13-01-2014 om 00:00 geschreven door Fleur  

TWIJFELS - rust - keuzes -

Op de dag van je trouwgelofte voor een persoon kiezen om dan heel je leven met die consequentie te 'moeten' leven.  Liever kies ik er elke dag voor om met hem samen te zijn. Omdat ik wil, niet omdat het ‘moet’ of bij gebrek aan eigen keuze.

Klinkt mooi, toch? Maar hoe vermoeiend is dit?

Net zoals ik niet kan zeggen dat ik heel mijn leven vegetarier ga zijn en dus nooit of te nimmer meer vlees ga eten.

Liever kies ik bij elk gerecht er heel bewust opnieuw en opnieuw, telkens opnieuw voor om voor het vegetarische alternatief te gaan, uit overtuiging op die moment,

niet omdat ik ooit eens beslist heb om geen vlees meer te eten.

Klinkt ook heel erg mooi. En ergens ook makkelijk, want zo moet ik me niet binden, moet ik niet op lange termijn me engageren tot iets.

Twee dingen waar ik het best moeilijk mee heb: binden - lange termijn.

Consequentie: elke dag, zelfs 2,3 soms ook wel 5,6x per dag de keuze moeten maken vlees of veggie. En dat is maar één voorbeeld, zo doe ik dit met tja ongeveer alles, waardoor ik heel de dag keuzes moet (mag?) maken:

neem ik die job aan of niet (als zelfstandige krijg je regelmatig jobvoorstellen, korte opdrachtjes);

kan ik die broek nog één keer aandoen (omdat ik niet consequent propere kleren/vuile kleren heb, maar letterlijk een heleBOEL tussenin kleren);

hoelaat sta ik vandaag op (wakker om 6u15, maar hoef nergens dringend te zijn, pas werken om 14u, dus zou ik wel echt opstaan nu, om 6u15);

Hoogstwaarschijnlijk hakken mensen net daarom knopen door op lange termijn. Daarom bouwen mensen regelmaat in, staan ze elke dag op hetzelfde uur op.

Om niet elke dag ontelbaar kleine knoopjes in stukken te moeten hakken. Lijkt me wel een mooie energiezuinige regeling.

Het is echter wel door bij dingen opnieuw stil te staan, dat je jezelf de ruimte geeft om ook verandering in je leven toe te laten. Zo ontdek je misschien dat, ondanks dat je elke dag opstaat om 7u30, opstaan om 7u17 véél beter aanvoelt. Af en toe jezelf de kans geven om zaken vanuit een neutraal standpunt te benaderen.

Zo staat de Duif houding (yoga) vanaf de eerste seconde ik die pose gedaan had, geregistreerd in mijn grijze massa als 'OMG, hoelàng nog?!?'. Als ik tussendoor

deze houding eens niet als neutraal had benaderd, zou ik niet ontdekt hebben dat door de lessen heen, het gevoel bij deze houding volledig omgeslagen is naar 'hmmm nice strech'.

Jij verandert door de jaren heen als persoon, dus waarom zouden  je gedachten en gevoelens  bij bepaalde situaties en personen, niét veranderen?

Antwoord je nog steevast 'spaghetti' als iemand vraagt wat je lievelingseten is? Wel, misschien is dit sinds de 'vriendenboekjestijd' toen je 8 was, wel veranderd?

Misschien is blauw helemaal niet meer de mooiste kleur van de hele wereld en hoogstwaarschijnlijk wil je al helemaal geen brandweerman meer worden.

Goed dus om af en toe je mening-reset knop aan te zetten.

En dat gaat enkel als je niet 100% blijft vasthangen aan je keuzes (van het verleden) en handelingen (in het heden).

Ontdek je zelf soms terug opnieuw. Maar bezorg jezelf rust door af en toe voor langere termijn te beslissen (ik ben veggie, wat niet betekent dat ik niet nog steeds

de keuze kan maken om op een bepaalde moment vlees te eten). Durf te beslissen en twijfel nadien niet over je keuze.

Brengt ons bij de volgende afwegingen:

Brengt dagelijkse sleur euh routine rust in je hoofd omdat het voor een basis zorgt?

Is kiezen verliezen? Of net niet?

10-01-2014 om 10:59 geschreven door Fleur  

2014 gaat van start met een nieuwe maan, die symbool staat voor vanaf nul op te bouwen, de krachten toe te laten nemen, richting volle maan. Toppunt van onze kracht!  Veel krachten zijn in drievoud, om meteen de meest bekende als voorbeeld aan te halen: de heilige Drievuldigheid (zie Bijbel voor meer info). Maar ook bij de Indische Ayurveda ‘leer van het leven’ heb je drie types (Pitta, Kapha en Vata), de Hindoes hebben Brahma, de schepper, Vishnu de onderhouder en Shiva, het transformerende . En daar komt het vaak op neer: krachten die elkaar aanvullen en/of versterken, maar kort samen te vatten tot: neutraal, positief en negatief. Zo simpel zou het kunnen zijn of zouden we het kunnen zien.  Water is neutraal, colalight breekt onze eigen energie af terwijl een vers fruitsapje opbouwend werkt. Nieuw jaar, nieuwe maan, opbouwend starten? Niets dat zoveel energie geeft als jezelf omringen met positieve mensen die meerwaarde aan ons leven geven, die zorgen voor onze vitamine ACE en de rest van het arsenaal vitaminen en mineralen. Vrolijke gedachten die onze wortels en onze zilvervliesrijst zijn.  

Runaway actor

Heerlijk! Nieuwe maan, nieuw jaar, het gevoel dat je gewoon opnieuw kan beginnen, vanaf nul, alsof het leven plots een onbeschreven blad is.  Pjieeuuwww reset knop in jezelf ontdekken!  Zalig!  Om dan te ontdekken dat het in de realiteit slechts bij het reset-Gevoél blijft, omdat het leven niet is als een film waar je gewoon take 48 kan overdoen om een nog nét iets betere take 49 als voorlopig definitief te nemen. Het leven is een toneelstuk. En wel één zonder generale repetitie. In het beste geval denk je eerst en doe je het dan. Daar komt onvermijdelijk bij kijken dat je af en toe op je gezicht gaat, dat je het publiek teleurstelt. Het publiek dat bewust kiest om naar het toneel te gaan en niet naar de film. Het publiek dat kiest voor puurheid boven special effects. Misschien ook wel het publiek dat stiekem geniet van de kans dat de acteur op zijn bek gaat. Het zal zijn zoals het is. Je kan iets in je hoofd hebben, maar de kans is groot dat het anders uitdraait. Dat de acteur in het midden van het stuk beslist (beseft?) dat dit het toch niet is. “sorry mensen, goh, ik besef dat ik echt niet thuis hoor in zo’n dramatisch stuk. Dooei.” Of nog beter: de gevoelig geachte acteur die zich overgeeft in een romantisch stuk om dan te verdwijnen en te verschijnen in het toneelstuk next door als een masochistisch  ‘IK heb de touwtjes in eigen handen hahahahaaaa’ karakter en daar overtuigend in te schitteren. 

Rots keert terug tot kei

Je bent hoe je bent. Maar wat als je niet altijd bent hoe je bent? Wat als je heen en weer gegooid wordt tussen allerlei emoties? Tussen fierheid op jezelf en schaamte om jezelf.  Misschien zelfs niet eens schaamte om wat je ‘fout’ gedaan hebt, maar zelfs schaamte om je succes? Want verdien je dat wel echt? Of beter: is het wel je eigen verdienste? Komt het niet door omstandigheden dat je project tot succes geleid heeft?
Wel, misschien een goede reden om te stoppen verantwoordelijkheid van je af te duwen. Verantwoordelijkheid voor je eigen succes. Ja, het komt door de beslissingen die je genomen hebt, door de energie die je erin gestoken hebt en ja, ook door het toeval en dat tikkeltje geluk, net zoals bij iedereen. Dus wees verdorie fier op wat je bereikt hebt! En laat dit gevoel je sterken om ook verantwoordelijkheid te nemen voor de dingen waar je minder trots op bent. Je hebt op een te zalig in hogere sferen verkerend feestje gekust met de persoon die op die moment je rots in de woelige nieuwe branding was? Tja, niet fijn om te horen voor jouw elke-dag-rots-in-de-branding natuurlijk. Maar dan moet die rots zelf maar beslissen of hij rots genoeg is om om te kunnen met de tijdelijke rots die ondertussen al niet veel meer is dan een kei, die zich laat meevoeren door de branding, tussen de andere keien, in de hoop zelf ooit een elke-dag-rots-in-de-branding te worden.

Fier als een pauw

Misschien is 2014 wel het jaar waarop we niet opnieuw kunnen beginnen als een onbeschreven blad, maar wel de moment om, vanaf 1 januari, bij de nieuwe maan, met een fierheid in het leven te staan. Fier op de successen maar ook op de schaduwkantjes die je vanuit nature liever verborgen zou houden. Fier zijn op het totaalpakket. Zo fier dat je alles wat je doet of zegt, evengoed letterlijk van de daken zou durven en kunnen schreeuwen. Omdat het leven geen repetitie is, maar het toneelstuk zelf, met acteurs die van hun tekst afwijken, die foutjes maken of zelfs gewoon in het midden van het stuk veranderen van rol. Allemaal ok, zolang je het maar met opgeheven hoofd doet!

01-01-2014 om 00:00 geschreven door Fleur  

10-06-2013 om 13:37 geschreven door Fleur  

Wat kunnen we doen om ons leven en daardoor de wereld tot een aangenamer iets te maken?

Niet dat ik hier dagelijks van wakker lig, maar het is wel een steeds terugkerende vraag, zelfs een terugkerend gevoel als het ware.

Het feit dat je dit hier aan het lezen bent, betekent dat je méér wil zijn dan gewoon een meedraaiend scharniertje in het geheel. Want dat bén je ook.

Ik ben ervan overtuigd dat we niet enkel een onbeduidend deeltje zijn, maar een klein deeltje dat zélf veel kan bepalen.

Heel eenvoudig voorbeeld: door ‘s morgens goedgezind de trein te nemen ga je de wereld niet (drastisch veranderen), maar toch zet dit dingen in gang. 

Stel, je wordt wakker en neemt nog 10 seconden de tijd voor dat je je ogen opendoet om te beseffen wat voor een mooi persoon je bent, hoeveel kansen je hebt en wat een prachtig uniek persoon er naast je ligt. Niet degene die je al door en door kent (dat gevoel kan je misschien wel eens hebben),  maar het gevoel dat deze ene persoon deel uitmaakt van je leven, jou de moeite waard vindt, en je een uniek iets deelt. Je benadert hem vanuit een gevoel van oprechte liefde en dankbaarheid, wil er zorg voor dragen. Je maakt een lekker thee’tje en verrast hem  hiermee. Door dit simpel gebaar zet je een flow van positive vibes in gang: hij is blij dat hij iemand in zijn leven heeft die er voor hem is, die in hem iets méér ziet dan een gewoon iemand en geeft dit op zijn beurt door.  Jij bent blij omdat je hem blij hebt gemaakt, omdat je de kans krijgt dit te doen en stapt goedgezind de trein op. Door je glimlach worden de mensen rondom je onbewust ook meer ontspannen, maken ze zich minder druk in de trein die te laat komt, de studenten die voorsteken, de weinige plaatsen in de trein.  Je knoopt misschien zelfs een praatje aan met het Nederlandse koppel naast je of doet een babbeltje met het meisje dat er wat triest uitziet. En zo kan een random doordeweekse ochtend met dezelfde saaie voorspelbare treinrit toch een klein avontuur, een aaneenschakeling van momenten worden waar je van geniet, waar je blij van wordt.

Denk je eraan iemand te verrassen met een zelfgemaakte kaart? Doe het dan!
Ben je iemand tegengekomen waarvan je denkt dat hij echt goed bezig is? Laat het hem weten!

Is er iemand aan het klungelen met een stratenplan in je stad? Bied je hulp aan!

Wanneer een mevrouwtje jou komt vertellen wat een mooie kleur bruin je huid heeft, maakt je dit gelukkig en denk je meteen: jammer dat dit niet vaker gebeurt. Maar geef je dan zelf regelmatig complimentjes? Of durf je dit niet? Of denk je dat die persoon het al wel zal weten? Wel, onthoud dit: je kan er niets verkeerd mee doen iemand een oprecht compliment te maken. Dus stop met je af te vragen wat die andere persoon dan wel van je zou denken. Vergeet het kleine stemmetje in je hoofd dat zegt dat je stom overkomt of dat het lijkt alsof je iets van hem wil. Allemaal bullshit!
à een makkelijke, simpele en eenvoudige (jaja, 3x hetzelfde, maar toch anders) OEFENING om een actie in gang te zetten J


Be the change you want to see!!

10-06-2013 om 13:34 geschreven door Fleur  

Ik bedoel maar: het fileprobleem gaat hier niet (meteen) mee opgelost zijn. Je gaat niet sneller op je werk toekomen, maar wel rustiger, net zoals vele anderen. Misschien gebeuren er hierdoor zelfs minder ongevallen (en worden extra files vermeden). Want laat ons eerlijk zijn: wie help je ermee met je te ergeren aan die snelle bmw die op dat kleine baantje, vlak voor het kruispunt nog optrekt tot 100km om je toch maar voor te schieten om bij het volgende licht weer gewoon, lekker vlak voor jou te staan? Juist, niemand. Hem niet en jezelf al helemaaaal niet.

Het is een utopie om ervan uit te gaan dat iedereen deze 1 minuut-tip gaat toepassen, dat iedereen hoffelijker en chiller zal zijn in het verkeer, dat besef ik, je hebt anderen hun acties en reacties nu eenmaal niet in de hand. Maar wel die van jezelf. En wat heb je te verliezen met eens te proberen de volgende stress/filerit rustig te beginnen én te beëindigen? AHA, nothing to loose, exactly!

29-11-2012 om 09:41 geschreven door Fleur  

Zo terug zijn van het reizen geeft je toch een speciaal gevoel: het is alsof je in een onzichtbare power-bel leeft, je ziet alles klaarhelder, voelt je bijna boven het geheel uitstijgen, je kan alles beter plaatsen, weet de meest absurde toestanden te relativeren,… 
Zo betrapte ik mezelf daarnet tijdens het fietsen er op dat toen ik voorbij een boekhouderskantoor met grote ramen fietste, ik meteen moest denken aan een aquarium vol zielige visjes. Wie wil er dan ook dag in dag uit in zo’n kantoor zitten en dan op de koop toe nog boekhouder zijn ook?!? Boeiend!!! NOT!! Maar zo ongeveer anderhalve seconde later kwam de volgende gedachte klaarhelder mijn hoofd binnen: wat weet ik van wat zij aan het doen zijn? Wat weet ik van wat hen gelukkig maakt? Van hun passies en dromen en motivatie? Niets dus.
Het gevoel dat alles ok is, dat ieder zijn leven leidt op de manier die hij/zij wil nam het weer van mij over. Iedereen is anders en dat is maar goed ook. De ene staat niet onder of boven de ander. MOOI!

Nog geen 5 minuten later sta ik in de beenhouwer (waar ze welgeteld 2 vegetarische producten in huis hebben) op het punt een paniekaanval te hebben.

Mijn reizigersbel kan me niet beschermen tegen deze Vlaamse vrouwenconversatie, met bijhorende bekrompenheid, maar ook vertegenwoordiger van het typische Vlamingenleventje, waartoe ik ook zou kúnnen behoren, maar wat niet het geval is.

Vrouw 1 (een jaar of 43, waarschijnlijk godsdienstleerkracht ofzo): Goh, dit jaar ga ik niet op verlof hoor. We zijn tenslotte vorig jaar al 2 weken naar de zee geweest.
Vrouw 2 (goedgezette beenhouwersvrouw): Ahja, nee,da snap ik wel. En ge kunt hier ook toffe daguitstapjes maken he?!

Vrouw 1: Ja, zeker en vast! In juni zijn we nog naar het park geweest. Amai, zo tof zeg!

Vrouw 2: Ah, dat nieuw park in Antwerpen? Das schoon he!?

Vrouw 1: Antwerpen? Neeneen! Zo ver gaan we niet ze, mijnen echtgenoot zit niet graag zo lang in den auto. En het vrijbroekpark hier in Mechelen is heel schoon. Eh Laurens (en ze kijkt eens naar haar 14 jarige zoon, die blijkbaar Latijnse studeert.)

Zoon (terwijl zijn ma haar aandacht al terug naar de beenhoudster gaat): Amai, heel schoon.
Vrouw 1: We zijn daar in de paasvakantie ook geweest.
Vrouw 2: Ah, maar dan kan ik nooit, want dan nemen we altijd een week jaarlijks verlof, ge weet wel, voor de grote lenteschoonmaak he. En dan nog op verlof gaan, tja, da gaat ni he, want ik wil wel echt dat dat in die week afgeraakt, anders is da ook geen doen he.
Vrouw 1: Ah ja, natuurlijk. Maar onze oudste zit in zijn eerste jaar op de unief, hij studeert politieke wetenschappen en dan heeft hij blok dus kan ik geen lawaai maken natuurlijk.
Vrouw 2: ah ja, natuurlijk.

Nog even en ik moest overgeven…

Oh god, zonder een oordeel te willen vellen, smeek ik u, laat me aub nooit zo’n bekrompen leven hebben!! Ik hoop zo hard dat ik sterk genoeg ben om mijn eigen pad te (blijven) volgen.

02-08-2012 om 18:19 geschreven door Fleur  

Je leven opvrolijken met leuke dingen. Doen waar je zin in hebt.
Hierbij zoveel als mogelijk rekening houdend met anderen, proberen zo weinig mogelijk mensen te kwetsen, especially the ones you care for the most.

DAT is wat ik wil doen, hoe ik door het leven wil gaan, mijn persoonlijke levensregel als het ware.

Komt er nu nog een puntje bij: luisteren naar je geweten.
En net ontdekte ik dat dat geweten niet in je hoofd zit, maar in je hart.

Rationeel gezien, in woorden gezegd tegen mensen die er buiten staan, valt het allemaal binnen de lijntjes van mijn hoofdregel.

Maar als ik écht luister naar mijn hart, als ik het voorleg aan iemand die de betrokken partijen kent, is het niet (helemaal) ok.
En dan kan ik mijn hart-gevoel gerust wegrationaliseren, geholpen door het advies van mensen die de rationele raad geven, maar eigenlijk wéét ik het.

Er bestaat misschien nog iets als mindfucking (je gedachten zelf willen beïnvloeden, ompraten, om de tuin leiden), maar heartfucking bestaat sowiso niet.

Dus ik weet wat me te doen staat:
kiezen voor het juiste, en in dit geval, het leuke opgeven.
Want leuke dingen doen met een slecht geweten, werkt niet.

Helaas weet ik niet of ik sterk genoeg ben, integer genoeg? Houdt de angst iemand te verliezen me tegen. Ben ik niet helemaal overtuigd dat het leuke niet kan verdergaan zonder anderen te kwetsen. Of maak ik mezelf dit wijs en bestaat mindfucking dan toch?

En op zo’n piekermomenten, dillemamomenten, kom ik in mijn natuurlijke modus van afwachten en hopen dat het zichzelf oplost.
Soms is het het best om niets te doen, toch?

01-08-2012 om 11:11 geschreven door Fleur  

Een woord, en (vooral) een activiteit waarvan het ieder zijn taak is om het te helpen inburgeren in deze wereld waar lichamelijk contact zo goed als uitgestorven is.
Een actie die endorfines vrijmaakt, die hoofdpijn wegneemt, die je weerstand verhoogt en die, ondanks deze talrijke, niet te weerleggen voordelen, beschouwd wordt als een freak-activity.
Een gebaar, in tegenstelling tot een hoofhuidaanraking bij de kapper, een warme touch door de masseuse, een correctie bij de yogales, een bijsturing bij de kinesist, niet geaccepteerd wordt.

Als je het mij vraagt, is het meer dan hoog tijd om deze ondergewaardeerde werkwoordsvorm te upgraden.
Iedereen wordt toch graag aangeraakt? Iedereen krijgt toch graag een (gezichts)massage? Iedereen mist toch weleens de warme knuffels van zijn ouders uit zijn kindertijd? Of vergis ik me schromelijk?
Jammer dat onschuldige (want over deze kriebels gaat het hier), met wederzijdse toestemming gegeven kriebels als een rariteit veel te zelden opduiken.

Wel, IK engageer me bij deze als kriebel ambassadrice en zal de momenteel nog ondankbare taak op mij nemen en om dit positieve, leuke fenomeen uit de rariteitensector te halen en te opwaarderen tot een attractieve bezigheid onder vrienden.

Bij deze, een welgemeende kriebel, met een extra portie endorfines, speciaal voor jou (indien gewenst en indien we vrienden zijn)!  

10-06-2012 om 16:17 geschreven door Fleur  

Vreemd wordt pas vreemd in vergelijking met iets minder vreemd

Momentje voor mezelf om de relaxte sauna dag te laten inwerken, om de dag af te sluiten. Lekker alleen, met mijn gedachten. En met Saya, onze lapjeskat (wist je dat slechts 1 op 4000 lapjeskatten mannelijk zijn?), die hier naast de hangmat zit. Ah, en met nog een andere kat, dus echt alleen zijn kan je het niet noemen. Wel gek, die katten. Zitten ze daar een beetje naar elkaar te kijken. Stomme katten, denk ik dan, in plaats van wat te gaan spelen ofzo, nee gewoon blijven zitten en kijken. “Gaan jullie nu echt gewoon zitten en kijken naar de andere kat?” vraag ik hen. Vreemde wezens, die katten.

*stiltegedachtenmomentje*

*momentje van besef*

Wel, misschien zijn ze toch niet het meest vreemd, niet zo vreemd als een mens die gewoon zit te kijken naar (andere) katten… 

Wonderfull those slow motion thoughts

Heerlijk… het moment dat je bij een heldere nacht naar boven kijkt, de sterren je toelachen als pretlichtjes in de verliefde ogen van de jongen van je hart.  1000en sterren, waarvan de 2 pretlicht sterren je aandacht vasthouden. Je registreert hoe deze 2 sterren naar elkaar toegaan, je voelt hoe je gedachten traag als in een trance gevormd worden, om een moment later te beseffen dat die pinkende ster veel wegheeft van een vliegtuig.  Gek hoe iets natuurlijks als een ster wel heeeel erg kan lijken op zoiets artificieels als een vliegtuig. Zoveel gelijkenis, het kan bijna geen toeval zijn. Misschien is het geen toeval. Misschien IS  het 'gewoon' een vliegtuig.

 Horizon Spotting, oftewel Anti oogklep behavior:

Kom buiten, doe iets  (stop sitting still, come out of your house)

Maak je lang (don’t try to fit in)

VerRIJK je horizon (wees niet bijziend, stop je zintuigen armer te maken)

Wees fier (maak je niet langer kleiner)

Kijk verder dan je neus lang is (step out of your comfort zone)

10-06-2012 om 15:52 geschreven door Fleur  

Mensen* zijn zoooo goed in hun agenda volplannen. Want een volle agenda betekent dat je sociaal geslaagd bent. Als je iemand wil die je badkamer komt zetten, hoor je toch ook liever dat hij het superdruk heeft maar voor jou een gaatje vrij zal maken, dan dat zijn agenda helemaal leeg is? 
En met een volle agenda hoef je niet te vaak stil te staan bij andere dingen. Bij misschien wel belangrijkere dingen. Geeft best een veilig gevoel, toch? Alhoewel, als je echt helemaal eerlijk bent, weet je wel dat er niet zoiets als mindfucking bestaat. Je kan jezelf niet iets wijsmaken, want je wéét het al… Best lastig!

Sinds kort reserveer ik een kort bezinnings/meditatie/me-time/dagoverloop/… momentje in de hangmat voor ik ga slapen. Een momentje om de dag te overlopen, om de gedachten toe te staan zich willekeurig, min of meer ongevraagd aan te bieden. Regen of zonneschijn, donkere lucht of dramatische hemel, volle maan, geen maan. Maakt niet uit. Ja, soms is het koud. En nat ook. Maar is dat erg? Doodvriezen zal wel niet en warm wordt je ook wel weer. Hoort bij de gedachtenstroom, bij het beleven op het moment.

Soms moet je een zwart gat, een moment van reflectie, van doemgedachten, angsten,  toelaten om met neutrale gedachten verder te kunnen gaan.

Soms moet je een beetje durven sterven om weer echt tot leven te komen.

* met mensen bedoel ik dus ook (vooral?) mezelf

09-06-2012 om 00:00 geschreven door Fleur  

Last night the DJ saved my life…
He charmed me, kissed me and I gave him a ride.

Al de rest ging zo snel, voor ik het weet zat ik in een stroomversnelling, in een roetsjbaan richting 7^e hemel

Als hij me vastneemt, me nog nét niet pijnlijk platdrukt tegen zichzelf, kan ik alleen maar denken ‘laat me please please please niet los. Nooit meer’. Mijn hersenen zijn al even gestopt met denken, met willen denken. Ik wil enkel voelen. Hem voelen. Hem aankijken, minutenlang, met een gepassioneerde nieuwsgierige liefdevolle blik, terwijl ik mijn binneste helemaal week voel worden. De minuten waarin we letterlijk in slow motion kussen, lijken eeuwen te duren en nog zijn ze te kort. Het valt niet te verklaren, ik wil het niet verklaren, daarvoor voelt het te goed. Te puur. Het voelt als volledige overgave, een soort oer-gevoel. Maar ik kan niet verhinderen dat er zich na een tijdje vragen aandienen. Waarom voel ik dit? Wil ik dit wel? Gaat het niet te snel? Is het iemand voor mij?
En helaas, helaas is het rationele antwoord  Ik weet het niet...
Maar mijn lichaam en gevoelens willen zo graag zo ontzettend pijnlijk hard bij hem zijn. Mijn lichaam wil zich terug volledig in die overgave storten, zodat de rationaliteit het onderspit moet delven en ik elke vrije moment mijn oerkrachten volg, ten koste van mijn vriendinnen, van gezond eten, van mijn dierbare nachtrust, van de tijd voor Saya, van …  al wat op die moment minder belangrijk is

Paar weken, vele slapeloze nachten, te weinig maaltijden en teveel cafeïne-opstootjes later:

Nog steeds kan ik tijdens onze urendurende kussen niets anders denken dan ‘laat me nooit nooit meer los’, maar van de moment dat dat toch gebeurt, dat hij me loslaat, wordt het besef elke keer groter dat we niets gemeen hebben, dat we zo goed als nergens over kunnen praten. En tot hier was dit goed voor mij, had ik genoeg aan verdrinken in elkaars ogen, gevoed worden door de passie die door onze lichamen woedt, maar daarbuiten wil ik méér.
Onze kussen zijn zo intens, dat de stoffen die mijn lichaam aanmaakt niets anders dan een natuurlijke drug kunnen zijn. Een sterke drug. Één waarbij je al snel vergeet dat je méér wilt dan onze lichamelijke ideale match en je niet anders kan dan méér willen van die drug.

Helaas, als 2mensen niet dezelfde verwachtingen hebben, als de één meer wilt dan de ander, kan het ‘iets’ niet blijven duren. Als hij een relatie wil omdat hij in ons alles vindt wat hij van een relatie verwacht en als ik een relatie wil, maar niet met hem omdat het niet is wat ik van een relatie verwacht, kan het niet anders dan eindigen.
En dit kan op 2 manieren: het kan uitdoven of het kan ontploffen. Bij ons is het het 2^e geworden. Onze romance is van de ene dag op de andere ontploft; op dinsdag, 14 februari…

Achteraf gezien wéét je alles op voorhand. Weet je dat het niet kon blijven duren, maar je staat niet stil bij het stoppen van iets waar je op het moment zelf zo intens in zit.
Het is als zwemmen in de zee, je amuseren, een ontspannen gelukkig gevoel hebben. Dan komt er een golf, je springt op je surfplank, je voelt je gelukzalig, stijgt boven jezelf uit en staat er niet bij stil dat die golf niet kan blijven duren. Je wil er niet bij stilstaan. Je wil niet dat het stopt. Ook hier 2 manieren om te stoppen: je kan eindigen door de golf uit te doen  en rustig te landen op het strand of je kan je er volledig in verliezen en in een wasmachien terechtkomen.

Ik zit in het wasmachien…

19-02-2012 om 00:00 geschreven door Fleur  

Wakker worden met wild kloppend hart, met het heerlijke besef wéér het gevoel te hebben dat de wereld naar me lacht zodat ik zo hard teruglach dat het wel een belachelijk zicht moet zijn. De reden dat mijn hart zo druk bezig is bloed rond te pompen is enerzijds te wijten aan de gelukzalige energie die in mijn bloed door heel mijn lichaam verspreid wordt,

Anderzijds door de hoeveelheid pepmiddelen in mijn lichaam. De afgelopen nacht was, mede dankzij de redbull en de rilatine, een prachtnacht. Bijna magisch, energiegevend, betoverend en dit alles op een niet melige manier nog wel.

Samen met Anke en Klaartje gelachen, gedanst, de clown uitgehangen, gekust, gerijmd tegen de sterren op en nog veel meer. Ik was aan het vliegen, steeg ver boven mezelf uit, voelde me zoals ik me op mijn 21^e elk weekend wel eens voelde: het zo naar je zin hebbend, zonder het besef dat die momenten zeldzamer worden met elk uur dat de zon 15° aan het firmament verschuift. Het zo naar je zin hebbend dat alle onzekerheden nooit hebben lijken te bestaan, dat alle issues die soms wekenlang door je veel te volle hoofd spoken, zover weg zijn dat het bestaan van een ander universum een evidentie is.
Het geheel van onverwachte wendingen die avond was zo verhelderend leuk dat mijn val van die wolk, drijvend in het gevoel dat euforie het dichtst benadert in onze op die moment beperkt lijkende woordenschat, nog niet in het vizier was die ochtend after the night before. Integendeel, wakker wordend op mijn wolk, vermomd als mijn eigen 180 Malm, bleef de glimlach onverstoorbaar op mijn gelukzalige gezicht gekleefd. En zo, op mijn 180 Malm wolk, besefte ik dat ik me voor 2012 niets méér kan wensen dan wat 2011 me gebracht heeft.
Dit besef, het besef dat ik mezelf vanuit het binnenste van mezelf écht gelukkig kan noemen, heeft lang op zich laten wachten, maar nu het er eindelijk is, wordt het omarmd, zonder te verstikken. Gekoesterd, zonder verwachtingen.

Mijn hoop gaat ernaar uit dat ik in 2012, nee, vanaf 2012 zo tegen het leven mag aankijken:

Het te omarmen

           … zonder te verstikken

Het te koesteren

           … zonder verwachtingen

2011

Don’t cry because it is over

Smile because it happened!

10-01-2012 om 19:26 geschreven door Fleur  

22-10-2011 om 14:19 geschreven door Fleur  

Ik mis mezelf. Zoals dat je een vriendin kan missen die je al een tijdje niet meer gesproken hebt, waar je je van afvraagt hoe het met haar gaat.

Zoals dat je zin hebt om weer samen leuke dingen te doen, zoals vroeger.
De goeie ouwe tijd:

De tijd waarin ik nog tijd had.

Het is te zeggen: de tijd waarin mijn 24u op een andere manier indeelde zodat ik ruim tijd had om met mezelf door te brengen.
Tijd om stil te staan bij hoe ik me voel, tijd om te genieten van de momenten waarbij ik alleen was, alleen met mezelf.

Toen had ik tijd, toen had ik de kans om te leven volgens mijn ritme: eten wanneer je honger hebt, opstaan wanneer je wakker wordt, naar toilet gaan wanneer je lichaam aangeeft dat het nodig is, je even neerleggen als je voelt dat het nodig is, sporten op de moment dat je er zin in hebt.

Met een strakker tijdschema heb je die vrijheid niet meer, dan moet je natuurlijk lichaamsritme tijd maken (??) voor het ritme van de fulltime drukdruk mens:

Wakker worden van de wekker, je natuurlijk uur negerend. Naar toilet gaan ná het ontbijt en snelsnel vóór het vertrek naar het werk.’s Morgens de tussendoortjes meenemen naar het werk in de hoop dat je om 10u15 zin hebt in een mangoyoghurtje. Je broodje ’s middags eten om 12u45 en hopen dat je nog steeds zin had in het broodje dat je die ochtend besteld hebt. Sporten moet op dié en dié dag, om dàt uur want dan gaat de les door. Slapen kan bij het thuiskomen ’s avonds laat, of je nu moe bent of niet, je moet wel gaan slapen want binnen 7uur en 45 minuten loopt je wekker terug af.

Plannen is zo tegen de natuur in! Neem nu plannen wanneer je een bad gaat nemen. Hoe groot is de kans dat je nét DAN zin gaat hebben in een badje? Misschien ben je dan wel juist actief en zou je beter gaan sporten? Of ben je in een sociale bui en wil je toch liever op cafe gaan? Maarja, wanneer ga je het anders doen?

Het is zo al moeilijk genoeg om naar jezelf te luisteren, en plannen is hier niet echt bevorderlijk voor.
Daarom plan ik binnenkort een weekje weg. Lekker alleen, om eens te horen hoe het met me gaat, om eens te voelen hoe ik me voel, om mezelf de kans te geven, los van alles en iedereen, wat IK wil doen. Om mijn lichaam de kans te geven te leven en functioneren op het ritme dat helemaal bij me past.

Niets moet, alles mag.

04-10-2011 om 10:51 geschreven door Fleur  

Met de wegenkaart op de schoot, met de ondergaande zon in onze achteruitkijkspiegel, met heel wat groene bergen voor ons, rijden we richting een meertje dat ergens, tussen al het groen, verborgen zou moeten zijn volgens de kaart.

Na een race tegen de tijd om er vóór zonsondergang te geraken, verloren te hebben, belanden we aan een prachtig meer, in een dorpje met hooguit een twintigtal huizen. Nadat de dorpshonden gestopt zijn te blaffen naar wat ze niet kennen, nl. ons, 2verliefde belgen op zoek naar een slaapplaats met een hoog herinneringsgehalte, genieten we van het geluid dat je enkel in de natuur hoort: stilte. Tenminste totdat je écht luistert zodat je hersenen het moeilijk krijgen om al die verschillende geluiden te kunnen vatten en totdat je hersenen al die geluiden omschrijven als “natuurstilte”- niet nodig nader te verklaren.
We genieten van het maanlicht dat weerkaatst in het nagenoeg stilstaande water dat af en toe versierd wordt door kringen, gemaakt door actieve nachtvissen.
We zien maar liefst 5 vallende sterren, een 12-tal vliegtuigen en een satelliet.
Wist je dat eind juli/begin augustus HET moment is om vallende sterren bij de vleet te zien? Wist je dat je satellieten kon zien met het blote oog? (ik niet!) Hebben wensen meer kans om uit te komen naarmate ze vaker gewenst worden (op één avond)?

check het nummer: fluffy clouds – the orbital

check het filmpje: http://www.youtube.com/user/dakotalapse

Ochtend, gras wordt afgedaan, de melkboer passeert, de honden zijn terug wakker.
Het meertje vraaaagt erom om bezwommen te worden. En wel door mij! De natuur is hier zo magisch; alles staat er, stevig, robuust en toch zo zacht en kwetsbaar. Ik kan niet anders dan me met nederigheid te laten opnemen door dit prachtig tafereel:
zwemmen, zonder het wateroppervlak te beroeren,
ademen, maar zo stil om niet te storen,
rondkijken en genieten van de verschillende tinten groen in de bergen,

voelen hoe het water zich langs mijn lichaam sluit.

Ik wil dit gevoel helemaal in me opnemen, met al mijn zintuigen, te beginnen met mijn gehoor; ik ga een twintigtal seconden met mijn ogen gesloten zwemmen. Het is zo stil, alle geluiden die je hoort lijken wel van een andere wereld te komen, ze komen als het ware één voor één tot bij mij. De voorbijvliegende hommel lijkt wel een helikopter, mijn adem lijkt wel het geluid van een wervelwind, mijn arm die net iets te hoog komt en weer terug in het water verdwijnt, klinkt in mijn oren als een granaatinslag. Alles is een kwestie van perceptie.

Ik ben maar zo’n ontzettend klein deel in dit grote geheel, dat al miljoenen jaren doet wat het moet doen: er zijn. Op zo’n moment voel ik hoe vergankelijk een mensenleven is, een fractie van een seconde in het geheel dat het heelal is. En op dàt eigenste moment, besef ik dat ALLES draait om die fractie van een seconde zo goed mogelijk in te vullen. Is het mijn taak om zo veel mogelijk goeds bij te dragen tot de levens van de mensen die mijn pad kruisen. Is het mijn taak om mijn tijd op deze prachtige planeet zo positief mogelijk in te vullen. Is het mijn taak om mijn ecologische voetafdruk* zo klein mogelijk te houden.

Aanvaarden wat is. Aanvaarden wat komt. Opgaan in het geheel.

*Ecologische voetafdruk
Bossen, de zee, rivieren, landbouwland, enz. produceren natuurlijke rijkdommen. Dit noemen we de biocapaciteit van de aarde. De biocapaciteit drukken we uit in hectaren van het aardoppervlak. Onherbergzame gebieden die te warm, te koud, te droog of te nat zijn produceren weinig of zijn moeilijk toegankelijk voor exploitatie. De mensheid moet de bestaande wereldwijde biocapaciteit, ofwel 13,4 miljard hectare, samen delen. Elk mens beschikt dus over 2,1 hectare van het aardoppervlak om zich te voeden en te kleden, om te wonen en zich te verwarmen.

We leven boven onze stand
De gemiddelde ecologische voetafdruk bedraagt 2,7 hectare aardoppervlak per persoon! Ons land heeft de 17de grootste ecologische voetafdruk ter wereld, met een gemiddelde van 5,1 hectare per Belg. Wij verbruiken samen meer dan 4 keer het equivalent van de natuurlijke rijkdommen die we in eigen land kunnen produceren. Als iedereen dezelfde levensstijl zou hebben als de Belgen, zouden we meer dan 3 planeten nodig hebben. De ecologische voetafdruk van een inwoner uit Afrika is slechts 1,4 ha.

Een uitdaging voor de toekomst
Het is duidelijk dat het natuurlijke kapitaal zo uitgeput raakt. Wij verbruiken de natuurlijke rijkdommen sneller dan zij zich kunnen herstellen. Vooral onze kinderen en kleinkinderen zullen dit op pijnlijke wijze ervaren. Willen we voor onze erfgenamen toch een aarde achterlaten die nog genoeg kan produceren om aan hun behoeften te voldoen zullen we op een andere manier moeten gaan leven: efficiënter omgaan met water, energie en grondstoffen en voldoende open ruimte sparen waar nog plaats is voor natuur, recreatie en ontspanning. 

16-08-2011 om 12:27 geschreven door Fleur  

Grappig en merkwaardig toch hoe mensen altijd willen wat ze niet hebben.  Vertrouwdheid willen en passie hebben.

At ease willen zijn en vol zenuwen zitten.

Zekerheid willen en onzeker zijn.

Dit komt zo wel in de buurt bij mijn gevoelens: Passie, zenuwen, onzeker.

Ja hoor, ik ben verliefd!! Tot over mijn oren, tot onder mijn voetzolen, tot in het afgescheurde stukje nagel van mijn pinkje, tot in mijn nog te epileren wenkbrauwhaartjes. ZALIG!! Echt!! En toch…

Die vlinders dóen iets met je: Ze laten je zweven, ze brengen je naar hemel n°7, op een roze wolk en dit alles met een vleugje irrealistische onzekerheid, twijfels, tweestrijd.

Je helemaal geven, vliegen en de kans om hard te vallen maar voor lief nemen?

Aan jezelf twijfelen, hunkeren naar bevestiging van zijn kant; ligt het aan mij dat het zo goed aanvoelt? Voelt hij dat ook? Kan bijna niet anders, toch? Of wel? Wat als ik gewoon een tussendoortje ben voor hem, terwijl ik met serviette op mijn schoot klaar zit om aan het hoofdgerecht te beginnen, met vééééél desserts? Nee, zo is die niet. Of wel? Hoe goed ken ik hem eigenlijk?

STOP!        Heeft. Geen. Zin.

VLIEG                         ZWEEEEFF                       LEEF

Genieten van het nog niet durven plassen als de deur openstaat. Het niet erg vinden om je net iets vaker dan normaal (understatement!!) te epileren, enkel en alleen voor hem. Houden van de spanning.  Uitkijken naar die hartkloppingen als je hebt afgesproken. Omarmen dat die verliefdheid mij omtovert tot een keukenprinses (in wording). Vanzelfsprekend vinden dat nog niets vanzelfsprekend is.

Dat is verliefd zijn. Dat doet verliefdheid met je. Met mij. Geheimpje? I do love it!!!

I Love being in Love.

22-07-2011 om 18:50 geschreven door Fleur  

16-11-2010 om 15:30 geschreven door Fleur  

Enkele jaren geleden, op de gezegende leeftijd van 27jaar, had ik mijn eerste homeparty, waar ik het molletje als geschenk gekregen heb. Rustig op onderzoek uitgaan, zien of dat groene ding effectief zo super is als wat al mijn vriendinnen beweren. En ja hoor!

Wat begon met af en toe wat experimenteren, groeide uit tot het fenomeen 'de groene avond':

Een avondje voor jezelf, waarbij gsm uit staat, de deurbel af is en niemand je kan storen. Liefst lekker in mijn kingsize bed, rustig muziekje op, sexy nachthemdje aan, en de groene attributen bij de hand, zijnde het groene Molletje, een beetje groen kruid gerold tot een lekker jointje en een verse groene thee met wat honing in. Ideaal!!

Ondertussen is 'de groene avond' al helemaal ingeburgerd in mijn vriendinnen-kring en weten ze dat het geen zin heeft om iemand te bereiken als deze een groene avond gepland heeft!

Mijn nieuwste aanwinst is een Rode Spring Minivibe: schattig bloemendingetje, met een wauw wauw magneetoplader!!! nooit meer batterijen kopen!!! en zeg nog maar eens dat ik niet aan het milieu denk! bijna elke dag!! ;-). Misschien eens nadenken wat er perfect hierbij zou passen, zodat ook de Rode Avond geïntroduceerd kan worden... Ideeën zijn steeds welkom!

05-11-2010 om 07:31 geschreven door Fleur  

20-10-2010 om 15:21 geschreven door Fleur  

ZON zon zon!!! Mensen achter elkaar in een rij, perfect passend in de schaduw van een grote populier. Vierkantjes mensen die passen in de schaduw van een grote vlag.

Camping, tentjes dicht op elkaar, verschillende nationaliteiten door elkaar, duitsers naast ons. Leuk leuk leuk! … moesten ze geen verschrikkelijk stom toverstokje hebben dat bij elke beweging een superirritant gsm-geluid maakt. Vooral om 4u snachts en 7u smorgens redelijk irritant onuitstaanbaar-kom hier en ik breek uw stokje in duizend stukken.

 Verdraagzaamheid… ideaal om te practiseren op festivals…

16-jarige jongen half KO op de grond met peuk tussen zijn vuile vingers, liggend op de grond, tussen resten friet, platgetrapte bekers en ondefinieerbare voorwerpen.

Volledig bezweet wakker worden in je slaapzak met de zon vollenbak op uw tent, beetje bij beetje meer beseffend dat je je kleren nog aan hebt, dat je belachelijk hard stinkt uit je bek, dat je de avond ervoor weer al je bonnetjes ongepland hebt uitgegeven,…

Wachten tot je écht dringend moet kakken: daar te lang zitten persen is

1)      Verschrikkelijk door de penetrante geur van 987 porties stront vlak onder je kont

2)      Dodelijk doordat zo’n hokje met de minuut enkele graden in temperatuur toeneemt, zodat je bezweet het hokje uit strompelt

Genieten van een 75cent-ontbijt (aldi sandwich met zwan worstjes) alsof het een deluxe brunch met champagne was

Net te kleine slaapzak-zak

als je in je slaapzak gekropen bent snachts, net genoeg water drinken ter preventie van een kater, en net niet teveel zodat je niet in je onderbroek nog snachts naar dixie-kotje hoeft te strompelen.

Opgenomen worden in de mensenzee

Wachten aan wc-kotje en hopen dat er geen man uit komt (=99% kans dat hij er niet was voor een plasje en bijgevolg dus een warme bril met een bruin hoopje onder u…). Advies: denk niet na, zet je verstand op nul, zet u neer, doe uw ding en maak dat ge snel terug buiten bent!

Onderga het vuil, vuiler, vuilst worden! Let it go!!!!

22-08-2010 om 23:31 geschreven door Fleur  

Zomer in het land, belachelijk hoge temperaturen, hormonen die evenredig stijgen met de temperaturen, smiling faces alom, iedereen happy!

Vrouwen in korte rokjes, fleurige jurkjes, sierlijk gelakte teentjes, kleurige topjes. Hier een daar komt een stukje bikini piepen, hier en daar verschijnen er pretoogjes van achter wel heel modieuze zonnebrillen.

Werkmannen, liefst nog in ontbloot, gespierd bruin bovenlijf,  hun wenkbrauwen goedkeurend optrekkend, al dan niet met bijpassend gefluit om hun goedkeuring nog net iets duidelijker te maken.

Everybody happy: de mannen worden met elk voorbijlopend rokje steeds een graadje beter gezind, vrouwen hun glimlach wordt bij elk beetje aandacht een stukje groter, zeker als dit in combinatie gebeurt met knappe half ontblote bouwvakkers.

Everybody happy!!

Behalve natuurlijk als er onder deze zwierige rokjes iets te witte, iets te volslanke en iets te oude met spatader bedekte benen schuilgaan, die duidelijk niet schuil genoeg gaan…

Behalve uiteraard wanneer veel te oude bouwvakkers zich gedragen als hitsige pubers en achter je aan komen, hun houding duidelijk overlopend van teveel zelfvertrouwen…

Behalve wanneer je fietst achter iemand van wie het stukje zichtbare bilspleet met elke fietstrap een halve centimeter groter wordt en er om de 20seconden enkele zweetpuistjes meer zichtbaar worden…

Tja, alle voordelen hebben duidelijk ook hun nadelen…

Maar laat dat de pret vooral niet bederven!!

Geniet (selectief) van het moois dat de natuur te bieden heeft!

Geniet van het zonnetje op je huid,

Van de wind in je haren

Van de geur van de bloesems
En van de bewonderende blikken van het ander geslacht!

01-07-2010 om 19:47 geschreven door Fleur  

(zie ook vorige blog “angelique bouwjaar ’81 = peugeot 205 ’97??)

http://www.bloggen.be/livethemoment/archief.php?ID=759446

Ik heb een auto gekocht! En niet zo maar eentje. Een Skoda break, bouwjaar ’92, met superweinig km’s (zoveel doe ik er op 10maanden. Jaja, zo weinig dus!) en dit voor een prijsje.

Klinkt verdacht?? Misschien wel. Maar misschien ook net niet. Zelfs héél misschien heb ik dit koopje gevonden omdat ik net niét achterdochtig was (weinig km’s, lage prijs) en ik dat ietsiepietsie vertrouwen had, dat anderen blijkbaar niet hadden. Net daardoor was ik de eerste die informeerde en nu dus met een zàààlig auto’ke kan rondsjeezen. Euh of eerder opt gemakske cruizen (tis niet echt ne sjeezbak, maar hij leert snel, daar ben ik van overtuigd!).

Zoals honden op hun baasje lijken, zo lijken auto’s…..  ;-)

Authentieke auto.

Alle stukken nog origineel.

Trouw aan zijn eerste eigenaar.

Zo zijn er geen 2.

Eigen karaktertje, Eigen zinnetje

Maar bovenal: betrouwbaar en in for good times!!!

Surfplankske achterin, raampje open draaien, bloemetje in de haartjes, haartjes in de wind, smiling face en ready to go!!!!!

**LET THE SUMMER BEGIN**

19-06-2010 om 18:32 geschreven door Fleur  

soms wordt wel eens gezegd dat honden op hun baasjes lijken. en omgekeerd.
zouden mensen ook op hun auto lijken?
dat antwoorde de garagist in ieder geval toen ik zei dat mijn auto meestal wel normaal en betrouwbaar is, maar dat hij soms zijn dagske niet heeft en dat hij dan gewoon de meest eigenwijze, luidruchtigste auto is die je je kan voorstellen.
tja....zet je wel even aan het denken natuurlijk...

als je deze theorie dan doortrekt naar wat een autoverkoper daarvoor zei over mijn peugeot 205, begin je jezelf pas écht vragen te stellen:
"jaja, goei auto'ke, beetje simpel, maar goe om mee te leren rijden!"
????? euh yeah right!!!!!!

andere verkoper had dan weer zijn gedacht erover:
"zo maken ze ze toch niet meer ze, dat was nog eens kwaliteit, maarja, zo jong is het ondertussen ook ni meer he!"
??? ???

zien jullie ook meteen een link tussen jullie auto en jezelf?!? let me know!!

07-05-2010 om 19:24 geschreven door Fleur  

03-05-2010 om 15:07 geschreven door Fleur  

Seksspeeltjes kunnen je leven veranderen. Dat staat als een paal boven water. Minder bekend is echter dat ze je ook goed uit de shit kunnen helpen!

Ik was weer in a hurry, te laat as usual, opgefokt as hell,… Nog even rustig in- en uitademen voor ik in mijn auto stap  (dank hiervoor aan de yoga) om dan rustig te vertrekken. Moest mijn auto willen starten. Hoe oud en vervallen hij ook mag zijn (hij stamt uit de tijd dat milc inc hot was…) hij beschikt wél over een vernuftig anti-start systeem dat je moet uitschakelen met een afstandsbediening, alvorens je kan starten. Vernuftig inderdaad, àls de batterijen niet plotseling plat als een dode muis moesten zijn :s

Shit shit SHIT!!

Gelukkig is er een garage een 100-meter verder. Helaas is het een Mercedes garage. Voorspelbaar kijkt de receptionist met een scheef oog/opgetrokken wenkbrauw naar mijn bolide en zegt: jammer juffrouw, maar ik heb het zooo druk dat ik daar on-mo-ge-lijk tijd voor kan vrijmaken. Dat begrijpt u waarschijnlijk wel?!?

Een eufinisme voor: jij denkt toch niet dat een hoogaangeschreven garage als de onze zich bezig gaat houden van de voorspelbare problemen van een niet-in-wording klant zoals jij?

Begripvol als ik ben, schenk ik hem nog een mooie, doch scheve glimlach met een zeer hoog opgetrokken rechterwenkbrauw (zééér hoog, want deze wenkbrauw staat vanzelf al omhoog. Aha!) en overloop de andere mogelijkheden… te voet naar huis? Liftend? Mijn triestige date van vorige week toch nog opbellen? Of… wacht eens even. Snel kijk ik in mijn handtas en jawel, daar ligt ie braaf blinkend op zijn plaats: mijn kogelvibrator’tje!!

En jawel! Is het toch wel niet nét dezelfde batterij als in mijn anti-startafstandsbediening zeker?! Breed grijnzend rijd ik voor de mercedes garage, lekker fier op mijn zelfstandigheid én op mijn klein lief peugeotje

Laat anderen maar beweren dat vibrators nergens goed voor zijn. Ik weet wel beter!!!

ps: metalen kogelvibrator te verkrijgen in de lovewareshop in mechelen, voor slechts 15euro!

27-04-2010 om 11:56 geschreven door Fleur  

Soms staat een gevoel bij iets totàààl niet in verhouding met de woorden ervoor. Soms zijn de woorden zo straf en is het eigenlijke doén ervan,  slappe kak.

Soms maken woorden alles zoveel mooier/grootser dan the real thing.

Maar soms zijn woorden bijna ongevoelig grof als je de beelden die ze oproepen zou vergelijken met het eigenlijke gevoel erbij.

Soms lijkt het alsof de woorden te weinig inlevingsvermogen hebben om het gevoel beter uit te drukken.

En toch ga ik het hier met woorden moeten doen: weergeven hoé zalig het precies was op de Waddeneilanden.

“ik ga een paar dagen naar de Waddeneilanden met vriendinnen”.

Klinkt niet écht om jaloers op te zijn, zélfs voor mij niet, terwijl ik toch al wéét hoe prachtig fantastisch het er is, anders had ik ook niet de moeite gedaan om vriendinnen dit gevoel ook mee te laten maken. Maar ik moet bekennen dat het wauw-superzalig-gevoel pas kwam toen ik met de auto van de overzet boot afkwam, en het eiland op reed, meteen tussen de weidse velden met honderden schapen, dubbel zo veel piepkleine witte lammetjes en nog tientallen keren zoveel narcissen.

Het is plotseling prachtig weer, helderblauwe lucht met af en toe een klein oud vliegtuigje dat zich klaarmaakt om wat verder te landen, tussen de duinen, de broedende vogels en de schaapjes. Met een piepkleinbeetje verbeelding leef je vroeg in de twintigste eeuw, waar het nog zeldzaam was om een vliegtuigje te zien overvliegen, waar  je alleen maar kon dromen om ooit eens mee te mogen vliegen en de wereld vanuit de wolken te zien.

Je ademt diep in en voelt de gezonde, jodiumrijke zeelucht door je lichaam gaan, je longen vullen en kriebelen in je neus.

Mensen spreken wel eens van een eiland-gevoel en dan denk je praktisch automatisch aan een eiland ergens ver ver weg, met parelwitte stranden, wuivende palmbomen en exotische mensen. Maar Texel bewijst dat het eilandgevoel niet iets ver weg hoeft te zijn. 3uurtjes rijden en je hébt het eilandgevoel, zonder jetlag, zonder al je spaarcenten te moeten opgebruiken, zonder dat je lichaam in een vreemd klimaat zich moet aanpassen. Het voelt vreemd anders, vertrouwd dichtbij.

Zo’n eiland vrààgt erom om het op een gezonde manier te gaan verkennen, om er meer van te zien, om mee in het rustige, landelijke gevoel te stappen.

Al fietsend komen we door een surrealistisch landschap, tussen de velden en de duinen, waar de vogels van maart tot september de koning ter rijk zijn en waar de mens geduld moet hebben en plaats moet maken, zodat ze rustig op hun ‘troon’ onverstoord kunnen broeden.

Als enige fietsers tussen al die dierenpracht (de kleine lammetjes, de overvliegende ganzen, broedende vogels,…), doet je je ‘maar’ een mens voelen, onbenullig klein deel van het grote geheel. Kleiner en minder machtig dan wanneer je de eendjes zou gaan voeren in het park. Daar is het duidelijk: de mens is de koning, die regeert, die beslist dat er een park aangelegd wordt, dat de eendjes er mogen blijven en die zorgt ervoor dat de arme beestjes te eten krijgen.

Hier is het de ‘omgekeerde wereld’, terwijl deze toch juister aanvoelt ipv omgekeerder, ook al is dit niet wat we gewend zijn in deze tijd.  In deze omgekeerde juistere wereld valt het op hoe goed en natuurlijk alles werkt, hoe de natuur in evenwicht is, hoe iedereen (meeuwen, konijnen, ganzen, buffels,…) voor zichzelf zorgt, zijn ding doet en dit allemaal perfect past in het geheel. Je eigen leven leiden zonder schade te berokkenen aan anderen (op groot vlak).

Ik voel me alsof ik het lot gewonnen heb, doordat ik dit mag zien. En voelen. Ruiken en horen: beleven!

Dit gevoel, dat een deel van je ‘zijn’ uitmaakt, dat door je lichaam stroomt, vermengt wordt met je bloed, valt amper te beschrijven, dat wordt me bij elke zin duidelijker…

“ik ga een paar dagen naar de Waddeneilanden met vriendinnen”.

Een gróót understatement, gevoelsmatig…

Waarom voelt de ‘omgekeerde wereld’ juister aan dan de ‘normale wereld’??

Waarom is het steeds moeilijker om terug aan te passen om ‘thuis te komen’ dan om je de 1^e dag ergens aan te passen in een volledig nieuwe omgeving?

Is thuiskomen, dan misschien niet mijn thuis?

25-04-2010 om 22:02 geschreven door Fleur  

13-04-2010 om 15:02 geschreven door Fleur  

 TIME IS MONEY IS TIME IS MONEY IS TIME IS MONEY IS  TIME IS MONEY IS TIME IS MONEY IS

Eigenlijk toch gek: mensen gaan hard en lang werken om veel centjes te hebben, zodat ze een groot huis kunnen kopen. Hoe groter het huis, hoe meer (verwarmings)kosten, hoe meer onderhoud (kuisvrouw, tuinman) , dus hoe meer centjes er nodig zijn, dus hoe meer ze gaan werken en dus minder tijd hebben in hun mooie grote huis… Klopt iets niet, toch?

OF

Hard werken, overstressed geraken, weg moeten op vakantie, maar niet veel tijd hebben om op vakantie te gaan wegens het werk, dus 2 weken vakantie (in hoogseizoen) waar je alles uit wilt halen want je kan maar 1x per jaar op vakantie dus dan kan je toch moeilijk gaan besparen op accommodatie, restaurants, massages,… ?!? Zo’n dure vakantie neemt toch wel een hap uit het budget, dus de weken (maanden?) ervoor  even extra hard/lang werken en dus geen tijd om de vakantie goed uit te pluizen, een goed formule te vinden, goedkopere, specialere, niet-mainstream verblijven te zoeken,… Geen tijd voor, dus makkelijkst is boeken bij reisburo en ja, dan betalen we maar iets meer, daar komt het ook niet echt op aan, toch?

 OF

....

Ik heb duidelijk gekozen voor het concept Time without Money. Niet omdat het leuker is zonder Money, maar omdat de keuze Time-Money voor mij persoonlijk snel gemaakt is! En als daar iets meer 'Money' bijkomt, geen probleem uiteraard! Zolang er maar niet ven mijn 'Time' momenten gesnoept wordt!
Zalig is het om tijd te spenderen in je huisje! Nog meer zalig is het om écht tijd te hebben (maken?) om een land te leren kennen, om uit te pluizen wat de meest voordelige/leuke manier is van reizen.
En het geld dat je hierbij uitspaart, is de tijd die je minder moet werken om het te verdienen en die je dus extra hebt om ter plaatste te gebruiken! AHA!!

Interessant wordt het als je nadenkt over goedkopere en toch nog leuke alternatieven in het algemeen:
waarom naar de cinema gaan als je evengoed een dvd kunt lenen (beetje moeite doen om rond te horen) of film kunt zien op tv (beetje tijd insteken om er af en toe eentje op te nemen met digi tv) of nog beter om GRATIS boeiende boeken te huren in de bib!!
Waarom veel geld spenderen aan een duur fitnessabonnement als je GRATIS uuuuren kunt rondfietsen, waarbij je op een gezondere manier beweegt en  je je zintuigen verwent? Of als je voor 2euro kunt gaan zwemmen waarbij je je spieren amper belast, maar waarbij je wel je hele lichaam traint.
Waarom belachelijk veel geld spenderen aan een etentje, terwijl het leuk is om samen te kokerellen  bij iemand thuis en 5x minder geld opdoen? Of een picknick in het park waarbij iedereen iets lekkers maakt en meebrengt?
Hét excuus: geen tijd!

Zo weinig tijd zelfs dat ik laatst een vriendin hoorde zeggen, dat ze leuke dingen zoals een concert, liever niet op voorhand plant, want als het dan zo ver is, weet ze dat ze op dat moment waarschijnlijk weer in tijdsnood zit, waardoor ze het concert gaat zien als een verplichting.
maw: beter niets leuks plannen (en hoogstwaarschijnlijk dus gewoon niet doen, wegens permanent tijdgebrek), dan het wél te plannen omdat het dan meer een verplichting wordt, en daar hebben we er al genoeg van..
Jammer dat we er niet meer vanzelf toe komen om leuke dingen te doen…

Misschien zou de 24uren werkweek wél een oplossing zijn: meer mensen aan het werk en meer mensen die extra tijd hebben...

Wat denken jullie? 

TIME vs MONEY?

17-03-2010 om 11:19 geschreven door Fleur  

LENTE IN HET LAND!

Iedereen superblij dat het ein-de-lijk lente is; er worden lenteliederen op de radio gespeeld; mensen komen meer buiten; zijn beter gezind,… En terecht: eindelijk zichtbare tekenen van de lente!!
De dagen zijn aan het lengen, de merels zingen nog bij het invallen van de avond, wakker worden met het zonnetje op je gezicht, de eerste sproetjes,… HALELUJA!!

MAAAR waar niemand het over heeft, is dat het eigenlijk, theoretisch pas binnen een dikke 2weken officieel lente wordt…
Die theorie klopte volgens mij sowiso al niet. Als je naar de natuur kijkt, zijn de data waarop onze seizoenen beginnen, absoluut onlogisch!
Neem nu 21 juni, de dag waarop de zomer begint. Ook de dag waar de zon op zijn hoogste punt staat, de langste dag van het jaar. Dit impliceert dat de dagen daarna weer beginnen te korten, dus men zou kunnen stellen dat 21juni het hoogtepunt of het middelpunt van de zomer is. Niet voor niets noemen ze het in het noorden, in Scandinavie, Midsömmer. Het midden van de zomer.  Klinkt logisch, toch? Wel, dit zou dus zeggen dat onze seizoenen zo ongeveer anderhalve maand achterlopen. Want wij beginnen pas met de zomer, terwijl deze al in de helft is en dus al 1,5 maand bezig is.
Als we dit dan linken aan de lente, klopt dit ook als een bus: We hebben allemaal het lentegevoel zonder dat het al lente is, wat op zich een goed teken is: de mens luistert blijkbaar toch nog steeds naar zijn lichaam!!! En daar kan onze westerse (zuiderse?) theoretische kennis niet veel aan veranderen.

Dit zouden we beter wat vaker doen:
Toch niet logisch dat we in de wintermaanden hetzelfde moeten presteren (op het werk) als in de zomermaanden, terwijl ons lichaam sméékt om het wat rustiger aan te doen. Waarom is het dan zo moeilijk om dit ook effectief te doen? Want eerlijk is eerlijk: mensen blijven maar doorgaan, terwijl hun lichaam alle mogelijke signalen geeft om wat gas terug te nemen, met alle gevolgen van dien. Denk maar aan allerlei kwaaltjes die de kop opsteken, onverklaarbare (???) moeheid alom, weerstand die verzwakt is, een verkoudheid die maar niet overgaat, en vooral: te weinig energie!!
En dan zijn er velen ziek, waardoor collega’s extra hard moeten werken om dit gemis op te vangen, waardoor er nog minder energie is, waardoor…
Hetzelfde bij maandstonden: het zijn net dié dagen dat je lichaam zich aan het reinigen is, dat dààr veel energie naartoe gaat en dat vrouwen het wat kalmer aan zouden moeten doen. Wat meer tijd nemen voor zichzelf, hun bewust zijn van wat er precies met/in hun lichaam gebeurt en het bekijken als iets positiefs: ons lichaam dat zichzelf reinigt! Mooi toch? Mannen moeten dit zelf doen of anders gebeurt het gewoon niet. Het ironische hieraan is, dat vrouwen net dàn beschouwd worden als ‘onrein’, terwijl mannen zogezegd stééds onrein zijn!!

Weer iets om over na te denken, mijmerend in het lente(?!)zonnetje, terwijl er steeds meer sproetjes op je gezicht komen, terwijl je lichaam vitamine D opslaat en terwijl jij geniet van de warmte!

ENJOY, RELAX, TAKE IT EASY

LEUKE SNOETJES VERDIENEN LENTESPROETJES!

05-03-2010 om 17:15 geschreven door Fleur  

Dromen,  Durven, DOEN
Wat wil ik met mijn leven? Welke richting wil ik uit? Wat wil ik later als ik groot ben (oeps, nu dus?!) worden (=zijn)?

Even alles op een rijtje zetten: een paar maanden geleden ben ik terug gekomen van een lange, verre, vermoeiende maar bovenal verrijkende reis.  Terug in het leven hier en klaar om zo goed als van nul te beginnen. Net zoals het met paardrijden gaat (of dat hebben ze me toch ooit wijsgemaakt), is het soms makkelijker vanaf nul te beginnen, dan vanuit een verkeerd patroon om dit dan recht te trekken.   
Geen job, geen vriend, geen verplichtingen, geen huis, geen kinderen.  Alleen vrienden,  wat spaarcentjes, een thuis en vééél dromen.  Ziet er dus niet zo slecht uit, al bij al.

Wat vind ik belangrijk? Wat doe ik graag? Waar ben ik goed in?
enkele vragen die ik me gesteld heb om van start te gaan met mijn nieuwe leven, het leven dat ik wil leiden in functie van hoe ik ben en wat ik wil doen.

Achteraf gezien lijkt het bijna logisch, maar zo zag ik het zeker niet, enige tijd terug. Toen had ik eerder het gevoel dat ik maar hier en daar wat bij elkaar raapte, zonder er structuur in te zien. Cursusje shiatsu hier, herboristje daar, yogalesje hier, tai chi en chi quong daar en als je al die dingen, de dingen die eerder randactiviteiten doorheen de jaren waren, optelt, kom je tot bij mijn interesse en meer nog, mijn passies! Alternatieve therapieën,  kruiden, natuur en gezondheid.
Het enige van wat me nog gelukkig maakt, dat hier (momenteel) niet bij staat, is reizen en dieren.
maar ik ben nog jong (alles is relatief) en beetje bij beetje, stap voor stap, komt het wel. Eerst de ideeën en dan, eens het zaadje gepland is, is het een kwestie van er mijn energie in te steken in het nieuwe project. Als je erin gelooft, lukt het je ook.
Dat gevoel heb ik momenteel sterker dan ooit!
Zoals Carl, een goede vriend van me (understatement voor iemand die ik meer zou omschrijven als mijn soulmate)  een paar jaar geleden met een niets-tegen-in-te-brengen-stem zei:  “het is helemaal niet moeilijk! als je gewoon doet wat je graag doet, komt het vanzelf goed. Je trekt de mensen aan die je verder kunnen helpen, die je als het ware de weg wijzen. Je gaat meer en meer bijleren en het uiteindelijke doel wordt steeds duidelijker.”  En zoals vaak, had hij ook deze keer gelijk!

Ik ga niet zeggen dat het altijd even makkelijk is, maar dat maakt het misschien net dat tikkeltje bevredigender!

Live your dreams, don’t dream your life

16-02-2010 om 00:00 geschreven door Fleur  

Zalig toch, dagske in uw jogging met ruime pull met kap en haar in makkelijke knot, favoriete comfy onderbroek aan, dikke kousen en belachelijk leuke sloefkes?!? Of zou ik me toch maar eens niet inzetten om wat vrouwelijker te zijn?  Hakjes, haartjes mooi gekamd en los, misschien zelfs gebrushed? lingerie setjes in plaats van onderbroeken, leuk nachthemdje in plaats van die eeuwige oude pyjama, benen steeds keurig onthaard en propere, lavendelfrisse lakens in een opgeruimde slaapkamer.
Klinkt mooi. Klinkt ook alsof er werk aan de winkel is… Alles begint met de juiste attitude, vandaar laat ik me op sommige momenten van de dag , inspireren door het toppunt van vrouwelijkheid: marilyn monroe!
zo ook enkele dagen geleden, avondje alleen thuis en in de mood voor vrouwelijk avondje. Lag ik daar sensueel in een marilyn pose, breng  langzaam een jointje naar mijn mond, steek het aan met sexy ING-aansteker (kan nog aan gewerkt worden, I know!). WAUW, Sexy Stoer en Speels!

NOT!        S,s&s –beeld verdwijnt in minder dan 1 seconde:
- asse in bed op mijn lavendellakens
-rook in mijn oog, waardoor ze nog kleiner, roder en betraander worden
-half gestikt en helemaal aan het hoesten door de rook in mijn keel

Niet echt S,S&S, wel Grappig, Speels en (vooral) Mezelf.
Doe mij maar een G,S &M ipv een S,S &S

06-02-2010 om 21:46 geschreven door Fleur  

alles is kwestie van perceptie!

Waarom kunnen we nooit helemaal tevreden zijn met hoe het NU is?
Héél simpel: als de mens al die eeuwen steeds tevreden was geweest met wat hij had, dan waren we nu nog vruchten aan het verzamelen om de winter door te komen, terwijl onze man op bizonjacht is met de rest van de stam.
Oke, het is dus niet echt slecht om het steeds beter te willen hebben. Maar toch…
ik ben deze week heeeeel vaak met mijn gedachten geweest bij een vriendin van me: ze heeft alles op rolletjes lopen: mooi huis waar ze heel wat in verbouwd hebben, lieve vriend die haar begrijpt, respecteert en niet te jaloers is,  zwanger van hun eerste kindje, job waarbij ze veel kan bijleren en genoeg vrijheid heeft en vooral: zekerheid.
want dat is duidelijk het punt dat bij mij knaagt. Ik heb wel van alles een beetje:
verschillende leuke jobs (zonder zekerheid), leuk huurhuisje met vriendinnen (hoe zit dit op lange termijn?), leuke halve vriend waar het misschien iets mee wordt op lange termijn, maar misschien ook helemaal niets, leuke hobby waar ik mee kan bijverdienen, maar waarbij het nog niet helemaal geregeld is en vooral VEEEEL papier- en denkwerk.
wat vooral grappig is, is dat mijn vriendin-op-rolletjes deze week vaak aan mij heeft moeten denken:
ik hang nergens aan vast, kan doen wat ik graag doe, heb nog relatief veel vrije tijd en kan nog alle kanten uit. Tja, t is maar hoe je het bekijkt!!
en inderdaad, nu ik het van haar kant bekijk, heb ik het verre van slecht!!! Lang leve de vrijheid!!!
en hoogstwaarschijnlijk (en hopelijk) bekijkt zij het ook zo maar omgekeerd: lang leve rustig geregeld leventje!!!
niet slecht dus om het soms even vanuit ander standpunt te bekijken!!
alles is kwestie van perceptie!

Fleurtje

**laat gerust reactie achter**

04-02-2010 om 16:07 geschreven door Fleur  

Werkende in een seksspeeltjeswinkel, ben ik heel de dag omringd door afbeeldingen van naakte vrouwen, met bijhorende mooie geschoren poesjes. daardoor (?) was ik extra gemotiveerd om mijn wilde leeuwenmanen te temmen tot een sexy poes.
zodoende haal ik mijn wax strips boven (te druk in beautysalon, zal wel met die feestdagen zijn) en ga gewoon lekker zelf aan de slag. veel goedkoper en je hoeft niet door de sneeuw naar buiten en al helemaal niet met je benen open te liggen voor iemand die je niet kent!
helaas werd het me al vanaf de eerste strip pijnlijk duidelijk waarom het dan ook druk is in het beautysalon (ga vooral NIET zelf aan de slag met waxstrips en zéker niet op de meest gevoelige zone van je lichaam).
omdat de combinatie wilde leeuw links-halve poes rechts niet echt mooi oogt (om maar niet te zeggen dat het er ronduit belachelijk uitziet), toch maar al mijn moed verzameld en linkerkant ook behandeld/gepijnigd/verminkt. want moed was er inderdaad voor nodig, neem dat maar aan van een dame die al 2pijnlijke tatoe ervaringen heeft! maar helaas is het niet zo dat deze moedige daad rechtevenredig gaat met het resultaat:
bloeduitstortingen, paarsgroene kleuren, bloedende stukjes en dan, alsof dit allemaal nog niet erg genoeg is, nog hier en daar een haartje!
resultaat: eerder een kater die nét een gevecht overleefd heeft dan een sexy poes :s

25-01-2010 om 21:35 geschreven door Fleur  

feestje met als thema: back to the fifties!!

vanavond is het eens anders dan anders. vanavond vallen we op mannen met bretellen, te korte broeken, witte kousen en bompapetten.
vanavond voelen oude mannen zich weer in hun element en genieten volop van 'de goeien oude dag' met muziek uit 'de goeie ouden tijd'.
goede combinatie blijkt, want ze palmen zowaar, zonder enige moeite, de mooiste dames in. ze gaan de concurrentie met hun 40jaar jongere
rivalen aan met een zelfzekerheid waar je je bompapet voor zou afnemen.
vanavond zijn ze niet de lastige vieze oude mannen die wel eens een jong blaadje lusten, maar zijn zij diegene die óns, de groene blaadjes, nog veel kunnen bijbrengen. want hoe tof de muziek ook is, hoe mooi we ook opgekleed zijn en hoe hard we ook ons best doen... als het op dansen
aankomt, bakken we er niet veel van...
we vervallen hopeloos in onze moderne dansmoves of maken onszelf ronduit belachelijk door ons uit te sloven,
waarbij onze onbehendigheid van kilometers te bespeuren valt.
maar de avond is zeer geslaagd, als we na 4uur dansen, om middernacht naar huis kunnen gaan, hand in hand met een lieve jongen. Een jongen waarbij minstens 10% van zijn gewicht bestaat uit brilcreme in zijn haar. een jongen met broekspijpen die steve urkel jaloers zouden maken. een jongen die, terwijl hij zijn dikke brilglazen wat verder op zijn neus duwt, mij zegt dat we toch beter eens danslessen zouden nemen... en gelijk heeft hij!!

17-01-2010 om 18:18 geschreven door Fleur  

15-01-2010 om 00:41 geschreven door Fleur  

08-01-2010 om 00:00 geschreven door Fleur  

Winter, periode van veel binnen zijn en vooral te weinig buitenkomen. Aangezien hier niet veel aan te veranderen valt (of de zin/kracht/energie ontbreken me hiervoor in te spannen), is het eerder een kwestie van deze tijd zo nuttig (en leuk!) mogelijk proberen in te vullen.
Vandaar dat ik besloten heb om een blog te beginnen, met leuke anekdotes, grappige voorvallen en stof tot nadenken.

Alles draait om perceptie, het gaat erom hoé je iets bekijkt. En ik heb besloten om mijn tijd op aarde te bekijken als een tijd waarin je zélf kiest wat er gebeurt, of toch voor een groot deel.  Open staan voor nieuwe dingen, je laten leiden door je gevoel en soms gewoon in het diepe springen.
Dit brengt met zich mee dat ik nogal vrij regelmatig in grappige, meestal ook genante situaties beland. Toegegeven, op de moment zelf, meestal niet echt leuk, maar door in het achterhoofd te houden dat je er nadien meestal om kunt lachen, lukt het zeer goed ze te relativeren!

Zo, nu weten jullie iets meer over mijn motivatie! Ik zou zeggen:
Live, Love and Laugh!

Fleur

02-01-2010 om 14:50 geschreven door Fleur