Na een lange tijd geen oog gehad te hebben voor mijn blog voel ik dat het mij toch zou kunnen helpen. Misschien..
Zoals ze in het Engels wel eens zeggen, 'to feel sorry for yourself'. Dat wil ik zeker niet doen maar het probleem is dat ik niet veel mensen in mijn leven heb en daarom ook niet veel mensen heb die om mij geven. Ik mag niet overdrijven want mijn vriend geeft enorm veel om mij en zou de maan verzetten als ik het hem vroeg.
Het gaat eerder om mijn familie, mijn broer, mijn mama, mijn papa. Voor hen is het vaak moeilijk om een manier te vinden om met mij om te gaan. Dit kan natuurlijk aan mij liggen maar in het leven komt alles toch langs 2 kanten zou je denken. In mijn gezin is dat niet zo. Het is de bedoeling dat ik mij voortdurend aanpas en ja knik. Terwijl de rest zijn eigen ding blijft doen.
Ik begrijp dat niet alles wat ik doe juist is maar een slecht persoon kan ik ook niet zeggen dat ik ben. Ik doe zeer hard mijn best om niet altijd de slechte dingen te denken maar het wordt me soms wel heel moeilijk gemaakt.
Misschien doe ik te veel moeite, wil ik 'goed staan' bij iedereen. Maar waarom? Is het omdat ik in het verleden al de vrienden die ik had, wegduwde met mijn domme gedrag? Is het omdat ik niet weet hoe ik moet omgaan met mensen? Ik weet het echt niet. Maar een ding is duidelijk, ik heb nooit echte vrienden gehad en als zo'n relatie in ombouw was, verpestte ik het op een of andere manier.
Misschien hadden mijn ouders en mijn broer mij ook al lang uit hun leven verbannen als ik geen familie had geweest. Maar ze kunnen niet anders, ze zijn mijn familie.
Er zijn zoveel 'misschiens' en 'wat als' in mijn leven.. Ik vraag mij af hoe je daar een antwoord op krijgt.
28-08-2014 om 11:41
geschreven door LMX
21-02-2014
21 februari 2014
Wat is een normaal leven? Wil normaal zeggen dat je doet wat iedereen doet? Je gaat naar het middelbaar, je gaat verder studeren, je gaat werken, je sticht een gezin en wandelt in de voetsporen van iedereen in je omgeving. Is dat een normaal leven?
Ik wil niet zijn zoals iedereen. Zo heb ik nooit willen zijn.
In de lagere school onderscheidde ik mezelf van de andere door te vechten met iedereen. Soms denk ik dat ik die dingen deed om aandacht te krijgen maar toch heb ik bang van mezelf. Ik weet waartoe ik instaat ben. Vroeger had ik nergens controle over, zeker niet over mijn agressie. Nu heb ik die wel maar nog steeds ben ik bang. Ik weet dat ergens diep vanbinnen dat monster nog zit maar ik wil niet dat het terug naar boven komt.
In mijn dromen overmeestert het monster me vaak. Dan wordt ik zwetend wakker van angst, ben ik een hele dag een ander persoon. Ook al weet ik dat het enkel een droom was, beïnvloed het mijn dagelijkse leven enorm. Volgens mijn mama moet ik zulke dingen meteen van me kunnen afzetten. Moest alles zo gemakkelijk zijn, dan waren alle mensen in de wereld gelukkig. Ook zij die niets hadden, zij die leven in oorlog, zij die niet zichzelf mogen zijn. Niet dus!
Er zijn veel mensen die niet willen leven volgens de standaard die mensen verwachten, die toch bereiken wat zij uitstippelde als hun pad. Maar hoe doen deze mensen dat? De eerste vraag van vandaag! Maar heb ik al een pad uitgestippeld? Tweede vraag van vandaag! Hoe stippel je dat pad uit? Vraag 3!
Het zal me wel lukken. Ik moet alleen de antwoorden op de vragen van vandaag vinden en ik ben al een stap verder. Dat heb ik vandaag geleerd, ik moet het heft in handen nemen maar stap voor stap.
21-02-2014 om 15:57
geschreven door LMX
20-02-2014
20 februari 2014
Ik ben er in geslaagd, ik ben uit mijn bed geraakt! Met de bijpassende strijd maar het is me gelukt. Ik zou mezelf een schouderklopje moeten geven maar dat vind ik best dwaas. Ik wou dat ik aan iemand kon vertellen dat het een enorme prestatie is voor mij, maar ik deel die dingen niet graag. Zo stel ik me zwak op.
Dit is mijn 2de blog en ik weet al niet echt meer at ik moet schrijven. Gisteren had ik zo veel tegen mezelf te vertellen.. Misschien gaat de volgende beter maar voor nu laat ik het bij dit.
20-02-2014 om 22:42
geschreven door LMX
19-02-2014
19 februari 2014
Dit is mijn eerste blog. Voelt best gek, het is net of ik tegen mezelf aan het praten ben. Langst de andere kant misschien niet slecht.
Ik zou wel eens met mezelf moeten praten. Ik zou mezelf moeten vertellen dat het niet oké is om te liegen, zelfs niet tegen je zelf. Zeker niet tegen jezelf. Het gekste van al is, dat ik een hekel heb aan mensen die liegen. Misschien moet ik dan ook maar een hekel hebben aan mezelf. Of misschien moet ik aan mezelf vragen waarom ik lieg.
Het probleem is dat ik geen antwoord heb op die vraag. Het zou alles wel veel gemakkelijker maken.
Vandaag heb ik het weer gedaan, ik vertelde aan mijn mama dat ik al gewerkt had voor school. Niet dus. Ik kan ook gewoon zwijgen en niets vertellen. Niet dus. Ik moet altijd iets kunnen zeggen, zelfs als het niet waar is. Best gek. Ik vraag me af of ik dat vaak doe. Misschien is het een gewoonte van mij geworden en weet ik zelfs niet dat ik het doe. Ik zal er eens op letten, misschien ontdek ik nog gewoontes waarvan ik geen weet heb.
Ik had beter wel voor school gewerkt, morgen moet ik een taak afgeven en ben er nog niet aan begonnen. Niet slim maar uitstellen en aan de jongens op school vragen, vraagt minder inspanning. Begrijp me niet verkeert, ik doe mijn studies graag en ben geslaagd voor al mijn examens maar als het op planning, inspanning en extraatjes aan komt, kan ik niet op mezelf rekenen. Niet moeilijk dat de jongens in de klas denken dat ik dom ben, ik doe me ook zo voor.
Zo praten tegen jezelf zorgt best voor veel antwoorden op lang onbeantwoorde vragen. Nu nog oplossingen vinden, dan zijn we er. Ik kan niet zeggen dat ik geen moeite doe om te veranderen. Ik heb een bord gekocht waarop ik al mijn agendapunten schrijf en dus ook kan afvegen als ze af zijn. Het startpunt en de intenties zijn er, nu nog het effectieve werk en we zijn op het goede spoor. Maar waar vind ik die spirit om me daar toe aan te zetten. Misschien kent mijn mama of papa het antwoord, of mijn vriend. Zij werken alle 3 en zijn best succesvol in hun leven. Maar hoe vraag je zoiets? Mama, ik weet niet hoe ik mezelf moet motiveren om voor school te werken. Heb jij misschien een tip? Of Schat, hoe komt het dat jij zo succesvol bent in je leven en ik er eigenlijk niet echt iets van bak? Komt een beetje dwaas over vind ik zelf.
Ik zal er eens een nachtje over slapen. Hopelijk vind ik morgenvroeg al een sprankeltje van de spirit want om half 9 moet ik in de les zitten. Niet verplichte lessen zijn in het leven geroepen om studenten het leven zuur te maken. Ze zijn minstens even belangrijk als de verplichte lessen en dus minstens even belangrijk om er aanwezig te zijn, als je wil slagen op het einde van de rit.
