Na ruim 9 maanden bloggen op www.bloggen.be/longaviaest/ houdt het hier op. Neenee, ik stop niet met schrijven. Maar vanaf gisteren ben ik begonnen met schrijven op onderstaande internetpagina:
Wilt u verder mijn blogs blijven lezen? Zet dan zeker dit adres in je favorietenbalk en neem op regelmatige basis (vooral op dinsdag, want dan verschijnt er zeker een nieuwe, tenzij anders vermeld) eens een kijkje.
Hopelijk mag ik jullie allen verwelkomen op mijn nieuwe blog!
B. Jacobs
PS: de beste blogs van op dit adres zullen misschien wel gepost worden op de nieuwe. Wordt vervolgd...
Wat verwaarloos ik lezers. Onvoorwaardelijk blijven ze deze URL aanklikken en wat doe ik? Hen weken laten wachten op nieuw leesvoer. Verschoning, lezers. Maar deze is speciaal voor jullie. Uit dankbaarheid.
Exact één week geleden eindigden op de Plantijn Hogeschool de projectweken. We moesten de media volgen; van gedrukte media tot gesproken kanalen. We moesten er conclusies uit trekken, verbanden leggen en die vaststellingen verdedigen tegenover een andere groep studenten en een tweekoppig lectorenpennel. We behaalden een knappe 13 op 20: een mooi eerste resultaat. Sterk werk van de groep!
De volgende week degene die net is afgelopen was weer gevuld met het vertrouwde gegeven van de te volgen lessen. Het gaat nog steeds goed, ik sta er op de momenten dat ik er moet staan.De lessen Inleiding in het beroep zijn ongelooflijk boeiend. Ook de lector is een vrouw naar mn hart: oud-journalist, een vrouw met ballen bovendien. De kneepjes van het vak worden ons nauwgezet aangebracht. Onderwijs van de bovenste plank.
Hoe zit dat met mijn vrienden? Het is weer een tijdje geleden dat ik ze gezien heb. Ik mis ze, maar binnenkort staan er verschillende evenementen gepland. De Vriend der Vrienden zakt over twee weken af naar de bakermat van de civilisatie, Antwerpen dus. Een bezoek aan de studio van Extra Time staat ook op het menu.Voorts rijpen de plannen om een opname van De Wereld Draait Door bij te wonen. Quality Time op zn best.
Tenslotte: Hooverphonic is terug. Hoe meer je hun nieuwe single hoort, hoe beter hij wordt. The Night Before: een lied om te koesteren.
11 november 1918: de overledenen van Wereldoorlog worden geteld en het dodental loopt zelfs tijdens de tellingen nog op. De toekomst ziet er weer wat rooskleuriger uit voor de overlevenden na Wapenstilstand. De heropbouw van wegen en levens kan beginnen.
11 november 2010: de gesneuvelde koppels worden geteld. Sinds maandag 1 november Allerzielen; toeval bestaat niet begint de slachting. In mijn directe vriendenkring zien maar liefst 5 (!) duos hun relatie op de klippen lopen. Ondertussen is er één breuk hersteld, proficiat daarvoor. Voor de anderen ziet het er minder goed uit. Voor hen: deze tekst, om hen een hart onder de riem te steken.
Hoe komt het dat rond net deze periode 6 koppels in mijn nabije omgeving er de brui aan geven? De stemmen van buitenaf hebben het over de wereld die opengaat na de middelbare school en al het nieuws dat die overgang met zich meebrengt. Het leven is meer dan enkel die mooie meisjes en knappe jongens van school.
Ik ben te vinden voor die uitleg, maar ik leid af dat de mensen die ik ken, er om andere redenen een punt achter zetten. Volgens mij heeft het weinig met een change of setting, maar met ja, met wat eigenlijk? Wie ben ik om daar iets over te zeggen? Ik weet niet eens wat het is om lief en leed te delen met iemand waarmee de liefdesslachtoffers dat deden. Maar dat speelt geen rol, als vriend moet ik hen door deze moeilijke periode heen helpen. Youve got a friend in me.
Clichés zijn clichés omdat ze waar zijn, maar vaak heb je er weinig boodschap aan als men denkt je te helpen door er eentje naar je hoofd te slingeren. Troostingen zoals Er zwemmen nog genoeg vissen in de zee of Hij/zij is je tranen niet waard, maar dat helpt je geen sikkepit als in de put zit. Je denkt alleen nog maar aan die ene persoon op een melancholische manier, je iPod speelt eindeloze afspeellijsten met nummers die je doen terugdenken aan intense tijden die jullie samen beleefden. Dat hoort er nu eenmaal bij en of je nu 7 maanden, 1 jaar of ruim 2 jaar samen bent geweest, pour chaque victime du chagrin damour cest le même sentiment: cest lenfer'.
Bovendien helpt zon miezerig weertje niet echt om je terug kiplekker te voelen. Misschien is het wel de tijd van het jaar, maar dan zuiver meteorologisch? Zoals je Blue Monday hebt, bestaat er misschien ook zoiets als Red Dead November. Laat dat alstublieft niet zo zijn, de gedachte is beangstigend.
Je hart luchten is één ding, maar dat bij iemand doen die daadwerkelijk naar je verhaal luistert, dat doet dubbel zo goed. Men fluistert wel eens dat ik zo iemand ben. Dus, beste vrienden, weet dat achter het scherm een vriend zit (cfr. Michel Drets). Weet dat ik en vele anderen jullie onvoorwaardelijk graag zien. En bij hen kan je met alles terecht, en dat voor de rest van je leven.
Een zielige vertoning, dat was het zaterdag op de Bosuil. The Great Old, allerminst geïnspireerd door de redding van de club, maakte zichzelf en zijn supporters belachelijk. Ze waren al met niet veel meer en voor de degradatietopper tegen Brussels zullen dat er nog minder zijn. Laat je fans maar in de steek.
De openingsfase gaf nog reden tot optimisme. Oris en De Vriese troffen beiden het kader.Nochtans was het voetbal niet je-dat: trage opbouw, onverzorgde passing, geen lijn in het spel. Kortom, zaken die al weken te zien zijn. Maar blijkbaar niet voor de trainer, die de taak heeft de spelers al hetgeen ontbreekt bij te brengen. Deze man mag dan wel een ongeslagen reeks van ruim 20 wedstrijden hebben behaald met deze club, een beschamende 0 op 12, waarvan 3 thuisnederlagen, spreekt in mijn ogen boekdelen. Niet voor het bestuur dat zogezegd een toekomstproject heeft opgestart.
Klinkt mooi: veel jonge Belgen, liefst uit de eigen jeugd, gemengd met routiniers die het niveau omhoog stuwen. Maar wat ben je dan met een trainer - die niet eens een contract heeft - die, met alle respect, Berchem en Tubantia onder zijn hoede heeft gehad? Mourinho is ook klein begonnen, als assistent in Barcelona van Louis van Gaal. Aan wiens zijde heeft Collin Andrews gestaan? Die van de grote Ratko Svilar, dat verheven trainersbrein dat vorig seizoen nog vertoefde op de Bosuil. Bouwen doe je met een degelijke bouwmeester, niet met de eerste de beste loodgieter (die er ook moeten zijn natuurlijk, maar dan zeg ik: schoenmaker, blijf bij je leest).
Weer naar de wedstrijd dan. Het wordt 0-1 op corner. Op ATV meent men dat de voorsprong voor de bezoekers onterecht is. Ja, 't is omdat Antwerp al zoveel goeds heeft laten zien. Op dat moment verdienden ze gewoon niet beter. Oké, kapitein Di Gregorio viel net daarvoor uit, maar is dat een reden om de handdoek te gooien? Ja, voor jongetjes van nog geen twintig - en zo stonden er 5 in de basis - is dat een reden. Ik spreek op dat vlak uit ervaring.
Na de rust eisten ze bal op. We startten zonder 1 volbloed centrale middenvelder. Kunt u het zich voorstellen? Tegen een middenveld dat je de eerste helft al overspoelde? Ik niet, maar blijkbaar zie ik dat verkeerd. De slag op het middenveld, hoe belangrijk is die niet? Niet zo voor onze trainer. Een spits en een flankmiddenvelder moesten het daar maar oplossen. Ze waren beiden misschien net 20. Arme stakkers.
De 'druk' hield aan, maar het was om 'a kas van oep te fretten'. Wat een rommeltje, er zat totaal geen combinatievermogen in de ploeg. Met 5 aanvallers gingen we spelen, 5! En het beste dat we konden klaarmaken waren een vrije trap en een individuele actie van Oris. Oké, het zat ook niet mee, maar vergeet niet dat het tegen Heist is. KSK Heist. Alsjeblieft zeg.
Dan valt daar een doelpunt uit de lucht in de slotfase. Alsof we de Champions League hadden gewonnen, zo vierden we dat. Tegen KSK Heist. Het deed echt pijn om die vrije trap in de slotfase nog te zien binnengaan, veel pijn. Ik zat daar weer, als Antwerpsupporter, op die oude Bosuil. En dan vernederd worden door KSK Heist. KSK Heist. Het deed pijn, Antwerp, waaraan hebben wij en ik dit verdiend? Laat je fans toch niet in de steek.
Zoals mijn hart bloedt wanneer Antwerp pijnlijk afgaat, zo overvalt mij een gevoel van onbehagen als ik merk hoe graag iedereen een steengoede voetballer als Mehdi Garcela-Gonzalez naar onze Belgische, nationale ploeg schreeuwt. Peter Maes zei het op Extra Time ongeveer zo: "Het kan toch niet zo moeilijk zijn om te kiezen voor welk land je gaat spelen, want dat doe je met je hart." Prachtig vond ik dat. Die jongen kan voetballen, maar nu houdt hij een hele natie in de ban met zijn keuze.
Hij doorloopt alle nationale jeugdreeksen en dan gaat hij plots beslissen om voor 'zijn' land te gaan spelen? Een land waar hij slechts enkele keren per jaar op vakantie gaat, zijn familie bezoekt en ongetwijfeld een halfgod uithangt? Eerst wel, dan niet, en nu misschien weer wel? Zelfs dat respect kan hij niet opbrengen, om gewoon van in het begin een keuze te maken. Het is een kwestie van respect. En een gebrek eraan.
Weer met de voetjes op de grond. Dat zal de algemene tendens zijn in de kleedkamer van Standard na de nederlaag tegen Genk. Waar was de ploeg die twee weken geleden Anderlecht van het kastje naar de muur speelde? Nergens, dat bleek zondag. Waar waren Defour en Witsel gisteren? Ze waren aan het zwemmen, proberen niet te verzuipen op het Limburgse middenveld. Tegen Hubert en Töszèr, spelers die niet (zogezegd) worden achterna gezeten door Europese topclubs en subtoppers. Ik denk dat de kapitein zich best even beraad vooraleer hij zijn ploeg nog eens tot titelkandidaat uitroept en zo de druk op zijn medespelers onnodig opvoert.
De 22ste niet-nederlaag van Genk was niet uitsluitend aan de Luikse onkunde te danken. Het koningskoppel Ogunjimi-Vossen was weer in bloedvorm, Duivelse vorm noemde men het in De Standaard. Als ze dan tegen Ramos en Felipe spelen (toch niet bepaald de beste vervangers van Onyewu en Sarr), ontploffen ze. Dat deed trouwens ook de doelman, Sinan Bolat. Ik kan, als doelman, begrijpen dat hij zich even kwaad maakte, maar om nu zon scène te maken; dat was ook niet nodig. Als hij daarbij Vossen verbaal bedreigde, dan was rood een correcte beslissing. Als we willen dat de manieren rondom het veld weer gehouden worden, moeten we misschien op het veld paal en perk stellen. Vandaar proficiat aan de Nederlandse scheids van gisteren.
De twee weken interbellum door het interlandvoetbal hebben Anderlecht duidelijk geen goed gedaan. Integendeel, de uittredende kampioen speelde met de daver op het lijf. Weinig of geen doelgevaar in de samenvatting op Studio 1, het zou niet mogen zijn. Dat opnieuw een ex-speler hen de das omdeed, zal opnieuw pijn doen. Zo ook bij Iachtchouk. Ik dacht even dat hij de scheids zou vragen het doelpunt af te keuren, zo erg vond hij het te scoren. Ondanks die ene treffer was de vereniging de enige, verdiende winnaar. Bob Peeters maakt het de topclubs uit onze vaderlandse competitie meermaals lastig, ook Club beet tegen de buren in het zand. Respect voor Peeters en de zijnen, foei voor Jacobs en Koster. Benieuwd of DOnofrio dezelfde fout zal maken.
Dat Anderlecht een verkeerd inkoopbeleid heeft gevoerd, mag wel duidelijk zijn. Dé sterkhouder verkocht en wat in de plaats? Een jonge, Tsjechische middenvelder (Marecek), een scorende in eigen doel weliswaar linksback (Lecsjak), een niet-spelende, Amerikaanse middenvelder (Kljestan) en twee Zuid-Amerikaanse wissels op de toekomst (Chavarria en Barrios). Geen meteen inzetbare spits die de geblesseerde De Sutter kon vervangen of de vermoeide Lukaku kon aflossen. Geen spelverdeler die Boussoufa eindelijk eens het vuur aan de schenen legt. De Marokkaan is de absolute vedette, maar zelfs dat soort voetballers heeft concurrentie nodig om beter te worden. En die is er niet. Spijtig. En het is niet omdat Standard in extremis 3 aanvallers erbij haalde, dat ze kampioen worden. Bij de één te weinig moeite in één periode, bij de ander te veel op één dag.
De enigen die hebben geleerd uit hun fouten van vorige speeldag, zijn in mijn ogen Brugge en Gent. Gent omdat het weer efficiëntie aan de dag legde en zich zo oplaadde voor de Europese wedstrijd tegen Sporting Clube de Portugal aanstaande donderdag. Brugge omdat het met goed controlevoetbal Zulte-Waregem al voor de rust uittelde. Ik ben geen Bruggefan of Gentliefhebber, maar het moet gezegd dat die twee ploegen weten waar ze mee bezig zijn. Loon naar werken heet zoiets. Frank Vercauteren zal ongetwijfeld begrijpen wat ik bedoel. Alsof hij mijn blog zou lezen
Tell me your politics
Een knoeiboel, dat maken ze ervan in de Wetstraat. Aan beide kanten van de (taal)grens is men niet geneigd op hetzelfde moment toegevingen te doen. Nog niet zo lang geleden besloot de grote overwinnaar van de laatste verkiezingen de onderhandelingen op te blazen. Hij kreeg er de benoeming tot verduidelijker gratis bij. Toen dacht ik dat het hij en zijn partij waren die geen toegevingen wilden doen. De Franstaligen waren verontwaardigd door die plotse beslissing. Het deed me denken aan een verder verleden, toen de uitdrukking er de stekker uittrekken honderden malen van de drukpers rolde.
Maar goed, het werd de taak van Bart De Wever om een nota te construeren om opnieuw te kunnen beginnen onderhandelen. Na amper een paar uur bleek de 48 paginas tellende tekst klaar om weggegooid te worden. Ik las meermaals vandaag: afgeschoten. Dit keer waren het de Franstaligen die overleg onmogelijk maakten. Zij zagen in de nota van De Wever constant een onderliggend programma. Deels goed gezien, een gebrek aan creativiteit kan je hen niet verwijten. Maar het is tekenend voor het onderlinge wantrouwen dat heerst onder de politici die door de stemgerechtigden van ons land werden verkozen. Ik heb hier niets mee te maken, ik was mijn handen in onschuld.
Oké, hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen, maar ik zal mogen opdraaien voor de beslissing van anderen. Ons land dompelt zich stilaan in anarchie: de treinen staken te pas en te onpas en de reiziger is de dupe; onze politiekers schuiven elkaar de schuld in de schoenen voor het afspringen van de constructieve gesprekken; ons Belgisch voetbal krijgt de ene klap na de andere en Antwerp verliest in Dender. Er zijn geen zekerheden meer, in Frankrijk zijn ze voor minder op straat gekomen. Wij, Belgen zijn te braaf. In eender welk ander land zou er nu één woord overheersen in de kranten, op straat, in de volksmond: revolutie.
Zover zal het waarschijnlijk in ons landje niet komen. Van alle Germanen waren de Galliërs de dappersten, schreef ooit een Romeins veldheer. Wel, hij zou ons nu eens moeten bezig zien: lachwekkend zou hij het vinden. Misschien is dat iets wat we allemaal zouden moeten doen in tijden van collectieve en individuele crisis: er eens goed mee lachen. Rideo ergo sum: ik lach dus ik ben of Risus abundat in ore stultorum: de gek lacht om alles. Dus stop met lezen en ga lachen: de wereld heeft het nodig. De uwe, de mijne, de onze.
Standard-Anderlecht: 5-1. Cijfers zeggen niet alles, maar gisteren wel. De Luikenaars wilden vijf keer meer winnen dan de Brusselaars. Dat kon je al op voorhand afleiden. Anderlecht moest na de afgang in Hajduk met een goed resultaat terugkeren uit Luik. Een punt zou dus niet slecht zijn. Dan bleef de achterstand op leider Genk slechts 4 punten. Met zo'n ingesteldheid ga je niet naar Sclessin, ook niet als je Anderlecht heet.
Ik las vanmorgen in de krant volgende kop: "we gaan voor de titel." Amper één dag na de klinkende overwinning stelt kapitein Defour de ambites bij: van een Europees ticket naar het kampioenschap. Met de voeten op de grond blijven, dat is nu de boodschap. Is de spelverdeler dan vergeten hoe moeilijk zijn team het eigenlijk wel had vorige week in de stille Kempen tegen Westerlo? Kampioen word je wanneer je een constante in je spel kan leggen. Anderlecht haalde vorig jaar een voortdurend hoog niveau in de terugronde/play-offs. Daarom werd het met een straatlengte voorsprong kampioen. Standard heeft nog een lange weg te gaan. En dat net de man die enkele weken geleden roept dat zijn ploegmaats voor de spiegel moeten gaan staan, zoiets zegt: onwijs vind ik dat.
Ondertussen rommelt het in het Astridpark. Er waren gisteren kansen, maar wie niet (genoeg) scoort, wint niet. Zo simpel is voetbal. Dat net ex-speler Tchité gisteren tweemaal de weg naar doel vond, moet pijn hebben gedaan bij Van Holsbeeck en Collin. Lukaku kreeg enkele mogelijkheden, maar worstelt duidelijk nog met zijn goede vorm. Mazuch was ook gisteren een bron van gevaar in eigen rangen. Ook donderdag ging hij in de fout door onbezonnen uit te stappen en die jonge, Kroatische spits vrije doorgang te verschaffen. Waarom gebeurden zo'n dingen vorig jaar niet? Aan trainer Jacobs om een recept te bedenken om zijn groep weer aan elkaar te doen klitten.
Dat de supporters van Anderlecht zo uit hun dak gingen na de zware nederlaag valt te begrijpen. Niet goed te keuren, want noch manager Van Holsbeeck, noch trainer Jacobs zorgen ervoor wié er op het veld. Dat doet één man: Phillipe Collin. Het is de taak van Jacobs om die spelers te laten renderen. Dat dat niet gebeurt, ligt niet uitsluitend aan hem. Maar Collin blijft uit de wind en Van Holsbeeck mag incasseren.
Over die andere wedstrijd van Super Sunday. Gents burgemeester Termont zegt in HLN: "Nu spelen we beter dan vorig jaar en toen werd het 6-2." Nu verwachtte hij een klinkende overwinning van 2-7 op Brugge. Waar zijn we mee bezig? Zo'n holle woorden de krantenpagina's laten vullen, dat doet pijn aan de ogen. Mensen moeten in ons voetbal dringend leren relativeren, anders zal het pijlsnel achteruit gaan. Zowel in Luik als in Gent, in Anderlecht maar ook in Brugge. Al lees ik vrij nuchtere commentaar uit West-Vlaanderen. Dat zit enerzijds in het bloed, anderzijds heeft een crisissituatie hen dat geleerd. Nu is het zaak van snel de puntjes op de i te zetten, men moet woorden omzetten in daden. Nog zo'n oud zeer van ons voetbal.
Zaterdagavond zat ik op de Bosuil. Antwerp verloor er met 1-2 van Bergen. Na de wedstrijd krijgen de spelers een staande ovatie van de thuisaanhang. In Antwerpen krijgen de spelers een staande ovatie, u leest het goed. Vorige maand blokkeerde men in Luik de spelersbus. Gisteren deden de Brusselse uitsupporters die gijzeling nog eens over. In Gent en Brugge kijken ze allemaal naar elkaar en de scheidsrechter. Ben ik blij dat ik naar tweedeklassevoetbal ga kijken in Antwerpen. Spijtig dat er aan die afdeling niet de pagina's worden gegeven die men anders vol kladt met loze ambities en ophemelende voorbeschouwingen van falende, Europees spelende ploegen.
De wedstrijd na de uitspraak. Of nee, de zoveelste wedstrijd na het zoveelste uitstel. Antwerp ontving Bergen, dat zichzelf voor aanvang van het seizoen tot promotiekandidaat nummer 1 bombardeerde. Ze stonden om 21.34u nog twee punten achter de échte nummer 1. Toen kwam de jeugdigheid van dit Antwerp en de leepheid van dit Bergen bovendrijven. Doodzonde.
In de eerste helft was Bergen duidelijk baas. Meer balvastheid voorin, een gebalanceerder middenveld. Waarom coach Andrews het evenwicht uit zijn ploeg haalde door Di Gregorio alleen voor de defensie te plaatsen, blijft mij een raadsel. Voorin stonden met Oris, Put, Zevne, Van Zundert en De Vriese maar liefst 5 aanvallend ingestelde spelers. En het is een publiek geheim dat onze kapitein beter rendeert met een voetballer naast hem die uitsluitend verdedigend denkt. Blijkbaar vergis ik me en kent Andrews de capaciteiten van zijn spelers grondiger.
Kansen vielen er vrijwel niet te noteren. Even was het alle hens aan dek bij Bergen toen doelman Berthelin de bal onbegrijpelijk loste. Er was geen Sinjoor in de buurt om eenvoudig binnen te tikken. Voor thuisdoelman Wauthy werden het een rustige 45 minuten. Maar Bergen domineerde, doelpunten waren dan weer onverdiend geweest.
De tweede helft was amper begonnen en Antwerp mocht opnieuw aftrappen. Matthijs dweilde de rechterflank af, legde simpel opzij en Sanogo bedankte vriendelijk (0-1). Antwerp dus naar goede gewoonte op achterstand en zoals de gewoonte dat wil, kwam Antwerp enkele minuten later weer langszij. De Vriese kreeg zijn tweede kans in ongeveer evenveel minuten en benutte deze wel (1-1). Antwerp nam het commando over, voortgestuwd door de massaal aanwezige aanhang. Dat leverde één reuzekans op, dé mogelijkheid om de wedstrijd te beslissen. Oris kopte de voorzet op de voeten van Berthelin. Iedereen leek vrede te nemen met een gelijkspel.
Nog 10 minuten te gaan. De jeugdige Jef Vogels vergeet dat er nog andere spelers op het veld staan dan die van Antwerp. Jarju snoepte de bal af, omspeelde Wauthy en legde de bal simpel in doel. Het zou niet mogen zijn. "Komoan Jefke, komoan Jefke" sprak de achterban. Jefke speelde weer een prima wedstrijd, maar één kapitale blunder van hem beïnvloedde het resultaat. En dat zal herinnerd worden. Doodzonde.
Dit Antwerp is niet klaar voor een rol bovenin het klassement. Thuis slechts één overwinning (2-1 tegen promovendus Rupel Boom) en twee gelijke spelen (2-2 tegen Roeselare en 1-1 tegen Waasland-Beveren), dat volstaat niet. Dit Antwerp is aan het groeien, we spelen met veel jonge spelers. Maar krijgt dit Antwerp nog kans om te groeien? Voor de bijgelovigen onder ons: de kampioen van de laatste drie seizoenen kwam winnen op de Bosuil. Ga maar na: Kortrijk (1-2), STVV (1-2) en Lierse (0-1) overleefden de Hel van Deurne-Noord. Het seizoen ligt dus al in een definitieve plooi. Proficiat Bergen, je wordt toch kampioen. Doodzonde.
Er is zoveel gebeurd. Nieuws is permanent. Het is in beweging, het bruist van de activiteit. In die energieke wereld ben ik mij gaan onderdompelen. Mijn studie heeft me daarbij geholpen. Ik las nog nooit zoveel kranten, vandaag zelfs nog een Franstalige en een Engelse kwaliteitskrant. Ik zag nog nooit zoveel nieuws, BBC is niet meer weg te denken uit mijn dagelijkse tv-moment. Maar ik keek ook nog nooit zoveel voetbal. Vorige week pikte ik twee maal Studio 1 mee, het is te mooi om waar te zijn. Maar ondertussen draait een wereld in beweging verder. Mijn wereld, maar ook die van u en mij.
Echt waar, alles wat ik leer op school, ik vind het fantastisch. Het ene studeer ik dan weer wat liever dan het andere, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Economie bijvoorbeeld: een vak dat ik nog nooit voorgeschoteld kreeg. Toch weet het me te boeien. Ik heb het gevoel dat alles wat ik opsteek van waarde is in mijn latere leven. Eindelijk heb ik dat gevoel. Ik heb er twaalf jaar op moeten wachten, lijkt het wel. Plantijn doet na een week waar Sint-Lievens na een dozijn jaar niet in is geslaagd. Let wel: ik zeg bij Plantijn 'alles', Sint-Lievens heeft me dan weer een manier van denken aangeleerd waardoor ik alles nu weet te appreciëren. Had u deze bedenking zelf gemaakt als ik ze er niet had achteraan geplakt? Waarschijnlijk niet, maar dat was één van m'n voornaamste lessen vandaag: schrijf kristalhelder.
Dat was tijdens de les Redactie: Televisie. Daar leren we korte, duidelijke, heldere boodschappen schrijven. Met korte zinnen, die slechts één gedachte bevatten, moet je de luisteraar/kijker kunnen vangen. Hij moet weten wat er nieuw(s) is. Niet eenvoudig, maar als jouw antwoord overeenstemt met dat van de lector, dan weet je dat je het niet slecht doet.
Nu heb ik nog vertrouwen, maar er zal een tijd komen dat we werkelijk gequoteerd worden. Enfin: wij niet, onze werken. Ik vrees dat ik dan snel met de voeten op de grond zal staan. Ik sta dan ook nog nergens, ik heb nog niets bewezen. Ja, ik schrijf een blog en ja, ik schrijf af en toe een tekstje voor exqileague.be. Maar dat maakt mij nog geen journalist. Ik probeer me dat doorgaans in te prenten, maar dat is verdomd niet simpel. Ik wil echt een goede zijn en ik doe er werkelijk alles voor, maar ik heb echt nog veel te leren. En dat terwijl ik me inbeeld dat ik er al heel wat van kan.
Wat ik wel eens graag zou doen, is een soort column schrijven over het voetbalweekend. Zonet beluisterde ik nog het fragment waarin Peter Vandenbempt zijn mening gaf over het Belgisch voetbal, vandaag met de focus op de 'topclubs'. Ik droomde even weg en zag mezelf daar al zitten: in die studio, klaar met een scherpe, maar eerlijke en nog niet eens zo'n foute mening over onze geliefde balsport. Dus binnenkort, dat kan zelfs tijdens de week zijn en wanneer ik iets interessants opmerk, schrijf ik een pagina over een nieuwsfeit - dat hoeft zelfs geen voetbalnieuws te zijn - dat me aan het denken zet. Ik kijk er al wel naar uit.
Eindigen doe ik graag met een zin uit een liedje van Editors. Vandaag beluisterde ik een van hun CD's en die 'lyric'bleef hangen. Vraag me niet waarom, maar ik vind hem mooi. Kinderlijk simpel, zoals een journalist ook hoort te schrijven.
"When something has to change, than it always does"
Één maand. Zolang is er geen nieuwe blog te lezen geweest. In tussentijd is er dan weer heel wat gebeurd: vakantie, werken, Sicilië. Daarover later meer, de tekst is in aanmaak. Maakt u zich vooral geen zorgen, lezer. Maar vandaag stond er iets magisch te gebeuren, iets unieks: Ben Jacobs startte zijn eerste dag aan de Plantijn Hogeschool, richting Journalistiek. Het was begonnen, de weg naar de top. Mijn top. Een journalist zijn. Maar de weg is lang; Longa Via Est.
Naar goede gewoonte was ik weer ruim op tijd om me aan te melden. Jacobs Ben. Groep 1 JOU M. Voilà, ik had een klasje gekregen. Toch maar even opnieuw gaan checken, want aan het prikbord hing hoegenaamd geen uurrooster van de deelgroep M. Jacobs Ben. 1 JOU L. Oef, een goede beslissing. De eerste van (hopelijk) een hele hoop.
Nog een goede keuze was volgens de departementsoverste onze beslissing om aan deze hogeschool te studeren. Stel je voor dat hij dat niet vond: het zou geen reclame zijn voor de campus communicatie. Bovendien communiceerde ik nog even met iemand met een ver Sint-Lievensverleden. Zuster Roes heeft het allemaal graag gezien van daarboven. Met op de wolk naast haar meneer Van den Eynde. Ik dacht veel aan hem vandaag. Vooral toen ik in mn cursus checks and balances zag staan. Het waren begrippen die ik bij hem had geleerd.
De inleiding was duidelijk: plagiaat kan niet. Iedereen hield de adem in. Dat woord wil elke journalist zo weinig mogelijk uitspreken, laat staan ermee in contact komen tijdens zijn carrière. Die van ons is nog pril, zoniet onbestaande, toch zijn we ons allen daar al van bewust. Na de rondleiding tijd voor de middagpauze. Ik at met Dre. Aangename kerel, dat zeker. Ex-voetballer bij de rood-gele Mechelse reserven en ex-ploegmakker van één van mijn grote voorbeelden Filip Joos. De klik was er: mijn eerste nieuwe vriend op mijn nieuwe school. Zo snel gaat dat.
De eerste les, werkelijk fantastisch. Meneer Vanderhaeghen boeide me vanaf de eerste seconde. Radionieuws en hoe ernaar te luisteren. We zouden allemaal nooit meer op dezelfde manier als voorheen een bulletin aanhoren. Met passie verklaarde hij elk gebruik van de minst opvallende techniek die je niet opmerkt wanneer je als particulier luisteraar aan de radio gekluisterd bent. Ik noteerde veel die eerste les en dat is een goed teken. We zijn eraan begonnen, aan de lange weg naar boven.
De eerste wedstrijd was voor beide ploegen meteen van levensbelang. Volgens een prognose werd Tubize namelijk als voorname kandidaat zakker naar voor geschoven. Antwerp daarentegen ambieerde een plek in de eindronde en nam daarom best een goede start. Vorig seizoen eindigde de partij op een nipte overwinning voor de rood-witten (1-2).
Na de ploegfoto van de thuisspelende club en het bij elkaar steken van de koppen van de bezoekers werd de Exqileague voor deze twee ploegen op gang getrapt. De eerste doelman die in actie moest komen was Kevin Wauthy (ex-Tubize): hij bokste een vrijschop van Baseggio uit zijn zestien. Na vijf minuten vuurde Ladrière een vluchtschot af dat evenwel naast ging. Op het kwartier kregen beide teams enorme kansen om de score te openen. Antwerp zette een leuke aanval op aan de rechterkant met Zevne, Martin en Oris. Die laatste kon doelman Nkela niet verontrusten met zijn inzet. De uitrap van de goalie leverde ei zo na een doelpunt op. Villano passeerde Wauthy, leek de bal in doel te gaan leggen, maar Phibel bleek eens te meer de rots in de branding. Twee kansen in evenveel minuten.
Dan bleef het geruime tijd kalm op het veld, wat niet gezegd kon worden van het Antwerpse supportersvak. Luidkeels moedigden zij hun troepen aan. Even werden de gezangen in de kiem gesmoord wanneer Baseggio met een snel genomen vrije trap op het halfuur de Italiaan Daddi alleen voor de bezoekende doelman zette. De spits bleef ijzig kalm en lepelde de 1-0 in doel. Antwerp kreeg het balbezit, maar het ontbrak hen aan creativiteit om hiermee om te springen. Ook Tubize kon nog eens tegenprikken. Na een snelle tegenaanval schudde Ambroise verdediger Van Zundert af en trapte op doel, maar de scheidsrechter had een fout gesignaleerd.
De beste kans van Antwerp was op vrijschop. Op een uitstekende plek voerde de bezoekers, voor de gelegenheid in het donkergroen, een ingestudeerd nummertje uit. Oris aan het kanon maar hij zag zijn poging uiteen spatten op de kruising. Dit had meteen het doelpunt van de week geweest. Sorry, Kevin De Bruyne. Wat nog volgde was een (onterechte?) gele kaart voor Phibel, een afgeblokt schot van Zevne en een kwieke tegenprik via Baseggio, maar ook het laatste wapenfeit van de eerste periode leverde niets meer op. 1-0 was dan ook de terechte tussenstand.
De tweede helft begon met een kopkans(je) voor Oris, Nkela pakte simpel. Nadien verwaterde het spel en waren beide ploegen niet echt bezig met het verwennen van het publiek. Een opeenvolging van fouten haalde het tempo volledig uit de wedstrijd, met een lelijke trap op de ingevallen Pivaljevic als treurig hoogtepunt. Geen goede ervaringen heeft de ervaren rot met het Stade Leburton. Twee seizoenen geleden trapte Neels hem enkele weken in de ziekenboeg. Nu kon de Serviër gewoon verder. De tweede gele kaart van de wedstrijd was ook voor Antwerp, Martin ontving het karton. Dan volgden enkele leuke minuten omdat er plots weer aan voetbal gedacht werd. Interceptie op het middenveld en Tubeke brak snel uit, maar Ambroise vond het zijnet.
Twee minuten later was het aan Antwerp en het was meteen raak. Na een lang uitgesponnen aanval over veel stationnetjes combineerden Di Gregorio en Martin door de Waalse as en vonden op die manier de slim gelopen Oris. Die verschalkte de thuisdoelman met een overhoeks schot. Het bezoekersvak ontplofte na de 1-1. De Sinjoren gingen door op hun elan, gesteund door de uitbundige achterban. Peersman, overgekomen van het failliete Beveren, onderschepte de bal aan de eigen zestien en stormde voorwaarts. Targetman Oris liet goed bijsluiten en vond Martin aan de linkerkant. De mee opgekomen Peersman nam over en speelde opnieuw goed in op Oris, die nu Zevne alleen voor Nkela zette. De nieuwkomer faalde niet en bracht Antwerp in een delirium. 1-2 na 65 minuten, na twee minuten had de Great Old de achterstand omgebogen. Bij de nieuwe spelmaker Baseggio sloegen even de stoppen door toen hij na een late ingreep zijn tweede geel pakte. Na de rode kaart controleerde Antwerp de partij zonder echt gevaarlijk te zijn. Via Oris kwam het nog wel aan kleine kansjes die door Nkela onschadelijk werden gemaakt. Tubize probeerde op de counter een doelpunt te lukken, maar stuitte telkens op een stevige achterlijn. In de slotfase kreeg Wauthy nog geel voor tijd rekken.
Antwerp kon dus na een sterke tweede periode tevreden naar de Bosuil terugkeren. Bij Tubeke toonde Baseggio zich meteen een versterking met zijn gemeten en splijtende passes, maar veel lopen is er (nog) niet bij. Nu is de uitdaging voor AFC het redden zonder de ex-speler van Anderlecht, want hij zorgt toch voor heel wat ideeën en creativiteit en dat zal gemist worden wanneer hij geschorst is. Bij Antwerp maakte de jonge Pelgrims een bevredigende invalbeurt na het uitvallen van De Corte. Benieuwd of deze jonge garde onder de hoede van kapitein Di Gregorio hoge toppen kan scheren in de Exqileague.
