Hangend boven de wc, met veel slierten die mijn wangen met de wc verbinden, denk ik niks aan. Nou, aan niks, ik denk hoevaak ik nog zal kunnen. God wat is dit goed. Mijn nagels prikken achterin mijn keel, maar mijn vingers gaan door met draaien en wiebelen. Ik voel het opkomen, en zie alles de wc pot in vallen. Stroopkoeken, met water. Ik vraag me af waar ik de smaak mee kan verbeteren, terwijl ik mijn, nu vieze, vingers weer in mijn keel stop. Die keelsnoepjes, dat proefde wel anders. Maar lekkerder? En rijstwafels. Die proef je niet zo goed. De volgende beurt begint, snel haal ik mijn vingers uit mijn mond, maar weer te laat.

Ik spoel door, en draai me om. Met natte sokken, een vieze mond met trillende lippen, en een rode kop sta ik voor de spiegel. Ik begin met water mijn handen te wassen, dan mijn mond, en mijn wangen. Ik droog af met wc-papier, en maak dan mijn mond wangen nog een keer nat. De wc is echt goor, snel ga ik met wc-papier even langs de randen waar het gespetterd heeft. Ik kijk naar beneden. Er kleven bruine stukjes aan mijn broek en sokken. Snel doe ik mijn sokken, en broek uit. Ik loop de badkamer uit en gooi ze in de wasmand.

Zo ziet mijn dag, 4 of 5 keer op een dag, eruit. Nou ja, ongeveer. Anders zou ik wel heel veel broeken verpesten. Ik heb dat de wc pot missen ook wel wat meer in de hand. Waarschijnlijk kun jij je het niet zo goed voorstellen. De wc is zo groot, als je gewoon met je gedicht dichtbij genoeg bent, moet je toch niet kunnen missen? Maar kijk, beste buitenstaander, als je alles recht in het wc water laat vallen, dat spettert terug. En liever sokken dan mijn gezicht.

Mijn dag trouwens, is op dit moment heel anders dan die van jouw, lijkt me zo. Ik ga nu niet meer naar school, lig vooral veel op bed/bank, en denk maar aan één ding: Eten. En dan zou je denken, wat een kutdagen voor je. Wat zullen ze langzaam voorbij gaan! Maar niks is minder waar. Mijn dagen vliegen voorbij. Ik heb nergens ECHT tijd voor, of het is al half 6 en mama is er. En dan probeer ik zoveel te genieten dat er mensen om me heen zijn. Of iets in die richting. Want ik mag dan wel de hele dag alleen zijn, ik zie altijd er tegen op als mama thuis komt. Stel je voor, je ligt halfdood te gaan van de kou, je kunt je armen niet meer optillen, je bent vandaag 2 keer gevallen en hebt een halfuur op de grond gelegen omdat je niet kon opstaan, en dan: “Hee, wil jij even de vaatwasser uitpakken? En de katten hebben ook nog geen eten gehad.” Oke oke, ze weet niet wat ze moet doen, maar dit niet. Want het slap zijn, zou psychisch  liggen.

26-01-2011 om 13:57 geschreven door xLiess