Quatorze Juillet

Het ontbijt in Campanile deze morgen was een stuk vriendelijker dan gisteren. Het gekookte eitje lachte ons al van ver toe. En kaas en hesp waren toch net iets verser. Chocolademelk van de allerbeste kwaliteit was een mooie atout.

Franky had een lichte bezinning in petto en verraste ons met een schakelverhaal: als de gebroken schakel hersteld is kan de ketting weer alle last aan. Zo hebben we het aan Bompie beloofd. En dus gezwind op weg naar de champagnestreek. Want we wilden absoluut de dames eer aandoen én het hart van de streek bereiken.

De zon liet het nog even afweten maar dat zou als snel gaan veranderen. Glooiende goudgele tarwevelden afgewisseld met echt steile pieken tot ja zelfs 12% zijn voor de komende 100km ons deel. Maar Buumratte had ons verwittigd: “Oas de wind doar tegen zit est veur 30 kilometers”. Boerke Naas was ons deze keer wel goed gezind. De wind blies met moeite 25km/h.

Het monument-moment van de dag was beklijvend. De begraafplaats te Cerny en Laonnnois van honderden Fransen die sneuvelden bij een mislukt Duits offensief in 1917

De andere zijde van de medaille was iets leuker: De Chemin des Dames. Of de vaste route van de Parijse dames richting Reims en vice versa. Wat die dames dan in Reims te zoeken hadden laat ik aan de lezer over. De route is genoegzaam bekend. Stilaan gaan de tarwevelden over naar velden wijnranken, kilometer na kilometer. We geraakten al stilaan in de champagneroes maar werden al snel geconfronteerd met martel- en onthoofdingspraktijken uit de middeleeuwen. Franky en Frank waren de gedoodverfde slachtoffers van de beul (neen, niet Dries, die herstelt nog even van een knieblessure)

Onze volgende stop zou ons de klassieke boterham met kaas opleveren, aldus hadden we gedacht. Claudine en Peter hadden hun inkopen één dag vroeger moeten doen wegens quatorze juillet. Nationale feestdag in Frankrijk en dus winkels gesloten. Jeroen had gelukkig voor een mobiel koelkastje gezorgd en de kans op bederf van de toespijs was dus gering.

Bompie had een prachtig plekje uitgezocht in het centrum van Jouy, hartje champagnestreek. Alweer een desolaat dorp, zo leek het ons. Voor het vervolg moet ik uit respect overschakelen naar de taal van onze zuiderburen. Maar met twee leerkrachten Frans in de buurt en met dergelijk pseudoniem mag dat geen probleem zijn.

Il était une fois un petit village en Champagne qui est vraiment le coeur de la Champagne. Au plein milieu d’une bonne centaine de maisons on y retrouve une mairie, une église, une salle de fête et une espace de loisirs. Ajoutez-y un bon repas, un bourgmestre, des tentes abris et quelques dizaines de citoyens qui fêtent 14 juillet.

Une petite explication de notre directeur de tour convint le bourgmestre d’inviter les coureurs venir fêter avec.

Imaginez-vous la surprise totale des coureurs entrant la place communale sous un applaudissement incroyable des habitants. Le bourgmestre est prêt avec le champagne offert par la commune aux cyclistes Bednet.

Après la présentation au public des participants flamands, la fête pouvait commencer. Le pistolet classique, du pain français d’un mètre et demi, le salami flamand, le fromage français, le champagne et le vin rouge. Nous les flamands, nous aimons la France. Sûr et certain.

Toch maar weer naar de moedertaal. De champagne en de wijn eisen hun tol. De zon is er fulltime en het zweet stroomt in beken van de renners hun sportieve lijf. Tot de volgende stop. Snelle stop. Beetje drinken en weer vooruit voor de laatste kilometers. Op naar Campanile Châlons en Champagne. En hopen maar dat het er nog beter is dan vorige avond.

Kent u nog de muis van Thomas Pips? Wij doen het beter. Als je zo dadelijk de foto’s hier op de blog bekijkt, moet je beslist op zoek gaan naar het “fietsje van de dag”. Stuur ons via de blog een reactie en vertel ons op welke foto je dat “fietsje van de dag” ontdekt. Laat het ons weten via een jouw grappige, leuke, onverwachte of allerliefste reactie.

Graag tot morgen!

Het gras is altijd groener

Als het regent. Want andere kanten van heuvels hebben we al gezien en er wachten er nog veel. Een hele dag heeft Boerke Naas zijn hemelsluisjes open gezet. Niet keihard maar toch, tussen de druppels konden we niet fietsen. Iedere stop gingen de sluizen nog net iets harder open. Bij het middagmaal konden we gelukkig in een afgedankte wasruimte van een verlaten camping genieten van de klassieke broodmaaltijd. Nu klassiek. Ze hebben hier namelijk de préparé uitgevonden. En ja zelfs glutenvrij lekker brood.

Maar waar is Bompie? Deze morgen is hij terug naar Destelbergen gefietst. Familiale omstandigheden waar niet omheen kon gekeken worden. Bompie Dirk, we hebben deze morgen een beetje verweesd en stil gefietst. En de regen zorgde voor een extra trieste dimensie. Maar, we laten ons niet gaan en zoals beloofd nemen we de spirit mee. We doorkruisten een stil glooiend landschap en passerden dorpjes. Stil en verlaten. Boeren en boerinnen op hun landerijen, denken we. Nathalie telde 24 kerktorens. Meer kerktorens dan mensen. Kerktorens van ook verlaten kerken?

En als klap op de vuurpijl moest onze gele trui even afhaken na 72 km. Nee, geen cyclometalo of shampoovalies die roet in het eten gooide maar een knieletsel. Een bezoek van de vliegende verpleegpost leverde een Voltarenpatch met steunverband op. De specialist zou later komen.
Capitano Jeroen kon het niet laten eventjes de draak te steken met de tijdelijke opgave van Dries. Hij demonteerde in een oogwenk het voorwiel van Dries en deponeerde de fiets al even snel in de bezemwagen. En in de bezemwagen verklaarde La Mama zich akkoord dat, wegens de enge ruimte, Dries aan haar billen mochten prutsen als hij zijn gordel moest vastmaken. “Je moet mij wel op voorhand verwittigen” stemde Claudine toe. En Peter, de brave man, hij zweeg. Voor één keer.

Franky buumratte zweert bij een slecht gepositioneerd klikplaatje. Straks zoekt hij verder en zal het bewuste plaatje correct monteren. Dries krijgt nog een halve dag rust voorgeschreven van dokter Penning en daarna wordt opnieuw getest. We hebben er allemaal goeie hoop op en Dries wil en zal doorbijten. Wordt vervolgd.

Bij onze aankomst is de regen rond ons hoofd verdwenen en kunnen we deze blog zelfs op het terras van Campanile Laon schrijven. Want op het terras komen de verhalen los.

Zo kunnen Nathalie en Sofie best prat gaan op hun prestatie. De zitvlakken worden wel een beetje geteisterd maar dat is het dan. Niet dat wij mannen in de groep sexisten zijn maar ze zijn nieuw in de groep en jong en ze willen wel wat. Fantastisch dus en proficiat van jullie mannelijke maten.

Coach Stefaan heeft de bewegende beelden ontdekt. Zijn Kodakje schiet ook bewegende beelden. En hij regisseert ze zelf, ja, al rijdend. En toont ons naderhand het resultaat. Vooral de klank die er bij opgenomen is. En het einde van het filmpje. Top!

Gisteren is het onze Ivan niet echt goed gelukt de blogfoto’s allemaal door te sturen. Internet in Campanile Valenciennes moeten ze nog de octets vervangen door kilooctets, denk ik. We hopen dat dat deze avond beter gaat.

Frank’s tenen zitten geklemd en spelen hem parten. Ziende dat Dries zijn knie het even begeeft krijgt hij zelfs ghostpijnen. Maar vermoedelijk is dat te wijten aan het feit dat hij meer dan bezorgd uitkijkt naar een Bancontact. Geen cash meer. Maar vind eens hier in de streek van de Oise een bankautomaat als Bompie de ritten geprogrammeerd heeft van verlaten dorp naar verlaten dorp doorheen de al dan niet gemaaide korenvelden. Hoe dan ook, hij past zich aan, hoe lastig dat dat ook is. Hier in Frankrijk noemen ze dat “apprivoiser”. Zoals een pup in een nieuw gezin terecht komt.

Als u het nog niet wist: het regende hier de hele dag. En op de middag zeiden we: we zullen hier eens terug komen als het zomer is. Maar nu, hier op het Campanile-terras stellen we vast dat we, trots het regenweer behoorlijk gebruind zijn. Aldus coach Stefaan. Quote van de dag: ge bruint ook als het regent.

We gaan zo dadelijk de inwendige mens versterken. Geen broodjes met kaas maar biefstuk friet. Zijn we Vlamingen of niet?!

Jarrive

Het cyclometalo-virus

De feestklokken van onze Basiliek aan de grot schreeuwden het uit: “Hier staan ze dan, de Bednetfilantropen.” De stressgloed op de wangen van zowel de vrouwelijke als de mannelijke deelnemers werd algauw geblust met echt, genuine, authentiek wijwater uit de goeie ouwe koperen ketel. Rector Gino Grenson op zijn best dus. Al had hij deze keer wel een helper nodig in de persoon van pater Raymond, ereburger van Wachtebeke en Port-au-Prince die voor de gelegenheid vroeg was komen opdagen.
Onze voorzitter, br. Staf Tistaert, had nog enkele kompanen uit zijn klooster meegebracht. Tuurlijk, want onze broeders zijn er wel nog steeds.

Een verboden fiets-ommetje langs de gerestaureerde grot was een verplicht nummer want de politie was er nog niet of beter, wij waren vroeger klaar dan afgesproken. De pers was er namelijk niet en dat maakt de zaken iets minder tijdrovend. Die halen hun wetenschap straks wel uit deze blog en doen dan alsof ze er zelf bij waren. Sympathisanten waren er des te meer. Maar goed, voor de pers doen we het niet. Wel voor Bednet.

Daar gaan we dan. De slagboom aan het Hotel de Lourdes gaat open en onze tien fietsers vertrekken geflankeerd dus door de lokale politie, enkele sympathisanten en de onvermijdelijke bezemwagen met Peter en la Mama. De mooi gestouwde Bostoencamionette was dan al helemaal weer overhoop gehaald door het toevoegen van allerlei tassen, zakjes, minitasjes, omslagen en andere fietspompen van eigenaars die alleen met hùn pomp lucht in hùn banden willen toveren.

Op naar de eerste stop: het banaanmoment had een plek gevonden langs het jaagpad van de Schelde in Zingem. Berichtjes allerhande worden de wereld ingestuurd maar na een kwartiertje klinkt het onverbiddelijke fluitsignaal: Time to ride.

Fré L’Africano wacht ons op op de Edelareberg. Neen, hij kan deze keer niet mee. Hij wil tijdens de vakantie aan zijn eigen motor werken en wil daarin echt alles investeren. Met zijn zegen en wensen en trompetgeschal van Ignaas weer op weg, naar de middagstop.

Wat zullen onze foeriers getoverd hebben? Pistolets met kaas natuurlijk of wat dacht je. Maar er was ook worst, hesp, kruidenkaas, tomaatjes, sla, eitjes en een dessert. Mayonnaise was er niet. Beter voor de bloedvaten. En waar eten we: vlakbij Vader. Stefaan Modest Vader Glorieux. Die brave man heeft een bronzen standbeeld in het center van Ronsie. Broeder Gustaaf Verhoeven heeft daarom aan Bompie een tekst meegegeven. Een dankbetuiging aan de collega’s die het Glorieux-werk verder zetten.

Je MOET Dries noemen om alweer als eerste roet in de ketting te gooien. Maar Capitano haalt er een schakel van tussenuit en zet de gebroken ketting gezwind weer aaneen. Verder maar weer, op naar onze eerste eindbestemming: Valenciennes-Rouvignies.

U bent beslist benieuwd hoe het onze dames vergaat? Sofie is absoluut uit het goede hout gesneden en belooft straks, na de vierde dag in tranen uit te barsten als ze ons zal moeten verlaten. En Nathalie zit iedere kilometer verder meer en meer gestrekt op haar strijdros. Ik vermoed dat ze binnenkort met verve een sprintje zal trekken tegen cyclometalo. Tegen wie?

Het is u eveneens niet ontgaan dat Dries Pantani de voorbije twee maand sukkelde met een gestelondermijnend virus, cytomegalo genaamd. Bij Ganda-Roma was het een spierscheur en gegeven dat hij Rome bereikte mag de lezer gerust laten veronderstellen dat zijn spieren wel degelijk van metaal moeten zijn. Vandaar zo dat dat virus tot cyclometalo herdoopt is.

Tussen onze laatste tussenstop en de etappeplaats wacht ons nog een bijzonder fietsmoment. We duiken helemaal in Paris-Roubaixsfeer en trotseren Het Bos van Wallers in Arenberg net geblust stof door de onvermijdelijk regenbui. Bewondering alom voor deze site.

Het eerste Campanile hotel verwelkomt ons hartelijk. Onze fietsen krijgen zelfs hun eigen kamer toegewezen. En Stefaan beklaagt zich dat hij het dekentje voor zijn troetelkind niet meegebracht heeft. Een flinke gesproken nachtzoen aan het adres van de fiets moet dan maar goedmaken voor vannacht.

Kamers, douchen en zo dadelijk eten. Het belooft. En straks kaarten en chapeau spelen of lezen of wandelen?

Zo beste lezer, de kop is er af. Morgen trekken we naar Laon. Vermoedelijk bij hetzelfde echt Vlaamse weer. Licht bewolkt, op tijd een lichte regenval en 20°.

Voor nu de boeken toe en genieten van een eerste geslaagde etappe.