We waren uit elkaar.
Het was beter zo, vonden we.
Vond hij.
Ik zei maar wat.
Na zoveel tijd samen.
Wel, samen...
Hij getrouwd.
Ik getrouwd.
Maar smoorverliefd op elkaar.
Al jaren.
Hij had besloten dat het niet meer ging.
Onze relatie.
Te moeilijk.
Te lastig.
Hij liet me alleen.
Verscheurd.
Weken heeft hij me genegeerd.
De smeerlap.
Ik kon niet eten.
Met moeite slapen.
Hoe kon hij?
Hij beantwoorde geen mails.
Geen antwoord op mijn smsjes.
Hoe kan iemand,
die al jaren beweert van mij te houden,
dan opeens zo koud zijn?
Zo harteloos?
Heet dat dan liefde?
Of is dat de prijs die ik moest betalen,
voor mijn ontrouw?
Hij heeft mij gekwest.
Hij heeft mijn hart gebroken.
Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld.
Als toen hij zo deed.
Zo rot.
Zo liefdeloos.
Beetje bij beetje begon ik weer te leven.
Ik kon al eens genieten van een lekkere koffiekoek.
Het slapen ging al beter.
Ik bleef hem missen.
Maar anders.
Ik wou niet meer dat hij mijn leven bepaalde.
Na tien jaar voelde ik mij vrij.
Vrij, maar gebroken.
Zijn gezicht voor me,
bij het ontwaken...
Zijn lieve lach,
als laatste voor ik slaap.
Stopt dit ooit?
Ik wou dat het stopte.
Ik wou weer genieten.
Weer leven.
En niet meer achter zijn kont hollen.
Ik zou hem eens tonen wat hij weggegooid had.
En toen...
We zaten samen met een groep vrienden in het café.
Gezellig wat praten,
wat lachen..
Ik was tenmidden van een gesprek...
Zijn voet op mijn voet...
Mijn god...
Wat er toen door mij door ging...
Met geen woorden te beschrijven.
Klamme handen...
Mijn hart bonkte in mijn keel...
Zijn ogen vonden de mijne...
Zijn voet wat harder op mijn voet...
En ik viel...
Ik viel als een blok terug aan zijn voeten...
Terug smoorverliefd.
Op de mooiste glimlach.
Op de mooiste ogen van de wereld.
Op de liefde van mijn leven.
Op de man die mij gelukkig maakt.
Me laat zweven.
Mijn hart breekt.
Keer op keer.
De smeerlap!
Waarom toch?
Waarom laat ik dit gebeuren?
Waarom?