Indrukwekkende boekpresentatie! Heeft u wat tijd voor onze vragen?

Ok, maar hou het kort.

‘Super CEO. Mijn weg naar de top’ opent met uw diploma-uitreiking. Maar wie was u als kleine jongen? Hoe was uw jeugd?

Goh, wat een vraag. Welnu… ik had een heel fijne kindertijd. De klassieke plattelandsidylle: voetballen met de jongens uit de buurt, kampen bouwen in het bos, kikkervisjes vangen in de sloot, stiekem sigaretten roken in het hoge maïsveld. En elke vakantie gingen m’n broers en ik klussen bij de boeren van het dorp. Dieren voederen en helpen bij de oogst.

Bent u in een warm nest opgegroeid?

Jazeker. Maar we liepen niet met onze gevoelens te koop. Ook geen gênant geknuffel of zo. M’n ouders werkten heel hard om ons een zorgeloze jeugd te geven. We hadden het grootste huis en de chicste auto van de buurt. Iedereen in het dorp keek naar ons op. Zelfs de pastoor van de parochie. M’n ouders waren streng katholiek en heel vrijgevig bij elke kerkdienst. Ook thuis dwongen ze veel respect af. Mijn moeder was een lieve maar keiharde vrouw die haar job en vier zonen perfect de baas kon. Mijn vader zagen we niet zo veel. Hij had een veeleisende baan. Maar als hij thuis was, vormden hij en m’n moeder een sterk front.

Met een kort lontje zoals u daarnet?

Helemaal niet. En ík een kort lontje? Dat lijkt misschien zo omdat ik overal te maken krijg met een stelletje idioten!

‘Discipline en plichtsbesef’ was het motto van m’n ouders. Zowel thuis als op school mocht niets fout gaan. Elke mep die ik kreeg had ik verdiend want ik was geen gemakkelijk kind. Een echte speelvogel met een brutale bek. Ik had af en toe een ‘duwtje’ in de goede richting nodig. Net zoals m’n eigen zoon nu, hij is nochtans al zes. Ik vind het heel belangrijk om hem de West-Vlaamse nuchterheid en werkethiek van m’n ouders mee te geven. Ze schonken mij het gereedschap waarmee ik aan een succesvolle toekomst kon bouwen. Daarom heb ik m’n boek aan hen opgedragen.

Zijn ze trots op u?

Dat denk ik wel. Ik merk het aan de kleine dingen: hun interesse in de beursgang van m’n firma, de twinkeling in hun ogen elke keer ik m’n nieuwste BMW op hun oprit parkeer. Ze hadden beloofd naar de persvoorstelling te komen maar misschien vonden ze geen parkeerplaats. Ze komen vast wel naar de receptie straks. Wilt u mij nu excuseren? Ik wil eens checken hoe het buiten zit met al die wagens.

Bedankt voor dit interview en veel succes met uw boek.

© Peanut.