Ik heb op het internet gelezen dat veel ouders bang zijn dat
hun kind door het gebruik van de computer het correct Nederlands verleerd. En
geef nu toe, het is terecht. Op de populaire sociale netwerksites kan je geen
twee seconden aangemeld zijn of je komt al meteen terecht op het profiel van Téckbiestjjé_x3
of Flashzpoeszz,,! Ik bedoel niet dat ik iets heb tegen hun muziekstijl,
afschuwelijke kledij of de onorginele manier waarop ze fotos nemen. Maar als
je zogezegd famous wilt worden, zul je toch eerst op een normale manier
moeten leren typen, want ik kan je zweren dat je niemand in een tijdschrift wilt zien verschijnen, die nog niet eens
intelligent genoeg is om algemeen Nederlands te typen.
En het gaat nog niets eens om de overbodige of weggelaten
leestekens, slecht vervoegde werkwoorden,of symbolen zoals kleiner dan drie en underscore x drie, daar kan ik
misschien met moeite- nog mee leven. Maar zoveel accenten op één woord,
terwijl het absoluut niet nodig is? Je zou het eens luidop moeten zeggen,
volgens de regels van het algemeen nederlands.
Als je dan bedenkt dat liéfjjéé klinkt als lieefchee, begin je toch al eens
na te denken over de manier waarop sommigen typen.
Zo zie je maar dat ouders soms niet onnodig ongerust zijn,
maar gewoon gelijk hebben.
Huilen, lachen.. meer is er eigenlijk niet, in het leven. Behalve natuurlijk scheerschuim tegen de gevoelige huid, belspelletjes op de televisie, vervelende sneeuw, zelfgebakken koekjes nammie-, modderstromen in Californië, lege witten vellen, inktvlekken, afschuwelijke posters die je een halve eeuw geleden had opgehangen en verliefdheid. En tegenwoordig is dat het belangrijkste voor ons geworden, niet het gelukkig zijn of wenen, maar wat de kranten of tijdschriften ons vertellen. Want geef nu toe, wat zouden we zonder het nieuws en de kranten zijn? Dan zouden we niet weten de mensheid niet meer tegen te moderne pastoors kan, zouden we op de luchthaven staan en daar pas vernemen dat er een vulkaan is uitgebarsten die al het vliegverkeer verpest en zouden we snakken naar de details van Paris Hiltons liefdesleven. Huilen en lachen, wanneer doen we het nog oprecht? Je leert je vrienden allemaal op sociale netwerksites kennen, binnen twee seconden denk je dat je elkaar kent en vijf minuten later heb je alweer ruzie. Die tijd daartussen dat je gelachen -?- hebt, en de tijd daarna dat je zelfs drie nachten lang jezelf in slaap huilt omdat je beste vriendin hebt verloren, is dat dan oprecht? Of doen we het allemaal maar omdat dat van ons verwacht? Genoeg over valse en onoprechte gevoelens. Wisten jullie dat een brood in het 1914 maar rond de tien cent kostte en dat je er vandaag al gemakkelijk twee euro voor betaald? Nog eens een bewijs dat een eeuw geleden leven, veel makkelijk lijkt als nu. een eeuw geleden was het waarschijnlijk alleen maar huilen, lachen en oorlog- Vorige week las ik in de krant een artikel waarin besproken werd wat de grootouders van Jurgen Van den Broeck wielrenner- doen tijdens de Ronde van Frankrijk. Op het eerste opzicht lijkt daar niets mis mee, maar wie geeft er om wat die gepensioneerde doen in de zomer? Oké als het in de streekkrant zou staan, maar in de Gazet van Antwerpen? Hebben wij dan zon oninteressant land, dat we in de krant moeten vermelden wat grootouders van celeberties doen? Blijkbaar wel. Die mensen doen helemaal niets fout tegenover mij hoor, maar dat is alsof mijn leerkracht lichamelijke opvoeding over haar privéleven zou beginnen te vertellen. Overbodige informatie dus. Wanneer lachen of huilen jullie nog oprecht? Je mag het me altijd laten weten, ik zoek naar een geloofwaardige reden. Waar ik nog niet tegen kan in deze tijd: solden. Oké oké, ik geef toe, ik houd van de solden. Maar ik snap niet dat ze dan ineens ook alle kleren van de nieuwe collectie binnen hebben. Het is duidelijk dat alle artikelen in de solden maar op een hoop liggen in de winkels en er weinig aandacht aan hun presentatie wordt gegeven. Maar waarom moeten de kleren van de nieuwe collectie dan zo mooi gepresenteerd worden dat je er niet aan kunt weerstaan? Het lijkt haast of ze solden doen, alleen maar om dure dingen van de nieuwe collectie te willen verkopen. Achja, genoeg voor vandaag.
Niet lezen; tenzij u meer dan duizend woorden aankan
We leven in de eenentwintigste eeuw. Een eeuw waarin tien jarigen zich kleden als sletten, porno niet langer een taboe is en er 160 duizend tienerzwangerschappen zijn per jaar. Een eeuw waar in je in drie seconden dankzij de ordinaire datingsites- je ideale partner kan vinden, die na twee minuten toch al niet meer zo ideaal lijkt. In deze eeuwen krijgen we te maken met 3 crisissen; de tijdelijke- economische crisis, de milieucrisis en de midlifecrisis. De economische crisis waar, door waardeloze beleggingen, niet alleen de banken hun beurswaarde maar ook hun reputatie fataal gedaald is. De milieu crisis is gevormd doordat we door het hele bestaan van de mens door teveel vervuild hebben, met name teveel CO2 of koolstofdioxide in de lucht gebracht. Hierdoor zou de opwarming van de aarde een feit zijn, teveel zon blijft hangen in onze dampkring waardoor de temperatuur stijgt, het poolijs smelt, het zeeniveau stijgt, minder land is en dit schijnt erg te zijn. Sommige wetenschappers geloven dat de wereld over een jaar of vijftig zal vergaan, anderen zeggen dan weer dat over twee jaar onze planeet compleet geruïneerd zal zijn. Als laatste is er nog de midlifecrisis. Veel voorkomend, tegenwoordig ook bij jongeren, die snakken naar wat avontuur. Maar het standaardmodel van personen in een midlifecrisis is ook niet verminderd; zestig jarige die een ultramoderne jaguar kopen en een relatie aanknopen met iemand van de leeftijd van hun kleinkinderen. Over tienerzwangerschappen gesproken, in het tv-programma tienermoeders op vt4 volgt deze commerciële zender een aantal meisjes, die duidelijk te jong zijn om een kind te krijgen maar het toch doen. Tijdens het zien van dit afschuwelijk programma merkt ik op dat twee op de tien van de personen in kwestie nog contact hebben met de vader van hun kind. Geschokt dacht ik aan de beloftes van mijn geliefde, die zei dat hij er altijd voor mij zou zijn, wat er ook zou gebeuren. Aan meer van de helft van deze meisjes werd dat waarschijnlijk ook al eens wijsgemaakt, en wat blijkt? Zijn we dan zo laag gezakt dat we liegen zodat iemand van ons zou houden? Het antwoord is makkelijk; ja, inderdaad. We zouden er alles aan doen om nog maar een beetje liefde te krijgen. Heeft God het zo gewild? Het geloof in God is trouwens pure waanzin en kan met simpel wetenschappelijk onderzoek verklaard worden. Niet puur enkel en alleen mijn mening, maar de algemene wetenschappelijke mening. Zoals u dus kan lezen ben ik geen gelovige, althans toch niet in God, en volgens flair doe het met flair!- zijn er wel meerdere jongeren die zo denken. Wel geloof ik in puur toeval, geluk en mezelf. Het laatste van deze drie daar moet ik persoonlijk soms toch aan werken, iedereen heeft het wel eens, of soms zelfs meerdere keren, van die dagen dat alles en iedereen u tegenzit. Wij, als meisjes, ergeren ons vooral aan ons kapsel, ons lichaam en onze kleren. En meestal is dit om er aantrekkelijk uit te zien voor het andere geslacht. Jongens hebben zo ook hun complexen ik zou niet weten welke, want voor zover ik weet ben ik er geen-. Maar zo blijkt dan dat de jongere van vandaag zich teveel vergelijkt met de andere personen. Nu de gebreken besproken zijn gaan we eens wat positiever kijken, ook al bent u zojuist gedumpt door uw lief, er is altijd een positieve kant aan alles. Oh ja, dat is misschien het ding dat je zou moeten 'leren' uit deze blog, lach met alles! Valt u van uw stoel, huil niet als een klein kind maar lach ermee. Als je een dikke vrouw ziet lopen, lach ermee, lach haar niet uit want dat is gemeen, maar, toch als je intelligent genoeg bent -ongeveer het IQ van een vis wordt hiermee bedoeld, dit is ook toevallig het gemiddelde IQ van een netlog gebruiker, maar straks daar meer over- moet je het verschil kennen tussen lachen met iemand of iets en uitlachen. Er bestaan tegenwoordig veel manieren om te lachen: iemand uit lachen, iemand toe lachen, met iemand lachen en als laatste gewoon met jezelf lachen wat ik persoonlijk zeer vaak doe- Oke, over naar de netlog gebruikers. Waar ik me aan erger is de manier waarop de meerderheid van die netlog gebruikers typen. Ik bedoel als je jezelf 'F45H1o0N__b0y_69' noemt, prima doe wat je wilt, moet ik je naam nu gaan lezen of optellen? Dat je afkortingen gebruikt is prima het is korter en bespaard tijd, en dat is goed want we hebben tijd te weinig in on leven, maar heb een beetje respect voor uw taal? Verder dat je een foto van jezelf wil maken in de spiegel, met je gsm in de hand en dan je gsm bewerkt zodanig dat hij fonkelt, tja, het is een vorm van zelf expressie zeker? Maar wees dan toch een beetje origineel?. Verder heb ik absoluut geen probleem met netlog of het gehele concept, maar als je nickname Mrrr_TiiGrooZZ is of je TiiéptT,, zOò, gelieve dan dit nog redelijk normaal- netlog profiel te verlaten. Tot zover het 'netlog volk', ik zou zeggen Facebook, dat is beter! Maar dat is ook totaal de waarheid niet het gemiddelde IQ ligt er dan wel hoger. -maar dat is enkel en alleen omdat de minder intelligente mensen van op netlog hun naam niet kunnen spellen op niet weten wat postcode betekend- Verder zit je daar met het probleem van overdreven veel reclame en overdreven hoeveelheid van oude mensen. Bijvoorbeeld: het oude mens dat toen ik twaalf was op mijn kap zat omdat ik niet mocht dansen in de straat, wel raad eens wie m'n nieuwe vriend wil worden op Facebook? Hé, het is oké om je moeders vriendenverzoek op facebook te weigeren flair again- Verder zal ik maar stoppen, voor ik de commentaar krijg van een of andere wild vreemde zestien jarige die vindt dat ik me te goed voel tegen over de andere mensen/schapen in onze maatschappij. Amen.
Huilen, lachen.. meer is er eigenlijk niet, in het leven. Behalve natuurlijk scheerschuim tegen de gevoelige huid, belspelletjes op de televisie, vervelende sneeuw, zelfgebakken koekjes nammie-, modderstromen in Californië, lege witten vellen, inktvlekken, afschuwelijke posters die je een halve eeuw geleden had opgehangen en verliefdheid. En tegenwoordig is dat het belangrijkste voor ons geworden, niet het gelukkig zijn of wenen, maar wat de kranten of tijdschriften ons vertellen. Want geef nu toe, wat zouden we zonder het nieuws en de kranten zijn? Dan zouden we niet weten de mensheid niet meer tegen te moderne pastoors kan, zouden we op de luchthaven staan en daar pas vernemen dat er een vulkaan is uitgebarsten die al het vliegverkeer verpest en zouden we snakken naar de details van Paris Hiltons liefdesleven. Huilen en lachen, wanneer doen we het nog oprecht? Je leert je vrienden allemaal op sociale netwerksites kennen, binnen twee seconden denk je dat je elkaar kent en vijf minuten later heb je alweer ruzie. Die tijd daartussen dat je gelachen -?- hebt, en de tijd daarna dat je zelfs drie nachten lang jezelf in slaap huilt omdat je beste vriendin hebt verloren, is dat dan oprecht? Of doen we het allemaal maar omdat dat van ons verwacht? Genoeg over valse en onoprechte gevoelens. Wisten jullie dat een brood in het 1914 maar rond de tien cent kostte en dat je er vandaag al gemakkelijk twee euro voor betaald? Nog eens een bewijs dat een eeuw geleden leven, veel makkelijk lijkt als nu. een eeuw geleden was het waarschijnlijk alleen maar huilen, lachen en oorlog- Vorige week las ik in de krant een artikel waarin besproken werd wat de grootouders van Jurgen Van den Broeck wielrenner- doen tijdens de Ronde van Frankrijk. Op het eerste opzicht lijkt daar niets mis mee, maar wie geeft er om wat die gepensioneerde doen in de zomer? Oké als het in de streekkrant zou staan, maar in de Gazet van Antwerpen? Hebben wij dan zon oninteressant land, dat we in de krant moeten vermelden wat grootouders van celeberties doen? Blijkbaar wel. Die mensen doen helemaal niets fout tegenover mij hoor, maar dat is alsof mijn leerkracht lichamelijke opvoeding over haar seksleven zou beginnen te vertellen. Overbodige informatie dus. Wanneer lachen of huilen jullie nog oprecht? Je mag het me altijd laten weten, ik zoek naar een geloofwaardige reden. Waar ik nog niet tegen kan in deze tijd: solden. Oké oké, ik geef toe, ik houd van de solden. Maar ik snap niet dat ze dan ineens ook alle kleren van de nieuwe collectie binnen hebben. Het is duidelijk dat alle artikelen in de solden maar op een hoop liggen in de winkels en er weinig aandacht aan hun presentatie wordt gegeven. Maar waarom moeten de kleren van de nieuwe collectie dan zo mooi gepresenteerd worden dat je er niet aan kunt weerstaan? Het lijkt haast of ze solden doen, alleen maar om dure dingen van de nieuwe collectie te willen verkopen. Achja, genoeg gezeverd.
We leven in de eenentwintigste eeuw. Een eeuw waarin tien jarigen zich kleden als sletten, porno niet langer een taboe is en er 160 duizend tienerzwangerschappen zijn per jaar. Een eeuw waar in je in drie seconden dankzij de ordinaire datingsites- je ideale partner kan vinden, die na twee minuten toch al niet meer zo ideaal lijkt. In deze eeuwen krijgen we te maken met 3 crisissen; de tijdelijke- economische crisis, de milieucrisis en de midlifecrisis. De economische crisis waar, door waardeloze beleggingen, niet alleen de banken hun beurswaarde maar ook hun reputatie fataal gedaald is. De milieu crisis is gevormd doordat we door het hele bestaan van de mens door teveel vervuild hebben, met name teveel CO2 of koolstofdioxide in de lucht gebracht. Hierdoor zou de opwarming van de aarde een feit zijn, teveel zon blijft hangen in onze dampkring waardoor de temperatuur stijgt, het poolijs smelt, het zeeniveau stijgt, minder land is en dit schijnt erg te zijn. Sommige wetenschappers geloven dat de wereld over een jaar of vijftig zal vergaan, anderen zeggen dan weer dat over twee jaar onze planeet compleet geruïneerd zal zijn. Als laatste is er nog de midlifecrisis. Veel voorkomend, tegenwoordig ook bij jongeren, die snakken naar wat avontuur. Maar het standaardmodel van personen in een midlifecrisis is ook niet verminderd; zestig jarige die een ultramoderne jaguar kopen en een relatie aanknopen met iemand van de leeftijd van hun kleinkinderen. Over tienerzwangerschappen gesproken, in het tv-programma tienermoeders op vt4 volgt deze commerciële zender een aantal meisjes, die duidelijk te jong zijn om een kind te krijgen maar het toch doen. Tijdens het zien van dit afschuwelijk programma merkt ik op dat twee op de tien van de personen in kwestie nog contact hebben met de vader van hun kind. Geschokt dacht ik aan de beloftes van mijn geliefde, die zei dat hij er altijd voor mij zou zijn, wat er ook zou gebeuren. Aan meer van de helft van deze meisjes werd dat waarschijnlijk ook al eens wijsgemaakt, en wat blijkt? Zijn we dan zo laag gezakt dat we liegen zodat iemand van ons zou houden? Het antwoord is makkelijk; ja, inderdaad. We zouden er alles aan doen om nog maar een beetje liefde te krijgen. Heeft God het zo gewild? Het geloof in God is trouwens pure waanzin en kan met simpel wetenschappelijk onderzoek verklaard worden. Niet puur enkel en alleen mijn mening, maar de algemene wetenschappelijke mening. Zoals u dus kan lezen ben ik geen gelovige, althans toch niet in God, en volgens flair doe het met flair!- zijn er wel meerdere jongeren die zo denken. Wel geloof ik in puur toeval, geluk en mezelf. Het laatste van deze drie daar moet ik persoonlijk soms toch aan werken, iedereen heeft het wel eens, of soms zelfs meerdere keren, van die dagen dat alles en iedereen u tegenzit. Wij, als meisjes, ergeren ons vooral aan ons kapsel, ons lichaam en onze kleren. En meestal is dit om er aantrekkelijk uit te zien voor het andere geslacht. Jongens hebben zo ook hun complexen ik zou niet weten welke, want voor zover ik weet ben ik er geen-. Maar zo blijkt dan dat de jongere van vandaag zich teveel vergelijkt met de andere personen. Nu de gebreken besproken zijn gaan we eens wat positiever kijken, ook al bent u zojuist gedumpt door uw lief, er is altijd een positieve kant aan alles. Oh ja, dat is misschien het ding dat je zou moeten 'leren' uit deze blog, lach met alles! Valt u van uw stoel, huil niet als een klein kind maar lach ermee. Als je een dikke vrouw ziet lopen, lach ermee, lach haar niet uit want dat is gemeen, maar, toch als je intelligent genoeg bent -ongeveer het IQ van een vis wordt hiermee bedoeld, dit is ook toevallig het gemiddelde IQ van een netlog gebruiker, maar straks daar meer over- moet je het verschil kennen tussen lachen met iemand of iets en uitlachen. Er bestaan tegenwoordig veel manieren om te lachen: iemand uit lachen, iemand toe lachen, met iemand lachen en als laatste gewoon met jezelf lachen wat ik persoonlijk zeer vaak doe- Oke, over naar de netlog gebruikers. Waar ik me aan erger is de manier waarop de meerderheid van die netlog gebruikers typen. Ik bedoel als je jezelf 'F45H1o0N__b0y_69' noemt, prima doe wat je wilt, moet ik je naam nu gaan lezen of optellen? Dat je afkortingen gebruikt is prima het is korter en bespaard tijd, en dat is goed want we hebben tijd te weinig in on leven, maar heb een beetje respect voor uw taal? Verder dat je een foto van jezelf wil maken in de spiegel, met je gsm in de hand en dan je gsm bewerkt zodanig dat hij fonkelt, tja, het is een vorm van zelf expressie zeker? Maar wees dan toch een beetje origineel?. Verder heb ik absoluut geen probleem met netlog of het gehele concept, maar als je nickname Mrrr_TiiGrooZZ is of je TiiéptT,, zOò, gelieve dan dit nog redelijk normaal- netlog profiel te verlaten. Tot zover het 'netlog volk', ik zou zeggen Facebook, dat is beter! Maar dat is ook totaal de waarheid niet het gemiddelde IQ ligt er dan wel hoger. -maar dat is enkel en alleen omdat de minder intelligente mensen van op netlog hun naam niet kunnen spellen op niet weten wat postcode betekend- Verder zit je daar met het probleem van overdreven veel reclame en overdreven hoeveelheid van oude mensen. Bijvoorbeeld: het oude mens dat toen ik twaalf was op mijn kap zat omdat ik niet mocht dansen in de straat, wel raad eens wie m'n nieuwe vriend wil worden op Facebook? Hé, het is oké om je moeders vriendenverzoek op facebook te weigeren flair again- Verder zal ik maar stoppen, voor ik de commentaar krijg van een of andere wild vreemde zestien jarige die vindt dat ik me te goed voel tegen over de andere mensen/schapen in onze maatschappij. Amen.
Hallo, vreemdeling. Ik ben Louise. Ik ga mij voorstellen in de volgende 60 zinnen. Ik heb schoenmaat 39 en mijn leraar wiskunde vindt mij vreemd. Veel mensen vinden mij raar, maar dat is hun mening. Ik hou van zingen en rondlopen in lelijke joggings. Ik leef in een fantasiewereld, maar ik ben me maar al te goed bewust van wat er rondom mij gebeurt. Mijn ouders zijn gescheiden. Ik haat leugenaars en bedriegers. Ik huil bijna nooit. Mijn lievelingsvak is Nederlands. Ik ben romantisch, artistiek en hartstochtelijk. Ik heb het gevoel anders te zijn dan anderen en ik heb rap heimwee naar het gene dat voorbij is. Ik kan grappig zijn, maar ook ernstig. Ik heb soms spijt dat ik dingen zeg zonder erbij na te denken. Dikwijls voel ik me niet begrepen, daardoor praat ik amper over mijn eigen gevoelens. Hoe kunnen mensen mij kennen, terwijl ik zelf niet eens weet wie ik ben? Ik weet dat woorden kunnen kwetsen, ook al zeggen sommige dat het niet zo is. Ik ben verliefd op de meest speciale persoon aller tijden en ik hou mega veel van hem. Ik ben niet speciaal, in tegendeel. Ik ben niet klein, anderen zijn gewoon groot. Ik hou van bellenblazen. Ik ben rommelig en doe vaak dingen kwijt. Omdat ik elke week ergens anders woon, vergeet ik veel spullen. Ik overdrijf vaak als ik een verhaal vertel. Ik ben niet brutaal, ik ben eerlijk. Ik ben niet onzeker en durf zeker optreden voor een publiek. Ik entertain graag mensen. Ik doe ook toneel en ik houd ervan. Ik woon in Gierle en in Kessel. Ik heb daar geen vrienden, maar ik heb genoeg aan Lien en Antje. Ik werd vroeger gepest, omdat ik andere kleren droeg als anderen. Maar het kan me niets schelen. Sommige mensen zeggen dat ik geen gevoelens heb, maar iedereen heeft gevoelens. Er zijn nog een paar personen die mij niet vreemd vinden en daar ben ik blij om. Ik word blij van de kleine dingen in het leven en ik vind dat iedereen dat zou moeten doen. Ik trek me niets aan van wat mensen van mij denken. Ik kan niet stilzitten. Ik heb één broer, één stiefbroer en twee stiefzussen. Mijn favoriete muziekstijl is rock. Ik maak graag fotos en filmpjes. Mijn klas is de allerbeste. Ik ben goed in hoogspringen. Ik heb atletiek gedaan, maar ik daarmee ben ik gestopt. Ik heb bruine ogen en bruin haar. Mijn papa is beeldhouwer. Als ik later groot ben, wil ik schrijfster of actrice worden. Ik wil wonen in een land waar het altijd warm is en nooit regent. Met momenten houd ik van mijn ouders. Ik vertrouw niet snel iemand. Ik heb bewondering voor mensen die uniek zijn. Emily is heel leuk. Ik doe streetdance. Ik schrijf ook graag, in het 3de leerjaar heb ik mijn eerste verhaal geschreven. Het ging over twee kinderen die een schat hadden gevonden. Ik heb ook allergieën: fructose, citroenzuur, eieren, wit brood, pepermunt, cacao, olijfolie, kokosnoot, amandelen... Ik lach vaak met mezelf en zonder reden. Ik ben vaak gemeen. Bananen vind ik lekker. Ik stel vaak dezelfde vraag. Ik hou van gedichtjes. Ik denk dat je nu wel weet wie ik ben.
