Nog even een aantal zaken op een rijtje. Het was een pracht van een ervaring, we hebben er beide enorm hard van genoten! Toch zijn er een aantal zaken die we absoluut niet gaan missen:

-          Roepende kinderen:    

·         ‘Give me money.’

·         ‘Give me birr.’

·         ‘Hello pen.’

·         ‘Hello plastic.’

·         ‘You, you, you, you, you, you…’

·         ‘Sir, Sister, Clean shoes? No? Maybe tomorrow? You have other shoes?’

-          Nagestaard worden op straat, bar, restaurant,… door jong en oud!

-          Geen gesprekken kunnen volgen

-          Het lange wachten en de moeilijkheid om dingen af te spreken

-          Belangstelling op straat: handjes geven (of miss toch wel:) )

-          Het busstation: afpakken van bagage, met 20 man rond u komen staan en van alles in u oor roepen zonder naar u te luisteren, aan u trekken, farengi prijzen krijgen,…

-          De busrit: wachten vooraleer de bus vol zit om te vertrekken (nooit weten hoe lang dit duurt), mensen gedrogeerd met Chad in de bus (passagier, chauffeur, alsook de ronselaar), duizenden stops om mensen in en uit te laten, dieren op straat, putten en niet geasfalteerde hobbelige wegen,… de muziek (luid en altijd aanwezig zelfs om 4.00 uur ’s morgens als sommige wel eens willen slapen)

-          De kerk = nacht lawaai:) (een priester die van 1 uur ’s nachts tot 7.00 ’s morgens, en soms langer, door een microfoon van alles roept/zingt)

-          De Forengi prijzen

Maar dit lijkt misschien allemaal wat pessimistisch omdat het een hele opsomming is. We beweren er van genoten te hebben dus we verzachten even deze lijst met alle positieve aspecten van het prachtige land! Hier volgt wat we zeker en vast gaan missen:

-          De vriendelijkheid de mensen.

-          De gastvrijheid van de mensen.

-          De behulpzaamheid (er is altijd iemand die helpt).

-          De vrijgevigheid van de mensen die eigenlijk echt niets hebben!

Zo zijn we in onze laatste dagen nog naar een gezin geweest die Audrey kent. Ze zijn recent verhuisd omwille van financiële redenen. Ze wonen met 4 personen op nog geen 10 vierkante meter, met maar één matras. Het is een standaard hutje: stokken met klei, mest en strooi, maar met nog steeds vele gaten in de ‘muren’. We kwamen uitgenodigd met Audrey aan om de kleren die we niet meer nodig hadden aan hun te geven. Onmiddellijk  begon de vrouw, die nog maar 18 jaar is en een kindje van 2 jaar heeft, te koken voor ons. Ze maakte injerra met shiro klaar. Ondertussen had ze een vrouw naar de winkel gestuurd om voor ons Thee en suiker (wat hier vrij duur is) te halen.  Het kleine jongetje was zeer blij met het eten wat voor ons stond en at met ons mee. Ze geven dus letterlijk alles wat ze hebben! Op het einde liepen ze met ons mee naar de hoofstraat en we gaven haar nog wat extra bananen en Kolo (geld aanvaarden ze niet). Hier waren ze oprecht heel blij mee!

-          Zwervers die blij zijn met alles wat ze krijgen (brood, oud  brood, bananen, …)

-          Overal waar je komt kan je mooie plekjes vinden!

-          De manier van leven: de eenvoud, het delen, het zorgen voor mekaar, de kinderen die super zelfstandig zijn, het samenleven met heel de familie, het zorgen voor ouderen en de minderbedeelden,…

-          De kleine gezellige bunahuisjes, restaurantjes, terrasjes,….

-          De kinderen die voor de dieren zorgen.

-          De vrouwen zijn altijd in de weer. Dit valt vooral op, op het platteland terwijl de mannen…

-          Het gezellig samen eten uit één bord en met de handen.

-          De injerraJ (zelfs Karel).

-          De lach van de mensen.

-          En natuurlijk de natuur.

-          De backpackershotels waar men leuke ontmoetingen hebt met forengi’s afkomstig over de hele wereld.

-          De schattige kindjes!

-          Een dikke pluim voor Ethiopian airlines!  Altijd correct, goedkoop, op tijd en vriendelijk!

-          Laatste en belangrijkste: OUDERS, FAMILIE, VRIENDEN EN VRIENDINNEN,… DIE ONS ZELFS VAN HEEL VER WISTEN TE VINDEN, STEUNEN EN ZOVEEL MEER!!!!!

04-10-2012 om 17:24 geschreven door Lotte Martens  

We zijn terug bekomen van de busrit en kunnen weer een blogje posten na het genieten in Bahir Dar. Zondag namen we een rustdag. Normaal gingen we de Blue waterfalls bezoeken, maar het weer dacht hier anders over. We maakte hiervan gebruik om onze vorige blog uitgebreid neer te pennen met de nodige machiatto’s.

De volgende dag scheen de zon ons wakker (bij wijze van spreken). We gingen naar de receptie om een busje of bootje te regelen om wat te gaan bezichtigen. We leken de enige en voor ons 2 alleen was het precies niet de moeite. Na ons dagje niks doen wouden we eigenlijk toch echt wel iets gaan bezichtigen. Gelukkig leerden we al snel enkele Israeliërs kennen die met hun 4 een busje hadden geregeld om de blue waterfalls te gaan bezichtigen. Ze waren heel vriendelijk, tof, spraakzaam EN we mochten mee. Fijn dat we met een privé busje konden gaan en de grote bussen konden mijden. Het was een dik uur rijden over een slechte hobbelige zandweg. We babbelden met het Israelisch koppel voor ons. Interessant gesprek over wat wij kenden van hun land (niet veel) en zij van ons land (al het goede: CHOCOLADE van coté d’or, BIEREN zoals leffe, la chouffe, duvel en Sint Bernardus). Het beste wat ze ons wisten te vertellen was dat Heiniken niet te drinken was! We verschoten dat deze producten daar gemakkelijk te verkrijgen zijn. Ze vroegen heel veel over de toestand van Europa en de eurocrisis, maar daar wisten we niet veel over te vertellen J. Een leuke (voor ons niet zo) anekdote: wanneer ze onze leeftijd schatten kon ik mee met Frans een ton geven J Ze dachten dat we 30 waren L. We hopen dat we er zo ‘slecht’ nog niet uitzien nu jullie ons enkele maanden niet meer hebben gezien.

De tijd vloog voorbij en we kwamen aan bij de ticket office. We kregen met onze studenten kaarten 10 birr korting per persoon. Leuk dat ze hier mee rekening houden. Ze vertelde ons dat de wandeling tot aan de waterval een half uur in beslag neemt en vermoeiend is. Wij vonden er niets aan (misschien zijn we wel getraind door de Simien MountainsJ). De uitkijkpunten waren schitterend! De gids wist ons te vertellen dat het nu het perfecte moment van het jaar is. We zagen een pracht van een waterval! Bijna te groot om op 1 foto te krijgen! De waterval is de 2^e grootste van heel Afrika. Jammer dat de mensen de loop van de rivier hebben veranderd omwille van hydraulische energiecentrales. Daarvoor was de hoofdwaterval 400 meter breed in tegenstelling tot 150 meter op heden. We maakten enkele prachtig kiekjes en genoten van de omgeving. Bij de laatste viewpoint werden we kregen we een natuurlijke stevige douche over ons heen. Dit deed wel deugd in het warme weer. Niet alleen was er veel water, we hingen ook helemaal onder de modder.

S’ avonds gingen we met zijn allen (inclusief Audrey en de Israeliërs) uiteten. We gingen naar de beste pizzeria van Bahir Dar en aten er ons buikje rond. Vooral het Israelisch koppel kon wat van eten. We dachten dat Karel veel kon eten, maar deze man en vrouw aten onder hun 2 een heel buffet! Iedereen had toch nog een klein gaatje voor een lekkere juice. Het was een gezellige avond. We twijfelden om terug te rollen of met de bajaj te gaan (het werd de bajaj).

De volgende morgen spraken we opnieuw af met het koppel. We gingen samen een boottochtje doen op het meer. Zij hadden dit al eens gedaan en waren een beetje teleurgesteld omdat ze geen Hyppo’s hadden gezien. Wij zeiden hen dat Belgen geluk hadden en ze met ons meer kans zouden maken op deze te kunnen zien. We gingen naar een andere plaats dan de vorige boottocht en hoopten met zijn allen. We zagen prachtige vogels en leuke traditionele bootjes. Op de viewpoint bleven we dobberen en zagen een pracht van een zeearend! Helaas, geen hyppo’s te bespeuren in de omtrek. Teleurgesteld keerden we terug. Plots… het Belgisch geluk! De kapitein riep iets onverstaanbaar en wij zagen de kop van de hyppo uit het water steken. De man van het koppel zijn gezicht was goud waard! Hij leek zo blij als een klein kind, gewoonweg prachtig! Hij straalde de volledige dag van geluk. We zagen niet alleen een hyppo, maar ook het dier van de wedstijdvraag op de blog van Koen en Karel. Er kwam een reuze lizard opduiken. We keerden allen tevreden terug.

In de namiddag hadden we beide nood aan een frisse duik in een zwembad. We hadden eerder al een resort gespot iets verderop. Het was een prachtig resort met een proper zwembad aan het meer gelegen. Tot daar ons Belgisch geluk. Het was een ‘privé club’ voor echte rijke farengi! Je moest een memberchipcard hebben ter waarde van 250 dollar (of een kamer die even duur is)!!! Je kon er niet gewoon betalen voor een zwembeurt. Schandalig, wij die zoveel zin hadden om te zwemmen… Gelukkig wisten we van Danny dat er nog een zwembad was in het Papyrus hotel. We namen de bajaj naar daar om weer teleurgesteld terug te gaan. Het water was groen en je zag noch bodem, noch kant. Er waren zelfs geen ligstoelen of schaduwplekjes te bespeuren. Dan maar wat terrasjes doen en juicekes drinken.

Tegen de avond nam Audrey ons mee naar een visrestaurantje aan het meer. Het was er fenomenaal gezellig. We zaten pal aan het meer, zonsondergang, vuurvliegjes en leuk gezelschap. We aten er een heerlijk visje met frietjes. Aan gezien het geen vermoeiende dag was waren we toch uitgeput en kropen we vroeg onder de lakens.

Op de planning stond: de laatste dag genieten in een resort, maar die droom was na ons eerdere bezoek al doorprikt. We sliepen uit, namen een douche en genoten van een ontbijt. We kwamen het koppeltje opnieuw tegen en namen hen ’s middags opnieuw mee naar het leuke visrestaurant. We genoten opnieuw van het eten en de view. In de late namiddag gingen we op zoek naar enkele souvenirs. Deze zullen jullie wel zien als we terug zijn.

Wij vertoeven momenteel op de luchthaven van Addis Abeba en maakten tijd voor U! Hier valt niks te beleven, maar we kunnen genieten van onze mooie foto’s en wat afleveringen van friends (en van elkaar natuurlijkJ). We kijken er beiden heel hard naar uit om iedereen terug te zien in levende lijve.

Wij danken alle trouwe blogvolgers! Het was leuk dat jullie zo geïnteresseerd waren in al onze avonturen!

Vele warme groeten, een dikke kus, een Ethiopische schouderdruk naar het koude Belgische front!

Tot snel,

Lotte en Karel

04-10-2012 om 16:13 geschreven door Lotte Martens  

Dag allemaal,

Eerst en vooral we leven nog…

Waar waren we gebleven. Het laatste wat jullie van ons hoorde was ons tripje in Axum. Zondag vertrokken we van daaruit met de vlieger richting Gondar. Ja hoor, Lotte is zo goed als over haar vliegangst. Behalve toen de turbulentie hevig werd op het einde van de vlucht. Wanneer we geland waren stong Audrey ons al netjes op te wachten. Ze had de taxi al geregeld. De taxichauffeur was heel vriendelijk en regelde ons ook onmiddellijk een minibusje (met eerlijke prijzen) naar Debark. Hier zou onze trip naar de Simien mountains starten. Helaas, een bus pakken is nooit gemakkelijk. Zo werd de persoon die onze bagage droeg serieus in elkaar geslagen. De reden hiervoor is voor ons tot op heden onbekend.

De rit naar Debark verliep niet zo vlot als verwacht. We passeerden verschillende dorpjes. Hier moesten we steeds stoppen, wachten, mensen die uitstappen en instappen (ook mensen met geweer), jongens die aan het raam vervelend deden,… alles behalve tempo. Gelukkig waren we nog net op tijd daar om alles te regelen in het simien park office. We kregen er onmiddellijk een gids en scout toegewezen. De gids was echt wel verschieten wanneer we zagen dat het een vrouw was. Niet gewoon omdat het een ‘vrouw’ was, maar omdat er 70 gidsen zijn waarvan 3 vrouwelijk! We vonden het wel cool! Het dametje was heel ‘happy’ en straalde enthousiasme uit. Onze scout was een schattig klein mannetje met een geweer even groot als hem J. Wij hadden er echt al zin in. Eerst moesten we nog overnachten in Debark in het Simien park hotel. De kamers lagen allemaal vol buiten één dubbele kamer. Gelukkig konden ze hier een triple kamer van maken.

’s anderendaags was het zover!! We vertrokken om 7 uur met onze driver naar het eerste kamp: Sankaber. Op weg hier naartoe kwamen we al verscheidene baboons tegen. We stopten langs de weg en maakten er al enkele mooie foto’s van. Van hieruit vertrokken we op onze trekking naar Gich. Het was een mooie wandeling en de foto’s spreken boekdelen. Het was een mengeling van dalen en stijgen, tot klimmen en Lotte had soms wat moeite. Enkele factoren die in te calculeren zijn: hoogte, ijle lucht en misschien wat weinig conditie J. We zijn er geraakt en kwamen aan in een prachtige lodge. We verschoten wel van de koude en de gure wind. We waren gelukkig wel gewaarschuwd, maar deze koude hadden we toch niet verwacht. Het kon er ’s nachts rond het vriespunt zitten en zelfs tot -5 gaan. We waren blij met onze goede powerjacket en regenjassen.

In de lodge ontmoeten we een leuk koppel van 35 jaar. De vrouw was afkomstig van Basel en de man van Noord-Frankrijk. Een cool outdoor koppel. Hij werkte in een outdoor winkel en moest de nieuwe collectie van Lafuma uittesten! Hoe chill is dat!! Ondanks al de perfecte kledij hadden zelfs zij het nog koud. Zij hadden een jonge kok bij die ze met zijn project wouden steunen. Deze kookte heerlijke dingen voor hen en wij zaten met ons klein petroleum vuurtje kant en klare pasta te maken. gelukkig had de kok meer als genoeg gemaakt en waren ze zo vriendelijk om ons te laten delen in het geluk. Na het eten staken we samen een kampvuur aan en genoten van de warmte. Na het vuurtje begaven we ons reeds vroeg naar bed. We bekwamen van de leuke, prachtige en vermoeiende dag. Wat waren we die nacht blij met onze goede slaapzakken (dank aan Xavier ;)). We hadden het warm genoeg en stonden de volgende dag gereed voor de mooiste views in onze trekking.

Om 6 uur in de morgen ging de wekker al af (veel te vroeg voor karel). Het was verschrikkelijk koud en hard om uit de warme slaapzak te komen. We moesten ons aankleden om te vertrekken. We aten lekkere broodjes met kaas en confituur om genoeg energie te hebben voor de dag. We kregen ook opnieuw wat lekkers van het koppel (pannekoeken!!). De wandeling was mooi en vermoeiend. Om de mooie views te krijgen moesten we steeds hoog klimmen. Lotte had gelukkig haar sterke boyfriend bij die ‘af en toe’ haar rugzak kon dragen. Onderweg zagen we echt prachtige views en vogels. Karel was goed voorzien en had zijn verrekijker onmiddellijk in de aanslag (dank aan nonkel Freddy en tante Griet!). De gids had dit nog nooit gezien en vond het ontzettend chic om er door te kijken, alsook de scout. Zo chic dat ze hem zelf heel de tijd wou dragen (dit mocht ze toch één dagje). De lunch pauzes waren op prachtige plekjes: Een riviertje, viewpoint of iets anders was steeds aanwezig. Deze lunchpauze was in de mist en op een koude top. We aten er onze laatste broodjes op L.

Voor de duidelijkheid: We moesten al ons eten voor de trekking reeds voorzien. Deze konden we meegeven met onze mule en mule-driver J. We hadden dus voor 2 dagen broodjes en de komende dagen moesten we zelf eten improviseren.

We kwamen opnieuw in één stuk aan in het volgende kamp: Chennek. Hier spendeerden we twee volle nachten. Het was er gelukkig iets warmer en minder winderig (alhoewel Karel ’s nachts … J). Zoals gewoonlijk volgden we ons vaste patroon: wandelen ( ongeveer 7 uur) – vuurtje aansteken en eten maken (4 uur) –kampvuur - tanden poetsen – slapen ( 9 uur tot de wekker om 6 uur ging) – Karel & Audrey met één tussenstop voor een nachtelijk plasje in de koude J. Wanneer we aankwamen wachtten ons een prachtige verrassing. Er stonden verscheidene Halia Ibexen op het domein van onze lodge! Deze hadden prestigeuze geweien. De gids vertelde ons dat er vaak toeristen zijn die deze niet zien en teleurgesteld moeten teruggaan. Ze vertelde ons echter ook dat Belgen vaak geluk hebben en dat hadden we dus! Niet alleen deze dag hebben we er gezien, maar ook de volgende dag hebben we ze gespot (met de verrekijker).

De derde dag stond er een stevige klim voor de boeg naar: Bwahit (4433 meter). Het landschap werd ineens heel anders. Hoe hoger we gingen, hoe lager de begroeiing en vervolgens mos en tot slot gesteente. Niet alleen het landschap veranderde… de temperatuur daalde met de meter. We moesten dus lunchen in de koude. We hadden die morgen rijstpasta gemaakt met gesneden anannas, maïs en vieze hotdog worsten. Aangezien we geen tupperware doosjes hadden, waren we genoodzaakt het mee te nemen in een plastic zak. We waren echter onze lepels vergeten en moesten met één lepel eten die de gids bijhad. We leden om de beurten koude aan onze handen om te eten. Na het eten trokken we natuurlijk enkele (voor Karel te veel) foto’s op het hoogste punt. We vroegen enkele attributen zoals het geweer van de scout en een papiertje met de hoogte. Dus veel kijk plezier. Tegen de avond deden we naar goede gewoonte ons kampvuur opnieuw aan. Deze keer werd er speciaal voor ons gezongen en gedanst. 27 september is het Meskel en wordt in heel Ethiopië goed gevierd (zelfs tot in de bergen).

De vierde dag begon opnieuw om 6 uur. Deze keer was het niet omwille van het wandelen. We stonden vroeg op om het begin van Meskel te zien. We beklommen een kleine top waar ze een vuur ontstaken. We kregen een prachtige view en zaten met de kinderen rond het vuur. Ze hadden het allemaal heel erg koud dus knuffelden we hen warm. Karel gaf zijn windstop jasje af en de kinderen waren heel blij. Daarna genoten we van een prachtige zonsopgang! Tegen 9 uur begaven we ons op pad. Met de zon in de rug en goede moed vertrokken we… (karel zelfs in korte broek). We kwamen enkele locals tegen en kochten enkele souvenirs. We zetten onze tocht rustig verder tot er dreigende wolken kwamen. Karel had al snel spijt van zijn korte broek wanneer de wind en de regen aankwam. We stopten niet voor lunch deze keer omwille van het slechte weer. We wandelden door tot in het kamp waar onze tocht begon. Degene die goed hebben opgelet weten dat dit kamp: ………….. ? (wedstrijd vraag 3 de laatste keer we hebben nog een kilo koffiebonen gevonden die NOG BETER is als de voorgaande!!! Dus wees er snel bij!).

In het kamp aangekomen begonnen we terug met koken. We waren aangenaam verrast toen we onze tuinmeubels zagen die we buiten konden zetten in het zonnetje. We genoten van onze laatste avond in de bergen. Plots werden we opgeschrikt door onze gids. Ze kwam vertellen dat op de kampplaats een gasvuur ontploft was terwijl de kok aan het koken was. Deze was ernstig verbrand in zijn gezicht en aan zijn handen. De mensen hier weten absoluut niet wat ze dan moeten doen. Ook de gids vertelde het alsof het niet erg was. Ze vond het gek dat de man zo schreeuwde van de pijn. Ze hadden er niks beter op gevonden dan er bakolie op te smeren… We hadden haar verteld dat hij onmiddellijk naar het ziekenhuis moest en de wondes zeer ernstig  zijn. Enkele minuten later kwamen er enkele mensen naar onze lodge gelopen. De man was er nog steeds bij en vroeg of wij iets van zalf hadden. We maakten duidelijk dat hij naar het ziekenhuis moest! Nu had iedereen wel door dat het serieus was.

We gingen met enkele farengi’s en onze gids opzoek naar iemand met een auto. Er waren op dat moment 3 jeeps aanwezig met driver. Een jonge duitser kwam ons vertellen dat hij al aan iemand had gevraagd om te rijden. Deze zei botweg: Ik ben niet geïnteresseerd! Hij was verder op zoek naar een oude duitse man (gehuwd met een ethiopische vrouw). Deze zou een auto hebben. We vonden de man al snel, maar dit was natuurlijk nog geen garantie op succes. Zijn jeep stond op 10 minuten wandelen van het kamp en hij had geen telefoonnummer van de driver. Dus, Audrey en de gids gingen hem zoeken. Hier werd echter een buiseniss in gezien!! Schandalig! Wij waren farengi die een local (de kok) wouden helpen, helaas, de drivers roken natuurlijk geld. Ze wouden niet rijden zonder dat er betaald werd. Audrey en de jonge Duits gingen geld inzamelen bij alle farengi om de jeep te laten rijden. Het strafste komt nu: iedereen van ons betaalde 100 birr (voor de bevolking hier een aanzienelijk bedrag), zelfs onze gids legde 50 birr bij (met een maandloontje van 1000-1500 birr). Degene die de kok hadden gehuurd waren 2 Amerikanen rond de 30. Een jong koppel op trekking. Zij weigerden om bij te leggen, want anders hadden ze geen kok meer. Zij gingen er van uit dat de kok nog voor hun zou koken, onbegrijpelijk dat Westerlingen zo gevoelloos kunnen zijn!

Gelukkig kregen we genoeg bijeen om de jeep te laten rijden. Wij stonden onze gids af zodat zij het kon uitleggen in het ziekenhuis. Wij waren alleszins opgelucht dat we dit gedaan gekregen hadden. We hoopten dat hij behandeld werd in het ziekenhuis.

De volgende dag vertrokken we terug richting Debark, met alleen onze scout. Hij zag er heel erg moe uit. Blijkbaar was er een luipaard dat op de kampplaats rondliep. Zij moesten de wacht houden en hij was de volledige nacht wakker gebleven. Hij had kracht genoeg om met ons tot Debark te wandelen. Daar stond aan ons hotelletje onze lieve gids te wachten. Wij waren heel blij met het nieuws dat de man goed verzorgd was. De mensen van het dorp zamelden geld in om de medische kosten te dekken. De man zelf had niet genoeg geld en was afkomstig uit een klein dorpje in de Simien mountains. Zijn gezin wist nog van niks en zou ook niet genoeg geld hebben om de kosten te financieren. Zo zien we toch hoe behulpzaam sommige Ethiopïers zijn!

Even nog wat extra nieuws over onze geweldige gids:

1.       Ze gaf veel en enthousiaste uitleg

2.       Ze kon heel goed dieren spotten

3.       Ze sprak goed Engels

4.       Ze was ALTIJD happy

5.       Ze hielp ons waar nodig

Die avond werden we na het opfrissen uitgenodigd voor een koffieceremonie. Heerlijk! Dit is de beste koffie tot nu toe (de koffie van de wedstrijdvraag). Ze huurde een kamer samen met 1 zus. Haar familie woont verder op het platte land. Een tweede zus was haar nu komen bezoeken. Ze leken heel fel op elkaar. Aangezien we zo lekkere koffie dronken bestelde we een kilo geroosterde koffiebonen. We verschoten wel even van de prijs: 200 birr. Deze hadden we er echter graag voor over. Daarna keken we uit naar het avondmaal… terug een volledige maaltijd aan een tafel. De gids hadden we uitgenodigd om haar te bedanken voor de leuke trip. Gezellig aten de dames injerra en Karel Beefcutlet… heerlijk! Tot slot gingen we slapen met wat spierpijn. Wat deed dat deugd om nog eens een warme kamer en een goed bed te hebben.

De volgende morgen stonden we op tijd op om gezellig te ontbijten. We kwamen uit onze kamer terwijl we onze oogjes uitwreven en zagen… een prachtige regenboog. We aten een pannekoek met een ons begeerde machiato en wat hadden we dat gemist. Vervolgens kwam onze gids met onze bestelde koffiebonen en deze roken heerlijk. Zij kwam ons helpen om ons op de juiste bus te zetten. Daar hadden de Belgen weer geluk. Er kwam net een bus en met nog 3 plaatsen. We moesten zelfs niet meer naar het busstation wandelen en stapte op de bus recht voor ons hotel. De bus bracht ons vlotjes enkele kilometers verder tot we noodgedwongen moesten stoppen. De motor was overhit en dit bracht stof en stank met zich mee. We moesten allemaal uitstappen en wachten. Gelukkig hadden wij wat gerstgranen mee en deelden we deze wat uit. We vonden het in het begin niet zo erg omdat we nu naar het wc konden gaan en de benen konden strekken. Na een uur wachten waren we het wel wat beu. We zagen de mensen ook systematisch op volgepropte minibusjes stappen en dachtten: lap, onze bagage ligt nog op het dak! We begonnen te twijfelen om te wandelen aangezien men ons zei dat het maar 5 kilometer was naar Gondar. Wanneer we effectief wouden wandelen en ze onze koffers van het dak waren aan het nemen, … zagen we tegen de zon in een 4 X 4 komen!!! Daar was ons Belgisch geluk weer terug. De dames maakten zich gereed om de jeep te stoppen en Karel haalde de koffers er mee af. We kregen een lift naar Gondar. Wat waren we blij! Het was echt een kwartier rijden aan 80 per uur, dus zeker een 20 kilometer wandelen… De mannen zette ons netjes af aan het busstation.

Op het busstation liepen er natuurlijk onmiddellijk een man of 20 op ons af: ‘minibus minibus, good price! Where you go?’ We lieten ons niet doen en riepen gewoon terug: ‘baca! Coi!’. We gingen recht naar de grote bussen en lieten ons overtuigen tot het nemen van de level 1 bus. Nu al een bus… wat een geluk (dachten we). Maar, ballegerard! De bus vertrok maar niet en iedereen verliet de bus. De mensen die er in zaten waren zelfs weg. Wij bleven een beetje verdwaasd achter. De busdriver verzekerde ons wel dat we zouden vertrekken binnen 10 minuten. Na ons lange verblijf hier weten we dat dit veel langer ging duren. We bleven wachten met veel geduld en wachten, wachten, wachten… We vertrokken een goed anderhalf uur wachten vertrokken we met een halfvolle bus. Dit vonden we maar vreemd.

We gedroegen ons ook even als echte Ethiopiër. We hadden ondertussen ontzettend veel honger. We hadden vanaf ons vertrek, 8 uur ’s ochtends, niets meer gegeten. We hadden het geniale idee om uit de raam iets te kopen op de markt (hier zeer gebruikelijk). Lotte riep uit het raam, terwijl de bus reed, naar een kraampje: ‘AND KILO BANANA’. Audrey en Karel namen snel geld bij elkaar terwijl Lotte stresste voor het geld tijdig te hebben. Alles ging goed en wij hadden een kilo bananen.

Vervolgens reden we tegen hoog tempo weg van Gondar. Met hoog tempo bedoel ik effectief veel te snel! Het was ook heel warm op de bus. We zetten een raampje open, maar dit werd snel terug dicht gedaan door een local. Audrey ondernam nog enkele pogingen tot het openen en dit slaagde na verloop van tijd. Het is even moeilijk om alles stap voor stap te vertellen omdat er zoveel gebeurde.

-          We hadden muziek opgezet en wat meegezongen. De locale bevolking ging hier mee door en begon spontaan te brullen/schreeuwen (zingen). Ze klapte iets te vrolijk en ijverig mee. Voor de rest van de rit heeft dit een beetje op de zenuwen gewerkt van Audrey en Karel! Ze hadden beide hoofdpijn van deze prachtige frivole schreeuwen J. De man die de toon aangaf hield dit zeker vol voor een drietal uren. We dachten eerst dat alleen deze man gek was, maar al snel volgde er nog een vijftal. (We zaten op een bus vol gekken!)

-          De buschauffeur: de eerste buschauffeur die we hadden was gestoort. We zijn er van overtuigd dat hij chad (lokale drugs) had genomen (Lotte is rotsvast overtuigd). Hij reed echt als een gek. We moesten enkele malen stoppen voor de politie langs de straat. Hij liet een papiertje zien en had de eerste keer al moeite om nog door te mogen rijden. De volgende maal moest hij stoppen en kreeg hij volgens ons een boete. We zagen steeds dat er problemen waren, maar weten er het fijne niet van. Hij leverde zijn papier in en mocht niet verder rijden. Een andere man nam het stuur over. Oef dachten wij… tot we merkte dat deze man nog gekker, onverantwoordelijker, sneller en onvoorzichtiger reed. Om nog even terug te komen op onze andere chauffeur: deze werd nog gekker met de minuut. Hij fokte iedereen nog wat harder op. Zowel de chauffeur, de vrolijke schreeuwde (zingende) bende en goed kijkend of we reageerden. Wij dachten: negeren die handel! Niets bleek echter te helpen en wij hadden steeds meer schrik (en zij plezier).

-          Lotte die normaal goed kan slapen op bussen zat voor één keer wakker rechtop en twee handen goed vasthoudend om zich in geval van accident tegen te kunnen houden. Dit was echt wel nodig! We moesten bussen, auto’s, mensen, geiten, schapen, koeien, ezels, stokken, stenen, kippen, putten, fietsers, jeeps, vrachtwagens, politiemannen, busjes, bomen, struiken, toeterende en flikkerende voertuigen, brommers, … ontwijken! (dit is niet overdreven!). enkele keren was het ook effectief te laat. De aangerichte schade: een stok van een wandelende man, een zijspiegel van een tegenligger en enkele ezels met hersenschudding. Het vervelenste was wanneer hij mensen inhaalde wanneer er een bocht was of een tegenligger kwam en hij het maar net haalde. De chauffeur vond het allemaal even grappig. Ze zagen de paniek in onze ogen. Hij vroeg zelfs nog: ‘how is the bustrip?’ Karel antwoordde botweg: TERRIBLE. Het hielp niks. Het vervelenste vonden we wanneer hij bij een andere bus wou stoppen en veel te laat remde. Hij moest de bus al slippend ontwijken en dit lukte maar net! Waarom snappen we nog steeds niet (Belgisch geluk?). Tot zover maken we jullie ongerust… we zijn veilig in Bahir Dar aangekomen. Nog nooit zo blij dat we ergens heelhuids zijn aangekomen. De woede zat in ons lichaam. We vroegen of de gek nog even op de foto wou met ons. Natuurlijk wou hij dat! Wij wouden de foto om die zot aan te geven! We stapten vastberaden naar de politie man en deden ons verhaal… na ons verhaal uitgebeeld met handen en tanden vroeg hij: ‘Do you want a hotel’ J Dus tot zover ons aangifte verhaal. Erg dat ze er niks aan doen!

Nu zijn we veilig in Bahir Dar en gaan genieten van de laatste dagen op Ethiopische bodem. Voor de geïnteresseerde wij gaan niet met de bus naar Addis, maar met de vlieger we hebben onze tickets vandaag al geboekt! We zullen nog een laatste blog posten aanstaande donderdag.

Wat gaan wij nu nog doen:

-          Morgen watervallen aan de Blue Nile en visje eten

-          Overmorgen de monastries bezoeken met boottochtje op lake tana

-          Over overmorgen (woensdag dus) rusten wij uit in het resort.

-          Over over overmorgen (donderdag dus) nemen we het propellor vliegtuig (beter dan de bus) richting blog schrijven en naar Addis om terug naar België te komen voor de lekkere bieren en soep van de mama J

Hartelijke en warme groetjes aan onze trouwe bloggers,

Lotte & Audrey & Karel

01-10-2012 om 06:12 geschreven door Lotte Martens  

De plannen zijn ondertussen weer lichtjes veranderd. Amai het reizen hier is toch niet altijd gemakkelijk. Je moet heel flexibel zijn en telkens alle mogelijkheden bekijken. Normaal zouden we gisteren kort axum bezoeken en vandaag de bus naar Debark (dorpje bij Simien mountains) pakken. Maar de weg blijkt super slecht,  moeilijk en ook super eng te zijn. Een Fransman die al veel gereisd heeft, vond de weg de moeilijkste, maar ook de tweede gevaarlijkste weg die hij ooit heeft gedaan. Zijn slechtste was in Afganistan. Aangezien ze deze week ook net begonnen zijn met werken aan de weg, is het nog moeilijker te bereiken. Alle mensen hier raadde ons dan ook aan om een 4X4 jeep te huren. Maar dit is gigantisch duur. Het zullen ook wel forengi prijzen zijn, maar 3 verschillende mensen zeiden dezelfde prijs: 450 dollar. Dit is echt te zot voor woorden!

Dus morgenvroeg pakken we weer de vlieger. We vliegen voof 40 euro naar Gondar om daar een bus te pakken naar Debir. Aangezien de vlieger vandaag al vol staat, gaan we dus morgen en konden we vandaag genieten van Axum. Het is hier verassend mooi! We hebben wel niet alles gedaan en deze keer zonder gids. Maar we konden er eens van genieten om eens iets op ons eigen te bezoeken!

We hebben al vele mooie foto’kes getrokken, maar het is hier zoeken naar internet, dus het zal pas voor na de Simien Mountains zijn. Binnen een week zullen jullie weer wat van ons horen! Maar alles gaat hier nog steeds super goed! Nu is het echt genieten van de vakantie.

Dikke zoen!  x

22-09-2012 om 14:38 geschreven door Lotte Martens  

Het is al weer even geleden dat we nog wat van ons lieten horen! Maar geen nieuws, is goed nieuws zeggen ze wel eens;)!

We zullen maar beginnen waar we vorige week geëindigd zijn. Dit was in Lalibella. Een mooi, rustig, klein, dorpje in een prachtig landschap. En ook een toeristische trekpleister omwille van de hand uitgegraven rock churches.

Zaterdag avond (laatste avond in Lalibella) aten we lokaal in het hotelletje naast het onze. Daar kwam plots een ‘forengi’ naar ons toegewandeld. Hij had gehoord dat wij de volgende dag met een minibusje naar Mekelle wouden gaan. En hij moest ook naar daar. Eerder die dag hadden we inderdaad een minibusje gehuurd. Dit was niet simpel en we werden in het zak gezet. We kwamen de manager van ons klein hotelletje tegen op straat en vroegen of hij een busje voor ons kon regelen. 2 minuten later, kwam er echter iemand naar ons toegewandeld om te zeggen dat de manager van ons hotel (abi) hem had gebeld en dat hij het zou doen voor 300 birr de man. Oke, mooie deal dachten wij, want het is wel een hele afstand! We gaven hem (gelukkig maar) 100 birr  als ‘reservering’. Enekel minuten later kwamen we Abi weer tegen en bedankten hem voor de snelle regeling! Maar wat bleek! Hij had helemaal nog niemand gebeld! Wij lieten hem het nummer zien en hij herkende het onmiddellijk. Blijkbaar een bekende man die nog al vaak toeristen afzet. We waren er echt niet goed van! Stom dat we er in getrapt waren.

Vervolgens ontmoette we weer andere mannen die ook een minibusje aanboden, voor 200 birr per persoon tot Woldia (half weg). Daar zou een ander mini busjes op ons wachten om verder naar Mekelle te gaan. Na even onderhandelen besloten we om het toch niet te doen, want Lotte had het gevoel dat we weer ‘forengiprijzen’ kregen.  

Oke, nu terug naar het verhaal met de Engelse man uit Londen (Danny) die naar ons toestapte. Blijkbaar dachten de mensen van het busje dat we het toch deden, want hij had tegen Danny gezegd dat we meegingen. Hij moest ook 200 birr betalen tot Woldia en zei dat het wel normale prijzen zijn. Uiteindelijk beslisten we om toch met hem mee tegaan. Al was het duurder, dan de grote normale bussen, het is altijd makkelijk om een ervaren reiziger (want dat was hij) mee te hebben. Ook zouden we met de minibusjes rond 2uur al aankomen, terwijl het met de grote bussen zeker later dan 20.00 zou zijn. Danny fixte dat wij samen met hem rond 4uur opgepikt werden.

’s Avond gingen we nog ene drinken met Danny. Amai, het moet echt een rijke stinkerd zijn! Hij was al meer dan 20 jaar op pensioen, terwijl wij hem nog maar eind 50, begin 60 schatten. Toen Lotte vroeg: ‘In welke landen in Afrika ben je al geweest’, zei hij: ‘Ik kan beter zeggen in welke niet’. Hij was gewoon weg nog niet in Eritrea, Somalië en in nog een ander land niet geweest. Zotjes! Ethiopië had hij 20 jaar geleden ook bezocht en hij vond dat er weinig veranderd was. Dat vond ik wel vreemd. 4 oktober keert hij weer naar Londen om dan na een week weer voor een paar maanden naar de philipijnen te reizen. Hij is maar 1 tot 2 maanden per jaar in Londen voor de rest reist hij…

Uiteindelijk gingen we op tijd slapen, want morgen zouden we zeer vroeg vertrekken. Lotte had al een hele tijd jeuk. Wanneer ze haar pyama aandeed zag ze dat heel haar been vol met beten stond. Gelukkig hebben we goeie zalf van de apothekeres Tine bij;). Het waren veel te veel en te grote beten om van een mug te zijn. Aangezien ze allemaal dicht bijeen stonden dachten we aan een spin, maar we zagen er geen. Ochja het zal wel over gaan.

Toen we de koffers aan het maken waren, zagen we plots een salamander op onze kamer. Karel probeerde hem buiten te zetten, maar we weten niet of het gelukt is. Want hij was plots verdwenen en wij wisten niet waar. Maar toen zag Karel ineens een grote vieze zwarte spin. Hij pakte al zijn moed bijeen om hem dood te kloppen, na een verdoving met onze held ‘Pistal’ (anti-insectide). Oh bah waarschijnlijk is het die spin geweest die in Lotte haar zwarte broek zat, want dat zou al die vieze beten wel kunnen verklaren. Bah dat gedacht was echt vies! Maarja gelukkig was hij dood en wij kropen veilig onder ons muskietennetje!

De volgende dag gingen we met de minibusjes naar Mekelle. Aan de ene kant jammer dat we zo vroeg vertrokken, want het was nog pikkedonker om 4uur ’s morgens en het uitzicht van Lalibella naar Woldia moet naar het schijnt super zijn. Maarja niets aan te doen. Na 2 keer te moeten verwisselen van busjes kwamen we rond 14.00 al aan in Mekelle. Alles was gelukkig goed verlopen. En fijn om weer in een vertrouwde omgeving terug te zijn! Wij waren niet alleen blij, ook Tesfay was blij om ons terug te zien.

Maandag sliepen we wat uit (want zulke busreizen zijn best wel vermoeiend), waste we onze kleren, aten we op ons gemak en gingen na de middag naar de universiteit om Gebeyehu te helpen.

Dinsdag gingen we weer naar May Leba om de metingen te doen waarvoor Lotte eigenlijk terug kwam. Fijn dat Karel erbij was om te helpen. Ook Gebeyhu kon dit wel appriciëren denk ik! Alles verliep vlotjes! We dachten dat het 3 dagen in beslag zou nemen, maar het zag er naar uit dat het al op 2 dagen klaar zou zijn. We moesten wel de methode om de sediment depositie e meten achter de stonebunds wel aanpassen omdat we geen verschil zagen tussen de oorspronkelijke bodeM en het afgezet materiaal. Deze methode is wel minder accuraat, maar ik hoop dat het toch goede resultaten geeft!

Woensdag waren wij weer om 6 uur op om nog een laatste dagje in May leba te spenderen. Tot we plots telefoon kregen van Gebeyehu dat hij ziek was en we dus niet gingen. We gingen dan maar met ons 2 naar de unief om nog het laatste labo werk te regelen. Er stonden nog stalen die gefilterd moesten worden, de soil moisture moest opnieuw gemeten worden en we wouden starten met de natte zeving. Alles kregen we gedaan, enkel voor de natte zeving waren er weer problemen met het labo. Niemand wist wat de zeef was. Uiteindelijk toch gevonden en toen mochten we hem niet gebruiken. De zeef is enkel voor de droge zeving. Maar waar de zeef was voor de natte zeving, wist niemand natuurlijk. We belde naar Gebeyehu en hij zou het gelukkig de komende dagen nog doen.

We dronken nog een lekker thee’tje en een kofie’tje terwijl we samen de gegevens van het veldwerk van dinsdag in excel zette. Rond 10.30 waren we al klaar met alles. Maar wat bleek nuJ. We waren ons geld vergeten, en het laatste geld hadden we opgedaan aan onze drankjesJ. Onze chauffeur van het project was al weg, en voor de gratis bussen moesten we nog een dikke 2 uur wachtten. Gelukkig kende Lotte, Ruben (een vriend van Gebeyehu die op het kantoor naast het onze zit). We mochten van hem 10 birr lenen en konden dus met de minibusjes downtown gaan. Wat waren we blij!

In de namiddag kochten we al onze inkopen al voor in de Sieman mountains.  Gelukkig zijn we Kiwan en Sarah tegen gekomen in Lalibella. Zij waren al gaan rondreizen in de Siemen mountains en hebben ons veel kunnen vertellen. Amai wij zouden totaal niet voorbereid zijn geweest als we hun niet waren tegen gekomen! Wij zelf hadden gedacht dat we voedsel en water terplekke in kleine dorpjes daar zouden kunnen kopen, maar dit blijkt niet het geval te zijn. Er is echt niets, maar dan ook niets te vinden. Water moet je van de rivier pakken en eten moet je op voorhand kopen en meepakken.

Zij hadden dan ook lekkere pasta zakjes van knorr gekocht in België om mee te nemen. Ze hadden er nog 7 over, alsook druppeltjes om de bacteriën in het water te doden. Gelukkig hebben we dit nog van hun overgekocht. Aangezien we 5 dagen gaan rondreizen is dit niet genoeg en kochten we al veel blikvoeder (bonen in tomaten saus, rijst, ananas in blik, zwamworstjes,..)  Daarna deden we nog wat terassjes en genoten we van een bolletje ijs en het internet in het axum hotel! Ook kocht Lotte nog 2 bloesjes!

Vandaag, was het alweer de laatste dag in Mekelle en zit Lotte haar tijd er nu echt definitief op! Een raar gevoel, maar toch ook blij dat we nu nog echt 12 dagen vakantie kunnen nemen om daarna terug fijn naar België  te keren!

Gebeyehu was gelukkig terug de oude en we gingen naar May Leba om onze metingen te beëindigen. Alles ging weer vlotjes vandaag en ook het zonnetje scheen weer vollebak! Rond 13.00 waren we klaar met wat we moesten doen. Aangezien er nog wat tijd over was, klommen op de sandstone klif om een mooi overzicht van May Leba te zien. En om natuurlijk mooie foto’s van Lotte haar catchment te trekken. Karel heeft ontdenkt dat hij een super coole functie op zijn camera heeft, dus we konden prachtige panorama’s trekken!

En zo zit de dag er weer snel op! Straks is het weer tijd om de koffer te maken. Maar eerst gaan we nog eens poolen en natuurlijk als afsluiter naar de Karibu (hamburger restaurant). Morgen zullen we om 6.00 weer met de bus naar axum vertrekken. In de namiddag hopen we axum te gaan bezoeken om de dag erna weer verder daar Debark (stadje juist voor Simien mountains) te gaan. De afstand is niet zo ver, maar de weg is naar het schijnt super kronkeling. Dus je moet tellen op gemiddeld 20 km per uur. Het worden weer zware dagen dusJ. Gebeyehu vertelde vandaag nog, dat we het moeilijkste stuk doen voor chauffeurs. Ik hoop maar dat we veilig aankomen…

Misschien dat we nog iets in Debark kunnen posten en anders zal het tot volgende week zijn! Wij zullen 5 dagen zonder netwerk, internet en electricieit in de bergen zitten!

Heel veel groetjes en een dikke kus!

Karel & Lotte

20-09-2012 om 20:36 geschreven door Lotte Martens  

Woensdagmorgen was het de laatste dag in Ethiopië voor Koen. We vertrokken vroeg samen met Aynalem met de bus naar Addis Abeba. Leuk dat Aynalem mee was, dan krijgen we tenminste faire prijzen. Ze nam de taxi mee tot aan de luchthaven. Deze taxi was echt op en top in versleten. Binnen kon je de straat door de bodem zien, de pinker was zijn arm en achteruit was op gevoel. Wel lachen tussen de doodsangsten door en we kwamen veilig aan. Vervolgens keken Lotte en Karel of ze die dag nog konden vertrekken met de vlieger naar Lalibela. We zagen het niet zitten om een bus te nemen zo vroeg in Addis. We konden echter geen ticket bemachtigen. Dit kon enkel in het centrum van Addis (waarom kan je geen tickets kopen in de luchthaven???). We namen afscheid van Koen en zette onze reis voort.

We namen een taxi naar de ticket office en konden de prijs halveren, maar nog steeds overpriced. We kwamen aan bij het busje en iedereen moest eruit en wij alleen er in… dus we betaalden meer als genoeg. In het ticket office was even wachten, maar het ging vlot en we kregen duidelijke informatie. We vertrokken ’s anderendaags om half 8. Samen gingen we op zoektocht naar een hotel. Dit is niet zo gemakkelijk aangezien we in de business buurt zaten. We gingen de eerste twee hotels binnen en waren er ook meteen weer buiten. De kamers koste 120 dollar, net iets te veel voor ons studentjes. Al snel merkte we dat we niets zo goedkoop als we gewend waren zouden vinden. Dus na enkele hotels namen we een kamer van 70 dollar (1300 birr!!!). we genoten van de luxe en het goede bed! Het deed wel eens deugd.

Om 5 uur ging de wekker… pijnlijk. Gelukkig zat er luchthaven service in de prijs. We moesten hier dus al niet meer naar op zoek. We stapten samen half slapend net zoals de taxichauffeur in de auto. De vlucht verliep verder heel vlot zonder problemen. We moesten wel een tussenstop maken in Gondar. Het grappige was dat Lotte nog een koffie kreeg tijdens het dalen. In Gondar stapte en verschillende farrengi’s bij ons op het vliegtuig. We leerden een koppel kennen uit België. De jongen had 2 maand bij een studiegenoot van Lotte gezeten voor zijn thesis. Het meisje kende Karel via zijn goede vriendin Eveline. Wat kan de wereld toch klein zijn.

We gingen samen met hun op zoek naar een hotel. Dit vonden we al heel snel. De bradt gids zei dat het niet zo goed was, maar wij besloten om het toch een kans te geven. De kamer is eenvoudig met een warme douche, maar voldoende en prijs kwaliteit was in orde. In de namiddag bezochten we de eerste kluster van kerken. Mooi, maar we hadden er toch iets meer van verwacht. Het is indrukwekkend te weten dat ze uitgehouwen zijn door handwerk en dat al zolang geleden. Binnen in de kerken was het heel sober. Enkele schilderijen, pilaren en doeken decoreerde de kerk. Over het algemeen waren de kerken kil en donker. De verhalen en uitleg waren wel heel interessant (soms wel wat ongeloofwaardig). Als er iets niet klopte volgens ons en we dus om meer uitleg vroegen zei hij: “was het symbolisch te interpreteren.” Ook als laatste bezoek deden we de bekendste kerk: het grote kruis in de grond: Sint Gorge’s kerk. Dit was zeker de moeite, maar ook hier weer leek de kerk op de foto’s eerder gezien veel indrukwekkender.

De gids gaf ons op het einde enkele leuke plaatsjes die de moeite waren. Zo kwamen we terecht in mountain view hotel. Een prachtig terras aan de rand van de heuvel met een zeer indrukwekkend en adembenemend uitzicht. Hier kwamen we dan de volgende 2 dagen terug om te genieten van uitzicht en internet.

De volgende morgen vertrokken we om half 8 naar de volgende kluster. Deze vonden we persoonlijk chicer omwille van de leuke gangen, grotten, ondergrondse gangen en leuke paden. Je kon ineens voor een kerk staan. Het interieur was hetzelfde als de kerken van gisteren. We eindigden goed op tijd waardoor we nog konden genieten boven op de heuvel van het zonnetje en de view. In de namiddag liepen Lotte en Karel wat rond terwijl Sara en Kewan nog wat rond de kerken bleven hangen.

Lalibela is echt een leuk en klein Afrikaans dorpje. Je hebt er kasseien wegen die heel stijl kunnen zijn. Opvallend is het hoe goed de kinderen engels kunnen spreken. We waren van plan om onze was te doen, tot iemand ons voorstelde het voor ons te doen voor 4 euro. We besloten het uit handen te geven en wat te genieten.

Vandaag hielden we een rustdag. Dit hield in: voormiddag rustig kuieren op het marktje (waar Karel tegenaan keek). Het viel echter super goed mee. Heel leuke huisjes, heel veel mensen met witte doeken, dieren, goederen,… alles! Het was eens leuk om te zien. Namiddag kwamen we naar ons vaste stekje: the mountain view hotel. We schreven een blogje en gaan onze bus verder regelen voor morgen. Dan begeven we ons richting Mekelle om nog 3 dagen veldwerk te doen.

Tot de volgende

Lotte en Karel

15-09-2012 om 13:42 geschreven door Lotte Martens  

Het waren 3 drukke, maar zeer leuke dagen! Eindelijk vinden we de tijd om nog eens te bloggen!

We zullen beginnen bij het begin. Zondag zijn we met de kinderen naar de rift valley resort geweest. Koen en Karel gewend van chique resorts te doen, zagen dit natuurlijk helemaal zitten. Maar het was echter heel anders dan ze gewend waren. Er was één betonnen zwembad in de grond, met groen water. De omgeving was wel prachtig.

De kinderen vond het super leuk, hoewel de meeste helemaal niet konden zwemmen. Voor ons was het dus heel vermoeiend, er hingen telkens 4 kinderen rond je nek. Lotte twijfelde natuurlijk even om in het water te gaan, ze had schrik van mogelijke parasieten en de kleur sprak haar ook niet echt aan (Karel plonsde er van in het begin al vrolijk in). Maar na een tijdje aan de kant de staan kijken, was de goesting te groot en is ook zij erin gegaan! Het was een hele leuke, maar ook vermoeiende namiddag. Karel leerde samen met Koen sommige kinderen zwemmen, maar ze hadden telkens veel schrik en de goesting was na 5 minuten proberen ook weg. Ook leerde Karel sommige jongens duiken, dit was een beter succes en ze vonden het super tof!

S’middags was het tijd voor picknick. Iedereen kreeg een bordje injerra met boontjes, patatjes en vlees. Ohja ook de jongens aten deze keer traditioneel:). We vonden het allemaal best lekker, alleen waren de boontjes wat te pikant voor Karel. Daarna was het natuurlijk buna time! Zalig! Fijn in de open air werd er koffie voor ons gemaakt.

Vlakbij het zwembad was ook een waterval, waar we even naartoe zijn gewandeld. De kinderen kennen de weg al heel goed. Bij het resort is er ook een warmwater bron. Heel het domein is eigenlijk van Anylem. Er zijn drie kamertjes waar je een warm bad kan pakken. Karel en Lotte wouden er zich wassen, maar het was echt onmogelijk. Het warm water was super super warm. Lotte kon gewoon haar hand nog er nog niet onderhouden. Het moet zeker 60 graden geweest zijn! Aan de bron zelf kan je zelfs een ei koken zei Anylem.

Na onze buna, was het nog even swimming time, waarna we weer de bus terug naar Awassa pakte. De kindjes waren heel moe van de leuke dag en vielen al snel in slaap.

Maandag was het ouderjaars avond. In de voormiddag gingen we weer naar het weeshuis om met de kinderen te spelen! Namiddag gingen we op zoektocht naar wat souvenirs op de SUPER super drukke markt. Wat we zoal kochten: … zeggen we niet HAHA :) (1 ding is zeker het is veilig in België geraakt net zoals Koen!).

 ’s Avonds hebben we mee met hun gegeten. Maar deze keer hadden ze weer speciaal voor ons apart eten gemaakt! Een heel lekker groenten soepjes met hun zelf gemaakt brood.

Na het avondeten was het tijd om het vuur aan te steken. Alle jongens (maar ook Katrijn en Lotte)  mochten een bosjes takken aansteken en bij het vuur leggen. Vervolgens mochten enkel de jongens rond het vuur lopen en zongen ze een liedje. Heel cool om te zien. We hebben het ook gefilmd.

Eigenlijk hadden we allemaal wat meer van het Ethiopisch nieuwjaar verwacht. Het vuur was na 20  minuutjes al uit en de kinderen gingen gewoon rond 20.00 slapen.  Wij gingen verder feesten in de tropical bar met een Europese dj. Seppe (de andere belgische vrijwilliger) had eerder in de week beloofd van te draaien. Wij hadden er veel zin in maar het volk liet op zich wachten. Alleen wij en een tiental ethiopiërs waren van de partij. Het weerhield ons echter niet om een dansje te placeren. We dansten samen op zowel westerse als ethiopische muziek (typische nieuwsjaarsmuziek) die domineerde. Een geslaagde avond.

’s Morgens werd iedereen gewekt door enthousiaste Koen. Hij kon niet meer wachten want vandaag was DE dag. We gingen cruisen met de brommer rond het meer. Na veel geregel zaten we dan toch op de motor samen met Bushrat. Even zoeken naar het schakelen op de motor, maar hier waren we snel mee weg. We gingen eerst even met onze chice brommers naar de kinderen natuurlijk. Die waren wild enthousiast en vochten voor een ritje achterop. Vervolgens reden we een stuk langs het meer en genoten van prachtige views. We zagen prachtige typische huisjes. Naar gewoonte op deze heugelijke dag, mogen de jonge meisjes zich opmaken en zingen voor geld. Dit was echter niet zo leuk voor de motorbestuurders. De meisjes liepen midden op straat en probeerden ons tot stoppen te brengen. Dit was redelijk beangstigend.

Het parcour was niet altijd even gemakkelijk. De volgende opsomming omvat de meest frequente voorvallen: dieren ontwijken, springende kinderen ontwijken, stenen, plassen, geulen in de hobbelige zandwegen, … . Deze laatste hindernis was teveel voor Koen. Met veel flair en swoeng ging Bushrat (die achterop zat bij Koen) tegen de vlakte. Koen kon zijn eigen hachje redden. Gelukkig geen ernstige verwondingen, hij baalde wel van zijn mooie nieuwe broek (die hij de dag ervoor speciaal voor nieuwjaar had gekocht). Voor de rest echt heerlijk genieten en de wind door de haren. Tot we door Bushrat gewaarschuwd werden, dat de volgende stammen die we zouden bereiken, gevaarlijk zouden zijn. Aynalem had ons dit ook al op voorhand gemeld. Dus: Koen, Silke, Lotte en Karel van rustig om te keren. Seppe en Katrijn durfden nog iets verder door te rijden dan de rest. Helaas, Seppe kwam gehavend terug. Hij was samen met Katrijn in de bosjes gereden J. Heel zijn arm vol schrammen. Gelukkig kon hij de kinderen wijsmaken dat hij gevochten had met een hyena.  Namiddag gingen we terug met de motor naar de kinderen. We reden telkens met een paar kinderen achterop een rondje. Ze hebben er echt van genoten!

Iedereen kijkt toch met bewondering naar zo een motor. Ook de wevers vonden dit ontzettend cool. Er wou er zelfs eentje het leren. Nadat Bushrat het onder de knie had (na tegen de muur te rijden) ging Koen over tot de wevers.  Niet zonder gevaar. Ze hebben hier geen rijbewijs en dus ook geen voeling met een ambriage. Dus volle gas en een vette weelie met een crash tot gevolg. Pedaal verwijderd van de motor… oei! Een dure grap, maar de wever had de lasser gehaald en deze heeft het opgelost. Wat waren we blij! We namen erna afscheid van de kinderen. De emoties kwamen los. De kinderen zongen nog wat liederen voor ons en het was pakkend! Als afscheid hadden we namiddag samen petit beurre cake gemaakt en deze ’s avonds opgegeten. Ze vonden het heerlijk (gelukkig kennen ze de echte smaak niet… want wij vonden dat de boter een kaassmaak had)

14-09-2012 om 16:04 geschreven door Lotte Martens  

Het was een lange,maar mooie rit. Hier even een korte samenvatting van het verloop.

’S Morgens om 5.00 vertrokken Silke en ik, gepakt en gezakt richting het busstation in Mekelle. Maar eerst nog even afscheid nemen van Tesfay. Tesfay was natuurlijk met ons mee opgestaan om ons uit te wuiven en een bajaj voor ons aan te spreken. Met de zware koffers was het immers niet mogelijk om naar het busstation te wandelen.

Aangekomen daar, verlief alles vlot. We hadden de dag ervoor de tickets al gekregen van de man van de tourist office. We vonden al snel onze bus. Daar moesten we onze koffers op het dak laten brengen. Per koffer moet je 10 birr fooi geven want de mensen dragen je koffer, zoals alles hier, op hun nek of schouder om dan via een smal laddertje de bus op de klimmen. Mooi om zien. Achteraf wordt alles met een blauw plastiek zeil goed vastgekomen, zoals de typische Arikaanse bussen hierJ.

Gere (man van tourist office) had ons een plaatsje op de eerste rij gefixt zodat we zeker kunnen genieten van het landschap zei hij. We hadden echt geluk moet onze plaats,want zo hadden we ook meer beenruimte dan de rest. De busrit verliep dus goed, maar het was wel lang stil zitten. We vertrokken om  6.00, maakte om 10.00 een eerste stop om langs de weg om te kunnen gaan plassen. Vervolgens een stop rond 11.30 om zowel te ontbijten als te lunchen. 20 minuten kregen we dus we aten de typische injerra met shiro. Dit is altijd snel klaar. Daarna reden we weer verder tot een uur of 16.00 zodat de bus kon tanken en wij onze benen nog eens konden strekken. En daarna reden we verder naar een dorpje waar we een overnachting moesten zoeken. Normaal gezien kom je altijd rond 18.00 daar aan, maar onze  bus reed onzettend traag dus wij kwamen pas om 20.00u aan.

Aangezien het bijna nieuwjaar is en alle mensen familie gaan bezoeken, zijn er extra bussen ingelast. Maar dat wil ook zeggen, meer bussen die in dat dorpje gestopt waren. We waren echter laat daar, dus eens slaapplaats zoeken werd een heel avontuur. Alle hotels lagen immers vol. We liepen van het ene naar het andere hotel, maar telkens was het ‘full’. Gelukkig en toevallig was er net een kameraad van Gere die bij ons op de bus naar addis zat. Hij was een reisleider in de Dannakil, maar ging nu naar harrar om daar met zijn zus nieuwjaar te vieren. We hebben veel aan hem gehad want hij probeerde voor ons kamers te regelen. Maar helaas rond 21.00 nog steeds geen kamer gevonden en het leek er naar uit dat we niks gingen vinden. Hij heeft uiteindelijk een huisje voor ons geregeld. Zoals in de meeste huisjes, staat er één bed in de living. Silke en ik mochten in het bed slapen, en Micky (de vriend van Gere) kreeg een matras op de grond in de living. Ja het was beter dan niets en het heeft ook wel iets  om eens in een mini lemen huisje te slapen.

We aten eerst iets want we hadden grote honger, ja weer injerra. Eigenlijk hadden we beide veel zin in pasta, maar daar was het al te laat voor. Uiteindelijk belandde we om 22.30 in ons bedje voor een korte nacht. We hoorde precies wel vreemde geluiden boven ons en veel geritsel, maar we hoopten dat dit allemaal boven ons of buiten wasJ. De structuur van de huizen zijn hier echter ook heel vreemd. Je moest eerst een smal donker patje volgen weg van de hoofstraat en daar kom je ineens in een ‘complex’ te recht. Allemaal mini betonnen straatjes met huisjes en daar één klein deurtje van was het onze. Op zich goed gezien van die man. We moesten voor ons 3 samen 120 birr betalen. Dus een mooi inkomen voor de familie en wij waren blij dat we toch voor enkele  uurtjes konden plat liggen.

Het was echter een korte nacht want om 4.00 moesten we terug op de bus zitten om verder naar Addis te vertrekken.

Gelukkig hadden we wat gerst gekocht, dat verkopen ze hier trouwens allemaal los en komen in de bus langs. Dus we aten dat als ontbijt.

Naar mate we meer naar addis reden kwamen we meer Moslim dorpjes tegen. In bepaalde dorpjen droegen de vrouwen zelfs een burka. Dat geeft echt een vreemde , enge kille sfeer vind ik. Ook naarmate we meer naar het zuiden reden, en dus meer naar de evenaar, werd het landschap ook meer tropisch. Mooi om zien. Meer en grotere planten en meer fruitbomen.

Rond 7.00 kwamen we aan in addis waarin we nog een uur rondreden, mensen afzette, de weg baande door het drukke verkeer, uitkeken naar mini winkeltjes, drukke straten om dan rond 8.00 aan de komen aan het busstation in Addis. Wat een chaotische drukke boel. Ik zou niet kunnen zeggen hoeveel mensen daar rondliepen, maar het was ontzettend veel!

In addis kochtte we ons ticket naar Awassa en wachtte we een dik uur op de bus. Door het drukke verkeer was onze bus er nog niet en moesten we even wachten. Maar rond half 10 konden we onze reis weer verder zetten naar Awassa. Spannend, binnen enkele uren zou ik de jongens terug zien!

Nu zaten we niet van voor, maar helemaal op de achters rij. Minder beenruimte wel, maar de zetels waren zachter dan in de vorige bus vond ik. We dachten rond 2.00 aan te komen, maar dit liep natuurlijk weer grandioos uit. Wat onze bussen hadden, geen idee, maar ze waren telkens veel trager dan normaal. Ook hier hadden we gelukkig een vriendelijke jongen gevonden die naar Awassa moest en ons wou helpen. Silke en mijn GSM waren natuurlijk plat en we konden niemand bereiken. We mochten dan af en toe zijn GSM lenen om Karel en de vriend van Silke (Ambai) op de hoogte te brengen.

Rond 14.00  maakte we nog een lunch stop. We hadden best grote honger en wouden injerra bestellen, maar de jongen zei dat ze dat er niet hadden. Maar na 5 minuten zagen we ze de injerra rondbrengen, we konden er niet aan uit. Achteraf bleek dat hij het ons niet wou geven omdat hij dacht dat we er ziek van zouden worden. Maar we zitten hier al 2 maand, we hebben al verschillende keren koude dingen gegeten en we zijn nooit ziek geworden. Maar lief dat hij zou bezorgd was J. Hij kwam dan even later ook af met een pakje koekjes voor ons. Na een toiletbeurt, sprongen we weer op de bus om onze laatste trek naar Awassa verder te zetten.

Aangekomen in Awassa.  Een mooie stad, heel anders dan Mekelle. Veel grotere wegen, heel andere sfeer en veel meer gezellige plaatsjes. Het busstation was ordelijk en de Ambai stond op ons te wachten. Silke ging met hem mee en ik had chance. De man die ons al de hele tijd geholpen had, woonde vlak aan het hotel waar Koen en Karel verbleven. Ik pakte dus samen met hem de bajaj om naar het hotel te gaan, waar Karel op mij zou wachten.

Het was een blij weerzien! Hun  hotel is echt super mooi en gezellig. Je hebt er een mooie binnen koer met leuke plaatjes om te zitten en dan heb je allemaal aparte kamertjes waar er een hemelbed voor u klaar staatJ. Ik nam er een frisse douche, dronk vervolgens een super lekkere juice in de Tropical bar, hun stamcafé, waarna we samen het weeshuis nog even gingen opzoeken. De kinderen zaten op dat moment braaf aan tafel, maar ze zagen er heel leuk en lief uit.

Enja hoor, na lang uitkeken at ik eindelijk de lekkere befaamde lasagna. We gingen met ons allen naar de dolce vita. Maar niet alleen lasagna at ik daar, ook at ik na 2 maanden nog eens een super lekker dessert! Warme chocolade cake! Mm dat smaakte!

Tenslotte wandelde we terug naar ons hotelleke om vroeg in bed te kruipen,want ik was immers super moe van de vermoeiende laatste 2 dagen busrijden.

Vandaag zijn we met de kindje gaan zwemmen, maar die blog en de foto’s zullen nog volgen! x

09-09-2012 om 21:20 geschreven door Lotte Martens  

Het zit er op… Mijn tijd in Mekelle is voorbij. Een raar gevoel! Het was een ongelofelijke tijd en een ervaring om nooit te vergeten! Ik kom hier ongetwijfeld sterker, zelfstandiger en volwassener uit.

Bij deze wordt het dringend tijd om een aantal mensen en instituties te bedanken!

Yekanyelay liefje, broers, zus, familie en vrienden die me gesteund hebben. Maar op de eerste plaats Yekanyelay mama en papa voor deze ongelofelijke ervaring!Yekanyelay voor de kans die jullie mij gegeven hebben om mijn droom om eens naar Afrika te gaan, te helpen verwezelijken. Yekanyelay voor de morele steun vanuit België. Ik kan niet ontkennen dat er geen moeilijke momenten geweest zijn, zeker in het begin en voor mijn vertrek. Maar jullie gaven met telkens de moed en de zin om verder in dit avontuur te stappen. Yekanyelay om telkens zo geïnteresseerd te zijn in mijn thesis, mijn verblijf, mijn ervaringen, mijn ontmoetingen,…

Yekanyelay KU Leuven, Vlir, CUD, promotor (prof. Poesen), co-promotoren (Prof. Deckers en Prof. Vanwezemael) en ook niet te vergeten Yekanyelay Gebeyehu voor de financiële steun en de leerrijke momenten. Voor de kennis die ik tijdens mijn, tot nu toe 4-jarige opleiding geografie, gekregen heb. Ik ben blij dat ik eindelijk mijn kennis een beetje in praktijk kan zetten. Dat ik kon zien en ervaren dat een terreinwerk toch niet altijd even gemakkelijk is, dat een samenwerking met een andere cultuur veel geduld vergt maar ook zoveel bijbrengt.

YekanyelaTesfay en de andere personen van Diana Hotel, Silke, Eric, Samuel, Jonathan, groepje Europeanen en Amerikaan om mijn verblijf in Ethiopië zo aangenaam te maken.

Yekanyelay Ethiopië voor het prachtige land en de gastvrijheid van de mensen.

Stiekem ben ik ook heel blij dat Koen en Karel  mij zijn nagereisd. Ik heb mijn ervaringen en indrukken zo goed mogelijk proberen te beschrijven op mijn blogs. Maar je weet pas echt hoe het hier is als je het zelf met je eigen ogen kunt zien en kunt ervaren!

Ik ga nu nog 2,5 week vakantie nemen en verder genieten van dit land en de cultuur. Ik heb leren kennis maken met een samenleving die vooruit wil, die wil samenwerken voor een betere toekomst. Helaas hebben ze  niet altijd de middelen of de mogelijkheden om te doen wat ze eigenlijk willen doen. Ik hoop dat mijn thesis een bijdrage zal leveren in hun drang naar verdere ontwikkeling. Dat ik hen toch een beetje vooruit kan helpen! Het komende jaar zal ik er dan ook alles aan doen om mijn thesis zo goed mogelijk te volbrengen!

Het was een prachtige ervaring en ik ben er dan ook van overtuigt dat wanneer ik in België terug kom de cultuurschok pas echt gaat komen. Alles gaat er te goed zijn en ik zal misschien snel terug snakken naar dit trage, losgelaten wereldje (of toch nietJ). In ieder geval: Mekelle, May Leba ik zal jullie missen!

Één ding weet ik zeker: Ik wil nog zoveel mogelijk zien, ervaren en genieten van wat de wondere wereld van deze planeet te bieden heeft!

Maar ook niet te vergeten: Yekanyelay trouwe bloglezers! Nooit gedacht dat ik zoveel volgers ging hebben. Het geeft een fijn gevoel dat iedereen zo geïnteresseerd is. Het gaf me de goesting om alles zo goed mogelijk neer te schrijven en om na twee maanden nog steeds zoveel te posten!

Vanaf nu zullen de reisverhalen van ons avontuur door Ethiopië op deze blog staan en de foto’s zullen steeds gepost worden op facebook.

Zoen x

06-09-2012 om 12:57 geschreven door Lotte Martens  

De plannen zijn een beetje gewijzigd. Ik zal nu vrijdag al naar Koen en Karel in Awassa gaan. Normaal zouden Silke en ik zaterdag vertrekken, maar verschillende mensen hebben ons aangeraden om een dagje vroeger te gaan. Maandag is het namelijk Ethiopisch nieuwjaar en vele mensen gaan hun familie bezoeken. Dus de kans op een plaatsje op de bus naar Awassa op een zondag en de dag voor nieuwjaar schatte ze heel klein in.

Maar het was gisteren allemaal spannend afwachten. Silke en ik vonden het helemaal niet erg om een dagje vroeger te vertrekken, maar het ons thesis werk moet het natuurlijk wel toelaten. Silke moet nog verschillende stalen nemen, maar op zich zag haar lokale promotor er geen probleem in om vrijdag te vertrekken. Gelukkig vond Gebeyehu het ook totaal geen probleem! Een hele opluchting.

Mijn werk zit er dus bijna op. De laatste sediment stalen zijn aan het filteren. Zondag namen we voor de laatste keer bodemstalen om het bodemvochtgehalte te berekenen en vandaag deden we weer de vegetation cover. Morgen en over morgen nog de rockfragment en dan zit het er zo goed als op (buiten de 3 dagen dat Karel en ik nog terug komen).

Het kwam vandaag dan ook heel goed uit dat we om half 4 al terug waren van May Leba en dat Gebeyehu pas om 17.00 naar het labo wou gaan. Hij had grote honger en wou iets gaan eten bij zijn thuis. Ik had dus de tijd om naar de tourtist office te gaan om het busticket van Silke en mij te bestellen en om mijn zelfgemaakte reisplanning eens met hem te bespreken. Ik vroeg of het haalbaar was en hij heeft nog veel nuttige info gegeven! Ik had gelukkig al veel gelezen in mijn reisgids dus ik heb maar weinig moeten aanpassen. Voor diegene die willen weten wat de plannen zijn, het ziet er voorlopig zo uit:

Ik heb er al zin uit, maar het geeft me toch een gemend gevoel. Ik kan het nauwelijk geloven dat mijn tijd er hier zo goed als op zit. Aan de ene kant ben ik blij om eindelijk eens iets van het land te zien en om natuurlijk Koen en Karel terug te zien, maar aan de andere kant ga ik het hier wel echt missen. Gelukkig moet ik nog 3 dagen terugkomen, dus ik moet nog geen definief afscheid nemenJ

Gisteren avond ben ik trouwens met Gebeyehu, zijn vrouw en dochtertje gaan uiteten in de Karibu. Het lievelingsrestaurant van Koen en Karel toen ze mij kwamen bezoeken. Gebeyehu was er nog nooit geweest en heeft me er veel over horen vertellen, dus hij wou het ook eens proberen. Het was een leuke gezellige avond en ze hebben echt een super schattig dochtertje! Wel met een sterk willeke, maar het was schattig. Ik heb dan ook voornamelijk met haar gespeeld, al was het moeilijk om de taal niet echt te spreken.

Voor de rest is er eigenlijk weinig gebeurd. Ik ben hard aan het werken om alles rond te krijgen want anders moet Gebeyehu het alleen verder doen na mijn vertrek. Maar voorlopig ziet het er allemaal goed uit!

Tot de volgende! X

Voor diegene die nog een klein waargebeurd verhaaltje willen lezen over cultuur verschillen of over onze vooroordelen ten opzichte van ‘zwarte’ mensen:

Een tijdje geleden was ik met de filterpapers over de campus met Gebeyehu aan het wandelen. Hoewel het echt niks weegt, wou hij het toch dragen om mij te helpen. Ik zei hem dat het opvallend is hoeveel de mensen hier de andere mensen willen helpen met spullen te dragen en hij vertelde het volgende:

Hij was dit jaar in België en was op een bepaalde dag in Etterbeek station (Brussel) en zag een oud mannetje zijn zware koffers de trappen op sleuren. Aangezien het in deze cultuur de gewoonte is, vroeg hij aan het oude mannetje niet moest helpen met zijn zijn koffers.Maar het mannetje wou dit absoluut niet. Gebeyehu zei: ‘Wellicht dacht hij dat ik zijn koffers wou stelen, maar dit was absoluut mijn bedoeling niet. Voor ons is het niet meer dan normaal dat we die man zouden helpen, terwijl in België iedereen voorbij liep’.

En gelijk heeft hij. De meeste van ons zouden het mannetje gewoon voorbij lopen. En moest  een ‘zwarte’ willen helpen, zouden al veel mensen de neiging hebben te denken ohnee die gaat er mee lopen. Toch erg eigenlijk… Zeker het feit dat Gebeyehu al zei: ‘Hij zal wellicht gedacht hebben dat ik zijn koffer zou willen stelen’ vind ik erg.. Dan heeft hij het gevoel dat wij Belgen zulke gedachten hebben van de Afrikanen… Maar heeft hij ongelijk???

04-09-2012 om 21:17 geschreven door Lotte Martens