dit zijn nog maar de eerste 3 steden van de noordoostenreis, maar de rest volgt nog, later
Het begon allemaal in São-Paulo waar we een laatste dag konden relaxen alvorens met de Noordoostenreis te beginnen. Wachtend op de andere uitwisselingsstudenten, genoot ik van de beschikbare faciliteiten van het hotel, waar onder andere een zwembad en een sauna deel van uitmaakten. De dag nadien (10 januari moet dat geweest zijn) mochten we allen (zon 84 uitwisselingsstudenten en 5 monitors) onze valies deponeren in de daarvoor voorziene laadruimte, waarna we ons naar binnen begaven, wachtend op twee telaatgekomen uitwisselingsstudenten uit Chapecó (waaronder onze goede Limburgse vriend, Thomas). Uiteindelijk, 2 uur te laat, begonnen we onze 6-uur durende busrit, richting Paraty, een stadje in het midden van São-Paulo en Rio de Janeiro.
Om 18 uur checkten we ons voor de tweede keer in. Ik kreeg een 5-persoonskamer toegewezen, samen met 2 Duitsers, een Mexicaan en een Hong-Kongbewoner. Kort achter de aankomst stonden al 3 gidsen voor ons klaar om ons wegwijs te maken in het historische stadje. De lange, doch interessante, uitleg die de gids ons meedeelde, is mij helaas al grotendeels ontgaan, maar ik zal jullie er toch iets over proberen te vertellen. Paraty is één van de oudste havensteden van Brazilië die vroeger, net als Rio, bekend was om zijn goudexport. Het enige verschil tussen Rio en Paraty is dat Rio ferm gegroeid is sinds de stichting, Paraty is zowat hetzelfde gebleven (Vergelijkbaar met de ontwikkeling van Brugge). Het stadje kent nog steeds een grote bekendheid door het groot aantal idyllische eilandjes die je voor de kust kan aanschouwen, of bezoeken. Dat is ook wat we de dag nadien hebben gedaan. Met een boot, groot genoeg voor 90 man, baanden we ons een weg tussen de 68 eilandjes. Een aantal keer hield de boot halt, waarna we ons naar de eilandjes begaven. Prachtige stranden, een weelderige natuur en een heldere zee waren de rode draad van de dag. Het boottochtje eindigde en we stapten opnieuw op de bus om onze reis verder te zetten richting de meest toeristische stad van Brazilië, Rio de Janeiro.
Na een 6-uurdurende busrit kwamen we eindelijk aan in Rio, waar iedereen zich in zijn hotelkamer vestigde. Ons hotel was perfect gevestigd, vlak voor het allombekende strand Copacabana.Die dag deden we verder niets. 12 januari kregen we een citytour in hartje Rio voorgeschoteld. Enkele mooie gebouwen, drukke straten en ronddwalende toeristen maakten deze tour best interessant. Toch bracht de namiddag een nog veel leuker item. We gingen naar Montanha Pão de Asucar, oftewel de suikerbroodberg. Een Berg vóór de kust van Rio die een wonderbaarlijk uitzicht over de stad weergeeft (zicht op Corcovada aka Jesus Cristo, Maracanã aka grootste voetbalstadion ter wereld, Copacabana en natuurlijk de stad zelf). Vele fotos zijn dan ook het gevolg van dit bergbezoek. Later die namiddag mochten we allen uitrusten op de Copacabana. Eerlijk gezegd vond ik dit strand niet zó speciaal (misschien omdat ik te gewend gekomen ben aan de weelderige Florianopolische stranden). De volgende dag vertrokken we vroeg om de Corcovada te bezoeken, omdat de toeristenstroom daarginds nogal groot wordt in de late ochtend, aldus onze lokale gids. Eenmaal aangekomen mochten we allen de 38-meter-hoge Jezus Christus aanschouwen. Wederom gedroeg iedereen zich als een toerist trachtende zo veel mogelijk digitale fotos vast te legen, alsook ik. (Ik hoop die nog op mijn site te kunnen plaatsen, want voor het ogenblik lukt het niet) Kort daarna vertrokken we richting escola de Samba, een plaats waar iedereen trachtte Samba te dansen verkleed in de meest belachelijke carnavalkostuums. Ik heb me terzijde gehouden door enerzijds de enorme hitte, en anderzijds het plezier in het filmen van de andere leukerds. Met amper wat tijd om ons te ontkleden, vertrokken we haastig richting Maracanã, het grootste voetbalstadium ter wereld, althans dat is wat ze ons wijsmaken. Ik was er in ieder geval niet van onder de indruk. Ik kan best geloven dat het ooit het grootste stadium ter wereld was (in 1956, wanneer het gebouwd werd), maar nu alleszins niet meer. In de namiddag mochten we wederom uitrustten op het strand, deze keer op het tweede bekendste strand van Rio, namelijk Ipanema (bijna identiek aan het strand van Copacabana). Dag 3 in Rio bracht ons niet veel speciaals meer. Een bezoek aan een bos, waar we enkele slangen kruisten, een klein watervalletje vergelijkbaar met de watervallen van Co (niet echt het bezoeken waard), en het beste van de dag: het bezoek aan de praalwagenfabriek van Rio. Enkele weken voor de parade mochten wij al eens kijken naar al dat schoons. Jammer genoeg waren de praalwagens nog niet bevolkt, nog geen vrouwelijk schoon te zien. Het Rio de Janeiro-bezoek werd afgerond en we vertrokken richting Porto Seguro, de oudste stad van Brazilië, op een 24-uur durende busrit!!!
De fotos volgen hopelijk spoedig, eens ik de fotosite weer op gang krijg, vele groetjes uit brazilie -louis- xxxx
Vandaag zijn we donderdag, en heb ik mijzelf de tijd gegeven om dit verslag te schrijven. Ik was namelijk erg moe van de rafting van gisteren zodat ik mijzelf een dag vrijaf voorgeschreven heb. Trouwens, de rafting was super, heb me goed geamuseerd en kben superverbrand. Niet te doen hier, die Braziliaanse zon is 1000 keer erger dan de Belgische. Kga moeten leren wa meer zonnecrème te gebruiken.
Maar 'kging het hebben over São-Paulo é. Zaterdagochtend dus, ik sta op om 5.30, want ik moest om 6.30 aankomen op de luchthaven. Ik nam rustig een ontbijt, nam mijn valies, en we vertrokken. Om 6.20 kwamen we aan, veel te vroeg natuurlijk. Driekwartier heb ik daar gewacht voordat de eerste Braziliaan toekwam. Net als de Paraguayanen, hebben Brazilianen een heel raar uursysteem. De lerares had op de brief 6.30 geschreven, omdat ze weet dat iedereen minstens een half uur te laat aankomt. Ik had dat wel kunnen weten, maar ik dacht dat bij zoiets (een vliegtuigreis) toch wel iedereen op tijd zou aankomen, niet dus. De meisjes allemaal met monstervaliezen (groter dan mijn valies bij mijn vertrek uit België) en de jongens met een iets kleinere. Daar mijn school een van die kleine en superdure privéschooltjes is van Floripa was het natuurlijk onvermijdelijk dat de helft van de meisjes met een Louis Vuitton-sjakos (of hoe je dat woord ook schrijft) toekwam. Het vliegtuig steeg op om 8.30 om om 9.30 aan te komen in São-Paulo. Stad met 18 miljoen inwoners.
Wat volgde waren wat museums, namelijk "Pinacoteca", "museu da lingua Portugesa", "Bienal" en "Masp" oftewel "Museu de Arte de São-Paulo". In dat laatste heb ik toch wel enkele bekende schilderijen gezien, van artiesten als Pieter Paul Rubens, Renoir, Picasso, Van Gogh en vele anderen. Foto's nemen was echter verboden in deze museums. Jammer genoeg hebben we het zoobezoek uit onze agenda moeten schrappen door vele files die onze microbus niet kon vermijden. s'Avonds kwamen we aan in het hotel, dat best comfortabel bleek te zijn. Ondanks de luxebedden, hebben we toch bitterweinig geslapen tijdens de nachten. Maar dat ligt dan weer aan ons, daar we niet in ons bed lagen.
De volgende dag, zondag, was super. Een hele dag naar "Hopi Hari", een pretpark, met blauwe hemel en stralende zon. Gelukkig had ik die dag zonnecrème gebruikt. Ik heb veel foto's genomen, en eenmaal terug in België weet ik wel bij elke foto een bijpassend verhaal. Er is gewoon te veel gebeurt die dag, en dat zou te veel werk zijn om dat allemaal neer te schrijven.
Maandag. Iedereen die niet meewilde naar São-Paulo had die dag school. Niet erg, want ik was mee . Deze dag was er een om het centrum van São-Paulo beter te leren kennen. In de voormiddag hebben we USP (Universidade de Sao-Paulo) bezocht. Middagmaal in Parque Ibirapuera. En in de namiddag het centrum. Van dat laatste heb ik geen enkele foto, daar je fotocamera (en andere dure producten zoals Louis Vuitton-sjakossen) meebrengen verboden was. Het centrum van São-Paulo is ongeloofelijk vuil, bevolkt, groot, niet te doen. Wel enkele mooie gebouwen en supergoedkope producten, waarvan er velen van Paraguay komen, daar de Paraguayaanse btw extreem laag is. Dus die koopwaar wordt eerst geproduceerd in Brazilië, dan voeren ze die uit naar Paraguay om de btw terug te krijgen, en daarna smokkelen ze die weer het land binnen. Rua 24 de Marso, een van de straten die bekend staat om zijn goedkope en illegale koopwaar, was een van onze bestemmingen. Ik kan niet verstaan dat hier geen douane of politie voor bestaat. Ze kunnen net zo goed "illegaal" op hun voordeur schrijven. Maar ja, het is hier Brazilië en niet België. s'Avonds zijn we dan nog naar een shopping geweest, waar we vettigheid geconsumeerd hebben, net zoals elke andere middag en avond van het weekend. En daarna richting luchthaven São-Paulo. Het vliegtuig zou om 21 uur vertrekken en is uiteindelijk om middernacht vertrokken. 3 uur vertraging. Sinds die vliegtuigramp in Brazilië waarbij 150 mensen gestorven zijn, zijn de vliegtuigmaatschappijen hier bijzonder waakzaam, waardoor de meeste vliegtuigen veel vertraging oplopen.
Om 1 uur kwamen we dan aan in Florianopolis. Heel moe en tevreden over het afgelopen weekend. De dag erna was ik te moe om naar school te gaan. Tot het volgende verslag daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag xxx -louis-
Geen spannend ontvoeringsverhaal deze keer, maar het kan niet elke week suspense allom zijn hé. Deze keer zal ik het wat meer hebben over mijn leven tijdens de week. Niet dat mijn weekend niet plezant was, maar de weekendse feestjes zijn net niet intressant genoeg (of net iets te intressant ) om op mijn site te publiceren. Wat doe ik eigenlijk tijdens de week. Elke voormiddag en maandagnamiddag ga ik naar school, nog redelijk plezant, veel zwijnerij en weinig leerzaam. Dinsdag- en donderdagnamiddag ga ik naar de universiteit om portugees te leren, maar eigenlijk leer ik beter portugees op mijn school. In de Universiteit zijn veel uitwisselingsstudenten en engelssprekenden, het gevolg: ik spreek er met iedereen engels. Op school is iedereen te dom om dan ook maar "i dont speak english" te zeggen. Vandaar dat ik verplicht was om portugees te leren. De overige namiddagen ga ik naar het strand met vrienden, meestal uitwisselingsstudenten, maar niet getreurd want mijn braziliaanse vrienden hou ik voor het weekend. Zij weten namelijk waar de leuke feestjes en mooie moças (waarvan je ze in Brazilië ongetwijfeld vindt) te vinden.
Wat meer in detail over de zwijnerij in mijn klas, want soms is het echt niet te doen. Vandaag nog hebben we onze leraar aardrijkskunde 5 minuten lang bekogeld met krijtjes. Zijn straf was dat we de krijtjes mochten oprapen. Als zwijnen bij etenstijd, probeerden enkele energieke leerlingen zoveel mogelijk krijtjes te verzamelen om sterk te staan bij de volgende ronde. Naar mijn gedacht is zijn straf ietwat mislukt. Achteraf werd Xitão bekogeld, een jongen die nogal verbaal agressief reageert, wanneer hij aangevallen wordt. Hoe kwader hij werd, hoe meer krijt hij tegen zijn kop kreeg. En de leraar trekt er zich niets van aan. Tenslotte was hij niet meer de incaserende partij .
Eergisteren had ik een boek uit de schoolbibliotheek gekozen: "Paixão do Christo" oftewel "Passion of the Christ". Nogal saai. Babaum, een jongen die af en toe naast mij zit, want niemand blijft hier langer dan 5 minuten op dezelfde plaats zitten, zag me worstelen met de saaie verhaalstof, en hij beloofde me een leuker boek. De dag die erop volgde had hij inderdaad zijn "leuker boek" mee, getiteld "No limite do prazer", oftewel "op de limiet van plezier". Het genre van het boekje kan je allicht wel al raden, inderdaad, het was een sexboekje, met bijpassende illustraties als hulpmiddel. Mijn biologieleraar vond het best grappig, en mijn wiskundeleraar kon het niet laten het boek ter hand te nemen, en zich een 15-tal minuten te verdiepen in de, ongetwijfeld enorm, leerrijke tekst. Achteraf kwam een grijns tevoorschijn, en hij ging verder met de les. Ik denk niet dat iemand gemerkt heeft dat hij de les 15 minuten onderbroken had.
Nu nog een leuk gegeven dat ik nog niemand heb verteld. Na elke les (bij leraarwisseling) zijn er enkele leerlingen in de klas die alle krijtjes uit de bordgleuf halen, en die allemaal bovenop het bord gooien. Waarom ze dat doen?, wellicht om de volgende leraar te ambeteren. Ik ben eens op de leraarstafel gaan staan om bewijsmateriaal vast te leggen. Zal wellicht een dezer dagen op mijn fotosite http://lnuttens.photosite.com verschijnen.
Nu over naar mijn thuisleven. Ik ben hier supergelukkig bij mijn gastfamilie. Mijn ouders zijn echt heel lief met mij. Mijn kleine broertje is adorable (hoe zeg je dat ook alweer in het nederlands), en mijn oudere broer, is de minste van de familie, daar hij de enige is die 2 keer per week naar de kerk gaat. En dan nog een heel extremistische kerk. Mijn ouders gaan enkel zondag naar een rustig kerkje (een 1uurs misje), eigenlijk nog plezant, en heel vriendelijke mensen. Vóór deze week, had ik alleen last van de enorme hoeveelheid mieren in huis. Deze week zijn er andere leukerds bijgekomen, namelijk dikke kakkerlakken van wel 4 cm lang. Gelukkig heeft mijn moeder hier een superproduct. Het beestje leefde nog een 2tal seconden en dan stierf het. Toch één vieze kakkerlak minder.
Allez kga stoppen met mijn leuke kortverhaaltjes over het weekleven tot de volgende daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag xxx beijos -louis-
Weer een heel plezant weekend achter de rug. Vorige week werd ik uitgenodigd voor een feestje in Jurerê Internacional door Ramon, een collega van op school. Het leek me wel een aanlokkelijk voorstel, vooral de buurt sprak me aan, daar Jurerê Internacional de rijkste buurt is van het eiland. Het beste was dan nog dat ik er kon blijven slapen bij een vriend van hem, in diezelfde buurt. Ik moest dus wel accepteren. Vrijdagavond vertrok ik dus naar het huis van Ramon. Daarna gingen we samen met de taxi naar een appartementsgebouw, ergens in Beiramar Norde, waar een van zijn vrienden, Fred, woont. Blij verrast was ik, toen ik te weten kwam dat we naar de bovenste verdieping gingen. Een penthouse dus, met een enorm terras en een zwembad, de ideale plaats voor een feestje. En dat was ook wat er volgde, we gingen toch pas vertrekken naar het feestje rond middernacht. Er was muziek, chips, drank en last but not least Braziliaanse meisjes. ...
Rond middernacht kwam de broer van Fred ons oppikken, om ons naar het feestje te voeren. 8 mensen, vele rugzakken en een surfplank moesten mee, en zijn auto was nu niet om te zeggen zó groot. Na veel geprop en gedaan geraakten we in de auto: 3 vooraan, 4 in het midden, en 1, samen met de vele rugzakken, in het koffertje. Ik zat ergens tussen een surfplank en enkele mensen. Een halfuur later (ongeveer rond 1 uur) kwamen we, wonder bij wonder nog allemaal levend, aan in Jurerê. Fred's broer reed naar huis, en wij richting het feestje. Het huis in Jurerê bleek ook van Fred te zijn, daar zijn ouders gescheiden zijn en zich beiden een chique woning hebben aangeschaft.
Klaar om onze avond verder te zetten, benaderden we het feestgebouw, maar onze tocht strandde aan de ingang. De portier wilde ons niet binnenlaten, omdat het feestje op zijn einde liep. Om 1 uur!!!!! Wat een kakfeestje was dat. Fuiven in België beginnen om 1 uur. Na nog wat tevergeefs gereclameerd te hebben tegen de portier, dropen we af. Onszelf wijsmakende dat het toch maar een saai feestje was, probeerden we de stemming erin te houden. We zouden het feestje hoe dan ook verderzetten in Fred's huis, dat zo'n 20 minuutjes wandelen van het "feestje" was.
Een wandeltoch door de meest chique buurt van Floripa, zo erg was dat nu ook weeral niet, althans dat dacht ik. Na 5 minuutjes wandelen wilde Faggot (bijnaam van niet-engelssprekende braziliaan, vandaar de engelse bijnaam) halthouden om wat uit te rusten, en dat was wat er gebeurde. Wat napratend over het portier-schandaal, passeerde ons een witte Chevrolet Corsa (Opel is hier Chevrolet). Observerend bekeken de inzittenden van het autootje ons. Aangezien de auto aan de overkant van de avenue reed, was hij nog relatief ver van ons verwijderd. Fred leek ongerust, en toen de auto aan het eind van de straat rechtsomkeer maakte, riep hij "Corre !!!", wat "Run !!!" betekend. 3 van ons, waaronder ik, liepen in een zijstraatje, de 2 andere schuilden in een tuin in diezelfde avenue. Fred vertelde me in een vlucht, dat die witte Corsa al eens eerder geseind werd. Blijkbaar is Jurerê de ideale plaats om rijkeluiskinderen te overvallen. Een minuut later leek het gevaar geweken. We liepen terug in de avenue om ons weer bij de anderen te voegen. Wat napratend over het voorval, liepen we verder in de straat. Enkele seconden later, verscheen de auto opnieuw. Deze keer liepen we allen een wandelstraat (met paaltjes) in en een straat verder verscholen we ons in een tuin. TE LAAT, de auto was ons voor, en had ons het tuintje zien binnenwandelen. Hij reed voor en iemand stapte uit. Iedereen liep weer weg, en ik bleef liggen (in een fractie van een seconde had ik besloten te blijven). Ik hoopte dat de auto hen zou achtervolgen, of anders was ik bruin. Dat was ook wat er volgde. Even later kwam ik van onder de struik, en daar stond ik dan, helemaal alleen in het midden van Jurerê. Gelukkig kwam nog iets later Faggot aangelopen. Hij was de anderen verloren, en was blij mij te zien, alsook ik. We liepen wat verder zoekend naar schuilplaats en vonden een onbebouwd perceel met een grote struik. We verscholen ons in de struik en nog geen 2 minuten later sprongen Ramon en Fred van over een muur achter ons (vanuit de tuin van de achterbuur). We moesten verder lopen want die auto zou vroeg of laat voor het perceeltje verschijnen. Wat verder sprongen we over een muur, maar de auto had ons alweer te vroeg gespot. Na nog wat muren en straten hielden we met z'n vieren (één te weinig) halt bij een huis. Iedereen was doodmoe van het lopen. We belden aan bij een huis, maar de vrouw wilde niet openen (begrijpelijk). Uiteindelijk gaf ze de telefoon door door het raam en we belden de privébewaking van de buurt en Fred's broer op. Vol ongeloof staarden we elkaar aan (een wilde achtervolging als deze kom je niet elke dag tegen). André was vermist en die auto kon nog steeds elk moment opdagen terwijl wij nog steeds buiten stonden. Gelukkig kwam 5 minuten later de eerste privébewaker opdagen, aan wie we het hele verhaal uit de doeken deden. Even later kwam, gelukkig, André in één van de bewakingsfirma-auto's opdagen. Toen de broer van Fred aankwam, stonden we daar al met een stuk of 8 bewakers rond ons. Iets later vertrokken we, nog wat natrillend, richting het huis van Fred.
Het was 2 uur en het feestje was afgelopen, nog tot 4 uur hebben we zitten napraten over het voorval. Elk vertelden we ons deel van het verhaal, want bijna iedereen had een andere vluchtroute. Zelf Fred, die in deze buurt woont, had dit nog nooit meegemaakt. Om 4 uur was mijn hart gekalmeerd en ik ging slapen. Eindelijk. (Volgende keer zullen we misschien eerst iemand broer opbellen om ons te komen halen)
Meer leuke en spannende verhalen in het volgende verslag, daaaaaaaaaaaaaaaaag, beijos xxx, vele groetjes uit Brazilië. -louis-
Vorige week woensdag was de laatste school(voormid)dag van de week, een verlengd weekend dus. In de namiddag heb ik eerst nog wat braziliaans bier genuttigd samen met een west-vlaamse vriendin (uitwisseling van rotary) op het strand van campeche onder de blakerende zon (paradijselijk zalig). Leuke belgische herrinneringen werden opgehaald, en het werd avond. Ik betaalde de drank, zoals het een heer betaamd, en we gingen huiswaards. Zij richting São-José (stad net naast Florianopolis-continente) en ik naar Campeche. Die avond heb ik nog naar de film "Selvagem" oftewel "The Wild" gekeken (een middelmatige mix van "Madagascar" en "Finding Nemo"). Ik werd moe en ik ging slapen. We moesten immers om 7.00 opstaan om onze dag verder te zetten richting Curitiba.
Het werd ochtend, ik werd wakker, maakte vlug mij valies (mijn eastpack-rugzak), en we begonnen onze 4-uur-durende reis. De muziek die in de auto speelde vond ik eerlijk gezegd wat minder (wat van die evangelistische kerkzevermuziek). Ik hield me wat bezig met alles en nog wat (wat doe je 4 uur, zittende in een auto?) en 4 uur later arriveerden we. Een hele leuke bende, op te delen in 2 delen, namelijk het eerste deel: Het religieuze deel (waar mijn familie deel van uitmaakt) en het tweede deel: het minder religieuze deel (vele plezanter). Dat tweede deel heeft ervoor gezorgd dat ik wat bier te drinken kreeg tijdens het weekend. Vele superleuke Curitiba-momenten volgden (zal ik allemaal wat in een fotoalbum uitleggen).
Zaterdagavond was net iets anders dan de vele andere familiemomenten, omdat we dan naar een concert gingen van een nobele onbekende (althans voor mij). Het eerste deel van de familie leek er zot van te zijn. We kwamen aan op het concertplein net als vele anderen. Het leek alsof het een leuke boel zou worden. Ik kwam al in de stemming en besloot een biertje te gaan halen. Ik zocht en zocht en zocht, en het enige wat ik zag in de dranktentjes was cola, water, en andere flauwe drankjes. Ik vroeg mijn broer om uitleg en hij bekeek mij alsof ik een marsmannetje was. Hij vertelde me dat dit een evangelistisch concert was, dat wil dan zeggen (zoals in de bijbel staat, wanne zever) geen verslavende producten: geen bier, geen sigaretten, geen andere producten die je in de belgische festivalweiden terugvindt. Ik werd er haast treurig van. Het concert begon, en ik kon mijn oren niet geloven, het was dezelfde muziek als die van in de auto, tijdens de heenreis naar Curitiba. 3 uur heb ik naar die zever moeten luisteren. 3 uur over hoe goed Jesus wel was, hoe machtig en rechtvaardig God is, en hoe leerrijk de bijbel niet is. Ik weet het ondertussen al. De avond liep ten einde en ik was blij dat het gedaan was. Niet dat het zo saai was, maar ik had het me net iets anders voorgesteld, iets Braziliaanser.
Het familieweekend liep ten einde en we vertrokken huiswaarts. Op onze weg naar huis, hebben we eerst nog het ontdekking-van-brazilie-park bezocht. Het schip van de ontdekker van Brazilië, namelijk Cabral, was daar te bewonderen. Hiervan ook enkele fotos op mijn fotosite.
Wel ik zou graag nog veel verder vertellen, maar zit in tijdsgebrek, nu gebruik ik eigenlijk slaaptijd om te schrijven (die zal ik dan wel inhalen tijdens die oneindig saaie portugese lessen). Daaaaaaaaaaaaaaag xxx -louis-
fotos op http://lnuttens.photosite.com (zal ze iets later dan dit verslag publiceren, dus weer niet ongerust, ze komen)
Het afs-weekend dus, een lang verhaal, allez kga der dan maar keer aan beginnen. Het begon allemaal zaterdagmorgen laatstleden. De avond ervoor had ik naar de versgedownloade film "deu a louca no chapéuzinho" (da is zoiets als "klein kapje wordt zot") gekeken tot een gat in de nacht. Gelukkig had ik mijn wekker laat gezet zodanig dat ik lang kon slapen. Om 10 uur reeds moest ik opstaan, om daarna mijn ochtend verder te zetten richting Lagoa, naar een klein jeugdhuisje waar we het afs-weekend zouden doorbrengen. Toen ik daar eenmaal aankwam rond 11.13 stipt, wat precies 13 minuten te laat was, ontmoette ik de 3 andere belgen, verblijvende in Brasil do Sul, waarvan ik een tweetal maanden geleden afscheid had moeten nemen. Allen hadden ze er een lange busreis op zitten. Charlotte kwam van Londrina (15 uur), Stefanie kwam van Gravatal (3 uur) en Thomas van Chapecó (10 uur). Lucky me :) Eenmaal aangekomen vestigde ik mij in de chalet samen met Thomas en een duitser, de rest van de afsers verbleven in het hotel. Daarna begon de zever, we moesten allemaal ('k denk dat het er ongeveer 30 waren) in een onnozel zaaltje gaan zitten om de afs-regels nog eens door te nemen (no sex, no drugs, no alcohol ..) en stomme spellekes te spelen, nog dommer dan in die weekends in België. En dan achteraf kwam er meestal een belachelijke moraal, de belachelijkste eerst bv. een doosje en niemand weet wat er in zit, achteraf komen ze af me de zever dat een cultuur niet het stereotype beeld is dat je vooraf had, Jach!!! moestek daarvoor om 10 uur opstaan. Gelukkig bleef de dag niet duren en daar kwam zaterdagavond. Een uitgaansavond ging het alvast niet worden aangezien we allen op het domein moesten blijven. Maar gelukkig was er bier, niet dat het oudercomité dat toegelaten zou hebben, maar die waren niet aanwezig tijdens het weekend, dus waren die regels nu ook weeral niet zo belangrijk. Iedereen dronk zich vol met skol en antarctica (nog net iets straffer dan heineken), en op het einde van de avond werden de spelletjes wat plezanter. ... Ik ging slapen rond ongeveer 4 uur.
9.30, ik word wakker, SHIT, we moesten reeds klaarstaan om 9.00 om te ontbijten. Ik maak mij klaar, wek de anderen, die maken zich klaar, en we reppen ons richting ontbijt. Stront, pies, kak, het ontbijt was afgelopen, geen ontbijt voor ons dus. Tot mijn grote verwondering bleek iedereen (echt iedereen) al in het saaie zaaltje te zitten. Blijkbaar had een of ander uilskuiken van afs iedereen wakkergebeld die in het hotel verbleef, en hij was het chaletje vergeten. Gedurende de hele voormiddag (tot 12.00 uur dus) heb ik daar gezeten, met een maag knorrende van hier tot in België. Het middagmaal kwam als een geschenk uit de hemel. Ik at en at, tot ik voldaan was. Daarna was het weekend afgelopen en mocht iedereen weer naar huis. Dat wil dus zeggen dat Charlotten 2 keer 15 uur gereisd heeft om dan ongeveer 27 uur in florianopolis te verblijven. Als het dan nog was om de stad te bezoeken ja, maar neen, enkel om oersaaie spelletjes te spelen. En het weer was ook stront, echt belgisch, grijs en regen.
Gelukkig bleef Thomas nog tot maandagavond, samen met de andere chapecóenaren (Een Italiaan, Piere, en de duitser die bij ons in de chalet zat, mosquito), om de stad wat beter te leren kennen. Die middag zijn we eerst naar het appartementje van Thomas' zussen (die in Florianopolis studeren) geweest. Daar zou ik dus de nacht doorbrengen, als ik tenminste de permissie kreeg van mijn gastfamillie. 1 kort telefoontje en het was geregeld, ik zou daar slapen, en de dag erna direct naar school gaan. Na deze overwinning trokken we naar Beiramar Shopping. Daar liepen we wat rond tot het avond werd. Iedereen wilde bier drinken. Aangezien ik de enige 18-jarige van het gezelschap was, was ik dus de enige persoon die legaal bier kon kopen. Zoals plan kocht ik dus het bier, waarna we het allemaal leeggedronken hebben. Plezant boel was dat. We verlieten de shopping lichtaangeschoten, en we moesten een plan maken om weer thuis te geraken. We hadden de keuze: met de bus, of te voet. De keuze lag voor de hand, te voet uiteraard (in nuchtere toestand had ik de bus gekozen).
Onderweg begon Piere's maag te knorren, net toen we de fastfoodketen "Roy Beans" passeerden. Het logische gevolg was dat we de fastfoodketen binnentraden. De portier opende de weg in het restaurant. Onmiddelijk kwam een van de serveerders naar ons met de spijskaarten, en we bestelden allen een cheesburger met het bijpassende drankje, een caipirinha natuurlijk (om de sfeer wat op te vrolijken, niet dat de sfeer niet vrolijk was, maar iedereen wou het wat vrolijker). De prijzen vielen nog mee gezien de snelle service en de overbevolking van personeel, aldus Europeanen die geen besef hebben van Braziliaanse prijzen. Tijdens de verorbering van onze maaltijden, kwam er een cameraman binnen in het restaurantje. Blijkbaar werd er die avond een reclamespotje gemaakt over het voedselketentje voor de lokale televisie. Wij, al wat plezanter dan voorheen, maakten ons wat interessant door de vettige voedingswaren in de hemel te prijzen, met het gevolg dat 80% van zijn videootje met ons bezet staat. 5 minuten later lagen we plat van het lachen, en verlieten we het ketentje. Shit, over 15 minuten moesten we thuis zijn om verder te trekken naar een sambafuif, helemaal vergeten. Al lopende liepen we, de aanwijzingen van voorbijgaande mensen volgende, richting centrum. De toch bleek te lang te zijn, dus het logische gevolg, inderdaad, we namen de taxi. Een dikke taxichauffeur met een ademhalingsprobleem bracht ons zo traag mogelijk naar het appartementje van Thomas' zussen. We haastten ons naar boven, en kwamen stipt om 23.00 uur aan, oef op tijd :) Kak, pies, stront, het feestje bleek gratis ingang te zijn tot 23.00 uur, dat wilde dus zeggen dat we om 23.00 uur aan de ingang van het feestje moesten zijn, te laat dus, jach, moesten we daarvoor een taxi betalen, gelukkig waren we met z'n vier en vielen de kosten nog mee.
We waren helemaal nog niet moe, dus gingen we weer naar buiten, richting barzinho sujo (wat "vunzig cafeetje" betekent). Daar dronken we nog wat bier tot de baas van het etablissementje zijn deuren sloot omstreeks 2.00 uur. Wat meer bezopen dan voorheen waggelden we weer naar huis, ditmaal te voet. Eenmaal aangekomen, bleek iemand het magistrale idee te hebben te kijken naar de film "Hostel", op de filmkaft stond "presented by Quinten Tarantino" dus zo erg kon het wel niet zijn. Het was erger dan erg, nog nooit van mijn leven heb ik zo'n belachelijke film gezien. Het was een horror, en tegen het einde van de film lagen we allemaal plat van het lachen, wat niet echt de bedoeling is van zo'n film, tenzij het scary movie is, wat het dus niet was. Het verhaal in het kort: 4 amerikanen willen sex vinden in Europa --> ze gaan naar Amsterdam, en vogelen met hoeren --> Ze gaan naar slovenië omdat hen gezegd werd dat daar veel mooie vrouwen zijn --> ze vogelen met sloveense vrouwen --> die vrouwen leveren hun uit aan een mislukte chirurg die hoeren betaalt om buitenlanders te strikken --> de mislukte chirurg martelt de amerikanen dood. Belachelijk dus. In "the making of" bleek Quinten Tarantino niks te maken te hebben met de film. Het was 4.30 uur voor zover ik mij herrinner en ik ging slapen.
De volgende ochtend wordt ik wakker omstreeks 7.00 uur. Ik voelde mij wat "slapjes" en besloot niet naar school te zullen gaan. Het weer die dag was zo slecht (het goot water), dat we onmogelijk het appartementje konden verlaten, met het gevolg dat ik aan het einde van mijn latijn ben omtrend spannende verhalen. Die avond kwam ik thuis. Mijn gastmoeder: "Hoe was school?", mijn antwoord: "Ik ben erg moe, en zal vroeg in mijn bed kruipen". Ik at en kroop vroeg in mijn bed. Met een goed geweten beëindigde ik het weekend, ik had immers niet gelogen, daar ik werkelijk erg moe was. De dag erna vroeg de schoolbewaker waarom ik maandag niet kwam opdagen. Ik zei haar dat ik afs-weekend had. Iedereen was content en zo ook ik.
Nu bennek moe van het schrijven, kben door, kga naar verjaardag van tanacha, thaise afser uit bangkok, daaaaaaaaaaaaaaaaaaaag groetjes uit brasil beijos, um ambraço
We zijn vandaag 27 september 2006, over 4 dagen moeten alle Brazilianen ouder dan 18 naar de stembus. Alhoewel, een stembus, hier gebeurt stemmen overal elektronisch, terwijl in grote delen van belgië nog altijd met potlood en papier gewerkt wordt (dat is dan het verschil tussen een 1e en 3e wereldland). Op straat is de verkiezingsstrijd intussen al enkele weken losgebarsten, je kan geen stap zetten of je ziet politiek. Overal mensen met partijvlaggen, flyers, muziekinstallaties (die dan de meest belachelijke partijliedjes afspelen), en andere methodes die het grote publiek moet aantrekken om op hun partij te stemmen. Op iedere flyer staat op wie je moet stemmen en waarom, met andere woorden de partijdoelstellingen. Jammer genoeg heeft geen enkele partij de inspiratie om dan ook maar één partijdoelstelling te zoeken die de ander niet heeft. Allen willen ze hetzelfde: de armoede bestrijden, meer dan 1000 km nieuwe wegen in Santa Catarina, meer geld voor ziekenhuizen en scholen, en nog wat van die onrealiseerbare zever. Liberaal of socialistich, katholiek of evangelistisch, ..., allemaal één pot nat. En op het einde van een ambtstermijn bereiken ze allemaal hetzelfde: weinig tot niets!
Mijn familie en vele andere families weten nog steeds niet op wie ze zullen stemmen. Eén iets staat vast: Op Lula (de huidige president) stemmen ze niet, want die is corrupt. Welliswaar minder corrupt dan voorgaande presidenten, maar nog corrupt genoeg om niet herkozen te worden. En op de andere partijen willen ze ook niet stemmen, omdat ze daarmee gewoon de ene corrupte president met de andere vervangen. Ze moeten een gok wagen om de minst corrupte en meest correcte politieker te verkiezen, een moeilijke opgave dus. Morgen is er een mega-debat op televisie, tussen de 4 kandidaten-president van de 4 grootste partijen in Brazilië. Misschien dat de uiteindelijke beslissing daar zal vallen. Het zal waarschijnlijk een politiek moddergevecht op z'n Italiaans (debat Berlusconi-Prodi) worden. Ik kijk er alvast naar uit, niets plezanter dan het bekijken van een bende onbekwame politiekers die elkaar voor het vuil van de wereld verwijten. Diegene die het luidst roept zal alvast de winnaar van het debat worden, dan nog uitkijken naar de echte verkiezingen. Ik zal gelukkig niet meelopen in de chaos van de verkiezingsdag, daar ik AFS-weekend heb, waar later nog een verslag van volgt.
Goeinavond, want op dit ogenblik is het hier avond,
Jullie weten al iets over hoe mijn dag in elkaar steekt, maar nog niet veel over het reilen en zeilen van Floripa (over het continentgedeelte van de stad weet ik welliswaar weinig tot niets). Hoogtijd dus: Vooreerst zal ik een opsplitsing maken van het eiland, namelijk van noord naar zuid in 5 delen. Ik noem ze gemakkelijkerwijs 1) Noorden 2) Noordcentro 3) Centro 4) Zuidcentro en 5) Zuiden. Hoe Noordelijker, hoe groter de huizen en hoe rijker je dus bent.
Mijn woonst bevindt zich in deel 4, waar we de middenklasse terugvinden. Het is een rustige buurt, vol met kleine en middelgrote villas. Elke dag reis ik, per bus, naar deel 3, waar zich enorm veel overheidsgebouwen (Floripa is de hoofdstad van de staat Santa Catarina), scholen (waaronder de universiteit UFSC) en winkels bevinden. Reizen we nog wat verder naar het Noorden, dat komen we in Beira mar Norde (deel 2), een zeer dichtbevolkte buurt, vol met chique appartementsgebouwen. Chique, dus ook duur, jaja voor een appartementje in deze buurt betalen bepaalde mensen soms het vierdubbele van een villa in Campeche (mijn buurt), en dan spreken we nog niet over de penthouses. De buurt is er ook veel beter onderhouden dan in het Zuiden (dat is dan weer de macht van de rijkere klasse in het stadsbestuur). Hier vinden we de rijkere middenklasse van Floripa.
Dan hebben we nog deel 1 en deel 5, de twee uitersten. In deel 5 vinden we het armste deel van de bevolking van Floripa, namelijk de manezinhas, de oude vissersbevolking van Florianópolis. Deze wonen in kleine houten huisjes of in oude slavenhuizen. Deze bevolkingsgroep is een afstamming van de Afrikaanse slavengemeenschap van Floripa. Op mijn fotosite kan je een foto weervinden van enkele manezinhas. Dan gaan we over tot het Noorden. Daar bevindt zich de buurt Jurrere (deel 1). Een buurt, zoals je ze niet weervindt in België. Net Beverly Hills, ik geloofde niet wat ik zag toen ik door de buurt reed, jammer genoeg was ik mijn digitale camera vergeten, waardoor de bewijzen een tijdje op zich zullen laten wachten. AFS-ers vind je er niet weer. Als je daar wilt terechtkomen moet je aan een uitwisselingsproject zoals dat van de Rotary of de Lions meedoen. Gelukkig ken ik mensen die daaraan meedoen, dus wie weet zal ik ooit eens te gast zijn in één van deze kastelen. Ik zal de Hoe-nodig-ik-mijzelf-uit-bij-anderen-techniek van mijn neef Stephan moeten gebruiken denk ik.
Verder wens ik jullie allemaal nog veel plezier toe, en tot het volgende verslag -louis- xxx
louis@brasil
) om op mijn site te publiceren. Wat doe ik eigenlijk tijdens de week. Elke voormiddag en maandagnamiddag ga ik naar school, nog redelijk plezant, veel zwijnerij en weinig leerzaam. Dinsdag- en donderdagnamiddag ga ik naar de universiteit om portugees te leren, maar eigenlijk leer ik beter portugees op mijn school. In de Universiteit zijn veel uitwisselingsstudenten en engelssprekenden, het gevolg: ik spreek er met iedereen engels. Op school is iedereen te dom om dan ook maar "i dont speak english" te zeggen. Vandaar dat ik verplicht was om portugees te leren. De overige namiddagen ga ik naar het strand met vrienden, meestal uitwisselingsstudenten, maar niet getreurd want mijn braziliaanse vrienden hou ik voor het weekend. Zij weten namelijk waar de leuke feestjes en mooie moças (waarvan je ze in Brazilië ongetwijfeld vindt) te vinden. 
. 
