Hoofdstuk 1: Het begin van het einde

23juli 2011

Ik herinner me nog goed de eerste dag dat ik mezelf voor de eerste keer verwondde. Dat is toch hoe de mensen het noemen? ‘Zelfverwonding’. Natuurlijk had ik er al over gelezen maar ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Ik weet nog hoe bang ik was die eerste keer. Hoe onzeker. Een schaar had nog nooit zo gevaarlijk geleken. Nooit zo verwoestend. Ouders vertellen hun kinderen altijd op te letten met scherpe voorwerpen, dat je je er mee kon bezeren. En nu wou ik me ermee bezeren. Wat gebeurde er met me? Het talrijke bloed dat over mijn arm vloeide. De pijn die ik voelde. De warme tranen die langs mijn wangen liepen, richting mijn lippen. De zoete smaak van mijn tranen. Ik begreep zelf niet waarom ik het deed. En toch bleef ik het doen. Telkens opnieuw. Ik wist maar al te goed dat dit nooit goed kon zijn, dat ik moest stoppen. Maar een verslaving komt snel op de proppen.
Na enkele keren veranderde de helse pijn in een soort genot. Ik genoot van de pijn die ik voelde. Ik snakte ernaar. Het werd een soort uitweg. Een ontsnapping uit de alledaagse sleur van het leven. Ik genoot van het bloed en het krassen. Ik zag dat ik nog steeds baas was over mezelf. Ik kon mezelf pijnigen. Op een andere manier dan anderen mij pijnigden, op een manier die anderen niet verstonden. Ik kon kiezen hoe ver ik ging. Dieper, en nog een beetje dieper. Stoppen of doorgaan. Gewoon de pijn voelen, de pijn ervaren of de pijn zien, het bloed zien vloeien? Ogen gesloten, lippen op elkaar gedrukt. Maar steeds opnieuw tranen die naar beneden rolden, bij iedere snee, bij iedere kras. De schaar veranderde al gauw in een breekmes, gevolgd door een keukenmes. Bij ieder scherp voorwerp dat ik zag kwam dezelfde gedachte in me op ‘hoe diep zou ik daarmee kunnen gaan?’, ‘waarom niet even proberen?’. Zoiets lijkt misschien ondenkbaar, maar het was realiteit voor mij, telkens opnieuw.
Ik ging steeds dieper. Littekens bleven op mijn arm achter. Ik denk niet dat ik er spijt van heb. Die littekens maken me tot wie ik ben. Ze tonen wie ik was, en dit zal altijd een deel van mij blijven. Dus waarom ertegen vechten? Sommige mensen denken misschien dat ze een nare herinnering zijn, maar ik zie ze als een deel van mezelf. Ze boden me een uitweg toen ik die nergens anders vond. En niet iedereen zal dat verstaan, omdat het soms simpelweg niet te verstaan is. Ik weet wel wat mensen dan zeggen, ‘aandachtzoeker’, ‘je bent ziek in je hoofd’, ‘emo’. Ik zou wel eens willen weten hoe zij zouden reageren, als je leven één grote leugen blijkt te zijn, als niets wat je doet goed genoeg is, als je nooit perfect zal zijn in andermans ogen.