Denken dat alles wel in zijn plooi zal vallen.. grootste fout van mij de laatste maand.
Niks valt in zijn plooi, als je zelf niks beslist. Je hebt je toekomst zelf in de hand. Maar wil ik zelf mijn toekomst kiezen? Op school gaat alles goed, maar is dit wat ik later wil worden? Ik begin steeds meer te twijfelen.
Ik kom steeds terug tot de hamvraag: Wat wil ik later worden?
Kwam er maar een antwoord uit de lucht gevallen, was er maar iemand die mij het antwoord in de schoot wierp. Want zelf kom ik er niet uit.. Moet ik nu beslissen om mijn leven om te gooien en gewoon van studierichting veranderen? Of moet ik doorbijten en voor de zekerheid kiezen?
Ik ben iemand die graag risico's neemt, maar dit kan te veel gevolgen hebben voor later. Ik word vaak omschreven als iemand die van dag tot dag leeft, maar dit bewijst dat ik toch vaak over mijn toekomst pieker, en dat dit niet enkel over vandaag gaat.
Mijn hoofd draait op volle toeren, en als ik aan anderen hun mening vraag, zeggen ze: 'Dat is iets wat je zelf moet beslissen.' Maar ongevraagd beslissen ze wel over mijn liefdesleven.
Dus als ik niet om hun mening vraag, krijg ik ze. En als ik ze vraag, moeien ze zich liever niet. Logisch toch?!
Op dit moment is het chaos, wanorde.. Kon ik maar vluchten van de aarde, kon ik maar op een andere planeet gaan wonen en gewoon toekijken hoe iedereen het hier doet.. Ik wil zelf niet deelnemen aan deze wanorde, maar je wordt er in gesmeten, en er is geen weg terug.
Kon God geen toekomstmachine uitvinden, die je vertelt wat er jou te wachten staat, welke keuzes je moet maken en vooral wat je niet moet doen.. We verbannen alle fouten uit deze wereld, hoe zou het er dan uitzien?
Ondertussen zit ik nog altijd met honderd dilemma's en ben ik bijna hersendood, omdat ik niet meer logisch kan nadenken. Maar zoals het liedje zegt dat hier nu speelt: 'Ik ben nog niet dood!' Dus vergeet me niet! Ik red me wel.. maar deze put is toch wel heel diep.
Gelukkig kan ik 's avonds mijn zinnen nog wat verzetten, en mijn zorgen uitstorten aan de telefoon tegen de persoon wie ik eigenlijk niet horen mag..
Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? (Het mezelf moeilijk maken, daar zou ik de Nobelprijs voor kunnen winnen)
Titels verzinnen die bij je huidige situatie passen, dat ligt me wel. Deze titel omschrijft volledig hoe ik me nu voel. Enkel heb ik de moed nog niet gevonden om voor de achtste keer terug recht te krabbelen.
Tijd heelt de wonden zegt men.. Maar tijd kan ook veel kapot maken naar mijn mening. Overlaatst vroeg iemand om tijd te geven. Dit deed ik dan ook.. Maar hij vroeg te veel tijd, tijd waarin ikzelf ook kon nadenken, beslissingen kon maken en conclusies kon nemen.
Nadat de tijd verstreken was, kwam hij met het antwoord dat ik al maanden wou horen.. Maar wou ik dit nu nog horen? Mijn inzicht was totaal veranderd door de tijd.. Heeft de tijd dan een relatie gebroken? Of heeft de tijd me net een duwtje in de rug gegeven om zo te weten komen wat ik echt wil?
Is tijd altijd even goed? In deze situatie is er te veel tijd verstreken. In mijn ogen had het sneller moeten gaan, zodat ik zekerheid kreeg en zodat ik mij ten volle in de relatie kon smijten.
De lange tijd die hier over ging, heeft er voor gezorgd dat ik nieuwe mensen leerde kennen, nieuwe inzichten leerde verkennen, nieuwe plaatsen ontdekte en vooral mezelf beter leerde kennen.
De tijd die ik hier kreeg, leerde me dat ik me kon amuseren zonder iemand standaard aan je zijde.. Het opende me de ogen, dat ik sommigen echt had verwaarloosd.. Personen die ik erg aangenaam vond, gewoon door de tijd vergeten.
Daarom ben ik de tijd ook dankbaar, want het heeft me opnieuw de kans gegeven om die mensen te leren kennen.
Moet ik dan ook nieuwe kansen uitdelen aan mensen?
Het eerste berichtje hier, en wat is het raar om alles neer te schrijven en niet eens weten of iemand het ooit gaat lezen.
Ik ben hier niet om het feit dat mensen het lezen, ik ben hier om te kunnen schrijven, en zo alles te kunnen ordenen. Mijn gedachten van A tot Z.
Mijn hoofd is momenteel één chaos.. Ooit al eens meegemaakt dat je zelf niet meer weet wat je denkt?! Dat overkomt me nu..en ik vind nergens rust..
Mijn lichaam en ziel stagneren. Ik kan niet verder naar de toekomst, maar ook niet terug naar het verleden..
Waar ben ik dan nu? Wat wil ik nu? Weet ik wat ik zelf wil? En hoe ga ik ooit te weten komen wat ik zelf wil?
Hoe kan je vooruit gaan als je niet weet je gevoelens zijn? En wat de gevoelens van anderen zijn? Wil ik wel vooruit?
Want ik weet als ik vooruit wil, moet ik kiezen! En kiezen is verliezen..
Er spelen zoveel keuzes momenteel, dat ik ze gewoon uitstel zodat ik er niet over hoef na te denken.. Maar van uitstel komt afstel? En afstel betekent dat hier, iedereen verliezen? Dierbaren verliezen?
Moet ik geven om de mening van anderen? Want als ik naar anderen luister, is de keuze snel definitief.. Maar wil ik wel luisteren? Want anderen weten nooit in detail hoe ik me voel.. En kunnen anderen een beslissing voor mij maken?
De prioriteit voor mijzelf is momenteel het ik beschermen.. Ik ben de laatste tijd veel gekwetst, en ik wil dit niet meer. Soms is afstand nemen, beter. Soms kan je door afstand te nemen meer bereiken. Dat heb ik wel geleerd de laatste tijd. Maar afstand nemen van personen is niet makkelijk..
