Een gewèèèèèèèèèldige Kerst, deel 2
 

Weet je, elk jaar is er begin december de grote kuis op Ornamenturnus.

De hulst wordt samengebonden, de sneeuw op bergjes verzameld en de kalkoenkeutels worden van de planeet geveegd, de ruimte in.   Alle bewoners vertrekken dan met vakantie naar de aarde.

“De lampjes voor de markt van Deinze zijn vroeg vertrokken dit jaar,” zegt Balthasar tegen niemand in het bijzonder. “Ze hadden er wel zin, geloof ik” antwoordt Ballètje. “Maar ze hadden wel wat ordelijker mogen rollen vind ik” deed Bal Oe een duit in het zakje, “het was net een bal populair zoals die ballen de planeet afrolden. Geen wonder dat ze in hun haast wat blutsen en builen oplopen!”. “Wil jij als een gebarsten ei in een boom hangen?” roept Honoré de Balsac verontwaardigd. “Daar zullen ze in onze familie niet akkoord mee gaan. Je zal ergens tussen de binnenste takken eindigen als de eerste de beste kale slinger!”

“Let op je woorden” reageert Slingertje Sliert “wie noem jij hier kaal? Heb je al naar je eigen bolle kop gekeken?” “Kom jongens, geen ruzie maken,” sust Wiekje.

 “Laten we aan de kerkhaan vragen of ze ons daar op aarde nog niet nodig hebben”.

Toen de kerkhaan hen ziet aankomen, zucht hij. “Zijn jullie daar nou weer?  Wees toch niet zo ongeduldig. Nee, Mama Miranda en Papa Johan hebben jullie nog niet geroepen!”

“Maar de vorige jaren waren wij altijd bij de eerste die vertrokken,” zegt Parafientje teleurgesteld. “Waarom duurt het dit jaar zo lang?” vraagt ze zich af.  

Verlangend kijkt ze naar de Aarde die als een reusachtige kerstbal aan de hemel hangt. “Wel” zegt de kerkhaan en hij kijkt heel gewichtig rond of hij ieders aandacht heeft. “Eigenlijk mag ik me daar niet mee bemoeien, maar…”. Hij stopt even en alle ballen, pieken, slingers en kaarsen roepen door elkaar “Ja? Wat? Wat is er aan de hand? Vertel het ons dan!” “Goed, goed, ik vertel het jullie wel, maar je hebt het niet van mij gehoord, als iemand je wat vraagt!” Hij schudt zijn kleurige veren wat op, zwaait zijn kam wat rechter op zijn hoofd en fluistert dan snel: “Mama Miranda en Papa Johan zijn uit elkaar”.

Het nieuws valt in als een bom. Ze zijn er even stil van, maar een seconde later roepen ze allemaal door elkaar. “Dat kan toch niet?” “Waar moeten wij dan naartoe?” “Wat met de kinderen?” Kaarsvetje stelt echter de vraag die hen allemaal tot nadenken stemt: “Ze gaan toch wel een kerstboom zetten?” De kerkhaan bekijkt het trieste stompje en zegt dan voorzichtig: “Ze wonen nu elk in een ander huis, maar ik heb bij geen van beiden al een boom gezien.”

Hun kinderen, Josefien en Maarten  hebben er wel al om gevraagd, maar hun mama en papa hebben er blijkbaar geen zin in.” “En nu van mijn erf!” zegt hij plots streng “Dit is geen speeltuin. Als jullie geroepen worden, kukeleku ik jullie wel!”


                                                                                              Barbara, Kim en Kurt

Een gewèèèèèèèldige kerst

een kerstverhaal geschreven door Barbara Mestdagh, Kurt Naert- Segaert en Kim van Keirsbilck onder begeleiding van Yves Van Durme, leraar literaire creatie.

Hoog aan de hemel  schittert heel fel, als je goed kijkt tenminste, een planeet.    Jawel, een planeet en niet een ster.  Of dachten jullie dat een planeet niet kan schitteren?

Toch wel, Ornamenturnus kan dat wel.    

Maar weet je waarom die zo fel kan schitteren?     Omdat hij overbevolkt is.  

Nee, niet bewoond door mensen maar door ballen, slingers, kerstlichtjes, kaarsjes en kerstpieken.    En tussen dat glinsterend gewriemel liggen hulsttakjes, sneeuwvlokjes, maretakjes en …. kalkoenkeutels.  

Het gaat er wel gezellig aan toe op Ornamenturnus. 

Balthasar is aan het knikkeren met zijn vier broertjes.   ‘Nee,’ riep Ballètje ‘nu, is het mijn beurt’,  ‘Dat is niet waar,’ schreeuwt Bal Oe.  ‘Kom, kom,’ sust Honoré de Balsac.

‘Vooruit, ik zal beginnen want ik ben geweeeeeeeeldig,’ overtroeft Eddy Bally de ruziemakers.

Slingertje Sliert probeert al enige tijd een lasso te werpen rond Rudy Rudolf, het rendier.

Maar die laat zich niet zo makkelijk ringeloren.  ‘Sta stil, stom rendier’, 

‘Maar ik moet toch lopen, want ik ben toch een rendier,’protesteert Rudy.

‘Oefen maar wat op kalkoenen en laat mij met rust. Zie je dan niet dat mijn neus er helemaal rood van ziet.  Wie weet welk liedje ze weer over mij verzinnen!’

En kijk, daar heb je Walter Grootkaers.

Hij gloeit van opwinding terwijl hij Twister speelt met zijn zusjes.   Wiekje is boos, ja, ja,ze is in haar wiek geschoten want ze moet toch wel in een rare houding staan.  ‘Komaan, Wiekje’, moedigt Vlammetje haar aan, ‘niet opgeven, nog een beetje en je staat op de groene bol.’   Kaarsvetje zit al aan de kant.  “Ja,’ fluistert Parafientje tegen haar ‘: ‘je kaars is uit,  je bent te stomp voor het spel’.   Parafientje heeft ook al last van een burn-out, maar ze wil niet opgeven, dat is duidelijk.

Een beetje verder is Peerke  aan het kegelen met de kerstpieken, die dan af en toe wel eens kletteren tegen de hulsttakjes, sneeuwvlokjes, maretakjes en … kalkoenkeutels.

Je merkt het: het is het daar leuk wonen.op Ornamenturnus.

Anke Senden, eerstejaars Literaire Creatie aan de academie van Deinze , behaalde met de volgende gedichten  de eerste en tweede prijs op de poëziewedstrijd van Avelgem voor scholieren .

Gefeliciteerd Anke!

Winterwachten

op een berijpt meer

tikt de kwieke ijsvogel

het water wakker

blauw van de koude

kraken boomstammen zich door

een winterkorst heen

stekel voor stekel

telt egel de dagen af

tot de lentezon

1ste prijs 2de graad

je danst

met de sintels tintelend

op je trippelende tenen

vurig ongedurig

de bosbodem gloeit

tot een bijna-bosbrand

vonkjes gaan vreemd met de nacht

de feniks in je smeult

van het smullende vuur

en jij danst en danst

op hete kolen

tot een laatste

verassende

pas

je schaduw

in rook laat opgaan

2de prijs 2de graad

© Anke Senden

oo-icht-Gedicht

à la façon de Annie M.G. Schmidt

Zeg, ken jij die booswicht?
Die reed net door ‘t rood licht
Zijn moeder was kwaad
Ze zei je bent laat
deed voor zijn neus de koekjesdoos dicht

Wees nou niet boos, wicht
’t wordt tijd da ‘k je voorlicht
ik weet wel dat groen
het beter zou doen
maar ‘k bedacht net dit schitterend toondicht

Ik weet dat zo’n spooklicht
zijn stralen naar voor richt
maar als een poëet
dat fietsend vergeet
troost een koekje zo goed als een woorddicht.

                                   © Barbara

Een blinde vogelaar

Zijn witte stok rikketikt in een gestaag ritme tegen de boorden van het laantje. Hier kent hij iedere bocht en elke kromming. Aan het ruisen van de wind door de kruinen van de acacia’s herkent hij zijn voetstappen van vorige wandelingen. Boven het gekraak van zijn schoenen luistert hij naar het hongerige gescharrel van een vogel onder een struik– een merel misschien?

Plots verandert de klank van zijn stok, van een hoge lichte tik in een doffe, zachte bonk. Er ligt iets op zijn pad. Voorzichtig schuifelt hij zijwaarts. Gelukkig is hier geen verkeer. Tastend en tikkend ontdekt hij het onbekende voorwerp: lang en smal en zo te horen van hout. Nog voor hij het einde ervan bereikt, hoort hij een ruwe stem roepen: “Hé Hubeir, uiwe schup lig d’in de wéég van diene mens!”.

Voeten in zware werkmansschoenen kloffen naderbij. “Sorry mijnheer, mijn schop is hier blijven liggen. Goed dat u er niet over struikelde.”. Een zware stem hoort hij, maar met een opgewekte toon.

Hij is niet uit zijn lood geslagen en antwoordt: “Zo gauw struikel ik niet. Ik had hem tijdig gezien. Ik bedoel gevoeld. Waar heeft u die schop voor nodig? Lijken begraven?” Hij maakt een grapje natuurlijk, en hoopt dat het niet in verkeerde aarde valt.

“Welnee, we leggen hier een Finse piste aan. Voor de start-to-runners. Jogging is weer in de mode, hé mijnheer?” Het is een onschuldige zin, maar zoals gewoonlijk komen opmerkingen over dingen waar hij niet kan aan meedoen hard aan. Hij slikt zijn ongenoegen weg en zegt:

“Nou, hardlopen doe ik niet zo vaak. Als je niets ziet, is dat tamelijk gevaarlijk. Maar een Finse piste? Wat is daar Fins aan?”

“Wel, mijnheer, volgens mij eigenlijk niets want het materiaal komt uit België en de piste ligt in België. En tussen de mensen die hem maken zit ook geen Fin, wel één Zweed maar die komt eigenlijk uit Turkije. Het is allemaal een beetje ingewikkeld… maar Fins is het niet.” Wel wel, deze man is een grapjas, of hij het beseft of niet.

“Nou, de joggers kunnen er maar wel bij varen. Hopelijk maken ze niet te veel lawaai. Lopen met een stok is moeilijker met veel lawaai. En je hoort de tjiftjaf niet.”

“Zit hier een tjiftjaf?” klinkt het verbaasd.

“Ja hoor. Ik hoor hem regelmatig tijdens mijn wandeling.”

“Ik heb hier al een wielewaal gezien, maar nog nooit een tjiftjaf.”

“Hij zit hier nochtans in de buurt. Ik hoor hem goed. Als jij je omdraait en beetje schuin naar links kijkt en dan naar boven, daar ergens moet hij zitten.”

Geschuifel met de zware schoenen en dan: “Verdorie, je hebt gelijk! Hij zit er inderdaad. Jammer dat het zo’n kleurloos vogeltje is, je ziet hem amper zitten.”

Tikkend met zijn stok op het ritme van de tjiftjaf vervolgt hij zijn weg door het laantje.

                                                                                                           © Barbara

Freekje

Freekje kijkt door het vensterraam

haar ogen huppelen naar het groenkot

daar staat haar zelfgekweekte rode braam

aarzelend groeiend in de kleine bloempot

Freekje kan haar handen niet in mouwen verstoppen

ze moet bezig zijn als een echte doenzot

haar klasgenootjes zijn luie keikoppen

behalve stoere Lode, hij is haar vroemgod

Lode heeft een brommer zonder steunwieltjes

hij scheurt over de stoep, is goed zot

voor hem kweekt Freekje haar braambloempot

want ooit wil ze naar de sterren met haar moongod

                                                                 ©   Kim

Toeters en bellen

Het is feest. Ondanks de financiële crisis en de dalende koopkracht blijven mensen graag de bloemetjes buiten zetten. Op drie oktober was het de beurt aan de leerkrachten. Eén dag lang kregen alle lesgevers de aandacht die ze verdienen. Je moet het toch maar doen. Vijf dagen op zeven voor een legioen leerlingen staan en proberen te doen wat in hun ogen onmogelijk is: je vak interessant maken. Ervoor zorgen dat iedereen met minimum een voldoende door zijn jaar raakt en ondertussen iets van waarden- en normenbesef meegeven. Voor wie het nog niet duidelijk is: leerkracht is allang geen eng beroep meer. De tijd van de dictatoriale schoolmeester is voorbij. Leerkrachten van nu moeten iedere leerling apart en een klasgroep ondersteunen. Ze moeten weten wat te doen met kinderen waarvan de ouders gescheiden zijn of die op andere terreinen problemen hebben thuis. En, last but not least, moeten ze ook nog fatsoenlijk kunnen lesgeven. Dus waarom zouden we die inzet niet eens belonen met een groot applaus en, waarom niet, een staande ovatie.

Maar er is meer reden tot feesten. Want net als misdrijven verjaren de mensen ook. Zoals onlangs een vriendin van mij. Van achttien naar negentien. ‘Weer een jaartje dichter bij het looprekje’, zei iemand mij ooit. En het is waar: we worden ouder en we takelen af en het gaat allemaal zo vlot niet meer. Al zal je dat niemand hardop horen zeggen. Iedereen wil oud worden maar niemand wil het zijn. Waarom zou je ook in een maatschappij waar alles jong en strak moet zijn. Waar rimpels enkel nog gewaardeerd worden door de cosmeticasector omdat ze er hun vijfhonderd verschillende antirimpelcrèmes op kunnen uittesten.

Op ouder worden volgt sterven – geen reden tot feest. Iedere klok die de jaren telt blijft ooit eens stilstaan. Zo ook in Watou. Het poëziefestival was deze zomer aan zijn laatste editie toe. Organisator Gwy Mandelinck stopt ermee. Omdat het te moeilijk is om aan subsidies te komen. Er is geen geld meer voor Watou. De overheid heeft het te hard nodig om de inflatie tegen te gaan. Om de voedsel- en brandstoffen te drukken. En niet te vergeten om een nieuw voetbalstadion – inclusief commerciële ruimte – voor Club Brugge te bouwen.

Panem et circenses. Brood en spelen. Dat schreef satiredichter Juvenalis in de eerste eeuw na Christus. Geef het volk eten en vermaak en het is tevreden. De gladiatoren in de arena zijn de voetballers op het veld of de BV’s op tv geworden. Er is die kleine tweeduizend jaar niet veel veranderd. En literair Vlaanderen begraaft na Hugo Claus een tweede monument op poëtisch vlak.

Vaarwel Watou, rest in poetry.

                                               © Anke Senden

Onderlegger
Vuile vlekken
dienaar, slaaf, lakei
maar op een stapeltje
bovenligger

Pasta
witte slierten
borrelen en spetteren
saus en kaas erover
Basta

                                               © Barbara