De witte Jack Russell betrad nu zijn uitgestrekte territorium en liet zijn ogen dwalen over zijn domein. Hij spitste zijn oren; verderop hoorde hij de smeekbeden van een teef, klaar om genomen te worden; hij antwoordde met wat dominant geblaf. Hij snuffelde wat rond, bespeurde de geur van indringers en liet opnieuw een langgerekt geblaf horen. Verderop hoorde hij het ruisend gezoem van de auto's; nu waren zijn oren nog meer gespitst. Hij was gek op auto's; hij vond het heerlijk die mechanische monsters eens een lesje te leren; veel meer dan met zijn soortgenoten, die hem nooit neutraal konden benaderen en hem altijd moesten aanblaffen, voelde hij zich verwant met deze vehikels. Hij kon het niet laten en liep nu de straat op; hij bespeurde de benzinedampen en werd bijna high van zoveel koolstofdioxide. Hij raadde het merk: BMW, alhoewel het misschien ook een Peugeot geweest kon zijn. Hij volgde dit spoor van benzinedampen als hij niet in de verte een schrille stem had gehoord. Het klonk: "Rolfje! Rolfje! Rolfje!" Het klonk bijna als de klaagzang van een operazangeres. Hij wist wie het was: het was zijn mama die hem naar binnen riep. Nu stond hij opgesteld voor een enorm dilemma: ofwel vervolgde hij zijn zoektocht naar deze auto waarvan hij vermoedde dat het wel eens de nieuwe BMW C3 zou kunnen zijn, ofwel gehoorzaamde hij zijn mama en werd hij beloond met een lekker worstje. Hij woog de twee mogelijkheden tegen elkaar af: wat zou er beter zijn: een worstje of een BMW C3? Eerst luisterde hij naar die schrille stem die nu dwingender begon te klinken; daarna snoof hij weer de koolstofmonoxidedampen op en liet zich uiteindelijk verleiden voor de BMW C3. Met ware doodsverachting begaf hij zich richting autosnelweg, terwijl hij in de verte nog het dwingende geroep van zijn mama over hoorde gaan in hysterisch gekrijs. Zijn neus leidde hem naar ongekende regionen die hij voordien niet voor mogelijk had gehouden. Honderden auto's zag hij in een sneltreinvaart passeren. Daar zag hij een zwarte ferrari bestuurd door een drukbezette zakenman, zijn blonde haren in een natuurlijke golving maar hier en daar toch nog wat bijgewerkt met de excellente haargel, aangeboden doork Schwarzkopf; zijn nagels mooi geknipt; hij had zich vanmorgen nog geschoren met een "Gillet Fusion"-scheermes; en terwijl de succesvolle zakenman bedacht hoe ver verheven hij stond tegenover de onderste lagen van de maatschappij, waarmee hij zorgvuldig alle banden had gebroken om ze daarna ingeruild te hebben voor palmbomen, tequilla's en BMW's, kon hij enkel maar overvallen worden door een diep gevoel van vreugde en meerderwaardigheidsbesef. Wat verderop de gele Mini, daarin de huisvrouw met vijf koters, die maar niet aan de bak kwam; ze had het overal geprobeerd maar telkens kreeg ze volgend antwoord: "U beschikt helaas niet over de passende kwalificaties om aan de slag te gaan in deze werkomgeving"; wanhopig zocht ze nu een baan als hygiënisch assistente of floor manager, maar nergens kon ze aan de slag: misschien kon ze het nog eens als leerkracht proberen. Af en toe hoorde hij wat getoeter en soms toonde een verhitte vrachtwagenchauffeur wel eens de mooiste vinger van zijn hand. Even dacht hij de BMW C3 te zien, maar nog voor hij zijn indrukken voldoende kon verwerken, was deze weer verdwenen, vervluchtigd als een verre droom die wij nooit zullen bereiken. Hij voelde een rilling en besefte dat het tijd was om weer naar zijn paleis te gaan, om daar verwend en geknuffeld te worden, lekkere worstjes te eten en in de armen van zijn personeel in te dutten. Wat ongoocheld wendde onze protagonist zich af van dit tafereel, maar echter niet zonder zijn toornig geblaf nog eens te laten horen en ook nog eens een drol achter te laten op de plaats delict, zodat de teven morgen zouden weten dat hij de dag daarvoor hier was geweest, hij, de rakker, de rukker, de koning, het monster, de held, de lafaard. Hij, de Jack Russell!
Beste lezer, voor ik jullie wat zal vertellen over theepotten, wil ik jullie er allereerst met trots op wijzen dat deze blog al meer dan een half jaar bestaat; iets waar ik oprecht trots op ben! De grootse taak die aan mijn Loserwetenschapsblog is opgelegd, bestaat eruit om u een initiatie te bieden op mijn ideeëngoed. Zo heb ik u verteld over vuilnismannen en u duidelijk gemaakt dat we de zin van het leven niet verder moeten zoeken dan bij onze eigen vuilniszakken, ook heb ik u verhaaltjes verteld over larven die graag beschutting zoeken in onze neusgaten (inspecteer vanavond toch maar eens uw neus: u weet nooit!). Ik heb ook al wat verteld over de actualiteit en duidelijk gemaakt dat er op onze blauwe planeet heel wat te beleven valt! Ja, het is al een aardig lijstje... met dit nieuwe blogartikel zal ik deze knotsgekke opsomming aanvullen door nog wat leuke verhaaltjes uit mijn hoge hoed te toveren. Misschien hebt u de titel al opgemerkt (de almachtige theepot) en dacht u bij uzelf: "Wat zal die halvegare hier nu weer neerpennen?!" Maar u las het dus goed: dit bericht behandelt theepotten. MAAR geen gewone theepotten. Ik ben helemaal geen theedrinker, noch heb ik een collectie van theepotten maar de theepot waarover ik nu zal spreken is helemaal geen gewone theepot; het is niet de porseleinen theepot waar u elke voormiddag uw thee uit slurpt. Neen, de theepot waarover ik het heb is helemaal anders. Want nu zal ik u eens iets heel eigenaardigs vertellen. Stel nu dat ik heb opgemerkt dat er een porseleinen theepot in een ellipsvormige baan rond de zon draait. De meeste mensen zouden me voor gek verklaren of misschien zouden enkele goedgelovigen op een nacht met een prachtige sterrenhemel, hun nieuwe telescoop eens uithalen om na te gaan of er echt theepotten aan de sterrenhemel te bespeuren vallen. Ik zou hen echter moeten teleurstellen want de theepot waarover ik het heb is te klein om gezien te worden, zelfs met de sterkse telescopen die tot nu toe gemaakt zijn. De goedgelovigen die zich verheugden om dit wonder te kunnen zien aan de sterrenhemel zouden teleurgesteld zijn maar ook voor de sceptici zou dit een harde domper zijn. Want als de theepot te klein is om gezien te worden, kunnen deze sceptici niet het tegendeel van mijn uitspraak aantonen! Wat is nu de boodschap of de bedoeling van dit verhaal: stel nu dat we deze redenering wat doortrekken: van theepotten naar godsdienst! U mag gerust weten dat ik een overtuigd atheïst ben en dat ik niet in theepotten geloof maar net zoals de critici in mijn verhaal niet kunnen aantonen dat de theepot niet bestaat kan ik ook niet aantonen dat er geen God bestaat. Nu kunnen we deze redenering nog wat verder doorvoeren: stel nu vervolgens dat het bestaan van mijn hersenspinsel (de bovennatuurlijke theepot) erkend zou worden in alle antieke boeken die elke zondag wordt aangeleerd als de heilige waarheid, zou afzien van het geloof in mijn theepot, gezien worden als een teken van totale excentriciteit en zou iemand die dit doet in een verlicht teepottentijdperk voorgeleid worden aan een psychiater of zelfs ten slachtoffer vallen aan de inquisitie!
Maar in tegenstelling tot mijn onschuldige theepottenreligie, is het Godsgeloof krachtig, invloedrijk en ook nog eens systematisch overgedragen aan kinderen die nog iets te jong zijn om zichzelf te kunnen verdedigen en om een goede afweging te maken. Kinderen worden in hun jeugd- en studiejaren gestimuleerd om idiote boeken over theepotten te lezen en uit hun hoofd te leren. Door de overheid gesubsidieerde scholen sluiten kinderen buiten van ouders met een voorkeur voor de verkeerde soort theepot. Theepot-gelovigen stenigen theepot-ongelovigen, theepot-geloofsafvalligen en theepotketters. Moeders verbieden hun zonen te trouwen met theepot-andersdenkenden waarvan de ouders niet geloven dat er niet één maar tien theepotten zijn.
En heb ik nu gelijk? Draait er inderdaad een bovennatuurlijke theepot rond de zon? Is het lary en apekool? Is het nonsens? Dat maakt u helemaal zelf uit.
Een mooie zomerdag. Ik zit languit in de zetel, met mijn geliefde hondje naast me, een boek te lezen dat de titel "De ontrafeling van de kosmos" draagt. In tegenstelling tot wat de titel laat uitschijnen wordt de kosmos allesbehalve ontrafeld. Integendeel, de schrijver vindt het leuk om de lezer te bestoken met oneindig veel vragen. Mijn hondje naast me, zit languit op zijn kapotgebeten dekentje te suffen. En plotseling hoor ik iets. Een licht, aanhoudend gezoem. Een vliegend monster vliegt door het huis en stoort me door voortdurend op mijn neus te willen zitten. Vermoedelijk is het een vrouwtjesvlieg die haar eitjes wil leggen in een van mijn twee vuile neusgaten. Vermoedelijk omdat ze een veilig nestje zijn voor haar jongen... behalve als ik eens zou niezen. Even komt de verschrikkelijke gedachte bij me op dat uit de eitjes die deze vrouwtjesvlieg van plan is te leggen in mijn neusgaten, gruwelijke larven zouden verschijnen die uit mijn neusgaten zouden komen. Maar misschien zouden enkele dapperen proberen om verder binnen te dringen in mijn neusholte. Op hun verschrikkelijke veroveringstochten zouden ze wouden vol met slijm en viezigheid moeten trotseren. Een van de soldaten zou vast blijven steken in een plakkerige slijmprop. Maar de overlevenden van deze veldtocht zouden uiteindelijk mijn hersenen bereiken! Net zoals Romelus Rome stichtte in Latium, zouden deze lelijke larven een eigen kolonie stichten in de frontale vookwab van mijn dierbare hersentjes. Na een tijdje zouden ze er landbouwnederzettingen stichten en hun buikje vullen met mijn hersencellen. En als er uiteindelijk burgeroorlogen zouden ontstaan en ze tegelijkertijd de atoombom zouden uitvinden, zouden mijn hersenen geen lang leven meer beschoren zijn. Ik mag dit niet laten gebeuren want ik wil het weinige verstand dat ik heb, ter ere houden. Dus ik sta met moeite op uit de zetel en haal mijn geheim wapen. Met passen vol noodlot, kom ik terug met de vliegenmepper. Een - naar mijn mening - prachtige uitvinding. Het domme vrouwtje heeft door wat ik van plan ben. Ze gaat zitten op de salontafel en wringt met haar pootjes alsof het lijkt dat ze me smeekt om haar niet neer te meppen. Haar gebeden werden aanhoord en direct weer uitgespuugd want met een echte "tarzan-schreeuw" - zo luid dat zelfs de luie Jack Russell in de zetel even wakker schrikt - sla ik haar neer. Haar lijkje op de salontafel, naast het dikke boek over de ontrafeling van de kosmos. Ik zie dat ze nog lichtjes in leven is. Jammer voor haar maar ten oorzake van mijn onwelgezindheid, voer ik haar aan mijn gevreesde Jack Russell. Even kauwt het monster op de vlieg en slikt het daarna met veel plezier door. Een maand later voeren we de arme Jack Russell naar het ziekenhuis. Want de moeder was misschien dood, maar haar kindjes niet en die hebben een groots rijk gesticht in zijn maagje. Een groots larvenimperium zal weldra met een kleine scalpel worden verwijderd.
Ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen, mensen wel.
Ach, het is intussen wel al een hele tijd geleden sinds mijn laatste blogbericht over de grote verlichten van onze tijd die met hun grootse vuilniskar elke morgen een stukje menselijke geschiedenis meenemen. U dacht vast dat ik was gestopt met schrijven. Dat ik het opgegeven heb. Dat ik veel te goed ben ingenesteld in :mijn leventje waardoor deze blog gescheurd en vol koffievlekken in een achterlade van mijn rechterhersenhelft was gegooid. Dat ik deze blog ben vergeten en vooral u heb teleurgesteld die elke morgen keek naar mijn blog en u vast en zeker afvroeg: "Waar blijft onze nieuwe Kafka?" Wanhoop niet want hier ben ik weer verschenen! Met een toverstok en mijn hoge hoed vol met ideeën. Alhoewel ik weinig volg van de actualiteit, zal ik toch eens een ruwe schets tekenen van wat er nu allemaal te beleven valt op onze blauwe planeet. Het eerste nieuwsfeit dat ik zal vernoemen is de vereniging van de britse prins William met zijn barbiepopje Kate. Een grootse dag voor de menselijke geschiedenis. Op deze dag werd de oorlog in Libië voor eventjes gestaakt, werd het gooien van de atoombom ook even uitgesteld, staakten de wiskundigen voor een dag hun zoektocht naar het bewijs van de kwadratuur van de cirkel. Want op die dag viel er iets groots te beleven. Je kon het ruiken in de atmosfeer en geloof me: de stank was ondraaglijk. En naar ik mij niet vergiste kwam de stank uit Engeland! Er was iets gaande. Kometen begonnen plots om onverklaarbare redenen, van hun baan af te wijken, vele vogels die naar het zuiden wilden, werden gedesoriënteerd en vlogen naar Engeland, de beurzen vielen zelfs eventjes stil. Want vandaag zouden er twee bloedzuigertjes trouwen! Natuurlijk moest alles tot in de puntjes verzorgd zijn: men moest hier een sprookjeshuwelijk van maken. En dat gebeurde, om 9 uur 's morgens kon elke oorworm de buis aansteken en kijken naar het sprookjeshuwelijk van deze twee oper-oorwormen. Jammer genoeg voor mij ben ik nog niet oud genoeg om een vuurwapen te hanteren en dan nog waren er geen enkele vluchten meer naar Engeland voorzien. Maar zouden William en Kate eens moeten weten hoeveel leed hun voorouders de mensen hebben berokkend, zouden we niet Els Clottemans maar deze twee voor levenslang in een gevangenis stoppen. O ja, zei ik daar Els Clottemans? De laatste dagen ben ik heel erg actief geweest. Ik heb af en toe eens medelijden met deze misdadigers. Daarom heb ik Kim de Gelder een leerzaam boekje gestuur over Dhr. Jeckle en Mr. Hyde, ook heeft Els Clottemans overlaatst het boek "Het proces" van Franz Kafka van mij in ontvangst gekregen. Ik heb zelfs eventjes een bezoekje gebracht aan Marc Dutroux en hem voorgesteld om zichzelf tot God te bekeren en zich na zijn vrijlating inschrijven bij de Katholieke kerk. Want daar valt de laatste tijd wel veel te beleven, nietwaar?! Roger Vangheluwe, die nu ergens in het zuiden van Europa vertoeft, heeft ook nog een kaartje van me ontvangen met het opschrift: "Zonnige groetjes! We missen u! U komt elke dag op televisie en in de krant. We snakken ernaar om meer van u te horen. Want - tussen ons gezegd en gezwegen - de uitgedokterde scenariootjes van de VRT raken wat op. Dus geef nog eens zo'n schokkend intervieuwtje. Zo behouden wij onze kijkers en jij krijgt er een dikke portemonnee van! De wereld draait zoals u hebt kunnen merken nog steeds rond zijn as en het ozongat wordt elke dag weer wat groter!
Dit is al het vijfde blogbericht dat op deze blog verschijnt. Met dit blogbericht wil ik eens de focus leggen op die goeie ouwe vergeten vuilnismannen die elke morge ons vuilnis komen ophalen. Dit keer staat de televisie aan. De beste manier om te onderzoeken wat de mensen in hun (vrije) tijd zoal uitspoken. Ik zap over de zenders en word gekatapulteerd tussen hevige kusscènes, aanprijzingen van slechte producten, melo soapjes, enz. Zo zijn we weer mee met wat de mensen op deze mooie 3 januari zoal hebben gedaan. De wetenschappelijke zender National Geographic is geschrapt van de zenders die wij hebben en vervangen door de nieuwe post Disney Chanell. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat de televisie niet de beste manier is om te bekijken wat de niet-losers op deze momenten doen. De beste manier is naar het winkelcentrum gaan op de drukste dag van de week en je ergens op een bankje neer te zetten en de bewegingen van Gods parasieten te volgen. Ben je een ijverige loser en wil je nog dieper gaan in het nest van menselijke bezigheidjes. Dan ga je best op een bankje zitten tegenover een vuilbak en onderzoeken wat er wordt ingesmeten. Dan kom je tot de kern van het menselijk bestaan dat elke dag weer wordt herhaald. Dus geen fractalen, geen logica, geen toegepaste wiskunde! Niets kan de wereld beter beschrijven dan een overvolle vuilnisbak. Pampers, schoenen, snoeppapiertjes, alles wat afgedankt is door de mensen en is vervangen door iets nieuws. Als we de zin van het leven zoeken dan moeten we dat niet vragen aan een filosoof, wiskundige of theoloog. Neen, dan moeten we dat gaan vragen aan een vuilnisman. Want ik kan je verzekeren dat die mensen de ware aard van het leven kennen. Dus al die grote denkers die nadachten over hoe mensen met elkaar moeten omgaan en waar dit leven uiteindelijk toe zal leiden, hadden gewoon een vuilnisman moeten worden. Vuilnismannen zien het hele plaatje van het menselijk bestaan: afgedankte, verscheurde 2010-kalenders, Playboys, volgepoepte pampers, misschien wel ergens een lijk in een zak... Dus mogen we de groeten doen aan Hawking, Nietzsche, Russell en ons focussen op die goeie ouwe vuilnisman die elke maandagmorgen met een gegrom en een sigaret uit zijn lippen hangend, de kern en de zin van het menselijk bestaan in zijn vuilniswagen dumpt.
Het is nu dus 1 januari. We hebben weer een mooie lei gekregen die we straks kunnen volkrabbelen met onze miezerige probleempjes. Toch heb ik een beetje dubbele gevoelens. Je bent natuurlijk wel blij dat je van 2010 af bent, dat dit het einde was van 2010. Dat je weer van zo'n nutteloos jaartje af bent. Maar aan de andere kant ben je nu weer helemaal aan het begin beland van nog zo'n nutteloos jaar, misschien nog nuttelozer dan het jaar waarop het volgt. Het is heel erg leuk om de 2010 kalender met pseudo-stoere brandweermannen of biologische taferelen naar het stort te brengen maar het is verschrikkelijk dat je met de post zo'n leuke 2011-kalender krijgt om je er nog eens aan te herinneren dat we aan nog zo'n misselijkmakend jaar begonnen zijn. In plaats van na het aftellen naar een jaartje dichter bij de apocalyps, elkaar leuke berichtjes te sturen met erop: "veel gezondheid, veel geluk met uw geliefden..." zouden we er beter voor zorgen dat dit laatste ook echt gebeurt! Dus nu kunnen we een nieuwe kalender ophangen. We troosten ons met de gedachte dat we na elke 24 uur een dag mogen schrappen, dat we dan weer een dagje dichter bij het einde van het jaar zijn maar aan de andere kant zijn we dan ook weer een dag dichter bij nog een nieuw jaar. De tweezijdigheid der dingen en de eeuwige terugkeer van hetzelfde valt overal op te merken: van kalenders tot onszelf. Nu, laat ons klinken op 2011. Laat ons klikken op de toekomstige pedofielen, bommenleggers, doden! Laat ons klinken en daarna met groots genoegen de 2011-kalender naar het stort te brengen.
Ik lig lui in de zetel met een boek over de formele logica in mijn handen. Tussen de zinnen die ik lees, denk ik na hoe ik uit deze zetel zal moeten komen als ik moet eten. Eventjes kijk ik naar het landschap dat zich voor mij uitstrekt. Mijn vadertje, ook in de zetel, leest in zijn zoveelste dikke roman met een grote frons op zijn voorhoofd. Moeder coördineert de zaakjes van de Avondschool in Oostende waar zij les geeft, met een ritmisch getik op het toetsenbord. Een beetje verder staat een kerstboom die nu het 1 januari is, naar het stort mag. Weer een beetje naar rechts staat een bord met allemaal wiskundige theorieën erop gepend. Daarboven een schilderij van twee versneden makrelen op een bord. Buiten regent het en ziet het er allemaal miezerig en verlopen uit. Je zou je afvragen of het ooit nog mooi weer zal zijn. Naast mij onze Jack Russell, liggend op een rood kapotgebeten dekentje. Ik laat mijn ogen een fractie van een seconde over dit interessante tafereel dwalen en daarna lees ik weer een zin in mijn boekje. "Wat de relatielogica betreft, is de overeenkomst tussen de ontwikkeling in de mathematische..." Ik lees de zin niet verder en kijk nog eens rond. Op de grote tafel staat een potje Tipp-ex en daarnaast een pennezak met de vorm van een kat. Als je de pennezak opendoet lijkt het alsof de kat opengesneden wordt. Aan de binnenkant zijn er geen darmen zichtbaar, wel een groene balpen, een potlood en een slijper. Even denk ik aan een dissectie op een biologietafel. Daarna kijk ik opnieuw naar het schilderij met de twee opengesneden makrelen. Ik probeer mijn aandacht te vestigen op de relatielogica maar de opengesneden kat en makrelen blijven door mijn hoofd spoken. Uiteindelijk leg ik het boek weg zonder de bladwijzer tussen de twee bladzijden waar ik was beland, te steken en sta op uit de zetel, en ik kijk naar het miezerige weer buiten. Eventjes verschijnt er een straaltje zonneschijn, in een fractie van een seconde. Ik knijp mijn ogen dicht en kijk opnieuw en besef dat ik het me heb verbeeld.
Hallo, hier ben ik weer. We zijn nog steeds 2010, het is exact 16:08 en omdat ik toch niets beters te doen heb leg ik nog eens een puzzelstukje bij de loserpuzzel.Intussen weten jullie wie ik ben. Ik ben echter niet van plan mijn naam, adres of telefoonnummer te geven. Dat mogen jullie vergeten. Ik geef alleen een schets van mijn psychologische aard, mijn doen en laten en al de saaie dingen die daarbij komen kijken. Het is dus duidelijk dat er in dit boekje geen gespierde kerels met bazooka s komen opdagen om onze kop overhoop te knallen hoe hard we ook zouden smeken omdat ze ons leven nog een tikkeltje interessant zouden maken. Neen, geen Die Hard 4. Wel De helaasheid der dingen. We verheugen ons nu vast vol ongeduld op de avond omdat het altijd een leuke belevenis is om af te tellen tot het nieuwe jaar. We proberen er echter niet al te veel bij stil te staan dat het vrt-programma die deze moeilijke taak op zich heeft genomen, al lang ingeblikt staat en misschien een weekje of een half jaartje geleden alis opgenomen. Ze zaten gewoon af te tellen tot middernacht of misschien nog niet. Het was vast gewoon klaarlichte dag toen ze het inblikten! OK, OK Daar mogen we niet al te veel bij stil staan. Ik weet het: we moeten ons laten meevoeren door de facades achter de media. Ach, ik kom nu vast over als een ongelooflijke pessimist. Maar neen, ik ben heus geen pessimist! Ik ben een realist zoals er nog nooit een is geweest.
Vind je mijn ideeën toch niet leuk, vergeet ze gewoon snel en tel met heel uw kroost koters af tot het nieuwe leuke voorspoedige jaartje met wat leuke afwisseling op de televisie die de functie heeft als rookgordijn of onzichtbaarheidsmantel zodat we de epidemieën, moorden, executies, politieke problemen en klimaatrampen niet zouden zien. Lang leve MMXI!!!
Elk verhaal, elke wetenschapstak, elk vraagstuk begint bij het begin. Bijgevolg kan ik ook maar bij het begin beginnen met mijn blogje. Misschien eerst een toelichting van de bedoeling van deze blog. Maar voor ik dat vertel zal ik je eerst aan een testje onderwerpen? Vindt u van uzelf dat u het ver heeft gebracht en de doelen hebt bereikt die u voor oog had in uw jeugd? Bent u een loser, een verliezer, iemand die onder alle omstandigheden verliest? Houdt u uzelf bezig met dingen die niemand belangrijk vindt? Als u voor al deze vragen een ja hebt beantwoord dan bent u geschikt voor deze blog. Er is geen speciale voorkennis vereist. Alleen een beetje mensenkennis! Laat ik eventjes een eenvoudige voorstelling van mezelf schetsen zonder al te diep in te gaan op bepaalde complexiteiten. Ikzelf ben een geboren loser. Een loser is natuurlijk een abstract en relatief begrip. Ik zie een loser als iemand die niet meedoet aan de kleine huidige onbelangrijke dingetjes van de maatschappij die binnen tien maanden alweer lang vergeten zijn en vervangen zijn door iets anders dat op zijn beurt ten onder zal gaan aan de grillige aard van de media en de menselijke grilletjes. Hobbykoks, niet al te moeilijke documentaires, goed toegankelijk voor het publiek (m. a. w. vanuit het uitgangspunt van een kleuter), concertjes, music for life... Maar als we ze beu zijn, moeten ze zo snel mogelijk vervangen worden. Maar dingen die wel belangrijk zijn zoals milieu, klimaat, gevolgen daarvan, fysica, neutrino's, scheikunde, wiskunde..... Dat interesseert niemand ook maar een bal. Mij interesseert dat wel! Ik zie er echt nut in! Dat is al het eerste punt waarom ik mijzelf tot een loser mag kronen. Van de buitenkant zie ik eruit als een goede student die niet al te veel vragen stelt die irrelevant zijn in het oog van anderen en die een mooi rapportje vol tienen aan zijn oudertjes geeft. Aan de binnenkant woedt er in mij een verschrikkelijke vulkaan, een hardnekkige parasiet die zich in mij heeft genesteld en niet van plan is om te verhuizen: de loserparasiet. Een verschrikkelijke pandemie die geen een dokter kan verhelpen hoe hard hij of zij ook zijn of haar best mag doen. Een van de symptomen van deze ziekte is al ter sprake gekomen: zich interesseren voor irrelevante dingen. Nog een van de symptonen van deze verschrikkelijke ziekte is dat we nogal schuchter zijn. Let wel: ik niet! Ik ben een speciale loser, dat zul je nog wel merken! De verschrikkelijke gevolgen van deze ziekte is dat we niet de kans krijgen om carrière te maken. Bent u een mooi ingenestelde duif, een fan van de kleine dagdagelijkse soapjes, een oorworm die zich diep heeft ingegraven in de wortelen van de popcultuur, een fan van Bartje Wever? JA? dan ga je beter zo snel mogelijk weg en is het voor ons allen het beste dat u uw kop nooit meer vertoont op deze blog! Er is hier namelijk geen toegang voor niet-losers. Hierbij wens ik jullie nog "prettig eindejaar in het gezelschap van uw kinderen en een voorspoedig MMXI." Laat ons dat gezever achterwege laten. Ik wens jullie een jaar zonder al te veel noodzakelijkheden! Groeten!
Als u op deze knop klikt, wint u 1 miljoen euro! En het is dan ook mooi meegenomen als u tegelijk een berichtje zou willen achterlaten in mijn gastenboek!
