Ik zet al 2 dagen een masker op. Ik zit vol met woede en onzekerheid, maar ik toon deze niet, ik lach maar mee met de rest, ik maak zelf grapjes ik sta zelfs zot te springen, te dansen en te zingen.
Ik ben eerst en vooral boos op mijn tante omdat deze recht in mijn gezicht heeft gezegd dat ik nog niet klaar ben om terug op mijzelf te gaan wonen, omdat ik de kousen nooit recht trek en niet alles meteen op zijn plek leg. Omg? snappen jullie dat nu? Het is niet dat ik die dingen niet meteen doe dat ik niet op mijn eigen kan gaan wonen he. Ik heb gewoon een plaats voor mezelf nodig, want zone commentaar kan ik dus niet verdragen.
En het onzekere is vooral toekomst gericht. Ik heb mijn stage in mijn opleiding voor kleuter opgezegd. Ik doe nog wel voort met het gewone lessenpakket zodat dit jaar zeker niet weggesmeten is. Maar soms twijfel ik toch nog of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Ik weet dat ik het niet aankan, maar dan nog wie weet als ik psychologisch beter ben dat ik het wel aan ga kunnen?
Ik ga zowizo werk gaan zoeken in de grote vakantie en natuurlijk een appartementje. Ookal weet ik dat alleen wonen dat dat het beste is, toch ben ik weer onzeker. Ik ben steeds bang dat ik terug in een eenzaamheid ga vallen en mijn eigen ga afzonderen zoals ik een jaar geleden deed.
Ik wauw dat ik hier op de peda kon praten met iemand over deze situatie. Ik praat er wel over, maar ik doe er heel koel over, alsof mij dat niets doet. Ik laat als het waren weer niet zien hoe ik mij echt voel.
Ik zit op kot met nog een aantal studenten. Maar ik voel mij er niet thuis, iedereen geniet van hun studenten leven, ze zitten samen te kletsen op elkaars kamers,plagen elkaar, gaan samen naar winkel of café, spreken af om samen te koken,....En ik? ik heb nooit door als ze bij elkaar op de kamer zitten, ze komen nooit eens naar mij. Ze plagen mij af en toe en dan neem ik dat zo letterlijk dat ik ze van mij af duw.
En het ergst van al, ze vragen nooit hoe het gaat met mij. Ik zit opgesloten met mijn gevoelens, ik kan ze niet kwijt tegen niemand daar.
Ik probeer er bij te horen door telkens in de living te gaan zitten en mee te gaan naar td's, maar toch voel ik mij nog steeds uit gesloten.
En jullie zouden denken dat dat ik het weekend anders is?
Neen, mijn tante en nonkel zijn altijd
op stap. Ik moet de laatste tijd steeds weer zelf voor mijn eten zorgen en dat is zo fucked up. Dan kan ik beter terug alleen gaan wonen.
Ik leef van een leefloon en nu heb ik een leefloon samenwonend (wat niet veel is). Ik betaal daatr door de week al mijn eten mee en de huur van mijn kot en kleren,...dan kan ik beter terug op mijn eigen gaan wonen want dan krijg ik meer geld. Maar dat maakt zelfs al nimeer uit want ik heb er voor gekozen om te stoppen met mijn studies en te gaan werken.
Ik heb een diploma van jeugd en gehadicapte zorg waar ik heel wat richtingen mee uit kan gaan dus dat is al geen probleem.
Ik probeer vooral nu er bij te horen op mij kot, maar hoe? ik weet gewoon net meer hoe, of wat ik verkeerd doe!
Ik ben 20 jaar oud, en momenteel studeer ik voor kleuter. Ik zit in mijn eerste jaar, maar na dit jaar ga ik toch al weer stoppen.
De richting is te zwaar voor mij.
Ik houd van tekenen, fietsen en slangen.
Ik ben op mijn 17 alleen gaan wonen, dit heb ik een jaar vol gehouden en nu woon ik in het weekend bij mijn tante en nonkel en door de week zit ik op kot.
Bij mijn tante en nonkel gaat het momenteel ook niet goed, ik voel heel sterk aan dat ik echt wel een plaats voor mezelf nodig heb.
Ik voel me al heel mijn leven anders dan anderen. En dan ben ik op 'borderline' gestoten, ik heb dus borderline, maar alleen staat dit nog niet letterlijk op papier want geloof mij het is niet makkelijk de diagnose te krijgen.
Ik heb het heel moeilijk met mezelf en heb het gevoel dat ik niet aanvaard wordt, daarom dat ik een blog wilde starten.
Ik zal mijn hart hier luchten vooral voor mijzelf om mijn emoties kwijt te hebben.
Jullie zullen mij gedurende het vorderen van de blog wel beter leren kennen.
