaf ik toe van wel. En toen begon hij te preken (het zal wel niet als preken bedoeld geweest zijn, maar voor mij kwam het zo over!) dat ik moest opletten voor suikerdipjes. Want als je loopt gedurende langere tijd verbruikt je metabolisme veel en heb je nadien een suikerdipje. Dat is het moment waarop veel mensen naar zoetigheden grijpen.
En weet je wat?! Ik WEET DAT WEL! Ik ben me daar van bewust. Ik ben me ZEER GOED BEWUST van wat ik eet en hoeveel ik eet. En hoe ik inderdaad ook die suikerdip voel als ik terug kom van een training, maar hoe ik dat compenseer met kruidenthee en noten of een proteïnenshake om m'n herstel te bevorderen? Maar me storten op suiker? Nope! Ik was (en ben nog steeds) zeer geïrriteerd dat hij me ervan verdenkt dat ik dit doe. Het is niet fijn. Ik weet wel dat het misschien niet logisch overkomt dat ik wel 5 keer in de week loop en krachttraining doe, maar ik DOE HET WEL! Zoveel vooroordelen. Zulke dingen maken me echt gek! :( En verdrietig.
22 uur. Vlak voor ik zou gaan douchen en slapen stapte ik naar de keuken. Ik bleef staan aan de voorraadkast. Na enige aarzeling opende ik de kast en trok er de bak met koekjes uit. Er lagen suikerwafels, suikerwafels met chocolade, appelkoekjes en zebrakoekjes. Ik duwde het bakje terug in de kast. Ik zou niet zondigen. Ik trok het bakje er terug uit. Onder de appelkoekjes lag nog één frangipanneke. Ik had er ZO een zin in. Ik nam het koekje in mijn handen en duwde het bakje terug. Ik bedacht voor mezelf dat ik m'n Google Fit doelen allemaal bereikt had en de bootcamp had uitgelopen, de hele dag op m'n eten gelet dus mocht ik van mezelf het frangipanneke eten. Ik sloot de kast, keek naar het koekje in m'n handen en verplaatste m'n vingers over de plastic verpakking, klaar om ze open te scheuren.
Kwaad trok ik de kast terug open en gooide ik het frangipanneke terug in de bak. Met dezelfde kwaadheid bonkte ik de trap op naar boven en ging ik onder de douche staan. Toen ik in bed ging liggen was ik blij dat ik het frangipanneke niet had opgegeten maar voelde me ook zo verdrietig omdat dit de strijd is die ik elke dag voer. Sporten, sporten, sporten, overdenken wat ik beter wel en niet zou eten, me zoveel ontzeggen, en nog steeds niet het uiterlijke lichaam hebben dat ik zou willen.
That's my one big question today. A friend had a photoshoot today. It meant the world to her. 'Cause she'd lost about 20 kg's last few months and after the break-up with her boyfriend she finally starts to feel better again. She got herself a lingerie shoot to celebrate her life. Awesome idea. She came to me in the morning to help her get ready, to polish her nails, ... Than we drove to the hairdresser. I sat there waiting on her for about 1,5 hours. Than we drove to the photographer. We were a bit to early so waited for about 20 minutes in the car. We headed to the first location somewhere into the woods. It was cold. My muscles sore from my Viking Run yesterday, but I held up all the things. Helped her changing and posing, ... It was great to see how comfortable and at ease she felt again -after a LONG (!!) time - in her own skin again!! She felt more and more comfortable during hair and make-up. Again; gorgeous to see. We had the opportunity to work with a very good photographer too, so that made a huge difference too.
But than I got mad. I had to help her climb in trees, go up and down again to give other shoes or bra's or whatever and the only I could think was: 'WHY?'.
Why is there NO ONE around when I'm doing such things? Why do I have to do all these things by myself, from deciding what to wear, to getting it, to close my own zipper? Why do I have to carry ALL MY weight TOGETHER with someone else's? Why is it so obvious that everybody can rely on me? Why is there NO ONE around to massage or tape my sore muscles? Why do other people act like this is completely normal? Why do I have to keep up with myself ALL THE TIME? Why? Why?
Oh God, please. I just can't understand today. I know I seem so strong sometimes. But at heart I have to face as many fears as EVERYBODY else has to. People say that things are easy for me. But that's not. I even wonder why they think that too.
I used to think - MY WHOLE LIFE!!! - if I'l please ALL the people they would love me in return. Funny enough it took me 26 years, 1 month and 1 day to realize I should only please myself. 'Cause when I please me, I love me. And when I love myself SO much, the love in and around me will be so plentiful it'll atract the right kind of people.
So from on, I'm pleasing no one else except myself, for love! <3
In de lagere school en uiteraard in het
middelbaar ook, moet je tijdens de turnlessen zo nu en dan handenstanden
en rad en meer van die dingen doen. Net als het verhaal van de
achterwaartse koprol was dit bij mij altijd een ramp. Ik was altijd
diegene die als 'helper' fungeerde. Je weet wel; benen vasthouden,
anderen aanmoedigen, ophouden, ... Dat had twee redenen. De eerste reden
was dat ik op die manier zelf zo lang mogelijk ontkwam aan het zelf te
moeten uitvoeren omdat reden twee was dat ik telkens uitgelachen werd.
Hoe meer men met me lachte hoe meer schrik ik had om het te doen.
Uiteindelijk MOEST ik het wel altijd doen voor 'punten'. Dat resulteerde
dan uiteraard in een meer dan mislukte poging waarbij de rest van de
klas het opnieuw kon uitproesten, ik alweer gebuisd was MAAR VOORAL; NOG
MEER SCHRIK had voor de volgende keer.
Nu, enige tijd geleden
besloot ik werk te maken van mijn handenstand. Ik wil het kunnen,
zelfstandig, zonder hulp van muren of stoelen, overal! Zo gezegd, zo
gedaan. Ik maakte een bord op Pinterest waar ik prentjes verzamelde om
als beginner een handenstand te kunnen uitvoeren. Het ziet er zo
makkelijk uit, de basisoefeningen met een stoel of een muur. Maar elke
keer overwint te angst dat ik opnieuw op mijn hoofd ga vallen. Dus het
voorlopig alleen doen zit er niet echt in. Omdat ik wel wil doorbijten
nam ik contact op met circusscholen. Geen van allen kon ingaan op mijn
vraag voor een paar privélessen tot ik over mijn schrik over ben om te
kunnen deelnemen aan acrolessen in groep. (Want ik droom er ZO hard van
om eens de Voltigeur ipv de Porteur te zijn! <3) Uiteindelijk kwam ik
via een vormingsplatform terecht bij een kleinere circusschool waar ik
nog nooit van hoorde. Wie niet waagt, niet wint, dacht ik, dus stuurde
ik opnieuw een mailtje.
Al heel snel kreeg ik enthousiast
antwoord om te vragen hoe ik het precies zag dat er zeker mogelijkheden
waren! Ik was door het dolle heen en vertelde waar ik wou aan werken en
hoeveel angst ik er voor heb. Ik kreeg heel begripvolle antwoorden terug
en vroeg dan uiteindelijk naar hoeveel de man vraagt per uur. Hij zei
dat hij niet vaak privélessen geeft en of het ok was dat hij even zou
nadenken over een prijs zodat het voor mij niet te duur zou worden ook
zodat ik misschien vaker les kon nemen als ik het fijn vond.
En
vanochtend kreeg ik ineens een bericht van hem! Ik was DOLENTHOUSIAST en
openende het meteen. Terwijl ik het las voelde ik me bleker worden en
ietsje wankeler op mijn benen staan. Ik ging zitten en merkte dan pas de
bezorgde blikken van enkele klasgenoten op. Dit is wat hij schreef: (hij= een man begin in de 30, getrouwd) "Hoi Knapperd, kon jij morgen al of niet? Betreft verloning, moet dat officieel zijn? (misschien kunnen we creatief zijn ?) :)"
Ik
was ZOOOOOO blij dat ik iemand gevonden had die me op mijn tempo over
mijn angst heen wou helpen en me zou begeleiden tot ik had wat ik wou;
zelfstandig een handenstand kunnen uitvoeren zonder welke hulp dan ook.
En nu? Nu ben ik ongelooflijk verbouwereerd. Ik blijf het moeilijk
vinden om te geloven dat het echt is. Ik weet niet wat ik moet
antwoorden. Wil hij seks bedoelen met dat creatief zijn? iets anders? Ik
weet het niet. Het maakt me radeloos en doet me opnieuw een beetje
vertrouwen in mannen verliezen... :(
After I wrote my (third!!!) letter to A today, I felt so sick from a headache that I went to bed for a little nap. I fell asleep pretty quick and when I woke up I remembered very detailed what I had dreamed of. I wrote it down to not forget it. We were Wedneysday, the day we'd have our second class for this solo project. I was in the studio first and put the letter I wrote to him on the stero. I went sitting in the corner again till he came in. He saw the letter, opened and read it. He thanked me for being open and honest and than said we were going to do things a bit different. He said we should first work on my fears and insecurities and afterwards go on with the initial technical piece. So we'd first had a breakdown to be able to rebuild again after it. I had no idea what to expect because I didn't knew he was going to change the subject.
We did a bit of a warm-up but than it all started to happen. He told me he'd be my base and partner in this dance and that we should started to work on my trust. I got blindfolded and had to trust him in whatever he was going to do. I just had to be and let myself be exposed to my fear. He told me he would move me and touch me for as long he thought it would be neccesary. I felt like I was dying. So I stood there in the middle of the studio floor. Blindfold, crying being scared to death. A. didn't mind and pushed through the fear. All my muscles were cramped in the beginning, trying to resist his moves, move on my own and defend myself. But the longer I stood there, the more I felt a relieve! I could breathe again and my muscles didn't feel so tight anymore. Somehow this was HORRIBLE but it worked! This was my first teeny tiny little mousy step into trust. He took of my blindfold and we started making a choreography with touching and partnerring.
I kinda woke up after that or stopped dreaming, so I can't remember what happened or what would've happened. But I realized that Exposure might be not such a bad therapy. After my dream I was even a bit pissed that this didn't happen in real life 'cause I FELT the pain! But you know what was great? He decided to change the subject of this class without me noticing. So I didn't had weeks or days to suffer away 'cause the fear for the fear would take me over.
You know, I have this crazy thing with touches. I LOVE touches but I'm afraid of it too. When somebody I trust touches me I feel worthy and loved and vulnerable. Like a hand on your shoulder or back, or a real tight hug, someone who plays gentle with your hair... THAT truly makes me feel as I do belong. That was the very same thing in this dream: I was blindfold and had no idea where A was going to touch me or when and for how long, that made me crazy and scared. But I got used to it, didn't mind the fear anymore and everything changed.
So, after having this dream I realized for myself that I want to do something with a man. You know, I'm sick and tired of finding a boyfriend, so that doens't matter anymore. I'm just going to try to find a man who wants to do this with me. Ahum. Guess it'll be quite a difficult surch too 'cause I have no idea who'd ever want to do so. And also; I want a man who takes this serious! Not just a random guy who want's to 'touch'. Well, I can't really explain, but it's worth giving it a try!
I had a date with this captain. It made me realise I don't want to settle for anything less than a REAL MAN!
'I want no ordinary lover. I want a fucking storm. I want sleepless nights and endless conversations at 4 am. I want passion, I want madnes. I want someone who's able to make my whole body shiver from a distance and also pull me close to make sense of all my bones.'
So, once again, I will never - ever settle for anything less than a real men. And after today, I even close the hunt. It's over. This captain was 'the last' one I had to see. But I'm fine. Through all the loneliness and missed touches and hugs, I'm quite happy.
