Omdat we twee doorgedraaide jonge vrouwen zijn met persoonlijkheidsstoornissen ( ik in ieder geval heb een theatrale persoonlijkheidsstoornis, en kvermoed dat Vanessa een  identiteitsstoornis heeft) besloten we om eens zomaar in Rijsel te gaan shoppen.
Zo gezegd zo gedaan. Vanessa (altijd degene die het opzoekingswerk moet doen, waarvoor dank) sprokkelde informatie bijeen, door gebruik te maken van het fantastische Google. Zo ontdekte ze dat het Shoppingcenter Euralille meer dan 100 winkels heeft, waaronder een Bershka, H&M, enzoverder. Dat leek ons geweldig! Waardoor we natuurlijk helemaal verkocht waren en onmiddellijk wilden vertrekken.
Daarna zocht ze ook hoe we er het best naartoe zouden rijden. Want we hadden geen GPS ( ik ben een ongeloofelijke kluns met die dingen) dus zouden we het op de old-fashioned way moeten doen: de weg netjes noteren. Aangezien Vanessa het opzoekingswerk had gedaan, was het mijn taak om te noteren. Zo keurig mogelijk (en met het puntje van mijn tong uit m'n mond, wat erop wees dat ik me ten volle concentreerde) schreef ik alles op precies zoals Vanessa voorlas.
En daarna op weg!
Ik had de uitermate belangrijke taak om te rijden, Vanessa zou me gidsen. Allemaal goed en wel, maar als je weet hoe ik mijn auto bestuur, hmmm. Voor meer informatie kun je terecht bij Dimitri Deman, die verklaarde dat hij 'het van angst bijna in zijn broek doet' als hij bij mij in de auto zit. Of bij Adriaan Vercauteren, 'zijn tikker ging toch eventjes heel snel'. En dan kun je het natuurlijk ook nog navragen bij Sam, mijn broer die iets minder subtiel is 'Julie probeer je me te vermoorden of wat???!!!'
Maar goed, uiteindelijk is de rit heel vlot gegaan, ik was extreem trots op  mezelf. Enige minpuntje was dat we zeker meer dan een uur in het centrum van Rijsel hebben rondgereden, omdat we blijkbaar ergens verkeerd gereden waren.
Dus besloten we de weg te vragen, en ons Frans weer eens boven te halen.
Vanessa had het briljante idee om de weg aan een politieagent te vragen. Het was nogal lachwekkend, het enige wat ze met zekerheid wist toen ze terug in de auto stapte, was dat de agent een enorm grote neuskeutel in zijn neus had zitten.
Uiteindelijk, na nog een paar mensen te hebben geraadpleegd en geploeter door het centrum, vonden we Euralille!
Natuurlijk hadden we honger gekregen van de lange, vermoeiende rit dus besloten we om eerst een hapje te eten.
Wat terug heel wat frustraties opleverde, want bestel maar eens eten in het Frans als je dat niet gewoon bent, het is toch weer even denken.
Na ons hapje namen we een grondplan in de hand en gingen op weg. Ik zal je niet vervelen met de details zoals wat we allemaal aangetrokken hebben enzo, maar het was gezellig. Toch waren we eigenlijk wel wat teleurgesteld omdat we het in 2 uren al allemaal doorlopen hadden.
Voor we terug naar huis zouden gaan, liepen we nog even snel de Quick binnen voor een snack.
Maar toen we terug naar de auto wilden gaan, zaten we even in de problemen. We hadden hem namelijk geparkeerd in de ondergrondse parking. Maar op welk level? En welk cijfertje? En welk lettertje? En wat voor kleur? Na eventjes goed nadenken (Vanessa wist het level, ik het cijfer) en zoeken vonden we hem toch terug (enorme opluchting).
De rit terug verliep heel vlotjes en rustig (Vanessa dommelde steeds maar weer in).
En dat was dan dat, de Loentjes in Frankrijk!

Julie&Vanessa
de Loentjes
x

02-05-2009 om 00:00 geschreven door de Loentjes