Suzanne: Mijn kleine zusje, 15 jaar. Lekker driftig, en houdt ontzettend veel van me. Desondanks botsen we vaak, en heeft ze het heel moeilijk met deze periode.
Ik, Liselotte. 16 jaar, Anorexia enz enz. is haar zelf kwijt.
Jeffrey: De knapste jongen, 17, die hier op planeet aarde rondloopt. Jammer genoeg een stukje van brabant af. Desondanks zie ik hem elk weekend.
Boris: Mijn leukste, en enigste broer van 22 jaar. Als je het een broer kunt noemen. Ik voel heel veel liefde voor hem, maar ook woede en verdriet. Ik zie hem nooit, alleen met sinterklaas.
Marieke: Hele lieve zus, woont in Arnhem, maar zie ik zeker elke maand.
Simone: Nog zon lieve zus, woont een hoekje om, komt ook vaak langs. Ze heeft een vriend, Jim, die best autistisch is. Zelf heeft ze ook last van geestelijke ziekten.
Laura: En weeeeer een lieve zus. Woont in Tilburg, zie ik om de 2/3 weken. Heeft ook een vriend, Motormuis Bjorn. Samen hebben ze een heel druk leventje.
Mama: Mijn moeder, weet het allemaal niet meer zo goed in deze moeilijke periode. Ze doet vast haar best, maar ik voel me erg onbegrepen door haar.
Papa: Mijn vader, ze zijn trouwens gescheiden. Mijn vader snapt helemaal niks van gevoelens van andere personen af. Op dit moment date hij een vrouw waarvan hij niet houdt maar hij vindt het ok. Wel stelt hij haar aan ons voor en is deze wijsneuzerige betweter veel te vaak bij ons.
Voor de rest nog een paar vriendinnen, Jessica, Lisa, Bridget, enz enz. Maar vooral deze 3 komen langs, nu ik thuis zit.
Mijn psychiator, meneer Post, heeft volgends mij ooit bij de recherche gezeten: Hij vuurt vragen op me af als een idioot. Na zon uurtje ben ik bekaf.
Dat overgeven wordt steeds fijner. Ik kan er in ieder geval echt van genieten. Met een tevreden gevoel spoel ik meestal door. Wanneer dit niet het geval is, heb ik waarschijnlijk te lang gewacht met naar de wc gaan na het eten, en is de helft al verteerd en is er dus maar erg weinig uit gekomen.
De laatste tijd, tijdens het overgeven, tijdens het echt dat ik heel veel omhoog voel komen dus, stroomt er gewoon al spul uit mijn mond. En uit mijn neus, wat echt niet fijn voelt. Dus, wil je een anorexia iemand herkennen, hoor je haar/hem waarschijnlijk elke keer nadat ze/hij naar de wc is geweest, haar/zijn neus snuit. Gelukkig heb ik alleen maar echt vloeibaar klein spul wat eruit loopt, maar stel dat er opeens een blok spinazie in je neus zit, en je niet meer kunt ademen? Dan maar met 1 neusgat.
Ik heb ook weer wat nieuws bedacht wat helpt. Hier komt hij, stap voor stap. Als je aan het overgegeven bent, steek je vinger in je mond, wacht tot er wat uit komt, en probeer van wat er uit komt, een beetje, een slokje zeg maar, in je mond te houden. Voor mij is dit voor mijn lichaam meteen een nieuwe reden om nog een keer te overgeven. Hartstikke makkelijk, misschien een beetje vies, maar ondertussen doet je keel daarna minder pijn.
Melk, melk melk. Oke, op dit moment, nog 2 weken en dan word ik opgenomen. Ik slaap niet in een kliniek, maar word elke ochtend om kwart over 8 daar verwacht. Ik ben bang, heel bang voor hoe het er gaat worden. Maar ik kijk er ook zo naar uit.. De bijna ondraagbare last van mijn schouders af. Of in ieder geval stukjes. Als je tegen mij kliniek zegt, denk ik aan halfvolle ( of misschien zelfs VOLLE! ) melk, avondeten en boterhammen. Ik wil niet meer ik wil niet meer ik wil ECHT niet meer.. Ik had er eerst zon zin in, of in ieder geval keek ik er positief naar. Naar de positieve punten. En niet denken aan dat je facking hard aan komt daar. Ik ben op dit moment eindelijk een beetje tevreden aan het worden, en dan weer terug? Nee! Nee! Doe het me asjeblieft niet aan! Maar me echt terugtrekken? Echt tegenwerken? Wat moet ik dan? Hier thuiszitten? Nóg langer? Totdat ik echt halfdood ga en ze me wel MOETEN opnemen? Dan is van slagen helemaal geen sprake meer. En als ik nog langer door ga met laxeren.. Oh wacht! Ik moet ze nog even innemen!
Oftewel: ik voel echt tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant wil ik niet meer, KAN ik zelfs niet meer lang doorgaan, maar aan de andere kant de enorme vrees om te moeten veranderen in eetgedrag.
Ik ben er ook al geweest, in de kliniek. Het zag er gezellig uit, toen ik even langsliep om naar de vergader kamer liep, samen met mama en papa. We waren daar voor een vragenuurtje. Oftewel, mama en papa konden zich beklagen over mijn school, en ik probeerde er nog wat tussenin te komen over halfvolle melk.
Ik verveel me, zit elke dag op mijn kont een beetje tv te kyken, te laptoppen, en ondertussen te genieten van hoe slap ik me voel. Na een tijdje kan ik niet meer, en voel ik dat ik moet stoppen. Dan lig ik daar, op mijn bed. Over alles na te denken.
Hangend boven de wc, met veel slierten die mijn wangen met de wc verbinden, denk ik niks aan. Nou, aan niks, ik denk hoevaak ik nog zal kunnen. God wat is dit goed. Mijn nagels prikken achterin mijn keel, maar mijn vingers gaan door met draaien en wiebelen. Ik voel het opkomen, en zie alles de wc pot in vallen. Stroopkoeken, met water. Ik vraag me af waar ik de smaak mee kan verbeteren, terwijl ik mijn, nu vieze, vingers weer in mijn keel stop. Die keelsnoepjes, dat proefde wel anders. Maar lekkerder? En rijstwafels. Die proef je niet zo goed. De volgende beurt begint, snel haal ik mijn vingers uit mijn mond, maar weer te laat.
Ik spoel door, en draai me om. Met natte sokken, een vieze mond met trillende lippen, en een rode kop sta ik voor de spiegel. Ik begin met water mijn handen te wassen, dan mijn mond, en mijn wangen. Ik droog af met wc-papier, en maak dan mijn mond wangen nog een keer nat. De wc is echt goor, snel ga ik met wc-papier even langs de randen waar het gespetterd heeft. Ik kijk naar beneden. Er kleven bruine stukjes aan mijn broek en sokken. Snel doe ik mijn sokken, en broek uit. Ik loop de badkamer uit en gooi ze in de wasmand.
Zo ziet mijn dag, 4 of 5 keer op een dag, eruit. Nou ja, ongeveer. Anders zou ik wel heel veel broeken verpesten. Ik heb dat de wc pot missen ook wel wat meer in de hand. Waarschijnlijk kun jij je het niet zo goed voorstellen. De wc is zo groot, als je gewoon met je gedicht dichtbij genoeg bent, moet je toch niet kunnen missen? Maar kijk, beste buitenstaander, als je alles recht in het wc water laat vallen, dat spettert terug. En liever sokken dan mijn gezicht.
Mijn dag trouwens, is op dit moment heel anders dan die van jouw, lijkt me zo. Ik ga nu niet meer naar school, lig vooral veel op bed/bank, en denk maar aan één ding: Eten. En dan zou je denken, wat een kutdagen voor je. Wat zullen ze langzaam voorbij gaan! Maar niks is minder waar. Mijn dagen vliegen voorbij. Ik heb nergens ECHT tijd voor, of het is al half 6 en mama is er. En dan probeer ik zoveel te genieten dat er mensen om me heen zijn. Of iets in die richting. Want ik mag dan wel de hele dag alleen zijn, ik zie altijd er tegen op als mama thuis komt. Stel je voor, je ligt halfdood te gaan van de kou, je kunt je armen niet meer optillen, je bent vandaag 2 keer gevallen en hebt een halfuur op de grond gelegen omdat je niet kon opstaan, en dan: Hee, wil jij even de vaatwasser uitpakken? En de katten hebben ook nog geen eten gehad. Oke oke, ze weet niet wat ze moet doen, maar dit niet. Want het slap zijn, zou psychischliggen.
