Vorige week is de waarheid eindelijk aan het licht gekomen. Het ging echt om mishandeling door haar ouders. Ik kan niet geloven dat iedereen dit zo ver heeft laten komen. Zoveel mensen hadden door dat het om mishandeling ging, zoveel bewijs maar toch niet genoeg om de ouders op tijd te kunnen stoppen. Het zat namelijk zo: het meisje werd heel vaak geslagen door haar ouders. Ze kreeg vaak geen avondeten en mocht vaak niet naar het toilet. Als ze stiekem eten zou halen of in haar bed zou plassen, werd ze geslagen of gestampt door haar vader. Haar vader had altijd een nieuwe reden. Toen het meisje op haar nieuwe school zat, kreeg iedereen dit opnieuw door en daarna heeft haar vader haar heel lang opgesloten in de kelder. Toen de jeugdzorg de opvoeding wou controleren, besloot haar vader haar weg te sturen. Hij zei tegen een collega dat hij een blok beton in de kelder moest ophalen en wegbrengen. Toen die jeugdzorg en de agenten het gezin wouden bezoeken, zei die vader dat ze op vakantie was. Uiteindelijk werd dit totaal niet meer geloofwaardig en namen ze contact op met het schoolhoofd. Hij vertelde hen over de meldingen, terugkerende verwondingen, de afwezigheid en de ziekenhuisopname. Dat ze vermist was kon niet kloppen was omdat ze haar niet op camera's hadden gezien in de buurt van de McDonald's. De ouders werden in voorlopige hechtenis genomen en daarna heeft de vader aangegeven waar zij was en dus waar het blok beton lag. Ik vind het verschrikkelijk dat ouders een kind zo iets kunnen aandoen. Ik hoop dat in de toekomst bij andere kinderen er nu wel op tijd maatregelen worden genomen want dit kind heeft heel lang moeten lijden.
Ik was zo bezorgd om dit meisje dat ik haar moest helpen en moest bewijzen dat dit om veel meer ging dan gewoon vallen op de grond. Dus ik besloot een lijst te maken om aan te kunnen tonen dat dit om mishandeling gaat. Ik kon dan bij houden hoe haar gedrag was tijdens een les en ook wat je fysiek kon merken bij haar. Zo schreef ik op 6 december: "een spoor in de nek, 1 cm en rode plekken op haar polsen en onderarmen. 9 december schreef ik het volgende: "een grote blauwe plek op het bovenbeen, diameter anderhalve centimeter. 15 december: haar duim 'doet pijn'. Toen beweerde ze dat ze van haar fiets gevallen was. Daarna was ze weken lang afwezig door een zogenaamde longontsteking. Ook belde de schoolarts naar verschillende ziekenhuizen in de buurt. Geen één ziekenhuis die kon zeggen dat ze bij hun was geweest met een longontsteking of zelf wat anders dan een longontsteking. Daarna zag ik een soort van voetafdruk op haar lichaam, dit had de grootte van een schoenmaat die van een volwassene is. Weer vond ze hier een reden voor maar ik wist zeker dat ze aan het liegen was. Ik heb haar ouders dan nog verschillende keren hierover aangesproken, nog wisten ze hier een reden voor. Plots besloot een tijdje later haar vader te verhuizen en haar naar een nieuwe school te sturen. Sindsdien had ik haar niet meer gezien maar omdat ik me nog steeds zo een zorgen maakte om haar, heb ik mijn lijst doorgegeven. Die nieuwe school zag ook dat er iets niet klopte en hebben deze lijst dan ook van mij ontvangen.
Ik had ontdekt dat het meisje aan wie ik les gaf, waarschijnlijk thuis mishandeld werd. Hiervoor heb ik heel veel bewijs samen geraapt en ik heb hier lang over nagedacht. Zoals ik al zei, focuste ik steeds meer op 1 persoon. Ik paste zelf mijn eigen lessen aan aan dit meisje. Op die manier kon ik misschien achterhalen wat er thuis allemaal aan de hand was. Ik stelde vragen zoals: 'Hoe is het thuis' en ik liet mijn leerlingen lezen over mishandeling. Zo hoopte ik dat ik wat meer te weten kon komen over haar. Nog steeds heb ik enorm veel spijt dat ik niet snel genoeg heb ingegrepen om haar te helpen. Ik weet zeker dat ik nog meer kon gedaan hebben. Het eerste dat mij liet vermoeden dat het om mishandeling ging was toen ze eens in mijn les met haar haren los was gekomen en normaal droeg ze die altijd in een paardenstaart. Hierbij zag ik dat ze ten hoogte van haar nek aan het wrijven was. Dus in de pauze vroeg ik of ze pijn had. Ik raakte voor dat ik het wist haar nek aan en voelde een enorme bult. Ze zei dat ze 'gevallen' was en ik zag dat ze gespannen was. Dit had ze al heel vaak gezegd. Ze kwam al verschillende keren met wonden op haar lichaam en dan gaf ze steeds een nieuw excuus. Vaak was dat excuus dat ze gevallen was of ze dat ze tijdens het spelen gevochten had met haar broertje. Toen ik met de ouders sprak, vertelden ze dat ze gewoon heel erg onhandig was, ze achterstand had en ook problemen had met haar immuunsysteem. Ik wist dat er toch iets niet klopte dus ik nam contact op met de schoolarts en met het schoolhoofd.
Ik geef al jaren les en nu nog steeds maar nog nooit had ik zo iets vreemd meegemaakt in mijn carrière als onderwijzeres. Er kwam een nieuw schooljaar aan met nieuwe leerlingen. Al snel merkte ik dat de sfeer niet zo goed zat. Uit die klas sprong er 1 meisje heel erg uit. Ze gedroeg zich apart waardoor er vaak een afstand was tussen haar en de anderen. Ze smeekte vaak of ze mocht meedoen en de andere leerlingen lachten haar dan uit. Als ze mee deed met een spel, was ze vaak een pispaaltje voor de anderen. Dit probeerde ik te voorkomen en ik zorgde ervoor dat ze hier dan mee stopten. Ook had ze voor haar 6 jaar nog nooit echt onderwijs gekregen. Een van de problemen met dit meisje was dat ze heel veel genegenheid vroeg van mij en ik zag ook vaak aan haar dat ze er niet helemaal bij was. Ze was vaak heel erg moe of ze kon juist heel veel aandacht vragen. Later zag ik dan niet enkel dingen aan haar gedrag maar ook fysiek. Ze had vaak verwondingen op haar lichaam. Door deze zaken begon ik steeds meer mijn focus op haar te leggen in de lessen.
Weken geleden was ik eten aan het maken in mijn keuken en plots hoorde ik een opsporingsbericht op de tv. Ze spraken over een meisje aan wie ik een paar maand geleden nog les had gegeven. Ik was erg geschrokken en begon met volle aandacht te luisteren. De naam herkende ik direct aangezien ze niet zomaar een leerling van mij was. Ze was compleet anders dan al mijn andere leerlingen. Ik maak mij nog dagelijks zorgen om haar omdat zij haar bevond in heel vreemde omstandigheden en dan onze school verliet. Ze beschreven haar kledij en andere uiterlijke kenmerken. Zoals ik mij het herinner, had ze een gezwollen gezicht, kleine oogjes, een vreemde glimlach en een vermoeid gezicht dat probeerde uit te drukken dat alles goed ging. Maar voor mij was het toen al duidelijk dat niet alles goed ging. Hierbij vertelden ze dat ze vermist is sinds ze met haar ouders, haar zus en haar broer iets was gaan eten bij de McDonald's. De ouders zouden de politie gebeld hebben en zouden verteld hebben dat ze haar daar het laatst gezien hebben. Toen ik dit opsporingsbericht hoorde, wist ik gewoon dat er iets niet klopte. Ik wist dat ze niet zomaar vermist was maar dat er veel meer aan de hand was.
