Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Verdwalende Geesten
02-11-2008
wolken
Waarom
-is het niet gewoon simpel -denk ik teveel na -doet het pijn -is het moeilijk -moet het altijd met omwegen -denk ik nooit duidelijk -weet ik niet waar ik moet beginnen -weet ik niet waarom ik wat doe -ben ik zo ontzettend bang -ben ik dat echt van álles -wil ik weg van dingen die misschien net wel goed voor me zijn -denk ik altijd gelijk dat alles bedreigend is -kan ik niet gewoon zeggen waar het op staat -ben ik zo'n bitch -kan ik niet gewoon hebben wat ik wil -moet ik vechten voor alles terwijl ik al genoeg geleden heb
Waarom zijn de wolken die de zon verhullen steeds zo mooi, en ben ik een metaforische freak?
Even heel fijn vasthouden aan een gevoel van gewenst zijn. Bijna iedereen is komen opdagen op het feestje dat ik organiseerde voor een aantal mensen die ik als Noemenswaardig Goede Vrienden beschouw. Ik heb alleen nogal vaak een probleem met het accpeteren van het feit dat mensen mij gewoon wel belangrijk genoeg vinden om zoiets niet te vergeten/niet saai te vinden/niet enkel te doen uit beleefdheid... Ik heb vanavond gewoon een hoop Jolijt ende Vreugd mogen ervaren en dan kan je toch op zijn minst even aan de wereld melden dat je daar dankbaar voor bent.
Hoe fucking vaak moet je zoiets zeggen als mens, voor een ander het doorheeft; erger: voor je het zélf doorhebt; nog erger: willen maar niet kunnen; ergst van al: bíjna zeker zijn van ja, alle reden hebben tot ja, nee nergens voor nodig vinden en dan paniek omdat ja misschien niet de beste optie is en misschien toch nee tot gevolg zal hebben waarbij een initiële nee gewoon meer wenselijk is.
Misschien een woordenboek zonder nee... Dan is ongegrond terugkrabbelen geen optie. Maybe I should just "do the hard part", maar the hard part is te moeilijk. Het is net als een heel groot monster moeten doden om de schat van de koning te stelen. Het verleden staat de goede dingen steeds zo akelig efficiënt in de weg. Chickening out heeft mij echt heel wat wantoestanden bespaard en tot nu toe was het steeds maar best dat ik heel hard wegrende. Maar er zijn dingen waar je gewoon niet van wil wegrennen, maar moet....
...si mi amor tu respondes. Meteen de eerste regel uit "La Vida", één van de mooiste nummers uit de Cavalia show. Toepasselijk, maar bon.
Dromen mag toch ieder mens en als het dromen zijn die mij op de been houden, then so be it. Dat eeuwige gezeik toch steeds, over realiteit en met je voeten op de grond staan. De realiteit is nooit echt lief voor mij, logisch dat ik op zoek naar beter af en toe afdwaal naar een enigzins abstracter niveau waar ik mezelf toch voor even kan wijsmaken dat de dingen die ik wil ook binnen mijn bereik liggen. Een constant gevoel van frustratie en ontevredenheid is wat al menig mens over de rand gedreven heeft, mijn enige manier om hieraan te ontsnappen is om soms de wereld mooier te bedenken dan ze is en even de waarheid van dingen te vergeten. Maar soms begin ik me toch af te vragen waar de waarheid precies ligt, soms is het niet duidelijk of ik echt tegen mezelf lieg wanneer ik weer zit te fantaseren over hoe mensen mij beter vinden dan ze in realiteit doen dan wel wanneer ik zogezegd waarheidsgetrouw geloof dat ik hen niets waard ben. Misschien is mijn realiteit wel gewoon een afschuwelijk neerwaardse onwaarheid en liggen mijn euforische hersenspinsels veel dichter bij de echte wereld. Ondanks dit alles blijkt de waarheid van de wereld rondom mij er eigenlijk niet toe te doen. Ondanks het frequent opduikende gevoel dat ik niet echt iets significants bij te dragen heb tot het leven van de mensen die mij lief zijn, moet ik vaststellen over het algemeen een vrij gelukkig mens te zijn, gezegd zijnde dat geluk bestaat uit stabiliteit, consequent gedrag en een algemene liefde voor mensen in het algemeen. Het punt is dat ik mijzelf geen zware inconsistenties in denken en handelen kan verwijten, wat toch al heel wat is.
Om maar weer af te sluiten met het refrein van "La Vida":
Amarte hasta estar prendida en ti. Volar con tu amor, ser parte de ti. Amarte hasta estar prendida en ti. Volar con tu amor, pensar SOÑAR, vivir en ti.
Eenmaal één week onderweg in het nieuwe accademiejaar, dacht ik met vrij grote zekerheid te weten dat het dit keer anders was. Dit keer zou ik het wel volhouden want de redenen voor mislukking van mijn jaren psychologie lagen gelukkig ver achter me. Nu, ver is een groot woord... Ze zijn in ieder geval (en gelukkig) vervaagd en stonden mijn accademische carrière voorlopig enkel in de weg in de vorm van onduidelijke, sporadisch opduikende schimmen uit een schijnbaar ver verleden. Het wás ook anders. Ik vond eindelijk de moed om consequent aanwezig te zijn bij colleges en ook mijn boeken bleven niet ongeopend. Zo'n twee à drie weken lang straalde ik in het licht van mijn moeizaam verworven zelfdiscipline, tot mijn chaotisch denken, die ik met enige opluchting al tot oude bekenden rekende, weer de overhand kreeg. Chaos is mijn eeuwige hel, onsamenhangend denken en voelen is het meest frustrerende in mijn bestaan. Het vraagt om ontsnapping en studeren blijkt in dit geval niet als afleiding te voldoen. Ik vul mijn tijd met nutteloze, triviale bezigheden die, saai en eentonig als ze zijn, de makkelijkste uitweg bieden.
Colleges acht ik niet meer waardig, boeken lijken al vermoeiend wanneer ik naar ze kijk. Kennis draagt bij tot chaos en benadrukt mijn onkunde mijn leven en denken te integreren tot een afdoende kloppend geheel. De enige eenduidige emotie die soms opduikt is het gevoel van "ik weet het niet". Niet weten hoe, niet weten waarom, het ene gevoel niet van het andere kunnen onderscheiden en het ene idee niet verzoenbaar met het volgende. Mijn intrapersoonlijk slagveld waar ik tegen ik steeds verliest met onduidelijke gevolgen vandien.
