Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
lotte_in_finland
greetings from Finland
12-05-2012
Sint-Petersburg
Hallo,
Het is weer al even geleden, dus ga ik nog eens een verslag schrijven over mijn tijd hier. Na onze verhuis zijn we met z'n vieren (Lieve, Tina, Mieke en ik) dus naar Sint-Petersburg vertrokken met de boot. De kamer was niet echt groot, maar aangezien we alleen de nacht hier moesten slapen, viel dat dus goed mee.
Toen we eindelijk in Sint-Petersburg aankwamen, was het al bijna middag. De eerste dag zijn Mieke en ik eerst kaartjes gaan kopen voor een balletvoorstelling. Daarna hebben we een wandeling uit een reisgids gevolgd. Die wandeling ging langs de belangrijkste bezienswaardigheden, dus dan hadden we dat ook al gedaan. We zijn gestopt bij de Kerk van de Verlosser op het Bloed. Een geweldig mooie kerk, vooral langs de binnenkant.
Ook zijn we langs de Hermitage en het Paleisplein gegaan. De volgende dag zijn we ook de Hermitage binnengegaan en hebben daar bijna heel de dag gezeten om dan in de namiddag snel naar de hostel te wandelen. Vlug iets eten en drinken en dan al weer vertrekken om de balletvoorstelling te kunnen bijwonenen.
De laatste dag hebben we weer een wandeling gemaakt langs één van de vele paleizen. Mieke en ik hebben ook de Izaäkkathedraal beklommen en zijn ook nog in het Russisch museum gestopt. Met onze koffers zijn we nog naar het souvenirmarktje geweest en dan al weer richting boot. Eigenlijk is drie dagen veel te weinig. Ik wou ook nog naar het Peterhof gaan buiten de stad en we hadden nog niet eens heel Sint-Petersburg zelf bezocht.
Ik heb me wel geamusseerd en het was een goede manier om even te relaxen, want nu zijn we met ons project bezig. Mieke en ik werken in een Finnish-American kindergarten. Elke dag gaan we daar zes uur helpen en dan terug naar ons kot om daar voor school te werken. Veel te doen dus.
De eerste week op de kindergarten zit er al op en we hebben nog drie te gaan. Het is wel vermoeiend. Vroeg opstaan om met de bus naar daar te trekken en dan de kinderen daar gaan entertainen. Dan met de bus terug naar huis werken, werken, werken, iets gaan eten omdat we te lui zijn om zelf te koken, werken, werken, werken en dan slapen.
Ik moet eerlijk zijn tussen het werken komt vaak nog een deel facebook, skype, mails checken, enz. Maar ja... We zijn nu toch al een week bezig in de kindergarten en ik begin iedereen bij naam te kennen. Sommige namen zijn nog altijd moeilijk aangezien er veel kinderen van het buitenland zijn. Op sommige namen moet ik dus nog wat oefenen. Maar nu is het weekend en kan ik na mijn werk voor het school ook nog wat andere dingen doen en ik ben van plan om dat ook te doen.
Het is al een hele tijd geleden, dus ik zou eigenlijk een hele maand moeten samenvatten op mijn blogske. Ik heb besloten om dat toch niet te doen. Het tripje naar Lapland, het bezoek van ons Sien en de mama en mijn week met de erasmus-studenten van Turku ga ik wel mondeling overleveren als ik terug in België ben.
Maar in de plaats daarvan krijgt u een samenvatting van mijn laatste week in Kiljava en de verhuis naar ons nieuwe stulpje. Wel om te beginnen is het de laatste week in Kiljava nog super geweest. We hadden niet te veel lessen en het weer is er hier ook een pak op vooruit gegaan. Dat betekent dat de sneeuw eindelijk verdwenen is. En na de sneeuw moest ook het ijsmeer er aan geloven. Eerst de randen een beetje. Dat duurde zo'n twee dagen om dan in een recordtempo helemaal te verdwijnen. De ene dag zag het meer nog wit, de andere was heel het meer vrij.
Het zag er zelfs zwemwaardig uit, maar na een minuutje pootjebaden, heb ik me van dat idee toch afgezet. Maar misschien gaan we nog in de laatste week eens naar Kiljava om het dan nog eens te proberen. Hopelijk is de temperatuur van het water dan al boven de 0°C gestegen. Alhoewel het water nog ijskoud is, is de temperatuur hier voor de rest dik in orde. Het hangt hier nu rond de 13°C en dat lijkt misschien niet zoveel, maar als er gene wind is, kunt ge in een topke en short rondlopen. Ik wil dan ook aankondigen dat ik niet meer spierwit ben. In Kiljava hielden de bomen de meeste wind tegen, dus dan konden we op het dak gaan zonnen. Wel met een T-shirt en korte broek aan, maar toch... Hier in Helsinki zo dicht aan de zee is het natuurlijk ietsje frisser.
Maar ja op 30 april zijn we verhuisd. Ik had al wat spullen meegegeven met onze papa en Tante Kris en dan nog eens een heel deel met de mama en ons Sien, maar mijne rugzak en het trolleyke zaten nog altijd redelijk vol. Ook Mieke had een hele hoop bagage mee en dan was er nog het eten dat we moesten meenemen. We hadden het soms dus nogal moeilijk om ons voort te bewegen. Uiteindelijk zijn we wel tot aan de bushalte geraakt en dan waren we een tijdje gerust. Tot we natuurlijk van de bus moesten en naar de volgende plaats. Een paar honderd meter moesten we maar gaan, maar die waren er toch te veel aan. Maar dan terug de bus op en naar ons nieuw kot.
Nu zitten we op de sign language campus iets buiten het centrum. Toen we hier aankwamen en iemand wouden aanspreken, begon hij met gebarentaal... Niet echt iets wat we verstaan, maar met veel gebaren heeft hij ons dan toch alles kunnen duidelijk maken. Niet iedereen is hier doof, denk ik, maar sprekers zijn het toch ook niet. Dat is natuurlijk iets minder, maar aangezien we hier niet veel gaan zijn valt dat allemaal nog wel mee. We zitten hier maar een maand, vanavond vertrekken we naar St.-Petersburg en vanaf volgende week hebben we ons project. Echt veel tijd zullen we hier dus denk ik niet doorbrengen.
Zoals ik juist verkondigd heb, gaan we dezen avond naar St.-Petersburg. Wat we allemaal gaan doen is nog niet helemaal duidelijk. Dat moeten we nog bespreken met Lieve en Tina, maar het Hermitage zit er in elk geval al bij en het winterpaleis staat ook al op het lijstje. Het komt dus dik in orde denk ik.
Het is toch maar raar hier. Er is juist een hele hoop mensen aangekomen en iedereen gebruikt gebarentaal. Als ge hier dan zit is dat toch niet altijd even gemakkelijk. Ik zou ook wat gebarentaal moeten leren. Dat zou handig zijn. Dan kan ik vragen waar de wasplaats is.
Dan nog één ding. Gisteren was het hier Vappu (dag van de arbeid). Dat is hier blijkbaar een hele gebeurtenis. De Finnen gaan de dag ervoor het park in met een fles wijn of cider of bier en drinken 'een beetje'. Mieke en ik zijn ook eens een kijkje gaan nemen. Na ongeveer 45 minuten waren we eindelijk in het park waar ook andere studenten van Humak waren. Die vertrokken wel juist. -_- Maar dan zijn we naar ergens anders getrokken om de hopen tieners te ontlopen. Het was plezant, we hebben gewoon wat zitten praten op de trappen voor de Cathedraal van Helsinki. Een beetje zoals op café gaan, behalve dat ge uw eigen drinken moet meenemen.
Op Vappu zelf gaan ze ook terug naar het park om dan een picknick te houden. Dat is vooral voor de gezinnen. Daar hebben we niet aan meegedaan. In plaats daarvan hebben Mieke en ik ons op het terras hier gezet en hebben we daar onze picknick opgegeten.
En dat was het zo'n beetje. Na St.-Petersburg zal ik nog eens wat komen verkondigen op mijn blogske. Ik ga het nu proberen bij te houden.
Tot dan
Greets Lotte
PS: Het zijn btw maar 37 dagen meer voor ik terug ben AFTELLEN!
Amai, nu is het lang geleden. Ik weet eigenlijk al niet meer hoe lang, maar toch een hele tijd. Ik weet zelfs niet meer wat er allemaal gebeurd is sinds de laatste blog.
Ik heb twee examens gehad en ik weet niet zeker of ik hier al over verteld heb. In elk geval het eerste examen was dat van Professional English. Hier heb ik niet hard voor geleerd, maar dat was eigenlijk ook onmogelijk. De woordenlijst eens nagekeken en ervoor gezorgd dat ik wist wat elk woord betekende en dat was genoeg. Ik heb mijn punt gisteren teruggekregen en ik had een vier. Aangezien dat op vijf is, is dat zeker en vast in orde.
Ook het examen van Project Management is dus van de baan. Dat examen viel op vrijdag, dus daar heb ik nog geen punten van, maar ik verwacht dat ik erdoor ben. Na het examen ben ik naar boven gesneld en ben daar aan een grote kuis begonnen, zodat de papa en de meter geen stort zouden aantreffen. Er was al gestofzuigd, opgeruimd, de lakens waren ververst, de was gewassen en ik was juist alles aan het afstoffen toen ik een telefoontje kreeg. Ze stonden al voor de deur, dus dan heb ik de zeemvel aan Mieke doorgegeven en ben naar beneden gelopen.
Dat deed toch wel goed om ze nog eens terug te zien en een rondleiding te geven. Daarna naar Helsinki en even weg van het school. We hebben daar gewandeld en verkeerd gelopen, maar dankzij het geografische talent van de papa kwamen we toch altijd terug aan waar we moesten zijn. Ook zijn we naar Porvoo geweest. Dit is het oudste stadje in Finland. Hier was nog niet al het ijs gesmolten en om daar een heuveltje op te lopen moesten we wel wat oppassen.
Zondag ben ik met tante Kris de winkelstraat eens ingetrokken. En als je dan in Finland bent, zo ver van België, kom je natuurlijk mensen tegen die je kent. Bij het binnenkomen van de Zara zag ik ineens Kirsten, met wie ik in het middelbaar heb gezeten. 0_0 Even hallo gezegd natuurlijk Ik was er toch niet goed van.
Het hotel was in orde, maar ze rekenen u wel voor nogal stomme dingen aan, zoals de televisie. 22,50 voor een hele dag televisie en internet. Allemaal goed en wel, maar wie betaalt er nu 22,50 voor een uurtje tv s avonds? Wij in elk geval niet, dus dan hebben we ons maar met andere dingen bezig gehouden zoals door balpennen te verzamelen en naaisetjes en notitieblokjes en alles wat er nog los in de kamer lag.
Het ontbijt was dik in orde, maar op maandag was het ietsje dunner. Het assortiment was wat geslonken. De lekkere koekjes waren verdwenen, de cake was kleiner, de havermout maakten ze met water i.p.v. melk, enz.
Maandag mocht ik dan de kaartjes en pakjes opendoen. Ik had er al wel één of twee op voorhand gekregen. Nu staan alle kaartjes in de kast en de cadeaus liggen op mijn bureau. Ik zou iedereen dan nu ook willen bedanken. Dank u!!!
Ik schrijf de blog nu nog, omdat ik vanaf morgen in Lapland zit en dan neem ik mijn laptop niet mee. Na mijn vijf dagen daar zal ik nog eens verslag uitbrengen. Ik weet dan misschien ook mijn punten van Project Management en dan kan ik daar (hopelijk) mee stoefen.
Het is nu echt al een tijd geleden, maar zo extreem veel is er niet gebeurd tijdens de voorbije twee weken. Professional English was zoals de naam al doet uitschijnen nogal professioneel Engels taalgebruik en eigenlijk poepsimpel. De meeste woorden kenden we al.
De lessen waren ook zo gerangschikt dat we één dag les hadden en dan weer één dag vrij. Dat zorgt ervoor dat we ons goed bezig hielden tijdens de week. Het zorgde er ook voor dat we voor de rest niks interessants deden. Maar Professional English is zo goed als van de baan. Nog een dagje naar Turku dinsdag en dan een examen, waar ik misschien voor ga leren. Tja, we zullen wel zien.
Samen met Mieke ben ik nog eens naar Helsinki getrokken om de rest van de stad te verkennen. Nu besloten we wel om in een hostel te overnachten, zodat we wat meer konden bezoeken. We hebben hier enkele museums bezocht en ik weet nu waar het interessant is en waar ge uw geld verspilt. -_- Ik ben dus helemaal voorbereid voor de eerste bezoekers hier.
In Helsinki zijn we naar het National History, Amos Anderson en Fins nationaal museum geweest. Het laatste was niet zon succes. Veel kasten met evenveel pijlpunten in. De andere twee waren een stuk interessanter. Het National History museum was eigenlijk vooral gericht op kinderen, maar het maakte het wel een stuk leuker.
Voor de rest hebben we ook een Laps restaurant bezocht. De prijs was ietsje hoger dan een normaal restaurant, maar ik heb wel lekker rendier kunnen eten. En het nagerecht was geweldig. Mieke had een dessertentrio (Mouse van vossenbessen en witte chocolade) en ik had een soort dessertkaas (Laplandse gebakken verse kaas in kaneelcrème). Mieke en ik hebben al afgesproken om daar ons afscheidsmaal te gaan eten in juni.
Onze hostel was ook dik in orde. We bleven in de Omenahostel en blijkbaar is dat de goedkoopste hostel die je kan vinden in Helsinki. Het kost zon 70 euro per nacht, maar die prijs is per kamer. Dus of je nu alleen of met vier op een kamer ligt, het blijft 70 euro. De prijs viel dus goed mee en het was het zeker waard. Een eigen kamer, badkamer met douche en toilet, tv, microgolfoven, ijskast, enz.
Na twee dagen Helsinki moesten we spijtig genoeg terugkomen om hier het weekend door te brengen. Dat gebeurde weer zoals altijd: al kuisend. Er is wel een verandering opgetreden in het weer. We zitten boven het vriespunt wat in Finland gelijk staat aan lente. De banen zijn sneeuwvrij, net als de bomen, de mensen komen buiten, vogels maken u om 7 uur wakker en de vliegen ontwaken hier uit hun winterslaap. Ik ben nog niet echt naar buiten geweest, maar achter het raam is het in elk geval lekker warm.
Dat was het zo een beetje. Ik heb de fotos van Helsinki al op mijn Facebook gezet, maar het zijn er niet echt veel. Ik weet niet of jullie op Miekes profiel kunnen, maar zij heeft haar fototoestel de afgelopen dagen niet weggelegd, dus daar staan er waarschijnlijk meer op.
Vorige week was het snowhappening. Dat is hier een dag dat alle studenten en lectoren verplicht spelletjes moeten spelen. Wij hadden ook de opdracht gekregen om een spel voor te bereiden. Dus donderdag kwamen we in onze skioutfit naar beneden en maakten we ons klaar om een hele groep Finnen staartjetrek en dikke Bertha uit te leggen.
Het was nogal chaotisch en misschien heb je al fotos gezien op facebook van het hele gebeuren, maar ze waren wel allemaal mee en het was een goede opwarming. Spijtig genoeg was er maar één lector aanwezig. Het departementshoofd dan nog wel. Dat zie ik bij ons in Diest nog niet echt gebeuren. Na onze spelletjes werden we in vijf groepen ingedeeld. Elke groep ging apart op pad en kreeg een opdracht. Onze eerste opdracht was om een sleerace te houden. We moesten ons opsplitsen in duos en één iemand moest plaatsnemen in de slee. De andere moest dan de slee voorttrekken, rond een kegeltje en terug. Alhoewel dat ik hier al heel wat tijd in de fitness heb gezeten, zijn mijn spieren toch niet echt ontwikkeld, want ik was de traagste van den hoop. Maar alle geluk was Tina mijn partner en had die wat meer force. Zij heeft mijn tijd en die van alle anderen verbeterd.
Daarna gingen we door naar de volgende opdracht: twee raadsels. Bij het eerste moesten we met acht lucifers een rivier maken. Bij het tweede moesten we de zeven landen zoeken waarin de letters van SUOMI (Finland) niet in voorkwamen. Deze opdrachten waren in het Fins, dus het was voornamelijk gokken. Alhoewel ik wel voorstelde om het woord joki (rivier) met de lucifers te leggen. Dat was niet het juiste antwoord, maar toch in de richting. Het juiste antwoord was namelijk Niili of Nijl.
Dan op naar buiten waar we een soort van sneeuwman moesten maken, maar we mochten al het natuurlijk materiaal gebruiken dat we vonden. Bij de vierde opdracht moesten we een foto maken van de groep terwijl we liefde of vriendschap uitbeelden. Wij zijn dan maar in de vorm van een hartje op de grond gaan liggen. Heel origineel, tot we de volgende groep net hetzelfde zagen doen.
Bij de laatste opdracht moesten we een gedicht schrijven waar al onze namen in voorkwamen. Het gedicht was geweldig, maar ik ben het spijtig genoeg vergeten over te schrijven.
Na de opdrachten hebben we even een pauze ingelast. Tijdens de pauze hebben we en spelletje gespeeld. Het was een soort van bowling, maar i.p.v. kegels om te gooien met een bal deed je dit met een houten blok. Er waren nog wel enkele regels anders, maar het duurt een tijdje voor ik dat hier uitgeschreven heb en dat is niet echt interessant. Wat wel interessant is, is dat ik samen met Saila gewonnen heb!
Eens we voldoende uitgerust waren, zijn we overgegaan tot snowfootball. In een veld vol met sneeuw, met sneeuw tot aan je knieën achter een bal aanlopen is niet echt simpel, maar wel geweldig grappig. Om de vijf minuten werd er van spelers gewisseld, omdat het zo vermoeiend was.
Daarna was het tijd voor sauna. Samen trokken we allemaal naar het saunahutje aan het meer. Eerst lekker warm in de sauna en dan bikini en sokken aan om in het meer te springen. Het was niet echt springen. Drie seconden in het water was lang genoeg. Alle Finnen ons nakijkend. We hebben weer iets typisch Fins gedaan, alhoewel de helft van de Finnen die ervaring nog niet had opgedaan. In de sneeuw rollen na de sauna hebben we ook eens geprobeerd, maar dat was iets minder. De bovenste laag was eerder ijs en deugd deed het in elk geval niet.
Na ons ijsavontuur zijn we naar Hyvinkää getrokken. Hier gingen we eerst naar een bar waar ze normaalgezien karaoke hadden. Spijtig genoeg was dat toen niet het geval, alhoewel ik waarschijnlijk toch niet gezongen had. Daarna gingen we door naar de club ernaast. Hier was iets meer jonger volk en de muziek was ook dik in orde. Om er binnen te geraken was wel iets anders. Normaal is dat geen probleem, maar de man voor ons besloot in een iets benevelde staat om de buitenwipper aan te vallen. De buitenwipper nam zijn arm vast en flipte hem even op de grond en vroeg ons om tien minuten later terug te komen. Dat hebben we dan ook weeral meegemaakt hé .
Van dat dansen werden we toch een beetje moe en we zijn na een paar uur dan maar bij Hanna in het zetelbed geploft. Lang hebben we niet kunnen slapen, want Hanna moest de volgende dag een examen gaan afleggen. Ik weet niet hoe ze het ervan af heeft gebracht, maar ik duim in elk geval voor haar.
Nu zijn we een nieuwe cursus begonnen. Professional English. Deze cursus volgen we ook samen met enkele Finse studenten. Yes! Finally! De eerste les was al dik in orde. Onze lector is elk geval heel vriendelijk. Heel gespierd ook, maar dat komt blijkbaar door zijn hobby: paaldansen. Het enige moeilijke aan deze cursus is de lector niet voorstellen terwijl hij rond een paal draait.
Dat was het weer voor vandaag. Ik laat op het einde van de week nog wel iets weten, want er staat nog een trip naar Helsinki (om te schaatsen) gepland. En mij kennende zal ik wel over een paar blauwe plekken moeten vertellen.
Ik verschiet er een beetje van dat ik al zo snel terug iets aan het schrijven ben, alhoewel het waarschijnlijk nog een dag of twee duurt voor ik dit post. Maar ik begin er nu al aan en vul voor de rest van de week nog wel aan.
Het weekend is verlopen zoals het altijd doet: stofzuigen, afstoffen, wassen, koken, strijken, enz. Niets speciaals dus. Maar maandag hadden we les van een andere leerkracht dan Tarja, wat eens een leuke afwisseling was. Deze lector wist meer over het onderwerp zelf en er was iets meer interactie, wat betekende dat ik na die schooldag (hoe kort hij ook was) geen zin meer had om te werken. Enkel relaxen dus.
Mieke en ik waren al een hele tijd bezig over de sauna. Het blijkt dat ik de saunamicrobe te pakken heb, want we spraken af om dat dan nog eens te doen. Maar omdat we ons wouden voorbereiden op de snowhappening, wanneer je met zowat de hele vrouwelijke bevolking hier op de campus in een kleine sauna moet kruipen, besloten we om het naakt te doen.
Ik, de preutsheid zelve, was daar helemaal mee akkoord tot het natuurlijk tijd was om ons om te kleden en er daar een vrouw in hare flikker stond. Een beetje aanmoediging van Lieve en een dreigement of twee van Mieke en ik besloot om er dan toch maar in te kruipen. Eerst een koude douche en dan puur natuur in de sauna. Had die vrouw op één of andere miraculeuze wijze toch wel een bikini tevoorschijn getoverd zeker.
Tja, wat doet ge dan Neerzitten en een beetje binnensmonds vloeken op de bovenvermelde dame. De sauna op zich was nog wel ok en ik ben blij dat er zoiets als peer-pressure bestaat om meisjes zonder eigen mening of wil tot nieuwe ervaringen te dwingen :D
Dinsdag hadden we dan weer een nieuwe lector. Ook hierbij viel de les goed mee. Na de les zijn we dan naar de sportzaal gegaan, omdat enkele Finse studenten ons hadden uitgenodigd om floorball (hockey zonder ijs) te spelen. Het deed me een beetje terugdenken aan het middelbaar, waar we dat tijdens de middag en tijdens de lessen l.o. ook altijd speelden. Nu wel zonder extreem vijandige tienermeisjes met een te grote competitiedrang. :P Ik voelde me een stuk veiliger dan in het middelbaar. Toen zag ik mijn medeleerlingen liever niet met een hockeystick in het rond zwaaien.
Maar na gisteren dan met stokken tegen ballen te slagen,ben ik vandaag een beetje rustiger te werk gegaan. Samen met Mieke en Tina ben ik weer naar Helsinki getrokken. Deze keer moesten we niet voor het school naar daar, maar hadden we zelf besloten om iets te gaan bezoeken. In Helsinki splitsten wel onze wegen. Tina ging winkelen terwijl Mieke en ik enkele dingen gingen bezoeken.
Ik kan niet meteen op de namen komen van alle gebouwen die we bezocht hebben, maar er zaten twee geweldige kerken bij, een nogal verlaten marktplaats, een gezellig café en enkele designwinkels. Nogal moeilijk om dit allemaal te beschrijven, maar ik zet de fotos later op facebook en dan kan iedereen een beetje meegenieten.
Zoals ik al gezegd heb, zijn Mieke en ik naar een café geweest. Cafe Fazer om precies te zijn. Fazer is hier de grootste snoepfabrikant van het land en vooral bekend om zijn chocolade, die naar mijn mening toch de moeite waard is. Geen wonder dus dat toen ik er binnenkwam en daar een bak chocolade stond, ik er half insprong. Een van de medewerkers kon met onze foto lachen en had meteen door dat we buitenlanders waren. Daar hebben we even mee staan praten. Hij was zelf ook Erasmusstudent geweest en dat schept natuurlijk meteen een band. :D
Na wat rondgekeken te hebben in de chocoladehemel gingen we dan toch maar bestellen. Wat neem je dan in dat café een CHOCOmelk met CHOCOLADEcake. Mieke verwisselde de chocoladecake voor CHOCOLADE-chilicake. Aan een tafeltje en dan realiseren dat we geen vork hebben. Alle geluk kwam onze nieuwe vriend ons te hulp en bracht ons dan ondertussen ook een extra chocolaatje. Jaja, dat wordt een vriendschap voor het leven. Toen we eindelijk konden beginnen hebben we meteen aangevallen. Er zat wel een typisch Fins smaakje aan, maar over het algemeen had ik niet te klagen. :P Mieke daarentegen had niet zoveel chili in haar chocolade-chilicake verwacht. Maar mijn stuk cake was groot genoeg voor ons beide en zelfs nog een beetje te zwaar voor twee personen. :)
Na cafe Fazer zijn we dan toch maar even langs de winkels geweest. Wat rondgekeken en eens iets gekocht, dat ik normaal niet zou kopen. Nu we in Finland zijn, kunnen we eens iets anders proberen he. Om zes uur zijn we dan eindelijk met de bus naar huis vertrokken en om twintig na zeven waren we eindelijk terug in onze eigen kamer.
Nog een paar boterhammen gegeten, een saunake gedaan en een paar baantjes getrokken en nu ben ik de blog aan het schrijven se. De dag zit er weeral op. Morgen is het snowhappening en gaan we sleeën, sneeuwvoetballen, enz. En daarna blijkbaar feesten! Ik vraag me af hoe ze dat hier doen. Waarschijnlijk poepeloere zat. :p
Het is volgens mij al een tijdje geleden dat ik nog iets van mij heb laten weten. Ik moet zelfs mijn eigen blog lezen om te kijken waar ik geëindigd ben. Wel, na het hele skiavontuur en mijn beklijvende cursus Fins, ben ik met goede moed aan het weekend begonnen.
En hoe beter het weekend beginnen dan met de sauna. Het is een feit, de sauna is hier ingewijd. (Het rijmt nog ook) Alle Finnen verdwijnen hier als sneeuw voor de zon vanaf 15u vrijdagnamiddag en dus hadden we het hele kot en ook de sauna voor ons alleen. Om vier uur besloten we om te gaan fitnessen om daarna in de sauna te kruipen. Nu doen we dat nog in de bikini, maar we weten ook dat dat niet kan blijven duren. Binnenkort is de snowhappening en dan mag alleen de handdoek mee naar binnen. In elk geval het was er lekker warm en de douche daarna was niet zo erg als ik gedacht had. Dat had ook wel te maken met het feit dat ik het water (per ongeluk) warmer zette in plaats van kouder.
Zaterdag besloten we om naar de winkel te gaan, omdat het eten zo goed als op was en omdat er hier geen auto of chauffeur ter beschikking waren, besloten we dat te voet te doen. Geen probleem, als het geen -20°C zou zijn. De eerste kilometer was er geen probleem, het ging zelfs vrij vlot. Tot we merkten dat onze haren en wimpers begonnen te bevriezen. Met witte wimpers en bevroren handen kwamen we na een uur aan in de winkel. Daar konden we even terug opwarmen voor we met onze volgelade rugzakken terug naar huis trokken. Niet het meest briljante idee, maar we hadden wel weer een volle ijskast. EN niet onbelangrijk ijs! dat lekker fris bleef dankzij de lage temperatuur buiten.
Nu zijn we natuurlijk al weer een paar dagen verder en naar Finse gewoonte hadden we het weer ongelofelijk druk. Anderhalve dag les per week Pff, ik snap niet hoe de Finnen het hier uithouden, maar ja ik zal me hier moeten aanpassen aan hun gewoontes en dus ook gene vinger meer uitsteken. Spijtig genoeg moet ik niet enkel de Finse lectoren te vriend houden, maar ook de Belgische en dat betekent aan mijn e-portfolio sleutelen. Ik heb er al wat werk in gestoken, maar heb voor morgen ook nog wat werk.
Ik dacht vandaag even op het meer te gaan wandelen. Toen ik aan Anne ging vragen of het wel veilig was, knikte ze en zei enthousiast Yö yö. Ik zag me daar al over het water lopen als ene Jezus van Nazareth tot Anne me vroeg of ik een ijspik had om mezelf uit het water te hijsen voor als ik door het ijs zou zakken. Aangezien ik niet Jezus van Nazareth ben en dus ook niet herrijs als ik ergens dood neerval, ben ik maar terug naar mijn kamer gegaan om een boek te lezen. Maar misschien gaan we mogen met zijn allen naar het meer. Als ik dan door het ijs zak, zijn er nog drie over om mij hieruit te trekken en hulp te halen.
Ik zal nog wel laten weten of ik het overleefd heb of niet.
Oh, nog een belangrijk nieuwtje. Ik ben weer één stap dichter bij mijn diploma. De credits voor mijn eerste leerjaarstage zijn binnen. Nu nog leerzorgstage en keuzestage en ik ben officieel een leerkracht lager onderwijs.
En nog iets dat ik vergeten ben. Na hier een maand te zitten, kregen we gisteren te horen dat er een vereniging is voor Erasmusstudenten hier in Finland, die vanalle activiteiten voor ons regelt. Zo ook een reis naar Lapland! Het is al geboekt en heel de reis (5 dagen Lapland) zal ongeveer zon 500 euro kosten. Ik vind dat persoonlijk een koopje, toch als je weet wat dit allemaal inhoudt (verblijf, vervoer, voedsel, skiën, hondenslee, bezoek aan de Kerstman, ijsvissen, enz.)
Ik ben heel content nu. Ik dacht er ook nog ne partycruise bij te doen naar Stockholm, maar dat zal niet gaan, want dan komen de papa en meter richting Helsinki en dat wil ik niet echt missen.
Het begint hier meer en meer op de Noordpool te lijken. De temperatuur zakt hier nu tot -18°C (minus kadecsäntoista), maar ik hoor dat de temperatuur in België ook onder de nul zit. Aangezien ik meestal binnenzit, heb ik er wel nog niet veel van gemerkt. Dit weekend gingen we normaalgezien iets doen, maar om de een of andere reden is dat niet doorgegaan, dus dan hebben we maar gekuist. Jaja, heel het kot van onder tot boven was sprankelend schoon dankzij onze noeste arbeid. Spijtig genoeg ziet ge daar nu al ni veel meer van. Ik had eigenlijk voor en na fotos moeten nemen om het verschil te laten zien. Mieke en ik als Sien en Maria.
Als gevolg van het wegvallen van onze activiteit, hebben we dan maar op de computer gezeten en gelezen. Het draadloos internet was wel weer weg en mijn boek was tegen zondagmiddag ook al uit, maar op een of andere manier heb ik mij toch niet verveeld. Dit weekend hadden we ook wat problemen met de radio. Ze hebben hier beneden dag en nacht de radio opstaan, maar blijkbaar hebben we in de living en in onze kamers daar ook een verbinding mee. Dat ding begon ineens te spelen (of beter gezegd kraken) en ik maar rondkijken. Ik heb zelfs op een moment mijn oor tegen de tv geplakt om te horen of daar iets mis mee was, maar het was dus de radio.
Na een tijdje stopte het gekraak wel, dus wij rustig in ons bed. Tot dat ding s morgens vroeg terug begon te kraken. Om 8 uur ben ik daar wakker van geworden, maar volgens Lieve was het al veel langer bezig, want zij lag al van 5 uur wakker. Al maar goed dat ik door alles doorslaap dan.
Mieke en ik gingen dan maar tijdens de middag op bezoek bij Wally om te vragen hoe dat ding werkt. Dus wij met twee naar het zevende verdiep en aankloppen bij de kamer waar we reggaemuziek hoorden. Wat gegiechel, gebonk en gefrummel met de riem en Mieke en ik wisten genoeg... Aangezien we Wally zen liefke de vorige dag ontmoet hadden, de deur dicht was en er muziek speelde, hadden we het misschien moeten voorzien, maar dat was dus niet het geval. De uitleg over de radio voelde dan ook ietsje ongemakkelijk aan.
Deze week begonnen onze lessen in het Fins en het was ni echt wat ik gehoopt had. We gingen van den hak op den tak om terug op een of andere manier op den hak te belanden. Ik kan wel het uur zeggen en kan de getallen ook lezen. Voor de rest hebben we ook de kleuren, dagen van de week, maanden en 15 werkwoorden zonder enige logica omtrent vervoegen gezien. Deze themas kon ik nog afleiden. De rest van de woorden waren redelijk random. Die hebben we dan maar onder de naam other shitty Finnish words onderverdeeld. Uit frustratie hebben we het meeste van die lessen gewoon zitten lachen met het minste. Vandaag hebben we de laatste twee uur van Fins en dan is het gedaan. eindelijk! Ik heb ook een Fins essay moeten schrijven met het onderwerp: Wie ben ik? Aangezien dat essay bestond uit zinnen als ik ben een meisje, was het niet echt hoogstaand, maar goed genoeg om erdoor te zijn.
Dinsdag zijn we gaan skiën. Een hele week ernaar uitgekeken en als het dan zover was hadden we geen zin meer (dankzij 5 uur Finse les). Eens daar aangekomen was dat wel over. Skis huren, pasje voor de lift kopen en we konden vertrekken. Het was in het begin niet echt gemakkelijk en ik moest er even terug inkomen, maar uiteindelijk ging het wel. Mieke kon ook al skiën, maar Tina en Lieve hadden het nog nooit gedaan. Voor hun was het dus nog eens extra moeilijk, maar uiteindelijk waren er geen gewonden. Wel, bij ons toch niet. Een Fins meisje (ik ben de naam vergeten) had een gezwollen voet en daar zijn ze mee naar het ziekenhuis geweest, maar ze had niets gebroken.
Na het skiën naar het ziekenhuis om het meisje te bezoeken, dan haar auto naar huis doen en dan richting McDonalds. Toen we eindelijk thuis waren, ben ik toch meteen in mijn bed gekropen.
Ik denk dat ik het interessantste wel verteld heb. Als het niet zo is, dan hoort ge het wel.
Gisteren en eergisteren heb ik het eens echt druk gehad, want Mieke en ik moesten naar Helsinki. Maandag kregen we een paar sites met informatie over het openbaar vervoer. Enkele sites konden we toch gebruiken en zo moesten we onze route uitstippelen naar twee organisaties.
Dinsdag was natuurlijk het spannendste omdat we nog nooit in Helsinki geweest waren. s Morgens vroeg uit ons bed en dan naar de bus wandelen. Toen de bus aankwam moesten we uitleggen dat we naar Helsinki gingen en het leek alsof de buschauffeur ons niet echt begreep, maar in gebroken Engels kwam er dan toch een sit down uit en dat deden we dan ook.
Een half uurtje reden we tot we aan een tankstation kwamen in Nurmijärvi en iedereen ineens de bus uit vluchtte. Ja, wat doet ge dan. Een beetje angstig in het rond kijken tot de buschauffeur eerst naar ons wijst om dan wild naar een andere bus te gebaren. Over een overstap had Tarja (onze leerkracht) ons niets verteld, maar het maakt niet uit als we maar in Helsinki geraken. En alle geluk, we geraakten er ook in één stuk.
In het busstation hebben we dan een kaartje van Helsinki gevonden en dan onze weg uitgestippeld. Aangezien we drie uur over hadden (Stel u voor, ik drie uur te VROEG), zijn Mieke en ik iets gaan drinken. Met een chocomelk en muffin rijker en 8,60 armer -_- zijn we naar het winkelcentrum getrokken, waar de prijzen en de kleren alle geluk meevielen. Soms nog wat alternatieve of gothic winkels, maar ook Only, Vero Moda, Accessorize, enz.
Na een paar uur rondkijken zijn we dan toch maar naar the Youth department getrokken. Volgens Tarja een half uurtje stappen, in werkelijkheid het dubbele. Het was ook wat harder beginnen sneeuwen, dus de wandeling was niet echt aangenaam, maar uiteindelijk zijn we er toch op tijd aangekomen. Ze gaven ons daar een rondleiding en ik moet zeggen dat ze het daar goed hebben. Nieuwe computers, een kunstgalerie, een kleine toneelzaal, een eigen radiozender, twee opnamestudios, een graffitimuur, enz. Een stuk imposanter dan de Belgische jeugdhuizen.
Dan nog een paar vragen en een uur terugwandelen om bij de bushalte onze bus niet te vinden. Blijkbaar delen ze de bussen in: lange afstanden en korte afstanden. Maar in het Fins is dat nogal moeilijk te lezen. Ben ik blij dat er hier ook een kleine Zweedse bevolkingsgroep is die ook geen bal van het Fins verstaan. Met behulp van de Zweedse borden vonden we dan toch nog de bus en kwamen we s avonds om 19u terug in Kiljava aan.
Gisteren was iets minder chaotisch. Het ging zelfs heel goed. Bus op, overstappen, bus af, volgende bus zoeken, bus op, bus af, wandelen naar het juiste adres. Of toch het adres dat Tarja ons had gegeven, het verkeerde dus. In het midden van een wijk dan maar gaan aanbellen bij een meneer die ons de weg naar the International school of Espoo uitlegde met gebaren.
Op de weg naar daar nog een paar keer de weg gevraagd, maar niemand kende de school, dus dan maar op de hoek van het straat in het Duits staan vloeken.
Scheiße!
Germans? Do you need help?
Duitsers zijn hier blijkbaar geliefd, want ene keer Scheiße roepen en ze schieten ons te hulp. Wel die man heeft ons de weg naar een school getoond, maar hij wist wel niet zeker of dat een internationale school was. Het was er dus ook geen, maar daar kwamen we dan weer een andere man tegen met een gsm met internet en een gps. Even het adres opzoeken op de site en dan ingeven op de gps en we hadden eindelijk de juiste weg te pakken.
Even gebeld naar David om te zeggen dat we te laat gingen zijn, maar dat was geen probleem. Toen we 20 minuten te laat aankwamen bood hij ons een theetje aan en konden we eindelijk beginnen aan ons interview. Uiteindelijk hebben we twee vragen gesteld en heeft hij de rest van onze vragen tijdens zijn lange, maar eigenlijk heel interessante uitleg, beantwoord.
Op het einde van het gesprek waren we meer bezig over het noorderlicht en vakantiehuisjes in het bos, dan over de school en de werking ervan. Het noorderlicht was blijkbaar zichtbaar in onze streek, dus wij met zijn vieren op het dakterras gekropen om te ontdekken dat er hier te veel bewolking is. In het Verenigd Koninkrijk konden ze het zien, maar hier dan weer niet. Maar volgende maand proberen we het nog een keer.
Tja, dat was het zon beetje. Twee wijze lessen geleerd: check altijd de informatie die Tarja u geeft en het is niet omdat je in het noorden zit, dat je het noorderlicht kan zien.
Ik ben volgens mij echt een schrijftalent. Ik heb net een ellenlange mail gestuurd naar de papa met praktisch geen interessante inhoud, zonder dat hij erbij in slaap zal vallen. Awel, Ik ga het geluk tarten en dat nu nog een keer proberen. Zorg er dus voor dat ge al naar het toilet bent geweest en houdt uw brillendoos klaar, want hier komt het.
Zoals elk weekend verdwijnen hier de Finnen plotseling. Het ene moment staan ze nog voor uwe neus, het andere moment pakken ze hun biezen en POEF verdwenen. En dan is het hier verdomd (of voor iedereen die Fins wilt leren helvetin) stil. Met elke levensvorm verdwenen van de zesde verdieping was het weer even wennen, maar alle geluk waren er ook nog Finnen op de benedenverdiepingen. Spijtig genoeg waren die allemaal vanachter in de dertig of veertig en sprak er genen enkele een woord Engels behalve als ze gedronken hadden natuurlijk.
Omdat deze ietsjes oudere en ietsjes zattere Finnen de benedenverdieping in beslag namen, was het nogal moeilijk om te skypen. Zeker als ze hier ineens een karaokemachine aansluiten met allemaal Finse schlagers. Dus ben ik maar op de gang gaan zitten om te skypen. Had ik eindelijk Jody eens aan de lijn, kwam er daar om de vijf seconden iemand voorbij om mij een beetje uit te lachen omdat ik daar naast de drankautomaat tegen mijn computerke zat te brabbelen. Of kwam de oudste en zatste van den hoop ineens over mijn koppeke aaien. Alle geluk dat ik met zoveel kan lachen, vooral als ik mij heel ongemakkelijk voel.
Normaalgezien hadden we wel iets meer te doen tijdens het weekend. We gingen eigenlijk langlaufen met Olli, Paula en Piritta, maar dat ging niet door. Waarom niet zult ge u wel afvragen. Wel, Piritta had een verkoudheid. Een half jaar wonen ze hier in de sneeuw en die krijgen een verkoudheid, terwijl wij Belgen nog geen sneeuwvlokje gezien hadden en zo gezond zijn als maar kan zijn. Ik heb het ook al tegen onze pa gezegd. Ik zal mijn immuunsysteem een actimelleke moeten kopen om het te feliciteren.
Oh, dit is misschien ook belangrijk. Ik kom ongeveer tien dagen eerder naar huis. Jaja, het schooljaar is hier blijkbaar veel vroeger voorbij. De vlieger brengt mij op 8 juni terug naar ons klein Belgenlandje. Hoera! Moest er mij iemand langer weg willen. Een reis naar Spanje of een ander warm land zie ik ook nog wel zitten. Laat maar een reactie achter op de blog. Ik kan wel niet antwoorden, want de antwoordknop heb ik nog niet gevonden. Aan iedereen die dus al een berichtje gestuurd heeft. Ik heb het gelezen.
Ik heb ook al veel de vraag gekregen of ik al ne knappe en/of rijke Fin (liefst beide) ben tegengekomen. Ik moet iedereen (inclusief mezelf) teleurstellen. Nee, ik ben er nog gene tegengekomen en ik begin te vrezen dat er hier ook geen rondlopen. Misschien moet ik eens opzoeken waar de Nokia bazen wonen, maar blijkbaar werd dat overgenomen door één of andere Braziliaan. DOEME, het zit me hier echt niet mee.
Het misschien moeilijk af te leiden aan het eerste deel van mijn blog vandaag, maar ik krijg hier dus ook nog goed nieuws te verwerken. Voor de laatste maand hier, ga ik in Helsinki verblijven en ze hebben hier eens rond gebeld en hebben een kamer voor ons gevonden op een andere campus. Das al in the pocket. Ook kwamen we vandaag te weten dat morgen de Hongaarse studente aankomt met haar man, dus dat betekent dat we hier in het weekend al met zes zitten. Over de Rus is nog niets geweten, maar dat komt misschien nog wel. Tina en Lieve zijn ook van kamer verhuist. Niet dat ik hen weg wou, maar dit betekent wel meer plaats in de badkamer. En aangezien ze in de kamer naast ons liggen, valt het afscheid hier niet te zwaar.
Ook hebben we onze eerste echte opdracht gekregen: bezoek twee organisaties die met kinderen werken en vraag hen hoe ze werken, welke fondsen ze krijgen, enz. De organisaties te pakken krijgen is hier een hele opdracht. Ze verbinden u steeds door of laten u een mailtje sturen en antwoorden dan niet meer. Blijkbaar typisch Fins, maar ik laat me niet doen hoor. Morgen den David Schandley eens een beetje gaan lastigvallen en een bezoekje aan zijn school afdwingen.
Terwijl we dan deze organisaties bezoeken komen we ook eens buiten de campus. Morgen dus Helsinki bezoeken met zijn tweeën, geen begeleiding en geen kaart. Een hele uitdaging ook al vinden we de plaats waar we een gratis kaart kunnen ophalen. Daarom deze avond vroeg in ons bed en hopelijk eens doorslapen, want om de één of andere reden wordt ik hier s nachts altijd wakker.
Awel zie hier, de langste blog tot nu toe. Als er iemand in slaap gevallen is, laat het dan maar weten, dan zal ik nog wat werken aan mijn schrijftaal.
We zijn gestopt bij de Kerk van de Verlosser op het Bloed. Een geweldig mooie kerk, vooral langs de binnenkant. 
Eigenlijk is drie dagen veel te weinig. Ik wou ook nog naar het Peterhof gaan buiten de stad en we hadden nog niet eens heel Sint-Petersburg zelf bezocht.
Veel te doen dus. 
Dan met de bus terug naar huis werken, werken, werken, iets gaan eten omdat we te lui zijn om zelf te koken, werken, werken, werken en dan slapen.
Maar ja... We zijn nu toch al een week bezig in de kindergarten en ik begin iedereen bij naam te kennen. Sommige namen zijn nog altijd moeilijk aangezien er veel kinderen van het buitenland zijn. Op sommige namen moet ik dus nog wat oefenen. Maar nu is het weekend en kan ik na mijn werk voor het school ook nog wat andere dingen doen en ik ben van plan om dat ook te doen.
Wel om te beginnen is het de laatste week in Kiljava nog super geweest. We hadden niet te veel lessen en het weer is er hier ook een pak op vooruit gegaan. Dat betekent dat de sneeuw eindelijk verdwenen is. En na de sneeuw moest ook het ijsmeer er aan geloven. Eerst de randen een beetje. Dat duurde zo'n twee dagen om dan in een recordtempo helemaal te verdwijnen. De ene dag zag het meer nog wit, de andere was heel het meer vrij.
Niet echt iets wat we verstaan, maar met veel gebaren heeft hij ons dan toch alles kunnen duidelijk maken. Niet iedereen is hier doof, denk ik, maar sprekers zijn het toch ook niet. 
AFTELLEN!
