Dit was het dan. Nico kwam achter onze relatie. Ik herinner
het me nog zo. De dood passeerde me. En is misschien gestopt bij mijn
lieftallige Daphne.
Op een dag vroeg Daphne of ik naar de kantine van het
conservatorium. Ze vertelde dat Nico aan het doordraaien was. Ik ging zo snel
als ik kon naar het conservatorium. Ik stond niet stil bij de gevolgen. Ik was
bij de kantine aangekomen en ik kon niemand vinden. Daphne was er niet. Ik besloot
op zoek te gaan naar haar. Ik moest door een doolhof van witte doeken. Ze waren
het gebouw aan het verbouwen, vandaar de witte doeken. Ik kwam aan in de zaal
waar ooit de inaugurele rede was doorgegaan. Daar trof ik Daphne aan, maar ook
Nico. Toen Nico me zag staan, werd hij hysterisch
Hij nam iets uit zijn zak. Ik zag niet wat het was. Tot ik
goed keek en besefte dat Nico voor mij stond, met een geweer. Hij schoot een
keer. Niemand was geraakt. Tot hij een tweede keer en ook nog een derde keer de
trekker overhaalde. Het tweede schot raakte de aquarium en het water stroomde over
ons heen. De derde keer raakte de kogel het lichaam van Daphne. Daphne was lichamelijk
en mentaal gewond. Ik alleen mentaal.
Mijn contact met Daphne neemt geleidelijk aan af. Het is zeer
risico vol wat wij allemaal doen. Brieven naar elkaar, geheime afspraakjes in
geheime kamertje. Mijn vrouw, Paula, en Nico, de man van Daphne, zullen na een
tijd wel iets doorhebben. Het zal snel duidelijk zijn wat er tussen Daphne en
mij gaande is. En wat als ze erachter komen, wat zal er dan gebeuren.
Vandaag spreken Daphne en ik af. Ik vertel jullie straks meer
;)
Ziezo, dit afspraakje zit er dan ook weer op. Ik ben weeral
eens voldaan. Maar ik merkte dat ze vandaag heel anders was. Ze genoot niet en
ze was heel stil. Niet van haar gewoonte.
Ik belde haar zonet. Ik vroeg haar wat er vandaag aan de hand
was. Ik vroeg of er iets mis was met Nico. Ze was stil. Heel stil. Toen ik
alleen nog maar ruisende geluiden hoorde. Vroeg ik wat er nu echt aan de hand
was. Ze zei dat ze het heel riskant vond. Ik vroeg of Nico iets wist van onze
relatie. Neen, hij wist niets over onze relatie. Maar hij raapt wel s morgens de
post van de grond en hij ziet ook dat Daphne en ik veel naar elkaar schrijven. Hij
vroeg eens aan Daphne over wat onze conversaties gaan. Ze antwoorde dat het
niets speciaals is.
Maar ik heb bang dat hij onze brieven ooit zal vinden. En wat
moeten we dan doen?
Sorry, het is al lang geleden, maar ik had het druk. Ons Paula
(mijn vrouw) en Hanneke (mijn kind, die het Down-syndroom heeft) hebben nu
eenmaal veel aandacht nodig.
Na de ontmoeting met Daphne, is ons contact niet meer
gestopt. Een paar maanden na de receptie ben ik bij Nico, Daphne en hun zoontje
Arne op bezoek geweest. Arne was zijn jojo op de receptie verloren. Deze heb ik
dan uiteindelijk terug gevonden. Ik had geen zin om het terug te geven. Dus heb
ik hem bijgehouden. Dan is me doorgedrongen dat dit de enige manier was om
terug in contact te komen met Daphne, niet met Nico, maar met haar.
Jullie weten dat ik een vrouw heb, ik hou van haar. Maar Daphne
is me altijd bij gebleven. Zelfs na tien jaar voel ik nog steeds wat ik dan
voelde. Zij is het gewoon.
Ik wijk af.
Dus zoals ik al zei, na de ontmoeting is het contact niet
meer gestopt. We schreven elkaar eerst brieven. Laat ons zeggen dat onze
brief-periode ongeveer een half jaar heeft geduurd. Nadien werd het telefonisch
contact. Ondertussen hadden we wel al eens een paar keer afgesproken. Onze geheime
afspraakjes waren niet de meest normale afspraakjes. Meestal eindigden onze
afspraakjes in bed. Beide bezweet, naakt en voldaan. Mijn oprechte excuses voor
deze details. Maar jullie hebben geen flauw benul. Wat zij met mij kan doen maar
zij is niet de enige met wie ik soms in bed beland
Ik kom net
uit mijn bed. Na een zware dag (gisteren ben ik naar die rede geweest) heb ik
nu toch wel nood aan rust. Volkomen stilte. Na een auto rit van vier uur, was ik
toch eindelijk aangekomen in Sterdrecht. Hier ergens in een gebouw ging de rede
door. Ik vond eerst niet waar ik moest zijn, dus heb ik nog een hele tijd in de
regen moeten rond dwarrelen tot ik het gebouw had gevonden.
Ik ging naar
binnen. Daar ergens boven, naast het middenpad was nog een plaats waar ik niet
snel zou opvallen. Daar zat ik dan, klets nat van de regen, in een overvolle
aula. De inaugurele rede ging over fossielen. Na de rede was er een receptie. Ik
had van Nico al een teken opgevangen dat hij me zou spreken na de rede, tijdens
de receptie.
Eenmaal op
de receptie kwam ik oude bekenden tegen. En toen, toen liep de daar Daphne. Mijn
jeugdliefde, waarop ik eigenlijk nu nog steeds een crush op heb, liep daar. Nog
steeds zo mooi ik moest en zou haar spreken! Stiekem hoopte ik ook dat we onze
erotische momenten opnieuw zouden beleven, na onze ontmoeting. Ik geef jullie
misschien best geen pikante details!
Die dag, de
dag dat plots weer alles veranderde. De dag waarop ik naar mijn brievenbus
ging. Dat doe ik wel elke dag, maar deze keer was de post speciaal. Er zat een
dubbelgevouwen papiertje in. Ik deed het papiertje open en daar stond het dan. De
woorden die alles veranderden. Je komt toch? Hartelijk. Nico. Stond er te
lezen. Het was geschreven met een vulpen die een dunne punt had en de inkt was
zwart. Jullie vragen jullie wel af, waar was die gek nu op uitgenodigd? Wel, ik
was uitgenodigd om een inaugurele rede, van mijn jeugdvriend Nico, bij te
wonen.
Ik vond het
al heel raar om een briefje te krijgen van Nico. Maar wat ik nog vreemder vond
was dat hij echt me echt wil zien. We hebben elkaar al jaren niet meer gezien
en laat staan dat we elkaar nog hebben gesproken. De laatste keer dat ik hem
heb gezien was na dat we zijn afgestudeerd. Wat niet abnormaal is. We wilden
beide carrière maken. Dat is Nico volledig gelukt, over mij zullen we maar
zwijgen. Voor dat onze vervreemding echt is begonnen, schreven we elkaar nog
brieven en we stuurden ook nog kaartjes. Maar dat hield al snel op. We hadden
geen tijd meer
