En toen was het gedaan...

Het afscheid van Hulda en Hanna Jóna was moeilijk. Onze laatste avond in de lagoon was geweldig en dat maakte het er niet makkelijker op. Vlak voor ik van Húsavík vertrok, kwamen ze nog eens op bezoek met een paar lieve cadeautjes. Die meisjes zijn fantastisch. Hulda en ik, wij deden alles voor elkaar. Ik ben nog nooit zo close geweest met iemand, en ga haar dus heel hard missen.

Nadien ben ik met mijn gezin via de oostfjorden naar Reykjavik gereden. We hebben de ijslagoon gezien, achter een waterval gelopen, ... Weer teveel om op te noemen. In Reykjavik moest ik dan op AFSweekend. Het afscheid van mijn gezin verliep op z’n ijslands (vrij koud dus) tot mijn broertje begon te wenen.

Het AFSweekend nadien was weer verloren tijd. Ik heb gehoord dat ze in andere landen de mensen echt kraken en iedereen laten wenen zodat ze afscheid zouden kunnen nemen van alles. Wij gingen daarentegen allemaal in een kring staan en iedereen nam afscheid met een lach, een schouderklop en een stoere blessaður/blessuð. Het was een raar sfeertje. We leken allemaal beste vrienden en beloofden om elkaar te komen bezoeken in Brazilië, Thailand, Amerika... Ik hoop dat ik hen ooit terugzie.

Slapen kwam er niet van. Om 5 uur kwam de bus die ons naar de luchthaven zou brengen. Daar was het nog even stressen om er met al onze bagage door te geraken maar uiteindelijk zijn de meeste er geraakt. Het opstijgen van het vliegtuig, de laatste blik op mijn 2^de thuisland, 2 uur wachten in Amsterdam, daar de mensen per ongeluk in het ijslands beginnen aanspreken, het Nederlands blokkeerde eventjes, weer vliegtuig opstijgen en landen in Zaventem, slenteren door de gang, de tijd rekken, nee het mag nog niet gedaan zijn!... En toen stond daar een mevrouw van AFS die ons meesleurde naar de bagage en door de grote poort... Veel lachende mensen, knuffels,... Heel tegenstrijdige gevoelens.

Ik ben zeer blij dat ik dit jaar naar ijsland ben gegaan. Het heeft mij zoveel geleerd over mijzelf, mijn vrienden, mijn kijk op de wereld, andere culturen,... Maar ik had het nooit gekund zonder jullie steun.

Danku mama om mij – hoewel je het in het begin niet zag zitten – toch te laten gaan.

Danku Lieven. Je bent de beste peter die een AFSer kan dromen. En ertu með lýsi heima? Þá kem ég pottþétt! Ég hlakka til að sjá þig aftur!

Danku aan al mijn vriendinnen die hier elke week reacties gepost hebben. Véro, Annelien, Els, Dorien: ik heb heel veel aan jullie berichtjes gehad.

Danku aan alle andere stille aanwezigen. Ik weet dat jullie er zijn en vond het ook heel fijn dat jullie mijn verhalen zo meevolgden.

De teller staat op 8888 (daarvan zelfs meer dan de helft unieke bezoekers) wanneer ik het laatste bericht post. Ik neem dus afscheid van de site maar gelukkig niet van haar bezoekers. Zowel mijn mailbox als mijn deur staan nog steeds open. Ik hoop jullie allemaal snel terug te zien.

10-07-2007 om 12:34 geschreven door Liselotte  

Zondag rond de middag kwam Michelle aan in Húsavík. ‘s Avonds kregen we het lumineuze idee om op de berg naar de zonsondergang te kijken. Dat was zalig! De hele nacht lagen we daar in onze slaapzakken naar de zon te kijken die niet onderging. Geweldige ervaring! Húsavík werd wakker en wij gingen slapen. Enkele uurtjes later stonden we weer op en gingen naar Aldeyarfoss. De mooiste waterval die ik in Ijsland gezien heb. Precies een kunstwerk. Nadien reden we nog door Mývatnssveit naar Námafjall. De dag nadien hadden we toch wat meer geslapen en gingen zwemmen in jarðböðin (de lagoon). Mijn ouders konden er maar niet van over dat Michelle en ik na 3 dagen en 1 nacht nog steeds tegen elkaar aan het praten waren. Dat was niet zo ijslands.

Zaterdag zijn we voor één dagje naar het binnenland gegaan. We reden tussen zwarte zandvlaktes en grote hopen lava. Toen we ons doel bereikt hadden (de berg Askja) moesten we nog anderhalf uur wandelen in de sneeuw. Dat was heel vermoeiend. Daarbij was het nog eens warm ook. Maar gelukkig was er het sneeuwballengevecht met mijn broertje en zijn vriendjes om af te koelen.

Vanavond ga ik met Hanna Jóna en Hulda nog eens zwemmen in de lagoon. Ijslanders en afscheid, dat gaat niet goed samen. Meestal wordt dat met een koude ‘we zien je nog wel’ afgehandeld. Maar daar heb ik eigenlijk al geen problemen meer mee.

En voor je het beseft, moet je tegen jezelf zeggen: binnen 1 week ga ik terug. Tijd is heel dit jaar een raar begrip geweest. Meestal vergat ik hem. Ik sliep meer dan 12 uur aan een stuk, of ik sliep helemaal niet. Maar nu kan ik niets anders dan de realiteit onder ogen zien...

Iets als een ‘terugkomstfeestje’ ga ik niet geven, maar we zullen het op z’n ijslands doen. Kom gewoon langs (place to be: Impedorp 30 in Impe) en ik zal jullie letterlijk met open armen ontvangen. Als je een uurtje op voorhand belt, zal er zelfs een ijslandse lekkernij voor jullie klaarstaan. Nee, geen rotte haai. En als je jezelf niet durft uitnodigen, dan nodig ik jou uit op de luchthaven op 8 juli om 16u. Tot dan...

01-07-2007 om 15:29 geschreven door Liselotte  

Tijd voor een verslag van mijn reis naar de Westfjorden. Ik weet niet of het duidelijk gaat zijn maar op het kaartje kunnen jullie het allemaal een beetje volgen. Het dondergroene is de weg die we gereden hebben. Het rode is waar we geslapen hebben.

Zaterdag 16 juni vertrok ik met Jói, Soffía en Sverrir naar Reykjaskóli. Dat was ongeveer 4 uur rijden. We sliepen er in een jeugdherberg (Sæberg). Er was een hotpot aan het huis dus daar hebben we natuurlijk van genoten. Het was prachtig weer. Sverrir en ik hebben ons geamuseerd met rollen in het gras en grappige foto’s nemen.

Zondag 17 juni is de nationale feestdag in Ijsland. Die wordt heel erg gevierd. Jammer genoeg zaten wij ergens in the middle of nowhere dus ik heb de feestelijkheden niet echt kunnen volgen. We zijn gestopt om 2 musea te bezoeken. We reden naar Reykhólar en sliepen er in de gelijknamige jeugdherberg. Onderweg zochten we altijd een rustig plekje om te eten. Daar heb ik een vos gezien! ‘s Avonds nog even opwarmen in de hotpot en dan weer gaan slapen.

Maandag 18 juni reden we dan echt door de Vestfirðir. Die hoge bergen met kleine watervalletjes, de zee, de blauwe lucht, de vogels, ... Prachtig! Onderweg zijn we gestopt bij de immense waterval Dynjandi. Die is 100 meter hoog en 100 meter breed. In tegenstelling tot de vorige watervallen die ik al gezien had, stonden we nu onderaan en dat was zeer indrukwekkend. De zon toverde een regenboog in de opspattende druppels. Een honderdtal foto’s later vertrokken we weer. We reden fjord in en fjord uit. Er leek geen einde aan te komen. Maar na een lange dag kwamen we aan in Korpudalur. Daar zouden we 3 nachten slapen.

Dinsdag 19 juni gingen we Elín bezoeken in Ísafjörður. Na een korte hæ in ‘den Bónus’ (supermarkt waar ze werkt), besloten we een toeristisch uitstapje te doen naar Vigur. Dat is een eiland, ongeveer een half uur varen van Ísafjörður. Er woont slechts 1 gezin. Het was er heel mooi. Ik zag zeeleeuwen, papegaaiduikers, verschillende soorten grote eenden met kleintjes,... We moesten er allemaal met een stok boven ons hoofd lopen omdat sommige vogels anders hard zouden aanvallen. Dat was een grappig zicht. Nadien zijn we gaan zwemmen in Súðavík. ‘s Avonds heb ik met Elín nog wat door Ísafjörður gewandeld. Er waren toevallig ook nog 3 AFSers van Duitsland en Oostenrijk maar die praatten heel de tijd Duits en dachten dat we het niet begrepen als ze over ons bezig waren.

Woensdag 20 juni zijn we een paar dorpjes gaan bezoeken. Ísafjörður is het grootst, met 3000 inwoners. Het is een beetje groter dan Húsavík en heeft veel grote winkels (in vergelijking met Húsavík dan toch, niet in vergelijking met België natuurlijk). De andere dorpjes zijn kleiner en stralen een oude en verlaten sfeer uit. We bezochten een klein museum in Bolongarvík. Die musea zijn eigenlijk vaak hetzelfde: een huisje uit turf met gras op het dak, een oude boot op het strand,... Ijsland heeft nog niet zo’n lange geschiedenis. Het grappige is dat mijn ijslandse ouders alles kennen wat in het museum ligt, en sommige dingen zelfs gewoon thuis hebben.

Donderdag 21 juni gingen we nog even bless zeggen bij Elín in ‘den Bónus’ en nadien reden we naar onze volgende verblijfplaats: Reykjanes. We sliepen er in een verlaten schooltje dat zogezegd omgebouwd was naar een jeugdherberg. Maar in werkelijkheid lag er een centimeter stof, dode vliegen op de vensterbank, wit water uit de kraan,... We werden er alle vier wat triestig van en besloten ons maar snel naar de volgende plaats te haasten.

Vrijdag 22 juni dan. Ik nam voor de zoveelste keer het fototoestel vast om een foto te nemen van de adembenemende bergen. Maar wat zag ik? Al mijn foto’s waren weg. Sverrir had ze per ongeluk allemaal gewist. De immense waterval, de papegaaiduikers die ik vanop een meter afstand eindelijk gezien had, de zonsondergangen, ons gespeel in het gras,... Niets meer. Die foto’s betekenden heel veel voor mij. Ik was zo teleurgesteld en kwaad! Vooral de reactie van Jói en Soffía was verschrikkelijk. Het is allemaal te lang en te moeilijk om uit te leggen als je die mensen niet kent. ‘t Voelde als het laatste deeltje van de cultuurschok. Het heeft mij een hele dag gekost om er terug wat bovenop te komen. Gelukkig sliepen we ‘s avonds in een gezellige jeugdherberg (Ósar) en kwam de positieve sfeer wat terug. Vanuit het raam van onze kamer konden we de zeeleeuwen op het strand zien liggen.

Zaterdag 23 juni was dan de laatste dag van onze reis. We keerden terug naar Húsavík. Nog onderweg belde Hulda mij al om te vragen of ik mee wou gaan zwemmen. Ik pakte dus snel mijn spullen bij elkaar en haastte mij nog gauw naar het zwembad.

24 uur licht is zalig! Het nadeel is dat je heel weinig slaapt. En dat zal zeker ook de volgende weken zo zijn. Michelle (van België, ook met AFS in Ijsland, Reykjavík) belde een paar dagen geleden om te vragen of ze naar hier mag komen van zondag tot dinsdag. Ik heb nog veel plannen voor mijn laatste 2 weken! Ik zou hier eigenlijk eindeloos kunnen blijven schrijven, maar moet nu echt maar eens ophouden. Tot de volgende!

24-06-2007 om 15:48 geschreven door Liselotte  

We vertrekken morgen op reis naar de Westfjorden maar ik zal eerst nog een beetje vertellen wat ik deze week heb uitgespookt. Wel, eigenlijk niet veel speciaals. Ik ben gaan werken in de Vinnuskóli waar ik vorige week al over geschreven had. Als de kinderen aan het zagen waren dat de begeleiders niets deden, was hun tegenargument: “Wij worden niet betaald om te werken. Wij worden betaald om jullie te laten werken.” In principe moest ik dus niets doen maar ‘k heb natuurlijk wel wat geholpen. Het leukste vond ik weer de complexloosheid (lang geleden dat ik daarover geschreven heb). Het is hier gewoon ongelofelijk cool om in een oranje vestje de straat te staan vegen. We hielden er de sfeer in door hen af en toe wat legeroefeningen te laten doen. Dat was heel grappig. Vandaag had één van de begeleiders mij gevraagd om hen tijdens de koffiepauze te entertainen door een stukje rope skipping te tonen. Dat deed ik natuurlijk met plezier.

Na het werk was ik meestal wel moe zodat ik ‘s avonds niet meer wegging. Alleen donderdagavond ben ik met Hulda gaan rijden. Ik vroeg haar om in mijn groen boekje te schrijven. Het gesprek ging ongeveer zo:

-          “Wat moet ik juist schrijven?”

-          “Gewoon over iets leuks dat we dit jaar gedaan hebben.”

-          “Ah ja ok! ... Zeg, wat hebben wij dit jaar eigenlijk gedaan?”

-          “Euhm...”

-          “Ah ja naar Akureyri geweest!”

-          “Ja, 3 keer inderdaad, en voor de rest... waarschijnlijk een paar honderden uren rondgereden.”

En echt, nu ik er zo over nadenk. Zwemmen en rondrijden, meer hebben we niet gedaan. Ik probeer mij nu voor te stellen wat jullie hier van denken. Waarschijnlijk verklaren jullie die ijslanders zot. Maar... aan elke keer heb ik speciale herinneringen. Die keer dat Unnur ons met vaseline besmeerde, die keer dat we raceten met de jongens, die keer dat we ons vastreden in een meter sneeuw en 5 minuten later op school moesten zijn, die keer dat Hanna Jóna wel héél zot begon te dansen, die keer dat Gulla voor relatietherapeut speelde, die keer op nieuwjaarsavond dat Hulda ‘Who let the dogs out?’ meeblafte, ... meestal met 1 gevolg: een gigantische lachbui. Toen ik donderdagavond in die auto stapte en op automatische piloot mijn gordel aandeed, dacht ik: ja... dit is goed, dit heb ik gemist (‘t was een week of 2 geleden) en dit ga ik missen.

Mijn berichtjes hebben de laatste tijd altijd een droevige ondertoon. Dat is vreemd want eigenlijk ben ik totaal niet droevig. Waarschijnlijk komt het omdat ik pas echt begin na te denken als ik schrijf. Eigenlijk besef ik totaal niet dat het einde van dit avontuur dichterbij komt en dat is maar best ook.

15-06-2007 om 00:00 geschreven door Liselotte  

Hulda belde mij zondagavond om te vragen of ik mee wou gaan rúnta. Anna Jóna ging ook mee en zo reden we 5 uur rond. Dat was waarschijnlijk de laatste keer dat we met ons drieën samen waren...

Maandag was het Soffía haar verjaardag. Eerst gingen we eten in Gamla Baukinn, en nadien was daar een concert van de muziekleerkrachten van de lagere school. Ze speelden ierse muziek. Zalig!

‘t Was eigenlijk de bedoeling dat ik deze week ging werken maar het werd blijkbaar uitgesteld tot volgende week. Ik ga werken in Vinnuskóli (werkschool). Jongeren van 14-15 leren daar met enkele machines werken, maar moeten ook bijvoorbeeld vuilnis opruimen en gras knippen. Ik word begeleider van zo’n hoop kinderen. Donderdagavond was er een vergadering en vrijdag ben ik wat gaan voorbereiden met de jongens. Dit werk ga ik dus volgende week doen, en misschien ook de laatste week van juni.

Vrijdagnacht ben ik met Jói de berg in Húsavík opgereden om de zonsondergang te bewonderen. Dat was zo indrukwekkend mooi! De foto spreekt voor zich.

Zaterdag was het het verjaardagsfeestje van mijn broertje Sverrir. Eigenlijk hebben we niets anders gedaan dan véél taart gegeten.

De laatste maand is ingegaan. Ik heb via via (tja AFS) vernomen dat ik 8 juli om 15u50 in Zaventem land. En of ik terug wil? Ja en nee... Natuurlijk zijn er een paar mensen en dingen in België die ik mis, maar langs de andere kant wil ik niet terug naar de drukte. Het was zo moeilijk om dit leventje op te bouwen (vrienden maken, nieuwe familie, nieuwe school, nieuwe taal,...) en nu moet ik precies weer alles achterlaten en helemaal opnieuw beginnen...

10-06-2007 om 21:34 geschreven door Liselotte