Ik ben Lotta
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 08/05/1990 en ben nu dus 34 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Waterballet.
Lotta
want alleen mensen zonder fantasie vluchten in de realiteit
04-04-2009
En ik loop Regen valt op men gezicht Niet achterom kijken Gewoon blijven lopen
De zon begint te schijnen Ik laat met vallen in het natte lange gras Niet achterom kijken Gewoon blijven wachten
Hoe zou ik kunnen leven zonder hart ademen zonder longen proeven zonder smaak ruiken zonder neus voelen zonder handen horen zonder oren zien zonder ogen
Toch had mijn mam een afspraak gemaakt met de dokter, vrijdagmorgen om half 7. Om kwart voor 6 opstaan dus. Al snel kwam ik de oorzaak te weten van de langdurige buikpijn die ik al had, gastritis. Hoofdzakelijk veroorzaakt door stress. (waarschijnlijk ook door het feit dat ik ongezond leef, veel koffie drink en veel rook) Op het moment zelf begon ik bijna te wenen, 18 jaar zijn en horen dat je gastritis hebt. Maar al snel kon ik relativeren en ben ik nu wel blij dat ik weet wat het is. Om stress te vermijden ben ik dan maar zonder nog mijn leerstof te overlopen naar mijn les gegaan en heb ik mijn toets van recht afgelegd. Nu ben ik ook aan het overwegen om te stoppen met roken, maar dat is niet de gemakkelijkste opgave (zoals vele rokers wel zullen begrijpen).
Ahja, vandaag was men dag nog niet zo speciaal, gaan werken, schoolwerk maken, eten maken, straks naar het waterballet gaan om te trainen (of les te geven?) en dan nog eventjes doorzakken
Met buikgriep naar school, what was I thinking? ik was gisteren al ziek maar wou de les professionele ontwikkeling toch niet missen. Toen ik opstond viel het nog mee. Toen ik aan de bus stond viel het al heel wat minder mee. Toen ik op de bus zat viel het tegen. Toen ik in de kou op men tram stond te wachten viel het nog meer tegen. In de tram zelf was het weer hetzelfde ochtendritueel. Geplet tussen de mensen staan. Met een beetje geluk kan je al in de eerste tram. Anders moet je wachten op de volgende. Ik zat al vol van woede van gepensioneerde mensen te zien in een overvolle schooltram, maar kon me nog beheersen. Tot de mensen weer begonnen duwen en stampen en een vrouw haar borsten in mijn nek legde en haar hele lichaam tegen mij aanduwde.
School heb ik zonder kleerscheuren overleefd
Toen ik terug aan mijn bushalte kwam en mijn fiets wou nemen zag ik met grote verontwaardiging dat er weer iemand hem op de grond gegooid had. Bijgevolg is mijn licht kapot en zit mijn remblok vast onder mijn fietswiel waardoor ik mijn fiets niet meer voor of achteruit krijg. Ah prettig is anders, gelukkig kreeg ik een lift naar huis.
Nu nog mijn huwelijksvermogensrecht in mijn hoofd krijgen, eens kijken wat dat geeft
